Dodano: 25.10.06 - 23:01 | Dział: W kręgu wydarzeń

Największe polskie oszustwo

Minęła trzydziesta rocznica założenia Komitetu Obrony Robotników. Odbyły się stosowne uroczystości, rozdano medale i, jak zawsze, z okazji takich rocznic, oddano się wspomnieniom. Od 1976 roku bardzo wiele się w Polsce zmieniło na korzyść, ale też było i jest wiele złego.
Są pełne półki w sklepach różnego kolorowego badziewia, ale też, w zdecydowanej większości, puste kieszenie zwykłego, porządnego Polaka, o którym, ci cwani i z podejrzaną przeszłością drwią, że to taki nieudacznik, taki, który nie potrafi się przystosować do nowej rzeczywistości, to znaczy do nowego ustroju, powstałego w wyniku tzw. transformacji ustrojowej.
No właśnie – tak to się mĂłwiło o tym wszystkim, co zaszło w Polsce. Transformacja ustrojowa. A tak właściwie, co to takiego?

Zaglądam do encyklopedii. Transformacja, to „wywoływanie przekształceń ilościowych i jakościowych, lub obu łącznie, w zakresie funkcji lub elementĂłw systemu, pojawiających się na jego wejściu (…), ktĂłre są pożądane przez otoczenie tego systemu. Procesy transformacji warunkują rozwĂłj systemu i jego doskonalenie (…) oraz większą jego adaptacyjność i elastyczność działania w otoczeniu”.
Czyli, mĂłwiąc normalnym językiem, mieliśmy taką oto sytuację: dotychczas, na co dzień Ĺźyliśmy w „systemie” komunistycznym, a teraz, „na wejściu”(czyli w 1989r.) dokonujemy transformacji, tzn., jakościowo go przekształcamy. Jak go przekształcamy?– poprzez procesy warunkujące jego rozwĂłj i doskonalenie. Tak to wynika z definicji. Ale przecieĹź, cały czas mĂłwimy o tym samym systemie – systemie komunistycznym. Tylko go doskonalimy, czyli dalej rozwijamy!

Jeśli tak, to wiele problemów, które wymagają wyjaśnienia i ujawnienia, staje w zupełnie innym świetle. Staje się bardziej zrozumiałe.
Rozumiemy np., dlaczego namnoĹźyło się nam „ludzi honoru”, ktĂłrzy dotychczas uwaĹźani byli, przez niektĂłrych tylko, za ludzi działających przeciwko własnemu narodowi, jak Kiszczak, czy Jaruzelski, a ostatnio R. Beger. Zaczynamy rozumieć np., dlaczego nasz bohaterski noblista, Lech Wałęsa, w ogĂłle tym noblistą został i dlaczego, w 1982 roku, gdy na ulicach pałowano ludzi, Wałęsa gawędził z ubecją, popierał stan wojenny, wykazywał zrozumienie dla Jaruzelskiego i doceniał osiągnięcia władz komunistycznych.
Nie można zakładać, że cokolwiek dzieje się przypadkowo, a w polityce w szczególności. Ktoś mądry powiedział, że przypadki są tylko w gramatyce. I słusznie. Nad tym całym procesem transformacji, czyli rozwojem, udoskonaleniem dotychczasowego systemu, lub inaczej, unowocześnieniem go, musiał ktoś czuwać, ktoś nim kierować. Ktoś ideologicznie tak umocowany i wewnętrznie przekonany o swych racjach, iż zdołał ten szatański plan stopniowo realizować, przekonując do niego nie tylko swych towarzyszy, ale także, ogromną, część społeczeństwa.

Niekwestionowanym liderem takiego środowiska był Jacek Kuroń, zwolennik ustroju sprawiedliwości społecznej, której niezmiennie był ideologiem i trybunem.
To Kuroń, jak pisze pan Kwieciński, „zawzięcie zwalczał polityzację opozycji, czyli róşnorodność opinii, pluralizm”. Jego ideą i najwaĹźniejszym zadaniem było zablokowanie w państwie powstawania rządĂłw partyjnych, oczywiście, w szczegĂłlności prawicowych, a władzę miał sprawować, jego zdaniem, „Ruch Społeczny”, o czym juĹź pisałem wcześniej. Najlepsi przedstawiciele tego ruchu mieli współrządzić razem z komunistami, a wszelcy „radykałowie i niepodległościowcy” mieli zostać zmarginalizowani. I tak się stało.. Aby zrealizować tę wizję, prĂłbowano najpierw zapełnić pół nowego parlamentu wyznawcami tej teorii. Przed wyborami, to Kuroń ustawiał listy i dawał je Wałęsie do zatwierdzenia. Zdecydowanie zwalczał on wszelkie postawy antykomunistyczne. Aby ułatwić wprowadzenie w Ĺźycie swej wizji państwa, jego środowisko skutecznie wyeliminowało z wyborĂłw kontraktowych wszelkich niepodległościowcĂłw, a następnie z Ĺźycia pluralistycznego i wreszcie, ze świadomości społecznej.
Kuroń prowadził regularne, potajemne rozmowy z bezpieką. „W trakcie tych rozmĂłw proponował, wspĂłlny z komunistami, front antykryzysowy oraz ustalał, ktĂłre osoby i organizacje niepodległościowe zostaną, z polityki polskiej, usunięte” – twierdzi A. Walentynowicz..
MĂłwił: „My zdajemy sobie sprawę, jak ryzykowne jest porozumiewanie się z komunistami, ale uwaĹźam, Ĺźe pĂłki oni tu będą rządzić, pĂłty róşnego rodzaju porozumienie się z nimi jest konieczne i moĹźe być poĹźyteczne”.
MĂłwił rĂłwnieĹź: „Dla nas drogą do niepodległości jest to, co tu, teraz robimy. Etapem tego, moĹźe być w kaĹźdej chwili porozumienie się z rządzącymi. Będę zawsze walczył z tymi, ktĂłrzy mĂłwią, Ĺźe porozumienie jest niedopuszczalne, bo to jest sąd moralny, z ktĂłrym ja się absolutnie nie zgadzam”.

Antoni Zambrowski z „Głosu” jest zdania, Ĺźe zasadniczym celem działania Kuronia było dążenie do pełni władzy politycznej, „a zatem, do pozycji monopolistycznej w ruchu opozycyjnym, ktĂłra by mu ten udział, we władzy, zapewniła”.
Gdyby ktoś zapytał, jak zdołał on te wszystkie, w rzeczywistości antydemokratyczne, idee wizji nowego państwa wprowadzić w Ĺźycie, to trzeba przypomnieć słowa pisarza JĂłzefa Mackiewicza. Powiedział on: „Komunizm jest totalną antytezą wolności. Usiłuje zastąpić rozum ludzki poprzez mechanizm partii. Pierwszym krokiem do tego celu ma być pozbawienie ludzi obiektywnej informacji”.
No właśnie, dobrze o tym wiedzieli takĹźe Kuroń i jego wyznawcy, dobrze wiedzą i dzisiaj wszyscy ci, ktĂłrzy realizują jego model państwa przy pomocy mediĂłw i dzięki niemu stali się medialnymi autorytetami i politykami. To ci wszyscy, ktĂłrzy występują gremialnie przeciw ujawnianiu meandrĂłw Ĺźycia polityczno – społecznego, nie wnikając w treść publikowanych faktĂłw i nie polemizując z nimi. Samo wspominanie jego działalności juĹź wywołuje gniew Salonu, jakby dotykano jakiejś świętości niegodnymi rękoma. „Bo najbardziej charakterystyczną cechą komunizmu nie są wcale jego zbrodnie, lecz zniewolenie ludzkiej myśli i ducha”.
Wszyscy ci przetransferowani politycy – wszelkiej maści lewica, komuniści i udecy, nie chcą w ogĂłle Ĺźadnej dyskusji o tej transformacji, tak jak o jej twĂłrcy i wynalazcy, Jacku Kuroniu. Jest to zrozumiałe, bowiem o świętościach (takich jak Kuroń i jego transformacja) się nie dyskutuje, bo kaĹźda dyskusja rodzi niebezpieczeństwo wykazania zamierzonych niegodziwości w planie jego twĂłrcy, a to z kolei, zagraĹźa juĹź ich bytowi politycznemu i wpływom.
A z naszego punktu widzenia, „dyskusja z komunistami jest bezprzedmiotowa, gdyĹź czarne nazywają białym, a białe czarnym, co wyklucza jakąkolwiek dyskusję”- pisał Mackiewicz.

A dzisiaj, po trzydziestu latach, znowu nie ma właściwie, komu skutecznie bronić tych wszystkich, którzy padli ofiarą owej transformacji. Ofiarą oszustwa Kuronia i innych, dzięki którym umocnił się komunizm, na drodze akceptowanej prawie przez wszystkich, czyli tzw. transformacji ustrojowej.
To jest właśnie największe oszustwo, ktĂłre społeczeństwo, na skutek braku uczciwej wiedzy o planowanych przekształceniach i „kruszeniu” socjalizmu, a takĹźe skutecznej, o nich, dezinformacji, udzielało poparcia reformatorom, aĹź przejrzało na oczy.

Wszelkiego rodzaju prowokacje i znowu, kłamliwe informacje medialne, wobec rządu Kaczyńskiego, to panika w Salonie i wyraz ich strachu przed ujawnieniem prawdy o „grupie trzymającej władzę”, a takĹźe, przed utratą, z gĂłry „zaplanowanych pozycji”.

Nie moĹźna więc dziwić się tej pasji, z jaką atakują Kaczyńskich, ktĂłrzy zagraĹźają juĹź nie osobiście komukolwiek z tej bandy, ale wręcz całemu systemowi. Oznacza to rĂłwnieĹź upadek myśli Jacka Kuronia, jego teorii, tak Ĺźmudnie wcielanych w Ĺźycie i wszystkich, skupionych wokół niego, autorytetĂłw. I ludzi „honoru”.

Tak, jak Lenin, jest podobno wiecznie żywy, tak myśl Kuronia także. Ale o jednym i o drugim, jeszcze trochę i świat zapomni. Mamy nadzieję.

Andrzej Ruraż-Lipiński