Piątek 19 Kwietnia 2024r. - 110 dz. roku,  Imieniny: Alfa, Leonii, Tytusa

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 28.04.15 - 13:05     Czytano: [1363]

Dział: Na każdy temat

Sieć

Dzwoniła znowu. Po raz setny może tego dnia wystukiwała kupione w Internecie numery, roztaczając przed potencjalnymi kontrahentami wizje dobrodziejstw płynących z zakupu proponowanych przez nią usług.
Czy to były prawdziwe dobrodziejstwa, czy zwykłe oszustwo? Nie wiedziała. Ona miała tylko świeżym głosem, za każdym razem tak, jakby to był pierwszy klient, zachęcać do korzystania z reklamowanych propozycji. Radość rozmowy, entuzjazm młodości, wyrozumiałość dla chamstwa, łagodna perswazja dla tępoty. To były jej zadania na dziś. Jutro wszystko powtórzy się boleśnie od początku.
Ludzie, do których dzwoniła, zazwyczaj uprzejmie wycofywali się z rozmowy. Ona im dziękowała i oni dziękowali jej. Po obu stronach linii wiadomo było, że więcej się nie usłyszą. Tamci zaraz blokowali jej numer, ona przekładała stracony numer na listę do wtórnej sprzedaży innym firmom akwizytorskim.
Ten dzień, jak poprzednie, zbliżał się do równie bezsensownego końca. Przebijanie się przez sekretarki, by dotrzeć do osoby decyzyjnej w firmie, wysłuchiwanie marnych tłumaczeń, by zatuszować brak zainteresowania propozycją. A do tego wszystkiego jej dyplom z romanistyki i drugi fakultet z historii sztuki. Matrix, w który została podłączona, potrzebował tylko jej przymilnego głosu i debilnej potulności. Więc kolejny numer, kolejna odmowa, bariera myśli, pragnień, manipulacje, próba podtrzymania rozmowy i przerywany sygnał.
Człowiek, którego usłyszała na godzinę przed zakończeniem zmiany, zatrzymał ją na chwilę, potrząsnął kilkoma zdaniami, wyrwał z odrętwienia.
– Niech mi pani powie, ile to juĹź lat dzwonicie do mnie, prĂłbując sprzedać to czy tamto? – zapytał cholernie logicznie po wysłuchaniu jej wstępnej propozycji.
– Ja dzwonię do pana pierwszy raz, proszę pana… – prĂłbowała wybrnąć, ale on przerwał, jakby wcale jej nie słuchał.
– Tyle juĹź lat prĂłbujecie mnie namĂłwić na zakup koca gaśniczego, kredytu, kursu językowego, ignorując moje zapewnienia, Ĺźe nie chcę – chwila przerwy, w czasie ktĂłrej stojąc zachwiał się, prĂłbując złapać rĂłwnowagę. – Czy kiedykolwiek cokolwiek od was kupiłem?
– Nie wiem, proszę pana, jeszcze raz powtĂłrzę, Ĺźe dzwonię do pana pierwszy raz.
– A wie pani, co jest najgorsze? – Jego głos brzmiał teraz cicho, melancholijnie, jak głos kobiety gładzącej pukiel włosĂłw na szyi. Pytanie zawisło tak dziwnie, Ĺźe nawet dziewczyna z dwoma fakultetami, szkolona do owijania potencjalnych klientĂłw marketingową siecią, nie wiedziała, co odpowiedzieć.
– Najgorsze jest to – ciągnął bezbarwnie, wybawiając ją z kłopotu – Ĺźe jutro znĂłw zadzwonicie, udając, Ĺźe to pierwszy raz prĂłbujecie wcisnąć mi ten koc, kredyt czy kurs. Czy pani nie jest tym zmęczona?
Chwila ciszy zapadła pomiędzy rozmówcami. Ona była zmęczona, choć przecież miała być świeża, jakby to był jej pierwszy telefon tego dnia.
Zmęczony był także on. Odeszła żona, problemy z potencją zauważył już po dwóch tygodniach spania z sekretarką, a kryzys zaciskał powoli sznur na gardle jego firmy. ZUS wszczął dochodzenie z powodu niepłacenia składek jego pracowników, księgowa nawet nie starała się zatuszować malwersacji firmowych pieniędzy, a z powodu lawin przepadł mu wyjazd na narty w Alpy. I ten ostatni akt destrukcji, ostatnia kropla goryczy przelała kielich.
– Wybaczy pani, ale ta rozmowa nie ma sensu, wiem, Ĺźe to nic nie da, nawet jeśli poproszę, Ĺźeby pani skasowała mĂłj numer z państwa bazy danych – zamilkł na chwilę, wiedząc, Ĺźe ona juĹź nic nie powie. Ta cisza trwała juĹź jakiś czas, gdy usłyszał jej głos.
– Przepraszam pana.
Jego brwi uniosły się, rysy wyostrzyły, jakby niedosłyszał, przycisnął komórkę mocniej do ucha.
– Słucham? – zapytał z niedowierzaniem, rozluĹşniając nieco sznur na szyi.
– Przepraszam pana i kasuję pana numer – odpowiedziała dziewczyna i przerwała połączenie. Zdjęła z głowy chomąto telefonicznych macek, ktĂłre od miesięcy oplatały jej mĂłzg.
A on zdjął z szyi powróz i zszedł ze stołka.
Usiadł ciężko na skórzanym, dyrektorskim fotelu.
Objął twarz dłońmi i zaczął płakać.


Andrzej Chodacki


Autor opowiadania: Andrzej Chodacki
Urodzony w 31.05.1970 roku. Z powołania mąż i ojciec, z zawodu lekarz wojskowy w stopniu kapitana. Pisze prozę i poezję, a takĹźe fotografuje. Laureat kilkudziesięciu konkursĂłw literackich, między innymi zdobył Złoty Laur Dziewina za 1 miejsce w kategorii proza w VI OgĂłlnopolskim Konkursie Literackim w Ĺťarach w 2012 r. i 1 nagrodę za prozę w OgĂłlnopolskim i Polonijnym Konkursie Literackim im. Leopolda Staffa w 2013 roku. Jego opowiadania były wydrukowane między innymi w Wydawnictwie My Book w Szczecinie, Miesięczniku Literackim Akant w Bydgoszczy, Kwartalniku Literackim Horyzonty, Blogu Literackim " Pod natchnieniem Ducha Świętego", w Półroczniku literackim „Inter-. Literatura–Krytyka–Kultura”, w Portalu Literackim Publixo oraz w Tygodniku Polskim w USA i Gazecie Polonijnej w Kanadzie, z ktĂłrymi podjął stała współpracę.
W 2012 roku wydał debiutancką książkę z poezją i fotografią pt.„ PejzaĹźe tęsknoty”,
w 2013 roku wydał cykl 25 nagradzanych opowiadań pt. „ Opowieści ze świata”.
Od 2008 roku współtworzy śpiewający zespół poetycki wraz z Marcinem Kowalczykiem (założyciel zespołu, poeta i kompozytor ) oraz Lechosławem Tarkowskim (basista).

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt