Sobota 20 Kwietnia 2024r. - 111 dz. roku,  Imieniny: Agnieszki, Amalii, Czecha

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 09.05.13 - 22:18     Czytano: [5295]

Dział: Głos Polonii

Z Ĺźycia PolakĂłw w Melbourne (Aktual.)

Zgon Lecha Paszkowskiego i refleksje pośmiertne

24 kwietnia 2013 roku zmarł z Melbourne w wieku 94 lat pochodzący z Warszawy Lech Paszkowski, zasłuĹźony historyk Polonii australijskiej do 1940 roku oraz autor ciekawych wspomnień. Autor dwĂłch bardzo waĹźnych prac dotyczących historii Polonii, a szczegĂłlnie wczesnych dziejĂłw Polonii australijskiej: Polacy w Australii i Oceanii 1790-1940 (Londyn 1962, wydanie krajowe Toruń 2008) oraz wydanej po angielsku biografii zasłuĹźonego badacza Australii Pawła Edmunda Strzeleckiego Sir Paul Edmund Strzelecki: Reflections of his life (Melbourne 1997). Książka o Polakach w Australii do 1940 roku ukazała się rĂłwnieĹź w języku angielskim p.t. Poles in Australia and Oceania 1790—1940 (Sydney – Oxford – New York 1987). Trzy tomy jego wspomnień p.t. Na falach Ĺźycia ukazały się jako wydawnictwo Naczelnej Dyrekcji ArchiwĂłw Państwowych w latach 2005, 2007, 2012. Był rĂłwnieĹź autorem szeregu mniejszych prac i wielu artykułów dotyczących takĹźe wczesnych dziejĂłw Polonii australijskiej i Pawła Edmunda Strzeleckiego, z ktĂłrych będzie pamiętany zapewne do końca świata jako najlepszy znawca jego Ĺźycia i działalności badawczej w Australii.

Jednak wbrew temu co pisze się o Lechu Paszkowskim (np. Wikipedia.pl, Onet.pl 25 IV 2013), nigdy nie był on publicystą. Bowiem publicysta to literat piszący o politycznych kwestiach na dobie. Tymczasem Lech Paszkowski polityką czy chociaĹźby współczesnym Ĺźyciem Polonii australijskiej w ogĂłle się nie zajmował i nie brał aktywnego udziału w jej zorganizowanym Ĺźyciu (poza sprawami związanymi z jego działalnością naukową). Działalność tę doceniała i popierała wierchuszka polonijna (tylko dlatego, Ĺźe nie zajmował się jej działalnością i oceną ich pracy!), jednak nie ogół PolakĂłw w Australii, do tego stopnia, Ĺźe prawie cały nakład (ok. 700 egzemplarzy) jego tak bardzo cennej pracy wydanej po angielsku Sir Paul Edmund Strzelecki: Reflections of his life (Melbourne 1997) po dziesięciu latach od wydania poszedł na przemiał. A Polacy w Australii na pewno nie zaliczają się do biednych ludzi. Prawda, cena książki była bardzo wyśrubowana. Ale to wcale nie był powĂłd jej „bojkotowania” przez Polonię australijską. W 1980 roku Paszkowski wydał w Melbourne waĹźną broszurę w języku angielskim pt. Social background of Sir Paul Strzelecki and Joseph Conrad ze wstępem profesora socjologii na Australijskim Uniwersytecie Narodowym w Canberze Jerzego Zubrzyckiego, ktĂłrej cena wynosiła zaledwie kilka dolarĂłw. Federacja Polskich Organizacji w Wiktorii zaapelowała do społeczeństwa polskiego na łamach ukazującego się w Melbourne „Tygodnika Polskiego” o poparcie i rozpowszechnianie tej publikacji. Po dłuĹźszym czasie ta sama gazeta podała informację, Ĺźe pomimo apelu Federacji sprzedano zaledwie... 50 egzemplarzy broszury!

Niestety, Polacy na świecie na ogół nie doceniają cennej pracy twĂłrczej swoich rodakĂłw i rĂłwnieĹź nie potrafimy się sprzedać i zareklamować swoich cennych prac i osiągnięć gospodarzom danego kraju. Na pewno tak jest w Australii, o czym poniĹźej. MoĹźemy być szczerzy między sobą, dlatego przypomnę tutaj bardzo ostrą, ale jakĹźe prawdziwą opinię o wielu Polakach: Ĺźe są po prostu zawistni. Wiem co mĂłwię, bo z tą polską zawiścią wokół mojej osoby Ĺźyję od 1974 roku, tj. od kiedy zostałem redaktorem wydawanego w Melbourne „Tygodnika Polskiego”. A odĹźywa ją kaĹźda moja kolejna książka. A Ĺźe wydałem ich dwadzieścia, to po prostu „pływam” w tym otaczającym mnie zawistnym jadzie małych ludzi, ktĂłrzy mają o sobie wielkie mniemanie. Dla mnie są śmieszni i głupi! SzczegĂłlnie, kiedy chcą mi szkodzić, co im się nie udaje. A nie udaje im się to bo są z jednej strony za mali na to, a z drugiej nie jestem od nich w niczym uzaleĹźniony. Poza tym ich poparcie jest tyle warte co był wart apel Federacji Polskich Organizacji w Wiktorii o kupowanie broszury Lecha Paszkowskiego Social background of Sir Paul Strzelecki and Joseph Conrad. Stąd mam gdzieś ich bojkot mojej osoby i mojej twĂłrczości, ktĂłra pomimo ich złośliwości ma się dobrze. Bardzo dobrze! Starczy zaglądnąć do Internetu, gdzie o Kałuskim moĹźna przeczytać nie tylko po polsku czy po angielsku, niemiecku, francusku, rosyjsku, ukraińsku itd., ale takĹźe w takich egzotycznych językach – alfabetach jak perski, hebrajski czy japoński.

Wadę zawiści miał także Lech Paszkowski, który uważał się za jedynego historyka Polonii australijskiej i bojkotował innych jej historyków, m.in. mgr Mariana Szczepanowskiego i niżej podpisanego.

Paszkowski Ĺźył takĹźe w oderwaniu od Ĺźycia zorganizowanej Polonii australijskiej, nie biorąc od początku lat 50. XX w. aktywnego udziału w jej Ĺźyciu. Dla większości PolakĂłw w Australii Lech Paszkowski był wcale lub prawie nieznany. Dlatego nie zdziwił mnie następujący ustęp Ernestyny Skurjat-Kozek z poĹźegnania Lecha Paszkowskiego: „We wtorek w południe udaliśmy się do pięknego kościoła pw. Św. Ignacego w Richmond, gdzie ks. Wiesław Słowik S.J. w koncelebrze dwĂłch kapłanĂłw-JezuitĂłw odprawił uroczystą mszę pogrzebową. Ku naszemu zdumieniu nie było wielkich tłumĂłw. Nie było teĹź widać dygnitarzy: spodziewałam się, Ĺźe będzie polski ambasador, albo konsul generalny. Pamiętam, jak kilka lat temu ambasador Andrzej Jaroszyński pojechał do Melbourne, aby złoĹźyć wizytę Panu Lechowi. Na naboĹźeństwie był Dr Jerzy Łuk-Kozika, honorowy Konsul Generalny. Być moĹźe to on reprezentował polską dyplomację. A czy ktoś reprezentował organizacje polonijne?” (Puls Polonii 7 maja 2013).

Przykro to czytać, bowiem Lech Paszkowski na pewno zasłuĹźył na coś więcej – na znacznie lepsze poĹźegnanie Go przez Polonię australijską.

20-lecie Klubu w Albion

21 marca 2013 roku minęło 20 lat od oficjalnego otwarcia nowozbudowanego Polskiego Ośrodka Społeczno-Sportowego w Albion, ktĂłry ostatnio zmienił na bardziej skromną i dzisiaj na pewno adekwatną nazwę na Polski Klub w Albion. Widać, Ĺźe niektĂłrzy z obecnych członkĂłw Klubu to z jednej strony ludzie bez ambicji (co dowodzi chociaĹźby zmiana nazwy tej placĂłwki), a z drugiej osoby nie mogące zdobyć większego poparcia ze strony społeczności polskiej Melbourne. Ubiegłoroczne i tegoroczne Święto Sportowe (luty kaĹźdego roku) było wielką klapą. Klubowcy ci mogą tłumaczyć to – w pewnym stopniu słusznie – wymieraniem i starzeniem się Polonii melbourneńskiej. Jednak do tej klapy przyczyniło się takĹźe wielkie rozbicie zaistniałe wśrĂłd PolakĂłw w zachodnich dzielnicach Melbourne, gdzie ma swoją siedzibę Klub, do ktĂłrego doprowadzili nie kto inny jak tylko jego niektĂłrzy członkowie (ci od grudnia 2010) wraz z ks. JĂłzefem Migaczem. Członkowie, ktĂłrzy brutalnie usunęli ze swych szeregĂłw niewygodnych dla siebie – dla ich kliki - członkĂłw ze swego grona i wszczęli wojnę z największą szkołą polską w Australii, ktĂłra od lat ma swoją siedzibę na terenie Klubu. Te dzieci, a przede wszystkim ich rodzice to główna grupa ludzi, na ktĂłrej Klub moĹźe i powinien oprzeć swoją przyszłą działalność i to na wiele lat! W zachodnich dzielnicach Melbourne mieszka kilka tysięcy PolakĂłw. Ilu płatnych członkĂłw ma Klub? - Sto czy maksimum dwustu. No i ilu z tych płatnych członkĂłw rzeczywiście bierze czynny udział w Ĺźyciu Klubu? Pięćdziesięciu czy najwyĹźej stu.

A wszystko dlatego, Ĺźe z jednej strony większość PolakĂłw w Melbourne nie interesuje się juĹź polskim Ĺźyciem narodowo-społecznym, a z drugiej nasi liderzy swą działalnością czy jej brakiem i kłótniami nie dają dobrego przykładu tym niezrzeszonym. A takĹźe nie potrafią sprzedać i reklamować swoich dobrych uczynkĂłw, bo i takich jest wiele – nawet w Albion. Pojęcia: reklama i informacja są obce bardzo wielu Polakom. Poprzedni zarząd wydawał biuletyn Ośrodka, ktĂłry był otwarty dla wszystkich i ktĂłry ja redagowałem. Obecni klubowcy (grupa członkĂłw, no bo nie moi zwolennicy) biuletyn zlikwidowali, bo nie chcieli pisma służącego wszystkim członkom Ośrodka/Klubu. Napisałem a poprzedni zarząd Ośrodka (Klubu) wydał, nie chwaląc się, na pewno bardzo ciekawą i dobrą historię Polskiego Ośrodka (Klubu) w Albion (w kaĹźdym bądĹş razie nikt lepszej na pewno nie napisze!). Bez wątpienia swoją Ĺźmudną pracą uratowałem historię Ośrodka/Klubu przed niechybnym zapomnieniem, gdyĹź archiwum Ośrodka/Klubu w zasadzie nie istnieje. Tymczasem niektĂłrzy obecni klubowcy książkę bojkotują, bo to nie historia o nich (gdyĹź nie byli budowniczymi Ośrodka!) i nie chcą mi zapłacić za pracę nad wydaniem tych dwĂłch książek. Bojkotują do tego stopnia, Ĺźe nie potrafili w ramach reklamy Ośrodka (Klubu) wysłać egzemplarz książki do burmistrza dzielnicy Brimbank, lokalnego posła do parlamentu stanowego, lokalnego posła do parlamentu federalnego, do redakcji lokalnych gazet (z prośbą o podanie informacji), do biblioteki publicznej Brimbank itd. Co więcej, prawdopodobnie nie raczyli nawet wysłać egzemplarza obowiązkowego (wydania polskiego i angielskiego) do Biblioteki Narodowej w Canberze (bodajĹźe po 2 egzemplarze) i do Biblioteki Stanowej w Melbourne, co stwierdziłem przeglądając niedawno zasoby Biblioteki Narodowej w Canberze. A przecieĹź wiąże się to z karą za nie dopełnienie tego obowiązku!

Chodzą słuchy, że sprawa sądowa niektórych nowych klubowców w Albion z Robertem Bastienem i ze mną kosztowała Klub ponoć 27 000 dolarów (nie kosztowała ani centa mnie ani p. Bastiena, bo nie mogła nas nic kosztować, a liczono na to, że uderzą nas po kieszeni!). To na pewno nie robi dobrej reklamy Klubowi! A w uprawianiu niedobrych reklam to, niestety, wielu naszych prezesów celuje! Mam pytanie: czy te wysokie koszta sprawy pokryli ci członkowie Klubu czy Ośrodek? Wszak była to ich prywatna sprawa!

A jeśli chodzi o samą uroczystość 20-lecia Klubu, ktĂłra odbyła się 14 kwietnia, to wzięło w niej udział zaledwie maksimum 120 osĂłb (według „Tygodnika Polskiego”), w tym bardzo wiele zaproszonych gości z całego Melbourne, m.in. George Łuk-Kozika – Konsul Honorowy RP w Melbourne, Adam Drahan – prezes Federacji Polskich Organizacji w Wiktorii, ks. Wiesław Słowik – rektor Polskiej Misji Katolickiej w Australii, ElĹźbieta Drozd – komisarz stanowy ds. wielokulturowości, Magdalena Jaskulska – redaktor „Tygodnika Polskiego”. Jak widać z tego niewielu członkĂłw Klubu i innych PolakĂłw wzięło udział w tej uroczystości, czyli ją zbojkotowało. Zabrakło na niej m.in. o. Dominika Jałochy OP – kierownika szkoły polskiej na terenie Klubu, Andrzeja Szumnego - byłego prezesa Ośrodka/Klubu i Mariana Kałuskiego – autora historii Ośrodka/Klubu. Czy nas nie zaproszono, czy co się stało? ChociaĹź pewne osoby z „Tygodnika Polskiego” nie lubią mnie za pisanie prawdy o nich, otrzymałem oficjalne zaproszenie na uroczystości związane z 60. rocznicą załoĹźenia pisma. Szkoda, Ĺźe takiej samej kultury zabrakło członkom Klubu!

Klubowi w Albion życzę co najmniej dalszych 20 lat istnienia i dobrych członków i zarządów.

Media tylko dla samych swoich

NajwaĹźniejszą polską gazetą w Australii jest ukazujący się od 1949 roku „Tygodnik Polski”. Do 1974 roku było to pismo prywatne, najpierw ks. Konrada Edmunda Trzeciaka i od 1961 Romana Gronowskiego.

Red. Roman Gronowski w swoim testamencie nic nie wspomniał o piśmie, ktĂłremu przez to groziła likwidacja. Po śmierci red. Gronowskiego wykonawca jego testamentu, dr Zbigniew Stelmach postanowił nie likwidować tak waĹźnego pisma dla Polonii australijskiej i wydawać go przez masę spadkową. Wiedząc o mojej bliskiej współpracy z red. Gronowskim, zasugerował mi objęcie stanowiska redaktora i odkupienie go od masy spadkowej. Mogłem zostać prywatnym właścicielem „Tygodnika Polskiego”.

Pismo prywatne jest uzaleĹźnione od poglądĂłw politycznych i wszelkich innych swego właściciela, stąd nie jest pismem w pełni demokratycznym, przez co nie słuĹźy całej – w naszym wypadku - Polonii australijskiej. Dlatego uwaĹźałem, Ĺźe „Tygodnik Polski” powinien stać się pismem społecznym i doprowadziłem do jego uspołecznienia. Niestety, członkowie zarządu organizacji, ktĂłra tylko i wyłącznie dzięki mnie kupiła pismo uwaĹźali, Ĺźe „Tygodnik Polski” jest teraz ich prywatną własnością i dążyli do całkowitego podporządkowania sobie mnie, czyli redaktora pisma. Walczyłem przez trzy lata o to, aby pismo słuĹźyło całej Polonii australijskiej, a nie tylko ich „samym swoim”. Walkę przegrałem. 1 listopada 2002 roku kolejnym redaktorem pisma została mgr GraĹźyna Walendzik, ktĂłra, z pomocą inĹź. GoĹşdzickiego – nowego prezesa organizacji wydającej pismo, chciała pĂłjść w moje ślady, czyli otworzyć łamy pisma dla wszystkich PolakĂłw w Australii. „Sami swoi” nie dopuścili do tego. Usunęli i inĹź. GoĹşdzickiego i mgr Walendzik juĹź w maju 2003 roku. Od 10 lat jedynym panem i prawdziwym cenzorem „Tygodnika Polskiego” jest osoba licząca ponad 80 lat. Pismo będące w jej łapach jest tylko dla „samych swoich”. Np. nie ma w nim miejsca dla niĹźej podpisanego czy o. Dominika Jałochy, ktĂłry prowadzi największą szkołę polską w Melbourne. No bo jesteśmy na jej i jej przyjaciela, o. Rajmunda Koperskiego OP czarnej liście.

Dziwi mnie tylko to, Ĺźe tak stare obie osoby, stojące bez wątpienia nad grobem, są ciągle pełne nienawiści do drugiego człowieka – do ich rodaka, do ich brata w Chrystusie!

Ale w Australii nie tylko „Tygodnik Polski” jest dla „samych swoich”. Mamy tu kilka gazet internetowych, zresztą całkiem niezłych, ktĂłre są takĹźe otwarte tylko dla „samych swoich”. Jedną z nich jest „Puls Polonii”.

Oczywiście nie zaleĹźy mi na współpracy z nimi, chociaĹźby dlatego, Ĺźe są one wydawane „sobie a muzom”; nie wierzę, Ĺźe mają one więcej jak 50 czy najwyĹźej 100 czytelnikĂłw. I nie obraĹźając nikogo – ludzi bez Ĺźadnego znaczenia nawet na polskim podwĂłrku.

Ostatnio zapytała mnie pewna zasłuĹźona osoba współpracująca z „Pulsem Polonii” dlaczego z nim nie współpracuję. Postanowiłem jej udowodnić, Ĺźe jest to gazeta tylko dla „samych swoich”. Wysłałem więc do redakcji dwa znajdujące się poniĹźej teksty: „Polonika w Canberze i okolicy” i „Polska kaplica w Bacchus Marsh”, uznając, Ĺźe redakcja jeśli nie słuĹźy tylko „samym swoim”, to nie powinna mieć trudności w opublikowaniu tych ciekawostek polsko-australijskich. Tym bardziej, Ĺźe ja nie miałem nigdy na pieńku z redakcją „Pulsu Polonii”. A jednak nie opublikowała, co tłumaczę jej głupotą i zawiścią.

Nowy prezes Federacji Wiktoriańskiej

25 listopada 2012 roku nastąpiła zmiana na stanowisku prezesa Federacji Polskich Organizacji w Wiktorii. Nowym prezesem został pan Adam Drahan, osoba przez Święta Sportowe blisko związana z Polskim Ośrodkiem/Klubem w Albion.

Zmiana na stanowisku prezesa była przełomowym wydarzeniem nie tylko w historii Federacji, ale takĹźe w Ĺźyciu PolakĂłw w Melbourne i Wiktorii. Ze stanowiska prezesa odszedł bowiem 76-letni inĹź. Krzysztof Łańcucki – osoba instytucja, jeden z ostatnich MohikanĂłw „starej” czyli powojennej emigracji polskiej w Australii. Osoba przez około 60 lat brała udział w polskim Ĺźyciu w Australii. InĹź. Łańcucki był m.in. krĂłtko prezesem Federacji Polskich Organizacji w Wiktorii, potem przez kilkanaście lat prezesem Rady Naczelnej Polonii Australijskiej, a następnie ponownie przez szereg lat prezesem Federacji Polonii Wiktoriańskiej. Ze stanowiska prezesa tak Rady Naczelnej jak i ostatnio Federacji odszedł w wyniku pewnego rodzaju zamachu stanu. Jego następcą miał zostać podczas następnych wyborĂłw (w 2013 roku) przechodzący właśnie na emeryturę Włodzimierz Wnuk. Jednak pewna grupa osĂłb do tego nie dopuściła. Adam Drahan uzyskał podczas głosowania na prezesa dosłownie jeden głos więcej od inĹź. Łańcuckiego.

InĹź. Łańcucki miał swoich zwolennikĂłw i – jak kaĹźdy prezes - wielu krytykĂłw. Oczywiście wiele rzeczy ktĂłrych robił albo nie robił było słusznie krytykowanych. Na pewno podczas swej działalności społecznej skrzywdził niektĂłre osoby, chociaĹźby mnie. Jednak jego i nie tylko jego krytycy często zapominają w jakich trudnych warunkach musiał pracować jako prezes Rady Naczelnej i Federacji Wiktoriańskiej. Gdyby nie pomoc rządowa od ok. 25 lat tak jedna jak i druga organizacja prawdopodobnie juĹź by nie istniały. Przed otrzymywaniem subwencji rządowych ich kasa świeciła pustką; często brakowało pieniędzy na... znaczki pocztowe! A organizacje polonijne nie kwapiły się z przyjściem z pomocą finansową tak waĹźnym placĂłwkom polonijnym! Więc jak tu moĹźna było myśleć o realizacji róşnych wnioskĂłw oraz prac i projektĂłw?!

Krytycy inĹź. Łańcuckiego i innych prezesĂłw powinni postawić sobie pytanie: co ja zrobiłem/zrobiłam dla polskiego Ĺźycia organizacyjnego w Australii? A jeśli szczerze odpowiedzieli by na to pytanie, to wĂłwczas okazało by się, Ĺźe mają najmniejsze prawo do krytykowania innych rodakĂłw – działaczy społecznych. InĹź. Łańcucki na pewno byłby lepszym człowiekiem i prezesem, gdybyśmy my sami byli lepszymi ludĹşmi i działaczami społecznymi.

Jest nas coraz mniej

Niestety, z roku na rok jest coraz mniej PolakĂłw w Australii. Emigracja powojenna prawie wymarła, przedstawiciele tzw. emigracji solidarnościowej albo juĹź wkroczyli czy niebawem wkroczą w wiek emerytalny, a przybywających do Australii w ostatnich dwĂłch dekadach polskich emigrantĂłw jest bardzo niewielu. Stąd wiele organizacji polskich zostało juĹź rozwiązanych, a jeszcze więcej ledwo zipie i w najbliĹźszych latach upadnie. Jedynemu polskiemu pismu w Melbourne – „Tygodnikowi Polskiemu” śmierć takĹźe zagląda w oczy. Przykre to dla mnie, gdyĹź w 1974 roku wraz z dr Zbigniewem Stelmachem wyrwaliśmy pismo z rąk śmierci. Na mszach polskich jest coraz mniej ludzi. Doroczne Święto Sportowe w Albion, ktĂłre kiedyś przyciągało do 5000 rodakĂłw, jest od dwĂłch lat marniutką imprezą. Od 29 kwietnia 2013 roku państwowa wieloetniczna stacja radiowa SBS zmniejszyła o połowę – z 8 do 4 godzin – nadawanie polskich audycji radiowych, a takĹźe finansowane przez rząd od 1983 roku Polsko-Australijskie Biuro Usług Społecznych zmieniło niedawno nazwę na Australian Multicultural Community Services. Przestało być w nazwie polskie, a stało się wielokulturowym, gdyĹź słuĹźy juĹź nie tylko Polakom, z ktĂłrych większość przeszła w zaświaty.

Można przypuszczać, że polskie życie organizacyjne na pewno nie ulegnie całkowitej likwidacji, ale będzie ono marniutkie, prawie takim, jakim było zanim Polacy przybyli do Australii w dużej masie po II wojnie światowej.

Nowe polsko-australijskie publikacje książkowe

Należy odnotować ukazanie się trzech książek polskich związanych z Polakami w Australii.

Pierwsza to praca jezuitĂłw: Ludwika Grzebienia (główny autor), Andrzeja Pawła Biesia i Wiesława Słowika pt. „Jezuici Polscy w Australii. Południowa Australia 1870-1906. Wiktoria 1950-2012”, ktĂłra ukazała się nakładem Wydawnictwa WAM w Krakowie w 2012 roku. Jest to obszerna publikacja historyczna (503 strony), bogato ilustrowana i fachowo i ciekawie opracowana oraz estetycznie wydana. Jest to kolejny cenny przyczynek do historii PolakĂłw w Australii. NaleĹźy tu wspomnieć, Ĺźe pierwsi dwaj autorzy są z Polski, trzeci – o. Wiesław Słowik jest rektorem Polskiej Misji Katolickiej w Australii i bardzo zasłuĹźonym działaczem polonijnym. Jest fundatorem tej książki. Osobiście cieszy mnie to, Ĺźe autorzy wiele razy powołują się na moją książkę „Polonia katolicka w Australii i działalność duszpasterska polskich dominikanĂłw w Australii i Nowej Zelandii” (Toruń 2010), ktĂłrą wydał Dominikański Ośrodek Duszpasterstwa Polskiego w Wiktorii (o. Dominik Jałocha OP). Szkoda tylko, Ĺźe podając informacje o polskich szkołach w Wiktorii „zapomniano” (?) wymienić na pewno największą szkołę polską w Australii – szkołę w Albion, prowadzoną przez o. Dominika Jałochę OP.

Druga pozycja to olbrzymia (736 stron) praca naukowa dra Zdzisława Andrzeja Derwińskiego pt. „W okowach Wielkiej TrĂłjki. Polityka zagraniczna rządu Rzeczypospolitej Polskiej na ObczyĹşnie pod kierownictwem Stanisława Mikołajczyka (14 lipiec 1943 – 28 listopad 1944)”. Dr Derwiński ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Wrocławskim (uczeń prof. Wojciecha Wrzesińskiego). W 1987 roku opuścił zniewoloną Polskę gen. Wojciecha Jaruzelskiego i osiadł w Australii (Melbourne), gdzie w 1991 roku załoĹźył Muzeum i Archiwum Polonii Australijskiej, ktĂłrego jest obecnie wiceprezesem. W latach 1998-2002 był redaktorem ukazującego się w Melbourne „Tygodnika Polskiego”. Był takĹźe redaktorem innej bardzo waĹźnej publikacji „Kronika Federacji Polskich Organizacji w Wiktorii 1962-1992” (Melbourbne 1993). Ostatnia praca dra Derwińskiego, mająca charakter problemowo-chronologiczny, dotyczy waĹźnego okresu w dziejach Polski – okresu II wojny światowej, podczas ktĂłrej na samym jej początku (IX 1939) utraciliśmy niepodległość państwową, a na jej koniec suwerenność na okres 45 lat. Właśnie jak dochodziło do utraty przez Polskę suwerenności mĂłwi ta praca. O ogromie pracy Autora świadczy to, Ĺźe dokumentuje ją ponad dwa tysiące przypisĂłw, bibliografia obejmuje prawie 300 pozycji, a indeks ma 2500 nazwisk. Jest to bez wątpienia najpowaĹźniejsza polska i dotycząca historii Polski praca naukowa wydana w Australii.

Trzecią publikacją jest „Rocznik Muzeum i Archiwum Polonii Australijskiej. Tom V” (Melbourne 2012). Tom zawiera teksty Josepha Poprzecznego m.in. o Polakach z Wyalkatchmen, Marka Baterowicza o polskiej pisarce Marii Bonieckiej, ktĂłra w latach 1965-78 mieszkała w Sydney, Stanisława Kramerczuka o Związku PolakĂłw Dom Kopernika w Adelajdzie, dra Zdzisława Derwińskiego o dyrektorze Polskiej Agencji Telegraficznej, będącej agencją prasową rządu RP w Londynie podczas wojny i jednocześnie agencie sowieckim Stefanie Litauerze, wspomnienia Haliny Kaczmarskiej z Melbourne oraz materiały odnoszące się do działalności Muzeum i Archiwum Polonii Australijskiej, ktĂłre jest dzisiaj najpowaĹźniejszą i z największym dorobkiem polską placĂłwką historyczną w Australii.

Polska Kaplica Maryjna w Bacchus Marsh

50 kilometrów na zachód od Melbourne leży miasteczko (5600 mieszk.) Bacchus Marsh. Z miasteczka tego pochodzi Peter Philip Carey (ur. 1943), znany także w Polsce pisarz australijski, autor książek dla dzieci oraz powieści i opowiadań, w których eksploruje kolonialną przeszłość Australii; aż 10 jego książek zostało przetłumaczonych na język polski.
W miasteczku tym obok kilku innych kościołów jest takĹźe kościół katolicki pw. św. Bernarda. W sanktuarium Matki BoĹźej z Ta Pinu jest takĹźe piękna Kalwaria – stacje drogi krzyĹźowej; kaĹźda ma pięknie wykonane i duĹźe rzeĹşby przedstawiające mękę Pańską; na wzgĂłrzu jest takĹźe ładna i oryginalna kaplica, a u podnóşa jest ponad 20 kaplic Maryjnych, wśrĂłd ktĂłrych jest takĹźe i piękna kaplica polska z obrazami Matki BoĹźej Częstochowskiej i Miłosierdzia BoĹźego. Kopię obrazu Matki BoĹźej Częstochowskiej (oryginalnej wielkości) ufundował dla kaplicy, bp Antoni Długosz, biskup pomocniczy w Częstochowie, a kopię obrazu Miłosierdzia BoĹźego ufundowała rodzina Tymrakiewicz. Inicjatorem wzniesienia tej kaplicy był o. Dominik Jałocha OP, duszpasterz PolakĂłw w North Sunshine, Yarraville i Hoppers Crossing. Zainspirował go do wzniesienia tam polskiej kaplicy pod wezwaniem Matki BoĹźej Częstochowskiej i BoĹźego Miłosierdzia polski misjonarz z Białorusi, o. Roman Schulz OP. Fundatorami tej kaplicy są parafianie o. Dominika. Sanktuarium, Kalwaria i kaplice Maryjne ściągają wielu wiernych i turystĂłw.

Polonika w Canberze i okolicy

Kiedy przez dwanaście lat mieliśmy słuĹźbowy samochĂłd i darmową benzynę na całą Australię, co roku przez dwa tygodnie razem z Ĺźoną zwiedzaliśmy Australię. Byliśmy dosłownie wszędzie, poza rejonem Kimberley w Zachodniej Australii, ktĂłre prawie w całości jest niedostępne dla samochodĂłw osobowych. Potem podróşowaliśmy głównie po świecie; byliśmy w 77 krajach i terytoriach na wszystkich kontynentach (głównie Europa – 28 krajĂłw, Azja i wyspy Pacyfiku oraz USA, Kanada, Brazylia, Argentyna, Chile i Urugwaj, a w Afryce Egipt i Maroko) i przelatywaliśmy samolotem nad Antarktydą. Gdzie polecimy w tym roku to jeszcze nie wiemy. Z tym, Ĺźe ostatnio postanowiliśmy powrĂłcić w niektĂłre rejony Australii. ToteĹź w drugiej połowie kwietnia tego roku wybraliśmy się do Bright w gĂłrach Wiktorii, ktĂłre o tej porze roku (jesień) tonie w kolorach żółtych, złotych i czerwonych liści drzew. Potem pojechaliśmy w Alpy Australijskie – byliśmy u podnóşa GĂłry Kościuszki, ktĂłra na nasze szczęście nie była w chmurach i w Jindabyne, gdzie jest monumentalny pomnik Pawła Edmunda Strzeleckiego; w tamtejszej księgarni kupiliśmy pocztĂłwkę z pomnikiem Strzeleckiego, wykonaną przez Marcina Olesińskiego i wydaną przez internetowy Puls Polonii (Sydney). Następnie zatrzymaliśmy się na trzy dni w Canberze, w ktĂłrej nie byliśmy przez 10 lat. Mieszkaliśmy w motelu w Queanbeyan, gdzie w niedzielę o godz. 8 rano w kościele św. Grzegorza (Wielkiego) odprawiana jest msza św. dla PolakĂłw. Zwiedzając Canberrę i jej muzea zauwaĹźyliśmy w katedrze katolickiej św. Krzysztofa duĹźy i ładny witraĹź poświęcony św. Maksymilianowi Kolbe. Z kolei w Galerii Narodowej zauwaĹźyliśmy dwa obrazy o tematyce polskiej: obraz australijskiego malarza pochodzącego ze Szkocji Maxa Meldrum’a zatytułowany „Poland” z 1917 roku, ktĂłry jest portretem „Madame de Tarczynska” w stroju krakowskim (była to znana rodzina australijska mieszkająca w Melbourne polskiego pochodzenia) oraz obraz malarza szwajcarskiego Eugene Guerand’a z 1863 roku zatytułowany „North-east view from the northern top of Mount Kosciusko” (Widok na Alpy Australijskie w kierunku północno-wschodnim z północnej ściany GĂłry Kościuszki). Z Canberry pojechaliśmy do Yarrawonga nad rzeką Murray, skąd powrĂłciliśmy do Melbourne. Po drodze do Canberry i z powrotem do Melbourne zatrzymaliśmy się aby zwiedzić miasta i miasteczka: Euroa, Wangaratta, Beechworth, Myrtleford, Bonegillę (gdzie po wojnie był wielki obĂłz dla emigrantĂłw, w ktĂłrym przebywało takĹźe kilka tysięcy PolakĂłw; w tamtejszym muzeum na jednej z tablic była wypowiedĹş o Ĺźyciu w obozie pewnej Polki), Tallangattę, Coomę (pomnik Kościuszki), Yass, Gundagai, nad rzeką Murray: Albury-Wodongę, Rutherglen, Mulwalę, Cobram, Echucę oraz Bendigo. Kocham wprost australijskie miasteczka: są czyste i miłe; w kaĹźdym jest kilka kościołów – często bardzo ładnych, kilka hoteli w kolonialnym stylu australijskim, kilka zawsze ładnych budynkĂłw bankĂłw oraz rĂłwnie ładny ratusz, budynek poczty i kilka innych ładnych budynkĂłw uĹźyteczności publicznej, jak rĂłwnieĹź obowiązkowo ładny park. Ĺťyć, nie umierać!

Marian Kałuski

......................................................................................

Taki pan jaki kram

Myśl mojego komentarza o panu Krzysztofie Łańcuckim była inna, od tej jaką pani Monika Wiench w nim znalazła. Ja nie wybielałem pana Łańcuckiego (przecież piszę, że skrzywdził także i mnie przez niego). Chodziło mi o to, że sami (wyjątki potwierdzają regułę) jesteśmy winni temu, że często nienajlepsze osoby reprezentowały Polonię australijską i wiktoriańską. Przecież delegaci na zjazdy wyborcze ich znali i na nich głosowali. Czyli musieli być do nich podobni z charakteru i zachowania, zgodnie z powiedzeniem: Taki pan jaki kram.

Podziwiam odwagę pani Wiench. Jeszcze nikt tak ostro nie skrytykował osobę i działalność pana Łańcuckiego, jako prezesa Rady Naczelnej Polskich Organizacji w Australii, a potem Federacji Polskich Organizacji w Wiktorii. Taka odwaga może jedynie potwierdzać jej prawdomówność, zgodnie z powiedzeniem, że oliwa zawsze na wierzch wypływa.

Wyjdzie na jaw także prawda o Polskim Ośrodku w Albion, w którym już żrą się między sobą ci, którzy mnie nielegalnie usunęli z listy członków Ośrodka.

Marian Kałuski
14.05.2013r.

..........................................................................................

Sprostowanie: przyjaciół nie brak i dzisiaj

W swoich refleksjach pośmiertnych o historyku Polonii australijskiej Lechu Paszkowskim napisałem, Ĺźe prawie cały nakład (ok. 700 egzemplarzy) jego tak bardzo cennej pracy o Pawle Edmundzie Strzeleckim wydanej po angielsku pt. Sir Paul Edmund Strzelecki: Reflections of his life (Melbourne 1997) po dziesięciu latach od wydania poszedł na przemiał. Tymczasem ten smutny los spotkał książkę śp. Lecha Paszkowskiego o Polakach w Australii do 1940 roku, ktĂłra ukazała się rĂłwnieĹź w języku angielskim pt. Poles in Australia and Oceania 1790—1940 (Sydney – Oxford – New York 1987). Pisałem o tym, kiedy się to wydarzyło, dodając, Ĺźe Lech Paszkowski mĂłwił, Ĺźe gdyby o tym dowiedział się przed przemiałem książek, to by odkupił od wydawcy 200 egzemplarzy. – Przepraszam za pomyłkę.

Jeśli chodzi o sprzedaĹź książki Sir Paul Edmund Strzelecki: Reflections of his life (Melbourne 1997), to według informacji uzyskanych od przyjaciela Lecha Paszkowskiego i osoby, ktĂłra rĂłwnieĹź swą pracą przyczyniła się lepszego poznania wszelkich śladĂłw w Australii po Strzeleckim – p. Witolda Łukasiaka, książka miała nakład 600 egzemplarzy. Osobiście pomagał wydawcy rozprowadzać książkę, sam jeden sprzedając ponad połowę jej nakładu: kilkadziesiąt egzemplarzy poszło na promocjach (śp. Lech Paszkowski je podpisywał), 250 egzemplarzy w ciągu kilku dni trwającego festiwalu PolArt w Melbourne, kilkadziesiąt egzemplarzy z autografem Autora sprzedał w antykwariatach i wśrĂłd znajomych. Podczas PolArt p. Łukasiak biegał na kolejne imprezy ze stoliczkiem rozkładanym i książkami na sprzedaĹź, siadając przy wejściu. Jak udało mu się sprzedać 10 egzemplarzy to był sukces. Raz udało mu się sprzedać 29 egzemplarzy, ale to był koncert poĹźegnalny z pełną widownią. W pewnym momencie gdy zwrĂłcił się do wydawcy o dalsze egzemplarze na sprzedaĹź, pan Walker z przykrością mu odmĂłwił. Nakład był wyczerpany. Dzisiaj moĹźna kupić książkę w Amazon za... bagatela 300 dolarĂłw.

A swoją drogą, także w dzisiejszym świecie są prawdziwi przyjaciele.

Marian Kałuski
28.05.2013r.

..........................................................................................


Potrzeba być tylko kulturalnym i chrześcijaninem


Ani mnie, ani p. Bastienowi nie grożą 2 lata więzienia i $30 000 kary. Te kary grożą TYLKO TYM, którzy otrzymali intervention order i go złamali. Ani ja, ani p. Bastien (jak się orientuję odnośnie jego) nie mamy nałożonego na nas intervention order i ani go nie złamaliśmy, ani go nie łamiemy. Pan Bastien, jak przypuszczam, woli dmuchać na zimne odnośnie Polskiego Ośrodka w Albion. Nie widzę nic złego w przyjęciu przez niego tej taktyki. Każdy robi jak uważa. Sąd nie zabronił mi pisania o Albion. Szczególnie PRAWDY. A jeśli w czymś się pomyliłem czy zostałem źle poinformowany (niestety, jest to - przesadzanie lub kłamanie - plaga grasująca wśród naszych społeczników i referentów prasowych!; trzeba zawsze sprawdzać czy nie przesadzili lub po prostu nie skłamali), zawsze przeproszę i dam sprostowanie. Po sądach latają tylko ci, którzy nie szanują samych siebie! Wszystko można załatwić w sposób kulturalny i chrześcijański. Tym bardziej jeśli się dana osoba podaje za chrześcijanina i pomaga księdzu w rozdawaniu komunii. No, ale jeśli ksiądz jest "z Bożej łaski", to i tacy są jego parafianie!

Daję to wyjaśnienie, aby nikt nie myślał, że rzekomo także i mnie z jakiś tajemniczych powodów grożą mi 2 lata więzienia i $30 000 kary.

Sąd - australijskie prawo do mnie nic nie ma. To ja mam pretensje do złego prawa australijskiego (wiktoriańskiego) odnośnie intervention order, który przez to, że jest prawnym bublem uchwalonym przez nie za mądrych polityków lub lobby adwokackie, bardzo często jest wykorzystywany przez zwykłych łajdaków.

Marian Kałuski
29.05.2013r.

..........................................................................................

Australia państwem demokratycznym i sprawiedliwym?

Zapewne cieszy każdego autora artykułu jak pod swoim tekstem przeczyta jakiś mądry komentarz. Właśnie taki jak np. ostatni wpis tutaj Włodzimierza Kowalika, z którego czytania człowiek staje się mądrzejszy, a nie głupszy. Grafomańskie komentarze wprawiają mnie w stan depresji, gdyż unaoczniają mi prymitywizm wielu ludzi XXI wieku. Chyba nigdy w swych dziejach ludzkość nie tarzała się w głupocie i bezmyślności jak właśnie dzisiaj. Stąd mamy świat taki jaki jest. Tylko i wyłącznie przez naszą głupotę mamy u władzy w wielu krajach głupich i bezmyślnych polityków, a w ostatnich latach także zboczeńców seksualnych, którzy na chama chcą narzucić nam swoją filozofię życia. Tak, ludzkość goni w piętkę z szybkością światła i musi się to dla niej źle skończyć.

Z ciekawością przeczytałem uwagi p. Kowalika odnośnie spraw związanych z prawem i tzw. sprawiedliwością. Kwestionuję jednak jego twierdzenie, Ĺźe „Australia jest krajem demokratycznym i praworządnym” w sprawach dotyczących sprawiedliwości.

Aby nie było Ĺźadnych wątpliwości i posądzania mnie o to czy o tamto, to pragnę tu dobitnie stwierdzić, Ĺźe BĂłg czy los był dla mnie bardzo łaskawy, dając mi moĹźność Ĺźycia w Australii, spędzania tu mojego całego dorosłego Ĺźycia przez prawie pół wieku. Australia to dla mnie naprawdę „lucky country” (szczęśliwy kraj). Wszystko co mam i co dobrego spotkało mnie w Ĺźyciu zawdzięczam Australii. A zaznałem czy spotkało mnie tu wiele dobrego: dobre Ĺźycie, wspaniała Ĺźona (Australijka polskiego pochodzenia), rĂłwnie wspaniała czwĂłrka dzieci, czworo wnucząt, osiągnięcia literackie, moĹźność podróşowania po świecie (77 państw!). Chyba kaĹźdy z nas mile wspomina kraj lat dziecinnych. Tym krajem dla mnie jest Polska. I mile ją wspominam, szczegĂłlnie Ĺźe chociaĹź byłem młody, miałem okazję takĹźe i ją względnie dobrze poznać. Popieram ją zawsze tam, gdzie moja polskość zmusza czy zachęca mnie do tego, gdyĹź jako Polak mam obowiązki polskie. Jednak moją pierwszą ojczyzną jest Australia. I tylko za nią byłbym gotĂłw w razie potrzeby przelewać swoją krew. Bo tu jest mĂłj dom, moja rodzina i tu mam spokojne i dobre Ĺźycie.

Róşa jest najpiękniejszym – krĂłlewskim kwiatem. Ale ten piękny kwiat ma kolce. Niestety, takĹźe piękna Australia ma swoje kolce. Tymi kolcami są m.in. brak pełnej demokracji, praworządności i sprawiedliwości.

Wyraz „demokraja” powstał z dwĂłch greckich wyrazĂłw: „demos” – lud-obywatele i „kracja” – siła, moc-władza polityczna. Tymczasem polskie – w polskim rozbiorze tego słowa („demo-kracja”) jest bardziej prawidłowe po zatrzymaniu greckiego słowa „demos” i uwzględnieniu znaczenia polskiego wyrazu „krata”. Z tej multietnicznej zbitki otrzymujemy wykładnię: demokracja czyli obywatel za kratkami. Jesteśmy obywatelami więzionymi przez partie polityczne. Bowiem w Ĺźadnym kraju na świecie nie ma pełnej demokracji. Najbardziej „demokratycznym” państwem na świecie jest chyba Szwajcaria, gdzie w waĹźnych dla kraju sprawach decydujący głos mają obywatele poprzez udział w obowiązkowo organizowanych referendach. Wszystkie inne tzw. państwa demokratyczne, jak np. USA, Wielka Brytania, Francja, Niemcy, Polska czy Australia są de facto państwami semidyktatorskimi. To znaczy Ĺźe nie są rządzone przez dyktatorĂłw (w Polsce mamy ustrĂłj konstytucyjno-wodzowski, gdyĹź dla Donalda Tuska: „Platforma Obywatelska to JA i ja, jako jej lider, mam pełną i niczym nie skrępowaną władzę”), ale ich ustrĂłj polityczny jest daleki od tego co rozumiemy pod słowem „demokracja”. W tych państwach mamy do czynienia z dyktaturą partii rządzącej. W krajach komunistycznych nazywano to „dyktaturą proletariatu”, podczas gdy była to lub jest dyktatura całkowicie w rękach rządzącej partii komunistycznej. Tak w sowieckiej czy putinowskiej Moskwie, jak i w Waszyngtonie, Londynie, ParyĹźu, Berlinie, Warszawie czy Canberze rządzący mają w nosie (to powiedziane bardzo delikatnie) to czego od rządzących spodziewają się obywatele. Oni działają prawie zawsze według swego widzi mi się i tylko wtedy zmieniają swoje decyzje jeśli napotykają na ostry sprzeciw ze strony obywateli. A Ĺźe często nasi politycy to zwykli kretyni umysłowi (najlepszym tego przykładem są władze i Parlament Unii Europejskiej gdzie jedna kretyńska ustawa, goni drugą, trzecią i setną; i tak będzie aĹź do momentu, w ktĂłrym tę dobrą ideę zniszczy głupota jej politykĂłw-urzędnikĂłw, czyli do momentu, w ktĂłry diabli ją wezmą!). Dlatego ja od ok. 25 lat nie biorę udziału w Ĺźadnych wyborach: federalnych, stanowych, a nawet i samorządowych, gdyĹź wiem, Ĺźe z moją opinią i z opinią moich współobywateli i sąsiadĂłw nie liczy się Ĺźaden polityk i samorządowiec, i Ĺźe w systemie jednomandatowym mĂłj głos nic nie zmienia, bo zmienić nie moĹźe. SzczegĂłlnie jeśli mieszkam w okręgu w ktĂłrym od kilkudziesięciu lat niepodzielnie rządzi ta sama partia, a ja nie zgadzam się z jej programem politycznym. W Australii istnieje obowiązek głosowania pod groĹşbą kary finansowej (jaką demokracją jest zmuszanie obywateli do głosowania?!). Chodzę więc do lokalu wyborczego, rejestruje się, a na kartce wyborczej piszę, aby wszyscy politycy pocałowali mnie gdzieś.

Tyle na temat „demokratycznej” Australii.

A teraz na temat praworządności australijskiej i australijskiego wymiaru sprawiedliwości.

Oczywiście praworządność i wymiar sprawiedliwości w Australii był zawsze i jest duĹźo, duĹźo lepszy nie tylko od tego jaki był w PRL i jest w PRL-bis, czyli Polsce po 1989 roku. Nie jest on zapewne takĹźe gorszy od tego w USA, Wielkiej Brytanii, Francji czy Niemczech czy w kaĹźdym innym „praworządnym demokratycznym” państwie. Po prostu tak jak nie ma na świecie ani jednego państwa w pełni demokratycznego, tak samo nie ma na świecie państwa w pełni praworządnego i w ktĂłrym krĂłlowała by sprawiedliwość. Bo jak moĹźemy mĂłwić o sprawiedliwości na świecie, skoro jest to pojęcie zupełnie fikcyjne nawet w odniesieniu do Kościołów chrześcijańskich, a nawet i samego Boga. Bowiem o jakiej sprawiedliwości BoĹźej moĹźemy mĂłwić, skoro w Nowego Testamentu wiemy, Ĺźe nawet najgorszy zbrodniarz typu Stalina i Hitlera jeśli na łoĹźu śmierci pojedna się z Bogiem, to BĂłg od razu przebaczy mu wszystkie jego super horrendalne zbrodnie. Pytam się: jakiego rodzaju jest to sprawiedliwość?! PrzecieĹź łaska BoĹźa nie ma nic wspĂłlnego ze sprawiedliwością wymyśloną przez człowieka. A jednak nasza sprawiedliwość jest duĹźo lepsza od Boskiej. W praworządnym prawie ludzkim nie karze się syna i cĂłrki za grzechy ojca i matki. Tymczasem BĂłg za grzech Adama i Ewy ukarał i karze po dziś dzień wszystkich ich potomkĂłw tzw. grzechem pierworodnym, ktĂłry z Ĺźycia człowieka uczynił jedno wielkie piekło (wyjątkowo nieprzyjazny dla człowieka świat i ciężkie Ĺźycie: często głód i zawsze choroby, starość, śmierć).

Aby nie być gołosłownym podam trzy prawdziwe przykłady z mojego i naszego życia.
W 1985 roku wydawnictwo szkolne AEPress w Melbourne wydało moją książkę „Poles in Australia” (Polacy w Australii). Książkę dla wydawnictwa recenzował prof. Jerzy Zubrzycki z Uniwersytetu Narodowego w Canberze (wydawnictwo przekazało mi pełną dokumentację w tej sprawie), za co podziękowano mu w książce. Tymczasem książka została Ĺşle przyjęta przez naszych liderĂłw polonijnych: nie ze względu na treść (ktĂłrą ocenił pozytywnie prof. Zubrzycki), ale ze względu na jej autora – przez głupią i typowo polską zawiść. WĂłwczas prof. Zubrzycki, wbrew prawdzie, opublikował w ukazującym się w Melbourne „Tygodniku Polskim” oświadczeniu, w ktĂłrym napisał, Ĺźe z wydaniem książki nie miał nic wspĂłlnego. Było to wierutne kłamstwo. Kłamstwo, ktĂłre szkodziło mojej reputacji i – w teorii - sprzedaĹźy książki (cały nakład – 5000 egzemplarzy - został jednak na złość moich wrogĂłw sprzedany, a ja otrzymałem sowite honorarium!). Poszedłem więc do adwokata, ktĂłry był wĂłwczas adwokatem wielkiego dziennika „The Age” (współpracowałem wĂłwczas z tym dziennikiem i oni skierowali mnie do niego). Ten przejrzał dowody potwierdzające kłamstwo prof. Zubrzyckiego i przyznał, Ĺźe mam podstawę prawną aby się z nim sądzić. Ale zaraz potem podszedł do swojej duĹźej i elegancko wyglądającej biblioteki i wyciągnął książkę „Who is who in Australia” czy jest w niej coś o prof. Zubrzyckim. Znalazł tam bardzo dobry biogram profesora (duĹźo współpracował z rządem w sprawach wielokulturowości), wrĂłcił do biurka, przeczytał mi go i powiedział: „Jak pan chce moĹźe pan się z nim sądzić, ale jestem pewny, Ĺźe sprawy pan Z NIM (taką znaną osobą) nie wygra”.

Jak ten fakt ma się do pojęcia sprawiedliwość – do australijskiego wymiaru sprawiedliwości?!

Kiedy Bill Hayden był generalnym gubernatorem Australii jego Ĺźona została przyłapana w sklepie na kradzieĹźy. Fakt ten podały wszystkie media australijskie. Sprawa trafiła do sądu. No i sędzia z powaĹźną miną orzekł jej niewinność, gdyĹź wĂłwczas ponoć chorowała. Tymczasem zwykli ludzie – złodzieje sklepowi nie mogą w sądzie liczyć na Ĺźadne usprawiedliwienie ich występku, chociaĹź, kto wie, moĹźe ktĂłryś z nich naprawdę wĂłwczas chorował.

Jak ten fakt ma się do pojęcia sprawiedliwość – do australijskiego wymiaru sprawiedliwości?!

Było to albo w 1970, albo w 1971 roku. Pracowałem z jedną Słowenką – bardzo porządną i inteligentną kobietą, dlatego znam dobrze tę sprawę „z pierwszej ręki”. Otóş jej mąż jechał przez Sunshine Road, prowadząc samochĂłd bez licencji i po pijanemu. Uderzył w chłopca, ktĂłry zginął na miejscu. Nie zatrzymał się tylko uciekał do domu w St. Albans. Byli jednak świadkowie wypadku i zdążyli zapamiętać numer rejestracyjny samochodu. Policja zatrzymała go zanim dojechał do domu. Oczywiście była sprawa sądowa. Był oskarĹźony o zabicie człowieka, jazdę bez licencji i po pijanemu i o to, Ĺźe nie zatrzymał się po wypadku. Słoweniec wziął jednego z najlepszych barristerĂłw w Melbourne (był to bardzo znany katolik). Sprawa kosztowała go 10 000 Ăłwczesnych dolarĂłw; musiał sprzedać swĂłj dom i został bez grosza. Ale sprawę WYGRAŁ. Został uniewinniony z wszystkich zarzutĂłw! Oto co znaczy mieć pieniądze i dobry barrister czyli adwokat, ktĂłry za wielkie pieniądze uczyni z kryminalisty niewinną osobę!!! Rodzice zabitego chłopca odgraĹźali się, Ĺźe ktĂłregoś dnia Słoweńca dopadną. Wyprowadzili się więc do Canberry. Na pewno w archiwum sądowym są materiały związane z tą sprawą, ktĂłre potwierdziły by to co tutaj napisałem.

Jak rĂłwnieĹź i ten fakt ma się do pojęcia sprawiedliwość – do australijskiego wymiaru sprawiedliwości?!

Jest takie polskie powiedzenie, a wszystkie porzekadła są mądrością narodĂłw: „Trzymaj się z daleka od lekarza, policjanta, adwokata i księdza”.

Odnośnie sprawy sądowej o ktĂłrej wspomina p. Kowalik: jaki jest sens w wydaniu 5 czy nawet 10 tysięcy dolarĂłw, aby udowodnić swoją niewinność odnośnie otrzymanego od łajdakĂłw Intervention Order (Alex White w artykule Call to fine court pests „Sunday Herald Sun” Melbourne 29 April 2012 napisał, Ĺźe tylko w 2011 roku było takich łajdakĂłw w samej Wiktorii kilka tysięcy!!!) skoro jak się przegra sprawę to cię nic nie kosztuje, a jak ją wygrasz to nie będą zwrĂłcone ci Ĺźadne koszta sądowe i nie otrzymasz Ĺźadnego odszkodowania? Trzeba być wariatem, aby wyrzucić w błoto 5 czy 10 tysięcy dolarĂłw, tym bardziej, Ĺźe ci łajdacy właśnie liczą na to, Ĺźe cię uderzą po kieszeni!

Ja mam czyste sumienie, a moja mowa obrończa (ktĂłra będzie opublikowana po upływie roku) pokarze kto w tej sprawie był łajdakiem i jak łajdacki jest wiktoriański wymiar tzw. sprawiedliwości. Policji i sądowi w Sunshine zarzuciłem rasizm, gdyĹź wierzę, Ĺźe gdybym był dziennikarzem pochodzenia anglosaskiego to sprawa (zarzuty wobec mnie) byłaby przez nich odrzucona. Nie pomyliłem się. Otóş media właśnie udowodniły rasizm wśrĂłd policji w Sunshine ((Alison Caldwell “Victorian Premier joins community disgust over racist stubby holders at Melbourne police station” Herald Sun 3.6.2013).

A z tym łajdactwem wiktoriańskiego wymiaru tzw. sprawiedliwości moĹźna i naleĹźy walczyć. I naleĹźy do tego wykorzystywać takĹźe media, bo tylko one nagłaśniają kaĹźdą sprawę (w „Kworum” wśrĂłd PolakĂłw).

Marian Kałuski
05.06.2013r.

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt