Wtorek 23 Kwietnia 2024r. - 114 dz. roku,  Imieniny: Ilony, Jerzego, Wojciecha

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 05.10.15 - 14:39     Czytano: [2014]

Dział: Oceny-Poglądy-Analizy

Skandal w Krakowie

Pohańbienie Polski i wiary
na Rynku w Krakowie


Wstyd i zgorszenie w Krakowie! Na scenie zmontowanej w Rynku Głównym oficjalnie i z rozmachem przedstawiono bluźnierstwa, orgię księży, szyderstwa z Piłsudskiego, parodię pieśni patriotycznych, drwinę z Ojczyzny i Kościoła.

Apogeum „artystycznego” obrzydlistwa, dominującego od pewnego czasu na deskach polskich teatrĂłw, zaprezentował wczoraj wieczorem (sobota) KrakĂłw, gdzie na Rynku Głównym, na tle Sukiennic i WieĹźy Ratuszowej, wystawiono spektakl wyjątkowo słaby, ale za to zawzięcie atakujący godność Polski i PolakĂłw.

Pretekstem do wylania pomyj na polską tradycję, historię i wiarę stała się „sztuka” o tytule „Neomonachomachia” wyreĹźyserowana przez Jerzego Zonia, prawdziwego dziecka swoich czasĂłw, ktĂłry w wywiadzie przyznaje bez ogrĂłdek: „Sztuka nie znosi prawdy, prawdy naturalnej. (…) Teraz będzie o zboczeniach.”















Słowa dotrzymał. Spektakl składa się ze steku kłamstw i stanowi admirację zboczeń różnego autoramentu. Treść widowiska można szybko opisać: w prastarym polskim mieście (Krakowie) działają trzy zakony: czarny symbolizujący księży, czerwony symbolizujący komunistów oraz biały symbolizujący patriotów czy też po prostu Polaków. Historia toczy się wokół tego, że liderzy owych zakonów kłócą się między sobą wobec zebranej publiczności o pieniądze i głosy wyborcze, nie licząc się z żadnymi wartościami, które rzekomo mają przyświecać ich działaniom. Przy tych zabiegach wspierają ich fanatyczni reprezentanci własnych grup, czyli księży, komunistów i patriotów, którzy ślepo wierzą w nieomylność swoich mistrzów i zieją nienawiścią do innych.

I w ten sposĂłb widz tego przedstawienia obserwuje czarnych (czyli księży) wchodzących na scenę, ktĂłrzy trawestują znak krzyĹźa, symulują dziką orgię między sobą czy plują (dosłownie!) na przedstawicieli innych zakonĂłw. BluĹşnierstwo sięga jeszcze wyĹźszych wymiarĂłw, kiedy „czarni” symulując liturgię nawzajem się okadzają śmierdzącym kadzidłem, w pseudo-procesji niosą przed sobą Biblię ze znakiem Euro na okładce i do melodii „BoĹźe, coś Polskę” śpiewają: „Władza i Kasa – bĂłstwa ukochane. Słodka Mamonno, przyjm błaganie nasze!”

Natomiast „biali”(a więc patrioci) pojawiają się i od razu między sobą się biją, krzycząc wyzywają siebie nawzajem oraz noszą transparenty z napisami „BĂłg, Ojczyzna, Honorarium” czy „BĂłg, Handel, Ojczyzna” – napisane słynnym logotypem liter „Solidarności”. TakĹźe oni mają swĂłj hymn – jest to szyderstwo z Marszałka Piłsudskiego i jego legionĂłw. Do melodii „Pierwszej Brygady” „biali” śpiewają tak: „Mamono – ciebie uwielbiamy! (…) My, Rycerze Kasy! Wszystko będzie nasze! I Cud, Nad Wisłą cud: Odda nam władze durny lud!” Nikczemność tego porĂłwnania, łączenia ofiarności legionĂłw i Ĺźołnierzy wojny polsko-bolszewickiej z rządzą pieniędzy, jest nie tylko bezczelna, ale i skrajnie podła. Jak moĹźna tak hańbić ludzi, i to publicznie, oficjalnie, ktĂłrzy kierowali się takimi wartościami jak miłość do Ojczyzny oraz umiłowanie wiary, kiedy na szalę rzucili to, co najcenniejsze – zdrowie i Ĺźycie. Być moĹźe nawet niejeden z tych, ktĂłrzy wśrĂłd wielowiekowej scenerii krakowskiego rynku, dawali wyraz swej „sztuce”, ma przodka walczącego niegdyś albo w Legionach, albo w Bitwie Warszawskiej…

Cały spektakl jest manifestacją obrzydlistwa i skupia się na zohydzeniu elementarnych wartości. Jest to przedstawienie bez jakiegokolwiek przekazu, a zatem nie jest to sztuka, ale bardzo płytkie działanie sceniczne, ktĂłra jedynie prowokacją mogło zawrĂłcić na siebie uwagę. Spektakl nie stawia Ĺźadnych pytań, a tym bardziej nie daje odpowiedzi. Jego wypowiedĹş sprowadza się do tego, Ĺźe wszystkie osoby będące u albo dążące do władzy są cyniczne, chciwe, skorumpowane i złe. Dawno nie widziałem tak łopatologicznego i prymitywnego dzieła pretendującego – bezskutecznie – do miana sztuki.

Sam zarys fabuły mĂłgłby być ciekawy – wszak u władzy zdarzają się ludzie skorumpowani i Ĺşli. Dlaczego jednak tak jest? MoĹźna by postawić pytanie o naturę samej władzy, moĹźna było pokazać naturę pokusy, zmagania wewnętrzne jednostki, ktĂłrej warunki bytowe nagle się zmieniają. MoĹźna było zaprezentować jakiś dwugłos, zastanowić się nad etosem władzy, wejść w antropologię. A jeĹźeli juĹź bezwzględnie odrzucamy władzę – to jaka jest alternatywa? A moĹźe nie ma alternatywy? Nic z tego w tym widowisku nie ma.

Zamiast tego mamy do czynienia z chamskim przekazem prymitywnej myśli, Ĺźe wszyscy u władzy są Ĺşli i zdegenerowani. Jest to rozwaĹźanie na poziomie nocnych pogawędek przy ktĂłrychś z kolei kuflach piwa w jakiejś podrzędnej spelunie. O pomstę do nieba woła przy tym fakt, Ĺźe przedstawiono ten spektakl jako autorstwa Bronisława Maja i… Ignacego Krasickiego (autora oryginalnej, satyrycznej, wybitnej artystycznie „Monachomachii”). W programie jest on podany jako rĂłwnorzędny współautor tego dzieła, gdyĹź wykorzystano kilkanaście wierszy „Monachomachii” Krasickiego… To panująca od dobrych kilku lat moda w polskim teatrze manipulowania polskimi klasykami i zohydzania ich utworĂłw. Dzieje się to bezkarnie, mało tego, dofinansowywane jest całymi garściami przez – właśnie – władzę.

Prymitywizm sztuki widać takĹźe po scenariuszu, do ktĂłrego udało mi się dotrzeć. SzczegĂłlnie „pięknym” przykładem są didaskalia, ktĂłre nie tylko pokazują prawdziwy wymiar światopoglądowy tego widowiska, ale rĂłwnieĹź marny warsztat autora. Oto kilka przykładĂłw (cytaty dosłowne): „podniecone przez Dewotki – trzy Zakony śpiewają jednocześnie”, „trzy Zakony teĹź nawzajem się lżą, grożą – hałas, bałagan, jazgot potworny – zaraz się pobiją!” albo „PRAWDZIWA WOJNA O KASĘ: bitwa na kule z gazet, na transparenty, feretrony, portrety – OGÓLNY ŁOMOT – GRUNWALD – APOKALIPSA!!!!!!”

Ta „bitwa na kule z gazet” nota bene była poleceniem całkiem serio. W pewnym momencie bowiem aktorzy wbiegli między publiczność i najpierw kropidłem a potem wężem chlapali siebie i widzĂłw wodą (w domyśle święconą), co przy widowisku plenerowym i jesiennym wieczorze oscylującym wokół kilku stopni Celsjusza nie było zbyt ekscytującym przeĹźyciem. Natomiast po wodzie rzucano w publiczność owymi wcale nie lekkimi kulkami z gazet oklejonych taśmą – ludziom w głowy czy twarze, z nosĂłw spadały okulary. Koło moich nĂłg po paru minutach leĹźało kilka kul. Przyglądam się im i co widzę? Gazetę Wyborczą. Przydała się do czegoś…















Absolutnie nie moĹźna mĂłwić o jakimkolwiek wymiarze „artystycznym” tego widowiska, choćby nieudanym. Na przykład pomysłowość układu tanecznego wyczerpała się na tym, Ĺźe aktorzy podnieśli swe suknie i pokazali widzom swoje tyłki… Gra aktorska to drętwota, amatorszczyzna i nuda. W rolę narratora wcieliła się Ewa Kaim, znana z seriali w TVN i Polsat – i taką teĹź telenowelę zagrała w tym spektaklu. Widowisko osiągnęło tzw. „worst case”, czyli najgorszy przypadek, dla jakiegokolwiek spektaklu – czyli niechciany komizm. Widzowie śmiali się z fatalnej gry aktorskiej i przedstawionej akcji, natomiast milczeli w fragmentach będących w zamyśle śmiesznymi. Podobnie publiczność nie angaĹźowała się w zaplanowane elementy interaktywne.

Szokujące było także to, że w spektaklu do pomniejszych ról i jako statystów wykorzystano małe dzieci!
Publiczność, głównie przypadkowa, przechodnie z Rynku, Ĺşle przyjęła spektakl. W trakcie widowiska wiele ludzi wyszło, krzesła pozostawały puste, słychać było rĂłwnieĹź gwizdy i okrzyki „Precz z komuną.” Wiele osĂłb podczas trwania spektaklu czuło dyskomfort, ale nie wiedziało, jak to uzewnętrznić. Po widowisku zaczął się takĹźe głośny protest, wielu widzĂłw ruszyło ze skargami w stronę twĂłrcĂłw (aktorzy szybko uciekli ze sceny). Znalazłem się wśrĂłd tych osĂłb i zadałem twĂłrcom pytanie o to, kto sfinansował ten projekt. „Urząd Miasta Krakowa,” usłyszałem w odpowiedzi. „I nie widzicie sprzeczności w tym, Ĺźe piszecie wielką odę ironiczną do mamony, a sami bierzecie pieniądze z miasta,” dopytałem. Konsternacja na twarzy, zaskoczenie i brak odpowiedzi powiedziały mi wszystko.

KrakĂłw od pewnego czasu słynie z upadku moralnego. To tutaj działa 2.500 (słownie dwa tysiące pięćset) sklepĂłw z alkoholem, to tutaj Droga KrĂłlewska z Wawelu do Bramy Floriańskiej usiana jest domami publicznymi i knajpami, to tutaj regularnie przyjeĹźdĹźają na weekendy mieszkańcy Wysp Brytyjskich, by pić bez umiaru piwo i biegać na golasa dookoła Rynku, to tutaj w Rynku Głównym i okolicy upadły księgarnie... Opisywane wyĹźej przedstawienie wpisuje się całkowicie w ten „nowoczesny” nurt. Nie bez powodu w listopadzie ub. roku metropolita krakowski, kard. Stanisław Dziwisz wezwał do modlitw za KrakĂłw. Rzecz nie jest oczywiście oderwana od sytuacji w całej Polsce; o dewiacjach w teatrze, literaturze i polskiej kulturze moĹźna się więcej dowiedzieć w książce wydawnictwa Biały Kruk „Wygaszanie Polski 1989-2015”.

Adam Sosnowski
Biały Kruk
Autor jest literaturoznawcą i publicystą miesięcznika „WPIS – Wiara, Patriotyzm i Sztuka”.
Fotografie: Adam Bujak

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt