Czwartek 18 Kwietnia 2024r. - 109 dz. roku,  Imieniny: Apoloniusza, Bogusławy

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 04.04.09 - 16:12     Czytano: [3004]

Dział: Godne uwagi

Czerwone uniwersytety

W niedawno nadanym programie Warto rozmawiać Jan Pospieszalski podawał przykłady represjonowania naukowcĂłw, pracownikĂłw wyĹźszych uczelni o przekonaniach prawicowych za ich poglądy. Było ich sporo. Jerzy Robert Nowak, okrzyczany przez Wyborczą jako antysemita, nie mĂłgł wygłosić swojego wykładu na konferencji organizowanej przez Instytut Spraw Międzynarodowych Uniwersytetu Wrocławskiego, poniewaĹź w związku z jego zaproszeniem, konferencję odwołano. Tadeusz Marczak, dyrektor instytutu, ktĂłry przygotowywał wspomnianą konferencję, pozbawiony został funkcji dyrektora, na wniosek, jak podano, Klausa Bachmana - niemieckiego profesora, współpracownika Gazety Wyborczej. Sławomir Cenckiewicz współautor książki o współpracy Lecha Wałęsy z SB, odszedł z pracy w IPN w związku z naciskami ze strony marszałka Senatu Bogdana Borusewicza. Grzegorz Braun, po tym, jak ujawnił, iĹź Jan Miodek był współpracownikiem tajnej policji politycznej PRL, pozbawiony został „godzin” na Uniwersytecie Wrocławskim. Grzegorz Migalski, politolog niekoniecznie o poglądach prawicowych, ale z pewnością wyłamujący się z obowiązującej miernoty, po tym jak w programie Bronisława Wildsteina powiedział, iĹź szef instytutu, w ktĂłrym jest zatrudniony był współpracownikiem SB i od czasu swojej habilitacji niczego nie napisał, spotkał się z odmową przeprowadzenia habilitacji na trzech uczelniach. Tymczasem jest to tylko czubek gĂłry lodowej, a problem jest o wiele większy niĹź parę etatĂłw dla osĂłb znanych z mediĂłw.

W wyĹźszych szkołach jest miejsce jedynie dla „swoich”, wiernych, zaufanych, wyprĂłbowanych, wytresowanych, takich o ktĂłrych wiadomo z gĂłry co powiedzą, bo powiedzą dokładnie, bez wydawania poleceń, to, co promotor (oni nawet się z tym nie kryją, w programie Pospieszalskiego wyświetlono wypowiedĹş jakiejś profesorki z Uniwersytetu Wrocławskiego, ktĂłra w kontekście konferencji, na ktĂłrą był zaproszony Nowak, powiedziała mniej więcej takie słowa: my musimy wcześniej wiedzieć, co zostanie powiedziane na konferencji lub uniwersytecie), dla takich, ktĂłrzy nie poinformują prokuraturę (czy choćby prasę) o nieprawidłowościach, takich ktĂłrzy będą udawali, Ĺźe nie widzą patologii toczących uczelnie. Osoby, ktĂłre wyłamują się ze stada przeciętniakĂłw, wykazują się brakiem wierności wobec swojego seniora (rolę taką pełni promotor pracy doktorskiej), choćby poprzez wykazanie się samodzielnością intelektualną, są na uniwersytetach niepożądane. Na uczelniach istnieje bowiem układ wasalny: seniorem jest profesor, a wasalami osoby, ktĂłre piszą, bądĹş pisały „u niego” prace doktorskie. Jeśli wasal nie jest dostatecznie wierny swojemu seniorowi, to traci jego łaskę i staje się osobnikiem drugiej kategorii.

Aby zapewnić pracę na uczelniach jedynie „swoim”, istnieje system, ktĂłry sprawia, Ĺźe pracownikiem naukowym moĹźe zostać tylko osoba ciesząca się protekcją u ktĂłregoś z wpływowych profesorĂłw. Pierwszym sitem są studia doktoranckie (doktorat moĹźna pisać eksternistycznie, ale to inna sprawa), a dostać się na nie moĹźna dzięki poparciu promotora pracy magisterskiej, ktĂłry idzie do koleĹźkĂłw zasiadających w komisji i załatwia pozytywne rozstrzygnięcie. Cały egzamin to lipa, miejsca są wcześniej obsadzone, jeśli nie w 100 procentach, to z pewnością w zdecydowanej większości. Drugim sitem jest napisanie i obrona pracy. To nie jest trudne, doktoraty są często bardzo słabe, ale nie ma znaczenia jakość pracy, ale pozycja w hierarchii uczelnianej jej promotora. Doktorat nie jest etapem w karierze naukowej, ale tresurą, co naleĹźy mĂłwić, a co nie naleĹźy, a obrona pracy, to tylko egzamin z zachowania form. W kaĹźdej chwili moĹźna teĹź wylecieć ze studium doktoranckiego, wystarczy, Ĺźe promotor nie podpisze się w indeksie i nagle okazuje się, Ĺźe doktorant, jeśli otrzymywał stypendium, ma kilkadziesiąt tysięcy długĂłw! To zawsze kaĹźe się zastanowić zanim się coś zrobi, albo powie. Promotor ustawia obronę, załatwia recenzentĂłw, ktĂłrzy napiszą pozytywne recenzje i moĹźe przepchnąć przez komisję nawet wyjątkową tandetę. Człowiek bez poparcia moĹźe się jednak nie obronić, załatwić, choćby podczas części tajnej, moĹźna kaĹźdego. Kolejna bariera to wymĂłg, aby jednym z dokumentĂłw, jakie naleĹźy złoĹźyć ubiegając się w konkursie o etat na uczelni, była opinia promotora, a przynajmniej tak jest w Instytucie Historii Uniwersytetu Wrocławskiego. A wydawać by się mogło, Ĺźe o kwalifikacjach nie świadczy świstek papieru, ale co kto wie, co potrafi, jakie ĹşrĂłdła przebadał, czy ma coś do powiedzenia, czy tylko potrafi wyrecytować to, co ktoś napisał w podręczniku do historii, wreszcie dorobek naukowy i tytuł. A gdy promotor umrze, to mam przedstawić jego akt zgonu, czy całkiem wypadam z gry? I następne zasieki strzegące prawomyślności uczelni we wspomnianym instytucie: konkursy są organizowane dla konkretnego kandydata, ktĂłrego chcą zatrudnić, bez Ĺźadnych obiektywnych kryteriĂłw, a cały konkurs to fikcja.

Konsekwencją dobierania pracownikĂłw według stopnia wierności jest to, Ĺźe uczelnie nie są tym, czym powinny być: miejscem wolnej dyskusji, ścierania się poglądĂłw, powstawania nowych idei… O tym co powiedział profesor na wykładzie powinny pisać gazety, a jest odwrotnie, o tym co napisze jakiś redaktorek, byle z Wyborczej, z tytułem magistra, mĂłwią profesorowie i nie widzą w tym nic niegodnego. Tak samo było w PRL, gdy powtarzali to, co przeczytali w Trybunie Ludu. Obecnie, podobnie jak za komuny, uczelnie nie mają za zadanie wykształcić dobrych obywateli państwa, wyznających imponderabilia, gdzie na pierwszym miejscu jest honor i Ojczyzna, ale są tylko miejscem tresury, ćwiczenia w konformizmie, lizania czterech liter swoim zwierzchnikom. I tak jak za komuny obowiązuje jeden światopogląd, stąd odwoływanie konferencji, wywalanie z pracy pracownikĂłw, niedopuszczanie do pracy nieprawomyślnych… Propaganda jest bardziej skuteczna, gdy komunikat propagandowy dociera do odbiorcy z większej ilości, choćby pozornie, niezaleĹźnych ĹşrĂłdeł: telewizji, radia, prasy, sali wykładowej. O tym, Ĺźe poprzez uczelnie przekazywane są „jedynie słuszne” poglądy, świadczą m. in. spotkania organizowane na wydziale prawa we Wrocławiu (w Sali im. Unii Europejskiej, kiedyś by się nazywała Salą im. Stalina) a to z Jackiem Ĺťakowskim, a to z Tomaszem Lisem. Jedną z funkcji pełnionych przez wyĹźsze szkoły jest więc, analogicznie jak w okresie komunizmu, indoktrynacja. Trudno się dziwić, to dalej ci sami ludzie co za komuny, albo przez nich dobrani. Oczywiście są wyjątki, ale tych wyjątkĂłw jest zbyt mało.

Ironicznie moĹźna napisać, Ĺźe „jednomyślność” polityczna (obecnie obowiązują poglądy lewicowe i prounijne, bo za to teraz płacą) pracownikĂłw szkół wyĹźszych ma swoje zalety. Gdy kadra uczelni jest prawomyślna i z katedry płyną poglądy wychwalające Unię Europejską, to moĹźna liczyć, Ĺźe Berlin przez Brukselę sypnie pieniędzmi do kieszeni profesorĂłw pod pretekstem ich uczestnictwa w programach, badaniach itd. Obecność wśrĂłd wykładowcĂłw osĂłb o niepodległościowej orientacji mogłaby sprawić, Ĺźe strumień forsy przestałby płynąć. Po drugie, gdyby takie profesorki usłyszały, Ĺźe przyłączenie Polski do UE oznacza utratę niepodległości przez Polskę, Ĺźe ideologia lewicowa jest ideologią, w najlepszym wypadku, złodziejską, Ĺźe ujawnienie tajnych współpracownikĂłw słuĹźb specjalnych PRL jest potrzebne, to mĂłgłby poczuć dyskomfort, przecieĹź nie przeczytał tego w Wyborczej, ani nawet w telewizji o tym nie mĂłwili. Kiedy wszyscy ględzą to samo, to nie trzeba silić się na myślenie i moĹźna skupić się na rozpychaniu łokciami, aby dopchać się do lepiej płatnych stołkĂłw. Tym osobnikom jest tak wygodniej, swobodna wymiana myśli obnaĹźyłaby ich kompromitujące braki intelektualne.

Kiedyś Niemcy i Sowieci mordowali pracowników wyższych uczelni, aby łatwiej podporządkować sobie naród polski. Teraz, po tym jak w okresie komunizmu środowisko to uległo degeneracji, a jedyną wartością przez nie wyznawaną, jest zawartość koryta, wystarczyło sypnąć srebrnikami, aby zaczęli gardłować na rzecz nowych panów.

MICHAŁ PLUTA

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt