Piątek 19 Kwietnia 2024r. - 110 dz. roku,  Imieniny: Alfa, Leonii, Tytusa

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 16.03.18 - 12:47     Czytano: [2211]

Dział: Kresy w życiu Polski i narodu polskiego

Diabli biorą antypolską doktryną Giedroycia

W ubiegłym roku minęło 40 lat od kiedy krytykuję doktrynę polskiej polityki wschodniej Jerzego Giedroycia. W redagowanym przeze mnie „Tygodniku Polskim” w Melbourne (Australia) z 16 lipca 1977 roku opublikowałem ten oto tekst:

W obronie prawdy historycznej i dobrego imienia PolakĂłw
14 sierpnia 1385 roku w Krewie (pow. Oszmiana, woj. wileńskie, po 1945 r. Białoruś) Litwa i Polska dobrowolnie zawarły unię personalną, a 1 lipca 1569 roku w Lublinie ponownie dobrowolną z obu stron unię realną. Wraz z Litwą w skład Rzeczypospolitej weszły wszystkie ziemie białoruskie i wszystkie ziemie rdzennej Ukrainy, które wcześniej podbiła czy przyłączyła do siebie Litwa. Polska w swej historii nigdy, powtarzam, nigdy nie podbiła żadnych ziem Litwy, Białorusi i rdzennej Ukrainy. Znalazło się jednak pismo polskojęzyczne wydawane za amerykańskie pieniądze, które w sposób karygodny dopuściło się obrzydliwego kłamstwa historycznego oraz bezpodstawnego i niczym nie uzasadnionego szkalowania narodu polskiego.

Otóş w majowym (Nr 5/356 – 1977 r.) numerze paryskiej „Kultury” ukazała się redakcyjna, czyli de facto Jerzego Giedroycia Deklaracja w sprawie ukraińskiej, w ktĂłrej czytamy m.in.: „Nie moĹźna tu nie wspomnieć krzywd, wyrządzonych Ukrainie ze strony wielowiekowego polskiego imperializmu”.
Ĺťaden sprawiedliwy Polak nie moĹźe zaprzeczyć, Ĺźe i z naszej strony spotkały UkraińcĂłw powaĹźne krzywdy. Ale pomawianie – w ponoć polskim piśmie, a z pewnością w piśmie o międzynarodowym zasięgu – PolakĂłw o wielowiekowy imperializm – to nie tylko mijanie się z prawdą historyczną, ale takĹźe wielka zniewaga Narodu Polskiego! To bezmyślne i niczym nie uzasadnione poniĹźanie godności narodowej! (przysłowie angielskie mĂłwi: szanuj siebie samego, a będą ciebie szanować). Tym bardziej, Ĺźe w tej deklaracji nie został rĂłwnocześnie potępiony prawdziwy i naprawdę wielowiekowy imperializm rosyjski w odniesieniu do Ukrainy!

Zresztą przekonywująco udowodnił, Ĺźe Polska nie prowadziła polityki imperialistycznej znany publicysta i szermierz pojednania polsko-ukraińskiego JĂłzef Łobodowski w artykule Deklaracja w sprawie ukraińskiej, ktĂłry ukazał się w londyńskim „Tygodniu Polskim” z 28 maja 1977 roku.
Warto takĹźe zwrĂłcić uwagę na to, Ĺźe nawet prezes Towarzystwa Polsko-Ukraińskiego w Wielkiej Brytanii, p. Kazimierz Trębicki, poczuł się zmuszony zabrać głos w tej sprawie i wyrazić takĹźe na łamach „Tygodnia Polskiego” z 11 czerwca 1977 roku, ubolewanie „Ĺźe w Deklaracji znalazł się ustęp o krzywdach wyrządzonych Ukrainie ze strony wielowiekowego polskiego imperializmu”
Ze swej strony dołączamy do tego protestu W IMIĘ OBRONY PRAWDY HISTORYCZNEJ I DOBREGO IMIENIA NARODU POLSKIEGO”

Marian Kałuski
Redaktor naczelny
„Tygodnik Polski” (Melbourne) 16.7.1977

..........
Red. Jerzy Giedroyć zarzucał Polsce i Polakom zbrodnie wobec Ukrainy, ktĂłrych Polaka i Polacy nie popełnili. Jednocześnie tuszował lub kazał Polakom zapomnieć – nic nie mĂłwić o PRAWDZIWEJ ukraińskiej zbrodni ludobĂłjstwa (100-120 tys. ofiar) popełnionej na Polakach na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej podczas II wojny światowej. Prof. Bogumił Grott pisze: Do dziś pamiętam, jak Jerzy Giedroyć w radiowym wywiadzie, dokładnie dwa tygodnie przed śmiercią, problem mordĂłw UPA na Polakach skwitował krĂłtkim: naleĹźy zapomnieć (Wiktor Poliszczuk – historyk przemilczanych zbrodni w: „27 Dywizja Wołyńska AK, Biuletyn Informacyjny”, nr 1(101), styczeń-marzec 2009 Warszawa; wikipedia.pl).

Jak mówi rosyjskie porzekadło: plunąć (na Giedroycia) i czapką przykryć. Na nic lepszego ten człowiek sobie nie zasłużył za strony Polaków (chociaż Instytut Literacki robił często dobrą robotę)!

Czy redaktor paryskiej „Kultury” Jerzy Giedroyć był agentem amerykańskim?

Jedyną polską instytucją polityczną na emigracji, ktĂłra do upadku komunizmu w Polsce w 1989 roku uznawała zabĂłr polskich Ziem Wschodnich przez Związek Sowiecki w 1945 roku była redagowana przez Jerzego Giedroycia paryska „Kultura”, ktĂłra nawoływała PolakĂłw do tego, aby pogodzili się z utratą Lwowa i Wilna, aby zaakceptowali rzeczywistość panującą w Europie Wschodniej po II wojnie światowej.

Skąd się wzięła w zespole redakcyjnym „Kultury” taka koncepcja?

Znany historyk angielski, bardzo prosowiecki i obsesyjny wrĂłg państw Europy Środkowo-Wschodniej, w tym Polski, Allan J.P. Taylor (1906-1990) w serii Historia XX wieku pisze bez Ĺźadnych ogrĂłdek, Ĺźe mocarstwa zachodnie postąpiły logicznie i zgodnie ze swą wolą i racją stanu, przekazując po II wojnie światowej pod wpływy sowieckie państwa Europy Wschodniej, ktĂłre, skłócone ze sobą, były i mogły by być ponownie zarzewiem konfliktĂłw międzynarodowych. Według niego powyĹźsze posunięcie amerykańsko-angielskie rozwiązało np. sprawę polską jako zagadnienie międzynarodowe; sprawy polskie, m.in. wschodniej granicy Polski mĂłgł teraz dowolnie rozwiązać sam Związek Sowiecki. Pozostała jednak otwartą sprawa polska jako wewnętrzne zagadnienie amerykańskie i angielskie: w Ameryce ze względu na kilkumilionową Polonię amerykańską, a w Anglii przez przebywanie w Londynie (emigracyjnego) rządu polskiego – do lata 1945 jedynego legalnego rządu polskiego, mającego międzynarodowe uznanie, 250-tysięcznej rzeszy PolakĂłw, a przede wszystkim przez fakt istnienia duĹźej Armii Polskiej (do 1947 r.). Jednocześnie w okupacyjnych strefach Niemiec przebywało takĹźe kilkaset tysięcy PolakĂłw, w tym ok. 300 tysięcy z KresĂłw, ktĂłrzy przez zaistniały podział Europy nie chcieli wracać do komunistycznej tzw. Polski Ludowej, a na dokładkę bez KresĂłw. Tak Amerykanie jak i Anglicy starali się ten ich wewnętrzny problem polski rozwiązać wszelkimi moĹźliwymi środkami, m.in. przez prowadzenie ostrej polityki wobec nieprzejednanych PolakĂłw, o czym pisał w amerykańskiej prasie polonijnej (przedruk w sydneyskich „Wiadomościach Polskich”) świadek tego, późniejszy pisarz Wiesław S. Kuniczak (1930-2000), a takĹźe przez odpowiednio prowadzoną propagandę – wśrĂłd PolakĂłw i przez „PolakĂłw”, ktĂłrzy zostali ich agentami, po polsku i niby polską. Nie wiem czy wydawany w ParyĹźu od 1947 roku i redagowany przez Jerzego Giedroycia miesięcznik opiniotwĂłrczy „Kultura” był tworem tej działalności, ale jest faktem, Ĺźe w odpowiedzi p. Giedroyciowi, w ktĂłrego „Kulturze” napisano, Ĺźe załoĹźone przez AmerykanĂłw Radio Wolna Europa nie ma prawa uwaĹźać się za polską placĂłwkę, gdyĹź jest przez nich finansowane, dyrektor Sekcji Polskiej Radia Wolna Europa, p. Jan Nowak, napisał („Na Antenie” czerwiec 1972), Ĺźe na tej samej zasadzie „Kultura” teĹź nie powinna być uwaĹźana za polską instytucję. A Nowak chyba wiedział co pisze i drukuje!

Po upadku komunizmu w Polsce w 1989 roku wszystkie kolejne rządy polskie (rządy ciemniakĂłw i wyprane z patriotyzmu!) będąc serwilistyczne wobec Ameryki uznały Jerzego Giedroycia za swego guru i zaakceptowały i realizują z uporem targowiczan politykę kresową paryskiej „Kultury”.

Andrij Bondar, ukraiński poeta, tłumacz (przetłumaczył na ukraiński Ferdydurke Witolda Gombrowicza) i publicysta z Kijowa, znający język polski i obeznany nieĹşle w sprawach polskich w rozmowie z ukraińskim portalem rewizor.ua (kresy.pl 17.12.2011) na tematy polsko-ukrańsko-rosyjskie powiedział: „Ideologia współczesnej Polski to w 99% zasługa Jerzego Giedroyca i paryskiego magazynu ’Kultura’. To właśnie według szablonĂłw Giedroyca jego współtowarzysze zbudowali aktualny model stosunku Polski do Ukrainy” oraz Litwy i Białorusi. Niestety, politycy polscy i polscy w cudzysłowie nie zwaĹźają na to, Ĺźe jest ona w wielu punktach sprzeczna z polską racją stanu. I polska racja stanu na tym cierpi oraz Polacy pozostali na Kresach (Marian Kałuski KWORUM 1.11.2013).

Renegat i agent Jerzy Giedroyć?

Aby zrozumieć dobrze myśli Jerzego Giedroycia dotyczące polskiej polityki wschodniej, ktĂłra jest z determinacją realizowana przez wszystkie rządy polskie – niezaleĹźnie od koloru przekonań politycznych – po 1989 roku, naleĹźy najpierw zapoznać się z biogramem redaktora paryskiej „Kultury”.

Otóş nie ulega wątpliwości, Ĺźe Jerzy Giedroyć (1906 – 2000) urodził się jako Polak, ale nie zmarł jako Polak. ChociaĹź emigracyjne wydawnictwa litewskie (przez PolakĂłw nie czytane!) uwaĹźały go za Litwina, to raczej zmarł jako „ni pies ni sobaka”, jako dziwak i internacjonalista – moĹźe nie typu sowieckiego, ale jednak, jako człowiek, ktĂłrego koncepcja polityczna wiele juĹź zaszkodziła i nadal szkodzi Polsce i polskim interesom.

Giedroyciowie byli rodem kniaziowskim pochodzenia litewskiego, ktĂłry juĹź dawno, dawno temu ulegli w naturalny sposĂłb polonizacji - przez wyĹźszą kulturę polską, Ĺźycie w państwie polskim i języka polskiego oraz mieszane małżeństwa. Jednak z takimi osobami nic nigdy nie wiadomo co zrobią głupiego. Najlepszym tego przykładem moĹźe być Andrzej Szeptycki (1865 – 1944), rzymskokatolik, wychowany w polskiej kulturze i w polskim języku, syn dawno spolonizowanego Rusina (ale nie Ukraińca!) i matki etnicznej Polski – Zofii, cĂłrki wielkiego polskiego komediopisarza Aleksandra Fredry i brat Stanisława (1867 – 1950), generała Wojska Polskiego i w 1923 ministra spraw wojskowych II RP. Za obiecaną mu w Watykanie (gdzie mu przypomniano jego rzekomo ciągle aktualne ruskie pochodzenie) godność grekokatolickiego arcybiskupa lwowskiego, nie tylko Ĺźe stał się grekokatolikiem i Ukraińcem, ale takĹźe wielkim i niebezpiecznym wrogiem Polski, PolakĂłw i wszystkiego co polskie. Prawdziwym renegatem!

Podobnie było z Jerzym Giedroyciem. Pochodził z rodziny od wiekĂłw spolonizowanej, a pomimo tego Ĺźył faktem jej jakoby ciągłego litewskiego pochodzenia, co było dziwactwem, gdyĹź np. Amerykanie, ktĂłrzy 10 czy nawet 5 pokoleń wstecz byli Irlandczykami, Niemcami czy Polakami na pewno na co dzień nie Ĺźyją myślą, Ĺźe są ciągle Irlandczykami, Niemcami czy Polakami. A przy tym Giedroyć nie brał przykładu z zacnych i zasłuĹźonych oraz Polskę kochających GiedroyciĂłw, ale raczej z tych upadłych i zdrajcĂłw, jak np. z Jana Stefana Giedroycia (1730- 1802), ktĂłry dzięki poparciu Rosjan i ich krĂłla polskiego Stanisława Augusta został w 1778 biskupem Ĺźmudzkim, był przeciwnikiem konstytucji 3 maja i gorącym zwolennikiem konfederacji targowickiej; po stłumieniu powstania kościuszkowskiego 1794, gdy pewien podległy mu ksiądz w jego obecności uĹźył słów obraĹźających carycę Katarzynę II, Giedroyć nakazał go aresztować, czym zasłuĹźył sobie na podziękowanie posła rosyjskiego Repnina. Znany był z promowania swoich krewnych GiedroyciĂłw na stanowiska kościelne; jednym z nich był jego następca na tronie biskupim Ĺźmudzkim JĂłzef Giedroyć (1754 – 1838), ktĂłry po III rozbiorze Polski w 1795 roku jako delegat Księstwa Ĺťmudzkiego udał się z misją dziękczynną do Katarzyny III; a drugim biskup sufragan Ĺźmudzki Szymon Giedroyć (1764 – 1844), ktĂłry takĹźe wysługiwał się gorliwie zaborcy rosyjskiemu.

Jerzy Giedroyć urodził się w od dawna polskiej rodzinie, ale z własnej inicjatywy, jak juĹź wspomniałem, Ĺźył jej litewską przeszłością; urodził się w Mińsku, a więc dzisiejszej stolicy Białorusi, w 1931 roku oĹźenił się z Rosjanką Tatianą Szwecow. W tym fakcie definitywnie nie ma nic złego, ale z drugiej strony obrazuje on frywolny/lekceważący stosunek Giedroycia do tragicznych dziejĂłw polsko-rosyjskich. TakĹźe jego brat Henryk (1922-2010), ktĂłry prowadził paryski Instytut Literacki w latach 2003-10, był oĹźeniony z Włoszką, co świadczy o tym, Ĺźe w tej rodzinie nie przywiązywano duĹźej wagi do polskości i jej podtrzymywania. W 1994 roku Jerzy Giedroyć odmĂłwił przyjęcia polskiego Orderu Orła Białego, natomiast w 1997 roku przyjął honorowe obywatelstwo Litwy! No i najwaĹźniejszy fakt: dyrektor Sekcji Polskiej Radia Wolna Europa, p. Jan Nowak, napisał („Na Antenie” czerwiec 1972), Ĺźe paryska „Kultura” Jerzego Giedroycia jest finansowana przez AmerykanĂłw. Nikt za darmo nikogo nie finansuje. Jest bardzo powaĹźne przypuszczenie, Ĺźe Amerykanie finansowali „Kulturę” za wybialanie-usprawiedliwianie ich zbrodni w Jałcie w 1945 roku, gdzie prezydent USA Roosevelt, premier Wielkiej Brytanii Churchill i dyktator Związku Sowieckiego Stalin zaakceptowali sowieckie panowanie w Polsce i oderwanie od Polski Ziem Wschodnich, włącznie z arcypolskimi miastami – Lwowem i Wilnem. Jeśli to prawda, to red. Jerzy Giedroyć był płatnym agentem amerykańskim i, jak wyĹźej wspomniani biskupi Giedroyciowie, renegatem! Nie takim jak grekokatolicki arcybiskup Andrej Szeptycki, ale takim jakim był margrabia Aleksander Wielopolski (1803-1877).

I właśnie ten fakt tłumaczy, umożliwia nam lepiej zrozumieć myśli Jerzego Giedroycia dotyczące polskiej polityki wschodniej.

Myśli te sformułował wraz z Juliuszem Mieroszewskim („Londyńczykiem”, człowiekiem-dziwakiem, ktĂłry przez tragiczny los swego ojca we Lwowie, znienawidził to miasto, a tym samym polski LwĂłw!), w 1974 roku w artykule pt. Rosyjski kompleks polski i obszar ULB opublikowanym na łamach „Kultury” (nr 9). Ich główna myśl wyraĹźała się w sformułowaniu, iĹź suwerenność Ukrainy, Litwy i Białorusi (ULB) jest czynnikiem sprzyjającym niepodległości Rzeczypospolitej, natomiast zdominowanie tych krajĂłw przez Rosję otwiera drogę do zniewolenia takĹźe Polski i Ĺźe Polska w imię przyjaĹşni z Ukrainą, Litwą i Białorusią powinna ustępować tym państwom we wszystkim – we wszystkich spornych i nawet we wszystkich innych kwestiach (to było credo wystąpień Giedroycia). A więc przede wszystkim powinna uznać narzuconą Polsce w Jałcie wschodnią granicę Polski i raz na zawsze zapomnieć – po prostu zapomnieć o tym, Ĺźe LwĂłw i Wilno były kiedykolwiek polskie czy starać się o zwrot zagrabionych przez Stalina polskich skarbĂłw narodowych (ktĂłre po 1991 r. są w większości w łapach ukraińskich, litewskich i białoruskich).

Wielu Polakom, szczegĂłlnie patriotom polskim, trudno było zaakceptować koncepcję Jerzego Giedroycia. Odrzucała ją zdecydowanie jeśli nie cała, to prawie cała emigracja polska, uwaĹźając ją za „szkodliwe pięknoduchostwo”. W kraju, gdzie 45 lat antypolskich rządĂłw komuny na usługach Kremla, zniszczyło duszę wielu milionĂłw PolakĂłw, nawet tych uwaĹźających się za inteligentnych i należących do opozycji antykomunistycznej, wśrĂłd ktĂłrych było takĹźe bardzo wiele osĂłb wypranych z patriotyzmu i mało inteligentnych, zdania były podzielone. Bardzo duĹźy wpływ w grupie zwolennikĂłw koncepcji Giedroycia, szczegĂłlnie wśrĂłd politykĂłw, miały takie osoby jak Adam Michnik czy Jacek Kuroń, ktĂłry otwarcie i w sposĂłb wyjątkowo brutalny i antypolski mĂłwił, Ĺźe cieszy się, Ĺźe LwĂłw jest dzisiaj ukraiński, chociaĹź sam pochodził z tego miasta. To nie narĂłd, ale właśnie ludzie nowej władzy zadecydowali o przyznaniu Jerzemu Giedroyciowi doktoratu honoris causa przez Uniwersytet Jagielloński w 1991 roku, Uniwersytet Wrocławski i Uniwersytet Warszawski w 1998 roku, Uniwersytet w Białymstoku, Szczeciński i Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie w 2000 roku, Nagrody Kisiela w 1992 roku, Orderu Orła Białego w 1994 roku i o ustanowieniu przez Sejm 28 lipca 2005 roku rok 2006 Rokiem Jerzego Giedroycia. W 2001 roku redakcja dziennika rządowego „Rzeczpospolita” we współpracy z giedroyciowskim Instytutem Literackim w ParyĹźu ustanowiła doroczną Nagrodę im. Jerzego Giedroycia.

WśrĂłd oponentĂłw koncepcji Jerzego Giedroycia wyrosła krytyka jego załoĹźeń, ktĂłra uzewnętrzniła się w pojęciu sformułowanym przez wrocławskiego socjologa prof. Zbigniewa Kurcza - tzw. „mitu giedroyciowskiego” w jego książce Mit giedroyciowski wobec wyzwań polskiego sąsiedztwa na Wschodzie (w) Pogranicza i multikulturalizm w warunkach Unii Europejskiej: Implikacje dla wschodniego pogranicza Polski (t. 2, Białystok 2004).

Niestety, po upadku rządĂłw komunistycznych w Polsce w 1989 roku koncepcja giedroyciowska znajdowała i ciągle znajduje zwolennikĂłw wśrĂłd ludzi rządzących krajem. Koncepcja ta jest w pełni realizowana, chociaĹź po rozpadzie Związku Sowieckiego w 1991 roku i po przystąpieniu Polski do NATO i Unii Europejskiej nie tylko Ĺźe straciła na znaczeniu, ale stała się wręcz niedorzeczna. Zdaniem krytykĂłw mit giedroyciowski miał jakiś sens dopĂłty był koncepcją uniwersalną, dopĂłki istniało wspĂłlne dla wszystkich krajĂłw: Polski, Ukrainy, Litwy i Białorusi zagroĹźenie. Natomiast po wygaśnięciu tego zagroĹźenia na plan pierwszy wysunęły się inne obawy - co do wzajemnych stosunkĂłw Polski z jej nowo powstałymi wschodnimi sąsiadami. „Mit giedroyciowski” jest interpretowany przez niektĂłrych historykĂłw jako poświęcenie pewnych zasad, prawdy historycznej i interesĂłw Polski, za cenę innych zasad (fałszywie pojmowanych „uniwersalnych zasad demokratycznych”) i dobrosąsiedzkich stosunkĂłw ze wspomnianymi trzema byłymi republikami Związku Sowieckiego. Według prof. Bogumiła Grotta „mit” ten, prowadził nie tylko do przemilczeń, ale i prostego zakłamania, jak w przypadku odsuwania na margines sprawy masowych mordĂłw ludności polskiej na Wołyniu i Małopolsce Wschodniej dokonanych przez ukraińskich nacjonalistĂłw. B. Grott pisze: Do dziś pamiętam, jak Jerzy Giedroyć w radiowym wywiadzie, dokładnie dwa tygodnie przed śmiercią, problem mordĂłw UPA na Polakach skwitował krĂłtkim: naleĹźy zapomnieć (Wiktor Poliszczuk - historyk przemilczanych zbrodni (27 Dywizja Wołyńska AK, Biuletyn Informacyjny, nr 1(101), styczeń-marzec 2009 Warszawa: wikipedia.pl). – Czy Giedroyć odwaĹźyłby się powiedzieć Polakom, aby zapomnieli o Katyniu czy Ĺťydom, aby zapomnieli o houlkauście, bo to wyjdzie na dobre obu narodom i ich państwom?!

Zdecydowaną krytykę założeń giedroyciowskich wcielanych w Polsce w życie przez rządy polskie po upadku Związku Sowieckiego przedstawił także prof. Czesław Partacz w swojej pracy Przyczyny i tło konfliktu polsko-ukraińskiego w latach 1939-1947 (w:) Biuletyn 27 Dywizji Wołyńskiej AK, Nr 1 (101), Warszawa 2009. Stwierdził tam, że poświęcenie prawdy historycznej dla dobrosąsiedzkich stosunków ukazuje naiwność i fałszywość nowej polityki wschodniej Polski, a teza Giedroyca, że bez niepodległej Ukrainy nie ma niepodległej Polski według Partacza świadczy o nieznajomości historii i geopolityki, oraz jest ahistoryczna i antypolska.

Koncepcja Jerzego Giedroycia jest przede wszystkim antypolska. To definitywnie przez nią rządy polskie po 1989 roku nie podjęły zdecydowanych starań o odzyskanie skradzionych nam przez Stalina i obecnie przetrzymywanych bezprawnie polskich dĂłbr narodowych i nie walczą zdecydowanie o prawa pozostałych PolakĂłw na Litwie, Ukrainie i Białorusi. Nawet wĂłwczas, kiedy, w przypadku Litwy, ktĂłra tak jak Polska naleĹźy do Unii Europejskiej i nie przestrzega jej polityki wobec mniejszości narodowych, rząd polski mĂłgłby walczyć o te prawa w Brukseli. MĂłgłby takĹźe walczyć z pomnikami stawianymi przez UkraińcĂłw Stepanowi Banderze, ktĂłry jest odpowiedzialny za rzezie PolakĂłw na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej, ale, stosując się do nauki swego guru – Jerzego Giedroycia, nie chce tego robić. Wolą być polactwem niĹź Polakami!

Przeklęty jest dzień, w którym urodził się Jerzy Giedroyć i w którym napisał za amerykańskie pieniądze swoje myśli o polskiej polityce wschodniej (Marian Kałuski, KWORUM 1.11.2013).

Prof. Osadczy: Miejsca dla Giedroycia już nie ma. Ta doktryna okazała się drogą donikąd

W „DoRzeczy” z 12 lutego 2018 roku ukazał się artykuł Anny M. Piotrowskiej, będący omĂłwieniem jej rozmowy z prof. Włodzimierzem Osadczym z KUL na temat doktryny polskiej polityki wschodniej Jerzego Giedroycia:

„Wizja sojuszu polsko-ukraińskiego opartego na nijakości państwa polskiego i radykalizacji państwa ukraińskiego legła w gruzach. Państwo polskie przestaje być państwem nijakim i zaczyna być coraz bardziej polskim – ocenia w rozmowie z DoRzeczy.pl prof. Włodzimierz Osadczy. Historyk wyraĹźa pogląd, Ĺźe doktryna Giedroycia, jak i wiele innych narzucanych sztucznych wizji politycznych czy geopolitycznych, nie wytrzymała prĂłby czasu. – Ta doktryna juĹź dawno umarła śmiercią naturalną – przekonuje.
Profesor Włodzimierz Osadczy skomentował przyjęcie przez polski parlament nowelizacji ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej, ktĂłra wprowadza do polskiego systemu prawnego penalizację banderyzmu oraz przewiduje kary za podwaĹźanie ludobĂłjstwa na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej dokonanego przez ukraińskich nacjonalistĂłw. Zdaniem historyka, fakt ten ma znaczenie szczegĂłlne dla rodzin kresowych, ktĂłre przez przeszło dwadzieścia lat – zdawałoby się – wolnej Polski nie doczekały się prawdy o ludobĂłjstwie. Jak jednak podkreśla, jest to takĹźe sprawa fundamentalna dla Polski jako społeczeństwa. – NarĂłd to przecieĹź wspĂłlnota zjednoczona wokół pamięci, wokół historii. Historii, ktĂłra czasem jest heroiczna, bohaterska, ale bywa rĂłwnieĹź dramatyczna. Dla wielu narodĂłw klęski i doświadczenia dziejowe są momentami, ktĂłre je cementują, ktĂłre krzepią serca – wskazuje. – NarĂłd polski był celowo pozbawiony pamięci na temat martyrologii Wołynia. Przełamanie nastąpiło dzięki zmianom rządĂłw w Polsce – dodaje.

PiS zrywa z polityką wschodnią Lecha Kaczyńskiego?
Pytany, czy jest zaskoczony faktem, że przełamanie to nastąpiło właśnie za rządów Prawa i Sprawiedliwości i czy to, co obserwujemy nie jest swego rodzaju zerwaniem z polityką wschodnią realizowanej przez śp. prezydenta Lecha Kaczyńskiego, prof. Osadczy zwraca uwagę, że od wielu lat trwaliśmy w narzuconej narracji, która tworzyła nie tylko wypaczony obraz rzeczywistości, ale także wypaczone wizje geopolityczne. Zdaniem profesora, czas tej narracji właśnie się skończył.
Historyk wskazuje na sięgające czasĂłw powstania styczniowego, a realizowane takĹźe przez JĂłzefa Piłsudskiego przekonanie, Ĺźe Imperium Rosyjskie jest wielkim molochem, ktĂłry zagraĹźa Polsce i światu zachodniemu, i Ĺźe tylko tworzenie przestrzeni buforowej moĹźe zapewnić bezpieczeństwo. – Prezydent Lech Kaczyński był romantykiem, ktĂłry w ten sam sposĂłb odbierał rzeczywistość – ocenia profesor. Wizję śp. prezydenta historyk niejako uzasadnia faktem, Ĺźe świat z początku lat dwutysięcznych przedstawiał się zupełnie inaczej niĹź obecnie. – Patrząc na Ukrainę moĹźna było mieć nadzieję, Ĺźe kraj ten będzie mĂłgł się skonsolidować i wytworzyć samodzielną politykę skierowaną na realizację jakieś strategii i planu. Niezupełnie była teĹź rozpoznana istota rządu na Ukrainie. A polega ona na tym, Ĺźe są to rządy klanowe, rządy apolityczne, rządy oligarchii, ktĂłra wykorzystuje zmieniającą się koniunkturę geopolityczną tylko do eksploatacji. KaĹźda z tych ekip oligarchicznych traktuje państwo jako „korporację Ukrainę”. W pewnym momencie opłacalnym dla tej „korporacji Ukraina” stała się eksploatacja ideologii banderyzmu. Wiemy, Ĺźe to, co przez dziesiątki lat było specjalnością tylko Ukrainy zachodniej, to co zniesmaczało PolakĂłw przyjeĹźdĹźających np. do Lwowa – te ulice i pomniki Bandery – stało się zjawiskiem nagminnym i urosło do rangi oficjalnej polityki państwa. Mamy do czynienia z całkowitą banderyzacją społeczeństwa ukraińskiego i to banderyzacją instrumentalną. Tego rodzaju przejawy były w czasach prezydentury Lecha Kaczyńskiego jeszcze detonowane, a widmo banderyzmu było jeszcze bardzo dalekie – tłumaczy historyk.
Nie moĹźna – zdaniem profesora – pominąć faktu, Ĺźe prezydenccy doradcy byli przez cały czas ze wszech miar mamieni niesprawdzoną doktryną Giedroycia, ktĂłra po odzyskaniu suwerenności stała się podwaliną polskiej polityki wschodniej i ktĂłrą realizowały wszystkie rządy.

„Ĺťaden narĂłd nie powinien się na to zgodzić”
– Doktryna Giedroycia w największym uproszczeniu polegała na tym, Ĺźe mamy zapomnieć o wszystkich trudnych sprawach, Ĺźe mamy przełoĹźyć nad to, co nas dzieli, to co nas łączy. Oczywiście okazało się, Ĺźe łączy nas jedynie lęk przed widmem odradzającego się Imperium Rosyjskiego. Widmo to nie było jednak i nie jest teĹź dziś przekonujące. Jest to raczej hasło służące mobilizacji pewnych wysiłkĂłw w sytuacji rywalizacji ośrodkĂłw geopolitycznych. Tak, jak w tej chwili kiedy wiemy, Ĺźe powracamy do czasĂłw zimnej wojny. Napięcie na osi Ameryka-Rosja wciąż rośnie – mĂłwi prof. Osadczy. W ocenie historyka, realizacja tej niesprawdzonej metody, jaką była myśl Giedroycia, była okupiona dość wysoką stawką. – Trzeba było zgodzić się z czymś, na co Ĺźaden cywilizowany – a powiedziałbym, Ĺźe teĹź i niecywilizowany – narĂłd, Ĺźadna wspĂłlnota ludzka, nie powinna się zgodzić. Mianowicie: wyrzec się pamięci o tym, Ĺźe ponad 130 tys. PolakĂłw poniosło śmierć męczeńską, wyrzec się obowiązku wobec tych ofiar – wskazuje.

„Doktryna Giedroycia umarła śmiercią naturalną”
Zapytany, czy zmiana kursu wobec Ukrainy oznacza przełom w polskiej polityce wschodniej i odejście od myśli Giedroycia, profesor mĂłwi: „Doktryna Giedroycia, jak i wiele innych narzucanych sztucznych wizji politycznych czy geopolitycznych, nie wytrzymała prĂłby czasu. Ta doktryna juĹź dawno umarła śmiercią naturalną. Pozostają jedynie pewne imitacje czy gesty nie znajdujące szerszego odbicia w społeczeństwach polskim i ukraińskim. Pozostała teĹź jedna kasta, ktĂłra ze względu na przyzwyczajenie, czy dostawanie ĹşrĂłdeł utrzymania głosi jeszcze tego rodzaju poglądy. Natomiast Ĺźycie zweryfikowało i pokazało, Ĺźe jest to droga donikąd”.
– ZarĂłwno Polska nie jest krajem, ktĂłry zupełnie poddał się amnezji historycznej - i stało się to dzięki temu, Ĺźe środowiska patriotyczne, środowiska kresowe nie dały zakłamać prawdy na temat dramatu Wołynia - jak i Ukraina, ktĂłra jest społeczeństwem bardzo świeĹźym, powstałym w znacznej mierze przez zbieg okoliczności geopolitycznych, takich jak upadek Związku Sowieckiego, czy rywalizacja między Wschodem i Zachodem, potrzebuje w tej chwili wojującego nacjonalizmu. Tak więc w tych okolicznościach miejsca dla Giedroycia nie ma – ocenia. Prof. Osadczy dodaje, Ĺźe jeśli myśl Giedroycia miała nas prowadzić do amnezji, zapomnienia, utraty bardzo waĹźnego elementu toĹźsamości, to jest ona rĂłwnieĹź wątpliwa pod względem etycznym.
– Pamięć Wołynia prĂłbowano zbyć bardzo płytkim pojednaniem, ktĂłre nie miało moĹźliwości autentyczne wejść ani w polskie ani ukraińskie społeczeństwo. Ta zmiana, ktĂłra nastąpiła była nieunikniona, jeśli Polska ma być krajem zachowującym toĹźsamość – konkluduje profesor.

„Państwo polskie przestaje być państwem nijakim”
Zdaniem rozmĂłwcy portalu DoRzeczy.pl, polska dyplomacja na wschodzie była dotychczas pochodną polityki StanĂłw Zjednoczonych. – W tym obszarze byliśmy bardzo mało suwerennym krajem. Kolejni ministrowie spraw zagranicznych to urzędnicy, ktĂłrzy koordynują swoje działania z polityką USA – mĂłwi profesor. Wskazując na polską dyplomację na Ukrainie, historyk mĂłwi o obecnym ambasadorze Polski na Ukrainie (Jan Piekło – red.), ktĂłrego aktywność w kluczowych dla Polski i PolakĂłw sprawach trudno zauwaĹźyć.
Włodzimierz Osadczy przewiduje, Ĺźe takĹźe w tym aspekcie powinno się coś zmienić. – Spodziewam się, Ĺźe w tej materii nastąpią zmiany, bo trudno juĹź ich dziś uniknąć. Widzimy, Ĺźe wizja sojuszu polsko-ukraińskiego opartego na nijakości państwa polskiego i radykalizacji państwa ukraińskiego legła w gruzach. Państwo polskie przestaje być państwem nijakim i zaczyna być coraz bardziej polskim – podkreśla prof. Osadczy.

Uzdrowić relacje z Ukrainą
Na pytanie, czy przyjęcie nowelizacji ustawy o IPN spowoduje pogorszenie i tak trudnych juĹź stosunkĂłw z Kijowem, prof. Osadczy wskazuje, Ĺźe „relacje polsko-ukraińskie od dłuĹźszego czasu były relacjami chorymi. – Państwo polskie patrzyło na Ukrainę jak na państwo specjalnej troski, przymykało oczy na róşne sprawy waĹźne dla siebie, wyciągało rękę i realizowało róşnego rodzaju wsparcie nic w zamian nie oczekując, a czasem nawet tracąc. Partner przyzwyczaił się do tego – tłumaczy rozmĂłwca DoRzeczy.pl. – UwaĹźam, Ĺźe w tej sytuacji państwo polskie powinno zachować dostojeństwo i godność, powinno przedstawić partnerom ukraińskim swoje oczekiwania i wskazać Ĺźe pewnego rodzaju zachowania nie będą tolerowane przez państwo polskie. Dyplomacja wymaga teĹź stanowczości i ta stanowczość pomaga uzdrowić relacje – dodaje.

Przywrócić pamięć
Obecną sytuację Polska powinna – zdaniem profesora Osadczego – wykorzystać do naprawienia błędu ostatnich dziesięcioleci, polegającego na wyrzeczeniu się pamięci o Polakach pomordowanych przez ukraińskich nacjonalistĂłw.
– Na społeczeństwie polskim jako jedynym prawdopodobnie na skalę całego globu ciąży olbrzymie zaniedbanie: tj. zapomnienie o losie, ale teĹź i obowiązku względem tych 130 tys. ofiar ludobĂłjstwa. MĂłwi się, Ĺźe wojna się nie kończy dopĂłty, dopĂłki nie zostaną pogrzebane szczątki ostatniej ofiary. Tu mamy nie jedną, nie dwie i nie dziesięć ofiar, ale potworny apokaliptyczny obraz – mĂłwi historyk. – JeĹźeli narĂłd dopuszcza się takiego zaniedbania i czyni to jeszcze z premedytacją, w myśl twierdzenia „celowo nie grzebię swoich krewnych i jeszcze czerpię z tego jakieś korzyści”, upadla się jako wspĂłlna i upadla się w oczach innych. Nie ma innego rozwiązania niĹź wrĂłcić do pamięci i realizować te obowiązki –dodaje.
– Prawda jest teĹź taka, Ĺźe z silnymi się liczą. Myślę więc, Ĺźe Polska poprzez przyjęcie ustawy o IPN-ie dała sygnał, Ĺźe jest państwem z ktĂłrym się trzeba liczyć – kwituje Włodzimierz Osadczy”.

Pod tym artykułem ukazało się wiele komentarzy. Oto niektóre z nich:

solozzo
Banderowska, budowana na wrogiej Polsce ideologii i odwołująca się do formacji odpowiedzialnych za bestialskie ludobójstwo na Polakach Ukraina nie jest dla Polski wiarygodnym ani pożądanym partnerem. Zatem wszelkie poważne relacje Polski z banderowską Ukrainą są zbędne ponieważ dopóki Ukraina będzie banderowska i tak będzie w konflikcie z Rosją i chcąc nie chcąc będzie stanowić bufor dla Polski, bez jakiegokolwiek jej zaangażowania. Jeśli natomiast Ukraina w przekonujący sposób zeszłaby z drogi banderyzmu, wtedy nawiązanie bliższych relacji byłyby wskazane a nawet konieczne, żeby taki stan rzeczy utrzymać.
Gałaman Ten pan twierdzi, że Polska ma być zakładnikiem środowisk kresowych, które chcą prawdy o Wołyniu. Włos się jeży czytając te głupoty. Odkąd to obecne interesy państwa i przyszłość następnych pokoleń ma zależeć od poglądów garstki emerytów. Te poglądy są często urojeniami w rodzaju zgodnego polsko-ukraińskiego współżycia na Kresach. Nie chcą oczywiście pamiętać o pacyfikacjach ukraińskich wiosek przed wojną przez polską policję, łącznie z rozbieraniem cerkwi.
Byly sympatyk PO
"Ten pan twierdzi, że Polska ma być zakładnikiem środowisk kresowych ..."
Nigdzie takie slowa nie padly.
Pan profesor Osadczy powiedzial natomiast:
"Naród to przecież wspólnota zjednoczona wokół pamięci, wokół historii".
Twoj przekret to typowa reakcja czlowieka ktory czyta GW.
Mozg przemienia sie w przejrzalego banana.
Oczywiscie demokratyczna, niezalezna od Rosji i prosperjuaca Ukraina jest w interesie Polski.
Ale w rzeczywistosci kraj ten zamienia sie autorytarny, proto faszystowskie panswto ktore moze stac sie niebezpiecznym narzedziem w rekach Rosji.
Konserwatysta
Bardzo ciekawe i mądre podejście profesora Osadczego do naszych relacji z Ukrainą. Wydaje się że obecny kryzys może być początkiem oczyszczania i uzdrawiania naszych relacji z sąsiadem. Nasze stosunki z Ukrainą powinny być budowane na prawdzie. Wtedy będziemy mieć prawdziwego sojusznika.
suweren
Armia zielonych ukraińskich ludzików w Polsce tylko czeka na sygnał. Albo od Niemca albo od sowieta.
Zwróćcie uwagę jak Ukraińcy zaczęli nas kąsać po ostatnim konflikcie z żydami.
PIS jest w ślepej uliczce bo wg nich import ukrów i ukrainizacja Polski cały czas były OK.
Konserwa
Obóz w Treblince. Obsada 60 Niemców i 185 Ukraińców.
Obóz w Sobiborze.Obsada 60 Niemców i 250 Ukraińców.
Szkołę Ukrainische SS Wachmanschaft w Trawnikach pod Lublinem ukończyło 15 tys. Ukraińców.
W różnych formacjach niemieckich w czasie II WŚ aktywnie służyło 310 tys. Ukraińców.
Ukraińcy brali udział w tłumieniu Powstania Warszawskiego i wyróżnili się wyjątkowym okrucieństwem. Koniec dyskusji!!!
Ryszard
Doktryna Giedroycia umarła, ale dużo ludzi z propagowania jej żyje (Romaszewska, Gosiewska, Przełomiec) bo nic innego nie umie. Inni propagują ze względu na powiązania narodowościowe jak np.Paweł Kowal. Inni jeszcze jak Szczerski bo ciężko się przyznać że się myliło.
Andrzej
Za doktryną Giedroycia stoi pewna koncepcja intelektualna, która w danych okolicznościach może być prawidłowa lub może być błędna. Niewątpliwie podstawą dobrych stosunków jest prawda - dopóki na Ukrainie tego nie zrozumieją, to te relacje będą powierzchowne, a przez to słabe.
Ukraina ma zresztą poważny problem - odradzanie się banderyzmu skutecznie blokuje Ukrainie drogą do UE. Rosyjska agentura znalazła cudowne narzędzie, wcześniej swoimi ludźmi próbowała zablokować relacje z UE co spowodowało bunt i Majdan, a natomiast dzięki banderyzmowi Rosja będzie skutecznie izolowała Ukrainę.

……………….

Trochę wcześniej, bo 4 listopada 2017 roku w „DoRzeczy” ukazał się inny, rĂłwnie waĹźny artykuł Anny M. Piotrowskiej o fiasku polskiej polityki wschodniej Jerzego Giedroycia:

Kult zbrodniarzy na Ukrainie. Fiasko polskiej polityki wschodniej

Wyrzekliśmy się polskości Kresów Wschodnich, ofiary ludobójstwa na Wołyniu skazaliśmy na zapomnienie. Co z tego mamy? Ukrainę czczącą zbrodniarzy z UPA, brak jej poszanowania dla polskiej wrażliwości historycznej i zakaz przeprowadzenia ekshumacji. Czas zrozumieć, że nie da się zbudować dobrych relacji z Ukrainą na kłamstwie, przemilczeniach i tak daleko idącej asymetrii.
Lata milczenia w imię „nadrzędnego interesu” na temat rzezi wołyńskiej i budowania toĹźsamości współczesnej Ukrainy na kulcie zbrodniczego nacjonalizmu przynoszą konkretne efekty. Jakie to efekty?
Otóş wspierany przez nas na wielu polach sąsiad pozostaje jedynym krajem, na terenie ktĂłrego Polacy nie mogą prowadzić ekshumacji i upamiętniać swoich pomordowanych rodakĂłw. „Chcecie ekshumacji? Odbudujcie pomnik UPA w Hruszowicach na Podkarpaciu” – usłyszeli przed kilkoma dniami wicepremier Piotr Gliński i wiceprezes IPN Krzysztof Szwagrzyk. Na tym jednak nie koniec. W ostatnich dniach były prezydent Ukrainy Wiktor Juszczenko uwaĹźany przez Lecha Kaczyńskiego za wielkiego przyjaciela Polski porĂłwnał Armię Krajową do Ukraińskiej Armii Powstańczej, JĂłzefa Piłsudskiego do Stepana Bandery, zaś szef ukraińskiego IPN Wołodymyr Wiatrowycz oskarĹźył Polskę o „imperialne zapędy”. Wszystko to wydarzyło się w niespełna dwa miesiące po tym, jak polski rząd ugiął się pod presją Kijowa wycofując własną, złoĹźoną obywatelom Polski propozycję zakładającą umieszczenie motywu Cmentarza ObrońcĂłw Lwowa na paszporcie projektowanym na setną rocznicę odzyskania niepodległości.

Zdziwieni?
Czy zachowanie Ukraińców może dziś kogoś dziwić? Jeśli tak, to chyba jedynie czołowych przedstawicieli polskiej elity politycznej rządzącej Polską po 1989 roku.
Ledwie kilka miesięcy temu, wielki kat PolakĂłw naczelny dowĂłdca Ukraińskiej Powstańczej Armii Roman Szuchewycz odpowiedzialny za ludobĂłjstwo na Wołyniu został patronem jednej z kijowskich ulic. Na próşno szukać protestĂłw polskich władz, podobnych ze zgłaszanymi przez stronę ukraińską w kwestii paszportĂłw. A przecieĹź ulica Szuchewycza nie była przypadkiem jednostkowym, tylko przemyślaną i konsekwentnie realizowaną od lat koncepcją budowania toĹźsamości Ukrainy na tradycji zbrodniczego „czynnego” nacjonalizmu Dmytro Doncowa wdroĹźonego w Ĺźycie z iście aptekarską precyzją przez fanatykĂłw z UWO, OUN i UPA. Ideologii, sprowadzającej społeczeństwo ludzkie do roli świata zwierzęcego, ktĂłrej kwintesencję moĹźna zamknąć w niniejszych słowach jej autora:
„Utwierdzanie prawa do Ĺźycia, przedłuĹźania rodu – ma charakter aksjomatyczny, wyprzedza wszystkie inne prawa. To wieczne, irracjonalne prawo narodu do Ĺźycia naleĹźy postawić ponad wszystko (…) ponad Ĺźycie jednej jednostki, ponad krew i śmierć tysięcy, ponad dobrobyt danej generacji, ponad abstrakcyjne rozumowe spekulacje, ponad »ogĂłlnoludzką« etykę, ponad stworzone w sposĂłb oderwany pojęcia dobra i zła”.
Co waĹźne, kult ten nie jest domeną marginalnych organizacji i ruchĂłw nacjonalistycznych, ale oficjalną polityką państwa ukraińskiego aspirującego do Unii Europejskiej. Przez lata upamiętnienia doczekali się nie tylko Stepan Bandera (ktĂłremu Wiktor Juszczenko nadał tytuł Bohatera Ukrainy) czy Dmytro Klaczkiwski, ale takĹźe Dywizja „SS-Galizien” („Hałyczyna”), ktĂłrej członkowie mieli na rękach krew setek PolakĂłw z Huty Pieniackiej, Podkarmienia czy Palikowy, a ktĂłrym na Cmentarzu Łyczakowskim postawiono monument. Jak zauwaĹźa w jednej ze swoich publikacji prof. Bogumił Grott, jest to bodaj jedyny w Europie pomnik postawiony na chwałę SS-manĂłw.

Pustka ideologiczna
O powodach obrania takiego kursu przez naszych sąsiadĂłw, pisał w książce poświęconej Ukrainie profesor Włodzimierz Pawluczuk: "Nie byłoby jednak niepodległej Ukrainy, nie byłoby historii narodu ukraińskiego jako narodu politycznego, walczącego o pełną niepodległość, gdyby nie nacjonalizm, gdyby nie UPA, gdyby nie narodowy fanatyzm jednostek opętanych szaleńczą ideą stworzenia z amorficznej ruskiej masy bitnego, znaczącego dziejowo narodu”.
Profesor Pawluczuk ocenił wprost, Ĺźe „gdyby wykreślić z dziejĂłw Ukrainy zawartość ideową i działalność nacjonalistĂłw, w tym przede wszystkim UPA, to kultura i historia Ukrainy nie zawiera treści, ktĂłre by dawały szanse na legitymizację pełnej niepodległości tego kraju”.

Zmowa milczenia
Znamienne, Ĺźe wypełnianie tej pustki ideologicznej na fundamencie – bądĹş co bądĹş – antypolskim, odbywało się przy cichym przyzwoleniu Polski. Przez całą III RP nie było jasnego sprzeciwu polskich władz wobec czczenia przez Ukrainę zbrodniarzy. Co więcej – aby nie draĹźnić sąsiada – wyrzekliśmy się nie tylko pamięci o Kresach, ale i upominania się prawdy o bestialsko pomordowanych przez UPA. Lata całe jak ognia unikano słowa „ludobĂłjstwo” w odniesieniu do zbrodni dokonanej na obywatelach II Rzeczpospolitej. Przypomnijmy tu choćby batalie środowisk kresowych o jakiekolwiek upamiętnienie ofiar rzezi wołyńskiej przez polski Sejm.
Ta swoista zmowa milczenia przybrała na sile w czasie Majdanu na Ukrainie i w pierwszym okresie wojny z Rosją w jej wschodniej części. Czołowi polscy politycy wszelkich opcji za cel nadrzędny uznali wĂłwczas wspieranie sąsiada w obliczu rosyjskiej agresji i bez większych refleksji spoglądali na powiewające dumnie na kijowskim placu czerwono-czarne flagi wznosząc pozdrowienie ukraińskich nacjonalistĂłw „Слава Україні! Героям слава!” (sic!). Przekonywano nas wĂłwczas, Ĺźe walka o niepodległość Ukrainy jest walką o nasze bezpieczeństwo, bo takĹźe my jesteśmy zagroĹźeni imperialnymi dążeniami Moskwy, a wszystkich niezgadzających się z tą diagnozą bądĹş sposobem jej realizacji lekką ręką spychano do roli „ruskich agentĂłw”.
To tabu udało się w pewien sposĂłb przełamać w lipcu ubiegłego roku, kiedy Sejm podjął uchwałę ustanawiającą 11 lipca Narodowym Dniem Pamięci Ofiar LudobĂłjstwa dokonanego przez ukraińskich nacjonalistĂłw na obywatelach II RP. Uchwała o takiej treści nie była jednak oczywista dla wszystkich. Niedługo przed jej podjęciem, wiceminister kultury Jarosław Selin z sejmowej mĂłwnicy prĂłbował rozmyć ukraińską odpowiedzialność za zbrodnię wołyńską, wskazując jako głównych jej winowajcĂłw SowietĂłw i proponując ustanowienie dnia pamięci męczeństwa PolakĂłw na Wschodzie na 17 września (sic!). Znamienne, Ĺźe powiedział to przedstawiciel formacji, ktĂłrej nie brakuje determinacji do walki z haniebnym określeniem „polskie obozy śmierci” i rozpoczynania płomiennej dyskusji o reparacjach od Niemiec.
O tym, Ĺźe w Polsce dokonała się tylko częściowa zmiana w podejściu do ukraińskiego nacjonalizmu świadczy wciąż nieprzyjęty projekt ustawy złoĹźony w Sejmie w ubiegłym roku przez klub Kukiz15 zakazujący propagowania w Polsce banderyzmu i podwaĹźania zbrodni ludobĂłjstwa na Wołyniu. Nie ma wśrĂłd rządzącej większości woli, aby zakazać symboli związanych z ukraińskim nacjonalizmem, ktĂłrego główny (i w zasadzie jedyny) ideolog wprost nawiązywał do takich postaci jak Mussolini, Stalin i Hitler. Jak słusznie zauwaĹźył dr Wiktor Poliszczuk, od nazizmu i bolszewizmu róşni się on tym, Ĺźe po upadku rządĂłw tych dwĂłch ostatnich ideologie i praktyki polityczne zostały potępione, „zaś nacjonalizm ukraiński do dziś gloryfikuje swą działalność zarĂłwno w okresie międzywojennym, jak i w czasie okupacji hitlerowskiej, domaga się praw kombatanckich dla członkĂłw UPA”.

Mit Giedroycia wiecznie Ĺźywy
Jakie są przyczyny realizacji takiej właśnie polityki wobec Ukrainy przez polskie władze? Ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski wskazuje na trzy główne powody, ktĂłre pozostają niezmiennie od 25 lat. - Po pierwsze, to mit Giedroycia, ktĂłry jest juĹź karykaturą. Giedroyć 40 lat temu napisał, Ĺźe najwaĹźniejszy jest sojusz Polski z Białorusią, Litwą i Ukrainą i Ĺźe trzeba poświęcić pewne sprawy dla dobra tego sojuszu, zrezygnować z roszczeń terytorialnych, ale teĹź poświęcić Kresy – hasło „zapomnij o Kresach”. I wszystkie kolejne ekipy – Unii Wolności, Platformy, teraz PiS-u – odwołują się do tego, jak do świętej księgi. A przez te 40 lat juĹź się świat przewrĂłcił kilka razu do gĂłry nogami i ta doktryna jest juĹź absolutnie nieaktualna – wskazuje duchowny.
Drugi powĂłd wskazany przez ks. Isakowicza-Zaleskiego to „ogromna rusofobia”. – PiS uwaĹźa – moim zdaniem słusznie – Ĺźe Rosja jest zagroĹźeniem, ale przyjmuje takĹźe zasadę, Ĺźe wrĂłg mojego wroga jest moim przyjacielem. To jest fałszywa zasada, bo o ile Rosja jest zagroĹźeniem, tak wcale nie oznacza to, Ĺźe ten kto jest antyrosyjski jest jednocześnie propolski. Skutkuje to tym, Ĺźe wspiera się banderowcĂłw licząc na to, Ĺźe - skoro są przeciwko Rosji - będą przyjaciółmi Polski. To jest jednak kompletne pomylenie, bo ruch banderowski był zawsze antyrosyjski, ale teĹź antypolski, antysemicki i proniemiecki. Dla nich najwaĹźniejszym sojusznikiem zawsze są Niemcy, a nie Polska – tłumaczy.
Warto zwrĂłcić uwagę, Ĺźe takĹźe strona ukraińska w swojej retoryce dotyczącej rzezi wołyńskiej, oprĂłcz prĂłby zrĂłwnywania katĂłw z ofiarami, sięga po argumenty antyrosyjskie (czyĹźby wyczuwając nastroje polskiej klasy politycznej?). Ledwie w ubiegłym roku Wołodymyr Wiatrowycz przekonywał, Ĺźe w Polsce temat Wołynia jest upolityczniony i wykorzystuje to rosyjska propaganda. TakĹźe wcześniej pojawiały się głosy ze strony UkraińcĂłw, Ĺźe „zbrodniarza” i „satelitę” Adolfa Hitlera uczyniła ze Stepana Bandery komunistyczna propaganda, ktĂłrej celem było skłócenie UkraińcĂłw z Polakami i Rosjanami.
Trzecią przyczyną takiego stanu rzeczy jest – zdaniem duchownego – „kompletny brak zrozumienia KresĂłw Wschodnich”. – Warszawka i KrakĂłwek, czyli środowiska polityczne krakowsko-warszawsko-gdańskie - zupełnie nie rozumieją zjawisk, ktĂłre dzieją się na Ukrainie – podkreśla duchowny, przypominając uhonorowanie Wiktora Juszczenki przez Katolicki Uniwersytet Lubelski tytułem doktora honoris causa. – Niby mĂłwiono tam o Unii Lubelskiej, ale ona nie jest ani dla UkraińcĂłw ani BiałorusinĂłw niczym pozytywnym. To jest mitomaństwo – ocenia.
Ks. Isakowicz-Zaleski dodaje, że w przypadku obecnej władzy istotny jest także czynnik prowadzonej przez nią polityki skrajnie proamerykańskiej.

W relacjach polsko-ukraińskich doszliśmy do ściany
Dziś, jak chyba nigdy wcześniej, widać fiasko polskiej polityki wschodniej. Okazuje się, Ĺźe z udzielanego Ukrainie wsparcia m.in. finansowego i uległości w imię dobrych stosunkĂłw, Polska nie ma właściwie nic. – W relacjach polsko-ukraińskich doszliśmy do ściany. JuĹź dalej nie ma nic. Na tym etapie zostały połoĹźone relacje z Ukrainą, ktĂłra nas nie szanuje, łatwo bierze pieniądze, ma co chce, a rĂłwnocześnie nie wyraĹźa zgody na najdrobniejsze rzeczy. Dziś juĹź nie mają argumentĂłw prezydent Andrzej Duda czy minister Waszczykowski. To jest fiasko tej polityki. Ostatnie 10-15 lat zostało zmarnowanych kompletnie. O ile początkowo wydawało się Ĺźe nastąpi jakaś zmiana, była na to nadzieja (...), to w 2007 roku, za prezydentury Wiktora Juszczenki rozpoczęła się gwałtowna gloryfikacja UPA przy absolutnej obojętności Lecha Kaczyńskiego, ktĂłry pierwszy popełniał te błędy, a później to juĹź szło po rĂłwni pochyłej – mĂłwi ks. Isakowicz-Zaleski.
Po latach uprawiania polityki na kolanach, ktĂłrą sprowadzić moĹźna do stwierdzenia „plują nam w twarz a my udajemy, Ĺźe deszcz pada”, minister Witold Waszczykowski zdaje się okazywać dziś zdziwienie zachowaniem UkraińcĂłw i zapowiada stanowcze działania. Panie ministrze, nie ma co się dziwić. To tylko efekt działań waszego obozu i waszych poprzednikĂłw, a Ukraińcy robią dokładnie to, do czego ich przyzwyczailiście (bo robili to przez wiele lat) i na co pozwalaliście.
Doszliśmy do momentu, w ktĂłrym okazuje się, Ĺźe „ruscy agenci”, ktĂłrzy przestrzegali przed "flirtem" z banderowcami mieli rację, a giedroyciowcy dziwnie zamilkli.

………….

Marian Kałuski
(Nr 174)

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt