Piątek 19 Kwietnia 2024r. - 110 dz. roku,  Imieniny: Alfa, Leonii, Tytusa

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 08.12.18 - 16:31     Czytano: [2048]

Dział: FAKTY CIEKAWE LECZ MAŁO ZNANE - Marian Kałuski

Na pohybel wam! (Aktualizacja)

PoniĹźszy tekst jest moim komentarzem nawiązującym do wydawanej mojej książki „Polacy w Australii” i reakcję czy raczej braku jej w Australii na otrzymanie przeze mnie Orderu KrzyĹźa Polonii 13 listopada 2018 roku. Te sprawy domagają się komentarza – pogłębienia tematu.


Szanowny Panie Profesorze,

Przedstawiam trochę więcej gorzkiej prawdy o Polakach w Australii w nawiązaniu do przesłanego Panu tekstu mojej książki „Polacy w Australii”, ktĂłra ma się ukazać w Lublinie.

Pyta się Pan Profesor: czy aż tak źle jest z Polakami w Australii?

Tak, jest tak bardzo źle. Fakty mówią same za siebie!

Aneta Jezierska (osoby tej w ogĂłle nie znam) swĂłj artykuł pt. „O Polakach na antypodach” („Nasz Dziennik” Warszawa 8.6.2006) zaczyna tak: „Zawsze wydawało się, Ĺźe skupiska PolakĂłw Ĺźyjących na antypodach mogą być przykładem dla wszystkich innych Polonii świata – dobrego zorganizowania, ogromnej aktywności i umiejętności wykorzystywania moĹźliwości, jakie stwarza państwo osiedlenia. Tymczasem kondycja tamtejszych środowisk polonijnych nie napawa optymizmem”.

Niestety, taka jest PRAWDA. Prawda, która zauważyła Aneta Jezierska i nie tylko ona.

A wszystko przez wrodzoną u bardzo wielu Polaków głupotę i zawiść oraz sprzedajność. Niech posłuży za przykład tego pani Bogumiła Żongołłowicz.

W Wikipedia jest jej obszerny biogram. Nie ulega wątpliwości, Ĺźe jego autorem jest ona sama. I co tam widzimy? W bibliografii do jej biogramu jest podana pozycja: „M. Kałuski, Literat zasługujący na uwagę, Polish Kurier [Perth] 139 (1999);”.

Uznała, Ĺźe moją uwagą o niej warto się pochwalić. Cieszy mnie to. Tym bardziej, Ĺźe to co tam napisałem podtrzymuję po dziś dzień. Jest inteligentna, zdolna i pięknie mĂłwi po polsku (w radiu) – no i jest ambitna, a ja bardzo lubię osoby ambitne, szczegĂłlnie kobiety. Bo sam jestem ambitny, a takĹźe moja Ĺźona, ktĂłrej w duĹźym stopniu pomogłem w tym czym została – widząc jej pragnienie i ambicję.

Bogumile Żongołłowicz NIC NIGDY złego nie uczyniłem.

Tymczasem ona wdepnęła w naszą polonijną gnojówkę (przepraszam), nawiązując nie tylko kontakt z naszą głupią, zawistną i niemoralną wierchuszką polonijną, ale także bliską z nią współpracę. W tej współpracy była m.in. sprawa Kałuskiego.

Nie ulega wątpliwości, Ĺźe w 1974 roku wraz z wykonawcą testamentu redaktora Romana Gronowskiego, dr Zbigniewem Stelmachem uratowałem „Tygodnik Polski” przed likwidacją, a następnie doprowadziłem do jego uspołecznienia – przejęcia przez Spółdzielnię Dom Polski w Melbourne (mogłem sam odkupić pismo od masy spadkowej, gdyĹź miałem taką propozycję!!!; uznałem – błędnie – Ĺźe lepiej będzie jak pismo będzie własnością społeczeństwa). Wtedy redaktorem pisma chciał zostać Andrzej Chciuk i aĹź TUZIN (dosłownie) innych osĂłb, z ktĂłrych Ĺźaden nie był dziennikarzem i redaktorem; trochę dziennikarstwa powąchał Jerzy Grot-Kwaśniewski (jak został redaktorem „TP” to nie miał zielonego pojęcia o tym co ma robić i pierwszych kilka numerĂłw pisma zredagował drukarz, p. Edward Myszka, ktĂłry mi to powiedział jak rĂłwnieĹź sekretarka, pani Teresa Szulc; mnie nikt niczego nie musiał uczyć) i Michał Filek (przy nim Kwaśniewski, człowiek wysokiej kultury osobistej, aczkolwiek nie bez grzechu był aniołem; Filek przez przegrywane sprawy sądowe przez swe chamstwo i nietolerancję zadłuĹźył „TP” na 50 000 dolarĂłw!). Zaczęło się kopanie dołkĂłw pod Kałuskim. Chciuk pisał złośliwe teksty o mnie: pisał o człowieku, ktĂłrego wcale nie znał i stąd pisał bzdury (np. w „TP” jeszcze za Gronowskiego napisał bzdurę, Ĺźe pochodzę z Borysławia k. Lwowa, a w „Pamiętniku Literackim”, Londyn 1978, Ĺźe przyjechałem do Australii do matki w 1963 roku, co w obu przypadkach jest bzdurą!). Fakty nie były waĹźne – waĹźne było przywalenie Kałuskiemu. Zgodnie z powiedzeniem „Polak Polakowi wilkiem” obrzydzano (przez utrudnianie) mi pracę. Wreszcie po trzech latach udręki powiedziałem BASTA! Wysłałem list polecony do zarządu Spółdzielni, w ktĂłrym przedstawiłem warunki na jakich mogę nadal być redaktorem „TP”. Spółdzielnia, za namową superpijusa Tomasza Ostrowskiego (alkohol go wykończył moralnie i zdrowotnie), prawdziwego sukinsyna Mariana Białowiejskiego i Kasi Łańcuckiej, ktĂłra następnego dnia po moim rozstaniu się z „TP” zatelefonowała do mnie i powiedziała tylko tyle: Pamięta Pan co Panu powiedziałam, Ĺźe wykopię Pana z „Tygodnika” i połoĹźyła słuchawkę (Ĺźe to prawda, dlatego bez obawy mogę poddać się testowi z wykrywaczem kłamstw) na nie się nie zgodziła. Nastąpiło wymĂłwienie umowy. „Kochani” rodacy w ogĂłle nie wzięli pod uwagę, Ĺźe dla „TP” straciłem dobrą pracę i musiałem przerwać studia z zakresu zarządzania przedsiębiorstwami, ktĂłre finansował mi pracodawca, Ĺźe mam na utrzymaniu Ĺźonę i czworo dzieci i dom do spłacenia. To najmniej ich obchodziło. Z pewnością cieszyli by się jakbym przymierał z głodu wraz z rodziną pod jakimś mostem. Tacy to katolicy!!!

Wracając do pani Kasi Łańcuckiej to w stosunku do niej spełniło się powiedzenie: kto pod kim dołki kopie – sam w nie wpada. „Wykopała” mnie z „TP”. A ileś lat później przybyłe osoby w ramach tzw. emigracji solidarnościowej wykopały ją z polskiego programu radiowego w Melbourne – i to w jaki podły sposĂłb. Komisja orzekła, Ĺźe nie zna dobrze języka polskiego! Zrobiło mi się Ĺźal tej kobieciny, a przede wszystkim Ĺźal za jej wiadomościami, ktĂłre prowadziła na złoty medal; człowiek dowiadywał się z nich o wszystkich najwaĹźniejszych sprawach dla Polaka. Tak, ci ludzie – solidarnościowcy to takĹźe część polskiej działalności w Australii. Ujemnej.

Aby się usprawiedliwić przed społeczeństwem ze swego łajdactwa moi wrogowie rozpoczęli wyjątkowo podłą – superpodłą kampanię oczerniania mnie (przede wszystkim robiono ze mnie komunistę, chociaĹź wszystko temu oskarĹźeniu zaprzeczało (po owocach ich poznacie). Tyle razy kłamali, aĹź sami uwierzyli w te ich róşne podłości o mnie, ufając, Ĺźe oczyścili się przed Bogiem z grzechu. Gorzej. W te ich podłości „uwierzył” Konsulat Generalny RP (rączka rączkę myje), ktĂłry wiedząc bardzo dobrze o moich osiągnięciach, udaje z uporem maniaka, Ĺźe nic o mnie nie wie i całkowicie mnie, moją działalność na rzecz PolakĂłw w Australii i moje książki – niektĂłre pionierskie w literaturze polskiej bezczelnie bojkotuje (np. Konsulat regularnie organizuje spotkania ze znanymi i nawet mało znanymi Polakami w Australii: mnie nigdy nie zaprosili!). Tacy Poljaczkowie-zamordyści z piekła rodem i zwykłe chamy byli i są dyplomatami polskimi w Australii! Ludzie, ktĂłrzy mają w nosie prawa człowieka i znaną australijską zasadę „fair go”. Nie ulega wątpliwości, Ĺźe w odniesieniu do Konsulatu Generalnego to oprĂłcz chętnego wspierania moich wrogĂłw w grę wchodzą czynniki polityczne - ci „ludzie” nie mają zielonego pojęcia co to jest demokracja i tolerancja (jako dziennikarz często krytykowałem niektĂłre aspekty polityki PO i PiS; Internetowa „NiezaleĹźna” z 7 grudnia 2018 podała wiadomość, Ĺźe największe radiostacje polskie od lat blokują piosenki ZNANEJ piosenkarki Dody; tylko w Polsce i wśrĂłd PolakĂłw – raczej PoljaczkĂłw mogą się dziać takie łajdactwa; w Australii jest to nie do pomyślenia!; z kolei POLITICO i Onet.pl z tego samego dnia piszą, Ĺźe: Polska okazuje niewybaczalną pogardę dla podstawowych praw człowieka; i tak doszliśmy do tego dlaczego Konsulat Generalny RP dyskryminuje Mariana Kałuskiego!). Podobnie postępowali wszyscy poprzedni i obecna redaktor „Tygodnika Polskiego”, pani Magdalena Jaskulska: domorośli zamordyści, ktĂłrzy z demokracją, tolerancją i przestrzeganiem praw człowieka nie mieli i nie mają nic wspĂłlnego. Rozkaz bojkotowania Mariana Kałuskiego wydany pierwszemu po mnie redaktorowi stale przechodzi na kolejnego redaktora. W ostatnich kilkunastu latach dbała o to Marzenna Piskozub, ktĂłra jak byłem redaktorem „TP” udawała mojego i mojej rodziny przyjaciela, a później – pod wpływem ks. Rajmunda Koperskiego - stała się jednym z największych moich wrogĂłw. I jest nim nadal chociaĹź mając 90 lat stoi nad grobem i bliskim spotkaniem z Bogiem, ktĂłry przecieĹź ją rozliczy i z tego grzechu. Widać, Ĺźe nienawiść wzięła gĂłrę nad bojaĹşnią Bożą. Co więcej: podczas gdy Marian Kałuski był bojkotowany przez wydawcę i redaktorĂłw „TP” (odmĂłwiono mi nawet zamieszczenia PŁATNEGO ogłoszenia o mojej książce „Jan Paweł II. Pierwszy Polak papieĹźem” – jednej z pierwszych książek na świecie o Janie Pawle II; nienawiść do Kałuskiego brała gĂłrę nad rzekomą u nich miłością do polskiego papieĹźa!), gwiazdą tego pisma stała się spadkobierczyni Romana Gronowskiego Jola Zelicka – osoba, przez ktĂłrą Ăłwczesny „TP” stracił zawrotną wtedy sumę 4000 dolarĂłw (Zarząd Spółdzielni „$4000 przedpłaconych prenumerat zginęło?” Tygodnik Polski 22 maja 1976, str. 1). Co ich połączyło? Tylko nienawiść do Kałuskiego! W tym wypadku utrata tak duĹźej sumy przestała mieć jakiekolwiek znaczenie dla wydawcy. Liczył się teraz tylko wspĂłlny wrĂłg (ci śmierdzący i podli Poljaczkowie doprowadzili do utraty Domu Polskiego w Melbourne w 1988/89: w paĹşdzierniku 1988 zarząd postanowił rozbudować Dom Polski w City, nie ubezpieczyli budynku, firma budowlana zbankrutowała i w taki KRYMINALNY sposĂłb społeczeństwo polskie, ktĂłre ufundowało ten Dom ponad 30 lat temu, go utraciło; nikt nie został pociągnięty do odpowiedzialności karnej! – rączka rączkę myje; później ci kryminaliści nadstawiali pierś do odznaczeń!). To tych redaktorkĂłw i Marzenny Piskozub podłość woła o pomstę do nieba. Tym bardziej, Ĺźe oni wcale mnie osobiście nie znają, a ja nikomu z nich nie wyrządziłem Ĺźadnej krzywdy. Na grandę chcą hołdować powiedzeniu: Polak Polakowi wilkiem. A przecieĹź gdyby nie ja, to większość z nich myła by naczynia w restauracjach albo była NIKIM. Mnie osobiście boli po dziś dzień jedynie łajdackie zachowanie się wobec mnie Ăłwczesnych niektĂłrych księży polskich. Jeden z nich był strasznym alkoholikiem i przez wĂłdę był z rękach naszej wierchuszki, a drugi pedofilem, ktĂłry wiedząc, Ĺźe znam jego grzechy, dlatego dążył do wdeptania mnie w ziemię (dzięki Bogu byli i są wśrĂłd księży takĹźe osoby mi Ĺźyczliwe).

Wtrącę tu uwagę, że dla mnie tak zwany Polak, który jest wilkiem dla drugiego Polaka, nie jest żadnym Polakiem, a tylko śmierdzącym na milę podłym poljaczkiem! Ilu takich śmierdzących i podłych Poljaczków otrzymało polskie odznaczenia z poparciem Konsulatu Generalnego?!

Pozostała do załatwienia dla moich wrogĂłw sprawa „uciszenia” Kałuskiego, moĹźliwie wdepnięcia go w ziemię. To stało się dla nich nieosiągalne. Bo Kałuski to „chłop z jajami” – bardzo odwaĹźny i nie myślał i nie myśli tolerować ich podłości. Wspierała go w tym wyjątkowa łatwość pisania, bardzo dobra pamięć i zebrany materiał.

Człowiek strzela, a Pan Bóg niesie kule.

BĂłg się mną zatroszczył. Przez odejście z „TP” wygrałem los na loterii. Gdybym siedział w „TP” to bym nigdy nie napisał aĹź 30 książek i nie zwiedził aĹź 90 krajĂłw!

Dlatego NIGDY nie miałem pretensji i nie okazywałem nienawiści do moich wrogĂłw. Nikt z moich wrogĂłw czy ich rodziny nie przedstawi najmniejszego dowodu na to, Ĺźe się w jakikolwiek sposĂłb mściłem na nich (prawda, pisałem do arcybiskupa Little w sprawie tego księdza pedofila, ale to nie była zemsta – to był mĂłj psi obowiązek oraz obowiązek dobrego obywatela i chrześcijanina (Ĺźe abp Little zlekcewaĹźył mĂłj list – to wiemy dzisiaj, dlaczego tak robiono; arcybiskup wziął grzechy tego księdza na swoje sumienie, ale sprawę moĹźna w kaĹźdej chwili wznowić, tym bardziej, Ĺźe ten ksiądz jeszcze Ĺźyje w Australii). Mścić się mogłem łatwo na moich wrogach, dlatego Ĺźe od kilkudziesięciu lat nie jestem właścicielem NICZEGO, nawet tego komputera, na ktĂłrym to piszę. MĂłgłbym dowolnie szkalować moich wrogĂłw i cieszyć się z ich oddawania spraw do sądu. W Australii za zniesławienie nie idzie się do więzienia. Dostaje się karę grzywny. W związku z tym, Ĺźe ja nie mam NICZEGO (Ĺźadnej własności), sędzia ogłosił by mnie bankrutem (to nie byłoby Ĺźadnym problemem dla mnie), a osoby mnie skarżące same by musiały bulić tysiące dolarĂłw za koszty sądowo-adwokackie. A jednak to mnie nie kusiło do grzechu. Bo jestem człowiekiem i chrześcijaninem, a nie jestem świnią, ktĂłrą jest kaĹźdy z moich wrogĂłw (wg słownika języka polskiego świnią nazywana nazywa się takĹźe «człowieka, ktĂłry wyrządził komuś krzywdę»). TakĹźe dlatego, Ĺźe tych osobnikĂłw nie uwaĹźałem za swych prawdziwych wrogĂłw. WrĂłg to państwo czy osoba, ktĂłre mogą zaszkodzić innemu państwu czy człowiekowi. Czy maleńka Litwa moĹźe być wrogiem Polski? Nie! Tak samo moi australijscy wrogowie to wielkie NIC – osoby, ktĂłre pomimo wielkich starań nie potrafiły mi w Ĺźaden sposĂłb realnie zaszkodzić.

Prawda jest taka, Ĺźe moim wrogom mogłem tylko dziękować za to „zwolnienie”. Brak pretensji i nienawiści wcale nie koliduje z moją walką o PRAWDĘ. Bo mĂłwi się: mogę ci przebaczyć to co złego mi uczyniłeś, ale tego nigdy nie zapomnę. A obowiązkiem prawdziwego chrześcijanina jest potępianie zła.

Pisać umie takĹźe Bogumiła Ĺťongołłowicz. I swoje piĂłro sprzedała moim wrogom. Tak powstały jej książki napisane NA ZAMÓWIENIE osĂłb zainteresowanych ich wydaniem, a więc za 30 srebrnikĂłw: „Andrzej Chciuk. Pisarz z antypodĂłw” (KrakĂłw 1999), „Listy z Australii Romana Gronowskiego” (Toruń 2005) i „O pół globu od domu. Obraz Polonii australijskiej w twĂłrczości Andrzeja Chciuka” (Toruń 2007), w ktĂłrych pod pozorem badań naukowych i bezstronności kopie mnie. Wydała za „swoje” pieniądze książki, ktĂłrych nie wiem czy dziesięć osĂłb wzięło do ręki. Bo kogo tam obchodzą w Polsce jakieś pionki - Roman Gronowski i Andrzej Chciuk (książki Chciuka są rĂłwnieĹź nieznane Polakom w Kraju; jedynie Ukraińcy przetłumaczyli jego „Atlantydę”). W swojej „miłości” do mnie posunęła się tak daleko, Ĺźe ujawniła pod jakim pseudonimem występuję w książce Chciuka. Chciuk słusznie bał się to uczynić – ona nie! Bardzo duĹźo ryzykowała, bo mogło by to ją słono kosztować!

Większość moich wrogów już pozdychała (tylko ludzie umierają!!!). Szkoda, że w tym gronie pozostaje nadal Żongołłowicz. Osoba, której nigdy w życiu nie skrzywdziłem! Liczę na to, że w końcu i ona, za przykładem inż. Franciszka Gumołki, który zrozumiał, że z pyska moich wrogów płynęły tylko kłamstwa o mnie, zmieni swoje nastawienie do mnie.

Podobną do mojej historii mogłoby opowiedzieć Panu Profesorowi wiele – BARDZO WIELE innych PolakĂłw w Australii. NiektĂłrzy nie mogliby tego uczynić jak np. pan Roman Tarasin z Newcastle, ktĂłry zaszczuty przez naszą wierchuszkę polonijną popełnił samobĂłjstwo. 5 grudnia 2018 roku otrzymałem od ojca Dominika Jałochy OP z Melbourne mail następującej treści:

„Witam Pana,
Szczęść Boże
Nawiązując do Pana wcześniejszych e-maili jak rĂłwnieĹź do tego ostatniego, myślę, Ĺźe kaĹźdego co chce coś dobrego zrobić dla innych, spotka podobna sytuacja jak Pana. Jedni będą zadowoleni i będą wspierali poczynania a drudzy przez zazdrość, czy złośliwości będą niszczyli, …

Podobnej sytuacji i ja się znalazłem. Moja aktywność społeczna i problemy robione przez niektórych, z pewnością odbiły się na moim zdrowiu czego wynikiem było wzywanie do mnie pogotowia i pobyt w szpitalu.

W efekcie wyniki badań zmuszają mnie do „wyhamowania”. Myślę, Ĺźe w miarę szczęśliwe wyjście z tego naleĹźy traktować jako ostrzeĹźenie. Obawiam się, Ĺźe drugiej takiej szansy mogę juĹź nie dostać. To zmusza mnie do mniejszego zaangaĹźowania w sprawy, ktĂłre nie są związane duszpasterstwem w ścisłym tego słowa znaczeniu.

Wierzę, Ĺźe kaĹźdy stanie przed Panem Bogiem i odpowie za swoje czyny i … za niszczenie innych.

Pozdrawiam i życzę wszystkiego co dobre oraz dużo zdrowia i sił. W górę serca.
Odj”.

Muszę w tym miejscu podać jeszcze jeden – wyjątkowo waĹźny przykład na łajdackie poczynania naszej wierchuszki polonijnej. Otóş w 2002 roku nowym prezesem Spółdzielni Dom Polski im. T. Kościuszki w Melbourne, czyli wydawcy „Tygodnika Polskiego” został niespodziewanie inĹź. Andrzej GoĹşdzicki – prawy człowiek. WkrĂłtce potem zrezygnował ze stanowiska redaktora „TP” dr Zbigniew Derwiński. WĂłwczas redaktorem gazety została 1 listopada 2002 roku mgr GraĹźyna Walendzik. Razem z inĹź. GoĹşdzickim postanowili uczynić z „TP” pismo WSZYSTKICH PolakĂłw w Australii, a nie ja dotychczas tylko polonijnej sitwy. Wtedy na łamy „TP” powrĂłciłem i ja. PrzeraĹźona utratą wpływĂłw na „TP” sitwa postarała się o usunięcie (chyba właściwe byłoby określenie: wykopała) ze stanowiska prezesa Spółdzielni, a łapę na „Tygodnik Polski” połoĹźyła teraz Marzenna Piskozub – stara baba z piekła rodem! JuĹź 30 kwietnia wykopała z redakcji mgr Walendzik. W książce Witolda Łukasiaka „Tygodnik Polski. Sześćdziesiąt lat w słuĹźbie Polonii australijskiej i nowozelandzkiej” (Toruń 2010) czytamy: „SposĂłb rozwiązania umowy o pracę i rozstanie z redakcją były dla redaktor Walendzik nieprzyjemnym zaskoczeniem. Tak komentuje: „Nie pozwolono mi poĹźegnać się z czytelnikami na łamach pisma…”. Oczywiście Piskozubowa wykopała wtedy i mnie z „Tygodnika”. Ciemna noc znowu zapadła nad „Tygodnikiem” i trwa po dziś dzień. Ja, ktĂłry uratowałem to pismo przed likwidacją w 1974 roku i byłem jego redaktorem od 5 lat nie mam nic wspĂłlnego z tym śmieciem z powodĂłw honorowych. Czy moĹźna wspierać narzędzie będące w rękach Szatana?!

I na koniec: W dniach 13-14 listopada 2018 roku na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie odbyła się Międzynarodowa Konferencja Naukowa – Rola i udział emigracji polskiej w odzyskaniu niepodległości w 1918 roku” z udziałem m.in. rektora UKSW ks. prof. Stanisława Dziekońskiego, Marszałka Senatu RP Stanisława Karczewskiego i wicepremiera, prof. Piotra Glińskiego. Referat inauguracyjny piĂłra Mariana Kałuskiego pt. „Hasło emigrantĂłw: Wolna Polska!” odczytał ks. prof. Waldemar Gliński (tak się złoĹźyło, Ĺźe musiałem być wĂłwczas w Ameryce). Podczas inauguracji tej konferencji 13 listopada nastąpiło uroczyste wręczenie przez prof. Wiesława Wysockiego Orderu KrzyĹźa Polonii nadanego m.in. mojej skromnej osobie przez Kapitułę tego Orderu (z mojego upowaĹźnienia odebrał go red. Mirosław Kucharski i on odczytał list ode mnie do uczestnikĂłw konferencji. W przesłanym mi Dyplomie jest napisane, Ĺźe Order przyznano mi: „za wkład w rozwĂłj nauki i kultury polskiej za granicą, za propagowanie i obronę dobrego imienia PolakĂłw i Polski, za głoszenie prawdy historycznej i obronę katolickich tradycji Narodu Polskiego oraz upowszechnianie wiedzy o polskich osiągnięciach w rozwĂłj nauki, kultury i techniki”. – Czy Pan Profesor myśli, Ĺźe „Tygodnik Polski”, Polski Program Radia SBS (prowadzony przez Annę Sadurską, Ĺźonę lewackiego profesora Wojciecha Sadurskiego – i wszystko jasne!) i Konsulat Generalny w Sydney (na ich stronie internetowej) coś o tym wspomnieli? To byłby cud! Pytam się Pana Profesora: czy to jest normalne? Czy tak zachowują się kulturalne osoby i chrześcijanie czy raczej chamy, głupcy i zawistnicy, czyli słudzy Szatana? Wysłałem o tym informację takĹźe do ks. Wiesława Słowika TJ w Melbourne osoby bardzo blisko związanej z naszą wierchuszką polonijną, aby zobaczyć jaka będzie jego – jako kapłana! - reakcja. I on nie zgrzeszył pogratulowaniem mi odznaczenia, chociaĹź na Wigilię w ubiegłym roku sprezentowałem mu moją najnowszą książkę „Polska Italia” (Warszawa 2017). Głupota, zawiść, nieustanna nienawiść do mnie?

Ks. dr Antoni Dudek, redaktor wydawanego w Sydney „Przewodnika Katolickiego”, z ktĂłrym od lat współpracuję, gratulując mi odznaczenia napisał: „Szczerze gratuluję przyznanego Panu odznaczenia. Dowiedziałem się o tym z relacji w „Naszym Dzienniku”. Gratuluję tym bardziej, bo niedawno podczas wizyty Prezydenta RP nad Australią rozsypał się worek z odznaczeniami. Liczyłem, Ĺźe pośrĂłd wyróşnionych za działalność polonijną i dla Polski, i Pan się znajdzie. Niestety. Teraz jednak „ziemskiej” sprawiedliwości trochę stało się zadość. A o resztę BĂłg się zatroszczy”.

Dzieje powojennej emigracji polskiej są bezczelnie ZAKŁAMYWANE (wydawca po przejęciu pisma był przeciwny drukowaniu krytycznych tekstĂłw o Polakach w Australii: prezes Dutkowski mĂłwił mi: jeśli nie moĹźna o kimś czy jakiej organizacji napisać nic dobrego, to lepiej nic nie pisać) i tak jest po dziś dzień: tam prawie nie ma nic krytycznego o Polakach w Australii! - same laurki i stąd mamy zakłamaną historię. Najlepszym przykładem na to jest wspomnienie pośmiertne Anety Pochopień zamieszczone w „TP” z 28 kwietnia 2004 roku, w ktĂłrym została przedstawiona jako wielka Polka, katoliczka, Ĺźona i matka. Kobieta była zastrzelona przez jednego mężczyznę. Była więc sprawa sądowa, podczas ktĂłrej wyszło na jaw, Ĺźe była to kobieta lekkich obyczajĂłw i morderczyni własnego dziecka, ktĂłre miała z kochankiem-mordercą i na dokładkę dokonała aborcji, za co ten kochanek i ojciec tego dziecka ją zabił („The Age” 17.9.2005). Podobnie kłamliwie zostało przedstawionych wiele innych spraw. Dlatego naleĹźy je odkłamać w imię nie jakiejś zemsty, ale PRAWDY. PO PROSTU PRAWDY. Przemilczanie zła jest złą metodą, gdyĹź do niczego dobrego nie prowadzi. Trzeba rozdrapywać rany, aby nie zarosły błoną podłości.

Tylko prawda jest ciekawa. Zakłamywanie historii jest czym odrażającym i nudnym jak flaki z olejem. Czy fałszerze historii są w stanie okłamać Boga? PRAWDA poparta wiarygodnymi faktami/dowodami jest Słowem Bożym.

Pozdrawiam,
Marian Kałuski


.........................................................
11.12.2018r.


Jeden z czytelnikĂłw KWORUM po przeczytaniu mojego powyĹźszego artykułu przesłał mi poniĹźszy artykuł pana Leszka Szymańskiego pt. „Manowce Rady Naczelnej – Kadencja Wstydu”, ktĂłry ukazał się w australijskim „Plusie Polonii” 5 grudnia 2018 roku. Jest on bez wątpienia cennym uzupełnieniem tego co ja napisałem w swoim artykule. Pokazuje ciągle postępującą naprzĂłd degrengoladę Polonii australijskiej, czy raczej ludzi, ktĂłrzy bezpodstawnie utrzymują, Ĺźe ją reprezentują, ludzi, ktĂłrzy nas okłamują twierdząc, Ĺźe są patriotami polskimi, Ĺźe walczą o dobro PolakĂłw w Australii i sprawy polskiej. A tak naprawdę walczą o stołki-władzę nad innymi, o tytuły i „zaszczyty”, czyli o realizowanie – jak potrzeba w sposĂłb brutalny - swoich własnych próşności. Przypominają mi wypierdkĂłw Platformy Obywatelskiej – nie realizatorĂłw polskich interesĂłw, ale pachołkĂłw obcych interesĂłw i Konsulatu Generalnego w Sydney, w ktĂłrym do niedawna czy nadal krĂłlują dzieci Sikorskiego (to on mianował konsul generalną Reginę Jurkowską, ktĂłrą musiał uznać za swojego człowieka!). Tego wrednego, antypolskiego typa.
A więc powtarzam: Na pohybel wam!

Marian Kałuski


...

Kadencja Wstydu


Okres działalności Rady Naczelnej Polonii Australijskiej, a zwłaszcza jej Prezydium, w latach 2016 – 2017 zapisał się wyjątkowo negatywnie w mojej pamięci. Co jakiś czas pojawiały się informacje, oświadczenia, ktĂłre wywoływały moją dezaprobatę, poczucie wstydu i co chwila zadawałem sobie pytanie, czy naprawdę Polonię nie stać na bardziej godną reprezentację. Chciałbym o tym jak najszybciej zapomnieć, ale się nie da, ciągle powraca. Przykładem moĹźe być Oświadczenie Prezydium z dn. 8.06.18 powołujące się na niefortunne Zebranie LiderĂłw z kwietnia roku poprzedniego, a blokujące zmianę Polsatu na inny serwis informacyjny z Polski opisane w końcowej części.

„Dorobek” tego okresu jest na tyle trwały i niepokojący, Ĺźe jeszcze długo będzie się odbijał czkawką, a w najgorszym przypadku moĹźe zakończyć się rozpadem Rady Naczelnej i utratą Funduszu Wieczystego, jeśli zrzeszone organizacje nie zmobilizują się, Ĺźeby tego uniknąć. Nie jestem działaczem Ĺźadnej polonijnej organizacji; poniĹźej opieram się wyłącznie na opublikowanych, ogĂłlnie dostępnych ĹşrĂłdłach internetowych. Ostrzegam, lista wstydĂłw jest długa.

Wstyd pierwszy - 15 stycznia 2016 – apolityczna nowomowa

15.01.16 na Pulsie Polonii pojawił się List z Australii i Nowej Zelandii: Polonia w obronie polskiego rządu:
www.zrobtosam.com/PulsPol/Puls3/index.php?sekcja=1&arty_id=15195
Paryski Klub „Gazety Polskiej” zorganizował akcję protestacyjną przed ambasadą Niemiec przeciwko ingerencji w wewnętrzne sprawy Polski ... Manifestujących poparła Polonia z Australii i Nowej Zelandii. /.../ /.../ My, Polacy w Australii i Nowej Zelandii, za sprawą "Gazety Polskiej" i organizacji polskich na uchodĹşstwie popieramy słuszne akcje Polonii w całym świecie./.../

Prezydium RN natychmiast zareagowało: Stanowisko Prezydium Rady Naczelnej w sprawie deklaracji wobec rządu RP
www.zrobtosam.com/PulsPol/Puls3/index.php?sekcja=1&arty_id=15220
Prezydium tłumaczy się bardzo niezręcznie i trochę nie na temat, bo protest był organizowany przeciw zewnętrznej ingerencji ze strony Unii Europejskiej i nie angaĹźował się w relacje między partią rządzącą a opozycją. Prezydium zrobiło z tego konflikt wewnętrzny, w ktĂłry nie moĹźe się angaĹźować zasłaniając się „apolitycznością”. /.../ Prezydium RNPA stoi na stanowisku, Ĺźe udzielenie poparcia jednej ze stron ciągle, uwaĹźamy, demokratycznego dyskursu politycznego w Polsce, stanowi wyraĹşną deklarację polityczną i, z punktu widzenia statutu RNPA, poparcie tak sformułowanych apeli prowadziłoby do zaprzeczenia apolityczności RNPA, i co za tym idzie, złamania statutu organizacji. /.../

Wg Wikipedii apolityczność ma dwa znaczenia:
1 - zasada prawna, która zobowiązuje osoby sprawujące określone funkcje w państwie do nieangażowania się w żadną działalność polityczną,
co Prezydium nie dotyczy, bo statut tego nie ogranicza tylko nie zezwala na czynne popieranie jakiejś partii.
2 - postawa obojętności wobec aktualnych zagadnień politycznych polegająca na odrzuceniu udziału w życiu politycznym, co przejawia się np. w nieuczestniczeniu w wyborach bądź referendum czy zaniechaniu działalności związanej z polityką,
czyli mówiąc dosadnie ktoś apolityczny to jest taki polityczny abnegat. Czy tego oczekiwalibyśmy od polonijnych działaczy?

O co w tej apolitycznej nowomowie chodzi moĹźemy tylko się domyślać. Gdyby teraz p. Jaruzelski wstał z grobu i chciał na nowo „ocalać narĂłd polski”, to zorganizowana Polonia australijska nie zdobyłaby się na jedno słowo protestu.

P. Wikariusz dodaje od siebie: /.../ Prezydium nie ma prawa do oceny działań i sytuacji politycznej w Polsce bez konsultacji i porozumienia z jej organizacjami członkowskimi, /.../ co nie jest prawdą, bo według statutu Prezydium nie powinno aktywnie popierać Ĺźadnej partii ani przed, ani po konsultacjach, natomiast organizacje członkowskie mogą to czynić niezaleĹźnie od „konsultacji”.

W Statucie jest napisane: § 3 The Council shall not in any way support or actively assist any political party.

Ani słowa o „apolityczności” w Statucie, czyli panie i panowie z Prezydium, moĹźecie być polityczni, tylko nie moĹźecie podejmować uchwał, ktĂłre faworyzowałyby jakieś organizacje lub dyskryminowały inne.

Dla porĂłwnania przytoczę bardziej wywaĹźoną opinię o „apolityczności” w Sprawozdaniu Przewodniczącego Rady Polonii Świata Jana Cytowskiego:
www.zrobtosam.com/PulsPol/Puls3/index.php?sekcja=1&arty_id=16372
/.../ Dyskusyjna jest rĂłwnieĹź interpretacja t.zw. „apolityczności” Rady Polonii Świata. Moim zdaniem, Rada powinna zabierać głos w sprawach istotnych dla przyszłości Polski i PolakĂłw, zachowując „ponadpartyjność”, kierując się Polską Racją Stanu. Powinniśmy tak reprezentować Polonię i PolakĂłw poza granicami Kraju, aby dbać o interes Polski i PolakĂłw, o właściwy wizerunek i pozycję Polski na forum międzynarodowym./.../

Zastanawiające jest, dlaczego Jan Cytowski rĂłwnieĹź mĂłwi coś o „apolityczności” skoro nic na ten temat nie ma w statucie Rady Polonii Świata. CzyĹźby była to jakaś telepatyczna łączność z innymi wyznawcami „apolityczności”?

Czy Polonię nie stać na bardziej godną reprezentację?

Wstyd drugi – 14 maja 2016 – Kto się boi lustracji?

2 maja 2016 Adam Gajkowski podał w swojej relacji „KrĂłtka wizyta w OjczyĹşnie”:
www.zrobtosam.com/PulsPol/Puls3/index.php?sekcja=1&arty_id=15640
/.../ Rano w piątek 22 kwietnia w imieniu Stowarzyszenia Nasza Polonia wręczyłem Panu Ministrowi Mariuszowi Błaszczakowi Krzyż Golgota Wschodu. W czasie spotkania poruszyliśmy między innymi potrzebę lustracji Polonii jak i instytucji z nią związanych. /.../

Stało się to powodem protestu Prezydium RN:
www.zrobtosam.com/PulsPol/Puls3/index.php?sekcja=1&arty_id=15676
Jest to przykład wyjątkowo złośliwej interpretacji wypowiedzi, więc skomentuję szczegółowo:
/.../ ZastrzeĹźenia budzą uĹźyte w tekście p. A. Gajkowskiego stwierdzenia takie jak "konieczność lustracji Polonii i organizacji z nią związanych" czy teĹź troska autora i Jego rozmĂłwcĂłw o "waĹźne sprawy Polonii i jej potrzeby”. Wypowiedzi te, z racji statusu ich autora, mogą nosić znamiona głosu reprezentatywnego dla zorganizowanej Polonii australijskiej. /.../
PrzecieĹź p. Gajkowski występował „w imieniu Stowarzyszenia Nasza Polonia”.

...W związku z powyższym Prezydium RNPA oświadcza, że wypowiedzi p. A. Gajkowskiego zamieszczone w cytowanej publikacji żadną miarą nie reprezentują stanowiska RNPA, mimo iż ich autor pozostaje członkiem Prezydium.
Czyli Prezydium jest przeciwne "konieczność lustracji Polonii i organizacji z nią związanych" oraz „troska o waĹźne sprawy Polonii i jej potrzeby” Ĺźadną miarą nie reprezentują stanowiska RNPA. Zwracam uwagę, Ĺźe teraz juĹź jest to stanowisko Rady Naczelnej, nie Prezydium.

/.../ Wypowiedzi powyĹźsze, jak wyjaśniał członkom Prezydium p. A. Gajkowski, stanowią wykładnię poglądĂłw i działań prezentowanych przez autora w imieniu Jego macierzystej organizacji „Nasza Polonia” z Sydney. /.../

A więc mamy problem przedstawiony otwartym tekstem – Prezydium jest przeciwne lustracji. Nie znalazłem Ĺźadnej wzmianki, Ĺźe sprawa ta była przedmiotem konsultacji z organizacjami członkowskimi. Jeśli mam rację, to są to prywatne opinie części członkĂłw Prezydium. Kto się boi lustracji?

Czy Polonię nie stać na bardziej godną reprezentację?

Wstyd trzeci – 10 sierpnia 2016 – Pouczanie Marszałka Senatu o demokracji

1.08.16 Prezydium zostało poinformowane, że Marszałek Senatu RP p. Stanisław Karczewski powołał Adama Gajkowskiego do Polonijnej Rady Konsultacyjnej na podstawie uchwały Senatu z 7.07.16. Był to osobisty policzek wymierzony Prezydium, który spowodował ostrą reakcję:
www.zrobtosam.com/PulsPol/Puls3/index.php?sekcja=1&arty_id=15938

Oto dwa fragmenty tego komunikatu:

/.../ P. Gajkowski zaproponował rĂłwnieĹź gotowość prezentowania postulatĂłw Rady Naczelnej na forum Rady Konsultacyjnej z zastrzeĹźeniem, Ĺźe wnioski takie obarczy własnym komentarzem. Prezydium RNPA nie przyjęło tej propozycji. Powodem takiej decyzji są bezkompromisowe poglądy polityczne i wystąpienia p. Gajkowskiego, od ktĂłrych Prezydium zmuszone było się odciąć. /.../ (chodziło o „bezkompromisową” lustrację).

/.../ Prezydium RNPA postanowiło rĂłwnieĹź zwrĂłcić siȩ do Marszałka Senatu RP, p. St. Karczewskiego z prośbą o przestrzeganie przez p. Marszałka elementarnych zasad prowadzenia podmiotowego dialogu, do ktĂłrego zaprosił RNPA, oraz zaniechania ingerencji w demokratyczne zasady, ktĂłrymi w swoich działaniach kieruje się oficjalna reprezentacja zorganizowanej Polonii Australijskiej jaką jest Rada Naczelna Polonii Australijskiej. /.../

Cały ten komunikat utrzymany jest w podobnym tonie, na szczęście p. Gajkowskiego nie dopuszczono do jego redagowania.

Czy Polonię nie stać na bardziej godną reprezentację?

Wstyd czwarty – 19 sierpnia 2016 – List p. Wikariusza do Marszałka Senatu o pozbawieniu p. Gajkowskiego prawa reprezentowania Rady Naczelnej Polonii Australijskiej

Do Marszałka Senatu RP S. Karczewskiego Prezes RN PA Leszek Wikarjusz
www.zrobtosam.com/PulsPol/Puls3/index.php?sekcja=1&arty_id=15964
/.../ 1-go sierpnia br. prezydium RNPA zostało oficjalnie poinformowane przez członka prezydium RNPA, p. Adama Gajkowskiego, o przyjęciu przez Niego imiennej nominacji do Polonijnej Rady Konsultacyjnej, którą otrzymał od Pana Marszałka. W związku z powyższym pragniemy poinformować Pana Marszałka, że p. Adam Gajkowski decyzją prezydium Rady Naczelnej Polonii Australijskiej z dnia 9 sierpnia 2016 r. (podjętą po rozmowie z p. Adamem Gajkowskim) nie uzyskał mandatu do reprezentowania Rady Naczelnej Polonii Australijskiej w Polonijnej Radzie Konsultacyjnej. Chcielibyśmy jednocześnie poinformować, że decyzja ta pozostaje w mocy do końca maja 2017 roku, kiedy sprawy reprezentacji Polonii australijskiej w Polonijnej Radzie Konsultacyjnej (imiennej, niekonsultowanej nominacji do niej) oraz wspomnianej decyzji prezydium RNPA zostaną przedstawione uczestnikom 49. Walnego Zjazdu Delegatów Rady Naczelnej Polonii Australijskiej. /.../

W komunikacie z 49-go Walnego Zjazdu RN nie wspomniano słowem o tej sprawie.

Dalej Prezydium wyraża /.../ ubolewanie, że większość zorganizowanej Polonii australijskiej, skupionej wokół Rady Naczelnej Polonii Australijskiej, nie posiada swojego reprezentanta w Polonijnej Radzie Konsultacyjnej. /.../

Ze stanowiskiem tym polemizują aż trzy listy do Marszałka Senatu od organizacji polonijnych w Australii, które dyskredytują stanowisko Prezydium:
Prezydium Federacji Organizacji Polonijnych w NSW (12.08.2016):

www.zrobtosam.com/PulsPol/Puls3/index.php?sekcja=1&arty_id=15946
Związek Polskich Więźniów Politycznych i Komitet Obrony Polski (31.08.2016):[

www.zrobtosam.com/PulsPol/Puls3/index.php?sekcja=1&arty_id=16008]

PoniĹźej reprezentatywny cytat z listu Komitetu Obrony Polski:

/.../ Od wyborów 48 Zjazdu obserwowane są próby izolowania A. Gajkowskiego zarówno w pracach Prezydium jak i dyskredytowanie jego działalności w interesie Polonii Australijskiej poza Prezydium. Prezydium tym samym sprzeniewierza się zaufaniu Polonii, która oczekuje harmonijnej współpracy członków Prezydium, a nie tworzenia politycznie zorientowanej grupy działającej bez konsultacji z Polonią i w stylu z minionej epoki. /.../

Natomiast Prezydium demagogicznie deklaruje w swoim liście:

/.../ Jako porozumienie organizacji polonijnych w całej Australii, od początku swego istnienia kieruje się w swoich działaniach demokratycznymi zasadami szeroko pojętego pluralizmu, w tym politycznego i społecznego, promując wszechstronny dialog ponad demonstrację siły, jakiejkolwiek natury by nie była. /.../ Możemy tylko się domyślać, że skoro Marszałek Senatu Stanisław Karczewski z oferty p. Leszka Wikariusza nie skorzystał, to musiał mieć ku temu jakieś ważne powody.

Czy Polonię nie stać na bardziej godną reprezentację?

Wstyd piąty – 20 marca 2017 – Wykluczenie p. Gajkowskiego z Prezydium RN

Komunikat Prezydium RN:

www.zrobtosam.com/PulsPol/Puls3/index.php?sekcja=1&arty_id=16599
No i doczekaliśmy się, zgodnie z bolszewicką zasadą: kto nie z nami, ten przeciwko nam, p. Gajkowskiego wyrzucono z Prezydium RN. Zgodnie z inną bolszewicką zasadą: jak ktoś bardzo chce, to powĂłd zawsze znajdzie. Jak powszechnie wiadomo organizacje polonijne były przez lata infiltrowane przez agentĂłw PRL-u i ich działania dają się odczuć do dzisiaj. Pisała o tym ostatnio p. Monika Wiench w „Kulisy V Zjazdu Polonii - Druga strona medalu” na Pulsie Polonii:

www.zrobtosam.com/PulsPol/Puls3/index.php?sekcja=1&arty_id=18312 (2.11.18).

P. Gajkowski w wywiadzie o lustracji we fragmencie ogólnym o różnych typach agentur powiedział:
/.../ może być agentura wpływu, która nie działa na zasadzie donosów, tylko wykonuje konkretne działania. Gdy np. trzeba napisać jakiś artykuł dlaczego Polonia ma być apolityczna, ta agentura staje w jednym szeregu i pisze o tym. /.../
Prezydium RN stanęło w jednym szeregu i obraziło się na p. Gajkowskiego. Obraziło się na podstawie domniemania, Ĺźe p. Gajkowski uĹźywając kontrowersyjnego terminu „apolityczność”, o ktĂłrym pisałem we „Wstydzie pierwszym”, oskarĹźył Prezydium o agenturę. Był to majstersztyk pseudologiki. Wszystko co nastąpiło potem jest nielegalne.

Członkowie Prezydium przegłosowali wotum nieufności dla p. Gajkowskiego. Statut nie przewiduje takiej możliwości. Prezydium nie ma takich kompetencji. Prezydium nie ma być towarzystwem wzajemnej adoracji mówiącym jednym głosem a w dyskusjach członkowie mogą się wyrażać krytycznie o poglądach lub działaniach innych i nie powinno to być powodem do obrażania się.

Pozwolę sobie przypomnieć tutaj ponownie cytat z listu p. Wikariusza do Marszałka Senatu (chyba zapomniał, co napisał): (Rada Naczelna) /.../ kieruje się w swoich działaniach demokratycznymi zasadami szeroko pojętego pluralizmu, w tym politycznego i społecznego, promując wszechstronny dialog ponad demonstrację siły, jakiejkolwiek natury by nie była. /.../

Następnym krokiem było nielegalne zastosowanie zasady statutu:
§ 27 Eligibility. A candidate eligible for election to the Council authorities (§ 15 (b), (c), (d)) must: (a) be a current financial member (directly or indirectly) of a member organisation of PCCA; and (b) not have any criminal, or bankruptcy history; and (c) be considered trustworthy.
Warunek (c) był uznany przez wyborców w maju 2015 jako spełniony. Od czasu wyborów p. Gajkowski nie popełnił nic, co mogło by zmienić tę klasyfikację, nie ukradł, nie pobił, nie spił się w czasie zebrania, nie zbankrutował ani nie został skazany przez sąd, czyli ciągle jest godnym zaufania. Wotum nieufności, przypuśćmy że jest legalne, dotyczyło tylko członków Prezydium, jak to w swoim komunikacie Prezydium stwierdziło:

/.../ członkowie Prezydium uznali wypowiedź p. Gajkowskiego za jednoznaczne, bezpośrednie i bezpodstawne oskarżenie o agenturę pod adresem Prezydium RNPA. /.../

Prezydium, ponad głowami wyborców, zdecydowało, że skoro członkowie Prezydium nie mają zaufania do p. Gajkowskiego, to nie spełnia on warunku koniecznego do pełnienia funkcji członka Prezydium i na tej zasadzie wykluczyli go ze składu Prezydium.

Zadziwia mnie, że w składzie Prezydium nie znalazł się nikt, kto by spojrzał na problem bardziej chłodno, bez niezdrowych emocji.

Czy Polonię nie stać na bardziej godną reprezentację?

Wstyd szĂłsty – 12 maja 2017 – Zebranie LiderĂłw – Apolityczność

I w końcu udało się, „apolityczność” została uchwalona głosami liderĂłw:[

www.zrobtosam.com/PulsPol/Puls3/index.php?sekcja=1&arty_id=16694]
/.../ Zebrani zgodzili się, że Polonia australijska nie ma potrzeby udziału bądź ingerencji w bieżącą partyjną politykę w Polsce. /.../

To wydarzenie opisałem szczegółowo w poprzednim moim felietonie: „Manowce Rady Naczelnej

www.zrobtosam.com/PulsPol/Puls3/index.php?sekcja=1&arty_id=18126– Kaganiec”,
rĂłwnieĹź opublikowany w Tygodniku Polskim nr 29, 24.10.2018. Dokonano tego nie tylko łamiąc zasady statutu, ale nawet złamano zasady prawa australijskiego. PoniewaĹź jest to problem bardzo złoĹźony odsyłam do felietonu „Kaganiec”.

Czy Polonię nie stać na bardziej godną reprezentację?

Wstyd siĂłdmy – 9 sierpnia 2017 – Komunikat: 49-ty Zjazd Rady Naczelnej

Od jakiegoś czasu Prezydium przestało pisać sprawozdania ze Zjazdów dostarczając w zamian galerie zdjęć przeplecione zdawkowym tekstem. Takie jest sprawozdanie z 49-go Zjazdu:

www.zrobtosam.com/PulsPol/Puls3/index.php?sekcja=1&arty_id=16947
Na temat wykluczenia p. Gajkowskiego z Prezydium napisano tylko tyle:
/.../ W dyskusji delegaci usankcjonowali decyzję Komisji Arbitrażowej rozstrzygającej o zasadności wykluczenia p. A. Gajkowskiego ze składu Prezydium RNPA w lutym br. przez głosowanie ówczesnych członków Prezydium. /.../

Nie udało mi się dotrzeć do decyzji Komisji Arbitrażowej. Nie wiem w jaki sposób zostały potraktowane protesty kilku organizacji w tej sprawie. Nie wiemy, czy decyzja przeszła w Komisji Arbitrażowej jednogłośnie, czy też opinie były zróżnicowane i czy delegaci usankcjonowali decyzję jednogłośnie, a jeśli nie, to jaka była proporcja głosów.

Moim zdaniem Komisja Arbitrażowa skompromitowała sie doszczętnie. Jako Polonia niezorganizowana nie muszę sie ich decyzjami za bardzo przejmować i pozostać na poziomie zdrowego rozsądku. Martwią mnie jednak konsekwencje tych decyzji. Uważam, że delegaci na 49-tym Zjeździe nie stanęli na wysokości zadania i prawdopodobnie nie zdają sobie z tego sprawy, że stworzyli precedens, że zaakceptowali mechanizm tworzenia kliki. Konsekwencje tego, jeśli nie zostanie to szybko skorygowane, są nie do przewidzenia i mogą doprowadzić do rozpadu Rady Naczelnej, jak to napisałem na początku.

Czy Polonię nie stać na bardziej godną reprezentację?

Wstyd Ăłsmy – 8 czerwca 2018 – Oświadczenie w sprawie Polsatu

Oświadczenie to pojawiło się kilka dni po niezbyt udanym, choć jubileuszowym 50-tym Zjeździe Rady Naczelnej: www.zrobtosam.com/PulsPol/Puls3/index.php?sekcja=1&arty_id=17779
Przez prawie rok był względny spokĂłj, moĹźe dzięki nowej pani Prezes Rady Naczelnej. Oświadczenie było jednym z gorszych wystąpień Prezydium i choć w nowej kadencji, to były to jeszcze wypociny poprzedniej „kadencji wstydu”. W gruncie rzeczy nie powinno nas to dziwić, bo, po przetasowaniu stanowisk, trzon Prezydium w zasadzie się nie zmienił.
W oświadczeniu skrytykowano inicjatywę p. Gajkowskiego w sprawie zmiany serwisu informacyjnego z Polski z Polsatu na TVP

Info: www.zrobtosam.com/PulsPol/Puls3/index.php?sekcja=1&arty_id=17720
W Oświadczeniu Prezydium przypomniało rĂłwnieĹź osiągnięcie poprzedniej kadencji – uchwałę liderĂłw o „apolityczności” z kwietnia roku poprzedniego, o ktĂłrym pisałem we „Wstydzie szĂłstym”.

Oświadczenie wywołało kilka krytycznych polemik:
Andrzej Kozek - Polemika wokół Oświadczenia

www.zrobtosam.com/PulsPol/Puls3/index.php?sekcja=1&arty_id=17786
Leszek Szymański – Manowce Rady Naczelnej – Kaganiec

www.zrobtosam.com/PulsPol/Puls3/index.php?sekcja=1&arty_id=18126
Było teĹź wiele polemik krytykujących Oświadczenie, bardziej koncentrujących się na negatywnej ocenie Polsatu – odsyłam do Pulsu Polonii.
W Oświadczeniu było tyle nieprawidłowości, ze trudno je wszystkie przytoczyć. Tutaj chciałbym tylko zwrócić uwagę na inercję, rok i dwa miesiące, z jaką niektóre negatywne wydarzenia wracają do nas tworząc nowe fakty, które trzymają nas w poczuciu zażenowania i wstydu.

Kończąc „wstydy” pragnę wyrazić nadzieję, Ĺźe zdarzy się cud i więcej nie będę się musiał wstydzić.

Pragnę jeszcze podziękować Redakcji Pulsu Polonii za wspaniałe archiwum, daty powyżej są właśnie datami z Pulsu Polonii.

Muszę jeszcze dodać, Ĺźe wiedziałem, Ĺźe jest Ĺşle, ale nie wiedziałem, Ĺźe aĹź tak Ĺşle. Dopiero zestawienie tych faktĂłw pokazuje, gdzie jesteśmy, co nas otacza. Podejrzewam, Ĺźe niektĂłrzy członkowie Prezydium rĂłwnieĹź nie zdawali sobie sprawy z tego, Ĺźe jest aĹź tak Ĺşle. Jest to tragedia. Apeluję do polonijnych działaczy – spoczywa na was odpowiedzialność, przed ktĂłrą nie uciekniecie. To od was będzie zaleĹźało, czy przywrĂłcicie Radę Naczelną Polonii i stanie się ponownie autentyczną reprezentacją Polonii australijskiej, czy teĹź będzie dalej kontynuowała tę „apolityczną” farsę w oparciu o demagogię rodem z minionego okresu.
Tradycyjnie kończymy listy słowami „Z powaĹźaniem”, ale w moim odczuciu nie za bardzo one tutaj pasują. Przykro mi, Ĺźe moje wystąpienie nie było bardziej pozytywne i optymistyczne.

Leszek Szymański
Sydney, 4.12.18
www.pulspolonii.com

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt