Czwartek 28 Marca 2024r. - 88 dz. roku,  Imieniny: Anieli, Kasrota, Soni

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 02.09.16 - 17:58     Czytano: [2105]

Polacy to nie Polacy!


Są ludzie w Polsce, jak np. historycy, którzy aby przypodobać się antypolskim władzom, które rządzą Polską od 1989 roku, fałszują historię Polaków i Kościoła katolickiego na Wschodzie. Dwóch z nich brało udział w międzynarodowym kongresie historyków w Sydney i 3 października 2005 roku wystąpili w polskim programie radia SBS. Ja się nie dziwię, że naród polski nie zna własnej historii i nie jest z niej dumny, jeśli w Polsce są tacy „historycy” i „katolicy” – ludzie bardzo poprawni politycznie, chętni fałszować historię własnego narodu dla potrzeb Kościoła. Otóż rozmawiano o misji kulturowej Polski na Wschodzie. Z ich wypowiedzi wynika np. to, że mieszkańcy Litwy, Białorusi i Ukrainy polonizowali się językowo i kulturalnie, ale nie byli Polakami. Co to znaczy? Taka wypowiedź znaczy tyle, że nie tylko Mickiewicz, Kościuszko czy Moniuszko oraz Juliusz Słowacki, Ignacy Paderewski (premier polski w 1919) czy Karol Szymanowski nie byli Polakami, ale także i Józef Piłsudski – naczelnik i pierwszy marszałek odrodzonej Polski (1919-22) i Gabriel Narutowicz – pierwszy prezydent odrodzonej Polski (1922). Wszak obaj urodzili się na terenie dzisiejszej Litwy. Czyli że Litwini stali na czele odrodzonego państwa polskiego!
Czyż to nie zwykła głupota czy wręcz kretynizm i antypolska robota mijająca się z prawdą historyczną?!

Bractwo kurkowe we Lwowie

Strzelectwo to sportowe współzawodnictwo polegające na trafianiu z broni palnej do celów stałych lub ruchomych. Początki strzelania sportowego i w Europie Zachodniej i Polsce sięgają czasów średniowiecznych, kiedy to mieszczanie – członkowie cechów miast ufortyfikowanych i mające prawo magdeburskie organizowali się w tzw. bractwa kurkowe, zwane także strzeleckimi, które, w razie potrzeby, brały udział w obronie miasta przed najeźdźcą. Każdy cech miał wyznaczony do obrony swój odcinek muru miejskiego wraz z basztą, które z tego tytułu nosiły nazwy: Kowalska, Szewska, Rzeźników, Krawiecka itd. Ćwiczenia strzelnicze odbywały się corocznie po oktawie Bożego Ciała i trwały trzy dni; tarcza strzelnicza wyobrażała koguta czyli „kurka” (stąd nazwa tych bractw). Zwycięzca otrzymywał tytuł Króla Kurkowego, a był on wielkim zaszczytem.

We Lwowie bractwo kurkowe powstało już za króla Kazimierza Wielkiego, który ufortyfikował miasto i nadał mu prawo magdeburskie, chociaż niektórzy historycy ukraińscy przenoszą datę utworzenia go na rok 1445. W 1775 roku Bractwo Kurkowe nabyło część Czeczewiczewskiego ogrodu przy ul. Kurkowej i urządziło tu strzelnicę i w 1789 roku zbudowało swoją siedzibę (dzisiejsza ul. Łysenki nr 23A). W 1870 roku architekt Józef Engel nadał budynkowi kształt małego zameczku, zachowany do dziś. Wewnątrz zgromadzono liczne pamiątki, militaria itp., które przywłaszczyli sobie Ukraińcy w 1939 i następnie w 1945 roku; wiele z nich, te mówiące o polskości Lwowa, zostały po prostu zniszczone. Na dziedzińcu przed zameczkiem z okazji 200-lecia wiktorii wiedeńskiej, w 1883 roku ustawiono pomnik z popiersiem króla Jana III Sobieskiego dłuta znanego polskiego rzeźbiarza Tadeusza Barącza, który zniszczyli Sowieci po zajęciu miasta w 1939 roku. Na tyłach budynku urządzono park Strzelecki ze strzelnicą miejską.

Dzieje lwowskiego bractwo kurkowego do pierwszej połowy XIX w. omówił Tomasz Kulczycki w swym dziełku pt. Rys historii towarzystwa strzeleckiego lwowskiego (Lwów 1848). Dowiadujemy się z niego, że: ze wszystkich bractw strzeleckich najwięcej korzyści dla Rzeczypospolitej przynosiło bractwo lwowskie, gdyż najczęściej sami mieszczanie bronić musieli miasta od napadów tatarskich czy kozackich oraz moskiewskich i szwedzkich. Dlatego już król Zygmunt August w przywileju z roku 1546 dla strzelców lwowskich wspomina o dawnym ich istnieniu i o tym, że mieszczanie lwowscy „nie tylko z rusznic, ale i z większych dział strzelali”. Waleczność mieszczan lwowskich potwierdzało każde kolejne półwiecze. Stąd waleczność Lwowa, którą królowie w niejednym nowym przywileju zaznaczali, a przez to ich zasługi dla Rzeczypospolitej, nazywając miasto przedmurzem chrześcijaństwa i narodu polskiego, przeszła do historii. Zygmunt Gloger pisząc o bractwach kurkowych w swej Encyklopedii staropolskiej (Warszawa 1900-1903) pisze: „Lud polski dotąd śpiewa kolędę, jedyną w swoim rodzaju, bo mowa w niej o oblężeniu Lwowa i okupie, danym przez mieszkańców”. Królowie wynagradzali Lwów za jego zasługi dla Rzeczypospolitej. Np. król Zygmunt III Waza, który wyjątkowo upodobał sobie bractwo lwowskie, nadał mu tzw. spaśne, czyli opłatę od wołów pędzonych do Polski z Wołoszczyzny, w obrębie 8 mil od Lwowa. Przywilej ten rozszerzył później Jan Kazimierz do obwodu 12 mil i dodał do niego cło, od wszystkich towarów przewożonych przez miasto. Kiedy w XVIII w. nastąpiły generalne zmiany w systemie obronnym państwa i strategii wojennej, w którym obrona miast przestała odgrywać ważną rolę, istnienie bractw od XIX wieku warunkowały już jedynie względy patriotyczne i niepodległościowe. Bractwa strzeleckie rozwiązywały się lub były likwidowane przez zaborców. Także przez zaborcę austriackiego. W najlepszej sytuacji znajdowali się odrodzeni w latach 30. XIX w. bracia kurkowi z Krakowa i Lwowa, gdzie zachowały się nawet w strojach polskie kontusze i czamary, noszone do 1939 roku. Wówczas we Lwowie wznowiło działalność Mieszczańskie Towarzystwo Strzeleckie, które w 1844 roku otrzymało w darze od cesarzowej austriackiej szarfę do swego sztandaru. Była to już teraz i do 1939 roku jedynie ekskluzywna placówka towarzyska, mająca swój budynek, w którym organizowano różne imprezy towarzyskie i narodowe; urządzano tu m.in. tradycyjne wieczory Sylwestrowe. Jak dawniej raz do roku urządzano popisy strzeleckie, a ich zwycięzca zostawał ogłoszony królem kurkowym. Podczas Międzynarodowych Zawodów Strzeleckich we Lwowie, 30 sierpnia 1931 roku uczestnicy zawodów odwiedzili Strzelnicę Mieszczańskiego Towarzystwa Strzeleckiego. Siedzibę i strzelnicę Towarzystwa odwiedził m.in. 26 maja 1938 roku marszałek Polski Edward Rydz-Śmigły, gdzie na zaproszenie prezesa J. Sudhoffa oddał trzy strzały do tarczy z odległości 100 m i wszystkie były celne; tarcza została zawieszona w historycznym refektarzu, wśród tarcz, do których strzelały najwybitniejsze osoby dziejów polskich w ostatnich 70. latach. Członkowie Towarzystwa występowali w paradnych strojach (kontusze!) na wszystkich ważniejszych uroczystościach państwowych i patriotycznych (np. pięknie się zaprezentowali na lwowskich obchodach Święta Miast Polskich 8 września 1929 r.) oraz uczestniczyli w pogrzebach wybitnych obywateli miasta, jak np. 24 marca 1923 roku w pogrzebie katolickiego arcybiskupa lwowskiego, dziś świętego Józefa Bilczewskiego. Mieszczańskie Towarzystwo Strzeleckie było bardzo odpowiedzialną i patriotyczną placówką polską we Lwowie. Np. podczas wojny polsko-bolszewickiej, 14 lipca 1920 roku zorganizowało u siebie zebranie członków i mieszczan w sprawie utworzenia korpusu strzeleckiego; w 1934 roku kosztem aż 8000 zł. ufundowało jedną z kolumn Pomnika Chwały na Cmentarzu Obrońców Lwowa, a w 1939 roku przekazało 2000 zł na Fundusz Obrony Narodowej; podczas wielkiego światowego kryzysu gospodarczego, który nie ominął Polski, Towarzystwo w 1932 i 1933 roku nie urządzało balów i hucznych imprez związanych z wyborem króla kurkowego, i składało ofiary na fundusz wdów i sierot oraz osób bezrobotnych. W okresie międzywojennym lwowskie bractwo kurkowe/Mieszczańskie Towarzystwo Strzeleckie należało do Zjednoczenia Kurkowych Bractw Strzeleckich Rzeczypospolitej Polskiej. Po wypędzeniu Polaków ze Lwowa w 1945 roku, 40 000 lwowian osiedliło się w samym Wrocławiu. W 1993 roku powstało Bractwo Kurkowe Miasta Wrocławia, które nawiązuje w jakiejś mierze do lwowskiego bractwa kurkowego. Nie ma się co dziwić, bowiem wśród tych, którzy 16 września 1993 roku podpisali pismo wyrażające wolę powstania bractwa - byli lwowiacy. Także mundur wrocławskiego bractwa kurkowego nawiązuje do barw lwowskich, a także w haśle: "Ćwicz oko i dłonie w Ojczyzny obronie" oraz w słowach i melodii Marsza Bractw Kurkowych.

Kościół w Rozłuczu na Ziemi Samborskiej

Rozłucz to wieś, która leżała na terenie przedwojennego powiatu turczyńskiego (Turka nad Styrem), w woj. lwowskim, która po 1945 roku została przez Stalina przyłączona do Ukrainy. Założona w 1511 roku, należała do królewskiej ekonomii samborskiej. W 1760 roku król August III nadał tą wieś Franciszkowi i Barbarze Agnieszce Wołczańskim. W 1772 roku, podczas I rozbioru Polski, Rozłucz znalazł się w granicach Austrii. Wiedeń chciał możliwie jak najwięcej zgermanizować ziemie polskie i także w Ruzłuczu osiedlił grupę kolonistów niemieckich (austriackich). W 1880 roku mieszkało ich tu 123. Byli to katolicy i z biegiem lat stali się „Niemcami polskojęzycznymi”. A więc zamiast germanizować miejscową ludność sami ulegli dość dużej polonizacji. W 1937 roku we wsi mieszkało obok Rusinów-grekokatolików 180 katolików – Polaków i Niemców polskojęzycznych. Ludzie ci mieli do kościoła katolickiego w Turce aż 13 kilometrów. Dlatego o. Ignacy Kułakowskiego wybudował tu w roku 1901 w stylu neogotyckim drewniany kościół filialny parafii w Turce p.w. św. Franciszka Borgiasza. Kościół ma wysoką, strzelistą wieżę, którą widać z daleka z wszystkich stron i która bez wątpienia upiększa krajobraz, pełen jakże innych od tego kościoła niskich i baniastych cerkwi grekokatolickich. Po wypędzeniu stąd Polaków w 1945 roku kościół był „użytkowany” przez kołchoz, Pomimo tego - aż trudno w to uwierzyć - zachowały się w nim elementy wyposażenia: ambona i ołtarz, a z zewnątrz prezentuje się nawet okazalej: zachowały się rzeźbione i wycinane elementy stolarki drzwi, okien i zadaszenia nad wejściem, piękne metalowe krzyże. Po upadku komunizmu i powstaniu państwa ukraińskiego w 1991 roku, zaraz potem próbowano przywrócić kościół do funkcji sakralnych, ale z braku wiernych porzucono ten pomysł. Dziś stoi samotny na wzgórzu i popada w ruinę. Olena Kruszyńska, autorka doskonałego ukraińskiego przewodnika pt.: 44 drewniane świątynie Lwowszczyzny pisze o kościele rozłuckim: „w swojej ojczyźnie nie ma komu go uratować, bo dla miejscowych to polskie, ‘nie nasze’. Próżno też szukać kościoła w rejestrze zabytków (nawet nie narodowego a miejscowego znaczenia!)... Ale niechaj urzędnicy, którzy zatwierdzają te rejestry zrobią jedną prostą rzecz – niech pokażą gdzieś jeszcze na Ukrainie drugi taki kościół. Nie da rady. Nie zachował się żaden”. Z kolei autorka strony internetowej „Zamki i świątynie Ukrainy” (http://www.castles.com.ua/) Iryna Pustynnikowa woła jeszcze bardziej dramatycznie: „A tymczasem kościół ginie – i nie dokrzyczy się przez górę Rozłucz i Sański Grzbiet do Polaków-katolików, którzy zapewne byliby chętni go uratować... Rozłączeni zostali katolicy i ich świątynia, sierotą został kościół bez wierzących.”

Dziś Ruzłucz to, przysłowiowo, wieś zabita deskami. Bród, smród i ubóstwo. Dojeżdża się do niej drogą pełną wybojów i krowich odchodów (Kresy.pl 8.3.2012). A za polskich czasów funkcjonowało tu 14 pensjonatów, działało czynne cały rok schronisko narciarskie Powiatowego Komitetu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Turce, była tu solidna skocznia narciarska, a sama miejscowość słynęła w Polsce z dwóch wiaduktów kolejowych na linii Sambor-Sianki.

Polski cmentarz w Równem na Wołyniu

Niewiele polskich cmentarzy na Wołyniu przetrwało do naszych dni w jako takim stanie. Większość z nich zlikwidowanych zostało w okresie sowieckim lub zniszczonych przez Ukraińców. Do cmentarzy, które przetrwały należy Cmentarz Dubeński (od ul. Dubenskiej) w Równem. Jest to cmentarz katolicki czyli polski, gdyż w mieście od setek lat mieszkali Polacy. Już w 1548 roku w Równem zbudowano pierwszy kościół katolicki, a w 1931 roku mieszkało tu 10 418 katolików. Było tu pochowanych wielu polskich notabli miasta. Jest tu pochowany także m.in. uczestnik Powstaniа Styczniowego 1863 r. Julian Sobolewski oraz są tu groby 182 żołnierzy polskich, poległych w tym rejonie podczas wojny polsko-bolszewickiej w 1920 roku. Ciekawostką jest to, że cmentarz przyciąga uwagę dzisiaj ukraińskich mieszańców miasta, którzy chętnie go zwiedzają, a nawet niekiedy porządkują stare pochówki. Chyba dlatego, że nie ma tu starego cmentarz ukraińskiego.

Prasa polska w Kijowie do 1919 roku

Dzieje prasy polskiej w Kijowie otwiera
„Biały Paw. Pismo humorystyczne” 1908-1909
„Biblioteka Wiadomości Wojskowych” – miesięcznik 1915-1917
„Co Mówi Nasza Drużyna” – czasopismo harcerskie 1917-1918
„Czas. Kieszonkowy kalendarz encyklopedyczny i notesowy na rok przestępny...” 1916
„Demokrata Polski” – organ polskich ugrupowań demokratycznych w Ukrainie 1917-1918
„Diabeł Kijowski” – wydawnictwo satyryczno-polityczne ilustrowane 1916
„Dziennik Kijowski” – pismo codzienne Stronnictwa Narodowego – najważniejsze i najdłużej
wydawane czasopismo polskie w Kijowie 1906-1920
„Gazeta Kresowa” – dziennik 1912
„Gazeta Narodowa. Organ Kijowskiej Centrali Demokratycznej” – dziennik 1917
„Gazeta Podolska” 1914-1915
„Gazetka dla Dzieci” – tygodnik, dodatek do „Ludu Bożego” 1909-1917
„Głos Katolicki” – tygodnik, następnie dwutygodnik 1908-1910
„Głos Kijowski” – tygodnik 1906
„Głos Wolny” - organ Organizacji Werbunkowo-Agitacyjnych (do Wojska Polskiego) w Kijowie” (dla
mylenia Niemców podano jako miejsce wydania Omsk) 1918
„Goniec Kijowski” – dziennik 1911-1914
„Grosz Wdowi. Pismo zbiorowe” – rocznik 1849-1850
„Gwiazda. Pismo zbiorowe” – rocznik 1847-1849
„Harce. Organ Oficjalnego Naczelnictwa Harcerskiego” 1918-1919
„Hasło” 1906
„Jutrzenka” 1884-1885
„Jutrzenka” – kalendarz coroczny 1910-19
„Kalendarz Gieryna na rok zwyczajny...” 1917
„Kalendarz Kijowski na rok...” 1891-1917
„Kalendarz Kresowy” 1917
„Kalendarz Macierzy Polskiej” 1919
„Kalendarz na rok zwyczajny...” 1894
„Kalendarz na rok zwyczajny...” nakładem Księgarni Leona Idzikowskiego 1899
„Kalendarz na ... rok. Krwi i łez polskich” 1917
„Kalendarz Rolniczo-Budowlany na rok...” 1915-1916
„Kalendarz Rolniczy dla Rusi” 1910
„Kalendarz Świt na rok...” 1917
„Kalendarz Złotych Myśli na ... rok. Wieczna pamiątka po (Henryku) Sienkiewiczu” 1917
„Kalendarz Adresowy na rok...” 1916
„Kalendarz Kieszonkowy na rok...” 1917-1919
„Kijowianka. Kalendarz humorystyczny na ... rok” 1908
„Kijowski Kurier Teatralny” 1908
„Kłosy Ukraińskie” – dwutygodnik 1914-1917
„Kresowa Organizacja PPS. Biuletyn” – wydawnictwo nielegalne podczas rewolucji w Rosji 1905
„Kresy. Tygodnik polityczny, społeczny i literacki” 1906-1908
„Kurier Polski” – pismo katolickie Kijowskiego Rzymsko-Katolickiego Towarzystwa
Dobroczynności” 1917
„Kwiaty i Owoce. Książka zbiorowa” 1870
„Lewiathan. Książka składowa” 1848
”Literatura i Sztuka” – miesięcznik: wydawca Koło Literacko-Artystyczne Młodzieży Polskiego
Kolegium Uniwersyteckiego w Kijowie 1918
„Lud Boży. Gazeta tygodniowa z rysunkami” – czasopismo katolickie 1907-1918
„Młodzież. Miesięcznik uczącej się młodzieży” 1916-1917
„Muzeum Polskie poświęcone dziejom i zabytkom sztuki i kultury” polskiej na ziemiach ukrainnych 1918
„Nasz Świat” – tygodnik, wydawca: Polska Macierz Szkolna w Kijowie 1910-18
„Nasza Przyszłość. Czasopismo naukowo-literackie, społeczne i polityczne” – miesięcznik 1908- 1909
„Nasza Wieś” – tygodnik 1910-1917
„Nasze Sprawy” – czasopismo harcerskie 1917-1918
„Nowiny Kijowskie” – tygodnik 1915
„Noworocznik Literacki Autorów Polskich i Ukraińskich” 1909
„Odrodzenie” – organ Związku Trojnickiego 1862
„Orzeł Biały. Czasopismo polityczne, społeczne i literackie poświęcone sprawom narodowym
polskim” – tygodnik 1918
„Pisma Urywkowe” 1858
„Polski Kalendarz Wojskowy na rok...” – nakładem Tow. Polskiej Wiedzy Wojskowej 1918
„Polski Miesięcznik Lekarski” 1916-1917
„Praca Współczesna. Organ Zjednoczenia Zawodowego Pracy Najemnej w rolnictwie, przemyśle i
handlu” – tygodnik 1908-1909
„Przegląd Krajowy. Pismo polityczne, społeczne, ekonomiczne i literackie” – dwutygodnik 1909
„Przegląd Naukowy i Pedagogiczny” – miesięcznik 1916-1917
„Przegląd Polski. Dwutygodnik polityczny” 1917-1918
„Przewodnik Kółek Rolniczych i Spółek na Rusi” – dwutygodnik, wydawca: Wydział Gospodarstwa
Społecznego Polskiego Komitetu Wykonawczego na Rusi 1912-1917
„Przewodnik Oświatowy” – tygodnik, następnie dwutygodnik, organ Wydziału Oświaty Polskiego
Komitetu Wykonawczego na Rusi 1917-1918
„Robotnik” – nielegalne pismo socjalistyczne 1901-1902
„Robotnik Polski” - tygodnik 1917-1918
„Rocznik Sceny Kijowskiej” 1860
„Rocznik Teatru Kijowskiego na rok...” 1860
„Rolnik Ukraiński” – miesięcznik 1914-1917
„Różnymi Szlakami” 1906
„Ruch” – miesięcznik: młodzieżowe wydawnictwo nielegalne podczas rewolucji w Rosji 1905
„Ruś” – kwartalnik historyczny 1911-1912
„Sami Sobie” – organ Zrzeszenia Wytwórczo-Spożywczego na Ukrainie 1918
„Słowo Boże” - tygodnik katolicki, dodatek do „Ludu Bożego” 1909
„Słowo Katolickie” – organ diecezjalny 1917-1918
„Społem” – organ Związku Zawodowego Pracowników Biurowych, handlowych i Przemysłowych 1917
„Sprawa Robotnicza” – organ Socjalistów Polskich – PPS Frakcja Rewolucyjna 1917
„Sprawozdanie Polskiego Towarzystwa Naukowego w Kijowie” – półrocznik 1918
„Świat Kobiet” – dwutygodnik dla kobiet 1915-1917
„Świt” – tygodnik polityczny, społeczny, ekonomiczny i literacki 1906-1909
„Trzeciak. III-cia Kijowska Drużyna Skałtowa” 1917-1918
„Tygodnik Ukraiński” – pismo dla Polaków 1914
„Tygodnik Wojskowy” – wydawca: Wydział Prasowo-Oświatowy Polskich Sił Zbrojnych 1918
„Ukrainiec” – nielegalne pismo powstańców polskich na Ukrainie podczas Powstania Styczniowego
1863
„Walka. Organ Wydziału Wykonawczego (polskiego) Rządu Narodowego dla ziem ruskich” 1863
„Wiadomości Bibliograficzne. Miesięcznik poświęcony bibliografii krytycznej” 1917-1918
„Wiadomości Wojskowe” – wydawca: Tow. Popierania Polskiej Wiedzy Wojskowej 1917-1919
„Z Dnia na Dzień” 1915-1917
„Zjednoczenie” – dwutygodnik 1910

Województwo poleskie 1921-1939

19 lutego 1921 roku utworzone zostało województwo poleskie ze stolicą w Brześciu nad Bugiem. Siedziba biskupa katolickiego znajdowała się w historycznym Pińsku (diecezja pińska utworzona w 1925 r.). Województwo poleskie miało obszar 36 668 km kw., podzielone było na powiaty: brzeski: 4625 km kw. i 216 200 ludności, drohiczyński: 2351 km kw. i 97 000 ludności, iwacewicki (kosowski): 3562 km kw. i 83 700 ludności, kobryński: 3545 km kw. i 114 000 ludności, koszyrski: 3243 km kw. i 95 000 ludności, łuniniecki: 5678 km kw. i 109 300 ludności, piński: 5587 km kw. i 183 600 ludności, prużański: 2644 km kw. i 108 600 ludności i stoliński: 5389 km kw. i 124 800 ludności. Największymi miastami były: Brześć nad Bugiem 50 700 mieszkańców i Pińsk 31 913 mieszkańców.

W 1931 roku województwo poleskie zamieszkiwało 1 132 200 osób, w tym 164 106 Polaków, 707 088 „tutejszych” (ludność bez świadomości narodowej), 75 338 Białorusinów, 54 047 Ukraińców i 113 066 Żydów. 124 951 osób było wyznania katolickiego (122 784 było Polakami), 875 803 prawosławnego i 113 988 mojżeszowego. Wojewodami poleskimi byli: Walery Roman 14 marca 1921 – 3 maja 1922, Stanisław Downarowicz 18 maja 1922 – 2 października 1924, Kazimierz Młodzianowski 4 października 1924 – 5 maja 1926, Jan Krahelski 14 lipca 1926 – 8 września 1932 (p.o. to 23 grudnia 1926), Wacław Kostek-Biernacki 8 września 1932 – 2 września 1939 i Jerzy Albin de Tramecourt, który pełnił obowiązki za Kostka-Biernackiego 17 lutego 1937 – 7 września 1937.

Tablica ku czci kapłanów archidiecezji wileńskiej

W związku z setną rocznicą urodzin metropolity wileńskiego, arcybiskupa Romualda Jałbrzykowskiego, 14 listopada 1976 roku biskup Edward Kisiel, administrator ówcześnie istniejącej w Kościele w Polsce części archidiecezji wileńskiej, odsłonił i poświęcił w prokatedrze białostockiej (obecnie kościół katedralny archidiecezji białostockiej) dwie tablice granitowe z nazwiskami 69 kapłanów i 2 alumnów archidiecezji wileńskiej, którzy w latach 1939-45 zostali umęczeni przez okupantów sowieckich i niemieckich.

Zbrodnie katolików litewskich i Kościoła litewskiego (2)
Szermierze nacjonalizmu i rasizmu litewskiego


Przeprowadzona w Imperium Rosyjskim, a więc także na ziemiach litewskich, w 1861 roku reforma chłopska zniosła poddaństwo. Chłop litewski otrzymywał wolność osobistą. Ten fakt wpłynął to, że synowie bogatszych chłopów litewskich mogli uczęszczać do gimnazjów i studiować na uniwersytetach oraz liczniej niż dotychczas wstępować do katolickich seminariów duchownych.

Chłopi, jak to ówcześni chłopi, zresztą nie tylko litewscy, w większości byli analfabetami lub półanalfabetami, nie odznaczali się prawie żadną inteligencją i kulturą osobistą. Byli prawdziwymi prostakami – chamami, jak takich ludzi wówczas nazywano (w powszechnym użyciu było powiedzenie, z jednej strony trafne, przedstawiające rzeczywistość panującą na Litwie w sferze społecznej przed I wojną światową, ale z drugiej już także pejoratywne w okresie już istniejącego konfliktu polsko-litewskiego: „Polak pan, Litwin cham”. Także wiara Litwinów, którzy do końca XIV w. byli ostatnim pogańskim narodem w Europie, była i jest bardzo często powierzchowna. Pełna chrystianizacja Litwinów nigdy nie nastąpiła; wiele elementów pogańskich przetrwało w ich zwyczajach i kulturze po dziś dzień, a dzisiaj są wśród nich dość silne tendencje neopogańskie.

Dzisiaj katolicy stanowią większość ludności na Litwie - ok. 85% - 90%. Tymczasem według sondażu przeprowadzonego przez instytut "Spinter Tyrimai" na zamówienie litewskiego portalu internetowego "Delfi" w kwietniu 2010 roku, chodzenie do kościoła, poza pogrzebami i ślubami, deklaruje zaledwie 14% - 16% Litwinów. Poza tym aż 70 proc. katolików na Litwie opowiada się za zniesieniem celibatu wśród księży. Prawie połowa jest za zmianą stosunku Kościoła do kwestii rozwodów i możliwości powtórnego zawierania małżeństw, a 44 proc. popiera antykoncepcję („Litwini wierzą inaczej” IAR 22.5.2010).

Dzieci z litewskich chłopskich rodzin znały zazwyczaj tylko język litewski, a mający kontakt z Polakami mniej lub więcej język polski. Trafiały one do gimnazjów rosyjskich (bo litewskich i polskich nie było, a gimnazja rosyjskie miały być narzędziem rusyfikacji), w których poddawane były obrzydliwej carskiej antypolskiej indoktrynacji. Jeśli gimnazjalista litewski po takiej antypolskiej indoktrynacji zaczął sympatyzować z rodzącym się od 1883 roku nacjonalizmem litewskim, pokoleniem Miłośników Litwy i ich pisemkiem „Auszra”, którego program zakładał moralne zespolenie Litwy z Rosją, wyrwanie Litwinów spod wpływów polskich i „moralny upadek Polski, „która straciwszy na rzecz Litwinów część terytorium (Suwalszczyzna, Wileńszczyzna) i takich pisarzy, jak Mickiewicz, Kraszewski, Syrokomla i inni, nie będzie niczym godnym szacunku, zarówno we własnych oczach, jak i za granicą” (Jerzy Ochmański „Historia Litwy” Wrocław 1982), to stawał się on wrogiem Polski, Polaków i wszystkiego co polskie.

Jednak, jak się to mówi, bez wódki lub psychiatry i psychologa, nikt nie zrozumie zachowania się nacjonalistów litewskich tak dnia wczorajszego jak i dzisiejszego. Na przykład wypowiedzieli bezpardonową walkę językowi polskiemu na Litwie. Tymczasem tak w Litwie Kowieńskiej (1918-40) jak i Litwie Sowieckiej (1944-1990), a i obecnie bardzo wielu oświeconych Litwinów znało lub zna język polski. To że ci sprzed I wojny światowej znali język polski – to zrozumiałe. Jednak wielu z nich poznało język polski w okresie międzywojennym (1918-40) i komunistycznym (1944-91) z własnej inicjatywy. Starczy zapoznać się z biogramami litewskich tłumaczy literatury polskiej w książce Mieczysława Jackiewicza „Literatura polska na Litwie XVI-XX wieku” (1993), aby się zorientować jak wielu powojennych i współczesnych pisarzy litewskich zna język polski. Ale także wielu polityków litewskich znało lub zna dobrze lub nawet bardzo dobrze język polski, jak np. znany i wyjątkowo obrzydliwy polakożerca Vytautas Landsbergis - głowa Państwa Litewskiego w latach 1990–1992, czy obecny prezydent Litwy, Dalia Grybauskaitė.

Odnosi się wrażenie, że wielu inteligentów litewskich w okresie sowieckim nie mogło się obejść bez znajomości języka polskiego. Tylko litewski arcybiskup wileński w latach 1991-2013 kard. Audrys Backis nie chciał i nie nauczył języka polskiego, chociaż połowę wiernych w jego diecezji stanowią Polacy. Mówi to wiele o jego antypolskim, a więc rasistowskim nastawieniu do Polaków!

Także w sferze politycznej (nawet litewska nazwa ich parlamentu – Seimas ma korzenie polskie, chociaż wymieciono ze słownika języka litewskiego prawie wszystkie polonizmy), kulturalnej i naukowej (historia) czerpano z dorobku polskiego. Mieczysław Jackiewicz pisze: “Nawet młodolitewski ruch narodowowyzwoleńczy i kulturalny w końcu XIX wieku, który w swoim programie zdecydowanie odrzucił tradycje polsko-litewskiej unii i nawoływał Litwinów do walki o wyzwolenie narodowe bez udziału Polaków, czerpał z romantyzmu polskiego treści ideowe do kształtowania litewskiej dumy narodowej…”.

Niektóre osoby tak myślące zaczęły wstępować do katolickich seminariów duchownych w Kownie i Sejnach, w których większość seminarzystów była pochodzenia litewskiego (większość katolików w diecezji wileńskiej była Polakami, stąd seminarium w Wilnie zachowywało charakter głównie polski). Gorzej, często nie wstępowały do seminarium z powołania, ale za namową rodziców-materialistów, którzy pchali swoich synów do seminariów, gdyż, jak mówi bardzo stare powiedzenie: „Kto ma księdza w rodzie, tego bieda nie dobodzie” (a w nędzy żyło wówczas ponad 80% mieszkańców Europy; na ówczesnej Litwie odsetek nędzarzy był jeszcze większy). Tak zapewne było m.in. z Liaudasem Adomauskasem (1880 – 1941), Vincasem Mickeviciusem (1880 – 1935) i Jonasem Ragauskasem (1907 – 1967).

Należy w to wątpić, że Vincas Mickevicius wierzył w Boga, kiedy w 1897 roku wstąpił do seminarium duchownego w Sejnach, z którego w 1898 roku został usunięty. Bowiem kiedy kariera duchowna mu się nie udała, związał się z antyreligijnym lewactwem, a już w 1913 roku z bolszewikami i zmarł w Moskwie jako zajadły komunista.

Liaudas Adomauskas w 1903 roku ukończył seminarium duchowne w Kownie. Ten ksiądz nie tylko że w 1921 roku porzucił stan duchowny, ale także wstąpił do... Komunistycznej Partii Litwy (!) i rok później wydał antyreligijną książkę „Šventraščio pa¬slaptys”, a za Litwy sowieckiej był jej ministrem.

Jonas Ragauskas został księdzem w 1935 roku i w latach 1944-48 był profesorem seminarium duchownego w Kownie. W 1948 roku nie tylko że zrzucił sutannę ale także rozpoczął działalność antyreligijną: z profesora seminarium duchownego zamienił się w lektora ateizmu i wydał 7 antyreligijnych książek oraz przetłumaczył z polskiego na litewski antyreligijną książkę Zenona Kosidowskiego „Opowieści biblijne”.

Ragauskas był obrzydliwym karierowiczem – poszedł na służbę do rządzących Litwą od 1944 roku komunistów, którzy walczyli z religią. Ale czym wytłumaczyć zachowanie się Adomauskasa? Brakiem wiary od początku? Jej utratą? Czy po prostu przejrzał on na oczy i zrozumiał jakim dnem moralnym jest Kościół litewski? Który w kościołach mówił o miłości bliźniego, a poza kościołem był wielkim siewcą nienawiści człowieka do człowieka! – Adomauskas i Ragauskas byli jednymi z wielu księży litewskich, którzy zrzucili sutannę (np. w 1935 r. uczynił to także znany poeta i pisarz Vincas Mykolaitis).

W 1884 roku do seminarium w Kownie wstąpił Jonas Mačiulis-Mačiulevičius (1862 – 1932), późniejszy poeta i dramaturg znany pod pseudonimem Maironis. Wstąpił nie z powołania, ale właśnie za namową rodziców (Wikipedia.pl). A więc bez specjalnie wielkiej wiary w Boga i szczerej chęci służenia Jemu i WSZYSTKIM ludziom! I jako „miłośnik Litwy” – od 1885 roku współpracownik antypolskiej „Auszry”, a więc jako skrajny nacjonalista i wróg Polski, Polaków i wszystkiego co polskie. W jednym ze swoich wierszy ten duchowny katolicki nazywał Polaków wyrodkami, pisząc:
Pavojuj motina-tėvynė;
Ateina audra iš pietų!
Tai lenkas, išgama tautų
.
(W niebezpieczeństwie ojczyzna-matka; Burza idzie z południa! To Polak, zwyrodniały naród.).
Ks. Mačiulis-Mačiulevičius był nie tylko skrajnym nacjonalistą ale także zwykłym rasistą.

Wśród Litwinów dużym powodzeniem cieszyła się pieśń Halbana „Wilija” z powieści poetyckiej Adama Mickiewicza „Konrad Wallenrod”. Tłumaczyło ją na litewski wielu Litwinów, m.in. ks. Mačiulis-Mačiulevičius. Mickiewiczowska Wilija pokochała Niemen, a Litwinka „ukochała cudzego młodzieńca”, opuściła ojczyznę, by później płakać „w samotniczej wieży”. Ks. Mačiulis-Mačiulevičius w swoim tłumaczeniu zmienił sens. W swoim tłumaczeniu porusza aktualną w końcu XIX i na początku XX wieku kwestię czystości narodowej, czyli rasowej (czy Hitler i Goebbels weszli później w buty ks. Mačiulis-Mačiulevičiusa?!) wśród Litwinów i nawołuje ich, aby nie zawierali związków małżeńskich z kobietami obcej narodowości, pisząc: „Litwin bowiem nie szuka miłości za górą i lasem ciemnym”, tj. na obczyźnie, lecz we własnym kraju...” (Mieczysław Jackiewicz „Literatura polska na Litwie XVI-XX wieku” 1993).

Ale przecież z cudzoziemki można zrobić Litwinkę! Tak przecież zrobił Antanas Smetona (1874-1944), który w latach 1919-20 i 1927-40 był prezydentem Litwy. W 1904 roku ożenił się z Polką z Kowieńszczyzny Zofią Chodakowską (1885-1968). Wkrótce potem został on jednym z czołowych nacjonalistów litewskich, wielkim wrogiem Polski, Polaków i wszystkiego co polskie, szczególnie na Litwie. Polaków na Litwie uważał za Litwinów, których zmuszono w przedrozbiorowej Polsce mówić po polsku (jest to ciągle oficjalne podejście Litwinów do Polaków na Litwie!).

Redaktor Edmund Jakubowski, który przed wojną był redaktorem polskiej gazety „Chaty Rodzinnej” w Kownie, a po wojnie mieszkał w Sydney (Australia), opowiadał mi, że tajemnicą poliszynela w Kownie było, że Smetona, kiedy został nacjonalistą litewskim, bił i molestował żonę, aby zrobić z niej Litwinkę. Co wskazywałoby na to, że się tym barbarzyństwem nawet chwalił i zachęcał innych Litwinów ożenionych z Polkami do podobnego postępowania!
Jednak na Litwie Kowieńskiej los nawet “odpolszczonych” Litwinów nie był łatwy. Także tych, którzy w swym neofictwie zasłużyli się dla państwa litewskiego. Najwymowniejszym tego przykładem jest los Oskara Miłosza - Oskaras Milašius (1877 – 1939). Urodził się w Czerei koło Witebska na dalekiej Białorusi, a więc z dala od Litwy. Tam mieszkała od XVIII wieku jego rodzina, która od wielu pokoleń była polska. W wieku 12 lat Oskar został wysłany przez rodziców do Francji na wychowanie. I z Francją związał się do końca życia, zostając jej obywatelem i znanym poetą i pisarzem francuskim. Pamiętał jednak o swoich polskich korzeniach, gdyż należał do członków-założycieli powstałego w Paryżu w 1910-11 roku Towarzystwa Artystów Polskich, skupiającego wielu znanych pisarzy i artystów Polskich (m.in. Władysław Reymont, Stefan Żeromski, Olga Bozańska, Leon Schiller). W 1914 roku zdziwaczał – został mistykiem (głosił m.in. odrodzenie wielkomocarstwowej Litwy, chociaż Litwinów było wówczas mniej niż 2 miliony!). Prawdopodobnie to dziwactwo pchnęło go do tego, że w 1919 roku uznał się za Litwina, przyjął obywatelstwo litewskie i w latach i do 1926 roku był zasłużonym przedstawicielem Litwy w Paryżu. Pomimo tego Litwinom – nawet władzom litewskim trudno było akceptować jego polskie pochodzenie. I z tego powodu był pełen rozgoryczenia, któremu dał wyraz w liście z 24 października 1924 roku do Ch. Gaussa, pisząc, że mimo zasług, jakie położył dla państwowości litewskiej, nie jest w pełni przez czynniki rządzące akceptowany. Pisał: „Zapomina się więc to co uczyniłem (dla Litwy) i pamięta się obecnie tylko o moim arystokratycznym pochodzeniu ze starej spolonizowanej rodziny”. I o tym, że jego matka, jako Polka, mieszkała w Warszawie i tam zmarła w 1926 roku. W grudniu 1926 roku doszło na Litwie do zamachu stanu, w wyniku którego został obalony demokratyczny rząd, a władzę w przejęła banda nacjonalistyczno-semifaszystowska. Miłoszowi trudno było być nadal związanym z taką Litwą. Zniesmaczony tym wszystkim w 1931 roku zrezygnował z obywatelstwa litewskiego i ponownie przyjął obywatelstwo francuskie (Juliusz Bardach „O dawnej i niedawnej Litwie” 1988).

W 1909 roku Mačiulis-Mačiulevičius został rektorem seminarium w Kownie, którym był do 1932 roku. Jako rektor wypowiedział całkowitą walkę z elementami i występującymi w nim objawami polskości – całkowicie zlitwinizował seminarium, które stało się kuźnią kapłanów, ale nie sług Bożych, a często sług Szatana! O niskim poziomie wykształcenia kleru litewskiego współcześnie pisał m.in. ks. Henryk Bolcewicz w pracy „Stosunki kościelne na Litwie”. Potwierdziła to działalność na Litwie w roli wizytatora apostolskiego (czyli Stolicy Apostolskiej) w latach 1925-26 abpa Jerzego Matulewicza. W jego biogramie czytamy: „Osobiście skłonił kilku kapłanów, aby powrócili do praktyki codziennego odprawiania mszy św.; natomiast księży zlaicyzowanych, którzy stali na czele różnych partii politycznych i pracowali w rządzie, wezwał do powrotu do zajęć duszpasterskich”. Ponadto, na odbytym zjeździe podniósł na duchu i lepiej zorientował w sprawach duszpasterskich dziekanów diecezji żmudzkiej” („Hagiografia polska”, t. 2, Poznań 1972). A w 1922 roku Władysław Studnicki pisał: „duchowieństwo na Litwie przepojone jest zoologicznym nacjonalizmem”. Dla ks. Mačiulis- Mačiulevičiusa dobrym kandydatem na kapłana był młodzieniec, który zionął nienawiścią do Polski, Polaków i wszystkiego co polskie. Osoba, która deptała boskie przykazanie miłości bliźniego!

Nacjonaliści litewscy rzuciło hasło: „Litwa dla Litwinów”, a ksiądz Aleksandras Dambrauskas pisał w 1902 roku, że Litwinem jest tylko ten, kto zna język litewski. W 1905 roku litewska „katolicka” gazeta „Zvaigzde” (nr 51) nazywała zwolenników porozumienia z Polakami judaszami narodu litewskiego. Litewski proboszcz w parafii w Poniewieżu, ks. Józef Stachowski mówił w 1911 roku, że „lepsze jest Ojcze Nasz zmówione po litewsku, niż 100 całych pacierz po polsku”. Co więcej, litewscy księża w walce z Polakami często korzystali z pomocy władz carskich i rosyjskiej Cerkwi prawosławnej. Np. dzięki staraniom litewskim władze carskie zezwoliły na budowę kościoła w Sużanach, zastrzegając, że nabożeństwa mają być w nim odprawiane jedynie po litewsku, chociaż było tu bardzo wielu Polaków.

To właśnie wychowankowie seminariów w Kownie i Sejnach rozpoczęli konflikt językowy w kościołach na Litwie, który trwa po dziś dzień. Otóż księża narodowości litewskiej, których od końca XIX w. było coraz więcej, i którzy stali się nacjonalistami litewskimi, postanowili wyprzeć język polski nie tylko z parafii prawie czysto litewskich, ale także z parafii etnicznie mieszanych – polsko-litewskich, których było wówczas na etnicznych ziemiach litewskich (Litwa Kowieńska) bardzo dużo. To z winy tych księży dochodziło na terenie kościołów i to podczas mszy do ostrych zatargów, a nawet bójek między Litwinami i Polakami, co nie licowało z powagą miejsca i celu. Do wyjątkowo ostrych starć doszło w Bereżnikach w 1904, Kalwarii w 1906 i Poniewieżu w 1911 roku.

Księża litewscy nie omieszkali wciągnąć w tę swoją walkę z Polakami-katolikami polskimi samego Watykanu i rządu carskiego. Słali do Watykanu skargi i paszkwile na biskupa wileńskiego Edwarda Roppa (1903-07), a potem na jej administratora (1907-18), bpa Kazimierza Michalkiewicza. Od tamtej pory po cały pontyfikat Jana Pawła II Litwini stali się w Watykanie znani jako szantażyści (ponawiali szantaże przy kilku innych okazjach przez ponad 70 lat). Po raz pierwszy szantażowali Stolicę Apostolską w memorandum oskarżającym biskupa Roppa wobec papieża Piusa X, w którym zawarli groźby przejścia wielu katolików litewskich na prawosławie, o ile język polski nie zostanie wyrugowany z kościołów, a w jego miejsce nie zostanie wprowadzony język litewski (Aldona Gaigalaite „Klerikalizmas Lietuvoje 1917–1940 m.” Wilno 1970). Walka o język litewski jak podkreśla Gaigalaite, była w tym czasie dla litewskich działaczy katolickich nie tylko celem, lecz i środkiem „zdobycia autorytetu i rozszerzenia wpływów wśród mas ludowych“ – także wśród Polaków, z których poprzez narzucenie im języka litewskiego chciano zrobić Litwinów.

W walce z Polakami i polskością na Litwie katolicy litewscy, tak księża, litewska chrześcijańska demokracja oraz wielu wiernych nie omieszkali korzystać z pomocy wielowiekowych wrogów Polski i Polaków – Rosji i Niemiec. Skarżono się więc na bpa Roppa nie tylko w Watykanie, ale również wobec rządu carskiego i jednocześnie obiecywano władzom w Petersburgu, iż w wypadku otrzymania autonomii „Litwini sami zatroszczą się o wyparcie języka polskiego z kościołów na Litwie”. Litewscy katolicy nawiązali także współpracę (także na odcinku walki z Polakami) z Niemcami. Zwłaszcza związki Litwinów z Matthiasem Erzbergerem wywarły duży wpływ na rozwój stosunków niemiecko-litewskich w czasie I wojny światowej.

Administrator diecezji wileńskiej w latach 1907-18, ks. Kazimierz Michalkiewicz wychodząc na przeciw żądaniom litewskim, wydał rozporządzenie, aby oprócz kościoła św. Mikołaja, który był kościołem litewskim w Wilnie (dla ok. 2000 Litwinów w tym mieście liczącym 195 000 mieszkańców), w niedziele i święta kazania litewskie były także głoszone w Katedrze, w Ostrej Bramie i Kalwarii podczas pielgrzymek. Jednak po pewnym czasie zaprzestano głoszenia kazań litewskich w Ostrej Bramie i Kalwarii, bo nie było komu na nie uczęszczać!

W zbiorach archiwum biskupstwa wileńskiego sprzed I wojny światowej jest bardzo wiele dowodów na antyposką, a tym samym antychrześcijańską postawę wielu księży litewskich przeżartych nacjonalizmem. Dla przykładu, w powiecie trockim miał miejsce incydent pomiędzy proboszczem kościoła parafialnego w Piwoszunach ks. Alfonsem Petrulisem, który był Litwinem, a parafianami Polakami. Jednym z ulubionych sposobów agitacyjnych za litewskością ks. Petrulisa było urządzanie w plebanii „wieczorynek”, gdzie jego siostrzenica uczyła tańców litewskich, a on sam uświadamiał zebranych parafian narodowo, uważając ich wszystkich za Litwinów, a niesfornych częstował... pięścią, czyli bił! Kuria biskupia badała także inny incydent związany z ks. Petrulisem. Chodziło o incydent związany z wezwaniem jego do umierającej Polki w gospodarstwie w okolicy Klidzi. Ks. Petrulis wchodząc do sypialni powiedział po litewsku „Tebūna pagarbintas Jėzus Kristus”, (Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus), na co domownicy odpowiedzieli mu po polsku. Strasznie się tym oburzył i krzyknął: „Dlaczego nie odpowiadacie po litewsku?”. Umierająca zaczęła jęczeć i błagać słabym głosem, aby jej spowiedzi nie odmawiał. Gdy ks. Petrulis zbliżył się i ponownie usłyszał język polski, zagroził, że wyjedzie natychmiast. Biedna kobieta odbyła jak potrafiła spowiedź łamanym językiem litewskim. Z kolei na proboszcza parafii w Naczy koło Lidy, Litwina - ks. J. Burbę skarżyli się do Kurii biskupiej nawet Litwini, zarzucając mu, że swoją agitacją psuje stosunki polsko-litewskie na terenie parafii (Zbigniew Siemienowicz „Błądząca Pogoń – relacje polsko-litewskie” Kurier Wileński, Wilno, 10.9.2010).

Wyjątkową bezczelnością popisywał się ks. Mirski, proboszcz parafii Wieprze. Przystępujących do komunii wielkanocnej parafian pytał, na jakie ugrupowanie zamierzają oddać głos w najbliższych wyborach. Jeśli spowiadający się odpowiadał, że na listę polską, ks. Mirski przerywał spowiedź słowami : „To jedź spowiadać się do Warszawy”. Wieprzańscy parafianie wielokrotnie składali na ręce biskupa żmudzkiego Karewicza zbiorowe prośby o odwołanie szowinistycznego proboszcza. Zawsze bezskutecznie (Jeremi Sidorkiewicz “Kurier Wileński” 23.3.2011).

Marian Kałuski
(Nr 137)

Wersja do druku

Marian Kałuski - 16.09.16 11:19
Szanowny Panie Janie, na dawne polskie Ziemie Wschodnie mówimy Kresy Wschodnie, natomiast na ziemie polskie byłego zaboru pruskiego/niemieckiego mówimy Kresy Zachodnie. Oba obszary mają swoją historię - jakże zbieżną. Moja rodzina ze strony matki pochodzi z Kaszub - spod Gdańska (natomiast ja się urodziłem w Chełmnie nad Wisłą, a więc niedaleko od Pańskiej ziemi rodzinnej). Jeszcze żyje mojej matki najmłodsza siostra, a moja ciotka (rocznik 1932), która musiała uczęszczać do szkoły niemieckiej. Również dużo słyszałem o tym co Niemcy wyprawiali z tamtejszymi Polakami. Tymi sprawami interesowano się dużo więcej w okresie PRL-u niż obecnie. Tak więc dzieje Polaków na obu Kresach nie mają szczęścia do prezentowania prawdziwej historii o nich.
Marian Kałuski, Australia

Kuba - 14.09.16 22:09
Kamilu D. chociaż jesteś kimś innym, albo nie przeczytałes co ja napisałem, albo jesteś głupawym prowokatorem. Ja niczego nie nakazuję. Napisałem na temat powyższego tekstu swój komentarz. A ty tu piszesz jak nierozgarnięty bęcwał, aby tylko coś napisac. Przeczytaj to jeszcze raz - tu chodzi o polskie POLESIE!!!
Nie piszę żegnaj, bo nawet nie ma kogo.
Pytasz o czym to świadczy? To co piszesz swiadczy tylko o twojej nierozgarniętości!

Kamil D - 13.09.16 19:55
Re Kuba teraz wszyscy jakby sie z letargu obudzili i wskazuja Prezydentowi
Dudzie,co ma zrobic i załatwic?! Panie Kuba,a gdzie pan byl w czasie
urzędowania prezydernta Komorowskiego,czy jego poprzednikow? Teraz pan
tak stanowczo wydaje Panu Prezydentyowi Dudzie swój nakaz?! Ja od sporego
czasu widzę takich madrali jak pan sporo. Ale sie to towarzycho nagle pojawiło!
Nie ma dnia żeby w jakims medium nie było takich itp. wskazan dla Prezydenta wreszcie RP Pana dr A.Dudy. O czym to swiadczy?!

Jan Orawicz - 13.09.16 19:17
Drogi Panie historyku Marianie, przed moim wyjazdem do USA zbierałem
materiał historyczny do takiego obranego tematu: "Dzieci i młodzież polska
w okresie okupacji hitlerowskiej na Pomorzu." Osobiście przeżyłem jako
chłopiec tamten okres, uczęszczając do przymusowej 2-letniej szkioły
podstawowej w Dobromierzui i Wypaleniskach pod Bydgoszczą. Po wylocie
do USA rodzina nie zdażyła mi przesłać ten zebrany materiał,gdyż jesienne
obfite deszcze zalały piwnice bloku ,w którym mieszkjałem .I w taki sposób
moje różne zebrane materiały uległy zniszczeniu.Według mnie jest to temat
mało znany historykom i Polakom zarazem. Sytuacja rodzin polskich na
Pomorzu w czasie hitlerowskiej okupacji jest znana w zasadzie tylko tym,
którzy ten podły czas przeżyli. Jak nauczyciele niemieccy nas - jako dzieci
polskie traktowali,to tutaj dam tylko krótkie wspopmnienie. Wchodzac na
zajęcia do klasy, nauczyciel w czarnym mundurze SS obowiązkowo
częstował nas trzema uderzeniami kijem w dłonie!Kto rąk nie nadstaweił
na uderzenie otrzmał uderzenia po twarzy,głowie itp. Raz zabił na naszych
oczch polską dziewczynkę specjalna lagą. Ojciec tej zamordowanej
dziewczynki - przed wojną był znanym patriotą tej okolicy.Jak przebiegały
lekcje z tym bandytą, to tylko można sobie wyobrazic. Nie przybycie do szkoły
polskiego dziecka było karalne dla rodziców. Chyba,że zaświadczył jakliś
Niemiec,że dziecko było chore. To tylko jeden skrawek życia rodzin polskich
na Pomorzu w tamtym podłym czasie.Materiały do takiego tematu pewnie
zachowały się w archiwach w Bydgoszczy (Bromberg) i Gdańsku.
W 1986r napisałem pracę pt. "LOSY NARODU POLSKIEGO W LATACH
OKUPACJI HITLEROWSKIEJ"
Tę prace wysłałem na Konkurs rozpisany przez Główna Komisję Badania
Zbrodni Hitlerowskich w Polsce Instytutu Pamieci Narodowej. Praca
otrzymała wyróżnienie I stopnia. Dyplom jaki otrzymałem za te pracę nie
uległ zniszczeniu,gdyz pozostał w domowej bibliotece i został mi z innymi
podobnymi materiałami przesłany do USA. Serdecznie pozdraweiam!!

Kuba - 13.09.16 14:26
Wydając łatwe wyroki z perspektywy czasu, należy pamiętać, że organizm młodego polskiego państwa nie był w stanie dokonać cudu w ciągu zaledwie 20 lat i rozwiązać wszystkie problemy, edukacyjne i etniczne na tak ogromnym obszarze Polesia, które stanowiło 10 procent całego kraju, przy jednoczesnym słabym zaludnieniu w którym 80 proc. żyło na wsi, a tylko 14,5 proc. przyznawało się do j. polskiego i aż 60 proc. znalazło się w rubryce; inne... (Mały rocznik statystyczny z 1939 roku)
Potem przyszła bolszewia.

Aby zrozumieć skalę owego problemu trzeba przeczytać przedwojenne reportaże Wańkiewicza czy Ksawerego Pruszyńskiego synów Kresów, którzy pisali o swoich OSOBISTYCH Ojczyznach z miłością ale i z wielkim realizmem. Ale i nigdy - jak autor powyższego tekstu - nie nazwali chłopów CHAMAMI!!!!
W 1934 roku działało już na Polesiu ponad 1300 szkół podstawowych i 14 gimnazjów państwowych.
W 1939 roku liczba analfabetów spadła do poniżej 49 proc.
Historia Kresów, to ogromna i dotąd NIE zapisana JESCZE KARTA. Karta tach krucha i delikatna, że można ją zniszczyć byle posunięciem pióra. Jedynie synowie i córki Kresów noszących swoje kresowskie geny, potrafią tego dokonać. Państwo polskie zarządzane przez prez. A. Dudę powinno stworzyć taką szansę, aby poznać te ziemie od czasów Mendonga, który to, za stolicę tych ziem wybrał sobie Nowogródek.

Jan Orawicz - 13.09.16 2:34
Drogi nasz Historyku serdeczne Panu dzieki za ten bardzo ciekawy skrawek naszej historii kresów wschodnich RP! Młodych Polaków w PRL nie uczono
tamtej historii. Gdyż był w tym zakresie zakaz. Od starszych, nieco oczytanych
wiedzieliśmy,że się w tej krainie urodził Adam Mickierwicz.Moi rodzice - jako
dzieciny żyli w Niemczech,więc o Polsce ich wiedza była dość kiepka,
Szczególnie o jej wschiodnich rubieżach. W PRL o historii Polski partyjni
nauczyciele mówili po łepkach A w szkołach zawodowych tego przedmiotu w
zasadzie nie było. Ważne było wiedzieć,co znaczy1 maja i 22 lipca itp. Na
szczęście nasze powstały Antykwariaty sprzedające stare zbiory książek.To
nas podratoweało w koniecznej wiedzy o Polsce i dookolnym świecie.
Serdecznie pozdrawiam

Kuba - 12.09.16 11:28
Nie ma Ojczyzny numer dwa!!!!!!(tzw. drugiej!!!!)
Jest tylko jedna Ojczyzna, Polska. Nasza Matka - zawsze i wszędzie, także na obczyźnie.................!!!!!!!!

Lubomir - 06.09.16 11:59
Niekiedy można odnieść wrażenie, że faktycznie 'Polacy to nie Polacy'. W przeciętnej polskiej bibliotece w Macierzy, trudno znależć dzieła Adama Mickiewicza czy Józefa Mackiewicza, nie znajdzie się też mającego szansę na zostanie bestsellerem dzieła p. Mariana Kałuskiego: 'Polska - druga ojczyzna Polaków'. Roi się natomiast od literatury splodzonej przez antypolaków i demoralizatorów, przez politycznie pożytecznych idiotów i salonowców. Literatura podróżnicza i naukowo-techniczna też praktycznie nie jest obecna. Na jakich wzorcach mają wychowywać się młodzi Polacy?.

Lubomir - 02.09.16 20:56
Nie możemy dostarczać 'amunicji' obcym. Polacy muszą w swojej masie, w swojej zbiorowości - utożsamiać się z literacką polszczyzną i z polską kulturą najwyższego lotu a nie z 'rynsztokiem', nie ze słownymi fekaliami i stylem bycia menela. Polska bez takich wartościowych atrybutów, przestaje być Polską a Polacy - Polakami. Warczący na siebie rodacy. Warczący w jakimś pod-języku, nie są warci szacunku innych. Ta 'arcypolska' kur.a zamiast panie bracie, bracie, panie kolego, kolego czy szanowny panie, to istna katastrofa. Nic dziwnego, że takim ignorantom bezczelnie kradną Mickiewicza i Słowackiego, wraz z ich dorobkiem, przekonując że to nie są Polacy ale Litwin i Ukrainiec. Ignorant 'doklei się' do każdego języka i do każdej kultury, uznając je za coś wyjątkowego i wyższego.

Wszystkich komentarzy: (9)   

Publikowane komentarze są prywatnymi opiniami naszych Czytelników. Gazeta Internetowa KWORUM nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.

28 Marca 1892 roku
Urodził się Stanisław Dąbek, polski płk, dowódca Lądowej Obrony Wybrzeża podczas kampanii wrześniowej (zm. 1939)


28 Marca 1933 roku
Rozwiązano Obóz Wielkiej Polski


Zobacz więcej