Dodano: 23.07.09 - 17:35 | Dział: Na każdy temat

Przyjaciel Misza

Szanowny Panie Redaktorze!

Pojęcie przyjaciela bardzo się zdewaluowało, nie jest juĹź on – jak niegdyś bywało – osobą, ktĂłrej moĹźemy powierzyć najskrytsze swoje sekrety, podzielić się troskami, podzielić na pół swoje cierpienia. Dziś przyjaciel rĂłwna się kupel, ktoś z kim moĹźna pĂłjść na piwo, załatwić interesy, pośmiać się, powygłupiać, ale przy naszym większym cierpieniu – „kumpel” znika, usuwa się w cień - Ĺźeby nie mieć ewentualnych kłopotĂłw.
A mnie spotkało wielkie szczęście - prawdziwa przyjaźń!!! Bezinteresowna, niebywała i … być moĹźe nawet niezasłuĹźona!!! MĂłj przyjaciel Misza miał ok. 96 kilogramĂłw, okaz silnego, młodego zdrowia! Dlatego o tym piszę, poniewaĹź nikt z mojej rodziny i bliskich przyjaciół nie spodziewał się tragedii!
A jednak…. MĂłj wielki przyjaciel nagle odszedł, lekarze stwierdzili rozległego raka śledziony i przerzuty na płuca. Śmierć, choć sama łzami człowieczymi się Ĺźywi, to zaiste nas ludzi nie lubi karmić nawet… złudzeniami!
Przyjaciel mĂłj, o ktĂłrym tu piszę, był dla mnie zawsze cierpliwy. Nawet jeśli nie zgadzał się z moim zdaniem – pozwalał mi samej zastanowić się nad swoim postępowaniem. Cieszył się z kaĹźdego mojego odruchu miłości, cieszył się, Ĺźe jestem przy nim, nie wymagał ode mnie deklaracji, wystarczyło spojrzenie w oczy, wystarczył mĂłj uśmiech, wyciągnięcie dłoni – wystarczyło mu to za całe uwiarygodnienie naszej więzi. Wszystko było czyste i dobre, zawsze mogłam na niego liczyć! Nie werbalizowaliśmy swoich uczuć a jednak one istniały, jak niewidoczna nić, ktĂłra splata się nie tylko wokół serca, ale i w bardziej realnej… codzienności! Przyjaciel mĂłj… kochał moją rodzinę, dzieci, dom, znajomych. Zawsze akceptował tych, ktĂłrych mu przedstawiałam! I wierny pozostał, bo nic, zupełnie nic; Ĺźadne plotki, pomĂłwienia, czyjaś opinia nie mogły w nim zburzyć wiary w nasze wzajemne przywiązanie, a przede wszystkim jego wiary we mnie…
I umarł, przyjaciel mĂłj wielki… umarł!
Zwłoki jego zabrano do spalenia. Panowie, ktĂłrzy zabierali jego ciało powiedzieli: „-przepraszamy”! Oni czuli, Ĺźe to był ktoś bardzo dla mnie waĹźny! A ja…stałam w przedpokoju i bałam się go poĹźegnać…!
Mój przyjaciel Misza był psem - bernardynem!
Być moĹźe po to Ĺźył, by udowodnić, Ĺźe istnieje przyjaźń! Nie ta współczesna „kumplowska”, przy piwie, nie ta interesowna, lecz właśnie prawdziwa, bezinteresowna, taka bajkowa, a mimo to codzienna… taka wierna, aĹź do śmierci!

Z uszanowaniem
Lusia Ogińska