Jan Orawicz - 16.03.12 18:49
Szanowny Panie Sławomirze serdecznie Panu dziękuję za wysoką ocenę mego komentarza! Jak Pan zapewne zauważył to mój opis tego wszystkiego o co Pan mnie poprosił nie będzie na komentarz,ale zapewne na kilka stronic. Kiedy kończyła się wojna liczyłem sobie dopiero niecałe 1O lat. Oczywiście z autopsji zapamiętałem sporo przykrych zdarzeń od 1939 - 1945 r. i dalej... Dalsze dane z ust ludzi starszych,którzy przeżyli zupelnie świadomie tamten okropny czas po prostu trudno jest mi wspominać,bo moja polska dusza jest tak miękka ,że mnie
rozkleja. A wtedy moją żona woła: "No,co mój drogi,znów się rozkleiłeś?" Mówi się,że starych ludzi cechuje skłonność do lania łez. To może prawda,ale mnie i w mlodym wieku też kapały łzy wtedy, kiedy wspominało się tamte okropne dla ludzi godziny,dni,tygodnie i lata. Bywa tak np., że kiedy wraca temat przeżyć z 1939 r
to wtedy 1 miejsce zajmuję postój wozu mych rodziców na poboczu drogi do Sochaczewa,pod takim drzewem z poszarpaną koroną gałęzi z których zwisała rączka z ramieniem dziewczynki, trzymająca w zaciśniętych paluszkach harfę. Wtedy z siostrą strasznie płakaliśmy. Ale z natychmiastowym odjazdem spod tego nieszczęsnego drzewa był kłopot,poniważ ta droga, jak inne prowadząca do Wasrszawy była dosłownie utkana wozami uciekającej ludności cywilnej i taborem wojskowym. Drogi Panie Sławomirze z moich dorosłych rozważań o tamtym czasie i jego okropnych składnikach mogę powiedzieć że Niemcy w zbrodniach i rabunku dokonanego na polskiej ziemi nie różnili się od Sowietów. Nie jest to łatwy rachunek do podliczenia,ale w miarę możliwy. Jak Pan widzi jest to temat na sporo stronić. Jeżeli poda mi Pan swój adres elektroniczny,to postaram się szerzej opisać ten temat,ponieważ żyłem na Pomorzu,a nawet częściowo na Śląsku. Serdecznie pozdrawiam

Sławomir Bogacki - 15.03.12 1:01
Dziękuję za świetny tekst - komentarz. Mam do Pana Jana Orawicza wielką, ale to wielka prośbę. Ja mam 40 lat więc nie mam prawa pamiętać tych czasów, które Pan opisuje, ale mnie bardzo, ale to bardzo interesuje jak to właśnie było wtedy z tymi sowietami, którzy nas ponoć wtedy wyzywali? W filmy z Klossem i Gustlikiem nie wierzę. Przekłamują obraz to wiem. To takie filmy z przymrużeniem oka. Tak należy je traktować. Z tego co Pan napisał to zrozumiałem, że sowieci byli przyjaźnie nastawieni do naszych podczas postoju w wagonach. Ja z tego co słyszałem od osób starszych to sowieci wszystkich za Wisłą od strony zachodu traktowali jak wrogów i byli gorsi niż Niemcy, że sowieci traktowali nasza ojczyznę w 45 roku jako jeden wielki plac do złodziejstwa i gwałtów. Zresztą ostatni polski film Pana Smarzowskiego pt. "Róża" ukazał to co ja do tej pory słyszałem z ust świadków tamtych dni, że Mazurów, Pomorzaków i Ślązaków niszczyli. Naprawdę mocny film, chwilami za mocny. Jeśli Pan nie oglądał to polecam. I proszę napisać o tamtych dniach, o tym wszystkim co Pan widział. Ja osobiście nie jestem ruso fobem, ale strasznie boję się sowietów i teraz pewnie ktoś powie, że zaprzeczam sam sobie. Ale taki mam właśnie stan

Jan Orawicz - 14.03.12 18:18
Szanowny Panie Sławomirze ja 3O lat mieszkałem w odległości 125 metrów od trasy kolejowej Śląsk - Porty. Stąd i w moją duszę wjechały pociągi jak nic! Kiedy opuściłem tamtą moją bliskość żywota przy torze kolejowym, to w nowych miejscach zamieszkania pociągi wjeżdżają mi w moje sny,te towarowe i osobowe,
tajemnicze nocami. Rozgwizdane przed sygnalami,przejazdami i stacjami. Po wojnie długie łańcuchy wagonów ciągnęły - jak twierdzili znawcy potężne lokomotywy produkcji U.S.A Dobrze je pamiętam. W czasie wojny sunęły tymi torami pociągi obładowane ciężkim sprzętem wojennym Wehrmachtu,przed którymi jechały tzw. drezyny z gotową bronią maszynową do strzału,których celem było obrona torowisk przed partyzantami podkadającymi miny pod torowiska. Widziałem w tych wagonach rozśpiewanych niemieckich żołnierzy.A kiedy ich wschodni front się załamał, to wtedy powracające z nimi pociągi nazywaliśmy pociągami jęczącymi,ponieważ były wyładowane rannymi żołnierzami.
Niech mi Pan wierzy,że jak taki pociąg stanął przed sygnałem Stop,to nie szło słuchać takiego długiego łańcucha jęków. Komu zmiękła dusza temu po policzkach spływały łzy. Wtedy do tych płaczków były uwagi:" Co się rozklejacie? Zapomnieliście 1939 rok i nasz dalszy żywot pod ich biczem?!" Ale płaczki, jak to płaczki, chlipały łzy i tyle !... Od lutego 1945 roku sunęły pociągi z krasnoarmiejcami w kierunku Berlina. Bo tak wołali z wagonów ci żołnierze z gwiazdami w swoich uszankach. Kiedy pociąg stanął przed sygnałem, wołali nawet zrozumiale po polsku: "Jedziemy na Berlin bić Hitlera!!!" Wtedy, głównie nasze polskie płaczki, nawet często z ostatnimi bochenkami chleba, biegły do tych żółnierzyków,by sobie podjedli polskiego chleba w drodze do Berlina. Widziałem wnet po tych pociągach i takie,na których wagonach (platformach) był zrabowany
drogocenny park maszynowy z pobliskiej fabryki zbrojeniowej. Te pociągi też prowadzili żołnierze z czerwonymi zwiezduszkami na uszankach,ale w kierunku Moskwy. Wieżdżają te moje dawne pociągi w moje sny tutaj - nawet za Wielką wodą... Serdecznie pozdrawiam

Publikowane komentarze są prywatnymi opiniami naszych Czytelników. Gazeta Internetowa KWORUM nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.