Piątek 19 Kwietnia 2024r. - 110 dz. roku,  Imieniny: Alfa, Leonii, Tytusa

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 08.03.16 - 9:37     Czytano: [853]

Dział: Śladami naszych przodków

Wiosenne wypady za miasto

Dalej, jedziem na Bielany


Z nastaniem wiosny, warszawiacy od lat wyjeżdżali za miasto, by podczas lepszego kontaktu z naturą zrelaksować się i odpocząć. Najczęstszym miejscem takowych wypadów były pobliskie Bielany, na których niegdyś wielkie połacie rosnącej trawy potrafiły ukoić niejedną osobę.

Wspomnienie

Za czasĂłw nękających resztę naszej dumy narodowej zaborĂłw, wspomniane wypady za miasto, miały być swoistego rodzaju zebraniami konspiracyjnymi, na ktĂłrych omawiano kolejne moĹźliwości odzyskania naszej niepodległości. WśrĂłd organizatorĂłw takich wyjazdĂłw, była pani aptekarzowa Aniela Gulardowicz, dla ktĂłrej wolność naszego kraju od zawsze była priorytetem. W okresie dwudziestolecia międzywojennego, kiedy to wszyscy uwaĹźali, Ĺźe moĹźna będzie długo pooddychać wolną piersią, wyjazdy za miasto, przybrały na znaczeniu. Do najczęstszych środkĂłw lokomocji na ktĂłrych to wyjeĹźdĹźano z miasta, naleĹźały pojazdy konne i rowery. Z nimi to właśnie związana jest pewna anegdota. Do znamienitych partii Ăłwczesnej Warszawy naleĹźała panna Jadzia ĆmielakĂłwna, ktĂłrej to ojciec był wiceprezesem spółki wytwarzającej obuwie skĂłrzane. MłodzieĹź ze środowiska panny Jadzi, nie chętnie z nią utrzymywała jakiekolwiek stosunki, gdyĹź pyszna prezesĂłwna kaĹźdemu potrafiła w iście niewybredny sposĂłb nosa przytrzeć. Gdy koleĹźanki i koledzy z Gimnazjum, do ktĂłrego ona uczęszczała, zorganizowali z nadejściem wiosny niedzielny wyjazd za miasto, oczywiście nie uwzględniono na nim zarozumiałej ĆmielakĂłwny. Patrząca na świat z gĂłry panna Jadzia, wpadła na pomysł by i ona była uczestnikiem zabawy na świeĹźym powietrzu. Podczas gdy młodzieĹź szkolna z jej klasy, tańczyła przy dĹşwiękach harmonii i gitary, panna Jadzia zaprzęgiem konnym zajechała na Bielany z ogromną ilością słodkich frykasĂłw. PoniewaĹź sądziła ona, Ĺźe koledzy chcąc się nimi poczęstować zaproszą ją do wspĂłlnej zabawy, sama zaczęła się delektować tymi specjałami. MłodzieĹź z jej szkoły, wolała za wszelką cenę potańczyć i porozmawiać ze osobą, tak więc nie zwracali oni uwagi na opychającą się prezesĂłwną. Po pewnym czasie, ĆmielkaĂłwnie zaszkodziły spoĹźywane w nadmiarze specjały tak, Ĺźe dostała ona gorączki i bĂłlu brzucha. Koledzy ze szkoły widząc, co się przydarzyło ich koleĹźance, połoĹźyli Jadzię na kocu pod drzewem, by powoli dochodziła ona do siebie, a tymczasem inni chłopcy wyrzucili resztę słodkich rarytasĂłw, by juĹź nikomu one nie zaszkodziły. Gdy tylko koń panny ĆmielakĂłwny zauwaĹźył wyrzucone jadło, od razu przystąpił do jego spoĹźywania. Niestety, on teĹź w stosunkowo krĂłtkim czasie, zatruł się wspomnianymi słodkościami. Felek Gonciarz, kolega z ławki panny Jadzi, wnet sprowadził weterynarza, ktĂłry miał ratować z choroby jęczącego z powodu bĂłlu brzucha konia. PoniewaĹź weterynarz widział opodal dziewczynę z podobnymi objawami co jęczące zwierzę, zaaplikował on jej podobne medykamenty, co koniowi. Nazajutrz prasa lokalna Warszawy podała do publicznej wiadomości następującą informację… cĂłrka prezesa Ćmielaka, pojechała na Bielany wraz ze swoim koniem i w bliĹźej niewyjaśnionych okolicznościach, oboje zachorowali na tę samą chorobę. Weterynarz zmuszony był ratować chorą parę, końskimi dawkami medykamentĂłw… Podobno historia ta spowodowała, Ĺźe państwo Ćmielakowie musieli opuścić stolicę, aby uniknąć drwin i ostrych anegdot pod swoim adresem.

Historia pewnej sekretarki

Sekretarką w firmie sprzedającej samochody w Warszawie, była niejaka Krysia Młocińska. Była to biedna, ale uczciwa dziewczyna, która raczej stroniła od kawiarnianych murów i wszelkich zabaw na świeżym powietrzu. Ale podkreślić należy, że rozkochał się w jej skromności pracujący w tej samej firmie co ona Mietek Walak, który postanowił za wszelką cenę, wyciągnąć Krysię w sobotę za miasto. Ponieważ nie posiadał roweru, ani też żadnego innego pojazdu, pożyczył on zatem wspomniany jednoślad od usługującego w pobliskiej kaplicy kościelnego, Józefa Dudka. Ponieważ wspomniany Dudek, był zupełnie pozbawiony zmysłu technicznego, nie kazał on montować w swoim rowerze hamulców. Twierdził on bowiem, że najlepszymi hamulcami są jego buty, zakupione w obuwniczej firmie Bata. Felek nie wiedział o takowej mechanizacji, mającej zastosowanie w rowerze Dudka, zatem nie spodziewając się niczego wsiadł on na tenże wehikuł i podjechał on na czekającą na przystanku pannę Jadzię, by zabrać ją po pracy na Bielany. Gdy ujrzał on z daleka wybrankę swego serca, chciał natychmiast wyhamować, ale niestety nie udało mu się to i wjechał on wprost na pannę Krysię, z którą to przewrócił się wpadając do kałuży. Oboje nie mogli pozbierać się z takowej opresji, a dla patrzących się na nich gapiów, stwarzali oni nie dwuznaczną sytuację.

Organista Antek

Pewnego razu w kościele na Nowym Świecie, zatrudniony został nowy organista Antek. Ponieważ doskonale radził on sobie z organową klawiaturą, był on pozbawiony kolejnej umiejętności, jaką był czysty śpiew. Do granych przez siebie utworów, wykonywał on swój wokal początkowo bardzo wysoko, a następnie zniżał głos aż do ochrypłego basu, zatem wprawiał on zebranych na mszy parafian w osłupienie, a zarazem i w niezwykłą wręcz zadumę. Aby zatem potrenować swój artyzm wokalny, każdego wieczoru wyjeżdżał on za miasto, by tam w spokoju dać upust swoim możliwościom. Pewnego razu, wyjechała również za miasto mieszkająca na Saskiej Kępie starsza, ale bardzo bogata była nauczycielka Warszawskiej Szkoły Zawodowej, Janina Dąbkowa. Smalił cholewki do jej majątku, bo raczej z całą pewnością nie do niej, młody piekarz Alojzy Smakosz. Aby czasem pani Dąbkowa ruszyła obficie swą kiesą w stronę Alojzego, ten począł obcałowywać puszystą, ale jakże naiwną matronę. Gdy wspomniana para, w pewien sposób dała upust swojej namiętności, dał się z oddali słyszeć niebywały wprost wokal Antka. Oddająca się amorom para, zerwała się czym prędzej i salwując się z zaistniałej sytuacji, uciekała w stronę miasta. Zapytani przez swoich znajomych co się stało, jednogłośnie odparli, że słyszeli oni zawodzenie diabła. Tak więc, niezdający sobie sprawy Antek, zatroszczył się o zawartość portfela i cnotliwy patos pani Dąbkowej.

Teraz z nastaniem wiosny i my powinniśmy korzystać z tego, co ofiarowuje nam natura i nieprzewidziany los.

EWA MICHAŁOWSKA – WALKIEWICZ

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt