Piątek 19 Kwietnia 2024r. - 110 dz. roku,  Imieniny: Alfa, Leonii, Tytusa

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 21.04.13 - 21:36     Czytano: [2286]

Dział: Co w prasie piszczy

Zakłamane powstanie

Komuniści od początku swych rządów wykorzystywali tragedię getta do antypolskiej propagandy. Niestety, dziś także mają wielu naśladowców

70. rocznicy wybuchu powstania w getcie warszawskim towarzyszą coraz bardziej bezczelne popisy antypolonizmu. W ostatnich tygodniach zarzucono antysemityzm już nawet bohaterskim harcerzom z Szarych Szeregów, a także oprotestowano budowę pomnika Sprawiedliwych w pobliżu Muzeum Żydów Polskich w Warszawie. Te ataki na pamięć o najlepszych Polakach nie są niczym nowym. Warto bowiem przypomnieć, że były już czasy, gdy żydowską martyrologię wykorzystywano do walki z polskością.

Pomnik dla Żydów, więzienia dla Polaków

W wydanej niedługo przed jego śmiercią biografii Marek Edelman wspominał obchody pierwszych rocznic powstania w getcie: “To był 1946 rok. PołoĹźono tylko ten kamień. Przyszło całe Biuro Polityczne. I PPS, i PPR. Byli wszyscy. Bierut chyba teĹź. Nie jestem pewien… Normalna, państwowa manifestacja. (…) W 1947 roku to juĹź był Bierut i cały rząd” (Witold Bereś, Krzysztof Burnetko, “Marek Edelman. Ĺťycie. Po prostu”, Warszawa 2008, s. 252).

Tak więc z roku na rok ranga obchodĂłw rosła. Piąta rocznica była szczegĂłlna, gdyĹź odsłonięto wĂłwczas monumentalny, 11-metrowy Pomnik BohaterĂłw Getta, dłuta Natana Rappaporta, przy ul. Zamenhofa. Pomnik, dodajmy, kompletnie niezgodny z rzeczywistością, na co zwrĂłcili uwagę nawet autorzy cytowanej książki, pytając Edelmana: “Nie mieliście pepeszy, mapnikĂłw itd. Powstaniec pomnikowy je ma. To nie naduĹźycie?”. WyraĹşnie rozzłościło to byłego przywĂłdcę Ĺťydowskiej Organizacji Bojowej, ktĂłry rzucił: “AleĹź to jest symbol! Czy naduĹźyciem jest to, Ĺźe on ma broń? Nie moĹźna prowadzić walki bez broni. Jak wy chcecie to pokazywać?” (TamĹźe, s. 253).

Bardzo wymowny jest zapis w dzienniku Marii Dąbrowskiej. 19 kwietnia 1948 r. znana pisarka wybierała się na wernisaĹź do muzeum: “Nie mogliśmy ani doczekać się tramwaju, ani na postoju dostać taksĂłwki. Wreszcie pochwyciliśmy jakąś »w locie«. Kierowca objaśnił nas, Ĺźe to z powodu »pochodĂłw« i odsłonięcia pomnika bohaterĂłw Ĺźydowskich na terenie getta. Nie mam nic przeciw bohaterom Ĺźydowskim. Ale Warszawa nie ma dotąd pomnika swoich powstańcĂłw ani dzieci, co walczyły w powstaniu!”.

Rzeczywiście, w komunistycznej Polsce bojownicy getta mieli więcej szczęścia niĹź powstańcy warszawscy. W czasie, gdy odsłaniano pomnik Rappaporta, ci drudzy licznie zapełniali więzienia UB, a rządowa propaganda nazywała ich “zaplutymi karłami reakcji”. Ich jedynym pomnikiem były zaś mogiły na Powązkach. Na odsłonięcie skromnego Pomnika Małego Powstańca trzeba było czekać aĹź do 1983 r., zaś na Pomnik Powstania Warszawskiego na pl. Krasińskich jeszcze dłuĹźej – do 1989 r. Nie doĹźyła tego Maria Dąbrowska, jak i duĹźa część Ĺźołnierzy Powstania…

Antypolski film Forda

Ale na odsłonięciu Pomnika BohaterĂłw Getta komunistyczna propaganda nie poprzestała. W tym samym roku Ăłwczesny dyktator polskiego kina Aleksander Ford nakręcił film fabularny pt. “Ulica Graniczna”. RĂłwnieĹź i w tym wypadku warto sięgnąć do dziennikĂłw Dąbrowskiej, ktĂłra 6 stycznia 1949 r. zanotowała:

“Mam kłopot i ciężki orzech do zgryzienia. Zaraz po Świętach była u mnie panienka z Filmu Polskiego, ktĂłra mnie zaprosiła w imieniu Borejszy i tegoĹź Filmu na obejrzenie filmu »Ulica Graniczna«. Potem dowiedziałam się ubocznie, Ĺźe to jest film przedstawiający tragedię getta. Podobno dostał w Wenecji nagrodę, ale boją się go puścić w Polsce, gdyĹź strona polska została pokazana tak, Ĺźe juĹź parę razy to przerabiają, jeszcze boją się puścić. Po mnie, jak po papierku lakmusowym, chcą poznać, jak zareaguje społeczeństwo. (…) Przysłano po mnie auto i zawieziono na Puławską. Otoczenie, wśrĂłd ktĂłrego oglądałam ten film, stanowili sami Ĺťydzi: Ford (antypatyczna fizjonomia), Toeplitz, jakaś pani Hofmanowa z panem czy młodzieńcem (mąż?), ktĂłry jedyny wyglądał nie na Ĺťyda, i… Radkiewiczowa, Ĺźona ministra bezpieczeństwa, ĹťydĂłwka, podobno lekarka, bardzo niesympatyczna.

(…) Cała tragedia Ĺźydowska pokazana jest świetnie i robi wstrząsające wraĹźenie, bo robiąc ją, Ĺźydowscy marksiści zapomnieli o marksizmie i robili to ze zwyczajnie ludzką miłością. Cała strona polska jest rażąco wypaczona, gdyĹź robiona jest z niechęcią, zaledwie powściąganą. Wprawdzie porobili koncesje na rzecz Polski, ale nie ustrzegli się fatalnych błędĂłw, ktĂłre sprawiają, Ĺźe ten film, zwłaszcza jako przedsięwzięcie państwowe, jest skandalem, stanowi zamaskowaną propagandę antypolską. (…)

Po seansie trochę rozmowy, całkiem zdawkowej. M.in. zwrĂłciłam uwagę na to, Ĺźe mały Dawidek przekradający się z getta i przychodzący do polskiego przyjaciela w straszliwej panice nie jest typowy dla Ăłwczesnych stosunkĂłw. W okresie, kiedy dzieci Ĺźydowskie przekradały się z getta, było ich pełno na ulicach Warszawy, a do wyjątkĂłw naleĹźało zagroĹźenie wydaniem ich w ręce niemieckie. Na Polnej stale kilkoro dzieci Ĺźydowskich Ĺźebrało, śpiewając piosenki – przychodziły śmiało do naszych drzwi i były karmione. W naszej kamienicy był Piotr Karniol, dziesięcioletni chłopak, uchował się aĹź do 1944 roku (potem go chowali w klasztorze), bawił się jawnie na podwĂłrzu… Tu owa pani Hofmanowa przerwała mi: »To był wyjątkowy dom«. – »Nie, proszę pani, tak było w wielu domach«. – »To dlaczego tak mało dzieci Ĺźydowskich ocalało?«. Na takie dictum oniemiałam wewnętrznie, bo był w tym implicite zarzut: »Polacy są antysemitami, gdyĹź nie uratowali wszystkich dzieci Ĺźydowskich«. To, Ĺźe Polacy nie zdołali uratować wszystkich dzieci polskich, nie ma Ĺźadnego znaczenia”.

Kilkanaście dni później, pod datą 22 stycznia 1949 r., Dąbrowska wrĂłciła do tematu “Ulicy Granicznej”: “UwaĹźam niektĂłre szczegóły tego filmu za wielki skandal moralny i polityczny. Przez te szczegóły jest to film antypolski, a jest wypadkiem chyba bez precedensu, Ĺźeby instytucja państwowa szerzyła propagandę przeciwko narodowi, ktĂłrymi dane państwo rządzi. Ten film ukazuje najoczywiściej, Ĺźe jesteśmy rządzeni nie tylko przez obcych, ale przez zdecydowanych wrogĂłw narodu polskiego”.

Kłamca z ŻIH

Dziesiąta rocznica powstania w getcie przypadła zaraz po śmierci Stalina. Ale stalinizm tak szybko się nie skończył, o czym świadczy wydana z tej okazji naukowa monografia pt. “Powstanie w getcie warszawskim na tle ruchu oporu w Polsce. Geneza i przebieg”. Książkę wydał Ĺťydowski Instytut Historyczny, a jej autorem był dyrektor tej placĂłwki, Bernard Mark, profesor nieposiadający wykształcenia historycznego, za to legitymujący się działalnością w ruchu komunistycznym od lat dwudziestych.

Książka Marka może dziś służyć jedynie jako ilustracja skrajnie propagandowej i zakłamanej historiografii tamtych czasów. Wynika z niej, że pomoc dla bojowników getta organizowali niemal wyłącznie komuniści z PPR i GL, i to jedynie ci, którzy już nie żyją albo którzy akurat wtedy zajmowali najwyższe urzędy państwowe. Dlatego książkę zdobią olbrzymie portrety Bolesława Bieruta, Marcelego Nowotki, Pawła Findera czy Franciszka Jóźwiaka, a nie ma mowy nawet o takich przywódcach komunistycznego podziemia, jak Władysław Gomułka czy Marian Spychalski, którzy w 1953 r. siedzieli w więzieniach UB.

Bernard Mark dokonywał istnej ekwilibrystyki słownej, interpretując oczywiste fakty, jak pomoc AK dla getta, na niekorzyść przeciwnikĂłw PPR: “Jaki był stosunek gĂłry AK do postawy patriotycznej niektĂłrych akowskich grup dołowych? DowĂłdztwo AK usiłowało wszelkimi sposobami przeciwdziałać szlachetnym porywom prostych Ĺźołnierzy AK, ktĂłrzy bratali się z Gwardią Ludową i Ĺť.O.B.-em i rwali się do dalszej akcji. PrzywĂłdcy AK znaleĹşli róşne wybiegi. DowĂłdztwo AK na nalegania dołów odpowiada, Ĺźe ludzie są wyczerpani, Ĺźe akcja nastąpi jutro, pojutrze, Ĺźe oddziały są psychicznie przygnębione. W końcu dowĂłdztwo AK po prostu zabroniło swym Ĺźołnierzom brania udziału w obronie walczącego i ginącego getta”.

W tej kuriozalnej publikacji znajdziemy rĂłwnieĹź pierwszy ślad oskarĹźeń pod adresem powstańcĂłw warszawskich, ktĂłre po 40 latach “twĂłrczo” rozwinie “Gazeta Wyborcza”: “Powstanie, wywołane w celach antyradzieckich i antyludowych przez dowĂłdztwo AK, ujawniło swĂłj reakcyjny charakter rĂłwnieĹź w stosunku do garstki ocalałych i ukrywających się ĹťydĂłw, ktĂłrzy – porwani nadzieją wyzwolenia – wyszli na ulicę, by stanąć w szeregach walczących. Reakcyjne grupy N.S.Z.-owskie od pierwszej chwili zaczęły mordować tych ludzi, ocalałych z pogromu hitlerowskiego”.

Paweł Siergiejczyk
Artykuł ukazał się w najnowszym numerze tygodnika "Nasza Polska" Nr 16 (911) z 16 kwietnia 2013 r.

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt