Sobota 20 Kwietnia 2024r. - 111 dz. roku,  Imieniny: Agnieszki, Amalii, Czecha

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 16.05.16 - 23:46     Czytano: [1791]

Dział: Godne uwagi

Kazanie ks. Jacka Międlara

Białystok 15 maja 2016

Odrzućmy na bok, na margines społeczny bierność i już nigdy do niej nie wracajmy, ale miłując drugiego człowieka, nienawidźmy zbrodni i grzechu. I budujmy cywilizację prawdy, sprawiedliwości, cywilizację Chrystusa, tę cywilizację, do której budowania powołuje nas sam Pan Bóg.

– Moi drodzy, niech cały Białystok i cała Polska usłyszy – Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
– Na wieki wiekĂłw. Amen.

– Cieszę się, Ĺźe z taką determinacją, z taką siłą te słowa wypowiedzieliście, bo jacyś na początku mszy świętej byliście niemrawi. Ale wiem, Ĺźe ta niemrawość być moĹźe jest wynikiem jakiegoś dyskomfortu, jakiejś innej być moĹźe sprawy. Ale zostawmy to. Cieszę się, Ĺźe jest w was duma z tego powodu, Ĺźe jesteście chrześcijanami, z tego powodu, Ĺźe jesteście wyznawcami Chrystusa. Moi drodzy, był taki czas, gdy mogło się wydawać, Ĺźe mnie z wami nie było, Ĺźe byłem nieobecny, Ĺźe nie kontaktowałem się z wami, Ĺźe nie spotykaliśmy się w lokalu czy na wspĂłlnej mszy świętej. Byłem w tym czasie w zakonie klauzulowym, byłem w tym czasie na natężonej modlitwie. Ale moi drodzy – ja z wami byłem, byłem cały czas z wami obecny duchem. Byłem z wami cały czas na rozmowie z Panem Bogiem. I podczas mojego pobytu w zakonie klauzulowym, podczas modlitwy w kaplicy klasztornej postanowiłem przygotować dla was kazanie, postanowiłem napisać dla was słowo, ktĂłre uwaĹźam, Ĺźe jest bardzo waĹźne, słowo, ktĂłre chcę wam dzisiaj wygłosić, słowo, ktĂłre chciałbym, aby wybrzmiało w waszym sercu.

I tak się składa, moi drodzy, że my wciąż trwamy w okresie wielkanocnym, dlatego na sytuację, w jakiej się znajdujemy, i na zadania, jakie z tej sytuacji wynikają, proszę, patrzmy przez pryzmat Zmartwychwstania, przez pryzmat największej z tajemnic, przez pryzmat misterium, które jest szczytem Ewangelii. Moi drodzy, Wielkanoc to katolickie arcyświęto, to święto zwycięstwa, to święto, które doskonale koresponduje ze starotestamentalną Paschą, czyli z przejściem z niewoli ku wolności. I w Passze, a zarazem w Zmartwychwstaniu, odnajdujemy takie wartości, których nie sposób nie znaleźć w naszej nacjonalistycznej działalności. Nie sposób nie znaleźć męstwa, bezkompromisowości, odrzucenia bierności, tchórzostwa, zerwania z pęt niewoli czy wyzwolenia ze służalstwa kłamstwu, czy wyzwolenia za służalstwa zbrodniarzom, którzy uderzają w godność człowieka, a którzy pałętają się zarówno z Zachodu, jak i ze Wschodu. To jest misterium Zmartwychwstania, misterium Wielkanocy, misterium, które jest źródłem i szczytem naszej chrześcijańskiej działalności.

Moi drodzy, wspomniałem o Passze. Przez 400 lat Ĺťydzi trwali w niewoli. I w tym czasie Egipcjanie robili, co w ich mocy, aby ĹťydĂłw zmieść z powierzchni ziemi. Stosowali oni rĂłwnieĹź metody eugenicznie, czy korzystali z usług konfidentĂłw, zwykłych szmalcownikĂłw, ktĂłrych zadaniem było zniszczenie narodu Ĺźydowskiego. Mieli ich zniszczyć na wszystkich płaszczyznach – na płaszczyĹşnie kulturowej, na płaszczyĹşnie gospodarczej, politycznej i społecznej. Ale nie wchodząc w szczegóły, chciałbym wam zadać kilka pytań. Czy to egipskie działanie nie przypomina przypadkiem czasĂłw współczesnych na naszym polskim podwĂłrku? Czy te okoliczności nie przypominają czasĂłw, w jakich nam – wiernym Kościoła walczącego – przychodzi stoczyć batalię? Eugenika, karminie kłamstwem, fabrykowanie fałszywych legend, dominacja establishmentu wykorzystującego słabszych, konfidenckie zagrywki wobec zachodniego okupanta czy odrzucenie Chrystusa i prawdy z serc i społeczeństw. Wydaje się to być bardzo jasne. Tak moi drodzy. Niewola egipska posiada swoją ponadczasową analogię, ktĂłrą odnajdujemy w Polsce i w Kościele XXI w.

I proszę, byście poprzez ten ponadczasowy, biblijny przekaz na wszystkie kolejne słowa, ktĂłre dzisiaj wypowiem. Popatrzcie przez pryzmat Zmartwychwstania, przez pryzmat Paschy, niewoli egipskiej, przez pryzmat wyzwolenia z uciemiężenia do wolności. I na pierwszy rzut oka, moi drodzy, moĹźe się wydawać, Ĺźe najtrudniejszym przeciwnikiem ĹťydĂłw byli Egipcjanie, byli ciemiężyciele. Tymczasem, moi drodzy, to jest bzdura, gdyĹź największym przeciwnikiem porzucenia pęt niewoli byli sami Ĺťydzi, a konkretnie – ich tchĂłrzliwe i bierne nastawienie, przyzwyczajenie i bezrefleksyjna akceptacja status quo, w jakim się znaleĹşli.

Największą zatem przeszkodą na drodze ruchu wolnościowego, ruchu poszukującego prawdy, ruchu zdążającego do umocnienia narodu nie są oligarchowie, mafia, establishment czy wrogowie, ale jest zwykłe tchórzostwo, zwykła żydowska pasywność, która wkrada się w grupy społeczne na całym świecie. Bo, moi drodzy, tchórze nie chcą móc zrzucić kajdan niewoli, bojąc się przy tym przelania choćby jednej kropli krwi.

Zatem Ĺźydowską tragedią nie była egipska tyrania, lecz zwykłe – wybaczcie za kolokwializm – frajerstwo. I z takimi „frajerami” miał do czynienia rĂłwnieĹź Jezus, o czym słyszeliście w dzisiejszej Ewangelii – Ewangelii wg św. Jana, rozdział szĂłsty. Ci „frajerzy” zostawili Chrystusa, pozostawili Go, odrzucili Jego naukę, odrzucili Mistrza i Nauczyciela, ktĂłry gotĂłw był oddać za nich Ĺźycie i oddał za nich Ĺźycie.

I z takimi, szukającymi taniego poklasku karierowiczami mają nawet do czynienia środowiska nam pokrewne, o czym doskonale wiemy. Z taką postawą ma do czynienia każde społeczeństwo, bez względu na to, czy podziela narodową ideę czy nie.

Ale na szczęście, moi drodzy, wasza obecność mĂłwi coś absolutnie, zupełnie innego – wasza obecność mĂłwi, Ĺźe wy porzuciliście tchĂłrzostwo, Ĺźe wy porzuciliście bierność, Ĺźe was nie obchodzi pasywność i defetyzm, ale wy poddaliście się odwadze, ktĂłrej ĹşrĂłdłem jest Chrystus. Wy macie w sobie męstwo i chęć porzucenia kajdan niewoli, co dla wielu jest solą w oczach. Dlatego, moi drodzy, ciemiężyciele i pasywny, „Ĺźydowski” motłoch będzie chciał was rzucić na kolana, przeczołgać, przemielić, przełknąć, przetrawić, a na koniec będzie chciał was wypluć, bo jesteście niewygodni, bo Ĺźyjecie Chrystusem, tym, ktĂłry zwyciężył śmierć, tym, ktĂłry zwyciężył grzech, tym, ktĂłry nie daje Ĺźadnego przyzwolenia na fałsz. Dlatego świat będzie chciał nas wypluć i przemielić, rzucić na kolana.

Ale przypominam i będę przypominał to zawsze, Ĺźe my – narodowo-katoliccy radykałowie – nie będziemy klękać przed nikim innym, jak tylko przed Bogiem. Dlatego nie zakłamując rzeczywistości, powiedzmy dzisiaj prawdę – Kościół, narĂłd polski Ĺźyje dzisiaj „w Egipcie”, gdzie nie brakuje tchĂłrzy, oddanych, przyzwyczajonych do trwającej okupacji, do niszczenia inteligencji poprzez wprowadzanie infantylnych programĂłw edukacyjnych, programĂłw telewizyjnych i internetowych. Ĺťyjemy w okupacji, gdzie wielu PolakĂłw pokochało „egipskie represje” XXI w. Większość otumaniona strachem czuje się szczęśliwsza, zajadając z garĂłw podczas okupacji, niĹź cieszyć się manną i przepiĂłrkami na wolności na pustyni. Co więcej – wielu daje się wciągnąć w tę zbrodniczą „egipską zagrywkę”, wykrzykując demokratyczne hasła i plotąc o rzekomo utraconej wolności słowa, mając ją w swoich rękach, będąc na usługach zdrajcĂłw, będąc na usługach uciskającej oligarchii i postkomuny, ktĂłra utraciła dostęp do koryta niczym Egipcjanie.

Moi drodzy – biedni to są ludzie, ale katolicy. My – wyznawcy Ewangelii, my – wyznawcy Chrystusa, my się musimy za nich modlić, a nie tylko ich ganić. Wszak jeĹźeli będziemy ganić, nie będziemy ganili z nienawiści i ze złości, lecz będziemy ganić z miłości do nich, do naszych bliskich i do młodego pokolenia, ktĂłre jest wrzucone w aksjologiczną próşnię, próşnię, ktĂłrą chcą zapełnić lewackim chłamem. My natomiast chcemy ją zapełnić Ewangelią i Chrystusem. My natomiast chcemy ją zapełnić miłością do narodu polskiego, ktĂłry jest naszym dobrem.

Moi drodzy, Ĺźyjemy „w Egipcie”, gdzie niemało konfidentĂłw na usługach obcych, bezboĹźnych aparatĂłw, mających na celu zniszczenie cywilizacji łacińskiej i narodowej toĹźsamości. Ĺťyjemy „w Egipcie”, gdzie na porządku dziennym stykamy się z eugeniczną ideologią, prĂłbującą wkraść się w naszą codzienność, chcącą wjechać do naszych katolickich świątyń. Ĺťyjemy „w Egipcie”, gdzie modernistyczne, masońskie i paramasońskie maski prĂłbują mieć wpływ na Kościół Piotrowy, na Kościół Jezusa Chrystusa, na Kościół, ktĂłry jest dobrem od samego Boga. Wreszcie – Ĺźyjemy „w Egipcie”, gdzie ciemiężycielami są poplecznicy Luksemburskiej Róşy i kto „kumaty” – wie, o co chodzi.

Podobnie jak Egipcjanie na Ĺťydach, współcześni okupanci mają zamiar nas wynarodowić, zniszczyć naszą kulturę, nasze dobro, chrześcijaństwo, Ewangelię, i bezcenne, wyrastające z niej wartości, ktĂłre są naszym narodowym dobrem, począwszy od 966 r., od chrztu Polski. I moi drodzy, jak widzicie, i o tym chyba mĂłwił kolega Aleksander – historia lubi się powtarzać. Na przestrzeni tysięcy lat jedynie zmienił się azymut. Bo czym jest marksistowska Unia Europejska jak nie aparatem agresywnym wobec Boga, wobec Kościoła, wobec godności człowieka. JeĹźeli my, księża, przestaniemy o tym mĂłwić, to kto? JeĹźeli wy, nacjonaliści, przestaniecie walczyć, to obiecuję wam – „kamienie będą wołać”, gdyĹź taka jest wola Pana. BĂłg nie daje przyzwolenia na zbrodnię, a jest to zbrodnia.

Jak wielu z was z pewnością zauwaĹźyło, jest coś takiego w kaĹźdym społeczeństwie i to miało miejsce rĂłwnieĹź wśrĂłd ĹťydĂłw podczas egipskiej niewoli – tzw. tchĂłrzowska polityka kompromisĂłw, prĂłbująca Ewangelię dopasować do świata, nie świat do Ewangelii. I ona odgrywa słuĹźalczą rolę wobec faraona XXI w., tj. ducha czasu i tzw. ukochanego przez wielu – świętego spokoju. I moi drodzy – ta „niewola egipska” Kościoła ma na celu z wiernych uczynić pachołkĂłw, a z kapłanĂłw zaś – pastuchĂłw. Tymczasem, moi drodzy, Kościół potrzebuje prawdziwych panĂłw i prawdziwych pasterzy, nie zaś pastuchĂłw, ktĂłrzy będą gotowi rzucić się w ogień za swoimi wiernymi owcami. I chyba zapomnieliśmy naukę Leona XIII, wielkiego papieĹźa, tzw. papieĹźa pokoju, ktĂłry powiedział: „Nic tak Kościołowi nie zaszkodziło, jak wieczna ustępliwość” i dalej: „Kościołowi potrzeba katolikĂłw, ktĂłrzy nie uznają kompromisĂłw. Nadszedł czas walki i mocnego świadectwa wiary w Chrystusa”.

Dlatego my, narodowi radykałowie, w imię odpowiedzialności za dobro, jakie otrzymaliśmy od Boga, w imię odpowiedzialności za naród polski i w imię miłości do każdego człowieka, bez względu na to, jaką konotację polityczną czy religijną wyznaje, wobec jakiegokolwiek defetyzmu musimy wykazać bezkompromisowy sprzeciw, gdyż my, katolicy, nie możemy poddać się tzw. tchórzowskiej polityce ustępliwości, polityce kompromisu. Jest ona czymś diabelskim, czymś, na co z pewnością nie możemy sobie pozwolić.

Ale mądry zapyta, jak wyzwolić się z powszechnie panującego strachu, tchĂłrzostwa i niewoli. Dla wielu moĹźe to wydawać się dziwne, ale najpierw musi odbyć się święto osobistego wyzwolenia z niewoli, tj. intronizacji Chrystusa w naszych sercach, zanim Zbawiciela intronizujemy w naszym społeczeństwie i w naszym narodzie. I ten pierwszy krok tej intronizacji w naszym sercu, tego wyzwolenia, tego, co jest wewnątrz nas, moĹźemy dokonać za pomocą tzw. deklaracji wiary, wiary, ktĂłra zapisana jest w Liście do Rzymian, w rozdziale 10, wiersz 9. JeĹźeli więc ustami swoimi wyznasz, Ĺźe Jezus jest Panem, i w sercu swoim uwierzysz, Ĺźe BĂłg wskrzesił Go z martwych, osiągniesz zbawienie, czyli zrobisz pierwszy krok ku intronizacji Jezusa w swoim sercu. I taka wiara, taka deklaracja prowadzi [...] do bezcennego lekarstwa z choroby niewoli – to jest konfesjonał, to jest spowiedĹş święta.

I będąc w zakonie klauzulowym obiecałem sobie, Ĺźe powiem wam o konfesjonale, Ĺźe powiem wam o spowiedzi świętej, Ĺźe powiem wam, jaki jest ten pierwszy krok polskiego nacjonalisty na drodze wyzwalania. Moi drodzy, bo wyzwolicielem jest Ĺźywy Chrystus, a nie zaś jakaś pusta idea, nie liberalizm, nie konsumpcjonizm, nie kosmopolityzm, relatywizm czy modernizm, ale rzeczywista intronizacja Chrystusa w naszych sercach, to jest niemalĹźe obowiązek nacjonalisty polskiego. To najistotniejszy krok w celu intronizacji Go w naszym narodzie, a zatem w realizacji naszego nadrzędnego celu, pryncypialnego – zbudowanie wielkiej, katolickiej Polski. I my najpierw musimy zrobić ten pierwszy krok.

Moi drodzy, 82 lata temu, w polskim społeczeństwie została podpisana deklaracja ideowa, która dała początek Obozowi Narodowo-Radykalnemu. I ta formacja już u samego początku wyróżniała się bezkompromisowością, brakiem letniości, brakiem strachu i tchórzostwa, a wielkim radykalizmem. I ta formacja już 82 lata temu dała wielką nadzieję dla społeczeństwa przed upadkiem cywilizacji łacińskiej i przed upadkiem narodowo-katolickiego ducha, jaki trwał w nas. I nasi ojcowie ideowi nie poddali się kominternowskiej propagandzie, która trwa do dzisiaj, nie dali przyzwolenia na próby niszczenia Chrystusowego dziedzictwa, z którego wyrastamy, widząc w narodzie dobro podstawowe, przy czym na piedestał stawiając naukę o zbawieniu.

Znaczy to, moi drodzy, Ĺźe narodowi radykałowie dwudziestolecia międzywojennego, jak i narodowi radykałowie XXI w., stawiając zdecydowany opĂłr Ăłwczesnym ciemiężycielom, tj. umysłowej hołocie, ponad wszystko stawiali potrzebę dbania o doprowadzenie jak największej części narodu do Chrystusa, do tego, o czym mĂłwił kolega Fryderyk – do Zbawiciela, do tego, ktĂłry jest naszą mocą. I to jest fundament naszej działalności – doprowadzić do najwyĹźszego dobra poprzez aktywizm w dobru podstawowym.

Moi drodzy, to wszystko w myśl Zmartwychwstania, to wszystko w myśl wyzwolenia narodu z niewoli grzechu, fałszu oraz Ăłwczesnych wrogĂłw. Bo jeśli miłość do narodu ma być decydującym motywem ludzkich działań i ma dążyć do zapewnienia narodowi tego, co najlepsze, to katolicki nacjonalista musi uznać, Ĺźe troska o jego rodakĂłw wymaga od niego ich ewangelizacji, tj. doprowadzenia do zbawienia. I chcę podkreślić bardzo mocno – zapamiętajcie, moi drodzy, to na zawsze – nie ma polskiego nacjonalisty bez radykalnego katolicyzmu. Nie ma, bo w innym razie staniemy się ateistycznym nacjonalizmem rodem zza zachodniej granicy czy z innych narodowości europejskich. Nie ma polskiego nacjonalizmu bez katolickiego radykalizmu. I to od was właśnie zaleĹźy, czy ta aksjologiczna próşnia zostanie zapełniona antywartościami czy wartością taką jak BĂłg, honor i ojczyzna.

I musimy działać zdecydowanie, bez opamiętania, radykalnie, wyzwalając naszych braci i siostry z pęt czy fanatycznej wręcz poprawności politycznej, ktĂłra jest tak samo zła, jak róşnego rodzaju fundamentalizmy. I bierzmy przykład z najlepszych, bierzmy przykład z naszych ideowych autorytetĂłw, z naszych ideowych ojcĂłw. I pozwolę sobie kilku z nich w sposĂłb litanijny wymienić. Jan Mosdorf – załoĹźyciel ONR, w 1943 r. zamordowany przez NiemcĂłw w Auschwitz za pomoc więzionym Ĺťydom, Jan Korolec – publicysta pism „Nowy Ład”, „ABC”, „Prosto z Mostu”, w 1941 zamordowany w Auschwitz, Marian Rojt – wierny katolik i zagorzały wrĂłg komunizmu, zamordowany w obozie koncentracyjnym w Gross-Rosen, wreszcie Wojciech Kwasieborski – wierny katolik, redaktor i publicysta „Akademika Polskiego”, „Szczerbca” oraz „Pro Christo”, w 1941 rozstrzelany przez NiemcĂłw w Palmirach.

Świadectwo tych wielkich jest bardzo jasne – zero tolerancji dla „Ĺźydowskiego tchĂłrzostwa”. Zero tolerancji dla pasywności. Zero tolerancji dla tego, co prowadzi nas do zniewolenia, a wreszcie – ogarniętej nowotworem złośliwym Polski i PolakĂłw – zero tolerancji dla tego nowotworu. I ten nowotwĂłr wymaga chemioterapii. I tą chemioterapią, o czym zapewnia nas poprzez słowo, o czym zapewniają nas nasi ideowi ojcowie, jest bezkompromisowe powrĂłcenie do dziedzictwa, do naszego Christianitas, będącego w nierozerwalnej korelacji z narodem polskim. I wydaje się, moi drodzy, Ĺźe nawet największy troglodyta czy największy katocelebryta, zwłaszcza w 1050. rocznicę chrztu Polski, nie będzie w stanie tego faktu podwaĹźyć.

Tym powrotem, tą chemioterapią jest bezkompromisowy, narodowo-katolicki radykalizm. To jest aktywizm pełen miłosierdzia, ale w pierwszej kolejności ukierunkowany na najbliĹźszych, na polski narĂłd, to jest na rodzinę, jak określał z patosem polski narĂłd św. Jan Paweł II. Droga narodowego radykała, katolika, apostoła ojczyzny i apostoła Kościoła jest nie do pogodzenia ze zewsząd promowanym konsumpcjonizmem, materializmem czy naiwnie akceptowanym fundamentalizmem. Droga narodowego radykała jest nie do pogodzenia z karierowiczostwem czy szukaniem taniego poklasku – nie ma na to zgody. To wszystko odrzućmy, moi drodzy, na śmietnik historii. I nie bez powodu krzyczymy: „Młodzi, aktywni, radykalni!”, na pewno tubalnym głosem nieraz wykrzyczycie dzisiaj to na ulicach Białegostoku.

Dlatego bierzmy sprawy w swoje ręce. Nie stójmy przy ścianie z założonymi rękami. Odrzućmy na bok, na margines społeczny bierność i już nigdy do niej nie wracajmy, ale miłując drugiego człowieka, nienawidźmy zbrodni i grzechu. I budujmy cywilizację prawdy, sprawiedliwości, cywilizację Chrystusa, tę cywilizację, do której budowania powołuje nas sam Pan Bóg.

I pozwĂłlcie, moi drodzy, Ĺźe na koniec wypowiem kilka cytatĂłw. Pierwszy z nich – ks. Jerzego Popiełuszki, błogosławionego: „Jako synowie Boga nie moĹźemy być niewolnikami”. Dlatego bądĹşmy uparci i mocą Zmartwychwstałego Pana idĹşmy na pole walki i nigdy nie ustępujmy nawet na krok. I nie ustając na krok, prowadząc walkę z przeciwnościami, Ĺźyjmy wypowiadanymi przez Ĺźołnierzy NSZ słowami.

I musimy wpoić je do serca, one muszą stać się naszym, niemalĹźe fundamentalnym, faktorem Ĺźycia – walkę o wielką Polskę uwaĹźam za najwaĹźniejszy cel mego Ĺźycia, w pełni świadomości celu pierwej śmierć poniosę, aniĹźeli zdradzę. Walczę o wielką Polskę, walczę o Polskę wolną od wewnętrznego, zachodniego i wschodniego ciemiężyciela. O wielką, katolicką Polskę, w ktĂłrej jedynym Panem, Zbawicielem i KrĂłlem jest nasz Pan Jezus Chrystus. Walczmy, bo cytując klasyka – jesteśmy nie tylko owocem narodowo-radykalnym, ale jesteśmy owocem wielkiej wiary.

I moĹźe są inni na świecie mądrzejsi mądrością książkową, roztropniejsi roztropnością mistrza, przebieglejsi przebiegłością szulera, ale niech to wszyscy usłyszą – nikt w Polsce nie wierzy tak silnie jak my. Idziemy naprzĂłd, w dal jeszcze zamgloną, ale juĹź coraz wyraĹşniejszą, idziemy rĂłwno, bez nerwowego pośpiechu, ale i bez wahającej niepewności. Wyszliśmy małą gromadką, a teraz spojrzyjmy wstecz, iluĹź narosło po drodze. I na drodze budowania wielkiej Polski, Polski, gdzie Panem jest Chrystus, Polski, ktĂłrej obywatele intronizowali Chrystusa w swoim sercu, niech nam On sam błogosławi. Amen.

Polska Niepodległa

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt