Dodano: 21.03.08 - 10:37 | Dział: Godne uwagi

Znak naszej wiary

KrzyĹź jest znakiem naszej wiary. To najdroĹźsza relikwia naszego Zbawiciela. Od tego KrzyĹźa zaczął się nowy czas w dziejach ludzkości – czas łaski i czas zbawienia.
My, chrześcijanie, dobrze wiemy, że bez krzyża Chrystusowego nie powstałby nasz Kościół, nie byłoby sakramentów ani całej ekonomii zbawienia człowieka. Znajdujemy w nim oparcie podczas naszej trudnej ziemskiej wędrówki. Dzięki niemu potrafimy pojąć sens życia i sens cierpienia nieodłącznego od ludzkiego losu. Poprzez krzyż człowiek zobaczył na mowo perspektywę swego na ziemi bytowania. Zobaczył, jak bardzo umiłował go Bóg. Dostrzegł i stale widzi w świetle wiary, jak wielka jest jego własna wartość.

Przed laty obok przydroĹźnego krzyĹźa w Tarnowie wielokrotnie przechodził Roman Brandstaetter, polski pisarz Ĺźydowskiego pochodzenia. W jednej ze swoich książek napisał, Ĺźe przechodząc tamtędy, „ukradkiem uchylał czapkę”, „zawstydzony przyspieszał kroku”, a ten „rozpięty na krzyĹźu Człowiek, sczerniały od dreszczĂłw i wiatrĂłw” napełniał go „coraz większym niepokojem”. To był dobry niepokĂłj. Brandstaetter później, całkowicie nawrĂłcił się na katolicyzm.

Na krzyĹźu nic się nie kończy, od niego raczej wszystko się zaczyna, bo przez krzyĹź idzie się do zmartwychwstania.(…)

Zmieniają się systemy polityczne, struktury społeczne, zmieniają się rządzący państwami, a krzyż Chrystusa stoi i nie milknie pieśń pierwszych chrześcijan, śpiewana także wówczas, kiedy ich mordowano na arenach cyrkowych: Christus vincit, Cristus regnat, Christus imperat.
Tam, gdzie stawia się krzyż, powstaje znak, że dotarła już Dobra Nowina o zbawieniu człowieka przez Miłość, że rozpoczęła się i trwa ewangelizacja. Przed tysiącem lat ten znak znalazł się na polskiej ziemi i pod znakiem Krzyża tworzyła się państwowość polska oraz kształtowała się kultura i obyczajowość naszego narodu.

Adam Mickiewicz pisał:
Tylko pod krzyĹźem, tylko pod tym znakiem,
Polska jest Polską, a Polak Polakiem.

Warto uświadomić sobie, Ĺźe „Polskę krzyĹźami się mierzy”: od krzyĹźa Mieszkowego w GnieĹşnie aĹź po krzyĹź, ktĂłry czynimy na czole dziecka, od krzyĹźy w Gdańsku aĹź po krzyĹź na Giewoncie. To powĂłd do dumy, ale i zobowiązanie. KrzyĹźe naszej ojczyzny, krzyĹźe nasze osobiste, naszych rodzin mamy łączyć z krzyĹźem Chrystusa i postrzegać je w świetle zmartwychwstania naszego Pana. W nim bowiem zawarta jest moc miłości silniejszej od śmierci.
Pod krzyżem klęczą dzieci i starcy, bezdomni i samotni, wdowy i matki, które straciły dzieci, uczeni i mędrcy tego świata pragnący zrozumieć, że logika krzyża jest Bożą mądrością i Bożą mocą, ponieważ spodobało się Bogu ocalić świat przez głupstwo krzyża.

Wybitny polski filozof Tadeusz Kotarbiński wyznał z przejmującą szczerością: „To jest wielka rzecz wierzyć w Boga, Ojca Wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi. Wierzyć w to, Ĺźe kiedyś zmartwychwstaniemy. Niestety, wkrĂłtce i ja popadłem w gehennę nieszczęścia niewiary. To jest piekło. Do takich ludzi trzeba wyciągnąć rękę, trzeba im pokazać niebo i najkrĂłtszą do niego drogę. To jest nieszczęście nie mĂłc nigdy się modlić i nie mĂłc dziękować Bogu”.

Pod krzyĹźem klęka kaĹźdy z nas, bo jeśli nasz los jest przed nami zakryty, jeśli czujemy lęk przed samymi sobą i przed otchłaniami naszych serc, to gdzieĹź mamy przystanąć, jak nie u stĂłp krzyĹźa? Klękamy przed Chrystusem ukrzyĹźowanym i milczymy, bo co innego moĹźemy uczynić, jak tylko w milczeniu oddać Mu miłość…

Z kapłańskim błogosławieństwem
o. Kazimierz Lorek
Proboszcz Parafii w warszawskim Wilanowie
WIELKANOC 2008