Piątek 19 Kwietnia 2024r. - 110 dz. roku,  Imieniny: Alfa, Leonii, Tytusa

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 08.08.20 - 13:54     Czytano: [1172]

Dział: Kresy w życiu Polski i narodu polskiego

Prześladowanie Polaków-katolików

w archidiecezji wileńskiej od II wojny światowej


Jezus Chrystus: „Masz miłować swego bliĹşniego jak samego siebie” (MAT. 22:39)

Jezus, zapytany o największe przykazanie w Prawie, oświadczył: „,Masz miłować twojego Boga, całym swym sercem i całą swą duszą, i całym swym umysłem’. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie, podobne do tego, jest to: ‚Masz miłować swego bliĹşniego jak samego siebie’” (Mat. 22:37-39). Za Jezusem Słowo BoĹźe naucza nas: „Wyświadczajmy dobro wszystkim, a zwłaszcza tym, ktĂłrzy są z nami spokrewnieni w wierze” (Gal. 6:10; odczytaj Rzymian 12:10). Z kolei apostoł Piotr napisał: „Oczyściwszy swe dusze dzięki posłuszeństwu prawdzie, czego wynikiem jest nieobłudne uczucie braterskie, jedni drugich Ĺźarliwie, z serca miłujcie”. Polecił teĹź współwyznawcom: „Nade wszystko darzcie jedni drugich Ĺźarliwą miłością” (1 Piotra 1:22; 4:8).

Przez swą naukę chrześcijaństwo nazywane jest „religią miłości”.

W świetle poniższych faktów mamy nie tylko prawo i obowiązek zapytać: Czy litewski Kościół katolicki można nazwać Kościołem Chrystusowym?

W Kościele litewskim widać wyraĹşne rozdwojenie: z jednej strony w nawiązaniu do nauki Chrystusa wzniosłe frazesy o miłości bliĹşniego, z drugiej – wyjątkowo cyniczne i niemoralne zachowanie dyktowane pogańskim nacjonalizmem. OdpowiedĹş na takie zachowanie musi być tylko jedna – stanowcza i ostra: Nie, litewski Kościół katolicki jest daleki od chrześcijaństwa przez odrzucanie przykazania miłości bliĹşniego.

Tymczasem z ubolewaniem naleĹźy przyjąć fakt, Ĺźe Watykan – wszyscy papieĹźe od stu lat nie tylko ignorują ten fakt, ale takĹźe ciągle uwaĹźają litewski Kościół „katolicki” za wspĂłlnotę katolicką. Takie zachowanie Stolicy Apostolskiej jest do głębi oburzające i przez to wołające o pomstę do nieba. Kościół tak postępujący nie moĹźe być uwaĹźany za apostolski i święty! Bo świętość nie ma i nie moĹźe mieć nic wspĂłlnego z grzechem! Bowiem w chrześcijaństwie grzech oznacza dobrowolne zerwanie przymierza z Bogiem poprzez dokonanie jakiegoś złego czynu i powoduje oddalenie od Ĺźycia, ktĂłrego ĹşrĂłdłem jest BĂłg.
……….
Pod koniec XIX w. narodził się wspierany przez Rosję i Niemcy – dwĂłch największych wrogĂłw Polski i narodu polskiego separatystyczny ruch litewski, dążący nie tylko do zerwania 500-letniej harmonijnej unii z Polską, ale takĹźe do zagłady PolakĂłw i polskości na Litwie. Urzeczywistniło to w sposĂłb wyjątkowo brutalny powstałe w 1918 r. niepodległe państwo litewskie. Kiedy w 1918 r. na Litwie mieszkało 200-250 tysięcy PolakĂłw, to po pięćdziesięciu latach prześladowań pozostało ich ok. 2500. Starczyły dwa pokolenia, aby zniszczyć 250-tysięczną społeczność polską na Litwie Kowieńskiej! To niebywała rzecz w skali światowej. Świadcząca o wyjątkowo brutalnej – nie przebierającej w środkach walce LitwinĂłw z Polakami.

Terenem, gdzie odrodzeniowy ruch litewski najbardziej bezpośrednio zetknął się z polskością był Kościół. Oba narody litewski i polski były katolickie i modliły się w tych samych kościołach. Separatyzm litewski spowodował strukturalny wstrząs w Kościele katolickim na Litwie, ponieważ wśród Litwinów zrodził się Kain, który postanowił nie tylko przepędzić ze świątyń na Litwie Polaka Abla, ale także go zabić. Kościół litewski był gorszy w sianiu nienawiści do Polaków i w ich prześladowaniu od rządów litewskich. Bowiem w rządzie litewskim było pełno ateistów, a biskupi i księża litewscy ponoć chrześcijanie (miłujcie się nawzajem) stali się istnymi diabłami w sutannach. Ich sumienia obciąża większy grzech od grzechu rządzących. Szczegółowo te sprawy omawiane są w I części tej książki.

W październiku 1939 r. Litwa dostała w prezencie od antychrysta Stalina, tyrana Związku Sowieckiego, który 17 września tego roku napad na Polskę arcypolskie pod każdym względem Wilno i Wileńszczyznę, gdzie Litwinów prawie nie było od kilkuset lat. Od tej pory, a szczególnie od 1944 r. rządzący w Wilnie komuniści litewscy do 1989 r. jak i litewscy nacjonalistyczni administratorzy, a od 1989 r. arcybiskupi wileńscy i ich nacjonalistyczni hunwejbinowie w sutannach niszczą teraz Polaków i polskich katolików w Wilnie i na Wileńszczyźnie. Tego faktu nikt i nic nie zakryje! Bo w dzisiejszym świecie niczego nie da się ukryć. Wszystko jest rejestrowane nie tylko w mediach i książkach, ale także w prywatnych telefonach komórkowych.
……….
W 1939 r. kolejnym papieĹźem został kard. Eugenio Pacelli (1876-1958). Znany był ze swego germanofilstwa i był daleki od sympatii wobec Polski i PolakĂłw, ktĂłry w przeddzień wojny zasugerował rządowi polskiemu, aby przyjął dyktat Hitlera (Zygmunt Zieliński „Papiestwo i papieĹźe dwĂłch ostatnich wiekĂłw”, PAX, Warszawa 1983, str. 490-491) i ktĂłry podczas całej II wojny światowej nigdy nie stanął w obronie mordowanych przez hitlerowcĂłw PolakĂłw, co więcej nawet w obronie mordowanych księży polskich (ok. 2500!). Polski na mapie politycznej Europy znowu nie było, upadła takĹźe Francja, los Wielkiej Brytanii wisiał na włosku, a hitlerowskie Niemcy wszędzie triumfowały, stąd Pius XII wierzył w to, Ĺźe hitlerowska Rzesza Niemiecka będzie trwała 1000 lat, tak jak głosiła jej propaganda nazistowska. Wierzył takĹźe, Ĺźe Polski juĹź nigdy nie będzie. MĂłgł więc nie liczyć się z państwem, ktĂłrego juĹź nie było i z podpisanym z rządem polskim konkordatem w 1925 r. ToteĹź kiedy 16 II 1940 r. zmarł polski biskup pomocniczy wileński Kazimierz Michalkiewicz (oczywiście Polak) i kiedy rząd litewski zażądał od Watykanu mianowania nowym biskupem pomocniczym Wilna Litwina, Pius XII bez wahania 9 VII 1940 r. mianował na ten urząd obywatela litewskiego, byłego litewskiego ministra spraw zagranicznych biskupa Mecislovasa Reinysa, obrzydliwego polakoĹźercę, ktĂłremu jednocześnie nadał godność arcybiskupa tytularnego, aby był rĂłwny polskiemu metropolicie wileńskiemu, abp Rajmundowi Jałbrzykowskiemu (takĹźe dziwne posunięcie, Wilno stało się jedynym miastem z dwoma arcybiskupami)! Co więcej, na wypadek wakansu stolicy biskupiej w Wilnie, abp Reinys otrzymywał prawa administratora apostolskiego z uprawieniami biskupa rezydencjalnego (T. Krahel „Archidiecezja wileńska” w: „Ĺťycie religijne w Polsce pod okupacją 1939-1935” Katowice 1992). Tym samym polskie Wilno zostało bezprawnie powiązane z Kościołem litewskim. Trzeba było tylko czekać albo spowodować okazję do przejęcia przez Reinysa pełnej władzy kościelnej w Wilnie z błogosławieństwem Watykanu. Nuncjusz na Litwie ks. Luigi Centoz, nawet nie kontaktował się w tej sprawie z aktualnie urzędujących arcybiskupem wileńskim Romualdem Jałbrzykowskim (rzecz zupełnie niebywała!), formalnie – dla zachowania przyjętego zwyczaju. Tą nominacją Pius XII obraził PolakĂłw, zadrwił z nas – z naszych cierpień i zawartego konkordatu z Polską, zgodnie z ktĂłrym obywatel obcego państwa nie mĂłgł być mianowany na biskupa w Polsce! Zadrwił przede wszystkim z PolakĂłw mieszkających w Wilnie, ktĂłrzy pamiętali go jak mieszkał w Wilnie w latach 1916-22, do ktĂłrego przybył tu po zajęciu miasta przez wojsko niemieckie, aby z pomocą niemiecką walczyć z polskim Wilnem i ktĂłry za swoją wyjątkowo zajadłą działalność antypolską i przeciwko katolikom polskim został z miasta wydalony na Litwę. Jego działalność w Wilnie po 1940 r. tylko pogłębiła Ĺźal społeczeństwa polskiego do Piusa XII (Marian Kałuski „Litwa 600-lecie chrześcijaństwa. 1387 – 1987”, Veritas, Londyn 1987). Ambasada polska przy Stolicy Apostolskiej, w związku z tą nominacją, wystosowała pismo do Sekretariatu Stanu, w ktĂłrym tę nominację potraktowała właśnie jako naruszenie konkordatu polsko-watykańskiego (T. Krahel). Fakt naruszenia konkordatu przez Watykan wykorzystał później komunistyczny rząd warszawski, kiedy w 1945 r. oficjalnie zrywał go z Watykanem, w ktĂłrym to akcie miał poparcie milionĂłw PolakĂłw, oburzonych postępowaniem Piusa XII podczas wojny.

O wprost zwyrodniałej niechęci Reinysa do PolakĂłw świadczy takĹźe i to, Ĺźe po przyjeĹşdzie do Wilna nie zamieszkał w pałacu biskupim, do czego miał prawo jako biskup sufragan, ale na plebanii jedynego w Wilnie kościoła litewskiego – św. Mikołaja, gdyĹź mieszkając w pałacu biskupim przebywał by w znienawidzonym przez siebie środowisku polskim. Za okupacji sowieckiej Reinys nie mĂłgł za wiele podskakiwać. Po zajęciu Wilna przez Niemcy hitlerowskie w czerwcu 1941 r. z pomocą NiemcĂłw, ktĂłrych stał się wiernym sługą, przystąpił z ich pomocą do brutalnej walki z polskim katolikami na terenie archidiecezji wileńskiej. Nastąpić to jednak mogło po odsunięciu od władzy abpa Romualda Jałbrzykowskiego, co zostało juĹź ukartowane wspĂłlnie z Watykanem i Niemcami. Na prośbę Reinysa niespodziewanie i bez specjalnej przyczyny 3 III 1941 r. gestapo uwięziło 13 polskich profesorĂłw i 81 alumnĂłw wileńskiego Seminarium Duchownego oraz Wydziału Teologicznego, a takĹźe 14 polskich księży pracujących w Wilnie i 2 księży związanych z Seminarium Duchownym. Jednego dnia znalazło się w więzieniu 29 kapłanĂłw i 81 klerykĂłw. Z kolei 22 III 1942 r. gestapo aresztowało metropolitę wileńskiego, arcybiskupa Romualda Jałbrzykowskiego i kanclerza Kurii Arcybiskupiej, ks. Adama Sawickiego. Zostali internowani w klasztorze litewskich marianĂłw w Mariampolu na Litwie Kowieńskiej i przebywali tam do 5 sierpnia 1944 roku. Dopiero wtedy abp Jałbrzykowski powrĂłcił do swojej stolicy biskupiej w Wilnie, ktĂłre w lipcu 1944 roku zajęła Armia Czerwona. Natomiast 26 marca zostali uwięzieni polscy zakonnicy (ok. 60) i prawie wszystkie polskie zakonnice z Wilna (ok. 230). Później uwięziono jeszcze polskie dominikanki wileńskie. Wszystkie te osoby były Polakami, a więc był to wielki cios dla polskiego Kościoła w Wilnie. W aresztowaniu ich uczestniczyła znana ze zwierzęcej wprost nienawiści do PolakĂłw i bestialstwa litewska policja – Sauguma, współpracująca z Niemcami, wśrĂłd ktĂłrej – oczywiście – było wielu rzekomych katolikĂłw, no bo prawie wszyscy Litwini to rzekomo katolicy albo ludzie bawiący się w katolikĂłw. Ĺťe za tymi zbrodniami stał Reinys/Litwini pisze historyk archidiecezji wileńskie, ks. Tadeusz Krahel. Odnośnie Seminarium Duchownego, pisze: „Wiele wskazuje na to, Ĺźe spowodowali to Litwini, ktĂłrym nie podobało się "Polskie Seminarium", jak je nazywali („W SłuĹźbie Miłosierdzia”, Białystok, Nr 3 2007). Natomiast w numerze 7 2008 tego pisma pisze: „W dniu 22 III 1942 r. gestapo wywiozło z Wilna Arcybiskupa Jałbrzykowskiego i kanclerza Kurii Arcybiskupiej, ks. Adama Sawickiego, do klasztoru Księży MarianĂłw w Mariampolu... Tymczasem w nocy z 22 na 23 III 1943 r. miał miejsce nalot samolotĂłw sowieckich na Wilno i jedna z bomb trafiła w plebanię (litewskiej) parafii św. Mikołaja. Od tej bomby 23 marca zginął (litewski proboszcz tego kościoła) ks. Krzysztof Czybiras, a abp Reinys i (i inny litewski ksiądz) Wincenty Taszkun zostali ranni. Ten ostatni pod wraĹźeniem śmierci ks. Czybirasa oraz odniesionych ran przez siebie i abpa Reinysa, w szpitalu przy kościele św. Jakuba, miał powiedzieć do pielęgniarki: „To bombardowanie Wilna i śmierć ks. Czybirasa to kara BoĹźa za nasze knowania (przeciwko Polakom). Wszystko wskazuje więc na to, Ĺźe pewne czynniki litewskie pertraktowały z Niemcami w sprawie zamknięcia Seminarium Duchownego w Wilnie, a moĹźe i w sprawie odsunięcia od władzy Arcybiskupa Jałbrzykowskiego. Te sprawy jednak wymagają pogłębionych badań”.

Nie owijajmy więc tej zbrodni w bawełnę, tylko dlatego, że popełnił ją Kościół katolicki i dlatego, że jest w zwyczaju ukrywanie wszelkich grzechów Kościoła katolickiego. Zbrodnia, jeśli dokonana nawet przez księdza/biskupa czy Kościół musi być potępiona, jeśli Kościół ma być wiarygodny. Powiedzmy więc prawdę w oczy: ręce duchownych litewskich, a już na pewno abpa Reinysa są zbroczone w krwi polskich księży, zakonników i zakonnic, którzy i które straciły życie w wyniku tej akcji (np. przełożona dominikanek z Wilna, s. Julia Rodzińska znalazła się potem w obozie koncentracyjnym w Stutthofie i tam zamęczona oddała swoje życie 20 II1945 r.; prowadziła bardzo szeroką działalność charytatywną i społeczną w Wilnie, a potem dała dowody wielkiego poświęcenia dla współwięźniów w obozie; została zaliczona do błogosławionych męczenników przez papieża Jana Pawła II w 1999 r.). Że w ogóle Kościół litewski popełnił i popełnia straszliwe zbrodnie i uczynki wobec Kościoła polskiego i Polaków sprzeczne z nauką Kościoła.

Oczywiście zaraz po aresztowaniu i internowaniu abpa Romualda Jałbrzykowskiego abp Reinys powiadomił o tym kard. Maglione i pytał, w jakim charakterze ma rządzić archidiecezją, jako administrator czy wikariusz generalny. Wynikało to z tego, Ĺźe w nocy z 22 na 23 marca, czyli w dzień wywĂłzki abpa Jałbrzykowskiego z Wilna, był nalot sowiecki na miast, w wyniku ktĂłrego stracił dokumenty i sam trafił na miesiąc do szpitala. Kard. Maglione pismem z 17 VI 1942 r. powiadomił go, Ĺźe ma rządzić jako administrator apostolski i z uprawnieniami, jakie przysługują biskupom rezydencjalnym (T. Krahel). Litwin, abp Reinys za zgodą Watykanu uzyskał więc pełnię władzy w polskim w świetle prawa międzynarodowego Wilnie i archidiecezji wileńskiej. Mając tę władzę z miejsca usunął Patronat Polski z Mszału i Brewiarza („Kurier Wileński” 23.3.2011). W miejsce polskiego seminarium duchownego otworzył nowe, ale tylko dla klerykĂłw narodowości litewskiej i białoruskiej – oczywiście za wzorem hitlerowcĂłw (słynne z lat okupacji niemieckiej: Nur fĂźr Deutsche – Tylko dla NiemcĂłw). Polak nie mĂłgł zostać kapłanem, bo prawdziwym kapłanem boĹźym mĂłgł być – według abpa Reinysa – tylko nacjonalista litewski! Rektorem tego seminarium (45 seminarzystĂłw przywiezionych do Wilna z Litwy) został takĹźe współpracujący z Niemcami ks. Vladyslovas Tulaba, szanowany po wojnie w Watykanie rektor Kolegium Litewskiego św. Kazimierza w Rzymie. W wielu domach zakonnych w Wilnie i na WileńszczyĹşnie w miejsce PolakĂłw przełoĹźonymi zostali zakonnicy litewscy („Ĺťycie religijne w Polsce pod okupacją niemiecką 1939-1945” Warszawa 1982).

Aresztowanie przez Gestapo i litewską Saugumę wielu księży polskich w Wilnie i na WileńszczyĹşnie otworzyło szeroko drogę abp Raynisowi do litwinizacji dotychczas bardzo polskiego Kościoła katolickiego na WileńszczyĹşnie, z czego skwapliwie skorzystał. Na ich miejsce sprowadził z Litwy Kowieńskiej 25 księży litewskich (15 osiedliło się w Wilnie, a 10 na prowincji), ktĂłrych tamtejsi biskupi mu nie Ĺźałowali. Wszak mieli oni za zadanie depolonizowanie Wilna i Wileńszczyzny. A to dla nich była sprawa waĹźniejsza od wiary w samego Boga, a tym samym waĹźniejsza od przykazania miłości bliĹşniego! OprĂłcz przybyłych księży z Litwy słuĹźyło nie Bogu, a abp Reinysowi ok. 50 księży litewskich mieszkających w Polsce przed wojną. Oto jeden z wielu przykładĂłw jakimi pseudochrześcijanami było wielu litewskich kapłanĂłw arcybiskupa Reinysa w polskim Wilnie i na polskiej WileńszczyĹşnie. Oddajmy głos historykowi, ks. Tadeuszowi Krahelowi: „Ksiądz AmbroĹźy Jakowanis (1886-1944). Kapłan ten był postacią tragiczną. Zginął z wyroku Wojskowego Sądu Specjalnego Armii Krajowej... W 1934 został proboszczem parafii w Jęczmieniszkach niedaleko Wilna, ktĂłra liczyła 2500 wiernych narodowości polskiej. Bardzo trudne czasy dla wiernych tej parafii nastały w czasie drugiej wojny światowej. W jesieni 1942 r. z terenĂłw na północ od Wilna, w tym z parafii podbrzeskiej, mejszagolskiej i jęczmieniskiej zaczęto wysiedlać PolakĂłw, a na ich miejsce sprowadzano rodziny litewskie... Wysiedlania były bardzo brutalne i przeprowadzała je na WileńszczyĹşnie policja litewska. Niestety, proboszcz parafii Jęczmieniszki, ks. Jakowanis, nie stanął na wysokości swego zadania. Współpracował on z policją litewską i okazał wielką nieĹźyczliwość dla wyrzucanych rodzin polskich. Zresztą jego szowinizm antypolski znany był juĹź przed wojną. Działalność antypolska i kolaboracja z policją litewską (Saugumą) skłoniły sztab Okręgu Wileńskiego Armii Krajowej do zbadania sprawy i wpłynięcia na ks. Jakowanisa, by zaprzestał tego rodzaju działań. Po przybyciu na teren parafii Jęczmieniszki zrobiono wywiad, ktĂłry potwierdził zarzuty wobec miejscowego proboszcza. Po południu pierwszego dnia świąt Wielkanocnych (w 1944 roku) grupa operatywna, w skład ktĂłrej wchodziło m.in. dwĂłch oficerĂłw kontrwywiadu, przybyła na plebanię. Ksiądz Jakowanis przyjął ich wrogo i usiłował zniszczyć jakieś kartki. Okazało się, Ĺźe był to „kolejny numerowany donos na polskich parafian z Jęczmieniszek, adresowany do Saugumy”. W donosie tym chciał przesłać wykaz mieszkańcĂłw swojej parafii, należących do siatki konspiracyjnej AK i wrogich wobec niemieckiego okupanta. Lista zawierała kilkadziesiąt nazwisk i gdyby trafiła w ręce litewskiej policji i gestapo, byłaby wyrokiem śmierci dla tych ludzi i być moĹźe groziłaby zesłaniem do obozĂłw koncentracyjnych ich rodzin. Proboszcza wzięto poza Jęczmieniszki i decyzją Wojskowego Sądu Specjalnego AK zapadł wyrok śmierci i konfident został rozstrzelany...”. SwĂłj artykuł o ks. Jakowanisie ks. Krahel zakończył taką oto uwagą: „Ĺťyciorys ten jest smutny i tragiczny. Pokazuje on, do czego moĹźe dojść, gdy się odejdzie od ideałów kapłaństwa na rzecz szowinizmu narodowego” („W SłuĹźbie Miłosierdzia” Nr 3 2009). Jak wielkim szowinistą litewskim i wrogiem Polski i PolakĂłw był abp Reinys świadczy takĹźe i to, Ĺźe objąwszy władzę w archidiecezji wileńskiej zasuspendował kapłanĂłw polskich z tej archidiecezji, ktĂłrzy w wyniku II wojny światowej znaleĹşli się w Wojsku Polskim na Zachodzie, walczącym o ponownie niepodległą Polskę (Zenon Fijałkowski „Kościół katolicki na ziemiach polskich w latach okupacji hitlerowskiej” Warszawa 1983). Obszernie o zbrodniach Kościoła Litewskiego i abp Reinysa piszę w I tomie „Spraw kresowych bez cenzury” Toruń 2017, str. 536-586).

W związku z setną rocznicą urodzin metropolity wileńskiego, arcybiskupa Romualda Jałbrzykowskiego, 14 XI 1976 r. biskup Edward Kisiel, administrator ówcześnie istniejącej w Kościele w Polsce części archidiecezji wileńskiej, odsłonił i poświęcił w prokatedrze białostockiej (obecnie kościół katedralny archidiecezji białostockiej) dwie tablice granitowe z nazwiskami 69 kapłanów i 2 alumnów polskich archidiecezji wileńskiej, którzy zostali umęczeni w latach 1939-45 przez okupantów sowieckich i niemieckich/litewskich.

Po zajęciu Wilna przez Armię Czerwoną w lipcu 1944 r. Mecislovas Reinys pozostał w Wilnie, chociaĹź do miasta – do swych owieczek w 1944 r. powrĂłcił arcybiskup Romuald Jałbrzykowski wraz z innymi księżmi polskimi, ktĂłrzy rozpoczęli znowu pracę w nowej sytuacji. Wznowiło działalność nawet seminarium duchowne i Wydział Teologiczny. Arcybiskup i polscy księża byli jednak niewygodni dla litewskiej władzy sowieckiej i planĂłw Moskwy, gdyĹź Wilno zostało teraz prawdziwie stolicą sowieckiej Litwy. A litewska władza sowiecka nie tylko była wrogiem Kościoła, ale, tak jak nacjonaliści litewscy, wrogiem PolakĂłw i wszystkiego co polskie w Wilnie i na WileńszczyĹşnie. Wielu tzw. komunistĂłw było de facto nacjonalistami przefarbowanymi na czerwono. 25 I 1945 r. został aresztowany przez NKWD abp Romuald Jałbrzykowski i kanclerz Kurii, ks. Adam Sawicki. Umieszczono ich w więzieniu przy ul. Ofiarnej. Abpa Jałbrzykowskiego po miesiącu zwolniono z więzienia i w lipcu wydalono do stalinowskiej Polski w nowych granicach. Arcybiskup osiadł w Białymstoku, ktĂłry naleĹźał do archidiecezji wileńskiej i tu zorganizował wileńską Kurię Arcybiskupią i seminarium duchowne oraz zarządzał, a potem jego następcy należącą do Polski częścią archidiecezji wileńskiej (5,5 tys. km kw., 63 parafie), a teoretycznie do 1991 r. całą archidiecezją wileńską. Zmarł w Białymstoku 19 VI 1955 r. W latach 1945-47 z archidiecezji wileńskiej wchodzącej w skład Litwy wyjechało, zazwyczaj pod przymusem, ogółem do stalinowskiej Polski 752 osoby duchowne – księża, zakonnicy, siostra zakonne i alumni seminarium duchownego; większość z nich stanowili katolicy (Jan Czerniakiewicz „Repatriacja ludności polskiej z ZSRR 1944-1948” Warszawa 1987). W części archidiecezji wileńskiej włączonej do Sowieckiej Litwy pozostało zaledwie kilkadziesiąt polskich księży, zakonnikĂłw i siĂłstr zakonnych (musiały chodzić po cywilnemu i mieszkać osobno). Postanowili tu pozostać i prowadzić pracę duszpasterską wśrĂłd pozostałych PolakĂłw. Jednocześnie w latach 1945-46 komuniści litewscy wypędzili większość PolakĂłw z Wilna - 107 tys. i 90 tys. z litewskiej części Wileńszczyzny. Jednak aĹź do lat 80. XX w. większość praktykujących katolikĂłw w archidiecezji wileńskiej nadal stanowili Polacy, pomimo wypędzenia do Polski Ludowej w latach 1957-58 dodatkowo około 47 tys. PolakĂłw; w 1959 r. było na Litwie 235 tys. PolakĂłw, a w 1989 r. 247 tys.

W Wilnie pozostał abp Mecislovas Reinys, który po wypędzeniu abpa Jałbrzykowskiego ponownie był administratorem litewskiej części arcybiskupstwa wileńskiego. Jego rządy były krótkie. 18 VII 1947 r. został aresztowany przez NKWD. Został skazany na 10 lat więzienia i był więziony we Włodzimierzu koło Moskwy, gdzie zmarł jak jakiś pies pod płotem 8 II 1953 r. Tak los ukarał go tak za polakożerstwo. Tymczasem nacjonaliści litewscy i Kościół litewski uważają abpa Reinysa za bohatera narodowego, wielkiego kapłana-męczennika. W 2009 r. Poczta Litewska wydała znaczek z podobizną Reinysa z okazji 125 rocznicy jego urodzin. Jednak wprost niebywałą bezczelnością ze strony Kościoła litewskiego są jego starania w Watykanie o wyniesienie Reinysa na ołtarze (angielska wersja internetowej Wikipedii).

Komuniści litewscy drogą administracyjna niszczyli struktury administracyjne i organizacyjne Kościoła wileńskiego. Zamknięto większość kościołów wileńskich (ponad 20) i tylko kilka na prowincji (bo kraj był całkowicie katolicki i nawet władza komunistyczna musiała się z tym liczyć). Jednak doprowadzono do tego, Ĺźe działalność religijna ograniczała się wyłącznie do moĹźności odprawiania mszy św. Komuniści litewscy (nie rosyjscy!) w katedrze urządzili galerię obrazĂłw, kościoły: AugustianĂłw zamieniono na skład materiałów do rozbudowy sieci elektrycznej, BernardynĂłw na skład Instytutu Sztuki i pracownię rzeĹşbiarską, św. Ignacego na skład dekoracji studium kinematograficznego i restaurację, Serca Jezusowego na klub budowlanych, św. Jakuba na skład dekoracji opery i baletu, św. Jana (akademicki) został najpierw składem papieru, a potem muzeum „myśli postępowej” i salę koncertową, św. Jerzego na skład makulatury, św. Katarzyny na skład produktĂłw mięsnych, św. Kazimierza na muzeum ateizmu, BonifratrĂłw na salę koncertową, św. Michała (Bernardynek) był składem, następnie salą wystawową budownictwa, FranciszkanĂłw na archiwum centralne, św. Stefana na skład cementu i innych materiałów budowlanych, św. TrĂłjcy był salą sportową, następnie pracownią muzeum historycznego i etnograficznego, Trynitarzy na skład wojskowy, Wszystkich Świętych na skład produktĂłw Ĺźywnościowych, następnie na wystawę sztuki ludowej, Wizytek na więzienie dla nieletnich. W zabranym Pałacu Arcybiskupim, wzniesiony w latach 1932–1935 wg proj. Stefana Narębskiego, umieszczono Prezydium NajwyĹźszego Sowietu Litewskiej Republiki.

Niestety komunistyczna antykatolicka polityka na Litwie nie zbliżyła do siebie katolików polskich i litewskich. I to wyłącznie z winy Litwinów i duchownych litewskich, którzy teraz pod każdym względem dominowali w arcybiskupstwie wileńskim, szczególnie w Kurii. Wikariuszami kapitulnymi w Wilnie w latach 1961-89 byli księża Ceslovas Krivaitis i Algirdas Gutauskaus. Ciągle paranoicznym celem Kościoła litewskiego było zniszczenie polskiego katolicyzmu w Wilnie i na Wileńszczyźnie. Toteż napięcia polsko-litewskie w sferze kościelnej były tam i wówczas ciągle aktualne i ogólnie Polacy skarżyli się na nieprzychylny stosunek do nich hierarchii litewskiej i wielu księży litewskich. W 1975 r. na 9 czynnych kościołów w Wilnie, w pięciu odprawiano msze św. dla Litwinów i Polaków, w dwóch tylko dla Litwinów i także dwóch tylko dla Polaków: kościoły św. Ducha i św. Rafała. Potem Polacy mieli i nadal mają tylko kościół św. Ducha. W latach 80. księża litewscy czynili starania, aby z parafii dwujęzycznych i z Ostrej Bramy wyrugować język polski.

W 1981 r. dotarł na ZachĂłd dokument zatytułowany „List otwarty w sprawie religijnych praw PolakĂłw na Litwie”, ktĂłry opublikował „Tydzień Polski” w Londynie z 7 II 1981 r. Jego autorzy opisują ciężką sytuację PolakĂłw-katolikĂłw na WileńszczyĹşnie i na koniec błagają biskupĂłw litewskich o przydzielanie do 40 czysto polskich parafii na WileńszczyĹşnie polskich księży (a nie kierowanie ich do parafii czysto litewskich) lub księży znających język polski i o nie odrzucanie kandydatĂłw z polskich rodzin do seminarium duchownego w Kownie (bo w Wilnie zostało zamknięte przez komunistĂłw). Niestety, postulaty katolikĂłw polskich na WileńszczyĹşnie zostały zupełnie zignorowane przez biskupĂłw litewskich. A jak „List otwarty” dotarł do Watykanu to z pewnością od razu wylądował w koszu na śmieci. Dlatego po pięciu latach od opublikowania „Listu otwartego” czytamy w paryskiej „Kulturze” (Nr 9/468 1986) o nadal pogarszającej się religijnej sytuacji PolakĂłw na WileńszczyĹşnie, gdzie księża litewscy okrutnie postępują z Polakami-katolikami (np. w Wilnie zabrano Polakom kościół św. Rafała). Kończąc tę relację stały współpracownik „Kultury” JĂłzef Mirski pisze: „Trudno jest pisać o wymienionych wyĹźej faktach. Lecz teĹź nie moĹźna o nich milczeć właśnie dlatego, Ĺźe w interesie LitwinĂłw i PolakĂłw leĹźy zrozumienie wzajemnie i przyjaźń. Nie moĹźna jej jednak budować na przemilczaniu tego, co w nią uderza i słuĹźy wzbudzaniu wrogości. Bo choć jest to dziełem ludzi o ograniczonych umysłach, u ktĂłrych motywacja etniczna gĂłruje nad etyczną, to jednak rzutuje to na całość obu społeczności, litewskiej i polskiej. Katolicy litewscy zyskali sobie sympatię w świecie dzięki swojej odwadze w obronie praw ludzi wierzących. Działania, o ktĂłrych była tu mowa sympatię tę podwaĹźają, nie tylko wśrĂłd PolakĂłw. Służą teĹź nie dobru Litwy i Kościoła katolickiego w tym kraju, lecz polityce kogoś innego, kto po mistrzowsku stosuje zasadę „divide et impera””.

W 1991 r. upadł Związek Sowiecki co przyniosło ze sobą odrodzenie się państwa litewskiego.

Polacy na Litwie Ĺźyli teraz nadzieją, Ĺźe narĂłd litewski, doświadczony niewolą sowiecką, ktĂłra miała do pewnego stopnia takĹźe oblicze antylitewskie, oraz „polski” papieĹź na tronie Piotrowym w Watykanie poprawią ich los – ich status w Kościele litewskim. Nic takiego nie nastąpiło! ChociaĹź Litwa jest niby państwem demokratycznym, członkiem Rady Europy, Unii Europejskeij i NATO i pomimo tego, Ĺźe w 1994 roku rządy Polski i Litwy podpisały traktat, w ktĂłrym Polska uznała obecną granicę polsko-litewską, czyli uznała przynaleĹźność Wilna do Litwy, i w ktĂłrym „zapisane są waĹźne sprawy dla mniejszości polskiej na Litwie” („Gazeta Wyborcza” 16.2.2011), rząd litewski, Litwini i Kościół litewski nie należą do przyjaciół Polski i PolakĂłw. Są nadal obrzydliwymi polonofobami i ciągle walczą brutalnie z Polakami w Wilnie i na WileńszczyĹşnie.

I tak twierdzi nie Ĺźaden Polak, a tylko historyk litewski Alfredas Bumblauskas. W audycji „Komentarze tygodnia” w prywatnej litewskiej stacji telewizyjnej TV3 powiedział: „Cała nasza litewska toĹźsamość jest antypolska. My, współczesny narĂłd litewski, urodziliśmy się jako antypolacy. NajwaĹźniejsi XIX-wieczni twĂłrcy naszej toĹźsamości narodowej mĂłwili, Ĺźe podstawowym dążeniem tworzącego się narodu litewskiego powinno być wyzwolenie się spod dominacji polskiej (zasianie nienawiści do Polski i PolakĂłw i wszystkiego co polskie). Stąd, przy najmniejszym pretekście, Litwini tak łatwo wpadają w złość na swojego strategicznego sąsiada - Polskę." Zdaniem Bumblauskasa kaĹźdy humanista i naukowiec litewski powinien zadać sobie pytanie, co osobiście zrobił, by przezwyciężyć te uformowane w okresie międzywojennym antypolskie stereotypy we wszystkich naukach, a w tym i w polityce. Jego zdaniem w tej dziedzinie nie zrobiono nic albo bardzo mało (Kresy24.pl 18.5.2011).

Nie, nie tylko każdy humanista i naukowiec litewski, ale przede wszystkim każdy katolicki biskup i ksiądz litewski powinien zadać sobie pytanie, co zrobił, by przezwyciężyć antypolskie stereotypy w katolickiej społeczności litewskiej.

Kościół litewski, tak jak i rząd litewski, ciągle uważają za swój cel litwinizację Polaków w Wilnie i na Wileńszczyźnie i zniszczenie wszelkich znajdujących się tam śladów polskości. Biskupi i kapłani litewscy w kościołach Wilna i Wileńszczyzny realizują ten program skwapliwie i to przy milczącej zgodzie... Watykanu lub nawet z jego pomocą i milczących biskupach polskich.

Że tak jest potwierdza wiele faktów tak tu wymienionych, jak i wszystkie inne, które nie sposób tu wymienić.
……….
WybĂłr Polaka na papieĹźa w 1978 r. był niemiłym zaskoczeniem dla rządu sowieckiego, a na Litwie został przyjęty z trwogą przez tamtejszych dygnitarzy partyjnych i z mieszanymi uczuciami przez katolikĂłw litewskich, z powodu ciągnących się od prawie stu lat animozji polsko-litewskich. Nielegalnie wydawana „Kronika Kościoła Litewskiego” napisała, Ĺźe „wybĂłr napełnia nas nadzieją…”, licząc na to, Ĺźe Jan Paweł II będzie walczył o większe prawa dla katolikĂłw w państwach obozu komunistycznego. Natomiast emigracja litewska, ktĂłra wyniosła z przedwojennej i wojennego czasu Litwy wrogość do Polski i PolakĂłw (wśrĂłd niej było bardzo wiele osĂłb kolaborujących z Niemcami podczas wojny) przyjęła wybĂłr Jana Pawła II z nieufnością i raczej buńczucznie, żądając od papieĹźa przyłączenia Wilna do litewskiej prowincji kościelnej, kapelusza kardynalskiego dla Litwina, więcej audycji litewskich w Radiu Watykańskim oraz wymuszenia (!) u władz sowieckich zgody na wydawanie legalnej prasy katolickiej na Litwie, powiększenie seminarium duchownego w Kownie i przyznanie wolności wyznawania religii, dodając: „O tym nowy PapieĹź powinien wiedzieć i odpowiednio postępować, gdyĹź tylko konkretne posunięcia przekonają LitwinĂłw, Ĺźe Głowa Kościoła narodowości polskiej moĹźe się wznieść ponad uprzedzenia nacjonalistyczne” („Kultura” Nr 4/379 1979, ParyĹź). Niemcy mieli więcej kultury i nie żądali od papieĹźa Jana Pawła II oddania im przez Polskę Ziem Zachodnich (Marian Kałuski „Litwa. 600-lecie chrześcijaństwa 1387-1987” Londyn 1987).

Niestety, papieĹź Jan Paweł II uległ szantaĹźowi litewskiemu. Kiedy jako Polak kardynał Karol Wojtyła wspierał PolakĂłw na Wschodzie, w tym takĹźe na Litwie i np. takĹźe pamięć o polskim Wilnie, to po wyborze na papieĹźa odwrĂłcił się całkowicie od spraw polskich katolikĂłw na Litwie, Białorusi i Ukrainie. Po wstąpieniu na tron Piotrowy stał się obywatelem Państwa Watykańskiego i wiernym jego patriotą – i tylko jego patriotą. Od tej pory miał słuĹźyć tylko interesom Kościoła i być pasterzem wszystkich katolikĂłw. Nie było by nic w tym złego, gdyby papieĹź nie chciał się podobać wszystkim polskim wrogom – wspieranie ich antypolskich posunięć. Cała ta jego działalność jest ukrywana przed społeczeństwem polskim nie tylko przez Kościół polski, ktĂłry miał obowiązek strzec dobrego imienia papieĹźa wśrĂłd PolakĂłw, ale takĹźe przez wszystkich polskich wszystkich partii politycznych rządzących Polską po 1989 r., prowadzących polską politykę wschodnią zgodnie z wytycznymi polityki wschodniej dla Polski przez Jerzego Giedroycia - wspierania LitwinĂłw, UkraińcĂłw i BiałorusinĂłw nawet kosztem Ĺźywotnych interesĂłw narodu polskiego poprzez spełnianie wszystkich żądań tych narodĂłw odnośnie Polski i PolakĂłw oraz polskiej przeszłości na Kresach, aby w ten sposĂłb zbudować antyrosyjski sojusz tych państw. Po upadku Związku Sowieckiego w 1991 r. Jan Paweł II takĹźe ją popierał widząc w tym korzyści dla Kościoła katolickiego. Poprzez jej realizację dążył do utworzenia narodowych Kościołów katolickich: białoruskiego i ukraińskiego przez brutalną (!) asymilację tamtejszych polskich katolikĂłw. Watykan juĹź od czasĂłw carskich uwaĹźał, Ĺźe przez powstanie narodowych Kościołów – białoruskiego i ukraińskiego łatwiej będzie prowadzić akcję nawracania prawosławnych BiałorusinĂłw i UkraińcĂłw, a nawet Rosjan na katolicyzm. A po zamachu na jego osobę na placu św. Piotra w Rzymie 13 V 1981 r., dokonanym przez tureckiego zamachowca Ali Ağcę, Jan Paweł II miał obsesję na punkcie nawrĂłcenia Rosji. UwaĹźał je za swoją misję Ĺźyciową. Bowiem papieĹź wierzył, Ĺźe swoje ocalenie nie zawdzięczał tylko szczęściu – wyraził to słowami: „Jedna ręka strzelała, a inna kierowała kulę”. Dlatego Ĺźe zamach miał miejsce 13 maja, podobnie jak pierwsze objawienie Matki Boskiej w FĂĄtimie w 1917 r. związał je z nim. A Ĺźe Matka Boska mĂłwiła o nawrĂłceniu Rosji, więc uznał, Ĺźe to on ma doprowadzić do nawrĂłcenia się Rosji (Wikipedia). Rosja po upadku komunizmu w 1991 r. się nawrĂłciła - ale na prawosławie i nikt z Rosjan nie chce w ogĂłle słyszeć o jakimś nawrĂłceniu się na katolicyzm, bo uwaĹźają, Ĺźe takĹźe prawosławie prowadzi do Boga. A Matka Boska nawet nie doprowadziła do wizyty Jana Pawła II w Rosji, ktĂłrej tak bardzo pragnął i o ktĂłrą się starał, chociaĹź danym mu było odwiedzić inne komunistyczne kraje, jak np. Kubę.

Jan Paweł II znając litewskie żądania kierowane do niego i uwagi LitwinĂłw odnośnie swego polskiego pochodzenia, zaraz po objęciu tronu Piotrowego przyjął bardzo Ĺźyczliwą postawę wobec LitwinĂłw i postulatĂłw litewskich, powoli realizując ich szantaĹźowe Ĺźyczenia. Zapewne wpływ na to miała bardzo proniemiecka i prolitewska (i skrajnie antypolska!) postawa papieĹźa Piusa XII, a przez to i wielu dygnitarzy watykańskich. Wykorzystując to emigracja litewska wystarała się o to, aby w Watykanie, w podziemiach bazyliki św. Piotra, w 1970 r. została zbudowana Kaplica Litewska. W ołtarzu umieszczono – oczywiście - mozaikę przedstawiającą Ostrobramską Matkę Miłosierdzia, ktĂłrą czcili głównie Polacy, a nie Litwini, ktĂłrych w Wilnie było zawsze bardzo mało; tak więc i tu Litwini wprowadzili politykę: miała ona podkreślać, Ĺźe Wilno jest litewskie. Aby przypodobać się Litwinom papieĹź Jan Paweł II na samym początku swego pontyfikatu powiedział, Ĺźe „połowa mego serca jest na Litwie”, chociaĹź do tej pory z Litwą, Litwinami, Wilnem czy kultem Matki Boskiej Ostrobramskiej nie miał nic czy bardzo niewiele wspĂłlnego, parokrotnie odwiedził Kaplicę Litewską juĹź w pierwszych latach pontyfikatu, zaczął utrzymywać wyjątkowo serdeczne stosunki z biskupami litewskimi, w 1988 r. mianował duchownego Vincentasa Sladkevičiusa 27 V przewodniczącym Konferencji Episkopatu Litwy, 28 VI 1988 r. pierwszym w dziejach kardynałem narodowości litewskiej, a jak został przez papieĹźa 10 marca 1989 r. mianowany arcybiskupem Kowna, to na przełomie 1991-1992 r. z kościoła Wniebowzięcia NMP (tzw. kościół Witolda) w Kownie usunął polskie epitafium hrabiĂłw TyszkiewiczĂłw (Juliusz Jadecki „Fikcje i fakty” – „Magazyn Wileński” Nr 17 1993), w 1984 r. z okazji 500 rocznicy śmierci Świętego Kazimierza (właśc. Kazimierz Jagiellończyk 1458 KrakĂłw - 1484 Grodno), polskiego krĂłlewicza, od 1481 r. namiestnika krĂłlewskiego w Koronie KrĂłlestwa Polskiego, świętego Kościoła katolickiego (1602), patrona Polski i Litwy (w tej kolejności) papieĹź Jan Paweł II ogłosił głównym patronem Litwy, a Poczta Watykańska wydała znaczek pocztowy przedstawiający św. Kazimierza wyłącznie jako patrona Litwy (napis), w 1987 r. doprowadził nie tylko do beatyfikacji pierwszego „Litwina”, czy raczej Litwina i Polaka w jednej osobie – abpa Jerzego Matulewicza/Jurgisa Matulevičiusa (nigdy nie uĹźywał nazwiska w litewskiej pisowni!) ale takĹźe ogłosił go jednym z patronĂłw Litwy – tylko Litwy, chociaĹź Ĺźycie abpa Matulewicza było więcej związane z Polską, Polakami i polskim Kościołem, a w marcu 1989 r. spełnił główne żądanie LitwinĂłw – przeprowadził reorganizację administracji kościelnej na Litwie Sowieckiej dokonując oficjalnej nominacji litewskiego duchownego, ks. Julionasa Stepanoviciusa na arcybiskupa wileńskiego („Tygodnik Powszechny” 25.3.1989). Stepanovicius odwdzięczył się „polskiemu” papieĹźowi Janowi Pawłowi w ten sposĂłb, Ĺźe podjął decyzję o uczynieniu z arcypolskiej katedry wileńskiej w biegu dziejĂłw Narodowej Katedry Litewskiej, w ktĂłrej nie ma miejsca na msze w języku polskim i Ĺźe w rĂłwnieĹź arcypolskim kościele św. Kazimierza w Wilnie naboĹźeństwa będą się odbywać tylko w języku litewskim i rosyjskim, z wykluczeniem polskiego, chociaĹź w Wilnie mieszkało KILKASET razy więcej polskich katolikĂłw niĹź rosyjskich oraz nie zezwolił w 1989 r. na odprawienie w Dzień Zaduszny naboĹźeństwa ku czci PolakĂłw pomordowanych w podwileńskich Ponarach przez NiemcĂłw i LitwinĂłw (J. Jadecki, jw.). Mianowanie ks. Stepanoviciusa arcybiskupem wileńskim zaowocowało oderwaniem archidiecezji wileńskiej od polskiej prowincji kościelnej w 1991 r. i włączeniem arcybiskupstwa litewskiego w skład litewskiej prowincji kościelnej. Nacjonaliści litewscy dopięli swego i triumfowali. Jan Paweł II, z urodzenia Polak, stał się tym samym grabarzem polskiej archidiecezji wileńskiej, ktĂłra odegrała wielką rolę w historii Kościoła polskiego: dzisiaj przedstawia się je jako historię Kościoła litewskiego, głównie przez głupią – na chama robioną prĂłbę jej litwinizowania/fałszowania historii i robienia z PolakĂłw LitwinĂłw, co często odbywa się za zgodą Kościoła polskiego, rzekomo patriotycznego i rzekomo zawsze będącego z narodem polskim (w co moĹźe uwierzyć tylko osoba nie znająca historii Polski). Arcybiskup Wilna Audrys Bačkis nakazał zabranie z kościoła polskiego św. Ducha obrazu Jezusa Miłosiernego, związanego ze św. Faustyną Kowalską i z okresem jej pobytu w Wilnie, gdyĹź kościół ten stawał się polskim sanktuarium związanym kultem z tą świętą, a Bačkis nie chciał nowego polskiego sanktuarium w Wilnie. Pozwolenie na usunięcie – zabranie Polakom tego obrazu udzielił papieĹź Jan Paweł II! (Tadeusz Andrzejewski „Patowa sytuacja” Tygodnik Wileńszczyzny 22-28.4.2004).

Jan Paweł II popierając antypolską politykę wschodnią Jerzego Giedroycia szedł zawsze na rękę antypolskiemu Kościołowi litewskiemu i przez to, chociaĹź był polskiego pochodzenia nigdy nie stanął w obronie PolakĂłw – polskich katolikĂłw na Litwie przed prześladowaniami ze strony Kościoła litewskiego! Przykre czy wręcz oburzające jest to, Ĺźe Kościół litewski w walce z Polakami w Wilnie i na WileńszczyĹşnie miał sprzymierzeńca w Watykanie. I Ĺźe ten fakt tolerował Episkopat Polski.

Oto dwa najbardziej oburzające przykłady na uległość Jana Pawła II wobec wrogich Polakom biskupów litewskich i Kościoła litewskiego.

Największym skandalem na tle nietolerancji etnicznej w Kościele litewskim jak i Litwie, ktĂłra ledwo co odzyskała niepodległość, i to z udziałem papieĹźa Jana Pawła II, była sprawa odmowy przez rząd litewski i Kościół litewski osobnego spotkania się z Polakami podczas pobytu papieĹźa Jana Pawła II w Wilnie w 1993 roku. Było to skandalem z tego powodu, Ĺźe na Litwie – w Wilnie i na WileńszczyĹşnie mieszkało wĂłwczas ok. 250 000 PolakĂłw, z czego ok. 110 000 w Wilnie, ktĂłre było pierwszym etapem jego podróşy, a takĹźe dlatego Ĺźe Jan Paweł II podczas swych pielgrzymek po świecie (ponad 100 podróşy) spotykał się ZAWSZE z lokalną Polonią, nawet jeśli to była mała grupa osĂłb. Np. w spotkaniu papieĹźa z Polakami w Gwatemali wzięło udział zaledwie 100 osĂłb, czyli tyle ilu tam mieszka PolakĂłw. O spotkanie papieĹźa z Polakami na Litwie zabiegało wiele polskich środowisk („Ojciec Św. nie wyróşni PolakĂłw” Słowo. Dziennik Katolicki 28.1.1993). Jednak na takie spotkanie nie zgadzał się rząd litewski, a przede wszystkim biskupi litewscy, oczywiście z powodu swojej wielkiej „miłości” do PolakĂłw. PapieĹź nie chcąc draĹźnić tak ich jak i w ogĂłle polakoĹźerczych LitwinĂłw postanowił nie spotykać się osobno z Polakami. Wybuchły z tego powodu skandal stał się tak głośny i ostry, Ĺźe informacje o nim poszły w świat. Jan Paweł II ostatecznie był zmuszony spotkać się z Polakami w Wilnie. Jednak, aby to spotkanie „nie rzucało się w oczy” światowym mediom i było jak najmniej liczne, Kościół litewski zgodził się jedynie na to, aby urządzono je w nieduĹźym kościele polskim św. Ducha w Wilnie, w ktĂłrym mogło się pomieścić zaledwie ok. 1000 osĂłb („Odnieśliśmy zwycięstwo!” Merkuriusz Ziem Wschodnich Rzeczypospolitej Nr 4 1993). Tak więc w spotkaniu mogła wziąć udział jedynie mała garstka PolakĂłw mieszkających na Litwie; w australijskim Melbourne, gdzie mieszka zaledwie 20 000 PolakĂłw, spotkanie z papieĹźem odbyło się na wielkim stadionie MCG! Będąc w katedrze wileńskiej nie powiedział ani jednego słowa po polsku, chociaĹź w świątyni było bardzo duĹźo PolakĂłw.

Podczas pielgrzymki po Litwie, na Górze Krzyży koło Szawli (Żmudź) papież Jan Paweł II zrobił drugi oburzający ukłon w stronę nacjonalistów litewskich. W kazaniu wśród męczenników z okresu komunistycznego wymienił nazwisko abpa Mecislovasa Reinysa, mówiąc, że są to kandydaci na ołtarze. Litwini to podchwycili i od tego czasu czynione są starania w Watykanie o beatyfikację abpa Reinysa (angielska wersja internetowej Wikipedii, polska tę sprawę przemilcza, aby Polacy o tym nie wiedzieli!). Czy jego śmierć w sowieckim więzieniu zmyła z niego haniebną antypolską działalność z okresu II wojny światowej?! - Jeśli jakiś papież odważy się wynieść go na ołtarze, to wówczas powinien mieć odwagę ogłosić go patronem polakożerców! Jednak lata lecą i jak dotychczas nie ma ani świętego, ani nawet błogosławionego Reinysa. Domyślam się, ile trudu zadają sobie duchowni litewscy i kurialiści watykańscy, aby zakłamać biografię abpa Reinysa, aby z czarnej owcy zrobić białego gołąbka, aby z polakożercy zrobić gołąbka pokoju.

PapieĹź Jan Paweł II wybrał jako intencję modlitw na XXII Światowy Dzień Pokoju 1989, ktĂłry jest obchodzony w Kościele 1 stycznia kaĹźdego roku, temat: „Poszanowanie praw mniejszości warunkiem rozwoju pokoju”, ktĂłry jest jakby naturalnym przedłuĹźeniem intencji modlitw o pokĂłj na świecie z 1988 r.: „Wolność religijna warunkiem pokoju”. W związku z tym, Ĺźe wolności religijnej Polakom na Litwie nie chce zapewnić Kościół litewski, będący na usługach szowinistĂłw litewskich, prawdziwi chrześcijanie uznali, Ĺźe skandaliczny konflikt między katolikami polskimi a litewskimi powinna nareszcie rozwiązać Stolica Apostolska, wykorzystując powstanie niezaleĹźnej Litwy w 1991 r. Dlatego, jak czytamy w dokumencie Związku Ziem Wschodnich RP w Melbourne w Australii pt. „O prawa dla PolakĂłw-katolikĂłw w Wilnie” („Tygodnik Polski” 15.7.1989) po oddaniu administracji arcybiskupstwa wileńskiego w ręce całkowicie litewskie, chociaĹź w tej diecezji ok. 40-50% praktykujących katolikĂłw stanowią Polacy, nadszedł czas, aby Watykan takĹźe ugruntował i zagwarantował tak wielkiej masie PolakĂłw-katolikĂłw w archidiecezji wileńskiej opiekę duszpasterską w ich języku. Najlepszym rozwiązaniem będzie mianowanie Polaka biskupem sufraganem (pomocniczym) wileńskim (ktĂłrego otrzymali Litwini pod naciskiem Watykanu w 1940 r.) i zabezpieczenie praw polskich katolikĂłw w ramach Kościoła litewskiego, a gdyby tego nie moĹźna było zrealizować, wĂłwczas naleĹźałoby odseparować katolikĂłw polskich od Kościoła litewskiego i mianowanie dla nich administratora apostolskiego z tytułem biskupa, co było juĹź w przeszłości praktykowane przez Stolicę Apostolską. Sugestie te są całkowicie usprawiedliwione i moĹźliwe do zrealizowania, i są warunkiem rozwoju pokoju między Polakami i Litwinami na Litwie, zgodnie z tym co napisał litewski humanista Tomas Venclova: „musimy zdobyć się na przyznanie, Ĺźe Wilno i Wileńszczyzna były przez wiele stuleci – i pozostaną – co najmniej dwukulturowym. Nie jest to powodem do utyskiwań. Wprost przeciwnie, daje szansę wspĂłlnego wzbogacenia…” („List otwarty do LitwinĂłw i PolakĂłw na Litwie” „Kultury” Nr 3/1989, ParyĹź). RĂłwnieĹź znany i ceniony działacz polski w Wilnie dr Jan Mincewicz, podczas pobytu papieĹźa Jana Pawła II w Białymstoku w 1993 r., zwrĂłcił się do niego z prośbą o mianowanie polskiego biskupa pomocniczego w Wilnie, ale rzekomo polski papieĹź Jan Paweł II chcąc przypodobać się Litwinom, a właściwie nacjonalistom litewskim, nie uczynił tego aĹź do swojej śmierci w 2005 r. Jego następcĂłw ta sprawa nic nie obchodziła i nie obchodzi. Bowiem w tradycji Watykanu jest nie wtrącanie się w konflikty etniczne między katolikami (zawsze w tych sprawach obmywał ręce jak Piłat), chyba Ĺźe sprawa dotyczy moĹźnych tego świata. Wtedy zawsze zabierali głos z poparciem dla tego moĹźnego. Tak było np. z papieĹźem Grzegorze XVI zamiast stanąć w obronie prześladowanych PolakĂłw i prześladowanego rĂłwnieĹź Kościoła polskiego, w swojej encyklice „Cum primum” ogłoszonej 9 VI 1832 r. potępił polskie powstanie z 1830 r. przeciwko PRAWOSŁAWNEMU cesarzowi Rosji, mające na celu obalenie legalnej władzy i potępił je (według nauki Kościoła „kaĹźda władza pochodzi od Boga”) i napomniał polskich biskupĂłw oraz duchowieństwo, aby podporządkowali się władzy zaborcĂłw oraz aby zachęcali do tego lud (Wikipedia). Dlatego wszelkie skargi kierowane do Watykanu przez prześladowane przez biskupĂłw grupy etniczne wędrują zawsze, ale to zawsze do kosza na śmieci. A Ĺźe kaĹźdy biskup odpowiada za swą działalność na terenie powierzonej mu diecezji „tylko przed Bogiem i papieĹźem”, więc de facto staje się udzielnym księciem, na ktĂłrego, jakby zaistniała taka konieczność, nie ma Ĺźadnego kija: bo BĂłg za daleko i w ogĂłle nie bierze udziału w Ĺźyciu ludzkości, a papieĹź w takich sprawach zawsze obmywa ręce, zapominając o Słowie BoĹźym: „Dobry pasterz dwa o owieczki swoje”. Biskupi mogą więc dowolnie prześladować podległą mu grupę etniczną. Z czego biskupi wileńscy korzystają pełną garścią. Dla mnie jako Polaka i katolika trudno zaakceptować głuche milczenie Kościoła POLSKIEGO w sprawie prześladowania POLSKICH katolikĂłw na Litwie. Kościoła, ktĂłry wbrew prawdzie historycznej (!) głosi przy kaĹźdej okazji, a nawet bez specjalnej okazji, Ĺźe „zawsze był z narodem polskim”. To milczenie woła o pomstę do nieba!
……….
Sprawa prześladowania polskich katolikĂłw w Wilnie i na WileńszczyĹşnie przez litewski Kościół katolicki dała o sobie znać ze zdwojoną siłą po ogłoszeniu przez lidera Związku Sowieckim Michaiła Gorbaczowa w 1987 r. tzw. głasnosti, ktĂłra miała prowadzić „do uzyskania jawności Ĺźycia publicznego i otwarcia informacyjnego na świat”. W wyniku głasnosti przeprowadzono m.in. zniesienie cenzury. Głasnost zapoczątkowała rĂłwnieĹź proces formowania się w Związku Radzieckim społeczeństw obywatelskich. A więc takĹźe polskiego społeczeństwa obywatelskiego na Litwie. Tamtejsi Polacy zaczęli domagać się większych praw narodowych na gruncie państwowym i religijnym. Litwini, ktĂłrymi kierował ogĂłlnonarodowy ruch Sajudis, walczący o te same prawa ani myśleli o przyznaniu tych praw Polakom na Litwie. W Sajudisie w imieniu Kościoła litewskiego, ktĂłry uwaĹźał go za swego ambasadora, antypolskie stanowisko reprezentował ks. Vaclovas Aliulis MIC (Bernardinai.lt 17.2.2020).

Sprawy i troski polskich katolików na Litwie stały się głośne nie tylko na Litwie, ale także w Polsce, głównie w prasie.

JĂłzefa Hennelowa w ukazującym się w Krakowie katolickim „Tygodniku Powszechnym” z 4 XII 1988 r. w artykule zatytułowanym W cieniu Rossy pisze: „Litewsko-polskie współżycie kształtować będzie w ogromnej mierze takĹźe i katolicyzm … Powinien wszak łączyć. A tymczasem jest właśnie jednym ze ĹşrĂłdeł konfliktu”.

Sprawą tą zainteresował się Jan Paweł Gawlik, znany eseista, teatrolog, krytyk teatralny, publicysta, dramaturg, pisząc w „Ĺťyciu Literackim (Sprawa Jana Ciechanowicza Nr 42 1991): „…z perspektywy Wilna pojawiają cię cienie nietolerancji… A nas – PolakĂłw i LitwinĂłw – nie stać na konflikty. Łączy nas wspĂłlnota, nie sprzeczność interesĂłw. Przyszłość, ktĂłra się rysuje w ramach wspĂłlnej i wolnej Europy, Europy Ojczyzn, powinna być przyszłością współpracy i tolerancji, rzetelności i prawdy – wszystkich wobec wszystkich. A to, co się w tej sprawie nad Wilią dziś dzieje, nie zawsze ma, niestety, taki charakter. Być moĹźe i my nie jesteśmy bez winy. Być moĹźe stajemy się uczuleni na sposoby postępowania litewskich władz i litewskiego społeczeństwa, bo lepiej widzi się i czuje przejawy niechęci niĹź lojalności i dobrej woli z przeciwnej strony. Ale gdy napięcia przenoszą się na miejsca kultĂłw religijnych, gdy prężny litewski Kościół katolicki staje się terenem relacjonowanych tu uczuleń, a wierni zbierają podpisy przeciwko odprawianiu w ich świątyniach naboĹźeństw w języku polskim, litewska zaś hierarchia lokuje księży-PolakĂłw w parafiach litewskich, księży LitwinĂłw w parafiach polskich, a będący zawsze bastionem polskości polski Kościół katolicki na Litwie przeĹźywa wraz z wiernymi swoje trudne dni, to nie jest to dobrze i nie powinniśmy udawać, Ĺźe nic się nie dzieje”.

Natomiast Jerzy T. Zalesiak pisze: „…Kościół litewski zszedł na pozycje narodowe, gdy tymczasem Polacy wileńscy tradycyjnie przywiązani są do Kościoła Powszechnego. Na co dzień płacą oni bardzo wysoką cenę za to… Na Litwie nie dosłyszano głosu PapieĹźa Jana Pawła II w Orędziu „Poszanowanie mniejszości warunkiem pokoju” z 8 grudnia 1988 r. i nie podjęto dzieła naprawy: szanowanie wolności religijnej jednostek w ich Ĺźyciu zbiorowym, nieskrępowanego sprawowania kultu wiary, stworzenia warunkĂłw do religijnego wykształcenia. Dzisiaj jest więcej niĹź pewne, Ĺźe ponad trzystutysięczna polska społeczność na WileńszczyĹşnie nie moĹźe oczekiwać od hierarchii Kościoła litewskiego rozwiązania jej najbardziej Ĺźywotnych potrzeb religijnych” (Język liturgii – tylko część problemu” „Słowo. Dziennik Katolicki” 20.3.1995).

Jeszcze bardziej na temat prześladowania polskich katolikĂłw przez litewskich biskupĂłw wileńskich, ktĂłrzy jednocześnie ośmielają się krytykować przedwojennego polskiego arcybiskupa wileńskiego Romualda Jałbrzykowskiego za rzekome prześladowanie litewskich katolikĂłw na WileńszczyĹşnie (czynił to np. abp Julionas Stepanovicius, ktĂłry w ten sposĂłb usprawiedliwiał wykluczenie mszy polskich w katedrze i kościele św. Kazimierza) pisały i piszą polskie gazety wydawane na Litwie. Np. Jeremi Sidorkiewicz w polskim „Kurierze Wileńskim” z 23 marca 2011 r. pisze: „Dzisiejsi litewscy hierarchowie kościelni rĂłwnieĹź nie raz pokazali niechętne Polakom oblicze”. I dodaje „Polacy nie powinni jednak biernie poddawać się dyktatowi nacjonalistĂłw w sutannach. Warto pisać zbiorowe petycje z żądania naboĹźeństw w języku polskim nawet do Benedykta XVI. Jest to sprawa honoru i godności ludzkiej. Kto nie szanuje siebie samego, szanowany przez innych nie będzie”.

Nie sposób w tym rozdziale przedstawić wszystkie krzywdy jakie spotkały i spotykają polskich katolików na Litwie.

Dlatego, Ĺźe wszyscy papieĹźe od 1918 r. nie przejmowali się i nie przejmują losem polskich katolikĂłw na Litwie, więc po wytępieniu polskich katolikĂłw na Litwie Kowieńskiej, obecnie do wytępienia PolakĂłw-katolikĂłw w Wilnie i na WileńszczyĹşnie, ktĂłre to miasto i ziemię sprezentował Litwinom Stalin po napadzie na Polskę we wrześniu 1939 r., to według nich zboĹźne dzieło prowadzili i prowadzą litewscy arcybiskupi-metropolici Wilna: Julijonas Steponavičius 1989-91, Audrys Bačkis 1991-2013 i Gintaras GruĹĄas - skrajni nacjonaliści litewscy wrogo ustosunkowani do Polski, PolakĂłw i wszystkiego co polskie na terenie arcybiskupstwa wileńskiego. Julijonas Steponavičius zaraz po odzyskaniu katedry wileńskiej uczynił z niej - tej wielowiekowej arcypolskiej świątyni będącej pod patronatem patrona Polski – św. Stanisława i z grobami krĂłlĂłw i krĂłlowych Polski oraz krĂłlewicza św. Kazimierza, takĹźe patrona Polski, wzniesioną w obecnym kształcie przez polskich architektĂłw Wawrzyńca Gucewicza i Michała Szulca, w ktĂłrej na ołtarzu głównym jest ciągle obraz Zamordowanie św. Stanisława przez Bolesława Śmiałego polskiego malarza Franciszka Smuglewicza, ktĂłrą cały narĂłd polski po wielkiej powodzi w 1931 r. uratował przed niechybnym zawaleniem się, LITEWSKĄ świątynią narodową, tym samym zamkniętą dla polskich katolikĂłw w Wilnie; msze odprawiane są wyłącznie po litewsku. Usunięto ze świątyni prawie wszystkie pamiątki polskie, m.in. zamurowano nagrobek przedwojennego arcybiskupa wileńskiego Jana Cieplaka, m.in. męczennika więzień sowieckich oraz usunięto tablicę upamiętniającą krĂłla Władysława Jagiełłę – pierwszego budowniczego katedry wileńskiej! (M. Kosman Orzeł i Pogoń), a prochy biskupa Władysława Bandurskiego – honorowego kapelana LegionĂłw Polskich i biskupa polowego Wojska Polskiego w 1996 r. za abpa Bačkisa, wypędzono do Warszawy. W świątyni boĹźej Litwini umieścili natomiast bardzo brzydko namalowane portrety nacjonalistĂłw litewskich (widziałem te kicze podczas pobytu w Wilnie w 2002 r.). Fakt uczynienia z katedry wileńskiej chramu litewskiego na poły pogańskiego tak skomentował znany poeta i pisarz litewski Tomas Venclova w swym „Liście otwartym do LitwinĂłw i PolakĂłw na Litwie”, zamieszczonym w paryskiej „Kulturze” (Nr 3/1989): „PrzeraĹźają mnie ludzie, ktĂłrzy sprzeciwiają się dopuszczeniu mszy polskiej w katedrze wileńskiej, ostatnio zwrĂłconej wierzącym w wyniku presji całej ludności kraju. MĂłwi się o „świątyni narodowej”, gdzie powinien brzmieć wyłącznie język litewski. Jest to rzeczą skandaliczną, bo samo pojęcie świątyni „narodowej” jest niechrześcijańskie, przeciwne idei braterstwa oraz wspĂłlnego przyznawania się do wartości ponadnarodowych, uniwersalnych… (Kościół polski dopuścił język litewski do prokatedry w Sejnach). Czy musimy teraz odwdzięczać się za ten gest Kościoła polskiego gestem wyraĹşnie wrogim?... Postawa ciągłego prowokowania PolakĂłw jest bezpłodna, destruktywna i niebezpieczna”. Napisała to osoba świecka. Tymczasem Watykan idąc na rękę nacjonalistom litewskim zaakceptował uczynienie z katedry wileńskiej chramu litewskiego. Natomiast biskupi polscy w tej sprawie skulili ogon pod siebie.

Z kolei abp Bačkis uczynił z katedry wileńskiej chram boĹźka nacjonalizmu litewskiego. Tym boĹźkiem dla nacjonalistĂłw litewskich jest jego i współtwĂłrca niepodległości Jonas Basanavičius (zm. 1927), ktĂłry był zaciekłym polonofobem. To on pierwszy powiedział jakĹźe kłamliwe słowa: „KaĹźdy, kto zna się na przeszłości Litwy, wie, Ĺźe w szeregu wrogĂłw narodu litewskiego Polacy zajmują pierwsze miejsce” i nawoływał do „przerobienia Kościoła (na Litwie) w litewski narodowy, ktĂłry będzie lekiem na przeklętą polonizację”. Poza tym był raczej ateistą. Tymczasem w katedrze wileńskiej ustawiono na widocznym miejscu jego popiersie i to w rozmiarach większych od figury jakiegokolwiek świętego, a nawet i Chrystusa. Pomnik człowieka nic nie mającego wspĂłlnego z wiarą i z miłością do bliĹşniego, a wręcz przeciwnie, pałającego ogniem nienawiści do drugiego człowieka, do PolakĂłw (Zbigniew Siemienowicz “Błądząca Pogoń – relacje polsko-litewskie” Kurier Wileński 10.9.2010). Bowiem w Kościele katolickim jest tak, Ĺźe ordynariusz diecezji jest „panem Ĺźycia i śmierci” – moĹźe robić co mu się rzewnie podoba i wara innym do tego, co samo w sobie jest skandalem, a przede wszystkim niechrześcijańskie. A jeśli ktoś widzi zło w Kościele, to nie ma prawa milczeć. Jeśli milczy, to bierze na swoje sumienie grzechy upadłego biskupa! Przestaje być nie tylko następcą Apostołów, ale rĂłwnieĹź chrześcijaninem!

W pierwszej części tej książki pisałem obszernie o tym, Ĺźe przed I wojną światową duchowieństwo litewskie, a w okresie międzywojennym Kościół litewski na rĂłwni z nacjonalistami był największym wrogiem PolakĂłw i języka polskiego. W okresie międzywojennym biskupi litewscy nie tylko zlikwidowali w prawie stu procentach odprawianie polskich mszy św. w kościołach na Litwie, ale takĹźe w ogĂłle usunęli język polski z kościołów, zabraniając na przykład słuchania spowiedzi w języku polskim, nawet w przypadku osĂłb starszych, ktĂłre nie miały okazji nauczyć się języka litewskiego, a w późniejszym wieku nie były w stanie opanować bardzo trudnego języka litewskiego. Arcybiskup wileński w latach 1991-2013 Audrys Bačkis nie chciał i nie nauczył się języka polskiego, chociaĹź co najmniej połowę ludzi uczęszczających do kościoła stanowili i zapewne nadal stanowią Polscy (litewski portal internetowy „Delfi” w kwietniu 2010 r. podał, Ĺźe według przeprowadzonych badać zaledwie 16% LitwinĂłw zadeklarowało chodzenie do kościoła). Abpa Bačkis idąc w ślady przedwojennych biskupĂłw litewskich postanowił wyrugować język polski z kościołów na terenie arcybiskupstwa wileńskiego. I wytrwale dążył do tego.

W zachowaniu czy podtrzymywaniu polskości wśrĂłd PolakĂłw poza granicami dzisiejszej Polski waĹźną rolę odgrywał i odgrywa język polski. WspĂłlnoty polskie pozbawione polskie duszpasterza i polskich naboĹźeństw wynaradawiają się juĹź w drugim pokoleniu. Zdają sobie sprawę z tego litewscy biskupi wileńscy i całą garścią – bez Ĺźadnych skrupułów wykorzystywali i wykorzystują to w walce z polskim katolicyzmem na terenie arcybiskupstwa. Od czasĂłw sowieckich likwidują polskie naboĹźeństwa. Zmarłych księży polskich zastępują proboszczami litewskimi, chociaĹź na Litwie występuje drastyczny brak księży. Według artykułu Petrasa Gaucasa pt. „Język liturgii w kościołach archidiecezji wileńskiej” („Lietuvos Aidas” 6.1.1995) w 1994 r. na 100 czynnych w Wilnie i na terenie diecezji wileńskiej kościołów, w 32 naboĹźeństwa były odprawiane po polsku, w 29 po litewsku, w 38 po litewsku i po polsku. W 1994 r. w parafiach autor artykułu przyznaje, Ĺźe w grupie kościołów dwujęzycznych są takie, w ktĂłrych Litwini stanowią zaledwie 7% ogółu parafian. Jednak należąc do grupy katolikĂłw panującego narodu mają zabezpieczone naboĹźeństwa w ojczystym języku, czego nie moĹźna powiedzieć o parafiach z naboĹźeństwami tylko litewskimi, chociaĹź Polacy często stanowią w nich duĹźo więcej niĹź 7% wiernych. W parafiach dwujęzycznych ewangelia jest czytana po litewsku, zaś kazania wygłaszane są po litewsku i polsku, z tym, Ĺźe księża litewscy posługują się często językiem rzekomo polskim, całkowicie niezrozumiałym przez PolakĂłw (Aleksander Dawidowicz W sprawie PolakĂłw na WileńszczyĹşnie „Nowy Świat”, Warszawa 25-26.7.1992). W praktyce jednak, jak zaznacza Gaucas język liturgii naleĹźy od księdza. Gdy ksiądz ma przypisane dwie czy trzy parafie, to wĂłwczas nie ma czasu na dwujęzyczną liturgię i msze odprawiane są po litewsku, co wykorzystują księża litewscy, ktĂłrzy z reguły pracują w takich parafiach. Księża ci w wielu wypadkach prowadzą głównie działalność nie duszpasterską, ale polityczną, skierowaną na lituanizację społeczności polskiej, głównie polskich dzieci” (A. Dawidowicz). Czasami przy komunikowaniu wiernych posługuje księdzu litewskiemu ministrant trzymający chorągiewkę o barwach narodowych Litwy. Poza tym księża litewscy w księdze metrykalnej wpisują imię chrzczonego dziecka polskiego nie po polsku tylko po litewsku (Jerzy T. Zalesiak Język liturgii – to tylko część problemu „Słowo. Dziennik Katolicki” 20.3.1995). Gorzej, w Druskiennikach, Marcinkańcach, Olanach, Ignalinie, Rymszanach, Duksztach i kilkunastu innych parafiach, w ktĂłrych Polacy stanowią duĹźy odsetek wiernych, nie mają oni moĹźliwości modlenia się w tych kościołach po polsku. Działacz społeczności polskiej w Wilnie i na WileńszczyĹşnie i w latach 1992-96 poseł na Sejm litewski Zbigniew Siemienowicz w „Kurierze Wileńskim” (Błądząca Pogoń – relacje polsko-litewskie, 10.9.2010) pisze, Ĺźe niektĂłrzy księża litewscy potrafią zwalczać nawet polskie słowo w kościele: „W wielu kościołach zaniechano nie tylko kazań polskich, ale nawet odczytywania po polsku polskiej ewangelii”. Carskie ogłoszenie w Ăłwczesnym Wilnie, ktĂłre ostrzegało PolakĂłw: „Goworit polskij wospreszczaetsia” (mĂłwienie po polsku zabronione) odĹźyło na dzisiejszej Litwie – w państwie niby demokratycznym i tolerancyjnym oraz katolickim, należącym z polską pomocą do Unii Europejskiej i NATO. Na odbytym w dniach 6-8 V 2016 r. Narodowym Kongresie Miłosierdzia w Wilnie, 90 tys. PolakĂłw mieszkających w Wilnie, „nie miało okazji usłyszeć języka ojczystego w modlitwach ogĂłlnych… Polskie środowisko znĂłw się czuje pokrzywdzone, poniewaĹź po raz kolejny to, co jest polskie, jest traktowane po macoszemu” - pisze w „Tygodniku Wileńszczyzny” Teresa Worobiej i dodaje (Bowiem litewscy) „organizatorzy nie zatroszczyli się o to, Ĺźeby chociaĹź cząstkę koronki do BoĹźego Miłosierdzia, ktĂłrą modlono się w sobotę na Placu Katedralnym podczas naboĹźeństwa pokutnego, odmĂłwić w języku polskim, przecieĹź w diecezji wileńskiej sporo wiernych jest polskojęzycznych. Tym bardziej, Ĺźe jest to język, w ktĂłrym Jezus ją podyktował św. Faustynie. Mimo Ĺźe Kongres Miłosierdzia odbywał się na poziomie ogĂłlnokrajowym, to wiernym, przybyłym ze Ĺťmudzi, czy Kowieńszczyzny, chyba nie przeszkadzałoby kilka słów wypowiedzianych w języku polskim” („Tygodnik Wileńszczyzny”, „Kresy.pl., „L24.lt 6.8.2016). W 1994 r. wśrĂłd ok. 250 tys. katolikĂłw polskich pracowało zaledwie 24 księży polskich, w tym wielu w podeszłym wieku. Bowiem w okresie sowieckim do jedynego seminarium duchownego na Litwie – w Kownie przyjmowano bardzo niewielu polskich kandydatĂłw do kapłaństwa. W pierwszych latach po odzyskaniu przez Litwę niepodległości było jeszcze gorzej. W 1989/90 roku nie przyjęto do seminarium ani jednego z 6 polskich kandydatĂłw (Piotr Błaszczykowski Epopeja PolakĂłw Ziemi Wileńskiej Gdańsk 1990). W Polsce od 1932 r. istnieje Towarzystwo Chrystusowe dla Polonii Zagranicznej – chrystusowcy, czyli rzymskokatolickie zgromadzenie zakonne, ktĂłrego celem jest apostolstwo poprzez pracę duszpasterską na rzecz PolakĂłw mieszkających poza granicami kraju. Chrystusowcy prowadzą duszpasterstwo wśrĂłd PolakĂłw w kilkudziesięciu krajach, w tam w dalekiej Australii, gdzie mieszkam. Mogliby pracować takĹźe wśrĂłd polskich katolikĂłw na Litwie, jednak biskupi litewscy nie wyraĹźają na to zgody, gdyĹź księża z Polski byliby psychicznie od nich niezaleĹźni i ocalali by polskość, ktĂłrą oni chcą koniecznie zniszczyć (P. Błaszczykowski). W takiej sytuacji księża z Polski udawali się na wyjazd na Wileńszczyznę na wakacje, aby mĂłc odprawiać polskie naboĹźeństwa w tamtejszych parafiach poełnych PolakĂłw. Nieliczni księża polscy uzyskali zgodę na pracę duszpasterską na WileńszczyĹşnie. WśrĂłd nich był m.in. ks. Dariusz Stańczyk. Przybył na Wileńszczyznę w 1991 r. i pracował w parafiach w Kalwarii Wileńskiej, Taboryszkach i Szumsku. Był dobrym kapłanem, ale takĹźe zasłuĹźonym działaczem społecznym i obrońcą polskości. Nie podobało się to arcybiskupowi Bačkisowi, ktĂłry go odwołał 10 lipca 1996 r. ze stanowiska proboszcza czysto polskiej parafii szumskiej. Wywołało to głośny sprzeciw parafian i w ogĂłle PolakĂłw na WileńszczyĹşnie oraz w Polsce. Biskup radomski Edward Materski (ktĂłry urodził się w Wilnie) w oświadczeniu wydrukowanym w katolickim dzienniku „Słowo” napisał, Ĺźe nie odwołuje z Litwy Ĺźadnego z księży radomskich, w tym księdza Dariusza Stańczyka. Działacze polscy na WileńszczyĹşnie zwrĂłcili się z prośbą o pomoc do Nuncjusza Apostolskiego na Litwie i nawet niedawny i znany ze swej pro litewskości ambasador RP w Wilnie Widacki poparł akcję na rzecz zatrzymania na Litwie ks. Stańczyka. Protestowała prasa polska na Litwie, m.in. „Nasza Gazeta”. Abpa Bačkis został zmuszony do zmiany swej decyzji. Ksiądz Dariusz Stańczyk pracował następnie w parafii św. Siostry Faustyny na Antokolu (Wilno). Całym sercem wspierał i pomagał Polakom na WileńszczyĹşnie. Inicjował i prowadził budowę wielu obiektĂłw sakralnych /wcześniej w Polsce był współbudowniczym Bazyliki - sanktuarium Matki BoĹźej Ostrobramskiej w SkarĹźysku-Kamiennej –kopia Ostrej Bramy w Wilnie), z jego inicjatywy powstał pierwszy na Litwie pomnik Jana Pawła II w Kowalczukach, gdzie takĹźe wybudował nowy kościół. Był gorliwym obrońcą i ambasadorem kultu BoĹźego Miłosierdzia na Litwie oraz miejsca objawień na Antokolu w Wilnie, gdzie znajduje się klasztor św. Faustyny Kowalskiej. W 2003 r. został Polakiem Roku na Litwie i otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Rejonu Wileńskiego. W 2016 r. został odznaczony przez Prezydenta RP KrzyĹźem Oficerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej za wybitne zasługi w krzewieniu polskiej kultury i tradycji narodowych oraz za działalność na rzecz polskich mniejszości narodowych (Urszula Gąssowska „Wileńskie racje i Ĺźale” Myśl Polska o Kresach Nr 9 1996). Ksiądz Dariusz Stańczyk był komendantem Wileńskiego Hufca Maryi im. Pani Ostrobramskiej. Przed 150. rocznicą wybuchu Powstania Styczniowego 1863 r. władze litewskie głośno zachęcały do uczczenia tej rocznicy, jednak w Ĺźaden sposĂłb zainteresowanym środowiskom nie okazały wsparcia. Przeciwnie, kiedy Wileński Hufca Maryi im. Pani Ostrobramskiej 22 stycznia br. 2013 r., akurat w dzień wybuchu powstania, poprowadził w ulicami Wilna Marsz Wolności dla uczczenia tej rocznicy, ktĂłry zakończono mszą św. na GĂłrze Trzykrzyskiej, celebrowaną przez komendanta Hufca, ks. Dariusza Stańczyka. Harcerzy nie było stać na zapłacenie aĹź 2500 litĂłw za prawo do „Parady Wolności”, a tym bardziej do zapłacenia 200 000 litĂłw za obsługę i ochronę parady. Tymczasem kilka dni wcześniej samorząd wileński wydał zezwolenie na zorganizowanie w Wilnie parady rĂłwności „Za rĂłwność" („UĹž lygybę"). W tym wypadku koszty obsługi i ochrony parady zostały pokryte z kieszeni podatnika. Ksiądz Stańczyk, dostrzegając w tym ogromną niesprawiedliwość (rĂłwnieĹź wobec młodzieĹźy i wartości chrześcijańskich), uznał, Ĺźe tym razem przeciwstawi się literze prawa, za co został pociągnięty do odpowiedzialności karnej (youtube Rozprawa księdza D. Stańczyka www.wilnoteka.lt 21.2.2013). Prześladowany przez LitwinĂłw ks. Stańczyk po 25 latach pracy wśrĂłd PolakĂłw w Wilnie i na WileńszczyĹşnie opuścił czy raczej został zmuszony do opuszczenia Litwy.

Poza katedrą wileńską polskich naboĹźeństw nie dopuszcza się takĹźe do tak bardzo polskich historycznie dwĂłch innych kościołów wileńskich: w zwrĂłconym przez litewskie władze komunistyczne katolikom kościele św. Kazimierza (bastionu polskich jezuitĂłw na Litwie) i św. Anny i tak jest po dziś dzień. W kościele św. Kazimierza postanowiono obok mszy litewskich odprawiać takĹźe msze w języku rosyjskim. W tej sprawie wypowiedział się znany wĂłwczas działacz PolakĂłw na WileńszczyĹşnie Jan Ciechanowicz z Polskiej Partii Praw Człowieka w jej oficjalnym oświadczeniu zatytułowanym „Bez języka polskiego”, w ktĂłrym czytamy m.in.: „…Na fali gorbaczowskiej pierestrojki wiernym w roku 1989 udało się Kościół św. Kazimierza odzyskać i po gruntownym remoncie w 1991 r. zaczął on ponownie pełnić sobie właściwe funkcje. Ale tylko część (litewska) tych, ktĂłrzy walczyli o zwrot świątyni BoĹźej, cieszy się dziś z odniesionego zwycięstwa; inna (polska) została w sposĂłb poniĹźający godność ludzką tej moĹźliwości pozbawioną. Postępowanie takie rĂłwnoznaczne jest z umieszczeniem na bramie kościoła tabliczek: „Tolko dla Russkich” oraz „Tik Lietuvimas”. Nawet w kościele, podobnie jak i w oświacie i innych sferach, szowiniści litewscy preferują Rosjan i dyskryminują PolakĂłw. Pod adresem więc litewskiego Kościoła katolickiego wypada złoĹźyć gratulacje z powodu „godnej” kontynuacji zarĂłwno nazistowskiej, jak i neobolszewickiej tradycji: podobnie jak w ciągu dziesięcioleci funkcjonowania Muzeum Ateizmu Litewskiej SRR (w kościele św. Kazimierza) kierowali i pracowali w nim wyłącznie Litwini, Ĺťydzi i Rosjanie, takĹźe i dziś wstęp do skradzionej Polakom świątyni mają zagwarantowany tylko te „wybrane” narody, ci zaś, ktĂłrzy kościół św. Kazimierza wznieśli i ozdobili, nie są puszczani w jego progi. Wydaje się wszelako, Ĺźe w postępowaniu takim więcej jest pogańskiej nienawiści co do polskości i prowincjonalnego szowinizmu niĹź chrześcijańskiego uniwersalizmu i europejskości, ktĂłre powinny cechować duchownych katolickich”.

Prawie sto tysięcy PolakĂłw w Wilnie ma do swojej wyłącznej dyspozycji tylko jeden kościół – św. Ducha, a do większości parafii na WileńszczyĹşnie biskupi litewscy kierują księży litewskich, często nacjonalistĂłw, ktĂłrzy, jak np. proboszczowie w Dziewieniszkach i Oranach usunęli pomniki polskie z dziedzińcĂłw kościelnych. W Oranach dokonał tego mianowany przez abp Bačkisa w 2004 r. na stanowisko proboszcza jego kolega, znany litewski szowinista, ksiądz Valentinas Virvičius. Przystąpił tu od razu do robienia antypolskich porządkĂłw: zburzył 4-metrowy pomnik-kolumnę upamiętniający polskich Ĺźołnierzy poległych w latach 1919-1923, ktĂłry stał na dziedzińcu kościoła. Ten ponoć katolicki kapłan – sługa Chrystusa, „kochający” kaĹźdego bliĹşniego 16 II 2010 r. popełnił samobĂłjstwo. Pomimo tego, Ĺźe samobĂłjstwo w katolicyzmie jest uznawane za grzech śmiertelny, ktĂłry skazuje samobĂłjcę na wieczne potępienie, orański proboszcz został pochowany ze wszystkimi honorami katolickimi, a w uroczystościach poĹźegnalnych wziął udział sam arcybiskup wileński, kardynał Audrys Juozas Bačkis („Kurier Wileński” 19.2.2010). PrzecieĹź trzeba było podziękować za pracę dobremu polakoĹźercy.

Jak juĹź wspomniałem, w 2005 r. doszło do ostrego konfliktu między polskimi katolikami w Wilnie, a arcybiskupem Audrysem Backisem, ktĂłry w sposĂłb wyjątkowo brutalny nakazał wynieść z polskiego kościoła św. Ducha znany dzisiaj na całym świecie (dosłownie) obraz Jezu Ufam Tobie, namalowany w 1934 r. przez polskiego malarza Eugeniusza Kazimirowskiego według wskazĂłwek przebywającej wĂłwczas w klasztorze wileńskim świętej Faustyny Kowalskiej, usuwając z niego jednocześnie polski napis Jezu Ufam Tobie. Obraz został umieszczony w innym kościele, aby nie był utoĹźsamiany z polskim katolicyzmem (Polakom ukradziono obraz „Goniec” 30.9. – 6.10.2005, Kanada). W 2009 r. Wileńska Kuria Arcybiskupia odrzuciła prośbę Społecznego Komitetu Uczczenia Pamięci JĂłzefa Mackiewicza o umieszczenie pamiątkowej tablicy na budynku należącym obecnie do niej, a w ktĂłrym w okresie międzywojennym mieściła się redakcja redagowanego przez jego brata – Stanisława Cat-Mackiewicza „Słowa”, jednego z najwaĹźniejszych – opiniotwĂłrczych dziennikĂłw polskich. Komitet wyraził ubolewanie podstawą Kurii Arcybiskupiej. Swoją inicjatywą chciał bowiem dołoĹźyć cegiełkę do polsko-litewskiego pojednania. W jego uzasadnieniu pisał m.in.: „UwaĹźamy, Ĺźe wmurowanie w Wilnie tablicy utrwalającej pamięć postaci JĂłzefa Mackiewicza i jego starszego brata Stanisława będzie słuĹźyło w przyszłości przyjaznej koegzystencji naszych narodĂłw oraz stanowiło cenną pamiątkę historyczną dla wielu PolakĂłw i LitwinĂłw, niezaleĹźnie od ich miejsca zamieszkania” („Kurier Wileński”; Kresy.pl 2.10.2009).

W 2018 r. polskim kościele w Turgielach na Litwie doszło do szokującego incydentu. Grupa litewskich aktorĂłw przebranych za księży wtargnęła do świątyni zakłócając Mszę św. Proponowali alternatywny litewski sposĂłb wiary. Cel był tylko jeden – zadrwić z uczuć religijnych zgromadzonych PolakĂłw (przecieĹź mogli swoje przedstawienie cyrkowe odbyć w kościele litewskim)” (PAP, Polsat News, wPolityce 16.8.2018). Do sieci trafiło wideo dokumentujące prowokację. Jak podkreśla redakcja strony „Wileński Pegaz z uśmiechem i smutkiem” na Facebooku, to juĹź kolejny przypadek atakowania modlących się w kościołach PolakĂłw przez LitwinĂłw. „Wileński Pekaz” zauwaĹźa dalej: „Takie rzeczy są moĹźliwe tylko w polskich kościołach na Litwie, bo kiedy Polacy z Litwy zwracają się o pomoc do prezydenta i premiera Polski, Polska milczy i tylko polski MSZ tłumaczy, Ĺźe prześladowania PolakĂłw nie zmienią stosunkĂłw Polski i Litwy, Ĺźe wszystkie prześladowania PolakĂłw i polskości na Litwie to wewnętrzna sprawa Litwy… i Polski to nie dotyczy, i dodaje: podnoszenie kwestii PolakĂłw na Litwie moĹźe stanowić istotne zagroĹźenie dla bezpieczeństwa Polski, co jest zgodne z doktryną opracowaną przez Biuro Bezpieczeństwa Narodowego. Władze zamieszkałego przez PolakĂłw rejonu solecznickiego, na terenie, ktĂłrego znajdują się Turgiele, są oburzone zachowaniem litewskich aktorĂłw. Twierdzą, Ĺźe naruszona została konstytucja i prawo wolności religijnej. Zgodnie z kodeksem karnym aktorom grozi kara w postaci prac publicznych, grzywna bądĹş kara pozbawienia wolności. Turgielanie oczekują nie tylko działań policji, ale takĹźe reakcji litewskich władz kościelnych i państwowych. Jak informuje w czwartek polski portal wilnoteka.lt, będąca w rękach tylko LitwinĂłw kuria wileńska odmĂłwiła komentowania incydentu w Turgielach. Rzeczniczka kurii Santa Kanczyte oświadczyła, Ĺźe „nie ma tu nic do komentowania i nie warto lać wody na młyn tej reklamy”. „Nie jest to jakieś waĹźne wydarzenie” dodała”. A teraz pomyślmy sobie co by było, gdyby grupa polskich aktorĂłw dokonała profanacji w kościele litewskim w Puńsku koło Sejn. Rząd i Kościół litewski darli by się na cały świat o nietolerancji PolakĂłw. Tymczasem polski rząd i Kościół zamknęli gębę na kłódkę w sprawie profanacji polskiego kościoła w Turgielach na Litwie. No bo przecieĹź tak polski rząd jak i Kościół nie mogą się wtrącać w wewnętrzne sprawy litewskie.

Cmentarz na Rossie, na ktĂłrym spoczywa setki wybitnych wilnian, jest zaniedbywany przez litewskie władze państwowe i Wilna, gdyĹź nie jest to cmentarz litewski, a tylko polski. To panteon polskości Wilna i czwarty polski panteon narodowy (nie ma natomiast panteonu litewskiego w Wilnie!). Podobnie jest z Ostrą Bramą w Wilnie, w ktĂłrej znajduje się cudowny obraz MB Ostrobramskiej. To takĹźe całkowicie polska pamiątka – polskiego katolicyzmu i dlatego Litwini i obecny arcybiskup Wilna (zrezygnował w 2013 z urzędu), Audrys Juozas Bačkis, znany z szowinizmu litewskiego i antypolskiej postawy nie troszczą się o Ostrą Bramę, a jedynie o to jak zniszczyć jej polski charakter. Na jego polecenie przystąpiono więc do jej „remontu”, ktĂłry okazał się zwykłym wandalizmem i antypolską hucpą. Departament Ochrony ZabytkĂłw przy Ministerstwie Kultury Litwy określił dokonany remont w kaplicy Matki Boskiej Ostrobramskiej „przeraĹźającym wandalizmem” i zażądał wstrzymania dalszych prac („Rzeczpospolita” 25.2.2010). Zaplanowano m.in. przebudowę samej kaplicy i cofnięcie o około 3-4 metrĂłw w głąb Cudownego Obrazu. Taka ingerencja spowodowałaby bowiem, Ĺźe po ponad 400 latach Cudowny Obraz Matki BoĹźej Ostrobramskiej zniknąłby z oczu wiernych modlących się z ulicy. A wierni ci to głównie Polacy, co rzuca się w oczy mieszkańcom Wilna i turystom, co draĹźni szowinistĂłw litewskich. Z „Naszego Dziennika” (1.3.2010) dowiadujemy się, Ĺźe po "remoncie" z kaplicy Matki BoĹźej Ostrobramskiej zginęła część wotĂłw składanych od setek lat przez polskich pielgrzymĂłw. Poza tym przesuwając obraz w głąb kaplicy arcybiskup Backis zaplanował zlikwidowanie skarbca, w ktĂłrym od wiekĂłw przechowywane się cenne wota – polskie wota, ktĂłre są polskimi pamiątkami narodowymi. Litwini weszli w posiadanie POLSKIEGO w całym tego słowa znaczeniu Wilna w 1939 r. Sprezentował im miasto JĂłzef Stalin po wspĂłlnym z Hitlerem podboju Polski we wrześniu 1939 r. Litwini i Kościół litewski przywłaszczyli sobie wszystko w mieście co naleĹźało PRAWNIE do PolakĂłw. W tym takĹźe Ostrą Bramę i jej polskie pamiątki. Jeśli Litwini chcą te pamiątki jak prawdziwi barbarzyńcy zniszczyć, to tak rząd jak i Kościół polski powinny energicznie zażądać przekazania Kościołowi polskiemu tych pamiątek. To jest psim obowiązkiem polskiego rządu i polskiego Kościoła! Te polskie pamiątki narodowe powinny znaleźć się w Polsce!

I jeszcze jedna sprawa. Arcybiskupem Wilna od 2013 r. jest Gintaras Linas GruĹĄas, ktĂłry ma do pomocy aĹź dwĂłch biskupĂłw pomocniczych, chociaĹź arcybiskupstwo wileńskie jest raczej mniej średniej wielkości (ma tylko 95 parafii i tylko 171 księży): Arūnasa PoniĹĄkaitisa (od 2010 r.) i Dariusa Trijonisa (od 2017 r.). Oczywiście cała ta nieświęta trĂłjca to Litwini – nacjonaliści litewscy. Tymczasem w arcybiskupstwie wileńskim około 40% katolikĂłw to Polacy. Sprawiedliwie by było, aby jeden z biskupĂłw pomocniczych był Polakiem, ktĂłry dbałby o interesy polskich katolikĂłw w archidiecezji wileńskiej. Litwini na to nie pĂłjdą, Watykan im ulega, a Kościół polski ma gdzieś tę sprawę. A ja się pytam: gdzie w tym wszystkim jest chrześcijaństwo?

Bezczelność i antypolskość Kościoła litewskiego jest bezgraniczna. Jest faktem historycznym i dobrze udokumentowanym, Ĺźe Litwini, czyli litewscy katolicy z błogosławieństwem kleru litewskiego (!) brali udział w zagładzie ĹťydĂłw (oraz PolakĂłw) podczas niemieckiej okupacji Litwy Kowieńskiej oraz Wilna i Wileńszczyzny (Ĺťydzi tutejsi mieli obywatelstwo polskie i część z nich uwaĹźała się za PolakĂłw). Razem z Niemcami zamordowali 250 000 tamtejszych ĹťydĂłw. Tymczasem jak podaje „Kronika Sejmowa” (Styczeń 2020, str. 125) „Litewski poseł partii rządzącej Arunas Gumuliauskas przygotowuje rezolucję, w ktĂłrej ma się pojawić zapis, Ĺźe ani Litwa, ani narĂłd litewski nie uczestniczył w Holocauście…” (bo to narĂłd bez Ĺźadnej skazy, a kłamanie w Ĺźywe oczy to ich specjalność!). Z kolei z internetowej angielskiej Wikipedii dowiadujemy się (Wikipedia litewska i polska ten fakt ukrywają przed Polakami), Ĺźe biskupi litewscy Teofilius Matulionis and Vincentas Borisevičius w 1990 r. rozpoczęli w Watykanie starania o kanonizację biskupa Mečislovasa Reinysa, jednego z największych litewskich polakoĹźercĂłw XX wieku, ktĂłry po aresztowaniu w marcu 1942 r. przez NiemcĂłw we współpracy z Litwinami arcybiskupa wileńskiego Romualda Jałbrzykowskiego oraz za zgodą Watykanu (proniemieckiego Piusa XII), co było sprzeczne z konkordatem polsko-watykańskim z 1925 r., był administratorem archidiecezji i na tym stanowisku niemiłosiernie prześladował w Wilnie i na WileńszczyĹşnie polskich katolikĂłw – bez wątpienia ma on polską krew na rękach, w tym szeregu księży polskich! (sprawy te omawia szczegółowo ks. Tadeusz Krahel w serii artykułów opublikowanych w 2007 r. na łamach wydawanego w Białymstoku miesięcznika „W SłuĹźbie Miłosierdzia” oraz Marian Kałuski w I tomie Spraw kresowych – bez cenzury Toruń 2017, str. 536-586).

Podobnych przykładów można by było podawać w nieskończoność. Są one zarejestrowane w czasopismach polskich wydawanych w Wilnie.

Najwymowniejszym dokumentem mĂłwiącym o tym jak Kościół litewski tępi polski katolicyzm w archidiecezji wileńskiej jest wysłany w czerwcu 2005 r. do arcybiskupa wileńskiego A.J. Backisa przez polskich katolikĂłw w Wilnie „List otwarty do J. E. Kardynała Audrysa Juozasa Bačkisa Arcybiskupa Metropolity Wileńskiego”, ktĂłry opublikował „Tygodnik Wileńszczyzny” z 12-18 maja, a następnie „Kurier Wileński” z 14-16 maja, ktĂłry w Polsce – przez polskie główne media w ramach rzekomej przyjaĹşni polsko-litewskiej prawdopodobnie został zupełnie przemilczany. Dlatego przytaczam go tu w całości jako waĹźny dokument odnoszący się do najnowszych stosunkĂłw polsko-litewskich – tych prawdziwych, a nie zakłamanych:

„Jego Eminencjo,

Wierni narodowości polskiej w okresie bolszewizmu, pomimo prześladowań, trwali w wierze swych ojców, utrzymywali kościoły i bronili księży bez względu na ich narodowość.

Sądziliśmy, Ĺźe gdy Litwa odzyska niepodległość, nastanie okres rozwoju i rozkwitu Kościoła Katolickiego na Litwie, Ĺźe hierarchia kościelna oceni nasze poświęcenie i Polacy na Litwie będą mogli bez przeszkĂłd się modlić (w swoim języku). SzczegĂłlne nadzieje Ĺźywiliśmy w stosunku do Jego Eminencji jako osoby nieskaĹźonej nacjonalizmem litewskim, wychowanej w tradycjach chrześcijańskiej Europy (ks. Bačkis wychował się na emigracji, od 1964 r. pracował w Watykanie, w latach 1988-91 był nuncjuszem apostolskim w Holandii i w 1991 r. przybył do Wilna; był pupilkiem Jana Pawła II – widać, Ĺźe papieĹź postawił na złego konia; czyli wrogość do PolakĂłw Bačkis wypił z mlekiem matki wychowanej na Litwie Kowieńskiej – M.K.). Z Ĺźalem w sercu stwierdzamy, Ĺźe postawa i działalność, jaką Jego Eminencja i szczegĂłlnie wikariusz Metropolity Wileńskiego ks. prałat Kestutis Latoza prowadzą w stosunku do nas, wiernych narodowości polskiej, jest dla nas krzywdząca.

Świadczy o tym, między innymi, brak naboĹźeństw w języku polskim w Archikatedrze Wileńskiej, ostatnio odmowna odpowiedĹş Jego Eminencji na prośbę nawet o jednorazową Mszę św. w intencji PapieĹźa Jana Pawła II w 30. dniu po jego śmierci, brak tychĹźe naboĹźeństw i uroczystości po polsku podczas obchodĂłw 400-lecia św. Kazimierza, faktyczne wypędzenie (polskich) dominikanĂłw o. Witolda i o. Dariusza z (polskiego) kościoła Ducha Świętego, brak rozkładĂłw naboĹźeństw w języku polskim np. przy wejściu do kościoła Wszystkich Świętych, kościoła św. Piotra i Pawła. W kościele św. Piotra i Pawła, polskiemu chĂłrowi kościelnemu zabrania się śpiewać na głosy – przez co ubliĹźa się godności ludzkiej, poniĹźa się wiernych. W czasie bierzmowania w roku ubiegłym kilkuset dzieci w polskim kościele Ducha Świętego Kardynał był nieobecny.

Przyjmujemy to jako ignorancję w stosunku do wiernych Polaków ze strony Kardynała. Siostry benedyktynki, wileńskie Polski, czekają wciąż na zwrot kościoła św. Katarzyny i klasztoru. W jednym z wywiadów Kardynał powiedział, że nie będzie tworzyć nowej parafii (dla Polaków). Więc lepiej sprzedać lub oddać je w dzierżawę, a siostry niech łaskawie czekają kolejne 25 lat?

A los innych klasztorĂłw czyĹź nie jest podobny? Całkowitej ruinie uległ klasztor polskich bernardynek przy kościele św. Michała. Jak mĂłwi w jednym z wywiadĂłw członek Państwowej Komisji Ochrony ZabytkĂłw przy Sejmie Republiki Litewskiej Grazina Dramait, Kuria planowała oddać ten budynek we władanie właścicieli pobliskiego hotelu „Mabre”.

Jedenaście lat parafianie kościoła Ducha Świętego czekają i nie mogą usłyszeć brzmienia słynnych organĂłw, ktĂłre wciąż znajdują się w renowacji u niejakiego Gucasa…

Czy nieprzyjęcie do seminarium duchownego dwóch braci franciszkanów narodowości polskiej nie było dyskryminacją? Czy zamknięcie wstępu do klasztoru s. Faustyny (Kowalskiej) pielgrzymom z Polski nie jest dyskryminacją? A znikanie (polskich) dzieł sztuki z kościołów wileńskich?

Kościół powinien być instytucją, która chroni swoje dziedzictwo i zapewnienie tego na terenie Archidiecezji Wileńskiej jest obowiązkiem właśnie Jego Eminencji.

W Kościele Katolickim obowiązują zasady hierarchii, obowiązuje Kodeks Prawa Kanonicznego. Czy Kodeks Prawa Kanonicznego obowiązuje również Jego Eminencję? Czy dekrety z 2004.03.08 Nr 42 i Nr 43 odnośnie rekonsekracji kościoła Trójcy Świętej i przekazaniu obrazu Jezusa Miłosiernego do Wileńskiej Kurii Diecezjalnej są zgodne z tym prawem? Uważamy, że decyzje w Kościele powinny być wyważone, poparte ważkimi argumentami. Czy obecny kościółek Miłosierdzia Bożego może pomieścić 2-3 tys. wiernych, którzy się gromadzą na nabożeństwa w kościele Ducha Świętego w czasie Tygodnia Miłosierdzia Bożego?

Jego Eminencja wcale nie liczy się ze zdaniem wiernych. Nie tylko niektóre wypowiedzi Jego Eminencji przed kamerami telewizyjnymi, ale też w wywiadach prasowych rozmijają się z prawdą. Chrystus powiedział: Nie wy mnie, lecz ja was wybrałem, nie wy mnie służycie, lecz ja przyszedłem służyć wam. Czy tak jest w przypadku Kardynała? Skąd ten brak miłości i szacunku dla wiernych? Może stąd, że Jego Eminencja jest zarządcą ogromnych kościelnych dóbr sakralnych i materialnych i dysponuje nimi według własnego uznania?

Bóg wszystko widzi: i nasze intencje Jego Eminencji. W sytuacji, gdy codziennie są naruszane prawa wiernych narodowości polskiej, gdy Jego Eminencja czyni wszystko, by tych wiernych nastawić przeciwko sobie, a przez to i przeciwko Kościołowi Katolickiemu, nie możemy milczeć i zwracamy się do Księdza Kardynała o zaprzestanie tych działań, o liczenie się ze zdaniem wiernych, o odpowiedzialny stosunek do powierzonych Kardynałowi przez Ojca Świętego obowiązków. Jeżeli Ksiądz Kardynał nie zmieni swego postępowania, zwrócimy się do Stolicy Apostolskiej z prośbą o zmianę Metropolity Archidiecezji Wileńskiej.

Niniejszy list wysyłamy również do przedstawicieli zorganizowanej społeczności polskiej: Związkowi Polaków na Litwie, Katolickiemu Stowarzyszeniu Polaków na Litwie, posłom na Sejm Litwy z prośbą o pośrednictwo we wspólnym poszukiwania rozwiązań tych, jakże bolesnych dla nas spraw.

Z wyrazami chrześcijańskiej miłości i wielkiej nadziei.

Parafianie kościoła pw. Odnalezienia KrzyĹźa św. i kościoła św. św. Piotra i Pawła”.

List ten abp Bačkis na pewno „wyrzucił do kosza” albo jak mĂłwili Polacy w Wilnie: „wytarł sobie nim tyłek” i do końca swej władzy arcybiskupiej w Wilnie, czyli do 2013 r. kontynuował antypolski kurs w Kościele wileńskim. ChociaĹź był arcybiskupem wileńskim przez 22 lata w diecezji, w ktĂłrej Polacy stanowią ok. 40% wiernych, nigdy nie nauczył się nawet jako tako po polsku. Czy to nie była pogarda i buta oraz nietolerancja, rasizm i deptanie nauki Chrystusa ze strony tego purpurata okazywane polskim katolikom na terenie archidiecezji wileńskiej?! Czy po śmierci takĹźe i on zostanie przez Watykan wyniesiony na ołtarze Kościoła katolickiego, tym bardziej, Ĺźe od czasu pontyfikatu Jana Pawła II wynosi się na ołtarze zwykłych grzesznikĂłw, jak np. ukraińskich biskupĂłw-nacjonalistĂłw i polakoĹźercĂłw Josifa Jozafata Kocyłowskiego i Andreja Szeptyckiego (Ĺźaden nacjonalista nie powinien być wynoszony na ołtarze!; czy Polacy mają się modlić do tych dwĂłch jawnych polakoĹźercĂłw tylko dlatego, Ĺźe tak chcą Ukraińska Cerkiew Grekokatolicka i Watykan, ktĂłry za to dostał pieniądze?; zobacz: Marian Kałuski Sprawy kresowe bez cenzury. Tom I Toruń 2017, str. 193-208)? Bo Watykan rĂłwnieĹź nic nie zareagował, czyli uznał, Ĺźe nie ma problemu i Ĺźe kardynał Bačkis spełnia naleĹźycie posługę kapłańską.

W Warszawie w 2019 r. w tłumaczeniu na język polski (z francuskiego) ukazała się książka Martela Frederica Sodoma. Hipokryzja i władza w Watykanie (640 stron), w ktĂłrej autor pisze – przekonywująco dowodzi (przez cztery lata zbierał materiał), Ĺźe 80% duchownych zatrudnionych w Watykanie to upadli kapłani. O nic nie oskarĹźam kardynała Audrysa Bačkisa, bo nie ma na to dowodĂłw. Ale faktem jest, Ĺźe w latach 1964-73 i 1988-91 pracował w Watykanie – w słuĹźbie dyplomatycznej Stolicy Apostolskiej, a w latach 1973-88 pozostawał związany z Radą Spraw Publicznych Kościoła przy watykańskim Sekretariacie Stanu, a od 1979 r. zastępcą sekretarza Rady Spraw Publicznych Kościoła. CzyĹźby naleĹźał do grona upadłych duchownych zatrudnionych w Watykanie lub do katolickiej mafii (Matthias Mettner „Katolicka mafia” Warszawa 1995) i stąd był nietykalny? Inaczej trudno zrozumieć postawę

Watykanu w tej sprawie.

BoĹźe, Ty to wszystko widzisz i nie reagujesz?

Następca abpa Bačkisa na wileńskiej stolicy biskupiej, takĹźe emigrant, czyli obce ciało w Wilnie (nie ma księży litewskich urodzonych w Wilnie, ktĂłrzy mogliby zostać biskupami!) i osoba nie znająca języka polskiego, Gintaras Grusas (od 2013 r.), latem 2016 r. m.in. zlikwidował prowadzone od 1989/90 Studia Teologiczne w Wilnie w języku polskim, kształcące nauczycieli religii do polskich, rosyjskich i białoruskich szkół archidiecezji wileńskiej, tak bardzo potrzebnych, gdyĹź czasy sowieckie spowodowały braki kadrowe w tej sferze, szczegĂłlnie w zakresie katechezy w języku polskim („Litewski arcybiskup likwiduje Centrum Katechetyczne uczące w języku polskim” L24.lt 6.8.2016). Wcześniej, jako sekretarz komitetu organizacyjnego pielgrzymki Jana Pawła II na Litwie w 1993 r. doprowadził do tego, Ĺźe nie miało w ogĂłle dojść do spotkania „polskiego” papieĹźa z wileńskimi Polakami, pomimo tego, Ĺźe tradycyjnie Jan Paweł II podczas swoich bardzo licznych pielgrzymek po świecie zawsze spotykał się z Polakami o czym Litwini bardzo dobrze wiedzieli (niestety, Jan Paweł II idąc zawsze na rękę antypolskiemu Kościołowi litewskiemu, zaakceptował antypolski plan pielgrzymki na Litwie. Dostałem ostatnio list (21.12.2019) z informacją, Ĺźe: „Sytuacja się trochę poprawia dla polskich katolikĂłw w Wilnie. W Seminarium Wileńskim rektor, prefekt i większość profesorĂłw, i alumnĂłw to Polacy”. Ale zapewne tylko dlatego, Ĺźe, nie ma powołań kapłańskich wśrĂłd młodych „katolikĂłw” litewskich oraz wystarczającej liczby teologĂłw litewskich i seminarium wileńskiemu – w stolicy Litwy - groziło zamknięcie. Biorąc jednak pod uwagę ciągłą wrogość hierarchii litewskiej do PolakĂłw – polskich katolikĂłw, moĹźna przypuszczać, Ĺźe za wzorem przedwojennych biskupĂłw litewskich abp Grusas nowo wyświęconych księży polskiego pochodzenia będzie kierował do parafii litewskich zamiast polskich. Czyli nic się nie zmieni i lituanizacja polskich parafii na terenie Wileńszczyzny będzie dalej kontynuowana, a wstyd z likwidacji ponoć litewskiego seminarium wileńskiego oszczędzony.

Celem Kościoła litewskiego, podobnie jak to było za czasĂłw Litwy Kowieńskiej, jest całkowita depolonizacja Kościoła w archidiecezji wileńskiej, do czego dążą wytrwale litewscy biskupi wileńscy. To jest dla niego sprawa priorytetowa, a nie na przykład religijność LitwinĂłw (tylko 16% LitwinĂłw chodzi do kościoła!) czy zastraszające pijaństwo wśrĂłd LitwinĂłw – katolikĂłw litewskich. Na 191 krajĂłw, ujętych w rankingu Światowej Organizacji Zdrowia z lat 2010 – 2015, Litwa znajduje się na niechlubnym 3 miejscu ze średnim rocznym spoĹźyciem czystego alkoholu na poziomie 16,2 litrĂłw (Polska na 21 miejscu ze średnio 11,5 litrami czystego alkoholu na osobę; przed Polską jest nie tylko Rosja i Ukraina, ale takĹźe np. Czechy i Australia); najnowsze dane mĂłwią, Ĺźe Litwa wysunęła się na 1 miejsce, a Litwini są nazywani zapijaczonym narodem. Przez alkoholizm Litwa przoduje takĹźe w światowej statystyce samobĂłjstw (Co gryzie Litwina „Express Wieczorny” 10.8.2008). Kościół litewski i jego księża nie są dla LitwinĂłw Ĺźadnym przykładem moralnym (sianie nienawiści między mieszkańcami Litwy, niemoralność, pijaństwo, pedofilia, luksusowe Ĺźycie). Z braku głębokiej wiary występuje chroniczny brak księży (według Catholic Hierarchy w 2017 r. w archidiecezji wileńskiej, mającej 600 tys. katolikĂłw, pracowało zaledwie 174 księży i było zaledwie 50 zakonnikĂłw i 167 siĂłstr zakonnych; z braku księży i przez sprzeciw arcybiskupĂłw wobec tworzenia nowych parafii, ktĂłre musiałyby być polskie, w samym Wilnie jest zaledwie 19 parafii katolickich na 350 tys. wiernych, po 1991 r, zbudowano tylko 1 kościół; w przedwojennym polskim Wilnie było 12 parafii dla 135 tys. katolikĂłw), coraz więcej LitwinĂłw zrywa z Kościołem (KAI 15.5.2017) albo staje się Świadkami Jehowy (w 2012 r. powstał w Wilnie takĹźe polski zbĂłr i z pewnością niektĂłrzy Polacy wstąpili do innych wspĂłlnot protestanckich) i członkami kilkunastu innych wspĂłlnot protestanckich, w ktĂłrych dostrzegają więcej chrześcijaństwa niĹź w Kościele katolickim oraz kwitnie neopogaństwo: powstała Romuva – związek wyznaniowy odwołujący się do przedchrześcijańskich wierzeń BałtĂłw.

Wspomniany wyĹźej Jerzy T. Zalesiak pisze: „Te i inne przykłady litwinizowania i nietolerancji religijnej wobec PolakĂłw moĹźna mnoĹźyć. Ich liczba dowodzi, Ĺźe Kościół litewski zszedł na pozycie narodowe… Na Litwie nie dosłyszano głosu PapieĹźa Jana Pawła II w orędziu Poszanowanie mniejszości warunkiem pokoju z 8 grudnia 1996 r. i nie podjęto dzieła naprawy: szanowania wolności religijnej jednostek w ich Ĺźyciu zbiorowym, nieskrępowanego sprawowania kultu wiary, stworzenia warunkĂłw do religijnego wykształcenia”. Wątpliwe, aby wzięli sobie do serca rĂłwnieĹź słowa papieĹźa Franciszka, ktĂłry w drugi dzień Świąt BoĹźego Narodzenia, obchodzony przez Kościół jako uroczystość świętego Szczepana - pierwszego męczennika, powiedział, Ĺźe chrześcijański styl Ĺźycia to łagodność, odwaga, pokora i braterstwo (Polsat News 26.12.2019).

DuĹźa jest w tym wina samej Stolicy Apostolskiej i polskiego Episkopatu, ktĂłrzy dla świętego spokoju i w trosce o dobre imię Kościoła katolickiego, jak Piłat obmywając ręce, nie reagują wcale na sprzeczne z duchem Ewangelii i nauki Kościoła powszechnego postępowanie Kościoła litewskiego (polscy biskupi tym samym biorą na swoje sumienie zagładę PolakĂłw i polskiego katolicyzmu w Wilnie i na WileńszczyĹşnie; gdzie jest u nich odwaga i braterstwo w odniesieniu do prześladowanych rodakĂłw-katolikĂłw na Litwie?!), ktĂłry przez takie postępowanie wyklucza się ze wspĂłlnoty chrześcijańskiej, stając się jakimś pseudochrześcijańskim chramem, czyli świątynią pogańską. Litwini powrĂłcili właściwie do pogaństwa! Dla LitwinĂłw chrześcijaństwo stało się bardziej kulturą niĹź religią. Kościół litewski stał się narzędziem w rękach diabła – rozsadnikiem nacjonalizmu i to w najgorszym wydaniu! Dlatego powinien być przez Stolicę Apostolską, nazywaną takĹźe Świętą, oficjalnie wykluczony ze światowej wspĂłlnoty katolickiej.

Mogę prędzej zrozumieć, jak rządy prześladują mniejszości narodowe, bo nacjonalizm i rasizm siedzi w mniejszym lub większym stopniu w kaĹźdym z nas (tak pokazały przeprowadzone badania). „Jezus Chrystus wybrał dwunastu apostołów w tym celu, aby byli świadkami Jego nauki, Ĺźycia i cudĂłw, a potem uczynił ich pierwszymi kapłanami Nowego Testamentu” (Katechizm religii katolickiej Warszawa 1957). Dlatego nie mogę zrozumieć i nigdy tego nie zaakceptuję jak rzekomy chrześcijanin, a tym bardziej księża i biskupi są plugawymi rasistami i Watykan na to nie reaguje. To skandal nad skandale! To gorszy grzech od często występującej wśrĂłd duchownych chrześcijańskich pedofilii, bardzo nagłośnionej w ostatnich latach. PrzecieĹź to co robi Kościół litewski jest jawnym deptaniem nauki Boga i Jezusa Chrystusa! W Starym Testamencie przykazanie miłości Boga uzupełnia drugie przykazanie: Będziesz miłował bliĹşniego Twego jak siebie samego (Kpł 19,18). Postawę obojętną lub wrogą wobec bliĹşnich uznawano za obrazę wyrządzoną Bogu samemu (Rdz 3,12). W orędzie na XXII Światowy Dzień MłodzieĹźy (2007) papieĹź Benedykt XVI napisał:

Drodzy Młodzi!

Z okazji XXII Światowego Dnia MłodzieĹźy, ktĂłry będzie obchodzony w diecezjach w tegoroczną Niedzielę Palmową, chciałbym, abyście rozwaĹźyli słowa Jezusa: «Miłujcie się wzajemnie, tak jak Ja was umiłowałem» (por. J 13, 34).

Czy miłość jest możliwa?

KaĹźdy człowiek pragnie kochać i być kochany. A jednak jakĹźe trudno jest kochać, ileĹź błędĂłw popełniamy w miłości, ileĹź spotyka nas niepowodzeń! NiektĂłrzy wręcz wątpią, Ĺźe miłość jest moĹźliwa. Niedobory i rozczarowania uczuciowe mogą zrodzić myśl, Ĺźe miłość to utopia, nieosiągalne marzenie, ale czy trzeba się z tym pogodzić? Nie! Miłość jest moĹźliwa, a celem tego mojego przesłania jest rozbudzić w kaĹźdym z was — ktĂłrzy jesteście przyszłością i nadzieją ludzkości — ufność w prawdziwą, wierną i mocną miłość. W miłość, ktĂłra rodzi pokĂłj i radość; w miłość, ktĂłra łączy osoby i sprawia, Ĺźe czują się one wolne, wzajemnie się szanując…”.

Niech za pięknymi słowami często wypowiadanymi przez kapłanów idą czyny. Niech oni sami wezmą sobie do serca słowa Benedykta XVI i niech realizują je w swojej pracy duszpasterskiej, dając przykład wiernym.

Adolf Hitler urodził się w rodzinie katolickiej i prawdopodobnie był wychowywany w tej wierze. I co? I stał się jednym z największych zbrodniarzy w dziejach ludzkości. Ile za to jest odpowiedzialna działalność niektĂłrych przesiąkniętych nacjonalizmem księży niemieckich, ktĂłrzy co innego mĂłwili z ambony, a co innego robili w sferze miłości bliĹşniego – wie tylko sam BĂłg. Z naszej historii wiemy jak Kościół niemiecki prześladował PolakĂłw w zaborze pruskim. Na początku XX w. Kościół litewski poszedł w jego ślady – widział w nim natchnienie i swego mistrza, i w tym nacjonalizmie - w tym bagnie moralnym brnie po dziś dzień.

Jest jeszcze jedna bardzo ważna sprawa związana z zachowaniem biskupów i bardzo wielu kapłanów litewskich.

W Katechizmie religii katolickiej (Warszawa 1957, str. 5 i 45-46) czytamy: „Aby posiąść Boga, trzeba: 1. Wierzyć w to, co BĂłg objawił, 2. Czynić to, co BĂłg nakazał, czyli zachowywać Jego przykazania… Jezus załoĹźył Kościół w tym celu, by Kościół prowadził ludzi do zbawienia i rozszerzał KrĂłlestwo BoĹźe na ziemi”. Podczas ostatniej Wieczerzy Jezus powiedział: „Idąc tedy nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, nauczając je zachowywać wszystko, cokolwiek wam przykazałem” (Mt. 28, 19-20).

A więc kapłan ma być pośrednikiem między Bogiem a ludźmi. Kapłan musi poddawać się określonym wymogom religijnym, a więc samemu przestrzegać 10 przykazań Bożych. Kościół katolicki naucza, że ludzie/kapłani odrzucający Boga i Jego naukę zostaną umieszczeni w piekle.

Tymczasem moĹźemy z czystym sumieniem – w świetle namacalnych faktĂłw stwierdzić, Ĺźe wszyscy katoliccy biskupi litewscy i zdecydowana większość kapłanĂłw w odniesieniu do PolakĂłw i polskich katolikĂłw na Litwie od ponad stu lat łamią na kaĹźdym kroku co najmniej dwa przykazania BoĹźe: V: „Nie zabijaj”, gdyĹź: „KaĹźdy, kto nie miłuje brata swego, mordercą jest” (I J. 3, 15) i VII: „Nie kradnij – „Nie pożądaj Ĺźadnej rzeczy bliĹşniego swego”.

W świetle przytoczonych przeze mnie powyĹźszych faktĂłw łamanie V przykazania w odniesieniu do PolakĂłw i polskich katolikĂłw na Litwie przez Kościół litewski nie podlega najmniejszej dyskusji. Jeśli chodzi o łamanie VII przykazania, to dotyczy ono m.in. opracowania i wdroĹźenia w Ĺźycie przez litewskiego księdza katolickiego Mykolasa Krupavičiusa, w latach 1923-26 ministra rolnictwa, skrajnie antypolskiej – wyraĹşnie rasistowskiej reformy rolnej, ktĂłra pozbawiła PolakĂłw zazwyczaj bez godziwego lub Ĺźadnego odszkodowania 700 tys. ha gruntĂłw rolnych i 500 tys. ha lasĂłw i przy tym gwałcie poczyniła drugi gwałt: tylko małorolnym gospodarzom polskim świadomie nie poprawiła połoĹźenia i nadal Ĺźyli w biedzie (L. Mitkiewicz). Doprowadziło to do ogĂłlnego wielkiego zuboĹźenia PolakĂłw na Litwie. Zgodnie z planem księdza Krupavičiusa Polacy na Litwie mieli się stać biednymi i bez Ĺźadnych praw pariasami. Inny przykład to bezczelna kradzieĹź z polskiego kościoła św. Ducha obrazu Jezu ufam Tobie przez arcybiskupa wileńskiego Bačkisa w 2005 r.

Natomiast Jezus Chrystus ustanowił przykazanie miłości, czyli według Ewangelii dwa przykazania zestawione ze sobą przez Jezusa Chrystusa: miłości do Boga i miłości bliźniego. Zwane są też największym przykazaniem. Ewangelie przedstawiają przykazanie miłości jako centralny motyw etyki Jezusa. Ustanowienie największego przykazania występuje w relacji ewangelii synoptycznych. W 22 rozdziale Ewangelii Mateusza Jezus został zapytany przez faryzeuszy, które przykazanie w Prawie jest największe - odpowiedział: Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy.

Wspomniany wyĹźej ksiądz katolicki Mykolas Krupavičius okazał całkowitą pogardę dla przykazania miłości Jezusa Chrystusa. Bowiem podczas posiedzenia litewskiego sejmu ustawodawczego 6 lipca 1921 r. publicznie nazwał polskiego księdza zasiadającego w Sejmie litewskim Bronisława Lausa „wszą” i podobnym epitetem ten grzesznik, cham i rasista w sutannie obdarzył całą mniejszość polską na Litwie – „wszy naszego litewskiego narodu” (Wikipedia). Oczywiście nie było Ĺźadnego potępienia ks. Krupavičiusa przez jego biskupa i Kościół litewski! Z pewnością ci słudzy szatana w sutannach cieszyli się, Ĺźe Krupavičius wypowiedział głośno to, co oni sami myśleli i Polakach. Nie czytałem nigdzie, Ĺźe polscy biskupi potępili wypowiedĹş „ks.” Krupavičiusa. Zapewne przez często niemoralną solidarność kapłańską: bo nie wypada, aby jeden ksiądz krytykował nawet w słusznej sprawie drugiego kapłana. CzyĹźby?! Następcy apostołów powinni być nieskazitelni - niemający Ĺźadnej skazy moralnej. Zło jest zawsze złem i zawsze woła o pomstę do nieba!

Przez deptanie godności PolakĂłw i kradzieĹź ich majątku przez biskupĂłw i większość litewskich duchownych katolickich zachwiała się wiara u wielu PolakĂłw na Litwie Kowieńskiej. Redaktor polskiego dziennika ukazującego się w Kownie – „Dnia Polskiego” Edmund Jakubowski napisał „Rola jaką odegrał (ks. Krupavičius) wpłynęła na ochłodzenie wśrĂłd PolakĂłw uczuć religijnych” (Na ResztĂłwkach „Tygodnik Polski” 20.10.1984). Podobnie dzieje się takĹźe dzisiaj. Wielu PolakĂłw przez polakoĹźerstwo biskupĂłw i księży litewskich odchodzi od Kościoła. Nie widzę nigdzie, aby nadal istniało Katolickie Stowarzyszenie PolakĂłw na Litwie. O. Paweł GuĹźyński OP mĂłwi: „O faktycznej sile Kościoła, jako wspĂłlnoty przede wszystkim religijnej, decyduje jego wierność Ewangelii” (Onet.pl 3.1.2020). Bez wierności Ewangelii Kościół katolicki upada. KaĹźdego roku miliony ludzi opuszcza jego szeregi. WśrĂłd nich są takĹźe Polacy i Litwini, ktĂłrzy nie widzą w nim Boga; w litewskim – ci trzeĹşwo myślący widzą śmierdzący na milę wprost zwierzęcy nacjonalizm (300 tys. przestało być katolikami). MĂłwi się o dechrystianizacji Europy. Wiele innych milionĂłw katolikĂłw z urodzenia szuka Boga w innych wspĂłlnotach religijnych. Sto lat temu cała Ameryka Łacińska była katolicka. Dzisiaj, dla przykładu katolicy stanowią w Brazylii tylko 62% ludności (protestanci 25%), w Argentynie 70% (protestanci 14%), a w Meksyku jest dzisiaj 9 milionĂłw protestantĂłw (Wikipedia).

Obowiązkiem księży katolickich jest przybliĹźać ludzi do Boga, a nie odpychać ich od Niego! Bo to jest robota szatana. Jeśli tak czynią to grzeszą i biorą ten grzech na swoje i na sumienie całego Kościoła katolickiego. Udowadniają, Ĺźe są narzędziem w rękach diabła (Paweł VI był pierwszym i chyba jedynym papieĹźem, ktĂłry miał odwagę powiedzieć 29 czerwca 1972 r., Ĺźe „wdarł się do Kościoła BoĹźego swąd (dym) szatana”). Jeśli tak czynią, jeśli grzeszą, a tym bardziej jeśli bez przerwy grzeszą, to nie zasługują na miano „sług Chrystusa”, na miano chrześcijan, na miano członkĂłw Kościoła katolickiego. Na te nazwy z pewnością nie zasługują biskupi litewscy i większość ich kapłanĂłw! A przez to samo zasługują na wykluczenie ze wspĂłlnoty katolickiej.

Znany i ceniony działacz polski w Wilnie dr Jan Mincewicz, podczas pobytu papieża Jana Pawła II w Białymstoku w 1993 r., zwrócił się do niego z prośbą o mianowanie polskiego biskupa pomocniczego w Wilnie, ale rzekomo polski papież Jan Paweł II chcąc przypodobać się Litwinom, a właściwie nacjonalistom litewskim, nie uczynił tego aż do swojej śmierci w 2005 r. Jego następców ta sprawa nic nie obchodziła i nie obchodzi. Katolik w Kościele katolickim nie ma prawa o nic prosić, a tym bardziej żądać. Musi posłusznie wykonywać polecenia Watykanu, biskupów i księży, uważających się za równych Bogu. Nawet jak są one w jawnej sprzeczności z nauką Jezusa Chrystusa i samego Kościoła czy, w wypadku Polski i Polaków, szkodliwe dla sprawy polskiej i polskich katolików. Taki Kościół na pewno nie jest Kościołem Jezusa Chrystusa, bo daleko mu do świętości. I także przez to traci wiernych.

Prawdziwi chrześcijanie/katolicy uważają za skandaliczne i sprzeczne z nauką Kościoła zachowanie się Kościoła litewskiego wobec polskich katolików na Litwie i utrzymują, że Stolicy Apostolska powinna zapewnić im wolność religijną. Stolica Apostolska powinna wyłączyć polskich katolików na Litwie spod jurysdykcji biskupów litewskich i mianować ordynariusza dla Polaków na Litwie z tytułem biskupa. I ten ordynariusz powinien mieć stanowcze poparcie ze strony Stolicy Apostolskiej (np. sprawa polskich kościołów, które w 1945 r. prawem kaduka przejął Kościół litewski). Było to już w przeszłości praktykowane w innych państwach przez Watykan. Np. dnia 5 czerwca 1945 r. Stolica Apostolska zamianowała ks. abpa Józefa Gawlinę ordynariuszem dla Polaków w Niemczech i Austrii, z określeniem zakresu jurysdykcji, stwarzając kurię biskupią z pełną niezależną jurysdykcją nad duchowieństwem i wiernymi. Według prawa kościelnego kuria podlegała bezpośrednio Stolicy Apostolskiej.

Jeśli Watykan tego nie uczyni (kto zna historię ten wie, Ĺźe podczas tysiąclecia katolicyzmu w Polsce, Watykan prawie zawsze naleĹźał do wrogĂłw Polski i narodu polskiego; ta historia, ktĂłra jest ukrywana przed Polakami, jest uczciwie opisana w książce: Marian Kałuski Włochy – druga ojczyzna PolakĂłw Toruń 2016, str. 187-227), to polscy katolicy na Litwie powinni sami odłączyć się od Kościoła katolickiego. Poza Kościołem katolickim teĹź jest zbawienie. Bowiem nikt nie ma monopolu na wiarę i dzisiaj Kościół nie jest juĹź potrzebny do zachowania wiary wśrĂłd ludzi naprawdę wierzących i do uzyskania zbawienia. SzczegĂłlnie tego monopolu nie mają grzesznicy, jak np. upadli księża i opanowane przez nich lokalne kościoły. Oto przykład na to: do jego upadku w 1991 r. w Związku Sowieckim, jak np. na Syberii aĹź przez siedemdziesiąt lat (to trzy pokolenia ludzi) wiara katolicka i innych wyznań chrześcijańskich przetrwała bez biskupĂłw, bez księży i bez kościołów, a więc takĹźe bez sakramentĂłw. Ci ludzie wierzyli w Boga i się do Niego modlili. I wszyscy zmarli bez wątpienia dostąpili zbawienia. Bo BĂłg jest miłosierny i pełen łaski, i sam Kościół uczy, Ĺźe bez wiary w Boga nie ma zbawienia. Wiara w Boga, połączona z Jego umiłowaniem i modlitwą do Niego oraz przestrzeganie Jego Dekalogu jest najwaĹźniejsze. Jest właśnie drogą do zbawienia. Wszystko inne to zazwyczaj mniej istotne lub całkowicie zbędne dodatki wymyślone przez człowieka-kapłana i często wcale nie z myślą o Bogu, jak np. czyścieć ktĂłry ma straszyć ludzi i zachęcać do płatnej modlitwy przez księży za dusze zmarłych (przekupienie Boga nie jest moĹźliwe: kto na co zasłuĹźył za Ĺźycia, temu to będzie dane; przysłowia są mądrością ludzi, a jedno z polskich powiedzeń mĂłwi: „tyle to mu pomoĹźe co umarłemu kadzidło”, czyli nic mu nie pomoĹźe), i przez to jego istnienie jest odrzucane nie tylko przez wszystkie inne kościoły protestanckie, ale takĹźe przez Cerkiew prawosławną, czy wymyślone dla wyłudzania pieniędzy od wiernych skandaliczne odpusty, ktĂłre doprowadziły do powstania protestantyzmu – do rozbicia chrześcijaństwa. Na pewno rani Boga naleĹźenie i chodzenie do Kościoła pseudochrześcijańskiego, w ktĂłrym kapłan sieje nienawiść do drugiego człowieka (to Kościół litewski)! A pisze to katolik, ktĂłremu – a BĂłg mi świadkiem – na sercu leĹźy troska o świętość i rozwĂłj Kościoła katolickiego. I przez to za swĂłj obowiązek – za swĂłj psi obowiązek uwaĹźa walkę z wszelkim grzechem, takĹźe tym rozpanoszonym w Kościele – nazywanym przecieĹź przez sam Kościół „Kościołem grzesznikĂłw” (Jezus: „NIKT z was nie jest bez winy”). Zachętą dla mnie do tej walki jest takĹźe nauka samego Kościoła: „obowiązkiem chrześcijanina jest walka ze złem”.

Złem - grzechem i to wyjątkowo obrzydliwym jest prześladowanie polskich katolików na Litwie przez Kościół litewski, nazywający siebie chrześcijańskim.

Czas najwyższy powiedzieć biskupom litewskim i Watykanowi: Basta! Wybierajcie ostatecznie Boga czy Szatana. Innej drogi nie ma do bycia chrześcijaninem czy antychrystem, którym jest dzisiaj Kościół litewski.

Powrót do Boga i do miłości bliźniego jest jednak ciągle możliwy i na pewno wskazany, a przede wszystkim oczekiwany przez Boga, tak dla dobra samego Kościoła jak i wiernych, którzy przez zło w Kościele nie tylko odchodzą od niego, ale często tracą także wiarę w Boga, a przez to zbawienie. Nie po to Chrystus zmarł na krzyżu i założył nasz Święty Kościół katolicki.

(Tekst ten wraz z odpowiednim listem został wysłany 6 I 2020 r. do: abpa Stanisława Gądeckiego – przewodniczącego Episkopatu Polski (skep1@episkopat.pl), Nuncjatury Stolicy Apostolskiej w Warszawie (nuncjatura@episkopat.pl - ks. prał. Kryspin Dubiel) i do Kurii Arcybiskupiej w Wilnie (curia@vilnensis.lt), a takĹźe do kancelarii polskiej Rady MinistrĂłw (kontakt@kprm.gov.pl), Ministerstwa Spraw Zagranicznych (sekretariat.minister@msz.gov.pl), bo to jest ich psi obowiązek walczyć o prawa PolakĂłw na obczyĹşnie, czego jak widać nie robią - tacy to „Polacy”!, oraz Ambasadzie Polskiej w Wilnie (amb.pl@urm.lt), Ambasadzie Litewskiej w Warszawie (ambasada@lietuva.pl) i redakcji „Kuriera Wileńskiego” (r.mickiewicz@kurierwilenski.lt.

Nikt nawet nie raczył potwierdzić jego odbioru. Tacy to Polacy i chrześcijanie!!!).

Jeremi Sidorkiewicz w „Kurierze Wileńskim” z 23 III 2011 r. pisał: „Dzisiejsi litewscy hierarchowie kościelni rĂłwnieĹź nie raz pokazali niechętne Polakom oblicze. Polacy nie powinni jednak biernie poddawać się dyktatowi nacjonalistĂłw w sutannach. Warto pisać zbiorowe petycje z żądania naboĹźeństw w języku polskim nawet do Benedykta XVI. Jest to sprawa honoru i godności ludzkiej. Kto nie szanuje siebie samego, szanowany przez innych nie będzie”.

Tak, Polacy w Wilnie i na Wileńszczyźnie i ogólnie Polacy nie mają prawa się poddawać w walce o prawa człowieka-Polaka w Wilnie i na Wileńszczyźnie. Słuszność jest po naszej stronie. Więcej, po naszej stronie jest sam Bóg i Jezus Chrystus. Sprawę polskich katolików w Wilnie i na Wileńszczyźnie należy rozwiązać drogą pokojową lub rewolucyjną i to jak najszybciej, i w duchu prawdziwie chrześcijańskim. Tego przede wszystkim od Watykanu spodziewa się sam Bóg i Jezus Chrystus, który przez Kościół wileński i Watykan jest obecnie ponownie krzyżowany! Jeśli do tego nie dojdzie, to będzie to najlepszym dowodem na to, że Kościół założony przez Jezusa Chrystusa stał się przez swych purpuratów narzędziem w rękach Szatana!

Marian Kałuski
(Jest to część 6 pracy „Zagłada PolakĂłw na Litwie Kowieńskiej 1918-1968”)

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt