Piątek 19 Kwietnia 2024r. - 110 dz. roku,  Imieniny: Alfa, Leonii, Tytusa

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 26.10.17 - 22:13     Czytano: [1381]

Dział: Godne uwagi

Nienawiść do Kościoła i promocja satanizmu

Raport z analizy rocznika „Gazety Wyborczej”



Część osĂłb o umiarkowanych poglądach wciąż uwaĹźa „Gazetę Wyborczą” za wiarygodne ĹşrĂłdło informacji i niezaleĹźnej opinii. Wielu z nich to katolicy, choć niekoniecznie z konserwatywnego skrzydła Kościoła. Jednak prawda jest brutalna: medium z Czerskiej to propagator treści antykatolickich, bluĹşnierczych, a niekiedy wręcz satanistycznych. Analiza rocznika 2016 „GW” pokazuje, Ĺźe są one prezentowane dość systematycznie, choć w róşnym natężeniu.

TwĂłrca prezentowanego tu raportu przeanalizował treści pojawiające się w „Gazecie Wyborczej” i wszystkich jej dodatkach w 2016 roku. Utworzył listę tekstĂłw uznanych za antyreligijne, obejmującą cztery „klasyfikacje”, takie jak:

1. Satanizm lub jego promocja, a więc treści satanistyczne wyraĹźane przez autora tekstu z „GW” lub promocję tych treści bądĹş osĂłb wyznających satanizm;

2. bluźnierstwo: treści bluźniercze wyrażane przez autora lub promocja tych treści;

3. antykatolicyzm treści wrogie Kościołowi, chrześcijaństwu wyrażane przez autora lub promocja tych treści;

4. okultyzm lub promocję okultyzmu: treści okultystyczne lub pokrewne wyraĹźane przez autora lub promocję tychĹźe. Jako okultyzm zaklasyfikowano nie tylko okultyzm sensu stricto, ale takĹźe pogaństwo, magię et cetera. Do tej grupy zaliczono między innymi promocję koncertĂłw metalowych z udziałem zespołów satanistycznych; promocję książek o Harrym Potterze; promocję rozmaitych niebezpiecznych duchowo form spędzania „Halloween” et cetera.

Choć twórca niniejszego raportu dochował należytej staranności, należy zauważyć, że tworzenie opracowania wiązało się (przynajmniej w niektórych przypadkach) z koniecznością podjęcia wyboru dotyczącego wpisania na listę lub wstrzymania się od tego. W pewnych przypadkach decyzja jawiła się jako niemal oczywista, jednak w niektórych wiązała się z wątpliwościami. Nie sposób, żeby tego typu lista była nieskażona subiektywizmem czy możliwością błędu. Tym niemniej wydaje się dobrze odzwierciedlać panujący trend.

Łącznie na listę wpisano 147 tekstĂłw. Nadano 152 klasyfikacje (w szczegĂłlnych przypadkach tekst otrzymywał więcej niĹź jedną klasyfikację: np. antykatolicyzm oraz bluĹşnierstwo). Podział ilościowy „klasyfikacji” wygląda następująco:

BluĹşnierstwo – 24
Satanizm – 28
Okultyzm – 46
Antykatolicyzm – 56



W kwestii podziału na poszczególne miesiące, nasilenie tekstów wpisanych na antyreligijną listę przedstawione w formie graficznej wygląda następująco:



SzczegĂłlną uwagę zwraca zatem nasilenie częstotliwości tekstĂłw antykatolickich w kwietniu i paĹşdzierniku. Ze 147 artykułów wpisanych na listę, 25 z nich zostało opublikowanych właśnie w paĹşdzierniku – miesiącu Róşańca Świętego. To aĹź 17 proc. wszystkich sklasyfikowanych treści.

MoĹźna znaleźć trzy przyczyny nasilenia antyreligijnych treści właśnie w tym miesiącu. Jedna z nich to Halloween (31 paĹşdziernika), druga to odbywające się 3 paĹşdziernika 2016 roku „Czarne Marsze”, trzecia zaś to premiera nowej książki o „Harrym Potterze” z 22 paĹşdziernika.

Demon egalitaryzmu

WśrĂłd paĹşdziernikowych treści na szczegĂłlną uwagę zasługuje tekst Magdaleny Środy „Demon w Warszawie” (Gazeta Wyborcza nr 251, wydanie z dnia 26/10/2016 Opinie, str. 17). Odnosił się do konferencji prasowej w Warszawie na ulicy Litewskiej, w ktĂłrej na pytania dziennikarzy odpowiadała… kobieta wcielona w rolę demona. Skąd się wzięła? „Warszawski demon był odziany na czarno – nie wiadomo, czy dlatego, Ĺźe kaĹźdy demon tak się nosi, czy dlatego, Ĺźe przybył z kończącego się właśnie nieopodal, na patelni, strajku kobiet (i mężczyzn) w sprawie praw rĂłwnościowych” – pisze Magdalena Środa.

Tekst ukazuje dobitnie powiązanie między demonizmem a rewolucją i egalitaryzmem. Jak pisze autorka „Demon jest egalitarystą; lubi wszelkie zaburzenia ładu, ktĂłre władza (boska czy ludzka) ustanawia na Ziemi. MoĹźna się o tym przekonać z licznych wypowiedzi hierarchĂłw, ktĂłrzy potępiając niegdyś wolność i rĂłwność demokracji, a dziś feminizm i homoseksualizm, przywołują argument wiecznego, naturalnego, boskiego, hierarchicznego porządku, ktĂłry buntownicy chcą naruszyć. Przywoływali go rĂłwnieĹź, paląc na stosie Giordano Bruno”.

Widać tu zatem powiązanie między treściami feministek, a ideami egalitarnymi. Powiązanie to juĹź dekady temu dostrzegał brazylijski myśliciel katolicki, profesor Plinio Correa de Oliveira. Zwracał on uwagę, Ĺźe Rewolucja wiąże się z egalitaryzmem polegającym na niszczeniu porządku hierarchicznego, odzwierciedlającego doskonałość Boga. Na kartach swego opus magnum „Rewolucja i Kontrrewolucja” Brazylijczyk pisał o skrajnym egalitaryzmie, jako o nienawiści do Boga. Wszak, jak uczy święty Tomasz, nierĂłwności i róşnorodność stworzenia stanowią odzwierciedlenie doskonałości StwĂłrcy. Wszechświat monotonny, jednolity, nie byłby w stanie odzwierciedlić doskonałości Boga. Dążenie do zatarcia tej róşnorodności oznacza zatem zniweczenie owego podobieństwa do StwĂłrcy. Ten sam egalitaryzm prezentuje tak Magdalena Środa, jak i skrajne feministki biorące udział w „Czarnym Marszu”.

Demonizm, a Marsz kobiet – inne teksty

Artykuł Magdaleny Środy to niejedyny tekst w „Gazecie Wyborczej” sugerujący powiązanie między „Czarnymi Marszami”, a satanizmem, a w kaĹźdym razie antychrystianizmem. W tym kontekście warto wspomnieć takĹźe o artykule Beaty Bialik „Marsz Świeckości poszedł na ratunek kobietom” (Strony Lokalne KrakĂłw nr 231, wydanie z dnia 03/10/2016 Gazeta KrakĂłw, str. 2). Oczywiście świeckość jest w kontekście marszu rozumiana w skrajnie zideologizowany sposĂłb. Wszak pojęcie świeckości – jak zauwaĹźa francuski filozof RĂŠmi Brague w książce „Europa droga rzymska” – zachowuje swĂłj sens jedynie w kontekście istnienia sfery Kościoła. Profanum istnieje nieodłącznie od sacrum, etymologicznie to słowo oznacza coś, co znajduje się na dziedzińcu świątyni (pro-fanum). Oznacza coś, co nie jest święte, jednak nie znajduje się w opozycji do świętości i religii. Tymczasem organizatorzy i część uczestnikĂłw „Marszu Świeckości” przez świeckość rozumieli po prostu antychrystianizm.

„My się diabła nie boimy i przesądy zwyciężymy – skandowali uczestnicy sobotniego Marszu Świeckości. Tegoroczna pikieta ateistĂłw i agnostykĂłw odbyła się pod hasłem Świeckość na ratunek kobietom” – czytamy w pierwszych zdaniach opublikowanego w „Gazecie Wyborczej” tekstu. Krytycznego komentarza w stosunku do tego typu deklaracji trudno szukać.

We wspomnianym Marszu uczestniczyła między innymi Grażyna Juszczyk, nauczycielka matematyki ze szkoły w Krapkowicach. Stała się ona osobą publiczną, po tym jak samowolnie zdjęła krzyż wiszący w pokoju nauczycielskim. Jej zdaniem Polska staje się państwem wyznaniowym. W manifestacji udział wziął także znany z antychrześcijańskich poglądów Jan Hartman.

To takĹźe nie przeszkadzało „Gazecie Wyborczej”. Tekst ma na pozĂłr czysto informacyjny charakter. Jednak nie znajduje się w nim Ĺźadne słowo krytyki wobec organizatorĂłw Marszu. Ponadto gazeta stara się odpowiednio nastawić czytelnika do sprawy poprzez sam tytuł: „Marsz Świeckości poszedł na ratunek kobietom”. Czy zatem jedynie ideologicznie (antychrześcijańsko) rozumiana świeckość jest w stanie „uratować kobiety”? Czy to chrześcijaństwo stanowi zło, przed jakim naleĹźy je ratować? Oto, jakie wnioski nasuwają się po bezkrytycznej lekturze artykułu w „GW”.

Opisując powiązanie między feminizmem, a sprzecznymi z chrześcijaństwem praktykami religijnymi, warto wspomnieć takĹźe o słowach socjolog Urszuli Szczepankowskiej z wywiadu dla „Wyborczej” („Kto cię wyleczy, jeśli nie szeptucha” – rozmawiał Aleksander Dobrzyński, Gazeta Wyborcza nr 224, wydanie z dnia 24/09/2016 Magazyn – Ĺťycie i styl, str. 36). Wspomniany wywiad (wrześniowy, niezwiązany akurat z Marszem) dotyczył zjawiska szeptuch – kobiet wykorzystujących magię do celĂłw leczniczych. Przy tej okazji rozmĂłwczyni „Wyborczej” wspomniała o ubolewaniu feministek nad dyskredytowaniem wiedĹşm. Jak mĂłwiła „kiedyś Kazimiera Szczuka rozmawiała z Marią Janion, ktĂłra w Ĺźartobliwy sposĂłb komentowała, jak w naszej kulturze przedstawiana jest wiedĹşma, czyli ta, ktĂłra wie. O ile stary mężczyzna zajmuje miejsce mędrca, o tyle stara kobieta, choć ma wiedzę i umie leczyć, nie będzie nikim innym niĹź bezzębną staruchą, wychudzoną, kościstą, z obrzydliwą, kaprawą twarzą, na ktĂłrą wraz z rozwojem profesji lekarskiej zaczęto polować”.

Powiązanie feminizmu (a przynajmniej jego części) z antychrystianizmem, nie jest fenomenem ograniczającym się do zjawiska „Czarnych MarszĂłw”. Pewne pojęcie o tym daje teĹź fakt, Ĺźe 14 spośrĂłd wpisanych na listę artykułów antyreligijnych pojawiło się na łamach „Wysokich ObcasĂłw” – feministycznego dodatku do „GW”. Związki między feminizmem, a satanizmem czy antychrystianizmem to problem zasługujący na dalsze badania.

Z kolei Paweł DroĹşdziak, „psycholog i psychoterapeuta”, w rozmowie z Krystyną Romanowską, wykorzystuje „Czarne Marsze” do ataku na Kościół („Dlaczego parasolki nie krzyczą pod Kościołem”, Gazeta Wyborcza nr 248, wydanie z dnia 22/10/2016 Magazyn, str. 6). „Psycholog i psychoterapeuta” zostaje najpierw odpowiednio nastawiony do tematu przez dziennikarkę „Wyborczej”. „Ale tym z duĹźego miasta dobiera się do skĂłry przede wszystkim Kościół” – twierdzi (zamiast pytać) Krystyna Romanowska. RozmĂłwca podchwytuje wątek. „Katolicyzm represjonuje seksualność. Zanim zaczął się spĂłr o ciąże, skupiano się na homoseksualistach. Część niechęci wynika z przeraĹźenia wizją dobrowolnego poddania się dominacji drugiego samca. Ale juĹź nie do przyjęcia jest obraz niczym nieskrępowanej przyjemności” – mĂłwi.

Paweł DroĹşdziak podejmuje się ponadto analizy przyczyn zdecydowanej obrony Ĺźycia przez katolikĂłw. Jego zdaniem nie wynika ona trzymania się prawa naturalnego i V Przykazania BoĹźego. Prawdziwe przyczyny są – jak twierdzi – inne. Jakie? „Kościół jest zainteresowany tym, by Ĺźycie było cały czas nienarodzone”– mĂłwi. „To jest Ĺźycie przed separacją. Ĺťycie doskonałe. Separacja oznacza problemy. Klasztor albo stan kapłański to sytuacja symbiotyczna, w ktĂłrej wszystko jest zagwarantowane – o nic się nie trzeba martwić. Świat jest uporządkowany, bo nie ma róşnic, niepewności, rywalizacji. Troska o Ĺźycie nienarodzonych jest pochodną nieświadomego grupowego lęku przed rozpadem tej struktury, ktĂłra gwarantuje taki rodzaj egzystencji” – dodaje.

Halloween – od maratonĂłw grozy po recycling dziadĂłw

Obok „Czarnych MarszĂłw” okazją do promocji treści antyreligijnych (choćby pośrednio) stało się, jak juĹź wspomniano, Halloween. Na uwagę zasługuje dokonywana w okolicy owego „święta” promocja najróşniejszych form niekatolickiego spędzania tego dnia: od maratonĂłw horrorĂłw, aĹź po „oryginalne” interpretacje mickiewiczowskich „DziadĂłw”.

W tym kontekście warto wspomnieć o wywiadzie z Łukaszem Maurycym Stanaszkiem „Smutne Słowiańskie Wampiry” (Gazeta Wyborcza nr 255, wydanie z dnia 31/10/2016 Kultura, str. 11). Rozmowa słuĹźy, jak się wydaje, zakorzenieniu Halloween w polskiej kulturze. RozmĂłwca Emilii DłuĹźewskiej twierdzi, Ĺźe niekoniecznie uzasadnione jest twierdzenie o obcym rodowodzie wampirĂłw. Wszak „rĂłwnie dobrze moĹźna powiedzieć, Ĺźe jesteśmy matecznikiem wampiryzmu. Samo słowo wampir jest słowiańskie, później przeszło do innych językĂłw”. Dalej rozmĂłwca „Gazety Wyborczej” przyznaje jednak, Ĺźe obchody Halloween wywodzą się z tradycji celtyckiej.

Pojawia się rĂłwnieĹź prĂłba powiązania wampiryzmu z chrześcijaństwem. Zdaniem rozmĂłwcy „GW” przyjęcie chrystianizmu nie tylko nie osłabiło wiary w wampiry, ale mogło ją wręcz wzmocnić. „W X czy XI w. lud słuchał liturgii, ktĂłre były bardzo uproszczone. To, co ludzie słyszeli, dopasowywali do systemu wartości, w ktĂłrym funkcjonowali od wiekĂłw: pogańskich boĹźkĂłw, szeptuch, całej tej sfery duchowej. Kiedy taki chłop słyszał, Ĺźe ciało Chrystusa przybili do krzyĹźa, a grĂłb zawalili kamieniem, by nie zmartwychwstał, to pasowało to do opowieści o wampirach. Podobnie jak picie krwi i zjadanie ciała na ołtarzu. To samo robiły przecieĹź strzygi” – mĂłwi.

Co ciekawe, na ołtarzu promocji wampiryzmu, rozmĂłwca „Gazety Wyborczej” wydaje się w pewnym stopniu składać nawet „postępowe” przekonanie o pozytywnej roli reformacji i oświecenia. Zgodnie z jego narracją, u GermanĂłw reformacja doprowadziła do rządĂłw „szkiełka i oka”, podczas gdy Słowianie zachowali dłuĹźej swą „bujną wyobraĹşnię” i pierwiastek magiczny.

Na uwagę zwraca takĹźe inny artykuł oswajający czytelnika z szeroko rozumianym okultyzmem. Chodzi o tekst pod tytułem „Recykling DziadĂłw Słowiańskich” autorstwa Agaty Saraczyńskiej (Co Jest Grane 24 Wrocław nr 253, wydanie z dnia 28/10/2016 SCENA, str. 18). „Mickiewicz, przywracając słowiańskim dziadom wymiar rytualnego seansu wywoływania duchĂłw, nawiązania z nimi dialogu i odesłania ich z powrotem w zaświaty, komentował współczesność” – pisze autorka.

„Dziady” do celĂłw ideologicznych zostają wykorzystane rĂłwnieĹź w wywiadzie Moniki Ĺťmijewskiej z Piotrem Tomaszukiem (Strony Lokalne Białystok nr 253, wydanie z dnia 28/10/2016 Gazeta Białystok, str. 7). Tomaszuk, szef Teatru Wierszalin, promuje w wywiadzie spektakl „Dziady-noc pierwsza”:

„IV część DziadĂłw to tak naprawdę bardzo antykościelny tekst. Głównym oskarĹźonym jest Ksiądz, postać, na ktĂłrą jak dotąd w ogĂłle nie zwracaliśmy uwagi. Dlatego teĹź dzieło Mickiewicza jest bardzo współczesne i nowoczesne. Nie tylko pod względem teatralnym, ale teĹź dlatego, Ĺźe atakuje hierarchię, Kościół, interesujący się dobrami, wyłamujący skrzydła” – przekonuje Piotr Tomaszuk.

„Kultura” zła

Znaczna część znajdujących się w „Gazecie Wyborczej” treści antyreligijnych wiąże się z promocją rozmaitych wydarzeń „kulturalnych”, szczegĂłlnie (choć nie tylko) muzycznych. Pokazuje to rolę, jaką Rewolucja przywiązuje do tej sfery Ĺźycia. W tym miejscu naleĹźy zaznaczyć, Ĺźe na „czarną listę” wpisywano nie tylko teksty przedstawiające jawnie pozytywną opinię dziennikarzy czy ich rozmĂłwcĂłw o danym antychrześcijańskim muzyku. Wpisywano na nią bowiem rĂłwnieĹź teksty informujące o występie tego typu twĂłrcy.

Metoda ta moĹźe się wydawać kontrowersyjna, jednak przyjęto załoĹźenie, Ĺźe informacja o koncercie, bez negatywnego komentarza (dotyczącego walorĂłw bądĹş to moralnych, bądĹş artystycznych) stanowi zachętę do udania się na to wydarzenie. Gazeta nie ma wszak obowiązku publikowania informacji o wszelkich imprezach kulturalnych. Jeśli decyduje się to uczynić, to dokonuje tego w jakimś celu. Decyzja o wpisaniu na „czarną listę” była uzasadniona tym bardziej, gdy treść recenzji czy opisu zachęcała do udziału w kolejnej odsłonie wydarzenia.

W muzyce promocja treści antychrześcijańskich przez „Gazetę Wyborczą” oznaczała zazwyczaj promocję zespołów metalowych o antychrześcijańskim nastawieniu. Nie zabrakło teĹź przedstawiania w pozytywnym świetle antychrześcijańskich filmĂłw. W tym kontekście naleĹźy wspomnieć o filmie „Zupełnie nowy testament” (autorstwa „RA-DLO” opublikowanym w: Strony Lokalne Radom nr 2, wydanie z dnia 04/01/2016 Gazeta Radom, str. 2). Film ma charakter bluĹşnierczy, wymierzony bezpośrednio przeciw StwĂłrcy. ZauwaĹźa to sama „Gazeta”. Wprawdzie twierdzi, Ĺźe „w tym obrazie sentymentalizm jest wzięty w cudzysłów, przełamany Ĺźartem. Nie jest to jednak śmiech racjonalisty, ktĂłry kpi z naiwnych wyobraĹźeń Boga”. Jednocześnie jednak autor krĂłtkiego tekstu zauwaĹźa, Ĺźe „w filmie Jaco Van Dormaela BĂłg jest tyranem, ktĂłry z nudĂłw nęka ludzi. Na szczęście ma teĹź cĂłrkę”. Trudno spotkać się z jego krytyką. Przeciwnie, czytelnik zostaje zachęcony do obejrzenia bluĹşnierczego seansu: „plakat krzyczy: Piekielnie śmieszna komedia. Ale to czarne kino. Znakomite”.

Jeśli zaś chodzi o książki, to naleĹźałoby wspomnieć głównie o promocji publikacji o Harrym Potterze. PaĹşdziernikowa premiera książki „Harry Potter i przeklęte dziecko” spotkała się z kilkoma wzmiankami w „Gazecie Wyborczej”.

Na przykład Mileda Rachid Chehab w tekście „Harry Potter i ocean pieniędzy” (Gazeta Wyborcza nr 247, wydanie z dnia 21/10/2016 Kultura, str. 18) opiewa autorkę przesyconej magią powieści jako „uosobienie kopciuszka, ktĂłry z samotnej matki ledwo wiążącej koniec z końcem i piszącej swe opus magnum przy stolikach sieciowych kawiarni zmienił się w jedną z najbardziej wpływowych kobiet na ziemi. A do tego Rowling wciąż osobiście dba o produkt, nie pozwalając, by wykorzystywano go do promocji niezdrowych fast foodĂłw, i utrzymując bliskie relacje z czytelnikami”. W „dbaniu o produkt” pomagają jej takĹźe (choćby nieświadomie) artykuły, takie jak ten opublikowany w „Gazecie Wyborczej”.

W innym przypadku promocja „Harry Pottera” jest bardziej subtelna i stonowana. Zawiera się w jednym, umieszczonym na końcu zdaniu. „Brytyjka, ktĂłra napisała juĹź drugi scenariusz do filmowej trylogii, zapewnia, Ĺźe fani świata czarodziejĂłw nie będą narzekać na nudę” – czytamy w tekście podpisanym „SJ” (metrocafe.pl – kraj nr 3286, wydanie z dnia 07/07/2016 Metro, str. 3).

W kolejnym artykule autora podpisanego PCM promocja Harry Pottera przybiera z kolei formę promocji autorki poprzez przedstawianie jej jako osoby światłej, wolnej od rasistowskich przesądĂłw („Harry Potter się zestarzał” metrocafe.pl – kraj nr 3261, wydanie z dnia 02/06/2016 Metro, str. 8). Jak podaje „GW”, gdy spotkała się ona z zarzutami odnośnie czarnego koloru skĂłry jednej z pozytywnych, przedstawionych w ekranizacji jej książki bohaterek „niemal natychmiast zareagowała”. Rowling podkreśliła, Ĺźe „jedyny opis Hermiony w książce to brązowe oczy, kręcone włosy i bystrość”. „Nigdy nie napisałam, Ĺźe miała białą skĂłrę”. Dodała teĹź, Ĺźe jest zachwycona wyborem aktorki. Zdanie to podzieliła Emma Watson – odtwĂłrczyni roli Hermiony w filmie. Napisała, Ĺźe nie moĹźe doczekać się, Ĺźeby zobaczyć Nomę Dumezweni w sztuce.

Gusła tak – Kościół nie

Promocja Halloween, książek o magii i innego typu przejawĂłw ucieczki przed rozumem przez „Gazetę Wyborczą” to bardzo interesujące zjawisko. Wszak linia tego tytułu wiąże się raczej z oświeceniowym paradygmatem. Tymczasem przekonanie to w świetle analizy rocznika 2016 tego tytułu naleĹźy uznać za błędne. „Gazeta” promuje bowiem nie tyle, a z pewnością nie tylko, ideał racjonalizmu, religijnego sceptycyzmu (względnie wiary oczyszczonej z „fundamentalizmu” i „zabobonĂłw”). W pozytywnym świetle przedstawia bowiem niemal wszystko, co w jakikolwiek sposĂłb sprzeciwia się tradycyjnie rozumianej wierze katolickiej (łączonej z rĂłwnie znienawidzoną, po endecku rozumianą polskością). Dlatego teĹź zgodne z linią pisma okazuje się promowanie zarĂłwno wojującego „racjonalizmu”, katolickiego progresizmu, jak i okultyzmu, neopogaństwa, satanizmu, magii czy innych zabobonĂłw. Stąd teĹź nie naleĹźy się dziwić, Ĺźe w „Gazecie Wyborczej” dochodzi do promocji odległych od ideałów oświeceniowych praktyk okultystycznych związanych z obchodzeniem „Halloween” czy pełnych magii książek o Harrym Potterze.

NaleĹźy do tego dodać promocję innych zabobonĂłw. Jednym z jego przejawĂłw jest tekst „Kto cię wyleczy, jeśli nie szeptucha” (Gazeta Wyborcza nr 224, wydanie z dnia 24/09/2016 Magazyn – Ĺťycie i styl, str. 36), promujący zabobonne metody rozwiązywania problemĂłw duchowych i zdrowotnych. „SocjoloĹźka” Urszula Szczepankowska w rozmowie z Aleksandrem Dobrzyńskim mĂłwi: „jako socjoloĹźka staram się, stosując odpowiednio dobrane metody naukowe, badać zjawiska społeczne i wyciągać wnioski, tak Ĺźeby poszerzać granice wiedzy naukowej. Ale przyznam się, Ĺźe noszę czerwoną bransoletkę. W zeszłym roku mi się rozerwała. Tydzień później zaczęłam powaĹźnie chorować. Pierwsze, co zrobiłam po powrocie do Warszawy, to kazałam sobie zawiązać czerwoną nitkę na nadgarstku. I choroba minęła”.

Urszula Szczepankowska w swoich badaniach zajmuje się kwestią uzdrowień dokonywanych przez szeptunki (szeptuchy). To zazwyczaj stare, prawosławne kobiety. Nie przeszkadza im to w łamaniu zakazĂłw Cerkwi dotyczących praktykowania magii. Jak zauwaĹźa rozmĂłwczyni „Wyborczej” „stanowisko Kościoła i Cerkwi jest w kwestii uzdrawiania jasne: całkowity zakaz! Szeptunki jednak uwaĹźają, Ĺźe ich zdolność uzdrawiania to dar od Boga. Ludowa legenda głosi, Ĺźe gdy Chrystus zaczął nauczać doktorĂłw w świątyni, przekazał im tajemną umiejętność leczenia oraz teksty magicznych formuł”.

Nie przeszkadza to „socjoloĹźce” chwalić szeptunek. Jej zdaniem to „osoby niezwykle poboĹźne, odznaczające się empatią, spokojem, o zdolności łatwego przebaczania innym”. Nie ukrywa ona takĹźe swojej pewności odnośnie skuteczności ich działania. Jak mĂłwi o szeptuchach „no i najwaĹźniejsze – mają dar, ktĂłry wykorzystują w leczeniu i pomocy osobom w potrzebie”.

Odkąd 8 maja 1989 roku „Gazeta Wyborcza” ukazała się po raz pierwszy, tytuł ten przeszedł daleką drogę. Zmienił się zarĂłwno język (ze stonowanego stając się wulgarnym), jak i forma walki z tradycyjnym katolicyzmem i polskością. Obecnie „Gazeta” nie powstrzymuje się juĹź przed promocją treści otwarcie bluĹşnierczych i antykatolickich. NajwyĹźszy czas, by Polacy otworzyli oczy i rozpoczęli całkowity bojkot tego tytułu.

Marcin Jendrzejczak
PCh24.pl

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt