Czwartek 25 Kwietnia 2024r. - 116 dz. roku,  Imieniny: Jarosława, Marka, Wiki

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 01.09.11 - 12:22     Czytano: [1776]

Dział: Co w prasie piszczy

Solidarność zmieniła bieg historii

Rewolucja solidarnościowa się powiodła. Ogromne pragnienie wolności splatało się jednak w 1980 roku z marzeniami o lepszym Ĺźyciu. Czy marzenia się spełniły? – o znaczeniu Sierpnia mĂłwią liderzy NSZZ „S”.

Piotr Duda,
przewodniczący Komisji Krajowej „S”
Wydarzenia Sierpnia 1980 sprawiły, Ĺźe słowo „solidarność” nabrało nowego znaczenia. Zaczęło oznaczać nadzieję, wspĂłlną walkę, a przede wszystkim głębokie poczucie wspĂłlnoty, jakie wtedy nas ogarnęło. Z buntu robotnikĂłw powstał pierwszy, niezaleĹźny od władzy ogĂłlnopolski związek zawodowy, podpisano porozumienia w Szczecinie, Gdańsku i Jastrzębiu. Wprawdzie następstwem działań Solidarności stało się wprowadzenie stanu wojennego w grudniu 1981 roku, ale z czasem konsekwencją solidarnościowego zrywu PolakĂłw były rĂłwnieĹź pierwsze w bloku komunistycznym wolne wybory przeprowadzone w czerwcu roku 1989.

Dzięki tamtym wydarzeniom żyjemy dziś w niepodległej Polsce. Wybieramy władze w demokratycznych wyborach. Korzystamy z wolności słowa, wyznania oraz możliwości zrzeszania się i swobodnego działania w różnych organizacjach. A to dla demokracji najważniejsze wartości.

Lata mijają, jednak wyzwania przed nami pozostają wciąż takie same. Solidarność stała się związkiem prawdziwie profesjonalnym, uczestniczy w wielu unijnych programach, podejmuje międzynarodową współpracę. Ale choć żyjemy już w wolnym i demokratycznym kraju, nie jest to wcale kraj mlekiem i miodem płynący. W ostatnich latach nasiliła się tendencja do rugowania central związkowych z właściwej dla nich sfery reprezentowania pracowników. Pracodawcy naciskają na wprowadzenie zmian w ustawie o związkach zawodowych. NSZZ Solidarność znowu musi iść pod prąd. Władza, zamiast z nami rozmawiać, często prowadzi dialog sama ze sobą. A jest przecież jeszcze tyle do zrobienia. Trzeba zwiększyć płacę minimalną, podnieść świadczenia z pomocy społecznej, zwiększyć środki na walkę z bezrobociem. Chcemy także aktywnie przeciwdziałać patologiom społecznym.

Jan Paweł II w roku 2003 mówił do Solidarności, że rządzący stale się zmieniają, ale zwykłym ludziom, ludziom ciężkiej pracy zawsze trzeba pomagać. Bo taka jest rola związków zawodowych. My o tym pamiętamy.

Waldemar Bartosz,
przewodniczący ZR Świętokrzyskiego „S”
Sierpień ’80 to data waĹźna dla ruchu związkowego w Polsce, bo dzięki tamtym strajkom po raz pierwszy od 1939 roku powstała w naszym kraju niezaleĹźna od władz struktura związkowa, w ktĂłrej pracownicy naprawdę mogli sami decydować o sobie, o kierunkach rozwoju, o polityce związkowej. To, Ĺźe wolne związki zawodowe są największym dokonaniem polskiego Sierpnia, moim zdaniem, nie podlega dyskusji. Ale w tamtych wydarzeniach, ktĂłre pamiętam przecieĹź z autopsji, szło o coś więcej, szło o wolny kraj. I choć to było raczej skrywane marzenie niĹź wyraĹşnie artykułowany zamiar, bo przecieĹź stacjonowały w Polsce wojska sowieckie, a ludzie nie byli samobĂłjcami, to paradoksalnie tak się właśnie stało. Choć dopiero z pewnym opóźnieniem.
Impulsem, który uruchomił falę strajków w całym kraju, zresztą już w lipcu, stała się jednak podwyżka cen, czyli sprawy socjalne. Więc ten aspekt niepodległościowy, państwowy, wolnościowy nierozerwalnie łączył się od początku z aspektem społecznym. Dziś chętnie się o tym zapomina. A krajowe media głównego nurtu, wspominając rocznicowo o Sierpniu, bo trzeba przyznać, że to robią, zwykle motyw społeczny marginalizują, może wręcz banalizują.

Jestem przekonany, Ĺźe najbliĹźsza przyszłość przyniesie nam batalię o rĂłwnoprawność, oczywiście nie formalną, bo tę w konstytucji zapisano, ale o faktyczną rĂłwnoprawność ruchu pracowniczego w wolnej juĹź dziś i demokratycznej Polsce. Normalny kraj, normalna gospodarka, społeczeństwo obywatelskie – nie mogą istnieć bez silnego, swobodnego ruchu związkowego.

Krzysztof Dośla,
przewodniczący ZR Gdańskiego „S”
W Sierpniu ’80 zaczęło się zupełnie nowe Ĺźycie. Obietnica wolnej, niepodległej, demokratycznej ojczyzny, zawarta w pamiętnych 21 postulatach zgłoszonych w czasie strajku w Stoczni Gdańskiej, to była całkiem nowa jakość. SzczegĂłlnie ten pierwszy postulat, w sprawie utworzenia wolnych związkĂłw zawodowych, ktĂłre potem, po podpisaniu porozumienia i zakończeniu strajku, stały się NiezaleĹźnym Samorządnym Związkiem Zawodowym Solidarność, bo przymiotnik „wolne” był dla rządzących nie do zaakceptowania. Prawdą jest rĂłwnieĹź, Ĺźe w tamtej, peerelowskiej rzeczywistości, ruch związkowy wolny od wpływĂłw komunistycznej władzy, od inwigilacji słuĹźb i przemoĹźnych naciskĂłw aparatu przemocy wydawał się raczej wspaniałym marzeniem niĹź pomysłem, ktĂłry miałby się doczekać realizacji. Owszem, prywatnie często o tym rozmawiano, ale nawet większość doradcĂłw komitetu strajkowego Stoczni Gdańskiej sugerowała, Ĺźeby się nie upierać przy pierwszym postulacie, wtedy wszystkie pozostałe władza na pewno zaakceptuje.

Dziś juĹź wyraĹşnie widać, Ĺźe gdańskie postulaty, w tym zwłaszcza domaganie się wolności dla ruchu związkowego, stanowią przejaw swoistej rewolucji w Ăłwczesnym myśleniu PolakĂłw. 31 sierpnia okazało się, Ĺźe marzenia mogą się urzeczywistniać, stąd tak wielka euforia społeczeństwa. I poczucie ogromnego sukcesu, gdy Lech Wałęsa, trochę po godz. 17, tysiącom ludzi zgromadzonych przed bramą numer 2 ogłosił, Ĺźe mamy wolne związki zawodowe, a reszta zaleĹźy juĹź tylko od nas. Wprawdzie po kilkunastu miesiącach okazało się, Ĺźe za sprawą Jaruzelskiego, Kiszczaka i ich kompanĂłw droga do wolności będzie jeszcze długa. Represje stanu wojennego nie odwrĂłciły jednak biegu dziejĂłw. A polska Solidarność, takĹźe za sprawą pamiętnego „Posłania do ludzi pracy Europy Wschodniej”, rozpoczęła proces przewracania tego muru, ktĂłry po drugiej wojnie światowej podzielił Europę.

Kazimierz Grajcarek,
przewodniczący Sekretariatu GĂłrnictwa i Energetyki „S”
Do sierpniowego zwycięstwa przygotowały nas wydarzenia z wcześniejszych polskich miesięcy: Czerwca ’56, Marca ’68, Grudnia 70’ i Czerwca ’76. Ludzie wiedzieli juĹź, Ĺźe lepiej wystąpić razem, bo tak jest łatwiej i bezpieczniej, zaczęli nabierać odwagi. Istotnym elementem było teĹź zniechęcenie pracownikĂłw do istniejących związkĂłw zawodowych, fasadowych i dyspozycyjnych wobec komunistycznej partii. Niemałą rolę odegrało wsparcie, jakiego uczestnikom sierpniowych strajkĂłw udzielił Kościół katolicki. Ale o wszystkim przesądził autorytet i głos papieĹźa-Polaka.

Roli Ojca Świętego w sukcesie polskiego Sierpnia nie sposĂłb przecenić. Najwięksi przywĂłdcy światowi zabiegali o audiencje w Watykanie, nawet komuniści, we właściwy sobie sposĂłb docenili wkład papieĹźa w zwycięstwo Solidarności, czego najlepszym, choć zbrodniczym dowodem stał się później zamach na Jego Ĺźycie. Determinacja ludzi – oczywiście nie wszystkich, bo niektĂłrzy się łamali, inni uwaĹźali, Ĺźe za duĹźo chcemy osiągnąć naraz, no i szalała przecieĹź agentura – zdumione oczy wolnego świata, ktĂłry z uwagą obserwował rozwĂłj wydarzeń w Polsce, wreszcie splot sprzyjających okoliczności sprawił, Ĺźe się nam jednak udało. Solidarnościowa rewolucja się powiodła. Tak, to była rewolucja, choć całkowicie odmienna od znanej rewolucji francuskiej. Oni wygrali, stosując terror i wyrzekając się Boga. My, zgodnie z zasadami naszej wiary, wyrzekliśmy się wszelkiej przemocy, nawet wobec swych dawnych oprawcĂłw… I teĹź odnieśliśmy zwycięstwo. Róşnie to moĹźna oceniać, ale mnie się wydaje, Ĺźe nasz przykład moĹźe mieć dziś większą moc oddziaływania. Bo pokazaliśmy światu, Ĺźe da się odzyskać wolność bez stosowania przemocy. Bo pokonaliśmy zbrodniczy system bez rozlewu krwi.

Wojciech Grzeszek,
przewodniczący ZR Małopolska „S”
Pełny wymiar zjawiska, jakim był polski Sierpień ’80, oceni dopiero kiedyś historia. Bo nam, z perspektywy krajowej, do dziś trudno sobie uświadomić, jak wielką rolę w dziejach Europy i świata odegrał bunt polskich robotnikĂłw. WaĹźny był przecieĹź nie tylko moment historyczny, w jakim do tego doszło, ale rĂłwnieĹź forma sprzeciwu. Co więcej, o godność ludzkiej pracy, o narodowe tradycje, o Kościół, o wszelkie inne wartości, tłamszone przez tamten system, upomnieli się robotnicy. Nie elity, nie politycy, nie studenci, lecz ludzie pracy.

Polski przykład podziałał na inne kraje. Osobiście dopiero dzięki kontaktom zagranicznym zrozumiałem, Ĺźe narodziny Solidarności były naprawdę momentem przełomowym, waĹźnym dla naszej części kontynentu. Wystarczy przypomnieć, jakim echem odbiło się „Posłanie do ludzi pracy Europy Wschodniej”, przyjęte przez uczestnikĂłw naszego pierwszego zjazdu w hali Olivii. Ten dokument, ktĂłry od razu zaniepokoił nie tylko polskie, ale i sowieckie władze, nakreślił właściwe perspektywy rozwoju. A proces, wtedy zapoczątkowany, znajduje swe dopełnienie w rozszerzaniu się na wschĂłd Unii Europejskiej.

Czy o tym pamiętamy? Czy znamy swoją historię? Nasze dzieje najnowsze obfitują w piękne i dramatyczne momenty. Ale dlaczego tak mało jest prac magisterskich o Solidarności? Dlaczego nie powstają powieści, filmy, seriale telewizyjne o Fieldorfie-Nilu czy Witoldzie Pileckim? Myślę, że jeszcze dużo wody upłynie w Wiśle, zanim prawda historyczna o naszych dziejach najnowszych, o roli solidarnościowej rewolucji wystarczająco się upowszechni.

Mieczysław Jurek,
przewodniczący ZR Pomorze Zachodnie „S”
Gdy wspominam Sierpień ’80, to przede wszystkim myślę o ludziach pracy, a właściwie o dojrzałej klasie robotniczej, ktĂłra kolejny raz upomniała się o swą godność. Ale takĹźe o wolność i demokrację. Wyciągnąwszy jednak wnioski z kilku poprzednich zrywĂłw, tym razem doprowadziła swĂłj bezkrwawy protest do końca, osiągając najwaĹźniejszy cel. MoĹźna oczywiście dyskutować o szczegółach, spierać się o radykalizm zmian. Ale dzięki tamtemu zwycięstwu, dziś w Polsce nie ma cenzury ani baz wojsk sowieckich. Osobiście cud Solidarności porĂłwnuję z tamtym, z roku 1920.

Pozytywną energię milionĂłw PolakĂłw, ktĂłrzy identyfikując się z sierpniowym sukcesem wstąpili wĂłwczas do Solidarności, naleĹźało wykorzystać dla odbudowy gospodarki i modernizacji kraju. Niestety, zamiast tego zafundowano nam stan wojenny, ktĂłry sierpniowy impet stłamsił, a ludzi najbardziej aktywnych utemperował, rozpędził po świecie albo przeciągnął na swoją stronę. Radość i nadzieja, ktĂłre pojawiły się w roku 1989, nie miały juĹź takiej temperatury. Wszystko przebiegało ostroĹźniej, było bardziej wyliczone, skalkulowane. Dziś wiemy, Ĺźe naleĹźało działać z większym zdecydowaniem, ale wtedy…

Mimo wszystko, mamy powody do dumy z naszej historii. Żeby jednak skutecznie przekazać ją następnym pokoleniom, musimy zadbać o rodzinę, bo to w niej wzrastają i kształtują się nasi następcy. Dziś trwa typowa dla okresu przejściowego pogoń za dobrami doczesnymi, których dawniej byliśmy pozbawieni. Samochód, nowoczesna elektronika, lepsze jedzenie. Bierzemy nadgodziny, zgodziliśmy się na pracę w niedzielę, o wolnych sobotach prawie zapomnieliśmy. Ale przecież tamtego opóźnienia nie da się bezkarnie nadrobić. Najwyżej przybędzie zawałów, chorób, nerwic, rozwodów. Pytanie, czy dziś w Polsce można żyć inaczej. Poziom płac tę pogoń za pieniądzem właściwie wymusza.

Opowiadając dzisiaj naszym dzieciom i wnukom o wydarzeniach sprzed ponad 30 lat, cieszymy się, że nie muszą mierzyć się z problemami i rozterkami tamtych czasów, że nie muszą się narażać i ryzykować dla niepewnej sprawy. Sam jednak mogę być tylko wdzięczny losowi, że dane mi było uczestniczyć w wydarzeniach, tworzących jedną z najpiękniejszych kart w historii Polski.

Franciszek Kopeć,
przewodniczący ZR JeleniogĂłrskiego „S”
Porozumienia Sierpniowe traktuję jako jedno z najważniejszych wydarzeń w powojennej historii naszego kraju. Dzięki wywalczeniu uprawnień do tworzenia niezależnego ruchu związkowego, ludzie pracy odzyskali poczucie własnej wartości. Wcześniej, w PRL, mimo oficjalnie głoszonej ideologii, komunistyczne władze traktowały pracowników w sposób skandaliczny. Mam tu na myśli nie tylko złe warunki pracy i rażąco niskie wynagrodzenia, ale też traktowanie robotników jako niezbędnych wprawdzie, lecz łatwych do wymiany trybików w bezdusznej machinie gospodarki.
Strajk w Stoczni Gdańskiej, uratowany i przedłużony dzięki postawie kobiet: Anny Walentynowicz i Aliny Pienkowskiej, toczył się przecież już o sprawy znacznie przekraczające progi socjalistycznego zakładu pracy. Można powiedzieć, że dla strajkujących większe znaczenie miało odzyskanie podmiotowości i walka o zmianę panujących w kraju stosunków niż postulaty czysto finansowe, których realizację obiecano strajkującym już wcześniej.
Wiedza o pokojowych przemianach zainicjowanych przez powstanie Solidarności jest dziś niewystarczająca. Trudno się temu dziwić, gdyż media, zwłaszcza publiczne, nie wywiązują się z nałożonych na nie przez ustawodawcę obowiązków. A jeśli już, zazwyczaj przy okazjach rocznicowych, prezentuje się tamte historyczne wydarzenia, to zwykle z pominięciem części związkowych liderów, takich jak Andrzej Gwiazda czy Anna Walentynowicz, eksponując za to, z powodów doraźnie politycznych, zupełnie inne nazwiska. Dlatego tak ważny jest powrót do korzeni. Do prawdziwej wiedzy o bohaterach z lat 80., do wiedzy o ludziach, dzięki którym żyjemy w wolnym kraju.

Jarosław Lange,
przewodniczący ZR Wielkopolska
W sierpniu roku 1980 poszło o dwie sprawy. Strajkujący upomnieli się o wolność narodu, o niepodległość swego państwa, o suwerenność Rzeczypospolitej. Ale ci sami ludzie, jako robotnicy, podjęli walkę o swoje prawa, o godność człowieka pracy. O tych dwĂłch motywach – niepodległościowym i pracowniczym, ktĂłre przełoĹźyły się wtedy na determinację strajkujących, odwagę, nieustępliwą postawę i doprowadziły do zwycięstwa, wiemy nie od dziś.
Ale oprócz wątku niepodległościowego, który miał na celu polityczną wolność wspólnoty, już w czasie sierpniowych protestów niemałą rolę odegrała naturalna dla człowieka potrzeba wolności w wymiarze jednostkowym, prywatnym, co współczesnym badaczom fenomenu polskiego Sierpnia umyka nieraz z pola widzenia. Te wolnościowe aspiracje jednostki w pełni zamanifestowały się dopiero po roku 1989, ale były przecież obecne od początku.
Nasze ówczesne dążenia wolnościowe, choć mogły się wydawać celem trudniejszym, o ile w ogóle realnym, udało nam się dość szybko urzeczywistnić. Znacznie gorzej przedstawia się sprawa ochrony pracowniczych i związkowych uprawnień obywateli w wolnym, demokratycznym i nominalnie praworządnym państwie. Pracodawcy, zupełnie nie licząc się z obowiązującym w Polsce prawem, zwalniają ludzi często już za samą próbę założenia organizacji związkowej. I co gorsza, ze względu na opieszałość wymiaru sprawiedliwości oraz niekorzystną dla pracowników wykładnię obowiązujących przepisów, pozostają praktycznie bezkarni. To pokazuje skalę wyzwań, jakie po przeszło trzydziestu latach stoją wciąż przed Solidarnością.

JĂłzef Mozolewski,
przewodniczący ZR Podlaskiego
Sierpień roku 1980 przyniósł Polakom ogromną nadzieję, która po ciężkich bólach, myślę tutaj o stanie wojennym narzuconym przez Jaruzelskiego, jednak się ziściła. Dzięki powstaniu NSZZ Solidarność człowiek stał się wreszcie człowiekiem, a system komunistycznego zniewolenia, nie tylko w Polsce, ale i w innych krajach naszego regionu, został obalony. I to dla nas, jako wspólnoty narodowej, jest chyba najważniejsze.
Natomiast dla nas, związkowców, najcenniejsze pozostaje wciąż dziedzictwo tamtych sierpniowych dni, czyli wartości towarzyszące najpierw wybuchowi społecznego sprzeciwu, później narodzinom związku. Tym wartościom, które pomogły nam przetrwać trudny czas konspiracji z lat osiemdziesiątych, staramy się dochować wierności i dziś. Dlatego są one wciąż rodzajem drogowskazu w bieżącej pracy związkowej, ale i stanowią wyzwanie na przyszłość. Bo Solidarność, wyrastająca z polskich tradycji, ale dziś już nowoczesna, profesjonalna centrala związkowa, musi w swej działalności oba te aspekty łączyć.
Tylko od nas, od naszych starań, od naszej pomysłowości i wytrwałości zależy, czy zdołamy tradycję Sierpnia przekazać tym, którzy przyjdą po nas. Trzeba pamiętać, że młodzi Polacy z roku 1980 i młodzi współcześni to są dwie różne rzeczywistości. My wtedy, oprócz konieczności zadbania o sprawy czysto pracownicze, stawialiśmy sobie za mniej lub bardziej odległy cel obalenie systemu komunistycznego. Dziś przed Solidarnością, więc także przed młodymi związkowcami, stoją poważne, często nie mniejsze niż wtedy wyzwania, związane z łamaniem praw pracowniczych, ale wolność mamy jednak zagwarantowaną.

Maria Ochman,
przewodnicząca Krajowego Sekretariatu Ochrony Zdrowia „S”
Sierpień ’80 przyniĂłsł nam nadzieję na wolność i normalne Ĺźycie, na niepodległą ojczyznę. Takie aspiracje były zresztą wpisane w polskie biografie od pokoleń. Powstańcy warszawscy niejednokrotnie mĂłwili, Ĺźe w ludziach Solidarności widzą spadkobiercĂłw własnych marzeń o Niepodległej, co nas, związkowcĂłw, napawało dumą. Tym bardziej, Ĺźe solidarnościowy zryw był bezkrwawy, a mimo to zwycięski. Tak, podczas tamtych sierpniowych dni na pewno dominowała nadzieja. Ale i poczucie, Ĺźe znowu jesteśmy u siebie, we własnym domu. W radiu pojawiła się transmisja mszy św., wolno było głośno mĂłwić o rzeczach dawniej zakazanych. Dopiero stan wojenny część tamtej nadziei zniszczył.
Ale na młodych ludziach nasze Ăłwczesne osiągnięcia nie robią juĹź wraĹźenia. Swoboda wypowiedzi, msza radiowa to dla nich coś oczywistego. Tym bardziej trzeba szanować piękną pamięć Sierpnia i starać się umiejętnie przekazywać ją młodemu pokoleniu. Pamiętając jednak, Ĺźe wtedy obciachem było nie naleĹźeć do Solidarności, a dziś noszenie związkowego znaczka wymaga często determinacji i odwagi. Musimy znowu wskazać na wartości, ktĂłre były solą tamtych dni. Powiedzieć młodym i przypomnieć sobie, Ĺźe warto być razem, Ĺźe działanie we wspĂłlnocie daje wewnętrzne poczucie mocy i przybliĹźa sukces. W obliczu wspĂłlnego wroga, wobec przemocy – zwieranie szeregĂłw to naturalny odruch, ktĂłry dzisiaj tracimy, Ĺźyjąc w wolnym, ale zaprzątniętym gromadzeniem kolejnych gadĹźetĂłw oraz mocno zatomizowanym społeczeństwie.
Trzeba jeszcze raz pokazać fenomen Sierpnia w perspektywie nauczania Jana Pawła II, jego pamiętnej homilii na Zaspie, bo nikt za nas tego nie zrobi. To oczywiście dobrze, że ludzie i struktury związku się profesjonalizują. Ale wąsko pojęte sprawy pracownicze nie wyczerpują dziedzictwa Sierpnia 1980. A bez tamtych wartości Solidarność przestanie być sobą.

Jarosław Porwich,
przewodniczący ZR Gorzowskiego „S”
Sierpień ’80 był wielkim zrywem społecznym, ktĂłry po ponad trzydziestu latach zniewolenia nie tylko oĹźywił wolnościowe aspiracje PolakĂłw, ale teĹź doprowadził do późniejszych przemian systemowych, ktĂłre znacząco odmieniły kształt naszego Ĺźycia. Rozbudzone wtedy oczekiwania społeczne szły w wielu kierunkach. Ogromne pragnienie wolności splatało się z marzeniami o lepszym Ĺźyciu, bo przez lata, za sprawą zbrodniczej PZPR, w społeczeństwie narastało uczucie frustracji.

Powstanie Solidarności stanowi jeden z ważniejszych momentów współczesnej historii Polski. Nas, związkowców, nie trzeba o tym specjalnie przekonywać, ale trochę żal, że nie potrafimy tej wiedzy skutecznie przekazywać pokoleniu naszych dzieci. Czy przesadzam? Chyba jednak nie. Przed rokiem, podczas obchodów 30., a więc okrągłej rocznicy powstania związku, szesnastoletnia dziewczyna zapytana w telewizyjnej sondzie o Solidarność, odparła, że niestety nie wie, bo przyjechała z Pszczewa.

Brzmi to anegdotycznie, ale mnie nie śmieszy. Dowodzi raczej fatalnego stanu edukacji historycznej w polskich szkołach, z programem tak ułożonym, że lekcje z zakresu historii najnowszej przypadają na okres przedwakacyjny i przedmaturalny, kiedy uwagę młodych ludzi, co przecież zrozumiałe, absorbują już zupełnie inne sprawy. Tym bardziej należy docenić edukacyjną rolę Instytutu Pamięci Narodowej i dbać o wszelkie formy kultywowania tradycji w działalności związkowej. Trzeba zwłaszcza pamiętać o ludziach, o tych wszystkich, którzy część swego życia poświęcili Solidarności. Dlatego w przyszłym roku w czerwcu organizujemy w Gorzowie już drugi regionalny zjazd ludzi opozycji z lat 80.

Tygodnik Solidarność

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt