Piątek 19 Kwietnia 2024r. - 110 dz. roku,  Imieniny: Alfa, Leonii, Tytusa

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 14.08.14 - 23:39     Czytano: [1805]

Dział: Godne uwagi

Stańmy mocno przy Chrystusie

Homilia ks. abp. Stanisława Wielgusa, arcybiskupa seniora archidiecezji warszawskiej, wygłoszona 11 sierpnia br. w Radecznicy

Z wielką radością przyjąłem zaproszenie Czcigodnych Ojców Bernardynów, by w dniu dzisiejszym wziąć czynny udział w drugiej już pielgrzymce słuchaczy Radia Maryja i telewidzów Telewizji Trwam do sanktuarium św. Antoniego z Padwy w Radecznicy, gdzie 350 lat temu miały miejsce jedyne na świecie, uznane przez władze kościelne, objawienia św. Antoniego z Padwy, umiłowanego już od stuleci przez miliony ludzi z całego świata, wielkiego patrona i opiekuna osób strapionych i pokrzywdzonych.

Święty Antoni był i jest nie tylko pocieszycielem niezliczonych chrześcijan zwracających się przez jego pośrednictwo do Boga z prośbą o pomoc w najróżniejszych sprawach i intencjach.

Św. Antoni stanowi także dla każdego z nas piękny wzór do naśladowania w naszej wędrówce ku świętości, do której wszyscy zostaliśmy powołani.

Święty Jan Paweł II w swoim nauczaniu ustawicznie przypominał nam, byśmy dążyli do świętości. Wzywał nas do publicznego wyznawania wiary w życiu codziennym i rodzinnym, w pracy, polityce, nauce, edukacji i uprawianej sztuce. Podkreślał, że religia Chrystusowa jest jedyną religią światową, gdyż tylko ona przekroczyła wszystkie granice: geograficzne, rasowe, narodowościowe, kulturowe, społeczne, ekonomiczne i wszelkie inne. Ciągle przypominał ludziom o nieustającej obecności Boga w historii narodów i każdego indywidualnego człowieka. Mówił, że nawet w najgłębszym nieszczęściu, rozpaczy i w największym rozpasaniu diabelskiego barbarzyństwa Bóg stale jest z człowiekiem; właśnie z tym, który najbardziej cierpi, który jest prześladowany, obrzucany wyzwiskami, pogardzany i maltretowany.

Święty Jan Paweł II napominał współczesne narody, aby nie dopuściły do zakwestionowania BoĹźej Obecności w ich Ĺźyciu, poniewaĹź nieobecność Boga prowadzi zawsze do pustki, do braku sensu istnienia, do lęku przed przyszłością oraz do rozpaczy, przykrywanej dziś powszechnie przez prymitywną, głupkowatą, a czasem bluĹşnierczą rozrywkę, proponowaną przez rozmaite media i instytucje w zamian za wiarę i przeĹźycia religijne. Szczęście, godność i sens Ĺźycia bowiem – głosił święty PapieĹź – zagwarantować moĹźe tylko BĂłg. Ten, kto nie uszanuje Boga, nie uszanuje takĹźe człowieka oraz jego godności i podstawowych praw.

Na przełomie tysiącleci nasz Wielki Święty Jan Paweł II wzywał te narody, które złamały już wszystkie przykazania Boże i podeptały wszelkie moralne wartości, aby się nawróciły, aby zaczęły poszukiwać Boga, aby zaczęły Go czcić. Ciągle powtarzał, że chwałą człowieka jest żywy Bóg, a chwałą Boga jest żywy i święty człowiek.

Zdaniem św. Jana Pawła II, to nie polityka i gospodarka są motorem dziejów, jak mówią współcześni politycy i liczni dziennikarze, lecz kultura. A sercem kultury jest kult tego, w co wierzymy. Jeżeli nie czcimy prawdziwego Boga, lecz w zamian za to czcimy pieniądze, seks, rozgłos, znaczenie polityczne, alkohol, narkotyki, różne nałogi, nieustającą zabawę i inne współczesne bożki, to konsekwencją tego pogańskiego kultu stanie się szatańska cywilizacja śmierci, dziś coraz bardziej ogarniająca współczesne społeczeństwa.

Najważniejsze ze wszystkich przykazań Dekalogu jest przykazanie pierwsze, które wzywa nas, byśmy czcili tylko Jedynego Boga i nie wymieniali Go na współczesne bożki. Przykazanie to wzywa nas, byśmy odwrócili się od zagrażającego nam nowego pogaństwa, w jakie tak często popadamy, i wrócili do czci prawdziwego Boga. Od wieków i do dziś dnia Kościół nam mówi, byśmy nie lękali się świętości, do której wszyscy zostaliśmy wezwani.

W ostatnich dziesięcioleciach Papieże wynieśli na ołtarze bardzo wielu świętych i błogosławionych. To bardzo dobrze. Bo to oni są największym skarbem Kościoła. To święci są dla nas wzorcami do postępowania, naszymi przewodnikami w trudnym życiu i wielkimi pośrednikami w naszych modlitwach kierowanych do Boga.

Święci odegrali olbrzymią rolę w budowaniu wspaniałej cywilizacji euroatlantyckiej oraz jedności Europy i świata. To nie politycy, nie bankierzy, nie rewolucjoniści i nie rozmaici wodzowie, lecz wielcy święci, tacy jak św. Augustyn, św. Tomasz z Akwinu, czczony tu szczególne św. Antoni z Padwy, św. Wojciech, święci Cyryl i Metody, św. Bonifacy, św. Patryk, św. Franciszek z Asyżu, św. Dominik, św. Ignacy oraz tysiące innych świętych budowali prawdziwą, opartą na miłosiernej miłości i prawdzie autentyczną jedność europejską, w której liczy się przede wszystkim miłość, dobroć, pokój i sprawiedliwość. To święci i przede wszystkim święci budowali prawdziwe, a nie pozorne tylko, mosty między narodami, ponieważ tylko oni mieli czyste intencje, czyste sumienia i czyste ręce. Dążąc do jednej Europy, nie zamierzali odbierać żadnemu z ludów ani wolności, ani ich języka, ani zwyczajów, ani kultury, ani ziemi, ani żadnych dóbr materialnych. Pragnęli tylko, by każdy naród, przyjmując i pogłębiając wiarę Chrystusową, jak najlepiej rozwijał swoje wartości i swoje zasoby, by był wolny i niezależny, by nie był sługą ciemiężonym przez mocniejszych.

Rolą Kościoła jest nawracanie ludzkich serc i prowadzenie ludzi do świętości. We współczesnym świecie rozpowszechniło się fałszywe rozumienie Kościoła. Wielu polityków, dziennikarzy i innych osób uważa Kościół za siłę polityczną, za czysto ludzką instytucję, która służy doczesnym celom, która pragnie władzy i pieniędzy. To jest całkowicie fałszywy obraz Kościoła. Kościół istnieje tu i teraz. W określonych warunkach politycznych, społecznych i ekonomicznych. Do realizacji swoich celów potrzebuje oddanych mu ludzi i określonych środków. Potrzebuje świątyń, różnych domów i różnych urządzeń. Potrzebuje także pieniędzy, by to wszystko zbudować i utrzymać. Potrzebuje ofiar, by mogli się utrzymać duchowni, by możliwa była działalność charytatywna, opieka nad ludźmi chorymi i potrzebującymi wsparcia. Ale Kościół nie może być traktowany wyłącznie jako instytucja charytatywna. Jest on bowiem Mistycznym Ciałem Pana Jezusa i jego główne zadanie polega na tym, by wszystkich ludzi prowadzić do świętości.

We współczesnym świecie Kościół katolicki znajduje się w ustawicznym ogniu krytyki. Jest opluwany i oczerniany. Każda słabość ludzi Kościoła, którzy przecież też są grzeszni i potrzebują nawrócenia, jest uogólniana i jak najszerzej rozpowszechniana. Chodzi o to, by zniszczyć autorytet Kościoła, by odebrać mu wpływ na ludzkie sumienia oraz na ludzkie życie, prywatne i publiczne.

Jednym ze stałych, powtarzanych ciągle, zwłaszcza w lewacko-liberalnych mediach, postulatów jest żądanie, by Kościół zmieniał ustalone przez Boga prawdy wiary i zasady moralne, by zmienił katolicką naukę na temat rodziny, małżeństwa, rozwodów i etyki seksualnej; by uznał za prawdziwe tzw. małżeństwa homoseksualne; by zgodził się na aborcję, na zapłodnienie in vitro i na eutanazję; by swoją działalność ograniczył do opieki nad niepełnosprawnymi, bezdomnymi i chorymi; by przestał oddziaływać na wychowanie młodzieży i dzieci; a także by zgodził się na odejście od Bożej nauki. Ponieważ tego nie czyni, jest często nazywany ciemnogrodem, wrogiem człowieka i hamulcem w postępie ludzkości.

To nie jest nic nowego. Od osiemnastego wieku stawiane są Kościołowi takie zarzuty. Jest bowiem przeszkodą dla bezbożnych sił, które dążą do opanowania świadomości i konkretnego życia wszystkich narodów. Sił, które chcą władać narodami. Które chcą sobie wychować posłusznego, bezmyślnego konsumenta, którego życie będzie się obracało wokół pracy, zakupów i fizjologicznych przyjemności. Siły owe we współczesnym świecie opanowują te instytucje, które mają decydujący wpływ na kształtowanie ludzkiej świadomości i na prawodawstwo, a więc szczególnie na szkolnictwo wyższe i niższe, na parlamenty oraz na media, które są bardzo skutecznym narzędziem służącym do propagandy bezbożnych idei i do kamienowania ludzi broniących prawa Bożego.

Przedwojenny znany pisarz angielski Lewis napisał w jednej ze swoich książek, że diabeł w dawnych czasach miał dużo więcej pracy niż obecnie, ponieważ musiał każdego człowieka kusić sam. Dziś, pisze Lewis, diabeł ma dużo łatwiejszą pracę, ponieważ znalazł sobie potężnych zwolenników i pomocników w osobach niektórych, pochodzących przeważnie z niechrześcijańskich lub ateistycznych rodzin, znanych dziennikarzy, określonych bluźnierczych artystów, lewackich polityków i innych znanych, uchodzących za autorytety, zwłaszcza autorytety dla młodzieży, osób. Wszyscy oni obrzucają wyzwiskami Kościół, domagają się absurdalnych reform w nauce o moralności chrześcijańskiej i dosłownie zieją nienawiścią do biskupów i kapłanów.

To także nic nowego. Gdy Chrystus nauczał w Palestynie, bardzo często wypędzał diabła z opętanych. Diabeł nie chciał opuścić opętanego. Toczył pianę, bluźnił, przeklinał i wyzywał, lecz na rozkaz Chrystusa musiał ustąpić.

My jesteśmy w podobnej sytuacji. Spotykają nas obelgi, oskarżenia i nienawiść ze strony współczesnych pomocników szatana, ale gdy z nami będzie Chrystus, gdy nasze sumienie będzie czyste, gdy będziemy się modlili oraz przystępowali do spowiedzi i Komunii Świętej, wówczas zawsze zwyciężymy szatana. Tam bowiem, gdzie jest Chrystus, nie może mieć wpływu szatan.

Stańmy mocno przy Chrystusie. Nie lękajmy się. Siły diabelskie nas nie zwyciężą. Bądźmy tylko wierni Chrystusowi i Jego Ewangelii.

W dawnej liturgii kapłani wypowiadali łacińskie słowa: Crux stat dum volvitur orbis. To znaczy po polsku: ChociaĹź świat się zmienia – krzyĹź stoi w tym samym miejscu. Tak, chociaĹź świat się zmienia, BoĹźe prawo, BoĹźe przykazania, chrześcijańska moralność nie ulegają zmianie. I BoĹźe prawo ma pierwszeństwo przed ustanawianym prawem ludzkim. Prawo ludzkie bowiem prowadzi do totalitaryzmu, jeśli u jego podstaw nie ma prawa BoĹźego. Stąd prawo ludzkie, jeśli jest sprzeczne z prawem BoĹźym, nie obowiązuje chrześcijanina. Gdybyśmy zastanowili się nad przyczynami zła i nieszczęść, ktĂłre dotykają miliony ludzi i ich rodzin, to doszlibyśmy do wniosku, Ĺźe w zdecydowanej większości przypadkĂłw to zło, te tragedie i nieszczęścia wynikły z tego, Ĺźe ktoś złamał jakieś BoĹźe przykazanie, Ĺźe zamiast Boga wybrał sobie boĹźka w postaci pieniędzy, rozgłosu, seksu czy innych ziemskich dĂłbr; Ĺźe ktoś kogoś zabił albo pobił, albo zabija sam siebie i swoją rodzinę alkoholem, narkotykami i innymi nałogami; Ĺźe jadąc samochodem pod wpływem alkoholu lub narkotykĂłw, dokonał zabĂłjstwa lub kalectwa na drodze; Ĺźe ktoś kogoś zdradził; Ĺźe porzucił Ĺźonę, męża i dzieci; Ĺźe ktoś kogoś okradł lub oszukał; Ĺźe ktoś na kogoś rzucił oszczerstwa i obmowy, zapominając o tym, Ĺźe językiem moĹźna ranić jeszcze bardziej niĹź sztyletem; Ĺźe ktoś zgorszył innych bluĹşniąc czy wulgarnie przeklinając i dając w ten sposĂłb świadectwo stanowi swojej duszy, poniewaĹź – jak pisał św. Augustyn – dusza człowieka jest taka, jaka jest jego mowa.

Ustawicznie w historii Kościoła pojawiali się samozwańczy, pełni pychy jego reformatorzy, którzy krytykowali Kościół i domagali się zmian. Efektem tego były rozdźwięki, herezje, a nawet krwawe i bezbożne wojny religijne.

Kościół jest społecznością bosko-ludzką. Tam, gdzie jest człowiek, tam jest też słabość jako efekt grzechu pierworodnego. Tam jest też grzech i nienawiść. Stąd Kościół potrzebuje ustawicznej reformy. Ale nie reformy wiary i chrześcijańskiej moralności, lecz reformy ludzkich sumień i ludzkiego postępowania. Reformę Kościoła należy zaczynać od siebie, od swojego osobistego nawrócenia. Od pokornej pokuty i zadośćuczynienia za grzechy. O tym musi pamiętać każda i każdy z nas.

Prawdziwej reformy Kościoła kiedyś i dziś dokonywali i dokonują ludzie pokorni, tacy jak św. Franciszek, św. Dominik, św. Wojciech, św. Faustyna, św. Matka Teresa z Kalkuty i miliony innych świętych, dawnych i współczesnych. Nie reformują prawdziwie natomiast Kościoła ludzie pyszni i przekonani o swojej wielkości. Bez względu na to, czy są to duchowni czy też ludzie świeccy. Oni pragną znaczenia, rozgłosu, ustawicznego bycia w mediach, a nie dobra Kościoła. Biskupi i kapłani są dziś przez owych tak zwanych otwartych katolików oraz przez lewackich dziennikarzy i polityków ustawicznie straszeni, że jeśli nie dokonają w Kościele liberalnych zmian, wówczas ludzie od Kościoła odejdą i że już masowo odchodzą.

Trzeba w tym miejscu powiedzieć, Ĺźe to jest wielkie nieszczęście, jeśli ktoś odchodzi od Kościoła, poniewaĹź naraĹźa się na odwieczne potępienie. Rolą Kościoła jest nauczać ludzi, prowadzić ich do zbawienia i ustawicznie ich przestrzegać przed tym nieszczęściem, jakie stanowi potępienie. To z tego powodu Kościół postępuje zgodnie ze słowami św. Pawła, jakie skierował do Tymoteusza i nadal kieruje do kaĹźdego człowieka Kościoła: Zaklinam cię, woła św. Paweł, na Boga i Chrystusa Jezusa, ktĂłry będzie sądził Ĺźywych i umarłych... głoś naukę, nastawaj w porę i nie w porę, wykazuj błąd, napominaj, podnoś na duchu... Przyjdzie bowiem czas, kiedy zdrowej nauki nie będą przyjmowali, ale według swoich pożądań – poniewaĹź ich uszy świerzbią – będą sobie mnoĹźyli nauczycieli. Będą się odwracali od słuchania prawdy, a obrĂłcą się ku zmyślonym teoriom.

O tym powinni pamiętać wszyscy tzw. reformatorzy Kościoła i ludzie, ktĂłrzy Ĺźyją tak, jakby Pan BĂłg nie istniał, jakby nie zostawił nam Dekalogu i Ewangelii. Odrzucili małżeństwo. ChociaĹź często pochodzą z katolickich rodzin, rozwodzą się i Ĺźyją bez ślubu. Uznali, Ĺźe Ĺźycie seksualne wyłączone zostało z zasad moralności chrześcijańskiej. Niestety ludzie ci błądzą. I zapominają o tym, Ĺźe muszą kiedyś odpowiedzieć przed BoĹźym Sądem za swoje czyny. Powinni pamiętać o słowach, ktĂłre Pan Jezus powiedział do św. Faustyny: „Zanim przyjdę na świat jako Sędzia Sprawiedliwy, teraz przychodzę jako Książe Pokoju i Łaskawości″. Wykorzystajmy po BoĹźemu nasze Ĺźycie, byśmy nie spotkali się z surowym sądem w chwili śmierci, ktĂłra – jak wiemy – moĹźe nastąpić w kaĹźdej chwili.

Obowiązkiem Kościoła jest trwanie przy Bożej Prawdzie, i to za każdą cenę. Kościół nie jest teatrem ani kinem; nie jest ani partią polityczną, ani telewizją, ani firmą reklamową, ani żadną z ludzkich instytucji, które różnymi sposobami wabią do siebie zwolenników.
Kościół, tak jak Chrystus, zwraca się do kaĹźdego ze słowami: ”Czy pragniesz zacząć Ĺźyć inaczej, Ĺźyć po BoĹźemu, zgodnie z wolą Bożą zawartą w przykazaniach, w obowiązkach stanu i obowiązkach zawodu?″. Jeśli ktoś odpowie: „Nie. Będę Ĺźył tak, jak mi się podoba″, to Kościół musi powiedzieć: ”Sam zdecydowałeś o swoim losie″.

Gdy po cudownym rozmnoĹźeniu chleba i ryb ludzie, ktĂłrzy doświadczyli tego cudu, pragnęli Go obwołać krĂłlem, Chrystus powiedział: „Chcecie Mnie obwołać krĂłlem, poniewaĹź dałem wam chleb. Ale ten chleb, ktĂłry jedliście, nie da wam Ĺźycia wiecznego. Ja pragnę wam dać pokarm, ktĂłry zapewni wam Ĺźycie wieczne, a tym pokarmem jest Moje Ciało i Moja Krew. Kto chce Ĺźyć wiecznie, niech poĹźywa Moje Ciało i Moją Krew″. Tysiące słuchaczy nie zrozumiały Chrystusa. Wzruszając ramionami, zaczęli odchodzić od Niego, mĂłwiąc: ”Niezrozumiała jest Jego mowa. Niepodobna jej słuchać″. Nie uwierzyli Mu. Mimo Ĺźe zaledwie wczoraj przeĹźyli tak wielki cud dokonany przez Chrystusa. A Chrystus, patrząc na odchodzące od Niego tłumy, nie biegł za nimi i nie wołał: „Zaczekajcie, zaczekajcie. Ĺšle Mnie zrozumieliście, bo Ja miałem co innego na myśli niĹź swoje Ĺźywe, prawdziwe Ciało″. Nie zatrzymywał ich, bo miał na myśli rzeczywiście swoje prawdziwe Ciało. I godził się na ich odejście, jeśli Mu bezwarunkowo nie uwierzą.

Nawet Apostołowie byli zaniepokojeni. Oni teĹź nie zrozumieli. A Chrystus, widząc ich wahanie, zapytał: ”Cóş to i wy chcecie odejść?″. Zdecydowany był zrezygnować nawet z tych najbliĹźszych Mu ludzi, jeśli bezwarunkowo nie uwierzą w Jego słowa. Apostołowie jednak nie odeszli, a Piotr w ich imieniu odpowiedział: „A dokąd mamy odejść? To Ty masz Słowa Ĺťycia i Prawdy″.

Podobnie sprawę stawia Kościół i dziś. Jeżeli nie uwierzycie, jeśli nie przyjmiecie Prawdy Ewangelicznej, to odchodźcie. Ale odejdziecie na waszą odpowiedzialność.

Ogromnie się cieszę, Ĺźe mogę dzisiaj zwrĂłcić się ze swoim słowem do wszystkich członkĂłw Rodziny Radia Maryja, obecnych tutaj oraz przy odbiornikach Radia Maryja i Telewizji Trwam. W naszych niełatwych ideowo czasach, kiedy terror relatywizmu obejmuje dawniej chrześcijańskie narody, polskie społeczeństwo obdarzone zostało wielkim darem umacniającym Ĺźycie duchowe milionĂłw PolakĂłw. Tym darem jest Radio Maryja i Telewizja Trwam, załoĹźone i rozwinięte przez charyzmatycznego, całkowicie oddanego sprawie BoĹźej i ustawicznie za to zniewaĹźanego przez sługi zła ojca dyrektora Rydzyka i wszystkich jego wspaniałych – duchownych i świeckich – współpracownikĂłw.

W czasie dzisiejszej Mszy Świętej, a także w naszych codziennych modlitwach polecajmy ich przez wstawiennictwo Matki Najświętszej i św. Antoniego Opiece Bożej. Nie zapominajmy także w naszych modlitwach o milionach Polek i Polaków poddawanych bezbożnej propagandzie zła. Prośmy, aby Bóg Wszechmogący umocnił ich wiarę i pomógł im w prowadzeniu pełnego ewangelicznej miłości codziennego życia.
Amen.

ĹšrĂłdło: „Nasz Dziennik”

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt