Dodano: 26.11.06 - 18:38 | Dział: Zakamarki historii

Zakazane śledztwa

Instytut Pamięci Narodowej nie może wykryć sprawców morderstw politycznych lat 80. Czy kiedykolwiek uda się wskazać i osądzić sprawców zbrodni ostatniego okresu PRL-u?
To miał być główny cel pionu śledczego Instytutu Pamięci Narodowej. Po sukcesach prokuratorów z Komisji Ścigania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu, już na początku lat 90. na ławach oskarżonych zasiedli funkcjonariusze bezpieki odpowiedzialni za mordowanie polskich patriotów w okresie powojennym.

Relacje z głośnego procesu Adama Humera i jego 16 podwładnych trafiały na czołówki gazet. W ślad za wyrokami skazującymi najbardziej okrutnych ubeckich oprawców epoki stalinowskiej miało iść szereg śledztw obejmujących najgłośniejsze morderstwa polityczne schyłkowego PRL-u. Prokuratorzy, którzy podjęli się ścigania tych zbrodni, nie mogą pokonać licznych przeszkód. Jeśli tak dalej pójdzie, sprawcy najcięższych przestępstw politycznych nigdy nie poniosą kary, a opinia publiczna nie pozna całej prawdy o ich mocodawcach.

Dopaść zbrodniarzy
W połowie grudnia 1990 r. w gmachu Ministerstwa Sprawiedliwości zorganizowano specjalną konferencję prasową. Odbyła się ona pod hasłem "Wyjaśnić prawdę". Ówczesny minister Wiesław Chrzanowski poinformował zebranych dziennikarzy, Ĺźe Departament Prokuratury wszczyna śledztwo mające wyjaśnić wszystkie okoliczności zamordowania księdza Jerzego Popiełuszki. Sprawę miał prowadzić 38-letni prokurator Andrzej Witkowski. Doceniam fachową wiedzę i zaangaĹźowanie prokuratora Witkowskiego – mĂłwił na konferencji profesor Chrzanowski. – Jestem pewien, Ĺźe będzie mĂłgł wyjaśnić do końca mord, ktĂłry 6 lat temu wstrząsnął nami wszystkimi.
Grupa śledczych bardzo szybko odkryła, że w 1984 roku prokuratura toruńska popełniła rażące błędy podczas śledztwa (m.in. brak czynności w miejscach zdarzeń takich jak Górsk i Przysiek) oraz, że do sądu skierowano akt oskarżenia zbyt szybko, nie starając się nawet wskazać przyczyn i mocodawców zbrodni. Ludzie Witkowskiego dotarli do nowych świadków, zabezpieczyli nowe dowody. Dzięki temu udało się ustalić, że zbrodnia miała przebieg zupełnie inny od oficjalnego i brało w niej udział więcej osób. W czerwcu 1991 roku Witkowski dowiedział się, że nie prowadzi już tej sprawy. Decyzję taką podjął minister Chrzanowski.

Śledztwo IPN-u prowadzone po roku 2002 wykazało, Ĺźe w sprawie odwołania Witkowskiego, na Chrzanowskiego najmocniej naciskał Mieczysław Wachowski – sekretarz stanu w kancelarii prezydenta Lecha Wałęsy. Byli pracownicy gabinetu politycznego Chrzanowskiego potwierdzili w śledztwie IPN-u, Ĺźe Wachowski odwiedzał Chrzanowskiego w jego gabinecie i kategorycznie żądał odsunięcia od śledztwa Witkowskiego. Z ich zeznań wynika, Ĺźe w tej samej sprawie naciskał w rozmowach telefonicznych generał Wojciech Jaruzelski. Zeznali rĂłwnieĹź, Ĺźe domagał się tego takĹźe generał Czesław Kiszczak, ktĂłry w rządzie Tadeusza Mazowieckiego zachował tekę ministra spraw wewnętrznych. Naciski miały miejsce podczas częstych spotkań słuĹźbowych członkĂłw rządu, a takĹźe w gabinecie Chrzanowskiego.

Uniewinnienie dygnitarzy
Śledztwo utknęło w martwym punkcie. Prokuratorzy ministerstwa sprawiedliwości – mimo protestĂłw odwołanego prokuratora – wyłączyli do osobnego rozpoznania sprawę zleceniodawcĂłw zbrodni. Konsekwencją ich działań było oskarĹźenie tylko dawnych najbliĹźszych współpracownikĂłw Kiszczaka – generałów bezpieki Władysława Ciastonia (b. wiceministra spraw wewnętrznych) i Zenona Płatka (dyrektora IV Departamentu MSW). OskarĹźono ich o "podĹźeganie i pomocnictwo w zbrodni".
Proces przed Sądem Wojewódzkim w Warszawie zakończył się uniewinnieniem obu dygnitarzy. W jego uzasadnieniu czytamy: Jest prawdopodobne, że oskarżeni Władysław Ciastoń i Zenon Płatek podżegali do zbrodni, ale postępowanie dowodowe wykazało, że mogli ją popełnić tylko czterej skazani już oficerowie. Braku przekonywujących dowodów nie wolno zastąpić przypuszczeniami. Pozostaje zatem domniemanie niewinności.
Prokurator Jacek Szafnicki nie wniĂłsł rewizji od tego wyroku. Zbulwersowało to oskarĹźycieli posiłkowych, ktĂłrzy zapowiedzieli odwołanie. "Wyłączając sprawę do odrębnego prowadzenia, oskarĹźyciel publiczny skazał ją na poraĹźkę. Nie wnosząc rewizji, akceptuje wyrok uniewinniający oskarĹźonych mimo mocnych dowodĂłw w postaci zeznań wielu świadkĂłw" – czytamy w uzasadnieniu ich decyzji. Mimo tego, wyrok uniewinniający obu generałów ostatecznie uprawomocnił się. Oznacza to, Ĺźe w przyszłości – nawet gdy znajdą się inne dowody – nie będzie moĹźna ponownie postawić im zarzutu kierowania morderstwem księdza Popiełuszki.

Na wniosek Kiszczaka
Ponowną szansą na wyjaśnienie sprawy była decyzja kierownictwa IPN o wszczęciu śledztwa w sprawie funkcjonowania w latach 1956-1989 związku przestępczego w MSW. Główną sprawą wielowątkowego śledztwa było uprowadzenie i zamordowanie księdza Jerzego Popiełuszki.
Przez dwa i pół roku śledztwo prowadzone pod kierunkiem Andrzeja Witkowskiego ujawniło wiele istotnych faktĂłw pozwalających odtworzyć faktyczny przebieg zbrodni. To właśnie wĂłwczas śledczy odkryli, Ĺźe Waldemar Chrostowski – kierowca księdza – był tajnym współpracownikiem SB o pseudonimie "Desperat", a za pomoc w zbrodni 3 lata później wziął od MSW pieniądze w wysokości kilkuletniej wĂłwczas średniej pensji.

W paĹşdzierniku 2004 roku miała zostać zwołana specjalna konferencja prasowa, podczas ktĂłrej śledczy chcieli poinformować dziennikarzy o swoich ustaleniach w sprawie zbrodni. Tydzień wcześniej Witkowski przedstawił swoim zwierzchnikom dalszy plan śledztwa. Zamierzał skierować sprawę do sądu. Pierwszym oskarĹźonym miał być generał Czesław Kiszczak, drugim – Waldemar Chrostowski. Nie doszło do tego.
14 paĹşdziernika 2004 r. – pięć dni przed planowaną konferencją prasową – Andrzej Witkowski dowiedział się, Ĺźe nie będzie kontynuował dochodzenia. Decyzję taką podjął osobiście Ăłwczesny szef pionu śledczego IPN – prof. Witold Kulesza.
Kilka godzin wcześniej, w zaciszu swojego gabinetu, prokurator Kulesza odbył rozmowę z Piotrem Zającem –szefem lubelskiego oddziału IPN. Wiceszef Instytutu naciskał, aby Zając poinformował, Ĺźe to on, a nie Kulesza zdymisjonował Witkowskiego. Zając odmĂłwił. WrĂłcił do Lublina, o przebiegu rozmowy poinformował swoich podwładnych i tego samego dnia podał się do dymisji. Jeszcze bardziej wymowny jest fakt, Ĺźe kilka dni wcześniej do Kuleszy wpłynął formalny wniosek o odwołanie Witkowskiego. Autorem wniosku był… generał Czesław Kiszczak.

Zaszczuć prokuratora
Pytany o to profesor Kulesza twierdzi, że musiał odwołać lubelskiego prokuratora ze względów formalnych.
W latach 90. Witkowski został przesłuchany przez sąd jako świadek w procesie generałów Ciastonia i Płatka – uzasadnia. To wykluczało jego obiektywizm. Powstaje pytanie, dlaczego w takim razie Kulesza dwa lata wcześniej pozwolił Witkowskiemu podjąć śledztwo, skoro o tych „formalnych” przeszkodach doskonale wiedział?
Przewodniczący Kolegium IPN – prof. Andrzej Friszke, ktĂłry od początku domagał się przekazania śledztwa innej osobie, dodaje: Charakter śledztwa prowadzonego przez Witkowskiego uniemoĹźliwia proces beatyfikacyjny księdza. WtĂłruje mu ksiądz Andrzej Przekaziński – niegdyś bliski przyjaciel Popiełuszki, dziś dyrektor Muzeum Archidiecezji Warszawskiej: Jakiekolwiek rozgrzebywanie tej sprawy nie słuĹźy procesowi beatyfikacyjnemu. Podnoszone są jednak argumenty na rzecz tezy przeciwnej: proces beatyfikacyjny kapłana nie moĹźe ruszyć właśnie z tego powodu, Ĺźe nie są jasne wszystkie okoliczności jego śmierci. Bez wyjaśnienia całego przebiegu zbrodni i ustalenia okoliczności śmierci księdza Popiełuszki, nie moĹźna rozpocząć jego procesu beatyfikacyjnego – tłumaczy ksiądz Grzegorz Kalwarczyk – główny sędzia w tym procesie. Dokładne wyjaśnienie okoliczności śmierci kandydata na ołtarze nakazuje Kodeks Prawa Kanonicznego.

Na lubelskim prokuratorze suchej nitki nie pozostawia również Przemysław Piątek, który przejął po nim śledztwo. Prokurator Witkowski planował postawienie zarzutu Waldemarowi Chrostowskiemu. To absurdalny pomysł, bo Chrostowski nigdy nie był funkcjonariuszem państwowym.
Próbowaliśmy przyjrzeć się argumentom wszystkich stron sporu. Było to o tyle skomplikowane, że Witold Kulesza zakazał Witkowskiemu jakichkolwiek kontaktów z prasą. Udało nam się za to dotrzeć do dokumentów Ministerstwa Sprawiedliwości, które nadzoruje pracę wszystkich prokuratorów. Wynika z nich, że Andrzej Witkowski, który jest publicznym oskarżycielem od pierwszej połowy roku 1981, nie przegrał ani jednej sprawy. Prokurator Piątek nigdy nie doprowadził natomiast do skazania jakiegokolwiek esbeka. Również zarzut dotyczący Chrostowskiego nie jest prawdziwy; ustawa o IPN nakazuje bowiem instytutowi ścigać nie tylko funkcjonariuszy państwowych, którzy łamali prawo, lecz także "osoby im pomagające".
W sprawie zamordowania księdza, prokurator Piątek przez rok czasu przesłuchał tylko trzech mało istotnych świadków. Z tego powodu śledztwo utknęło w martwym punkcie. Profesor Kulesza nie widział w tym żadnej nieprawidłowości.

Klauzula tajności
Witold Kulesza, zdymisjonowany z funkcji szefa pionu śledczego IPN 13 października, zasłynął jako znakomity teoretyk i wykładowca prawa karnego. Jego pierwszą praktyką prokuratorską było stanowisko szefa pionu śledczego IPN, które zawdzięczał rekomendacji Hanny Suchockiej. Od początku Kulesza podejmował decyzje budzące zdumienie doświadczonych prokuratorów. Najwięcej kontrowersji wzbudziła decyzja o delegowaniu 16 prokuratorów do zbadania zbrodni katyńskiej (gdzie nie ma nawet cienia szansy na postawienie winnych przed sądem), podczas gdy związkiem przestępczym w MSW zajmował się tylko jeden prokurator.
W sprawach zbrodni hitlerowskich i sowieckich toczy się dziś około 130 śledztw, tymczasem morderstwa na opozycjonistach z lat 80. w większości nie są wyjaśniane, bo brakuje do tego ludzi.

Nieliczni prokuratorzy, ktĂłrzy usiłują znaleźć winnych ponad 100 zabĂłjstw z lat 1981-1989 muszą pokonać jeszcze wiele innych problemĂłw. NajwaĹźniejszym jest brak policjantĂłw do czynności śledczych. Ogromną przeszkodą są teĹź utrudnienia w dostępie do zbioru zastrzeĹźonego. Przez kilka tygodni nie udało się dla mnie wyrobić identyfikatora pozwalającego na wstęp do kancelarii tajnej – mĂłwi jeden z prokuratorĂłw - Gdy w końcu identyfikator się znalazł, nie mogłem wejść ze względu na kody dostępu ktĂłrych nie znałem. W kancelarii tajnej znajdują się dokumenty, ktĂłre nie mogą być ujawnione m.in. dane osobowe agentĂłw zwerbowanych przez SB po 1983 roku, pisane przez nich donosy, notatki oficerĂłw rozpracowujących najwaĹźniejszych duchownych, szczegóły działań specjalnych podejmowanych przeciwko nim.

Wyjątkowo cenne są materiały dotyczące księdza Stanisława Suchowolca, ktĂłre nie zostały spalone w latach 1989 – 1990. Na ich podstawie moĹźna prĂłbować ustalić nazwiska esbekĂłw, ktĂłrzy w nocy z 29/30 stycznia 1989 roku zamordowali wikarego parafii na białostockich Dojlidach. Tak się nie stało, bowiem jeszcze w 1989 roku reĹźimowa prokuratura umorzyła śledztwo, uznając, Ĺźe przyczyną śmierci księdza był poĹźar spowodowany przez niesprawny piec elektryczny.
Trzy lata później śledztwo wznowił prokurator Lech Lebensztejn. Udało mu się ustalić prawdziwe okoliczności i motywy zbrodni. Pół roku później odebrano mu sprawę, a wiceminister spraw wewnętrznych Henryk Dankowski zobowiązał go do zachowania tajemnicy słuĹźbowej. Klauzulą tajności opatrzył rĂłwnieĹź VIII tom akt śledztwa w tej sprawie. Znajdują się tam protokoły przesłuchań 27 esbekĂłw, ktĂłrzy rozpracowywali księdza. Dzięki tym zeznaniom, udało się zidentyfikować tajnych współpracownikĂłw z otoczenia kapłana. Ze względu na utajnienie akt, do dziś nie zostali oni ujawnieni. Wszystkie wnioski dowodowe, oraz prośby o ponowne rozpatrzenie sprawy, zgłaszane przez mec. Jana Chojnowskiego – pełnomocnika rodziny – pozostały bez echa.

Przełom mĂłgł nastąpić w 1995 roku kiedy morderstwo chciała wyjaśnić prokuratura we współpracy z Urzędem Ochrony Państwa. Rozpoczęto tajną operację mającą zidentyfikować sprawcĂłw zbrodni. Głównym świadkiem miał być ksiądz Edward Rafało – przyjaciel Suchowolca i jego najbliĹźszy sąsiad z plebanii. Śledczy nie zdążyli jednak przesłuchać duchownego, bowiem kilka dni później, ksiądz Rafało zginął w tajemniczym wypadku samochodowym (ekspertyza kryminalistyczna wykazała, Ĺźe było to zaplanowane morderstwo). Jedyny świadek zbrodni przez 6 lat pozostawał przy Ĺźyciu, a zginął dopiero wtedy, gdy zapadła decyzja o wszczęciu śledztwa. Choć śledztwo ciągle trwa, prokuratorzy IPN wciąż nie mają dostępu do większości akt tej sprawy.

Na fałszywe tory
Nie przynosiły skutku nawet te śledztwa, które kończyły się zidentyfikowaniem sprawców zbrodni. Tak było, gdy prokuratorzy IPN ustalili, że mordercą 20-letniego robotnika z Nowej Huty Bogdana Włosika jest podoficer milicji Andrzej Augustynek (dziś krakowski biznesmen). Zabójcy nie udało się postawić przed sądem.

Dwa lata temu, prokurator Andrzej Witkowski zebrał dowody przeciwko esbekom, ktĂłrzy planowali otrucie Anny Walentynowicz. I to śledztwo mu odebrano, a akt oskarĹźenia nie trafił do sądu. Od ponad 20 lat, przed warszawskim sądem toczy się proces zabĂłjcĂłw Grzegorza Przemyka. Świadkowie, ktĂłrzy mogą pomĂłc w wyjaśnieniu prawdy, nadal są zastraszani, choć od zmiany ustroju minęło kilkanaście lat, a od zbrodni – ponad 20.
Janusz Krupski – dzisiejszy wiceszef IPN-u rozpoznał w Grzegorzu Piotrowskim oprawcę, ktĂłry w 1982 roku uprowadził go i wywiĂłzł do Puszczy Kampinoskiej, lecz esbeka nie pociągnięto do odpowiedzialności.
Takich przypadków jest dużo więcej. Wszystkie zaczynały się od ignorowania śladów zbrodni, oraz zepchnięcia śledztwa na fałszywe tory. Potem następowało dochodzenie, które nic nie mogło wyjaśnić i cała sprawa kończyła się fiaskiem.

Wspólnym mianownikiem wszystkich tych spraw jest fakt, że ludzie zamieszani w zbrodnie lat 80. byli często wynagradzani przez reżim awansami na ważne, także państwowe stanowiska. Po transformacji ustrojowej, wielu z nich znalazło się w biznesie i ważnych urzędach.

Bezpośredni przełożony morderców księdza Suchowolca i inicjator bezprawnych działań przeciwko niemu znalazł także swoje miejsce na liście SLD podczas wyborów samorządowych w Białymstoku. Do listopada 2005 roku był radnym z list tej partii.

Człowiek, który wyprowadził księdza Zycha w odludne miejsce, do oprawców, w latach 90. zdobył koncesję na działalność gospodarczą w branży ochroniarskiej. Prokurator, który zatuszował sprawę, awansował.

Mordercy księdza Niedzielaka znaleĹşli sobie ciepłe posady w warszawskim biznesie. Ich kolega, ktĂłry w latach 80. podĹźegał do „twardych” działań wobec Kościoła, jeszcze kilka miesięcy temu był jedną z głównych postaci gangu mokotowskiego.
Generał Ciastoń był przez kilka lat ambasadorem w Albanii, a szef kontrwywiadu – gen. Władysław PoĹźoga w Bułgarii.

Wyjaśnienie tych szokujących przypadków wydaje się proste: morderstwa lat 80. były precyzyjnie zaplanowaną kombinacją operacyjną, mającą przynieść określone skutki polityczne (patrz teksty: Zbrodnie Okrągłego Stołu i Zbrodnia Polityczna). To tłumaczy dlaczego ludzie, którzy brali w nich udział, byli tak często nagradzani.
W tej sytuacji nie dziwi fakt, że śledztwo w sprawie związku przestępczego w MSW, w którym głównym oskarżonym miał być Czesław Kiszczak zostało wstrzymane właśnie na jego wniosek.

Leszek Szymowski
polskieradio.pl/media