Dodano: 30.03.08 - 18:42 | Dział: Zakamarki historii

Głupia sprawa

W ubiegłym miesiącu wybuchła w Polsce bardzo głupia sprawa. Wrzaskliwy Ĺźydowski entuzjazm wokół antypolskiego paszkwilu J.T. Grossa „Strach”, pozwolił sobie „bezczelnie” zakłócić amerykański profesor polskiego pochodzenia, Marek Jan Chodakiewicz, swą książką pt. „Po Zagładzie. Stosunki polsko-Ĺźydowskie 1944 – 1947”, wydanej pod auspicjami IPN.

Według Ĺźydowskich apologetĂłw, książka M.J. Chodakiewicza jest dawno nieaktualna, bo wydana w czasie niewygodnym dla stadniny postalinowsko-Ĺźydowskiej. Poza tym książki „Po Zagładzie” nie moĹźna uznać za opracowanie naukowe, bo autor nie powołuje się na „powaĹźne prace naukowe”, co w tłumaczeniu na normalny język oznacza, Ĺźe nie powołuje się na „naukowcĂłw-historykĂłw”, pochodzących w prostej linii z obozu KPPowsko-Ĺźydowskiego, przywleczonego do Polski ze Wschodu. Co gorsze – prof. M.J. Chodakiewicz odwołuje się np. „do pisarstwa Jerzego Roberta Nowaka, Czesława Bartnika, Henryka Pająka i innych, ktĂłrych stadnina michnikowska nie cierpi. To pachnie skandalem. A powinno pachnieć macą, czosnkiem i cebulą – czyli powinni odwołać się do Andrzeja Friszke, albo Jerzego Eislera.

Jednak to, co najbardziej szokuje naukowych mentorĂłw z obozowiska polsko-Ĺźydowskiego to, Ĺźe ktoś pozwolił sobie coś napisać i opublikować, nie konsultując się uprzednio z nimi i nie sięgając po ich porady „naukowe”. To naprawdę „głupia sprawa”, Ĺźeby coś napisać i ogłosić, nie patrząc na sprawę poprzez postalinowsko-Ĺźydowską siatkę poglądĂłw, tworzoną tak cierpliwie i mozolnie przez cały okres istnienia PRLu i potem po „okrągłym stole”.

Pracę M. J. Chodakiewicza, według nich, dyskwalifikuje dodatkowo to, Ĺźe napisał „książkę z tezą”. Co oznacza, Ĺźe dopasowuje do tej tezy fakty, ktĂłre pasują, a przemilcza te, ktĂłre nie pasują. Negatywną stroną jest rĂłwnieĹź to, Ĺźe autor „Po Zagładzie” sygnalizuje czytelnikowi, iĹź niektĂłre fakty naleĹźy w przyszłości odczytać na nowo a niektĂłre sprawy wymagają dalszych badań. To zaś, Ĺźe autor nie zamyka spraw na wypadek, gdyby w przyszłości wypłynęły na powierzchnię nowe fakty jest - według Ĺźydowskich propagandystĂłw naukowych z wokół krakowskiego „Tygodnika Powszechnego” – podejściem nienaukowym. (Zob. „T. Powszechny” nr. 5 z 3 lutego br.).

Dwa lata temu wydana została pod auspicjami IPN potężna cegła (800 stron) pt. „Polski rok 1968”. Autorem tego dzieła, oczywiście, „zawsze aktualnego”, jest wielki sympatyk KORowskiej „opozycji demokratycznej” i historyk najwrzaskliwszego obozowiska politycznego w III RP. A poza tym - a jakĹźe – „naukowiec”, prof. Jerzy Eisler.
„Polski rok 1968”, to księga nie z jedną, ale z trzema tezami, gdzie autor dokonuje typowej dla ĹťydĂłw akrobatyki faktowej, aby niezorientowanemu czytelnikowi wyszło, Ĺźe tezy te są prawdziwe.

Ze względu na szczupłość miejsca zajmę się tylko dwoma tezami Eislera. Teza pierwsza zawarta jest juĹź w samym tytule: „Polski rok 1968”. Uwaga!„Polski...”. A zatem nie „PZPRowski rok 1968”?! Nie Ĺťydowski?! Nie komunistyczny?! Nie postalinowski?! Nie gangsterski?!

Teza druga: Wszystkie fale emigracji Ĺźydowskiej – cytuję: „były wywołane kolejnymi narastającymi w latach 1945 – 1946, 1956 – 1957 i 1967 – 1968 falami antysemityzmu w Polsce (str. 95)”.

Ĺťaden uczciwy historyk, publicysta czy inny bezstronny komentator wydarzeń, nie wyjdzie z tezą, Ĺźe walka, między stalinowską koterią Ĺźydowską w PZPR a koterią polskiej hołoty o władzę nad komunistycznym więzieniem polskim, była walką polską. Polacy w tym ścięciu się obu czerwonych frakcji w bandzie PZPRowskiego gangu mieli tyle do powiedzenia, co więźniowie w sprawie administracji więzienia i obozu pracy przymusowej. Tak się składa, Ĺźe rozrĂłby marcowe miałem okazję oglądać trochę w Poznaniu, a więcej we Wrocławiu i obserwowałem je z pozycji więźnia PRLowskiego obozu, z ktĂłrego udało mi się uciec w pierwszej dekadzie „dobrobytu” gierkowskiego.

Marzec w 1968 roku był miesiącem, kiedy dwa ugrupowania w mafii komunistycznej, zwącej się PZPRem, w obliczu słabnącej pozycji politycznej W. Gomułki, rozpoczęły bieg rozstawny do władzy nad więzieniem PRLowskim. Jedna grupa, to pozostałości (po 56 r.) bolszewickiej frakcji żydowskiej, przywleczonej do Polski przez armię stalinowską, druga grupa, to wataha polskich, ukraińskich i białoruskich mętów społecznych i analfabetów, z których składała się PPR.

W 1968 roku nie-Ĺźydowska frakcja mafii komunistycznej rozprawiła się ostatecznie ze stalinowską frakcją Ĺźydowską, ktĂłra natrętnie – jak Ĺźydowski handlarz, ktĂłry chce sprzedać swĂłj towar – przedstawia się dzisiaj Polakom, jako „ofiara” jakichś tam „ohydnych”, „haniebnych” itp. działań. Z całą mocą naleĹźy tu podkreślić, Ĺźe społeczeństwo polskie nie miało z tą rozgrywką wewnątrz-gangsterską nic wspĂłlnego.

Oddajmy tu głos paru świadkom tamtych wydarzeń. Stefan Korboński, działacz PSL, poseł na sejm, od 1947 roku na emigracji, w związku z marcowym ”wyjściem” ĹťydĂłw z „polskiej niewoli” w 1968 roku, ogłosił na łamach „The New York Times” odpowiedĹş na płatne Ĺźydowskie ogłoszenie o antysemityzmie polskim. S. Korboński w związku z tym pisze – cytuję:
„NarĂłd polski, ktĂłry nie ma nic do powiedzenia ani w tej sprawie, ani w innych, uwaĹźa tę czystkę za sprawę wyłącznie rodzinną obecnych „właścicieli Polski”. I jeśli nikt nie roni łez z powodu usunięcia tak dominujących postaci okresu stalinowskiego, jak Roman Zambrowski, Stefan Żółkiewski, Juliusz Katz-Suchy, Stefan Staszewski i prof. Adam Schaff, to nie dlatego, Ĺźe są oni Ĺťydami, a dlatego, Ĺźe są komunistami, ktĂłrych narĂłd polski odrzuca w ten sam sposĂłb jak Gomułkę i jego klikę lub generała Moczara i jego tajną policję.” (Zob. rĂłwnieĹź „Kultura” paryska, nr 254, Listopad 1968, str. 156).

Cofnijmy się jednak do roku 1966. A więc w czas, kiedy jeszcze nikt nie wiedział, Ĺźe będzie wkrĂłtce jakiś tam „marzec 1968”. W „Kulturze” paryskiej (Lipiec-Sierpień 1966, str. 145), Stanisław Mroczkowski ujawnia, Ĺźe – cytuję: „Walka polityczna, jaka toczy się w Polsce na szczeblach drabiny politycznej i w ktĂłrej to walce Ĺťydzi biorą udział, stoi poza zasięgiem społeczeństwa.”

Takich obserwacji moĹźna przytoczyć więcej. Ale zostawmy to historykom i politykom, bo czeka na nas teza druga propagandy historycznej J. Eislera: Ĺźe wszystkie trzy najwaĹźniejsze „wyjścia” ĹťydĂłw z polskiego „domu niewoli” były wywołane falami polskiego antysemityzmu.

Zacznijmy od roku 1945 – 1946. Stanisław Mroczkowski, autor artykułu pt. „Antysemityzm” („Kultura” paryska, Lipiec-Sierpień 1966, str. 144-145) przypominał, Ĺźe w latach 1945-1946 cytuję: „Ĺťydzi wracający z Rosji stanowią dwie grupy: jedna to kadrowcy komunistyczni, ktĂłrzy jeszcze w latach międzywojennych uwierzyli w czerwonego mesjasza i z Polski uciekli do Rosji Sowieckiej, a obecnie wracają aby wprowadzić hasła rĂłwności proletariuszy - jest to grupa nieliczna ale bardzo wpływowa. Druga grupa, to ludzie, ktĂłrzy uciekli przed zagładą hitlerowską na tereny Rosji i nie mają obecnie sprecyzowanego poglądu i rozeznania w sytuacji. Byli prawdopodobnie przygotowani na to, Ĺźe zastaną zostawione warsztaty pracy w takim stanie w jakim je zostawili, niestety warsztaty te znalazły się w posiadaniu innego właściciela – proletariatu.”

Komuniści budowali w Polsce nowy ustrĂłj gospodarczy i polityczny. W tym ustroju nie było miejsca dla właścicieli ziemskich, wojskowych, ani dla funkcjonariuszy administracji „Polski burĹźuazyjnej”, ktĂłrzy przeĹźyli wojnę. Ich miejsca przejmowała nowa klasa, tworzona z mętĂłw społecznych i rzezimieszkĂłw, na ktĂłrych czele stanęli Ĺźydowscy talmudziści marksistowscy. Stara naturalna polska klasa pozbawiona urzędĂłw i majątkĂłw, została zmuszona szukać innych moĹźliwości zarabiania na Ĺźycie. Ludzie ci zaczęli tworzyć rozmaite drobne przedsiębiorstwa handlowe, firmy transportowe, pośrednictwa, restauracje itp., czym wchodzili na obszar działalności ĹťydĂłw, ktĂłrzy właśnie wychodzili z ukrycia i przybywali z Rosji sowieckiej.

Przyczyny ich wyjazdu z Polski w Ăłwczesnym czasie najlepiej ilustruje następująca sytuacja: Grupka ĹťydĂłw opuszczających Polskę na dworcu w Warszawie. Na pytanie: Dlaczego wyjeĹźdĹźają z Polski, odpowiadają: „Bo wie pan, jak w Polsce rządzili Polacy, a Ĺťydzi handlowali, to jeszcze dało się Ĺźyć. Teraz, jak Ĺťydzi rządzą, a Polacy handlują, to nie ma tu co szukać.”

Była jeszcze jedna przyczyna eksodusu ĹťydĂłw z Polski w tym czasie i związana z nowym ustrojem. WśrĂłd ĹťydĂłw niekomunistĂłw panowało przekonanie, Ĺźe jeĹźeli reĹźym komunistyczny się wzmocni i będzie trwał, to nie przyniesie im Ĺźadnych korzyści. Tak jak w Rosji bolszewickiej. JeĹźeli upadnie, to padną oni – za sprawą ĹťydĂłw u władzy – ofiarą nowej fali antysemityzmu.

Podsumowując ten okres: To nie polski antysemityzm, to Ĺźydowscy talmudziści marksistowscy stworzyli Ĺťydom w latach 1945 – 1946 sytuację, zmuszającą ich do wyjazdu z Polski.
Lata 1956 – 1957. W początkach budowy nowego, bolszewickiego ustroju w Polsce, w latach 1944 – 1947, komuniści mieli problem z obsadzaniem stanowisk w administracji państwowej. Polacy świadomi tego, co się dzieje, nie chcieli kolaborantom sowieckim pomagać w ujarzmianiu Polski. Takich zahamowań nie mieli Ĺťydzi. Wspomniany wcześniej Stanisław Mroczkowski („Kultura” paryska j.w. str. 145) pisze – cytuję: „Stanowiska ofiarowane przez komunistĂłw przemawiały do psychiki ĹťydĂłw, ktĂłrzy byli stale na dole drabiny społecznej, jeĹźeli chodzi o zarząd administracyjny i Ĺźycie polityczne.
Żydzi na stanowiskach partyjnych i na wysokich stanowiskach w aparacie państwowym mieli poczucie pewności. Sądzili. że gdy będą pracowali dla dobra klasy robotniczej, pozycje ich nie będą zachwiane. Hasła komunistyczne o łączeniu się proletariuszy wszystkich krajów bardzo dawno przemawiały do proletariatu żydowskiego.
Rok 1956 zmienił konfigurację świata komunistycznego. Żydzi, którzy uważali, że pozycje w aparacie partyjnym i państwowym zapewnią im bezpieczeństwo, stali się nagle osobami skompromitowanymi. Polska gomułkowska dała im prawo wyboru: degradacja albo emigracja do Izraela. Większość z nich wybrała emigrację, zabierając ze sobą żal i rozgoryczenie.
Kompromitacja ĹťydĂłw byłaby zjawiskiem pozytywnym, gdyby wypływała z rewizjonizmu, niestety kompromitacja wypływała ze stalinizmu, ktĂłry w Polsce był znienawidzony. Stąd teĹź automatyczna nienawiść dla tych, ktĂłrzy go reprezentowali, w rĂłwnym stopniu zresztą do ĹťydĂłw jak i PolakĂłw. Skomplikował zagadnienie fakt, Ĺźe polscy stalinowcy zostali, natomiast Ĺźydowscy wyemigrowali, zostawiając po sobie wraĹźenie ludzi, ktĂłrzy Polskę traktowali jako laboratorium doświadczalne nie biorąc odpowiedzialności za powodzenie eksperymentu.” Koniec cytatu. Czy trzeba tu jeszcze coś dodawać?

Jeśli zaś chodzi o lata 1967 – 1968, to sprawa nie jest tak skomplikowana, jak to nachalnie usiłują nam przedstawić przedstawiciele i apologeci marcowcĂłw. Jak juĹź wcześniej wspomniałem, w PZPR starły się w walce o władzę po Gomułce dwie frakcje. Przegrała frakcja, ktĂłra przypadkowo składała się z Ĺźydowskich tłumaczy talmudu marksistowskiego.
Zresztą „symbol marca” i wpływowy cadyk III RP, Adam Michnik, potwierdza to, kiedy mĂłwi – cytuję: „nasz spĂłr z Gomułką jest sporem wewnątrz rodziny (...), bo odwoływaliśmy się do wspĂłlnych korzeni.” (Zob. „Polityka” nr. 8 z 23 lutego 2008, „Pomocnik historyczny”, str. 10). Nie neguje tego rĂłwnieĹź inna „ikona marca”, Jan T. Gross, kiedy na pytanie o marzec 1968, odpowiada – cytuję: „Dla mnie była to przede wszystkim polityczna konfrontacja. UĹźyto nas jako detonatora, by rozgrywać swoje interesy w aparacie władzy.”
(Zob. „Tygodnik Powszechny” z 6-10 lutego br., str. 25).

Między frakcyjna rozgrywka o władzę w rodzaju tej w PZPR w 1968 roku nie jest Ĺźadną nowością w systemach jednopartyjnych dyktatur totalitarnych. JĂłzef Stalin, pragnąc rozprawić się z pewną grupą w WKP(b), wygłosił w paĹşdzierniku 1928 r. swoisty referat „ o niebezpieczeństwie prawicowym w WKP(b)”. Referat ten dał początek walce o władzę, toczonej potem pod szyldem „walki z odchyleniami od generalnej linii partii”. W toku tej walki w latach 1928 – 1929 zepchnięto do „opozycji liberalnej” ponad 10 % członkĂłw partii komunistycznej. Wytoczono im procesy i wysłano ich nie zagranicę, lecz do łagrĂłw, jako wrogĂłw socjalizmu i rewolucji. WśrĂłd nich było „bardzo duĹźo starych działaczy bolszewickich i zasłuĹźonych budowniczych socjalizmu” – jak to ujawnił 28 lat później na XX ZjeĹşdzie KPZR N. Chruszczow.

Trochę inaczej rozegrał walkę frakcyjną w NSDAiP Adolf Hitler. Ale to dlatego, Ĺźe nie miał czasu na bawienie się w procesy o odchylenia. Zrobił z konkurentami krĂłtki proces, znany jako „Noc długich noĹźy”. 30 czerwca 1934 r. zlikwidowano fizycznie SA, siłę, ktĂłra wyniosła Hitlera do władzy. Wystrzelano całe kierownictwo tej frakcji nazistowskiej wraz z jej szefem E.J. Rohm´em, ktĂłry utrzymywał „dobre stosunki” ze Srasser´em, reprezentantem lewicy w NSDAiP. Sprzątnięto teĹź von Schleichera, a wraz z nim – jak potem utrzymywano – resztki socjalizmu w Niemczech.

W 1938 roku Stalin znowu napotkał opozycję w partii. I znowu rozprawił się z nią po komunistycznemu. Tym razem była to frakcja „antyradzieckiego bloku prawicy i trockistĂłw”.
Poszły w ruch sądy i zapadły wyroki. I znowu zlikwidowano dużą ilość współtowarzyszy.
Nikt nie bawił się w dodrukowywanie i dawanie paszportów w jedną stronę. Kula w łeb była o wiele tańsza.

Stefan Kisielewski w przypływie złości nazwał frakcję komunistyczną , ktĂłra pogoniła frakcję stalinowsko-Ĺźydowską w 1968 r., „dyktaturą ciemniakĂłw”. Trzeba przyznać, tym trafił w „dziesiątkę”. Bo Gomułka, Moczar i stojący za nimi aparat PZPRowski, reprezentowali w świetle późniejszych faktĂłw, rzeczywiście frakcję ciemnoty politycznej.
Zamiast czepiać się „syjonizmu” i wyciągać na światło dzienne Ĺźydowskie nazwiska swoich współtowarzyszy, mogli rzucić hasło „walki z odchyleniami od generalnej linii partii” i stosownie do tego rozprawić się z „brudną pianą, ktĂłra wypłynęła na fali wydarzeń paĹşdziernikowych przed 11 laty” i nie została w pełni usunięta z PZPR – jak to dobitnie powiedział Gierek 11 marca 1968 w Katowicach. Odchylenie od generalnej linii partii było wĂłwczas wystarczającym powodem, aby wytoczyć Ĺźydowskim komunistom procesy, po czym część wystrzelać a drugą część wysłać do więzień i obozĂłw pracy, do ktĂłrych przedtem staliniści Ĺźydowscy wysyłali polskich patriotĂłw.

Po takim socjalistycznym rozprawieniu się z frakcją Ĺźydowskiej bandy komunistycznej w PZPR, nie byłoby potem głupiego Ĺźydowskiego ujadania o „podłości” wobec ĹťydĂłw, o „antysemityzmie” polskim, o „haniebnym potraktowaniu ĹťydĂłw”, o „nikczemnościach marca” itp.

UwaĹźam, Ĺźe stadnina chasydĂłw warszawsko-krakowskich z wokół „Gazety Wyborczej”, „Polityki”, „Tygodnika Powszechnego” i ZNAKu, jest coś winna „dyktaturze ciemniakĂłw” i polskim „antysemitom” z wokół Gomułki, a zwłaszcza M. Moczara: wdzięczność za okazany humanitaryzm. PrzecieĹź mogli, zamiast paszportĂłw w jedną stronę, dać im wieloletnie wyroki lub kulę w łeb. Nie stało się jednak tak dlatego, Ĺźe Gomułka i Moczar ze swą frakcją byli – w przeciwieństwie do tego, co marcowcy usiłują nam wmĂłwić – miernymi stalinowcami.

„Polski rok 1968” J. Eislera jest opracowaniem pseudohistorycznym, dopasowanym faktologicznie a przede wszystkim propagandowo, do kierunku nachalnej polityki historycznej, ktĂłrej celem jest zaciemnienie i zamazanie w świadomości społeczeństwa polskiego rzeczywistości historycznej i politycznej PRL-u. Dzieje się to dlatego, Ĺźe monopol na kształtowanie polityki historycznej w Polsce, mają od czasu II wojny światowej, ludzie o proweniencji komunistycznej. I nie ma tu znaczenia, Ĺźe są to dzisiaj ludzie w drugim czy trzecim pokoleniu i Ĺźe nie byli członkami PZPR. Swoje wykształcenie historyczne i stopnie naukowe zdobyli najczęściej dzięki koneksjom politycznym, etnicznym i klanowym. I w okresie, kiedy etniczni Polacy nie byli dopuszczani na pewne wydziały uniwersyteckie, ktĂłre były zarezerwowane dla ideologicznie pewnych, przyszłych „inĹźynierĂłw dusz” takich, prof. Eisler czy Friszke. Polacy mogli być co najwyĹźej inĹźynierami rolnictwa i budownictwa. Dzisiaj odbija się to w Polsce na kształcie polityki historycznej, ktĂłra nie jest polityką polską. Ten stan rzeczy musi ulec zmianie poprzez szersze otwarcie drzwi do IPN dla historykĂłw polskich, niewywodzących się genetycznie ze stadniny byłych kolaborantĂłw stalinowskich.

Władysław Gauza
Oslo, 22 marca 2008