Czwartek 25 Kwietnia 2024r. - 116 dz. roku,  Imieniny: Jarosława, Marka, Wiki

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 27.09.11 - 10:31     Czytano: [1848]

Dział: Co w prasie piszczy

Jak żyć? PO tonie

Na kilkanaście dni przed wyborami nie sposĂłb rozstrzygnąć, kto będzie zwycięzcą ani jaką przewagą wygra. Zagadką jest nie tylko to, kto będzie premierem, lecz takĹźe jaka ewentualna koalicja będzie Polską rządzić. Pewne jest tylko jedno – Donald Tusk jest w tarapatach.

PowaĹźną diagnozę uniemoĹźliwiają przede wszystkim ośrodki badań publicznych, ogłaszające raz po raz wykluczające się nawzajem sondaĹźe. Wprawdzie w ani jednym sondaĹźu opublikowanym do chwili pisania tego tekstu PiS nie zyskało przewagi nad Platformą, to niektĂłre pokazują małą, kilkuprocentową róşnicę między obydwiema partiami. Przy wieloletnim juĹź obyczaju wyborcĂłw, by nie zdradzać ankieterom zamiaru głosowania na PiS, co jest efektem nagonki na tę partię i zastraszania propagandą jej wyborcĂłw – moĹźna wnosić, Ĺźe poparcie dla PiS jest niedoszacowane, a dla PO – zawyĹźone. Nie tylko to jednak sprawia, Ĺźe trudno sondaĹźe traktować powaĹźnie.

Gry sondaĹźami

Pamiętać trzeba o tym, co niedawno powiedział w Rzeczpospolitej prof. Wawrzyniec Konarski – wyborcze sondaĹźe są narzędziem kształtowania postaw wyborczych i jako takie powinny w ogĂłle w kampanii być zabronione. Taką funkcję pełniły przed ostatnimi wyborami samorządowymi. WĂłwczas, jak w publikowanych np. na łamach tej samej „Rzeczpospolitej” sondaĹźach GfK Polonia, PO miała 50-procentowe poparcie, o blisko 20 proc. większe, niĹź faktycznie uzyskała w wyborach. Teraz podobne, „kreatywne” sondaĹźe pokazują się z nie mniejszą częstotliwością, choć moĹźe skala przeszacowania nie jest juĹź tak ostentacyjna, choć ocenić to będzie moĹźna dopiero po ogłoszeniu wyniku wyborĂłw. Takie sufitowe badania to nic innego jak przekaz do wyborcĂłw: głosujcie na zwycięzcę, nikt inny się nie liczy. Ale jest i druga strona tej gry – sondaĹźe głoszące przygniatające zwycięstwo PO to takĹźe swoista pułapka dla Tuska. Zwycięstwo w 2007 r. zawdzięczał on zmobilizowaniu wyborcĂłw, ktĂłrzy zazwyczaj do wyborĂłw nie chodzili, nastraszonych „reĹźimem PiS” przez sztab i propagandystĂłw Platformy. SondaĹźe wieszczące zwycięstwo Platformy demobilizują jednak ten sam elektorat. Szybko pojawiło się kilka innych badań wskazujących, Ĺźe jednak PiS dogania PO, ale efekt mobilizacyjny, na razie, jest marny. Wyborcy przestali bać się PiS.

Strachy na Lachy

Najcelniej przyznał to Kazik Staszewski w wywiadzie dla „Trybuny Opolskiej”, gdy przyznał, Ĺźe dał się nabrać na antypisowską retorykę partii Tuska. Wywiad natychmiast stał się głośny – co jak co, ale głosy celebrytĂłw były jednym z najwaĹźniejszych lojalnościowych punktĂłw propagandy Platformy. Kazik Staszewski z prostotą dający do zrozumienia, Ĺźe przekaz Donalda Tuska to ściema, był ciosem. Natychmiast uruchomiono więc przekaz przykrywający Kazika – Muniek Staszczyk oświadczył wprawdzie, Ĺźe on juĹź się nie boi PiS, ale na Platformę będzie głosował nadal, Ĺźeby dokończyła swoje rządy. Nie rozwiązuje to jednak problemu – antypisowski strach udaje się wzniecać na nowo co najwyĹźej u staĹźystek w TVN. PrzeraĹźenie i histeria w redakcji „Gazety Wyborczej” owocujące tekstami o domniemanych hakach na Jarosława Wałesę czy przekonywaniem, Ĺźe prezydent nie ma obowiązku dla dobra kraju powierzać zwycięskiej partii misji tworzenia rządu, bardziej śmieszy niĹź przestrasza. „Wyborczą” nie warto sobie jednak zawracać głowy – Ĺźycie jest gdzie indziej.

A toczy się ono, jak widać z ekranĂłw telewizorĂłw transmitujących gospodarskie wizyty premiera, przede wszystkim na prowincji. Donald Tusk musiał ruszyć w Polskę, bo unikanie bezpośredniego kontaktu z Polakami po tym, jak wygwizdano go na stadionie i gdy nie umiał sobie poradzić w rozmowie z plantatorem papryki poszkodowanym przez wichurę, było aĹź nadto widoczne. Obawę przed gwizdami czy zruganiem przez rodakĂłw premier musiał więc przełamać, trwało to ładnych kilka tygodni i chyba nie przyszło łatwo. Kto zna Donalda Tuska, ten wie, Ĺźe wprawdzie on sam lubi upokarzać ludzi, ale traci rezon w sytuacjach, ktĂłre odbiera jako upokarzające. Zabawne było obserwować takie sceny podczas wizyty Tuska w szkole w Piastowie. Premier wiercił się nerwowo, zerkając co jakiś czas dyskretnie w gĂłrę na transparent, jaki zawisł mu nad głową z napisem „Dość kłamstw”, a ktĂłry udało się przemycić na spotkanie przeciwnikom rządu. PoniewaĹź niemal kaĹźde spotkanie, mimo ścisłej ochrony, wcześniejszych uzgodnień organizacyjnych z platformerskimi władzami samorządowymi i przywoĹźenia działaczy Platformy na miejsce spotkań, owocowało informacjami o kolejnych protestach i krytyce, z jakimi spotykał się lider Platformy, jego sztab musiał zmienić charakter wyjazdĂłw. Trasa Tuskobusa, mimo Ĺźe zaplanowana wyłącznie przez tereny, gdzie Platforma tradycyjnie wygrywa, zamieniła się w trasę skarg, narzekań i rozpaczy, ktĂłre dotąd, pod rządami Platformy, w mainstreamowych mediach nie miały prawa się pojawić.

Chcąc nie chcąc, Tusk musi sprostać zupełnie nowemu obrazowi, temu wizerunkowi Polski B, z ktĂłrą nie miał dotąd chyba najmniejszego kontaktu. Takie zderzenie jest zupełnie nowym doświadczeniem dla premiera. Widać to po jego bezradności w kontaktach z ludĹşmi, ktĂłrych spotyka. Szef rządu umie co najwyĹźej ocierać łzy zrozpaczonej kobiecie. Po czterech latach rządĂłw Platformy, ktĂłre miały być po to, „by Ĺźyło się lepiej, wszystkim”, to wstrząsające zdjęcia kampanii. Być moĹźe Donald Tusk, pakując się w podobne sytuacje, zdaje sobie sprawę z wraĹźenia, jakie mogą wywoływać te ujęcia, i dlatego tak chętnie wchodzi w zwarcie z kibicami. Skandujący, groĹşnie wyglądający mężczyĹşni w zderzeniu z szefem rządu, ktĂłry prĂłbuje nawiązać z nimi dialog – tak, to zestawienie moĹźe być zdecydowanie korzystniejsze. Niemniej mit o bijącym rekordy popularności premierze runął. Zwłaszcza Ĺźe kolejne dni kampanii pokazują, Ĺźe nie da się uciec od ludzkiej rozpaczy.

Najbardziej dramatyczny moment kampanii to samospalenie przed kancelarią premiera. Bez względu na marketingowe sztuczki propagandystów próbujących odwrócić znaczenie tej tragedii, trudno o bardziej dramatyczne postawienie pytania: premierze, jak żyć?

Joanna Lichocka

Całość artykułu w najbliĹźszym numerze tygodnika “Gazeta Polska”, w ktĂłrym znajdą Państwo takĹźe "Pogardę" - nowy film o Smoleńsku autorek "Mgły"

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt