Dodano: 01.02.08 - 7:43 | Dział: Zakamarki historii

Jeśli Bóg o nas zapomniał...

W koncentracyjnym obozie zagłady KL Warschau, ktĂłry istniał w czasie II Wojny Światowej w Warszawie – Niemcy przebierali PolakĂłw w stare mundury niemieckie. Takie same praktyki były stosowane w tymĹźe obozie po 1945 roku przez komunistycznych oprawcĂłw w stosunku do polskich patriotĂłw, inteligencji, środowisk niepodległościowych, Ĺźołnierzy AK, NSZ, WIN – przetrzymywanych tu wraz z pospolitymi przestępcami, aĹź do roku 1956. Cel takiej maskarady był jeden w obu przypadkach i bez mała byłby osiągnięty, gdyby nie kilkadziesiąt lat wytrwałej pracy sędzi Marii Trzcińskiej.

W latach 1933–1945 Niemcy wybudowały 12 tysięcy obozĂłw koncentracyjnych. O celu, ktĂłremu słuĹźyły, niech świadczy fakt, Ĺźe z tej ogĂłlnej liczby aĹź 9 tysięcy utworzono w Polsce, ktĂłre znajdowały się w obszarze planu „Generalplan Ost” – mającego za zadanie przygotowanie „przestrzeni Ĺźyciowej” dla NiemcĂłw. Naturalnie nie wszystkie obozy były obozami zagłady, ale wszystkie zagładzie słuĹźyły. Przy ogromnej ich liczbie i kamuflaĹźu tak doskonałemu, Ĺźe o ludobĂłjstwie nawet w molochu typu „Auschwitz” długi czas nic nie wiedziano – eksterminacja w Konzentrationslager Warschau mogła umknąć ze świadomości i pamięci polskiego narodu.

RozbiĂłrka Warszawy
„Generalplan Ost” (Generalny Plan Wschodni) przewidywał likwidację 80-85 procent PolakĂłw. Dał on wytyczne do sporządzenia szczegółowych planĂłw zagospodarowania przestrzennego terenu. Warszawy dotyczył zaś plan zwany od nazwiska architekta – planem Pabsta. Przewidywał on „rozbiĂłrkę” Warszawy i pobudowanie na jej miejscu „nowego niemieckiego miasta” o wielkości 150 tys. mieszkańcĂłw. Z tym, Ĺźe mieszkańcami mieli być juĹź nie Polacy lecz Niemcy, a do dyspozycji mieli mieć kilkadziesiąt tysięcy polskich niewolnikĂłw. Większość więc PolakĂłw – zamieszkujących liczącą wĂłwczas 1mln 300 tys. Warszawę – miała zostać unicestwiona.
Tak jak „rozbiĂłrka” stolicy jest Polakom znana, tak juĹź sam mechanizm zmniejszania liczby jej mieszkańcĂłw nie bardzo. Przypominam zatem najwaĹźniejsze liczby. Warszawa – miasto nieugięte – straciła w czasie okupacji 850 tysięcy mieszkańcĂłw – więcej niĹź cała Francja i Anglia razem wzięte. Na liczbę tę składa się 500 tysięcy PolakĂłw i 300 tysięcy ĹťydĂłw. PośrĂłd strat ludności polskiej w stolicy – najliczniejszą grupę – aĹź 200 tysięcy – stanowią Polacy wymordowani w obozie zagłady „KL Warschau”. Dopiero na drugim miejscu znajdują się Warszawiacy polegli w Powstaniu Warszawskim – 160 tysięcy. Dalej są polegli w obozach poza Warszawą, w Kampanii Wrześniowej, Palmirach itd.

Specjalizacja i postęp
„Konzentrationslager Warschau” powstał jako obĂłz, ktĂłrego celem było doprowadzenie do zagłady mieszkańcĂłw stolicy państwa – symbolu polskiej państwowości. Zajmował obszar 120 ha i liczył 119 barakĂłw. Składał się z pięciu lagrĂłw zlokalizowanych w trzech dzielnicach – połączonych ze sobą torami wpiętymi w sieć PKP.
Pierwszym, jaki powstał, był lager na Kole – 55 barakĂłw – przekształcony z obozu jenieckiego, załoĹźonego przez NiemcĂłw w 1939 roku. Początkowo rozstrzeliwano tu w budowli w kształcie litery T i palono zwłoki w prymitywnym palenisku. Później woĹźono jeńcĂłw w celu uśmiercania do komĂłr gazowych na tereny przyległe do dworca kolejowego Warszawa Zachodnia.
W dwĂłch lagrach przy dworcu Warszawa Zachodnia wybudowano 32 baraki. To właśnie tu Świadek stwierdził przebieranie PolakĂłw w stare mundury niemieckie. Byli oni wykorzystywani między innymi do przeładunkĂłw na stacji kolejowej. Lagry te były podwĂłjnie ogrodzone i miały wieĹźyczki obserwacyjne. Między ogrodzeniem chodzili SS-mani z psami. Bramy wychodziły na tunel przy ulicy Bema, w ktĂłrym urządzone były dwie komory gazowe o powierzchni 630 metrĂłw. Mieściły one jednorazowo dużą liczbę osĂłb. Gazowano w nocy a zwłoki zabierano rano. Wwszystkie kompleksy były pod jedną komendanturą i ludobĂłjstwo przebiegało sprawnie – dzięki stosowanej tu osobliwej specjalizacji.
Tak jak przy Zachodniej gazowano, tak przy „GęsiĂłwce” kremowano. Były tu kolejne dwa lagry - liczące razem 24 baraki na terenach byłego getta. Na początku pobudowano dwa dosyć „nowoczesne” krematoria, lecz „przeroby” były większe. Palono więc rĂłwnieĹź na stosach - zwłoki przekładając drzewem a miejsca takie wysadzano później w powietrze dla zatarcia śladĂłw. Dobudowano zatem jeszcze dwa krematoria - w tym jedno elektryczne - wykończone „komfortowo”, jak stwierdziła komisja ekshumacyjna w Polsce Ludowej.
Prochy rozsiewano na gruntach miejskich i topiono w Wiśle. A prochów tych było niemało. Dziennie mordowano - zgodnie z zeznaniami między innymi dowódcy SS Geibla - 400 osób. W czasie bez mała dwóch lat daje to rozmiar przybliżony zbrodni, równy 200 tysiącom niezewidencjonowanych ofiar Warszawiaków - pochodzących głównie z ulicznych łapanek, którzy spalani byli bez ubrań, lecz za to z dokumentami. Podobnie postępowali Niemcy w Oświęcimiu dla ukrycia rozmiarów ludobójstwa - rejestrując niewielką tylko część przebywających tam ludzi.

W służbie różnych panów
Pani Maria Trzcińska jako sędzia przepracowała w Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich 25 lat. Jest zatem w zakresie KL-Warschau najlepszym ekspertem. Wiedzę na ten temat przekazała w książkach zawierających materiał dowodowy zbrodni – poparty zeznaniami świadkĂłw. Są rozkazy niemieckich zbrodniarzy wojennych, jak teĹź wyciągi z zeznań norymberskich – takie, jak chociaĹźby księgowego kuchni obozowej, dokumentujące stan liczbowy więźniĂłw przez niego Ĺźywionych.
Istnieją zdjęcia lotnicze wszystkich obozowych terenĂłw, meldunki Polskiej Armii Podziemnej, dokumenty władz okupacyjnych i pisma sporządzone na druku firmowym z nazwą obozu i pieczęciami. ObĂłz występuje teĹź na mapach niemieckich. Wyliczany jest jako jeden z 23 głównych hitlerowskich obozĂłw. Na mapie Hessa oznaczony jest jako obĂłz zagłady, trzema trĂłjkątami, co odpowiada lokalizacji na „Kole”, „Warszawie Zachodniej” i „GęsiĂłwce”. Istnieją wreszcie protokóły Zespołu Ekshumacyjnego Okręgowej Komisji do Badania Zbrodni Hitlerowskich, ktĂłra stan liczbowy ofiar porĂłwnała w swej wielkości do Treblinki, w ktĂłrej zginęło 260 tysięcy ludzi. Komisja ta działała na terenie obozu zaledwie 13 dni – jednak odkrycia jej były wstrząsające.
Pomimo ustaleń komisji ekshumacyjnej – obĂłz KL Warschau został skazany na zapomnienie. Trybunał Norymberski na próşno zwracał się z prośbą do strony polskiej o dostarczenie dokumentĂłw, dotyczących obozu. Polska zignorowała wezwanie i sprawa nie została włączona do procesu! Uczyniono tak dlatego, aby się nie wydało, Ĺźe obĂłz wykorzystywany był dalej przez „rodzimych” zbrodniarzy. Dla zachowania bilansu – ofiary zbrodni niemieckiej podzielono „sprawiedliwie” po połowie i dodano do ofiar Getta i do ofiar Powstania Warszawskiego, aby zaszczepić w ten sposĂłb bezsens idei powstań narodowych ze względu na ogrom ofiar – tym bardziej, Ĺźe narĂłd wciąż trwał w oporze przeciwko komunistycznemu zniewoleniu.
Innym domniemanym powodem skazania pomordowanych na zapomnienie jest fakt, Ĺźe Niemcy w tym obozie mieli niepolskich pomocnikĂłw do „mokrej” roboty. Tych pomocnikĂłw wykorzystywała później do pracy w tymĹźe obozie NKWD i za te zasługi trafiali na wysokie stołki państwowe w Polsce Ludowej. Oni to, uwikłani w zbrodnię ludobĂłjstwa, blokowali później dotarcie do prawdy, skazując pomordowanych PolakĂłw na zapomnienie.
W 1973 r. strona niemiecka zwrĂłciła się do Polski o dostarczenie dowodĂłw w sprawie KL Warschau, co spowodowało powrĂłt do śledztwa. Gdyby to wĂłwczas nie nastąpiło, to współczesna wiedza na temat obozu koncentracyjnego w okupowanej Warszawie uległaby całkowitemu zapomnieniu. Śledztwo w tamtym okresie prowadziła sędzia Maria Trzcińska – pokonując z największą determinacją i zapałem – zrozumiałe w zniewolonej Polsce trudności. Ogromny materiał dowodowy o objętości 41 tomĂłw akt (potwierdzający zbrodniczą działalność obozu zagłady w sercu Warszawy) został udostępniony stronie niemieckiej. Cała sprawa natomiast w dalszym ciągu była ściśle tajna dla polskiego społeczeństwa.

IPN uwikłany w zbrodnię ludobójstwa
Osoba ukrywająca mordercę staje się automatycznie wspĂłlnikiem zbrodni. Przez analogię rĂłwnieĹź zbrodnią jest haniebny proceder fałszowania historii – tym bardziej jeśli przedmiotem fałszowanej historii jest ludobĂłjstwo. A oto przykład z czasĂłw przedkieresowych. Wkradła się wĂłwczas do IPN szajka niegdysiejszych aparatczykĂłw z PZPR i dokonała całej serii przekrętĂłw, opisanych w pierwszej książce pani Marii Trzcińskiej. Ich działalność była zgodna ze staropartyjną zasadą – niedopuszczającą do ujawnienia prawdy o obozie zagłady. W dodatku obciążali jeszcze PolakĂłw odpowiedzialnością za prześladowanie NiemcĂłw.
Jeden z nich, Stanisław Kaniewski – były prokurator stalinowski, „zasłuĹźony” przygotowywaniem procesu Prymasa Tysiąclecia – zostaje wyróşniony stanowiskiem zastępcy dyrektora d/s śledczych IPN w „odrodzonej” Polsce (jego cĂłrka zamieszkała w Niemczech). Pracując w IPN, blokował przesyłanie materiałów do prokuratury niemieckiej, ktĂłra prowadziła w tym czasie sprawy zbrodni niemieckich. Po odmowie matactwa przez innego sędziego – odłoĹźył śledztwo na dwa lata. Nie dopuścił do przyjazdu niemieckich prokuratorĂłw. Polecił wyłączyć z akt akta egzekucji ulicznych i doprowadził do ich zniszczenia – trzymając na balkonie w niedomkniętej szafie, a były tam akta w sprawach, w ktĂłrych toczyły się w Niemczech śledztwa. W tym czasie ginęły zeznania świadkĂłw z okresu powojennego na temat obozu. Kaniewski wypaczył stan wiedzy na temat obozu, ograniczając jego działalność do części funkcjonującej w byłym getcie i doprowadził do umorzenia śledztwa bez wiedzy i zgody sędziego prowadzącego.
Apogeum tego okresu było (cytuję za M. Trzcińską) „zmyślenia cytatu, włoĹźenia w usta świadka treści, ktĂłrej nie powiedział, a następnie przekazanie takiej dezinformacji do najwyĹźszego organu, Sejmu, jako „dowodu” na niekorzyść w sprawie!”
Kolejne kierownictwo Komisji z Kieresem i Kuleszą na czele – wyraĹşnie utrzymywało profil oskarĹźania przez IPN narodu polskiego. Odnośnie KL Warschau nie wypełniło słynnej Uchwały Sejmu RP z dnia 27 lipca 2001 roku w sprawie ukazania prawdy o obozie i postawienia pomnika ofiar PolakĂłw zamordowanych.
Po zmianie kierownictwa wraz z wyborem nowego prezesa Kurtyki – wyszły na światło dzienne wielkie spustoszenia w archiwum zbrodni niemieckich na polskim narodzie. Niestety, w RP nie udało się jeszcze wykryć i osądzić ani jednego szpiega. Tymczasem ostatnio moĹźna obserwować proces odwrotny od reedukacji przestępcĂłw. Dla zobrazowania zjawiska pozwolę sobie tu zacytować premiera Kaczyńskiego: Z więzień są zwalniani arcyzbrodniarze, ci od obcinania palcĂłw i mordowania ludzi. Prokuratorzy, ktĂłrzy być moĹźe sami powinni być przedmiotem zainteresowania organĂłw ścigania, zostają prokuratorami bardzo wysokiej rangi.

Historia nie znosi pustki
Według Leszka Ĺťebrowskiego, białe plamy historii zapełniane są zawsze przez innych. Proces reedukacji NiemcĂłw po erze hitlerowskiej przebiegał opornie i nigdy nie został tak naprawdę zakończony. Tymczasem obserwuje się obecnie zjawisko przebiegające w kierunku odwrotnym. Do jakiego punktu dojdzie – trudno powiedzieć. Miejmy nadzieję, Ĺźe nie będzie to punkt o takich samych parametrach, jak kiedyś gdy, wybuchła wojna.
Mający za sobą przykre doświadczenia Ĺťydzi, na wszelki wypadek obstalowali sobie w Niemczech pomnik holokaustu – kreując przy okazji wraĹźenie o niedobrych polskich sąsiadach (Gross). Pozbyli się w ten sposĂłb PolakĂłw jako konkurentĂłw do niemieckiej pokory. SzczegĂłlnie zazdrosny o NiemcĂłw okazał się Bartoszewski – zawłaszczając KL-Warschau do obszaru getta. Za nim poszli inni - blokując tym samym rozpoczęcie budowy pomnika pomordowanych WarszawiakĂłw.
Tymczasem Niemcy przy takiej pomocy zapomnieli o własnym ludobĂłjstwie na naszym narodzie i zniszczeniu Polski. SzczegĂłlnie ci „wypędzeni” mają krĂłtką pamięć. Trudno się więc dziwić, Ĺźe coraz bardziej czują się sami pokrzywdzeni – szczegĂłlnie to młodsze, nie znające prawdy pokolenie. I oto podĹźegani przez koleĹźankę Michnika, niejaką Helgę Hirsch, zrĂłwnują rolę hitlerowskich oprawcĂłw z ich polskimi ofiarami. OskarĹźając PolakĂłw o ludobĂłjstwo, zaczynają na nowo swe stare „Drang nach Osten”.
Oburzające jest robienie z Polaków przez Żydów kozłów ofiarnych w interesach z Niemcami i zarazem dojnej krowy (Holokaust Industry). Najbardziej nas niepokoi jednak to podkochiwanie się żydowskie w Niemcach. Przecież Polska nie wychodziła najlepiej, na żydowsko-niemieckim flirtowaniu. Zresztą i dla Żydów to podkochiwanie się w Niemcach miało zawsze opłakany skutek.

Świeczka i ogarek
Za wsparciem nowego prezesa IPN Kurtyki – śledztwo w sprawie KL Warschau zakończyło się sukcesem, potwierdzonym pozytywną opinią prezesa IPN. Było to przysłowiową świeczką dla Boga i wypełnieniem polecenia Sejmu RP z 2001 r. w sprawie odkłamania prawdy o obozie. Nie obyło się tu jednak i bez ogarka – zapalonego diabłu przez Kopkę z Kurtykowego wszak dozwolenia – dzięki ktĂłremu Prezydent Warszawy Hanna Gronkiewicz-Waltz zdobyła nowy pretekst do niewypełnienia Uchwały Sejmu RP z 27 lipca 2001 r. w sprawie upamiętnienia ofiar KL Warschau pomnikiem.
Sprawa honoru Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego w świetle złoĹźonych obietnic przed kamerami TV Trwam odnośnie wybudowania pomnika – nie jest naturalnie waĹźna w świetle braku zapisu o honorze w konstytucji polskiej – nie będę jej zatem rozwijać. Nie zasługuje teĹź i Kopka, z racji braku argumentĂłw – aby poza wyliczeniem jego nazwiska cokolwiek o nim wspominać. Opaczność w nazywaniu ironicznym potrafi nas sama wyręczać.
Tak, jak nie znajduje ofiar „ktĂłrych nie było” wśrĂłd ĹťydĂłw, Dziobkowska („Wyborcza”) jak i PrzewoĹşnik dziwnie od niepolskich nacji nie domaga się list zagazowanych. Natomiast w stosunku do WarszawiakĂłw z KL Warschau zachowuje się cynicznie, jak błazen w oczekiwaniu uśmiechu od zakatowanych. Dyspozycyjnie jak usłuĹźny Ĺťaryn, ktĂłry nie usłuĹźył prochom rozstrzelanych podle. BądĹş miłościw BoĹźe.
Żydzi z Getta Warszawskiego mają już pomnik i będzie jeszcze muzeum, w którym ich los będzie szczegółowo opisany. Ta świeca niechaj zapłonie, ale póki braknie choćby małego ogarka dla cieni polskich z KL Warschau, czy sprawiedliwość będzie usatysfakcjonowana? A miłosierdzie boskie wytrzyma?
Kiedy holokaust staje się religią, przybiera cechy zazdrosnego Boga a przecież Polska martyrologia nie była ani mniejsza ani też i gorsza.

Pamiętać aby przetrwać
MoĹźna zrozumieć kłopoty Marii Trzcińskiej w prowadzeniu śledztwa w Polsce tzw. Ludowej, lecz o wiele trudniej jest zrozumieć je w Polsce tzw. odrodzonej. Na podstawie przeszkĂłd w dążeniu do odsłonięcia prawdy o zabijaniu stolicy polskiej – moĹźna mieć wątpliwość, czy Polska w swej współczesnej fazie jest suwerenna. MoĹźna mieć rĂłwnieĹź wątpliwości do dobrych intencji niemieckich, gdy krążą pogłoski o wykupywaniu przez nich archiwĂłw obozĂłw koncentracyjnych... Nie moĹźna natomiast mieć wątpliwości co do jednego: jeĹźeli pamięć o martyrologii w Obozie koncentracyjnym KL Warschau zwycięży – przetrwamy jako narĂłd.

..........................

„Po jednej stronie są ofiary po drugiej są sprawcy” – mĂłwi sędzia niezłomny pani Maria Trzcińska – osoba, ktĂłra tej jednej sprawie, ale za to o znaczeniu dla Polski najwyĹźszym – poświęciła całe swoje Ĺźycie. Nie mogąc doczekać się odkłamania historii przez tzw. Instytut Pamięci Narodowej – napisała książkę. To nawet nie książka, to dokument najbardziej wstrząsający na świecie o Polakach, ktĂłrzy ceną własnej krwi opłacali zaliczkę na Polskę wolną od ludzi wykolejonych z torĂłw chrześcijańskiej cywilizacji opętanych psychopatyczną ideologią nadludzi...
Ta książka to prawda gorzka, lecz zarazem dowĂłd; Ĺźe jeśli BĂłg o nas zapomniał – to znaczy uczynił to samo, cośmy uczynili ofiarom Konzentrationslager Warschau.

Wojciech Kozłowski
http://www.polskiejutro.com/