Piątek 19 Kwietnia 2024r. - 110 dz. roku,  Imieniny: Alfa, Leonii, Tytusa

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 12.10.11 - 22:26     Czytano: [3764]

Dział: Głos Polonii

List otwarty (część 1)

Sprawy i troski Polonii australijskiej


List otwarty
do członków Polskiego Ośrodka w Albion
w związku ze zbliżającym się rocznym walnym zebraniem

Nie głosujcie na ludzi, którzy są wrogami Ośrodka!

Polski Ośrodek w Albion to największa placĂłwka polska w Melbourne, a moĹźe i w całej Australii. Niestety od kilku lat przechodzi ona duĹźy kryzys z powodu braku dobrych kandydatĂłw na członkĂłw zarządu. W 2010 roku jeden słaby zarząd został zastąpiony jeszcze gorszym zarządem. Bo co z tego, Ĺźe wykonał on kilka dobrych pociągnięć, jak w ogĂłlnym rozrachunku szkodzi przyszłości Ośrodka. Szkodzi przez DYKTATORSKIE ciągoty i walkę z lokalnym księdzem polskim (ktĂłrą wspiera inny ksiądz polski, związany z ludĹşmi obecnego zarządu), silnie związanym z Ośrodkiem i prowadzoną przez niego największą w Australii (150 uczniĂłw) i wspaniale urządzoną Szkołą Polską. A przecieĹź młodzieĹź jest nie tylko przyszłością narodĂłw, ale takĹźe naszych polonijnych organizacji. Bez niej za ok. 10-20 lat moĹźe w ogĂłle nie być polskiego Ĺźycia społecznego w Australii. A Polskiego Ośrodka w Albion jeszcze wcześniej. Ale co to martwi ludzi z obecnego zarządu, ktĂłrzy są po 60-tce. Dlatego przez swĂłj wiek zapewne hołdują powiedzeniu: “A po nas choćby i potop”.
„Je weniger die Leute wissen, wie WĂźrste und Gesetze gemacht werden, desto besser schlafen sie” czyli „Im mniej ludzie wiedzą, jak robi się kiełbasę i ustawy, tym lepiej śpią”. To zdanie powiedział swego czasu kanclerz niemiecki Otto von Bismarck. Zwolennikiem tej zasady jest najwyraĹşniej obecny zarząd Polskiego Ośrodka w Albion, a właściwie trzej panowie, zajmujący w nim najwaĹźniejsze funkcje: Piotr Debert – prezes, Andrzej Korab – wiceprezes i Tadeusz Borkowski – sekretarz. Prawie wszyscy inni w zarządzie, w opinii tej niechlubnej trĂłjcy, to ich przydupnicy, ktĂłrzy – podobnie jak ryby – głosu nie mają i są powolnym narzędziem w rękach “bossĂłw”. Stąd, tak jak w ogĂłle wszyscy członkowie Ośrodka, są przez zarząd ignorowani (usypiani) i trzymani z daleka od waĹźnych spraw związanych z Ośrodkiem.
Dlatego ten “List otwarty” jest dzwonem na przebudzenie się nie tyle tych przydupnikĂłw, bo to “sami swoi” (m.in. kilka osĂłb to rodzina Piotra Deberta!!!), ale członkĂłw Polskiego Ośrodka w Albion, ktĂłrzy niebawem będą wybierać nowy zarząd. Bowiem Ĺşle się dzieje z Ośrodkiem z winy obecnego zarządu. Jak tak dalej pĂłjdzie, to Ośrodkowi na pewno grozi upadek.
.....
W październiku 2010 roku ze stanowiska prezesa Polskiego Ośrodka w Albion ustąpił po 8 latach sprawowania tej funkcji Andrzej Szumny.
12 grudnia 2010 roku na rocznym walnym zebraniu wyborczym Polskiego Ośrodka w Albion na stanowisko prezesa kandydował ponownie inicjator i budowniczy Ośrodka Mieczysław Żurek i prawie nikomu nieznany Piotr Debert, który został nowym prezesem, większością zaledwie dwóch głosów. Był bałagan z liczeniem głosów i szereg osób miało wątpliwości co do rzetelności tego wyniku. Przewodniczący zebrania, Mieczysław Żurek, który sam o tym mówił, nie zakwestionował jednak wyniku wyborów ze zrozumiałego powodu, i tak Ośrodek dostał nowego prezesa.
Kiedy Piotr Debert został wybrany prezesem, z kieszeni marynarki wyciągnął karteczkę z nazwiskami osób, które chciałby mieć w zarządzie i ją odczytał. Zebrani, jak to zwykle bywa na naszych zebraniach wyborczych, na których nagminnie występuje brak kandydatów do zarządu, en bloc zaakceptowali kandydatów p. Deberta, zadowoleni że wybory tak gładko się odbyły, nie interesując się wcale co to za ludzie wchodzą do zarządu. Nikt się nie spytał o to jaka jest ich przeszłość (szczególnie co robili w komunistycznej Polsce i czy nie byli sądownie karani w Polsce czy w Australii), dlaczego chcą być członkami zarządu i co chcą zrobić dla Ośrodka. Ludzie nie wiedzieli o tym, że wśród tych kandydatów p. Deberta jest kilku członków jego rodziny i przez to, że to jest obrzydliwy nepotyzm, zamach na demokrację i zwyczaje panujące w organizacjach australijskich, źródło ewentualnych szwindli i korupcji!
Uważam, że zawsze powinniśmy sprawdzać kandydatów na członków zarządu Polskiego Ośrodka w Albion. Tak jak jest teraz to drzwi do zarządu Ośrodka stoją otworem nie tylko dla ludzi z komunistyczną przeszłością, ale nawet dla każdego najgorszego kryminalisty! Tą sprawą powinniśmy się zająć na najbliższym rocznym walnym zebraniu członków Ośrodka.
Na ostatnim rocznym walnym zebraniu członków Ośrodka przysłowiowo kupiliśmy kota w worku. Jak się teraz okazuje wrednego, parszywego kota!
Czy taki wybór zarządu był całkowicie legalny?! Ogólne pytanie: czy wybór do zarządu jakiegoś człowieka z krwią na rękach lub zwykłego kryminalisty może być legalny?
Jeśli ostatnie wybory do zarządu nie były w pełni legalne czy przeprowadzone tak jak powinny być przeprowadzone, to miejmy teraz pretensje do siebie samych. Tym bardziej, Ĺźe tego kocura – jak widać – szybko się nie pozbędziemy. Zarząd, szczegĂłlnie jego wierchuszka, robi wszystko, aby „raz zdobytej władzy bez krwawej walki nie oddać”. Prawdopodobnie trzeba będzie odwołać się o pomoc do instytucji australijskich.
Nowym wiceprezesem został Andrzej Korab, a sekretarzem Tadeusz Borkowski. Cała ta trĂłjca (ale nie święta!) w ostatnich latach nie miała nic wspĂłlnego z działalnością Ośrodka - Ĺźaden z nich nie był wcale (pp. Debert, Borkowski) lub w ostatnich latach (Korab) członkiem zarządu. Nie mieli więc przysłowiowego zielonego pojęcia o Ośrodku – o jego historii, celach i pracy. Łączyło ich jedno: połoĹźenie łapy na Ośrodek. A w jakim celu? Kto wie czy nie takim samym, jaki przyświecał tym osobnikom, ktĂłrzy ponad 20 lat temu połoĹźyli łapę na Dom Polski w City, ktĂłry Polonia melbourneńska straciła w głupi i łajdacki sposĂłb dwie dekady temu. A Ĺźe ktoś na tym dobrze zarobił, to więcej niĹź pewne!
Przed wyborami odbyło się na terenie Ośrodka spotkanie (którego byłem świadkiem) pp. Żurka i Deberta. Pan Żurek zasugerował, że może zostać prezesem na rok, a p. Debert jego wiceprezesem, tak aby on przez ten roku zapoznał się z pracą prezesa i ogólnie zarządu, poznał cele i pracę Ośrodka. Pan Debert na to się nie zgodził. Powiedział, że chce zostać prezesem, tak aby móc swobodnie realizować SWOJE plany odnośnie Ośrodka, które rzekomo ma. Z tym, że tych planów nigdy nie podał do publicznej wiadomości. Przypomina to Donalda Tuska, który jak był w opozycji mówił, że Platforma Obywatelska ma szuflady pełne projektów akt prawnych, a jak dorwał się do władzy to się okazało, że PO nie miała żadnych projektów. Tuskowi i jego klice chodziło tylko o dorwanie się do koryta władzy! A że PO rujnuje kraj, to kaczora Donalda (Tuska) nie martwi, jak również wielu Polaków, dopóki nie obudzą się pewnego dnia z ręką w nocniku czyli w swojej... zbankrutowanej Grecji! (a my pewnego dnia możemy się dowiedzieć, że Polski Ośrodek w Albion już nie jest polski z winy rządzącej nim jakiejś kliki, a także i naszej, bo bezmyślnie doprowadziliśmy ją do władzy!).
Poza rozmowami z „obozem” p. Ĺťurka, p. Debert prowadził rozmowy z innymi grupami. Jedna z nich, pod przewodnictwem Antoniego Milczarskiego – wielkiego fana p. Deberta, prowadziła rozmowy w sklepie Roli Poli w Sunshine. Chodziło mu o pozyskanie poparcia dla p. Deberta ze strony działaczy i członkĂłw Ośrodka związanych z o. Dominikiem Jałochą OP – m.in. Polska Szkoła w Albion, ChĂłr „Lutnia”. Wynikiem tych rozmĂłw było załatwienie przez p. Wiesię Grabowską członkostwa Ośrodka członkom rodziny p. Deberta, ktĂłra odgrywa dzisiaj dużą rolę w jego zarządzie, chociaĹź przedtem krytykowano p. Szumnego, Ĺźe w jego zarządzie teĹź panował nepotyzm – było kilku członkĂłw jego rodziny (p. Grabowska nie wiedziała, Ĺźe ci kandydaci do rodzinka p. Deberta)!!!
Jednak, jak się teraz okazuje, p. Debert prowadził najwaĹźniejsze rozmowy z trzecią grupą ludzi – ze swoją kliką (m.in. panowie Borkowski i Korab i zapewne ks. JĂłzef Migacz – ich polski duszpasterz) - ludĹşmi, ktĂłrzy mieli objąć najwaĹźniejsze stanowiska w zarządzie: wiceprezesa i sekretarza oraz oficjalnego kapelana Ośrodka.
Piotr Debert w mojej opinii jest człowiekiem moĹźe i poczciwym, ale na pewno mało inteligentnym (nawet z wyglądu przypomina sołtysa z zapadłej wioski) i bez charyzmy. Jego rzucające się w oczy prostactwo i brak daru wymowy – formułowania poprawnie myśli i zdań i dobrej angielszczyzny oraz wykonywana praca zarobkowa (stolarz) nie podnoszą rangi Ośrodka w oczach AustralijczykĂłw, z ktĂłrymi Ośrodek ma do czynienia. Ĺťadna praca nie hańbi i tego p. Debertowi nie wytykam. Ale Ośrodek na pewno zasługuje na bardziej znakomitego prezesa i prawdopodobnie takĹźe lepszego gospodarza. Wiem, Ĺźe w zasadzie nie pchał się na to stanowisko; ale moĹźe tylko udawał. Raczej przymusiła go do kandydowania grupa ludzi, ktĂłra jego rękoma postanowiła robić w Ośrodku swoje interesy.
Niestety, jak to często bywa w przypadku takich osĂłb, wyniesienie na piedestał - prezesura uderzyła p. Debertowi do głowy. Zachowuje się teraz jak przysłowiowy „z chłopa krĂłl”. Jednak to za mało, aby być panem w zarządzie i realizować SWOJE plany (korzystne dla Ośrodka) odnośnie Ośrodka, jeśli je w ogĂłle miał; w kaĹźdym bądĹş razie, jak juĹź wspomniałem, nie przedstawił ich wyborcom. Stąd faktycznymi panami Ośrodka są panowie Borkowski i Korab – w tej kolejności, ludzie bez wątpienia bardziej inteligentni od niego i takĹźe mający SWOJE plany co do Ośrodka – poza wspĂłlnym, o ktĂłrym będzie mowa poniĹźej. Z tym, Ĺźe takĹźe i oni nie ujawnili nam tych swoich planĂłw, kiedy mieliśmy na nich głosować!
Dopiero w rozesłanym 5 paĹşdziernika 2011 roku do wszystkich członkĂłw liście pp. Debert, Korab i Borkowski piszą W SWOIM - bo nie zarządu - IMIENIU: „...Staramy się od początku o to, aby Ośrodek był miejscem, gdzie Polacy i inni będą chętnie chcieli spędzić wolny czas, zjeść dobry obiad, urządzić swoje uroczystości itp... Staramy się teĹź realizować zasadę rĂłwnego traktowania wszystkich organizacji istniejących przy naszym Ośrodku...”.
Pan Jezus dwa tysiące lat temu powiedział: „Po owocach ich poznacie”.
Jakie są więc po roku owoce pracy obecnego zarządu, a przede wszystkim panów: Deberta, Borkowskiego i Koraba? Czy powyższe ich słowa są prawdziwe czy obłudną próbą otumanienia członków Polskiego Ośrodka w Albion?
Jest faktem, Ĺźe – w mojej opinii - zaczęli dobrze, zrobili kilka dobrych rzeczy i zanosiło się na to, Ĺźe Ośrodek znalazł się w dobrych rękach.
Była to jednak rzecz naturalna - przecieĹź musieli się czy nawet chcieli się czymś wykazać, aby uzyskać poklask i akceptację dla swojej działalności. Dlatego był w tym takĹźe bez wątpienia element mydlenia nam oczu – przemyślana akcja, przez ktĂłrą mieli uzyskać poparcie takĹźe dla swych niecnych poczynań, ktĂłre niebawem zaczęli realizować. JuĹź w kwietniu doprowadzono do rezygnacji skarbnika Ośrodka, p. Roberta Bastiena, za to, Ĺźe był związany z o. Dominikiem Jałochą OP i Szkołą Polską w Albion (!) – powiedzieli, Ĺźe to konflikt interesĂłw, a potem doprowadzili do odejścia z zarządu pani Danuty Glińskiej przez nagonkę na nią „pań” z rodziny p. Deberta na kolejnym zebraniu zarządu. Przedtem zarząd swoim zachowaniem zmusił do rezygnacji z członkostwa w zarządzie jego dwĂłch najmłodszych członkĂłw: Mateusza Kowalskiego i Roberta Szumnego. Na kaĹźdym zebraniu zarządu (!) w chamski sposĂłb traktuje się panią Wiesię Grabowską (śmiechy, przedrzeĹşniania się niej). A czynią to osoby z rodziny p. Deberta – osoby, ktĂłre dzięki p. Grabowskiej, zostały członkami Ośrodka (!), przy błogosławieństwie ze strony prezesa! Prowokowano mnie (np. całkowite zignorowanie mojego listu w sprawie wystawienia mi opinii jako pisarzowi, ktĂłry napisał i załatwił dla Ośrodka wydanie jego historii po polsku i angielsku za prezesury p. Szumnego) i ostrzyło się na mnie noĹźe. W lipcu zaprzestano wydawania redagowanego przeze mnie „Biuletynu” Ośrodka, ktĂłry na pewno jest potrzebny Ośrodkowi! Zarząd, chociaĹź jest zobowiązany do tego (odzyskanie kosztĂłw wydania książek) w ogĂłle nie zajmuje się sprzedażą historii Ośrodka, wyrzucając książki do komĂłrki za „poĹźarcie myszom”.
Zauważyłem, że ci panowie, tak jak to robiła komunistyczna Służba Bezpieczeństwa w Polsce Ludowej (PRL), grzebią w naszych życiorysach i, za wzorem wielu satrapów w państwach semidemokratycznych, studiują to, jak w sposób legalny walczyć z opozycją. I tak kiedy na zebraniu wierchuszki 10 września 2011 roku p. Borkowski zapytał czy można wyrzucić z zarządu p. Grabowską, p. Korab odpowiedział, że sprawdzał i że nie można.
Andrzej Korab na miesięcznym zebraniu zarządu 5 paĹşdziernika 2011 roku zaraz po odczytaniu tylko FRAGMENTU mojego listu do zarządu w sprawie mojej rezygnacji z członkostwa w zarządzie, rzucił w obieg – zapewne według niego – jakieś rzekomo obciążające mnie materiały, ktĂłre miały przekonać zebranych Ĺźe jestem... świnią (bo inaczej tego odczytać nie moĹźna!), znaną z krytykowania Polonii australijskiej (czy to jest grzechem i zbrodnią, czy raczej rzeczą dodatnią, Ĺźe ktoś ma odwagę pisać i piętnować nasze świństwa i łajdactwa?!). Warto przy tym zwrĂłcić uwagę na fakt, Ĺźe przed grudniem 2010 – przed ostatnim rocznym walnym zebraniem ja i p. Korab wcale się nie znaliśmy. Jeśli p. Korab mnie nie znał, to skąd się wzięło u niego zainteresowanie Kałuskim, czytanie i zbieranie przez niego informacji o Kałuskim? OdpowiedĹş jest jedna: ktoś te materiały mu dostarczył. Czyli Ĺźe Korab jest narzędziem w czyichś rękach! Rękach nie tylko wrogĂłw Kałuskiego, ale takĹźe Polskiego Ośrodka w Albion!
Co moĹźna powiedzieć o morale człowieka, ktĂłry daje się wykorzystywać innym do podłych akcji?! Jak się to ma z rzekomą wielką wiarą katolicką u tego człowieka?! Czy on nie wie, Ĺźe nie ten jest prawdziwym chrześcijaninem (katolikiem) ktĂłry mĂłwi „Panie, Panie” i podnosi ręce do gĂłry podczas odmawiania w kościele Modlitwy Pańskiej, ale ten kto czyni wolę Bożą.
Andrzej Korab to taki nasz Milczek z komedii „Zemsta” Aleksandra Fredry. Kilka lat temu poniĂłsł klęskę z prezesem Andrzejem Szumnym w sprawie Szkoły Polskiej na terenie Ośrodka, obecności ktĂłrej się sprzeciwiał, i teraz się odgryza, co rzuca cień na jego charakter. – To taka nasza krajowej Platformy Obywatelskiej polityka „miłości”! Odgryzać się, mścić, szkalować – i jak jest to moĹźliwe w majestacie prawa. Jak byłem w zarządzie to moja osoba mu nie przeszkadzała. Jak zrezygnowałem w proteście przeciwko temu co robią, to zaczął mnie publicznie szkalować.
Andrzej Korab i spółka za dużo uwierzyli w swoją siłę myśląc, że dadzą sobie radę także i z Kałuskim. Przeliczyli się rozpoczynając wojnę ze mną poprzez przystąpienie do publicznego szkalowania mnie, poprzez nie respektowanie zobowiązań wobec mnie poprzedniego zarządu. Bowiem trafiła kosa na kamień i teraz nawet w sądzie, w którym nie obowiązuje prawo Kalego, nie mogą wygrać z Kałuskim. Teraz muszą wypić piwo jakie sami sobie nawarzyli.
Mam dowody (liczba mnoga) na to i ktĂłre przyjął by sąd, Ĺźe ja nie chciałem wojny z panami Debertem, Korabem i Borkowskim. Chciałem odejść spokojnie. W moim e-mail do zarządu z 26 września 2011 roku pisałem: „...Mam nadzieję, Ĺźe rozchodzimy się w sposĂłb kulturalny i w zgodzie, pomimo tego, Ĺźe róşnimy się w niektĂłrych sprawach dotyczących załatwiania niektĂłrych spraw związanych z prowadzeniem Ośrodka... Chodzi o WŁAŚCIWE rozwiązanie niektĂłrych zaognionych spraw, czego z całego serca Ĺźyczę zarządowi. Bowiem zgoda buduje, a niezgoda rujnuje. Jeśli zostanie osiągnięta ZGODA między wszystkimi Polakami związanymi z Ośrodkiem, z przyjemnością wrĂłcę do pracy w zarządzie na rzecz tej największej polskiej placĂłwki w Australii”.
Niestety panowie Debert, Korab i Borkowski takiego rozstania nie chcieli. Chcieli wojny ze mną wierząc w swoją siłę (podobnie jak wariat Hitler, nawet wtedy, kiedy Armia Czerwona stała juĹź u bram Berlina). Nie tylko nie chcieli rozmowy ze mną po mojej rezygnacji z członka zarządu, ale postanowili mnie zaatakować przez prĂłbę zdyskredytowania mojej osoby. Co więcej, wśrĂłd członkĂłw Ośrodka chodziły słuchy, Ĺźe panowie Debert, Korab i Borkowski na najbliĹźszym zebraniu zarządu 5 paĹşdziernika będą dążyli do usunięcia mnie z listy członkĂłw Ośrodka. Panowie ci okazali tym swą głupotę, butę, nienawiść i mściwość, obnaĹźając tym samym swe prawdziwe oblicze - właśnie jako ludzi głupich i podłych. Udowodnili, Ĺźe z nich tacy Polacy i katolicy (przykazanie: kochajcie się nawzajem i nauka o sprawiedliwym wynagrodzeniu za pracę) jak przysłowiowo „z koziej d... trąba”!!!
Stare polskie porzekadło mĂłwi: „Jaką bronią walczysz – od takiej giniesz”. Dlatego niech panowie Debert, Korab i Borkowski, po prĂłbie zgnojenia mnie na zebraniu zarządu 5 paĹşdziernika 2011 w obecności ks. JĂłzefa Migacza, a pod nieobecność mojej osoby, dzisiaj z pokorą i skruchą przyjmą ten oto „List otwarty”, tym bardziej, Ĺźe nie jest on Ĺźadną złośliwością i zemstą, a tylko zbiorem faktĂłw i moich opinii. Opinii człowieka, ktĂłry na pewno bardzo duĹźo wie nie tylko o Ośrodku i Polakach w zachodnich dzielnicach Melbourne i Australii, ale takĹźe interesuje się duszą człowieka – tego najbardziej nieudanego stworzenia boskiego (na co mamy kaĹźdego dnia tysiące dowodĂłw z całego świata!). Od pierwszego mego spotkania z pp. Debertem, Korabem i Borkowskim wydali mi się oni bardzo podejrzanymi typami (przez ich wygląd – a wygląd wiele mĂłwi o danym człowieku, przez to jak się zachowują, co myślą i co mĂłwią), dlatego prześwietlałem ich duszę i z uwagą przysłuchiwałem się temu wszystkiemu co mĂłwili. Powtarzam: niech teraz pretensje mają nie do mnie, ale do siebie samych: nawarzyli to piwo, to teraz je sami wypiją. Nie trzeba było wywoływać wilka z lasu. Tym bardziej, Ĺźe ten „wilk”, o czym wie wielu działaczy i księży polskich w Australii, nie nadstawia drugiego policzka i walczy o prawdę i sprawiedliwość, w myśl nauki Kościoła, Ĺźe obowiązkiem prawdziwego chrześcijanina jest walka z wszelkim złem. A straszne zło panuje w Polskim Ośrodku w Albion od grudnia 2010 roku!
Chcę tu mocno podkreślić, Ĺźe ten „List” nie naleĹźy odbierać jako ataku na panĂłw Deberta, Koraba i Borkowskiego jako na świeckich ludzi. Bowiem, zgodnie z nauką Pana Jezusa nikt z nas nie jest bez winy (grzechu) i dlatego nikt nie ma prawa rzucać w kogokolwiek kamieniem. Ten „List” ma jeden cel – wykazanie, Ĺźe ci panowie nie są dobrymi chrześcijanami i właśnie przez to i tylko przez to szkodzą Polskiemu Ośrodkowi w Albion i walczą z jednym księdzem katolickim, aby przypodobać się drugiemu i spełnić jego niecne oczekiwania. Jest takĹźe dzwonem na przebudzenie się dla nich samych. MoĹźe otworzą się im oczy, przejrzą, zrozumieją co złego robili i robią i moĹźe się nawrĂłcą. Błądzić jest ludzką rzeczą. Jednak dobry chrześcijanin musi chociaĹź starać się być lepszym człowiekiem. Jeśli się nawrĂłcą, to mamy obowiązek im przebaczyć i przyjąć ich z powrotem do naszego grona. NaleĹźy takĹźe pamiętać, Ĺźe Kościół naucza, Ĺźe obowiązkiem prawdziwego chrześcijanina jest walka ze złem. A Ĺźe trzeba ją prowadzić ostrym językiem, to tylko dlatego, Ĺźe niestety ludzie dzisiaj nie rozumieją innego języka. Z łagodności drwią sobie i ją ignorują, uwaĹźając za oznakę słabości, gdyĹź, jak pisze w dzienniku „Rzeczpospolita” (9.10.2011) red. Mark Magierowski: „prostackie zachowania (wśrĂłd PolakĂłw) zyskują coraz większą rzeszę fanĂłw”.
Wracając do sprawy legalnej walki z opozycją w Polskim Ośrodku w Albion, to panowie Debert, Korab i Borkowski nie są prawnikami i samemu studiując i dowolnie interpretując prawo, ktĂłre ma słuĹźyć ich dyktaturze, ślizgają się na cienkim lodzie. Tyle z tego studiowania zrozumieją co kot napłakał – za wysokie progi na lisie nogi (rozum). Zapominają o tym, Ĺźe nawet jak coś zrobią legalnie, to czy to będzie zgodne z innymi prawami człowieka i moralne. I Ĺźe takĹźe za niemoralne postępowanie moĹźna ponieść konsekwencje – nawet prawne. A tym bardziej za takie, ktĂłre jest sprzeczne z uchwalonymi przez Parlament prawami człowieka.
Jeśli nie wszyscy to zdecydowana większość prawników utrzymuje, że obojętnie co stanowi statut danej organizacji - nie może on zmieniać praw ustanowionych w państwie, jak np. tych ujętych w tzw. Humen Rights. Przestrzegać tych praw musi także Polski Ośrodek w Albion, gdyż przysługują one także jego członkom www.hrlc.org.au/content/topics/victorian-charter-of-human-rights/overview-2/ (, a także www.consumeraction.org.au/legal-assistance/free-legal-advice.php
Niech więc panowie Debert, Korab i Borkowski przestaną jak głupie dzieciaki bawić się zapałkami. Bo jak spalą siebie to nikt się tym nie zmartwi. Gorzej będzie jeśli zaszkodzą Ośrodkowi.
.......
To wszystko jednak jest niczym w porównaniu z wojną jaką wypowiedział obecny zarząd, a właściwie panowie Debert, Korab i Borkowski o. Dominikowi Jałosze i Szkole Polskiej na terenie Ośrodka w Albion.
W normalnych warunkach kaĹźdy porządny zarząd, czyli troszczący się o Ośrodek – o jego dalsze istnienie, cieszyłby się z istnienia takiej szkoły na swoim terenie i dbał by o jej istnienie, tym bardziej, Ĺźe szkoła prawie nic nie kosztuje Ośrodek. TakĹźe zadziwiająca jest wrogość jaką okazuje obecny zarząd o. Dominikowi Jałosze OP. Nie wiem czy p. Borkowski jest katolikiem (mam co do tego duĹźe wątpliwości), ale panowie Debert i Korab są ponoć „wielkimi” katolikami. Jeden z nich rozdaje nawet komunie, a drugi na mszy podnosi w gĂłrę ręce podczas Modlitwy Pańskiej. Tyle tylko Ĺźe nie w kościele, w ktĂłrym duszpasterzem jest o. Dominik. Skąd więc u nich taka zapiekła wrogość do drugiego kapłana katolickiego?! Skąd u nich taka wielka wrogość do Szkoły Polskiej?
Wiemy bardzo dobrze komu solą w oku jest od chwili jej powstania Szkoła Polska w Albion.
Dlatego mamy prawo się zastanawiać czy przypadkiem obecny zarząd Ośrodka walcząc ze szkołą nie wykonuje polecenia tej grupy działaczy „polskich”. Warto tu takĹźe wspomnieć, Ĺźe obecny wiceprezes, Andrzej Korab był takĹźe i wtedy wiceprezesem, kiedy kilka lat temu Ośrodek wyraził zgodę na to, aby Szkoła Polska prowadzona przez o. Dominika Jałochę znalazła siedzibę na terenie Ośrodka. Pan Korab był jedyną osobą, ktĂłra namiętnie się temu sprzeciwiała.
Jak widać sprzeciwia się istnieniu Szkoły Polskiej na terenie Ośrodka po dziś dzień, a za nim, jak za panią matką, jego kumple – pp. Debert i Borkowski. Gdyby tak nie było, to sprawa o. Dominika i Szkoły nie była by w ogĂłle rozpatrywana – tematem na comiesięcznych zebraniach zarządu, gdyĹź tego nie było za prezesury p. Andrzeja Szumnego, a od tej pory w stosunkach zarząd Ośrodka – o. Dominika i Szkoła Polska nic takiego nie zaistniało, co by usprawiedliwiało takie nerwowe zachowania obecnego zarządu.
Dlatego wysłany 5 paĹşdziernika 2011 roku do wszystkich członkĂłw Polskiego Ośrodka w Albion list w sprawie o. Dominika Jałochy OP i Szkoły Polskiej jest jedną wielką podłością, bowiem w sposĂłb jednostronny przedstawia ten konflikt. Tym samym jest daleki od prawdy, gdyĹź, jak mĂłwi stare powiedzenie: „Prawda leĹźy zawsze po środku”.
Osobiście dziwi mnie wprost zwierzęca nienawiść (tak – wprost zwierzęca nienawiść!!!, a wiem co mĂłwię, gdyĹź poznałem tych osobnikĂłw) rzekomych katolikĂłw - Borkowskiego, Koraba i Deberta do o. Dominika Jałochy OP. Księża odgrywali i odgrywają wielką i poĹźyteczną rolę w Ĺźyciu Polonii świata. Rzadko kiedy dochodzi do konfliktu jakiegoś zarządu z miejscowym duszpasterzem polskim. Na terenie Melbourne nienawiść panĂłw Borkowskiego, Koraba i Deberta do o. Dominika moĹźna porĂłwnać jedynie do nienawiści, jaką okazywała w 1957 roku wobec ks. JĂłzefa Janusa TJ grupa działaczy polskich związana z bardzo prokomunistyczną wĂłwczas Australijską Partią Pracy (ALP).
Oto jeden z wielu przykładĂłw na wprost zwierzęcą wrogość Tadeusza Borkowskiego do o. Dominika Jałochy OP, a moĹźe i katolicyzmu. – 6 marca 2011 w głównej sali Polskiego Ośrodka w Albion odbywały się uroczystości związane z 50. rocznicą pracy polskich dominikanĂłw w Australii połączone z prezentacją książki „Polonia katolicka w Australii i działalność duszpasterska polskich dominikanĂłw w Australii i Nowej Zelandii”, ktĂłrej jestem autorem. Pan Borkowski nie brał w nich udziału! Jednak podczas nich podszedł do mnie na Sali gdzie się odbywały i tonem złośliwym powiedział do mnie – członka zarządu i redaktora „Biuletynu” Ośrodka (!): „Panie Marianie, niech pan pracuje nie tylko dla księdza, ale takĹźe i dla nas”. Potem otwarcie dążył do wywołania konfrontacji: naciskał na mnie i o. Dominika, aby Ośrodek, na uroczystości dominikańskiej i prezentacji przez dominikanĂłw wydanej książki i bez uprzedniego załatwienia tego z o. Dominikiem, na tej sali mĂłgł sprzedawać takĹźe książki Ośrodka! Zapewne spodziewał się odmowy. A gdyby tak się stało miałby „dowĂłd” na to, Ĺźe o. Dominik (i zapewne i ja) jesteśmy wrogami Ośrodka.
Niech czytelnicy sami ocenią to zachowanie Tadeusza Borkowskiego.
Z kolei ile głupoty i nietaktu – wręcz podłości oraz takĹźe wręcz zwierzęcej nienawiści było ze strony prezesa, Piotra Deberta, ktĂłry zamiast rozwiązywać rzekome (zaistniałe tylko w głowach pp. Deberta, Borkowskiego i Koraba) konflikty z o. Dominikiem Jałochą OP z nim samym, poprosił ks. Wiesława Słowika TJ o mediację. Zrobił to tylko i wyłącznie dlatego, aby przedstawić o. Dominika w ciemnym świetle, aby go poniĹźyć! PrzecieĹź to zarząd, a nie o. Dominik nie przestrzegał jednego z paragrafĂłw „Umowy określającej zasady współpracy...” Szkoły i Księdza z Polskim Ośrodkiem w Albion. Chodzi o punkt 1 w Paragrafie 8: „Strony będą organizować kilka razy w roku spotkania celem omĂłwienia wynikĂłw współpracy i uzgadniając plany na przyszłość”. – Powtarzam, ZARZĄD NIGDY nie wypełnił tego punktu umowy. Zamiast rozmawiać z o. Dominikiem jeśli zaistniały jakieś problemy (zaczepiali i atakowali go tylko podczas nieformalnych spotkań!), to przystąpił do wojny podjazdowej z nim!!! Kiedy to im wypomniałem na zebraniu 10 września, to myślałem Ĺźe z wściekłości krew zaleje Borkowskiego.
Niestety, ci ludzie są pełni wprost zwierzęcej nienawiści do wielu innych osĂłb (np. pani Wiesi Grabowskiej), w tym takĹźe i do mnie, co teraz jawnie to okazują. Ale tym się nie martwię i moĹźe to nie ma to większego znaczenia dla Ośrodka. PowaĹźniejszą szkodę wyrządzili ci panowie Ośrodkowi przez wrogość jaką okazali wobec kilku osĂłb z poprzedniego zarządu. Na ostatnim rocznym walnym zebraniu pan Andrzej Szumny (były prezes) w swoim przemĂłwieniu obiecał pomoc nowemu zarządowi, jeśli o nią zwrĂłci się do niego. Oferty tej nie przyjęto (pociągnięcie było to niedyplomatyczne i szkodliwe dla Ośrodka!). Co więcej, przez róşne nietakty i złośliwości wobec kilku członkĂłw poprzedniego zarządu zantagonizowano ich do siebie i Ośrodka, co doprowadziło do konfliktu, ktĂłry zakończył się tym, Ĺźe zarząd zawiesił w prawach członkowskich Andrzeja Szumnego, Bogusię Szumny, Roberta Kosińskiego i Jolantę Ĺťurek. – Główną przyczyną nienawiści wobec p. Andrzeja Szumnego było to, Ĺźe to za jego prezesury na terenie Polskiego Ośrodka w Albion znalazła swe gniazdo Szkoła Polska, czemu, jak juĹź pisałem, przeciwstawiał się ostro Ăłwczesny wiceprezes p. Szumnego – Andrzej Korab, obecnie takĹźe wiceprezes. Jak wściekli byli ci panowie, kiedy na uroczystości 50. rocznicy pracy dominikanĂłw w Melbourne w Ośrodku Polskim w Albion 6 marca 2011, o. Dominik Jałocha OP w swoim przemĂłwieniu przypomniał ten fakt i podziękował imiennie p. Andrzejowi Szumnemu. Wiem o tym, bo tej wściekłości wcale nie ukrywali – wściekle ją komentując.
I tylko dlatego, Ĺźe w mojej książce pięknie wydanej przez Ośrodek osobno po polsku i angielsku „Polski Centralny Ośrodek Społeczno-Sportowy w Albion 1984-2009” jest m.in. rozdział o prezesurze Andrzeja Szumnego i osobny o Szkole Polskiej w Albion, a z drugiej strony nie ma nic o tych panach (no bo nic nie mogło, gdyĹź nie odegrali Ĺźadnej roli w Ośrodku), obecny zarząd ją bojkotuje. Nie zorganizował jej prezentacji, ktĂłra, zwaĹźywszy na to, Ĺźe wydana była takĹźe po angielsku i jako polski wkład w uroczystości 150-lecia dzielnicy Sunshine, mogła by być dużą reklamą Ośrodka w środowisku australijskim, poprzez zaproszenie na prezentację burmistrza, lokalnego posła do Parlamentu itd., a tym samym przez artykuły w lokalnej prasie australijskiej. Zamiast tego cały nakład wyrzucono do rupieciarni na poĹźarcie myszom. Wydanie tych książek kosztowało Ośrodek ok. 15 000 dolarĂłw. Dlatego PSIM OBOWIĄZKIEM zarządu jest odzyskanie chociaĹź części tej kwoty.
Dlatego na rocznym walnym zebraniu ktoś powinien rozliczyć z tego obecny zarząd.
Co więcej, obecny zarząd w świetle nauki Kościoła (Pana Jezusa o sprawiedliwym wynagradzaniu za pracę) po złodziejsku postąpił ze mną. Zawarta między mną a zarządem umowa przewidywała tylko i wyłącznie napisanie przeze mnie historii Polskiego Ośrodka w Albion. Po jej napisaniu Ăłwczesny prezes, pan Andrzej Szumny poprosił mnie o POMOC w zredagowaniu i wydaniu książki, a później takĹźe jej angielskiego tłumaczenia. Miałem tylko POMÓC i taką pomoc chciałem wykonać bezinteresownie. Jednak w praktyce okazało się I SĄ NA TO DOWODY, Ĺźe ta pomoc znaczyła całkowite wykonanie tych czynności przeze mnie. A to była harĂłwka na wiele tygodni, tym bardziej, Ĺźe zarząd nie tylko, Ĺźe mi nic nie pomagał, ale mi bardzo utrudniał pracę bezustannymi poprawkami – nawet poprawek juĹź dokonanych poprawek przez drukarnię. Mogłem bezinteresownie pracować kilka pełnych dni (w przeliczeniu na godziny), ale nie kilka tygodni, tym bardziej, Ĺźe wykonywałem dla wydawcy inną pracę. Dlatego panom Szumnemu, Kosińskiemu i Borowieckiemu powiedziałem, Ĺźe spodziewam się wynagrodzenia za tę pracę. Pan Szumny powiedział wĂłwczas Ĺźe mnie nie skrzywdzą, Ĺźe za tę pracę podziękują mi i wynagrodzą podczas prezentacji książki. Tymczasem pan Szumny przestał być prezesem, a nowy zarząd nie urządził prezentacji książki i postanowił nie honorować zobowiązania poprzedniego zarządu wobec mnie.
Zarząd nie chciał nawet porozmawiać ze mną na ten temat! Co zrobił w tej sprawie to to, Ĺźe przystąpił do jej mataczenia. Tadeusz Borkowski na miesięcznym zebraniu zarządu 5 paĹşdziernika 2011 roku odczytał tylko ten fragment mojego listu, w ktĂłrym informowałem w ujęciu bardzo lakonicznym CAŁY zarząd o mojej rezygnacji z członka zarządu i podziękowanie dla osĂłb z ktĂłrymi współpracowałem. Nie odczytał fragmentu, w ktĂłrym ponownie poruszyłem sprawę wynagrodzenia za moją pracę. Panowie Debert, Korab i Borkowski uznali, Ĺźe to ich PRYWATNA sprawa i jako taka nie musi być znana całemu zarządowi, bo on mĂłgłby podejść uczciwie do tej sprawy i domagać się zapłacenia mi za tę pracę. Z kolei 10 paĹşdziernika 2011 roku wysłał list do panĂłw Szumnego, Kosińskiego i Borowieckiego z KŁAMLIWYM zdaniem: „...Pan Marian Kałuski domaga się zapłaty za powstanie tej książki...” i z prośbą o wyjaśnienie tej sprawy. Ja nie domagam się zapłaty za napisanie przeze mnie historii Ośrodka, a tylko OBIECANE MI i jakieś skromne wynagrodzenie za prace redaktorskie dwĂłch książek i załatwianie ich wydania. NaleĹźy się spodziewać, Ĺźe panowie Szumny, Kosiński i Borowiecki zignorują list zarządu Ośrodka, albo, zgodnie z tym co kłamliwie napisał Tadeusz Borkowski, napiszą, Ĺźe Kałuski miał zapłacone za napisanie książki. Tak czy siak będzie to dla panĂłw Deberta, Koraba i Borkowskiego ŁAJDACKI pretekst do odmowy załatwienia tej sprawy ze mną.

Czy członkowie Ośrodka będą zadowoleni, że przez obecny zarząd szargane będzie dobre jego imię, jeśli będę zmuszony zwrócić się o pomoc instytucji australijskich?
Niech członkowie Polskiego Ośrodka w Albion osądzą czy panowie Debert, Korab i Borkowski postąpili etycznie. Według mnie to świństwo i złodziejstwo! Tym bardziej, Ĺźe Ośrodek nie jest taki biedny, a ja zasugerowałem takie wynagrodzenie takie, jakie otrzymują za godzinę pracy najmniej zarabiający pracownicy kuchni Ośrodka – tylko symboliczne 5 dolarĂłw za godzinę, podczas gdy normalna stawka byłaby 5-6 razy większa! Panowie Debert, Korab i Borkowski ponownie pokazali jakimi są ludĹşmi i katolikami. A takĹźe jakimi są „Polakami”. Takimi, o ktĂłrych się mĂłwi, Ĺźe jak małe dzieci cieszą się jak udało im się okraść swego rodaka. Bo, niestety, jedną z naszych wad narodowych jest zawiść i przez to szkodzenie rodakom.
.......
W e-mailu wysłanym 26 września 2011 roku do Antoniego Milczarskie pisałem: „Doprowadzacie do rozbicia społeczeństwa polskiego związanego z Ośrodkiem w Albion, do wojny z o. Dominikiem Jałochą OP i Szkołą Polską w Albion. A wynik tego jest taki, Ĺźe zgodnie z tym co powiedział na dwĂłch zebraniach zarządu sekretarz Ośrodka, p. Tadeusz Borkowski, dwa razy bał się, Ĺźe zostanie pobity przez dwĂłch osobnikĂłw oburzonych tym co zarząd wyprawia. Czyli w powietrzu wisi groĹşba rękoczynĂłw, czyli w języku bardziej wstrząsającym – mordobicia. A co będzie jak przez Was poleje się krew?! Bo od rękoczynĂłw do przelewu krwi jest niedaleka droga. Czy tak ma przejść do historii prezesura pana Piotra Deberta?!”
Jak mĂłwi rosyjskie powiedzenie „Napluć i przykryć”! Choć z drugiej stronny przykro mi, Ĺźe ich ksiądz – duszpasterz czyli sługa boĹźy zrobił z nich „chrześcijańskich” potworĂłw. Bo gdyby nie ich wrogość do o. Dominka Jałochy OP i Szkoły Polskiej w Albion moĹźna by było twierdzić, Ĺźe Polski Ośrodek w Albion jest w dobrych rękach. Szereg ich posunięć było bardzo dobrych.
.......
Wrogość Piotra Deberta, Andrzeja Koraba i Tadeusza Borkowskiego, rzekomych katolików rozdających komunię w kościele i podnoszących w górę ręce podczas Modlitwy Pańskiej, do o. Dominika jest wręcz bezgraniczna. Dzięki jego inicjatywie polska społeczność katolicka wystawiła na terenie Polskiego Ośrodka w Albion pomnik papieża Jana Pawła II, który stoi przed głównym wejściem. Panowie ci przyczepili się więc także i do tego pomnika, że niby stoi w niedobrym miejscu i zastanawiali się gdzie go przenieść. Jedna z osób z rodziny prezesa zasugerowała, aby przenieść go za garaż na traktor!
Panowie Debert, Borkowski i Korab postanowili rozwiązać ostatecznie sprawę szkoły polskiej i na terenie Ośrodka i ostatecznie rozprawić się z o. Dominikiem. Dlatego zwołali zebranie na 10 września br., na które zaprosili pierwszego i drugiego prezesa Ośrodka, pp. Mieczysława Żurka i Antoniego Milczarskiego oraz mnie. Pan Debert rozpoczynając zebranie powiedział, że chce rozwiązać te sprawy przed walnym zebraniem członków Ośrodka (Czyżby chciał się pochwalić likwidacją szkoły i pognaniem o. Dominika?!).
Panowie Debert, Borkowski i Korab tak waĹźnych spraw nie chcieli poruszać w gronie całego zarządu, co było ich PSIM OBOWIĄZKIEM, a tylko we własnej klice. A Ĺźeby „uprawomocnić” podjęte decyzje poproszono panĂłw Ĺťurka i Milczarskiego oraz mnie, aby zapewne potem mĂłwić: „No, przecieĹź przy podejmowaniu tych decyzji był takĹźe Kałuski”; a to jakie zajmował stanowisko byłoby przemilczane. Warto zwrĂłcić uwagę na to, Ĺźe panowie Ĺťurek i Milczarski („odkrywca” i wierny sługa p. Deberta!) nie są członkami zarządu, więc takich rozmĂłw z nimi nie powinno się prowadzić, szczegĂłlnie poza placami całego zarządu!
Wiedząc z góry, na podstawie pewnych wypowiedzi, na co się zanosi przyszedłem na to zebranie z następującym tekstem, który odczytałem, prosząc jednocześnie o włączenie go do akt Ośrodka:
„Niestety istnieje dość ostry konflikt między zarządem Polskiego Ośrodka w Albion a Szkołą Polską działającą na terenie Ośrodka i jej opiekunem, o. Dominikiem Jałochą OP. I – teoretycznie - nic nie wskazuje na to, aby ten konflikt został rozwiązany w najbliĹźszym czasie, jeśli nie przystąpimy zdecydowanie do rozwiązania tego problemu w szczerej współpracy ze Szkołą Polską i o. Dominikiem Jałochą OP.
Jest to duży problem tak dla zarządu Ośrodka jak i samego Ośrodka. Bowiem zgoda buduje, a niezgoda rujnuje.
Dlatego uważam, że należy się zająć tą sprawą jak najszybciej i w sposób zgodny z przyjętymi zasadami i postępowaniem w takich sprawach w demokratycznych instytucjach.
Uważam, że Zarząd na specjalnym zebraniu powinien zająć się odpowiedzią na dwa pytania:
1. Jak doszło i dlaczego trwa konflikt między zarządem Polskiego Ośrodka w Albion a Szkołą Polską na terenie Ośrodka i jej opiekunem, o. Dominikiem Jałochą OP?
2. Czy konflikt ten nie szkodzi Ośrodkowi i jego dalszej egzystencji?
Dlatego podaję wniosek o zwołanie przez Zarząd w najbliższym czasie takiego zebrania, szczegółowe zbadanie przyczyn i konsekwencji tego konfliktu dla Ośrodka.
Jako rezultat takiego zebrania widzę spisanie wszystkich uwag i zapytań odnośnie statusu prawnego, działania i współpracy Szkoły Polskiej z Ośrodkiem i zapoznanie z nimi o. Dominika Jałochę OP oraz poproszenie go na specjalnie zwołane zebranie w tych sprawach, aby mógł przedłożyć zarządowi swój punkt widzenia na problem i udzielić odpowiedzi Zarządowi na nurtujące go sprawy.
Jednostronne akcje nic dobrego nie dają, a osobisty kontakt adwersarzy często kończy się sukcesem.
Wierzę, że takie spotkanie może przyczynić się nie tylko do poprawy w stosunkach Zarządu ze Szkołą Polską, ale także do harmonijnej współpracy między obiema placówkami.
Apeluję więc do zarządu Polskiego Ośrodka w Albion o przychylne ustosunkowanie się do moich sugestii.

Z powaĹźaniem,
Marian Kałuski”

Niestety panowie Debert, Borkowski i Korab oraz Antoni Milczarski moje uwagi zupełnie zignorowali, a na kolejnym spotkaniu (17.9.2011) wojowniczość tych panów wobec o. Dominika i Szkoły Polskiej była jeszcze bardziej zawzięta. I to pomimo moich kilkakrotnych ponownych apeli, aby te sprawy załatwić po dżentelmeńsku i polubownie.
W takiej sytuacji nie pozostało mi nic innego jak złożyć rezygnację z członka zarządu, którą złożyłem 23 września 2011 roku. Po prostu uznałem, że dłużej nie mogę przebywać w jaskimi wilków, w której Polak jest wrogiem drugiego Polaka i katolik wilkiem dla drugiego Polaka.
Bo nie mam wątpliwości co do tego, że zarząd Polskiego Ośrodka w Albion jest dzisiaj jaskinią wilków, w której Polak jest wrogiem drugiego Polaka i katolik wilkiem dla drugiego Polaka. Każde miesięczne zabranie zarządu po potwierdzało. Ile na nich widziałem i słyszałem złośliwości i szyderstwa i złośliwego śmiechu ze strony rodzinki pana Deberta zawsze, kiedy zabierała głos pani Wiesia Grabowska. I niezależnie od tego co mówiła. A prezes to wszystko tolerował.
I w tej jaskini wilkĂłw znalazł z radością swe miejsce – ciepły i Ĺźyczliwy kątek ks. JĂłzef Migacz TChr., duszpasterz PolakĂłw w St. Albans i Ardeer.
.......
Od samego początku władzy obecnego zarządu wyczuwało się niechęć – wręcz wrogość panĂłw Piotra Deberta, Andrzeja Koraba i Tadeusza Borkowskiego do związanego od lat z Polskim Ośrodkiem w Albion o. Dominika Jałochy OP i prowadzonej przez niego na terenie Ośrodka Szkoły Polskiej, będącej największą szkołą polską w Australii.
I od samego początku zastanawiałem się co jest tego przyczyną – kto i co za tym stoi. Bo to Ĺźe ktoś za tym stoi to więcej niĹź pewne. PrzecieĹź ci panowie nie urodzili się wrogami o. Dominika i Szkoły Polskiej czy osobnikami głupimi, ktĂłrzy nie są w stanie rozumieć jak wielką i pozytywną rolę w Ĺźyciu Polskiego Ośrodka w Albion odgrywa Szkoła Polska na jej terenie. Dlatego od samego początku byłem pewny, Ĺźe panowie Debert, Korab i Borkowski są pionkami w czyichś rękach. Tylko w czyich? Bowiem Ośrodek ma od samego początku swego istnienia wrogĂłw.
Jedną z przyczyn konfliktu widziałem w tym, Ĺźe panowie Debert, Korab i Borkowski, w przeciwieństwie do ludzi z poprzedniego zarządu, nie są parafianami o. Dominika, a tylko ks. JĂłzefa Migacza (ośrodki duszpasterskie St. Albans i Ardeer). W popularnym polskim filmie fabularnym Jacka Bromskiego pt. „U Pana Boga za piecem” (1998) proboszcz (Krzysztof Dzierma) mĂłwi o swoich parafianach, Ĺźe pomimo jego i katechetek nauk i starań, jego parafianie to tacy to katolicy, Ĺźe „Wystarczy Ĺźe kto z innej wioski, a juĹź się nienawidzą”.
Widać jednak, Ĺźe przynaleĹźność do innej wioski-parafii, choć niewątpliwie była w pewnym stopniu powodem wrogości panĂłw Deberta, Koraba i Borowskiego do o. Dominika Jałochy OP i Szkoły Polskiej w Albion, nie była powodem najwaĹźniejszym. WaĹźniejszy powĂłd jest zupełnie inny. I dopiero miesięczne zebranie zarządu, odbyte 5 paĹşdziernika 2011 roku, wskazało mi wyraĹşnie osobę, ktĂłra jest bez wątpienia głównym motorem konfliktu na linii panowie Debert, Korab i Borkowski – o. Dominik i Szkoła Polska.
Tą osobą jest ks. Józefa Migacz TChr. Jest on duszpasterzem Polaków w St. Albans i Ardeer (Melbourne) i jednocześnie obok o. Dominika Jałochy OP jest związany z Polskim Ośrodkiem w Albion. Jednak podczas gdy o. Dominik jest związany z Ośrodkiem - że tak powiem - na co dzień, ks. Migacz na terenie Ośrodka pokazuje się zaledwie kilka razy w roku: odprawia mszę na dorocznym Święcie Sportowym (co zwyczajowo przysługuje każdorazowemu duszpasterzowi polskiemu w St Albans i Ardeer) i bierze udział w trzech dorocznych imprezach Klubu Seniora w Albion. Nigdy nie urządził ani jednej imprezy na terenie Ośrodka. Dzięki o. Dominikowi Ośrodek zarobił dziesiątki tysięcy dolarów, jeśli nie więcej! Natomiast ks. Migacz nie wniósł do kasy Ośrodka ani jednego dolara!
Do tej pory nikt nie robił problemu z tego, Ĺźe na terenie Polskiego Ośrodka w Albion działali zawsze dwaj najbliĹźsi duszpasterze polscy – chrystusowiec z ośrodkĂłw w St. Albans i Ardeer i dominikanin z Nth Sunshine, Yarraville i Hoppers Crossing. KaĹźdy z nich wykonywał na terenie Ośrodka swoje czynności i „szafa grała”. Pomimo tego, Ĺźe za 8-letniej prezesury Andrzeja Szumnego zarząd składał się w większości z parafian o. Dominika, nikt nie myślał o „wygryzieniu” z terenu Ośrodka ks. Migacza. Teraz główne osoby z obecnego zarządu, panowie P. Debert, T. Borkowski i A. Korab, są związani z kościołami w St. Albans i Ardeer, czyli z ks. Migaczem. I co się dzieje? Od pierwszych chwil urzędowania okazują wrogość do o. Dominika Jałochy OP i jednocześnie zarząd ostentacyjnie zaprasza na miesięczne zebranie zarządu ks. Migacza, a na pytanie dlaczego został on zaproszony, kiedy dotychczas tego zwyczaju nie było, w odpowiedzi pada z ust pana Borkowskiego: „Dlatego, Ĺźe jest kapelanem naszego Ośrodka”. - A prawda jest taka, Ĺźe Ośrodek nigdy nie miał oficjalnego kapelana. Obecne prezydium zarządu Ośrodka (czyli nieświęta trĂłjca) nie pytając się nikogo innego o zdanie, ustanowiło taką funkcję i kapelanem ustanowiło ks. JĂłzefa Migacza. Było to więc pociągnięcie popierające SWOJĄ parafię i SWOJEGO księdza. Typowe dla prostakĂłw i ĹźulikĂłw wiejskich i dzielnicowych!
Bez wątpienia był to także CELOWY policzek wymierzony w o. Dominka, który z samego faktu, że jest tak blisko związany z Ośrodkiem i Ośrodek tyle przez niego korzystał korzysta, powinien być wybrany kapelanem Ośrodka.
Czy ks. Józef Migacz TChr. jest innego zdania i nie zauważa w jakie błoto wciągają go jego parafianie? A może takie pociągnięcie sam sobie załatwił czyli sam podsunął Debertowi czy Korabowi lub Borkowskiemu?
W swoim „Liście otwartym” z 20 września 2011 roku, ktĂłry jest na pewno znany ks. Migaczowi, pisałem: „Jestem pewny, Ĺźe gdyby ks. JĂłzef Migacz poznał PanĂłw (tj. Deberta, Koraba i Borkowskiego – M.K.) prawdziwe intencje i nieetyczne zachowanie, to by od PanĂłw działalności na terenie Ośrodka trzymał się z daleka. Bo wiem, Ĺźe jest i dobrym kapłanem i Polakiem”.
Widać, Ĺźe się pomyliłem pisząc to ostatnie zdanie (a napisałem je dlatego, Ĺźe według mnie takim powinien być kaĹźdy kapłan polski). Bo chociaĹź ks. Migacz zna treść mego „Listu otwartego”, chociaĹź dowiedział się o niecnych z punktu widzenia chrześcijańskiego uczynkach swoich trzech parafian z zarządu Ośrodka, jakby nigdy nic przyszedł ponownie 5 paĹşdziernika na kolejne miesięczne zebranie zarządu.
Co więcej. Na tym zebraniu – jak zwykle – lano pomyje na o. Dominika i zapowiedziano wysłanie listĂłw ze skargą na niego do rektora Polskiej Misji Katolickiej w Australii, ks. Wiesława Słowika i prowincjała dominikanĂłw w Polsce. Prawda, ks. Migacz jest z innego zgromadzenia zakonnego (chrystusowiec) niĹź o. Dominik (dominikanin), ale jednak obaj są kapłanami tego samego Kościoła. PrzecieĹź znane jest takie pojęcie-zachowanie jak „solidarność zawodowa”. Zaatakowanego niesłusznie dziennikarza, lekarza czy księdza wspierają moralnie inni dziennikarze, lekarze czy księża. Jak widać taka solidarność jest obca ks. Migaczowi. Bowiem ks. Migacz ANI RAZU nie stanął w obronie oczernianego drugiego kapłana! Po prostu jak Piłat obmył ręce. Siedział cicho i słuchał. A na koniec zakpił sobie z zebranych I Z NAS WSZYSTKICH modlitwą o zgodę!
Pytam się więc: jaka jest rola ks. JĂłzefa Migacza TChr. w zaistniałym z winy jego parafian konflikcie z o. Dominikiem Jałochą? Bo Ĺźe jest to dla mnie nie ulega wątpliwości. Pytam więc otwarcie: czy przypadkiem nie chodzi o „wysiudanie” o. Dominika Jałochy czyli dominikanĂłw z Melbourne i objęcie przez chrystusowcĂłw polskich kapelanii w Nth. Sunshine, Yarraville i Hoppers Crossing?! Takie prĂłby były juĹź przedtem podejmowane, pierwsza w latach 1974-75. Niewiele juĹź jest wśrĂłd nas osĂłb, ktĂłre pamiętają w jaki sposĂłb chrystusowcy znaleĹşli się w polskich ośrodkach duszpasterskich w St. Albans i Ardeer. Otóş do kwietnia 1984 roku duszpasterstwo wśrĂłd tamtejszych PolakĂłw prowadzili polscy werbiści. Jako ostatni ks. Ryszard Gamański. Przejęcie tych placĂłwek przez chrystusowcĂłw było przeprowadzone tak nieładnie i nieetycznie, Ĺźe ks. Gamański zniesmaczony tym wystąpił ze swego zakonu i został australijskim księdzem świeckim w Sydney. Ks. JĂłzef Migacz został wĂłwczas duszpasterzem PolakĂłw w Dandenong i Ringwood (Melbourne), po usunięciu stamtąd ks. Mariana Labana, takĹźe werbisty. Ks. Migacz wie więc jak się to odbyło i jak się to robi.
Jak widać wstępem do tego nowego „wysiudania” ma być usunięcie Szkoły Polskiej i o. Dominika Jałochy OP z terenu Polskiego Ośrodka w Albion. – A Ĺźe przez to „diabli” wezmą Ośrodek, to mało waĹźne. Z niego ks. Migacz nie czerpie korzyści materialnych!
W liście panĂłw Deberta, Koraba i Borkowskiego (bo nie zarządu!) z 5 paĹşdziernika 2011 roku do członkĂłw Polskiego Ośrodka w Albion panowie ci piszą, Ĺźe to nieprawda, Ĺźe zarząd chce usunąć z terenu Ośrodka Szkołę Polską. Jeśli nie chce to po co robi wszystko, aby szkołę zamknąć lub zmusić o. Dominika do wyprowadzenia się z terenu Ośrodka, po co tak brutalnie walczy z o. Dominikiem?! Dlaczego zarząd chce ze Szkołą umowy na wynajem terenu „za symbolicznego dolara rocznie”? Czy nie dlatego, aby za rok czy dwa powiedzieć Szkole: „Nie odnawiamy umowy i idĹşcie sobie stąd precz”?
Czy zarząd myśli, że członkowie Ośrodka są tacy głupi, że nie wiedzą co on knuje?!
I jeszcze jedno: jak juĹź wspomniałem, na ostatnim zebraniu zarządu (5.10.2011) Andrzej Korab przystąpił do oczerniania mnie – po prostu chciał mnie przedstawić w ciemnym zwierciadle, czytając członkom zarządu jakieś moje krytyczne uwagi pod adresem Polonii australijskiej (Polonia australijska nie jest Ĺźadną świętą krową i dzieją się w niej złe rzeczy, jak np. teraz w Polskim Ośrodku w Albion, a prawdziwa cnota krytyki się nie boi!; pan Korab jest jak widać za podły i za głupi – no bo czy mądry człowiek moĹźe tak niecnie postępować?! -, aby o tym wiedzieć i to rozumieć!). Mnie na tym zebraniu nie było, chociaĹź być chciałem, aby w razie czego wyjaśnić jakieś sprawy czy odpowiedzieć na pytania, bo zarząd nie wyraził na to zgody, co było na tym zebraniu powiedziane. I w tym wypadku ks. Migacz nie uznał tego za coś złego – za rzecz niemoralną!
Totalne dno moralne!
Za wzorem panów Deberta, Koraba i Borkowskiego parafianie o. Dominika Jałochy OP powinni (muszą to zrobić!) wysłać list ze skargą na ks. Migacza nie tylko do prowincjała chrystusowców, ale także czy przede wszystkim do arcybiskupa Melbourne. Mogę im w tym pomóc.
Księże Migaczu, ci trzej Księdza parafianie to pseudochrześcijanie. A fakt, Ĺźe jeden z nich rozdaje komunię św. woła o pomstę do nieba. To świętokradztwo! (Świętokradztwo w rozumieniu teologii katolickiej definiuje „Katechizm Kościoła Katolickiego” w punkcie 2120: "Świętokradztwo polega na profanowaniu lub niegodnym traktowaniu sakramentĂłw i innych czynności liturgicznych..." przez grzesznikĂłw. Świętokradztwo popełnione przeciw Eucharystii jest grzechem ciężkim, poniewaĹź jest w niej obecny Chrystus). Jako ksiądz katolicki powinien Ksiądz wiedzieć, Ĺźe najwaĹźniejszym przykazaniem boskim jest „miłowanie Boga i drugiego człowieka”. A ile jest miłości u tych trzech PanĂłw do o. Dominika Jałochy OP, do p. Wiesi Grabowskiej i np. do mnie?! – ZERO!!! Gorzej. Jest u nich pełna NIENAWIŚĆ do nas! Bo czy z nienawiści i złośliwości do mnie nie chcą zapłacić mi za pracę, jaką włoĹźyłem w redakcję i wydanie dwĂłch książek o Polskim Ośrodku w Albion! A przecieĹź zapewne znane jest Księdzu kazanie Pana Jezusa o sprawiedliwym wynagradzaniu za pracę. – Proszę to tym panom wytłumaczyć, Ĺźe w świetle nauki Kościoła są złodziejami mojej krwawicy. Liczę na Księdza. Jak tego nie uczynią, to, zgodnie z Kodeksem kanonicznym, niech Ksiądz nie daje im rozgrzeszenia podczas spowiedzi! Inaczej z nauki Boga i Kościoła robi się cyrk, a Ksiądz przestanie być sługą boĹźym!!! Yes, I challenge you! (Tak, rzucam Księdzu wyzwanie!). I rozliczę Księdza z tego.
Za dużo łajdactwa jest w naszym światku polonijnym, aby to dłużej tolerować! Niektórzy księża nie tylko tego nie potępiali i nie potępiają, ale niekiedy brali i biorą w tym udział! Prawda, Pan Jezus powiedział, że NIKT z nas nie jest bez winy, ale od kapłanów można się czegoś więcej spodziewać, niż od nas - marnych grzeszników.
Mam nadzieję, Ĺźe ks. Migacz nie pośle na mnie z siekierami swoich parafian (jak np. panĂłw Deberta, Koraba i Borkowskiego). Mogę poprosić o protekcję policję, tym bardziej, Ĺźe mamy do tego większe prawo od przeciętnego obywatela. – Nie jest to złośliwość. Faktem jest, Ĺźe drugi (po pierwszym, ks. Stanisławie Lipskim) chrystusowiec w ośrodkach duszpasterskich w Ardeer i St. Albans, ks. Wojciech Świątkowski, chciał mnie pobić za to, Ĺźe jako sekretarz Stowarzyszenia PolakĂłw w Sunshine (Ardeer) sprzeciwiłem się jego „porządkom” jakie chciał nam narzucić. Kapłan brał się za bijatykę! W niesławie odszedł z Ardeer i St. Albans.
Proszę jednak tych powyĹźszych uwag nie interpretować jako mĂłj atak na księży chrystusowcĂłw, bo tak nie jest. To wspaniałe zgromadzenie zakonne, z ktĂłrym współpracuję od 1977 roku (m.in. jako współpracownik wydawanego przez chrystusowcĂłw w Sydney „Przeglądu Katolickiego”). Poznałem wielu chrystusowcĂłw i mogę o nich powiedzieć, Ĺźe są to wspaniali i zasłuĹźeni księża, Polacy i ludzie. Jednak nawet nie wszyscy papieĹźe byli ludĹşmi świętymi. A ja mam odwagę krytykować nawet kapłanĂłw, jeśli sobie na to zasłuĹźyli. A cóş dopiero zwykłych ludzi, jak np. szkodliwych działaczy polonijnych.
Krytyka jest częścią demokracji i jest konieczna, aby walczyć np. z patologiami występującymi w naszym Ĺźyciu polonijnym czy nawet w Kościele. Boją się jej tylko ci, ktĂłrzy postępują tak jak postępować nie powinni. Bowiem, o czym juĹź tutaj pisałem: „Prawdziwa cnota krytyki się nie boi”. Ile szkody przynosi dziś Kościołowi tolerowanie przez lata zła wśrĂłd niektĂłrych kapłanĂłw i ukrywanie go przed wiernymi! Ile tolerowanie zła w naszym Ĺźyciu polonijnym przyniosło szkody zorganizowanej Polonii! W naszym przypadku jeśli będziemy nadal tolerować zło w Polskim Ośrodku w Albion – stracimy ten Ośrodek, ku uciesze głupiego polactwa i cwaniakĂłw Ĺźerujących na tej głupocie. Po raz kolejny przypominam los Domu Polskiego w City - ŚrĂłdmieściu Melbourne, ktĂłry straciliśmy przez naszą głupotę i na czym zbili kokosy bez Ĺźadnych skrupułów niektĂłrzy antypolscy cwaniacy, ktĂłrzy udawali patriotĂłw polskich i dobrych gospodarzy.
.......
Zrezygnowałem z członka zarządu Polskiego Ośrodka w Albion, bo na tę funkcję kandydowałem z myślą, Ĺźe będę słuĹźył Ośrodkowi – pracował na to, aby trwał on i po nas. Od kiedy zostałem redaktorem „Biuletynu” Ośrodka apelowałem na jego łamach (co moĹźna sprawdzić) o bliĹźszą współpracę zarządu Ośrodka ze Szkołą Polską i vice versa, o to, aby jak najwięcej rodzicĂłw dzieci zapisało się na członkĂłw Ośrodka. Tymczasem nowy zarząd przystąpił do walki ze Szkołą Polską – do jej przepędzenia z terenu Ośrodka lub jej likwidacji i nie chce przyjmować rodzicĂłw dzieci szkolnych na członkĂłw Ośrodka. Co więcej, na kaĹźdym miesięcznym zebraniu zarządu toczyła się chamska walka z opozycjonistami wobec tej działalności obecnego zarządu. Widząc, Ĺźe nic nie wskĂłram postanowiłem odejść z zarządu.
Oficjalny listy w sprawie rezygnacji z członkostwa w zarządzie i z podziękowaniem za współpracę osobom, ktĂłre ze mną współpracowały oraz w ktĂłrym poruszyłem ponownie sprawę nieuregulowania przez zarząd naleĹźności finansowej wobec mnie), wysłałem 26 września 2011 roku. Myślałem, Ĺźe list z 26 września zostanie odczytany na następnym miesięcznym zebraniu zarządu (5 paĹşdziernika) i tam zapadnie decyzja przyjęcia czy nie mojej rezygnacji i sprawa uregulowania naleĹźności finansowej zarządu wobec mnie. Dlatego w e-mailu do zarządu z 30 września napisałem: „...Dlatego przyjdę w najbliĹźszą środę na zebranie miesięczne zarządu, aby w razie potrzeby udzielić członkom zarządu interesujących ich informacji w tej sprawie, gdyĹź moje listy były adresowane do zarządu i jako takie powinny być odczytane przez sekretarza Ośrodka”, na co otrzymałem 1 paĹşdziernika odpowiedĹş od sekretarza Ośrodka, Tadeusza Borkowskiego następującej treści: „W odpowiedzi na email Pana z dnia 20 września br. powiadamiający Zarząd Ośrodka o rezygnacji z funkcji członka Zarządu, uprzejmie informuję, Ĺźe rezygnacja Pana została przyjęta i w związku z tym przestał Pan być członkiem Zarządu. Pańska obecność na najbliĹźszym zebraniu Zarządu jest zbędna”.
Mojej rezygnacji nie przyjął zarząd, a tylko panowie Debert, Korab i Borkowski, uzurpując dla siebie to prawo i oni, a nie zarząd zadecydowali czy mam przyjść na miesięczne zebranie zarządu czy nie, aby ewentualnie odpowiedzieć na nurtujące go pytania i udzielić wyjaśnień.
Mamy więc w Polskim Ośrodku w Albion swoiste Biuro Polityczne o wszystkim decydujące samodzielnie na wzór Biura Politycznego Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w komunistycznej Polsce z lat 1944-89!
Boże, jak w niektórych przybyszach z Polski Ludowej z lat 80. XX wieku ten PRL siedzi do szpiku kości!!!
Pan Robert Bastein, do kwietnia 2011 roku skarbnik Polskiego Ośrodka w Albion, napisał do mnie w tej sprawie: „To jest skandal, bo to są trzy, a moĹźe i nawet cztery zagadnienia - to była uzasadniona rezygnacja z członkostwa w zarządzie, ktĂłra powinna być zaakceptowana lub nie przez cały zarząd w głosowaniu na zebraniu zarządu, na ktĂłrym sekretarz powinien przedstawić Pana list rezygnacyjny, w obecności składającego rezygnację. Powinna odbyć się debata i rzetelne głosowanie. Tego nie dokonano, a to jest naruszenie prawa (w moim przypadku teĹź nie było procedury zgodnej z prawem), świadczące o dyktaturze i ochronie uprawianej prywaty na niekorzyść SPOŁECZNEGO Polskiego Ośrodka w Albion, aby nikt się nie dowiedział o metodach sprawowania funkcji przez panĂłw Deberta, Koraba i Borkowskiego”.
Tak, swoją działalnością panowie Debert, Korab i Borkowski traktują Polski Ośrodek w Albion nie jako organizację społeczną, ale jak swój prywatny folwark, z którym mogą dowolnie postępować, a jego członków traktować jak chłopów pańszczyźnianych, którym nie przysługiwały żadne prawa.
Moja rezygnacja z członka zarządu nie oznaczała, Ĺźe rezygnuję z pracy dla Ośrodka. W liście do zarządu, w ktĂłrym rezygnowałem z członkostwa w zarządzie nie pisałem, Ĺźe rezygnuję takĹźe z redagowania „Biuletynu”. Pismo to jest moim dzieckiem, a przekonałem poprzedni zarząd do jego wydawania argumentem, Ĺźe tak wielka placĂłwka polską jaką jest Ośrodek powinna wydawać własny „Biuletyn”. „Biuletyn” nie był, nie jest i nie powinien być związany z dobrą czy złą wolą prezesa Ośrodka. Nie moĹźe być tak jak było w komunistycznej Polsce, Ĺźe prasa i w ogĂłle media podlegały komunistycznym władzom Polski i miały być tylko i wyłącznie ich tubą propagandową. Nie zrezygnowałem z redagowania „Biuletynu” gdyĹź wiem, Ĺźe beze mnie raczej nie będzie on wydawany, a jak nawet ktoś kto podejmie się jego wydawania po jednym, drugim czy trzecim numerze wycofa się z tego. Bowiem tak jak byle kto nie moĹźe być prezesem tak wielkiego Polskiego Ośrodka w Albion, tak i byle kto nie moĹźe wydawać dobrego „Biuletynu”.
Nie zrezygnowałem więc z redagowania „Biuletynu” i 30 września 2011 roku wysłałem e-mail do prezesa Ośrodka następującej treści: „Zrezygnowałem z członka zarządu, ale nie z funkcji redaktora „Biuletynu” wydawanego przez Ośrodek. Dlatego proszę mnie poinformować czy zarząd planuje wydanie „Biuletynu” przed rocznym walnym zebraniem”, na ktĂłry odpowiedział 1 paĹşdziernika sekretarz Ośrodka, Tadeusz Borkowski: „Funkcja osoby redagującej Biuletyn Ośrodka została juĹź obsadzona w związku z czym oferta Pana dalszego redagowania Biuletynu nie moĹźe być zaakceptowana”. Tymczasem prawda jest taka, Ĺźe „Biuletyn” nie miał tego dnia i chyba nie ma po dziś dzień nowego redaktora. Prezes telefonował do pani Danuty Glińskiej czy moĹźe objąć redakcję „Biuletynu”, ale ona odmĂłwiła.
Jednak i w tym przypadku naleĹźy zwrĂłcić uwagę, Ĺźe usunięcie mnie z funkcji redaktora „Biuletynu” nie była decyzją zarządu, a tylko naszej „nieświętej trĂłjcy”, panĂłw Deberta, Koraba i Borkowskiego.
Tak wygląda praworządność w Ośrodku pod obecnym prezesem – domorosłym dyktatorkiem.

(koniec części 1)

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt