Dodano: 01.09.09 - 13:19 | Dział: Zakamarki historii

Źródła nienawiści na Ukrainie

Siedemdziesiąt lat minęło od czasu napadu Niemiec na Polskę i tym samym rozpoczęcia krwawej jatki ludności całego świata. Oddając się wspomnieniom naszej polskiej tragedii zapominamy o jej praźródle sprzed lat, owej rewolucji, która skąpała we krwi wschód Europy, a której fale powstrzymało bohaterstwo polskiego oręża, dzięki któremu Zachodnia Europa nie zaznała okrucieństw i cierpień ludów jej wschodniej części. Dzięki któremu Europejczycy mogli przez następnych 20 lat żyć w spokoju i dostatku. Świętując nasze kolejne rocznice nie powinniśmy zapominać o morzu cierpień naszych wschodnich sąsiadów. Były one dziś trudne przez nas do wyobrażenia. W nich często można odnaleźć źródło ludzkiej nienawiści.


Źródło zrodzenia się nienawiści na Ukrainie

Narodem, ktĂłry ucierpiał bodajĹźe najbardziej w owym piekle zgotowanym narodom przez ĹťydĂłw BolszewikĂłw była Ukraina. Dla przypomnienia morza okrucieństwa, ktĂłre rozlało się po tym wielkim kraju sięgnę do relacji o owych zdarzeniach, ktĂłre przybliĹźyło polskiemu czytelnikowi czasopismo „Nasza Polska” w serii artykułów pod wspĂłlnym tytułem „Z czarnej księgi komunizmu”, autorstwa Bogdana Chełstowskiego:

Zaczęto od warstw przywódczych ludności ukraińskiej czyli Kozaków.

Bolszewicy zaliczali ich do „wrogĂłw klasowych” W jednym z dokumentĂłw tych czasĂłw czytamy: „Kozacy będą musieli zostać zagłodzeni i fizycznie zlikwidowani co do jednego”. Ustanowione przez Czekę „trĂłjki” (trybunały) jedynie w paĹşdzierniku 1920r. skazały na śmierć 6000 osĂłb. Rodziny KozakĂłw brano jako zakładnikĂłw (kobiety, dzieci, starcy) i trzymano ich w błocie i chłodzie, tak Ĺźe „ginęli jak muchy”. Kobiety gotowe były na wszystko, by uniknąć śmierci. Strzegący ich w obozach Ĺźołnierze wykorzystywali ich sytuację i handlowali nimi jak towarem. W latach 1919 – 20 na ok. 3 mln kozackiej ludności ok. 500000 zabito lub zesłano do obozĂłw. Nieco później fala zbrodni zalała tzw. „kułakĂłw” a następnie całą ludność chłopską Ukrainy. Powszechnie autorzy przytaczają następujące liczby ilustrujące tragedię:
§ Zsyłkę dwóch mln kułaków (lub uważanych za takich), między 1930r a 1932r.
§ Unicestwienie 6 mln UkraińcĂłw w wyniku wywołanej klęski głodu. KtĂłrej ofiary pozostawiono bez pomocy w latach 1932 – 33;

W tym czasie żydo-bolszewicy wydali rozkaz straszliwy w swych skutkach jeśli chodzi o ludność zamieszkałą na wsiach tego kraju: Jeżeli chłopi nie osiągną wymaganego poziomu produkcji, należy im skonfiskować całe zboże. Jak to później opisał jeden z pisarzy sowieckich:
“Dla wykonania planu skonfiskowano wszystko bez wyjątku zboĹźe, łącznie z ziarnem przeznaczonym na siew, karmę a nawet poprzednio uiszczoną w zboĹźu zapłatę kołchoĹşnikom za ich prace.” Chłopom zabrano całą Ĺźywność, jaką znaleziono w ich domach. JeĹźeli jakaś rodzina chłopska nie oddala wszystkiego, oskarĹźoną została o kradzieĹź własności państwowej.

Jeden z wieśniakĂłw opisał następująco sposĂłb, w jaki “brygady” wpadały do wsi: “Brygady chodziły od domu do domu. Pytali ile zboĹźa mam dla rządu. Nie miałem nic. Odpowiedziałem im, Ĺźe, jeĹźeli nie wierzą, niech obszukają obejście. Rozpoczynali przeszukiwania. Zaglądali wszędzie: do piwnicy, komĂłrek, izb, na strych oraz na podwĂłrku w chlewni, stodole, w stogach siana. Sprawdzali piece czy nie mają podwĂłjnej ściany, za ktĂłrą moĹźna było ukryć zboĹźe. Wyrywali deski z podłogi i łamali belki, rozwalali podejrzane ściany, wywracali wszystko do gĂłry nogami, przeszukiwali nawet ubrania. Konfiskowano nawet najmniejsza ilość nasion ukrytych np. w słoiku na siew wiosenny, oskarĹźając właściciela o ukrywanie Ĺźywności przed władzą państwową.

Każda rodzina, która chciała przetrwać, musiała ukryć trochę żywności w różnych miejscach, ale brygady dochodziły z czasem do takiej wprawy, że znajdowały ją w najdziwniejszych miejscach. W rezultacie nastąpił straszliwy głód, który kosztował Ukrainę miliony ofiar w czasie surowej zimy 1932-33. Błagano sąsiadów nawet o obierki z ziemniaków. Pozostawiono wprawdzie nieco żywności w kolektywach, ale w sierpniu 1932r partia komunistyczna uchwaliła prawo, według którego za kradzież własności społecznej groziła kara śmierci. Miejsca gdzie przetrzymywano żywność otoczone były drutem kolczastym oraz wieżami wartowniczymi, z których natychmiast strzelano do ludzi usiłujących ukraść trochę zboża dla głodujących rodzin. Zginęło w ten sposób tysiące wieśniaków.
Nie mogąc znaleźć żywności, jedzono nawet liście, chwasty, korę z drzew, insekty.

Amerykański dziennikarz Thomas Walker opisywał następującą sytuacje:
“Dwadzieścia mil na południe od Kijowa znalazłem się we wiosce, gdzie ocalało z głodu jakieś 40 osĂłb. Zjedzono wszystkie psy i koty. Wszystkie konie krowy zostały skonfiskowane i przekazane kołchozom. W jednym z domĂłw gotowano coś w kotle, co było trudne do określenia, wystawały jakieś kości, chwasty a nawet podeszwa od buta. Ci ludzie wpatrywali się łapczywie w garnek, a ich twarze wyraĹźały stan ich głodu.
Dochodziło nawet do kanibalizmu i morderstw na skutek głodu. Wielu wieśniaków próbowało opuścić wieś udając się do dużych miast jak Kijów, gdzie były fabryki i żywność, ale w grudniu 1932r. komuniści wprowadzili specjalne przepustki, bez których nie można było otrzymać pracy w mieście bez pozwolenia partii. Praktycznie wszystkim wieśniakom odmawiano takiego pozwolenia.
Niektórzy chłopi chcieli wyjechać do Polski, Rumunii lub nawet do Rosji gdzie nie było głodu, ale emigracja była całkowicie zakazana. Na stacje kolejowe zawsze przychodziło dużo głodujących ludzi, którzy błagali pasażerów o rzucenie przez okno kawałka chleba. Straż GPU natychmiast ich usuwała, często razem z ciałami tych, którzy zmarli z głodu.

Brytyjski dziennikarz Malcolm Muggeridge, który przedostał się na Ukrainę, potajemnie przekazał artykuł bez cenzury do Manchester Guardian, w którym pisał:
‘W czasie mojej obecnej wizyty na Ukrainie i na Kaukazie mogłem zaobserwować coś w rodzaju wojny pomiędzy władzą a chłopami. Z jednej strony miliony głodujących wieśniakĂłw, wychudzonych jak szkielety; z drugiej strony Ĺźołnierzy GPU, ktĂłrzy wypełniali instrukcje władzy dyktatury proletariatu. Przeszli oni przez kraj jak rĂłj szarańczy, ktĂłra wyjadła wszystko po drodze, zabijając lub wysiedlając tysiące chłopĂłw, często całe wioski, przekształcając jedne z najbardziej Ĺźyznych ziem na świecie w pustynie. Dziennie z głodu umierało około 25 tys. ludzi. Ukraina stała się krainą horroru. Na poboczach drĂłg zalegały trupy tych, ktĂłrzy bezskutecznie szukali Ĺźywności. Wiele z tych ciał przeleĹźało pod śniegiem do wiosny. Następnie zostały one wrzucone bezceremonialnie do masowych grobĂłw przez komunistĂłw.”
Wielu umierało z głodu w swoich domach. NiektĂłrzy decydowali się na samobĂłjstwo; Najczęściej przez powieszenie, jeĹźeli mieli na to dość siły. Świadek tych wydarzeń pisał: “Moi sąsiedzi siedzieli w milczeniu przed domami, ich skĂłra była żółta i obwisła pod duĹźymi nieruchomymi oczami, ktĂłre wyraĹźały nadchodząca śmierć.”

W tym samym czasie, komuniści otrzymywali duĹźe porcje jedzenia a ich bosowie spoĹźywali nawet luksusową Ĺźywność.. W książce pt. Harvest of Sorrow Robert Conquest opisał następującą scenę dziejącą się w restauracji w Pohrebyszczi, gdzie jedli partyjni oficjele: “Dzień i noc restauracji pilnowała milicja, odpędzając głodnych wieśniakĂłw. W jadalni obsługiwano miejscowych bosĂłw, ktĂłrzy mogli nabyć po niskich cenach biały chleb,, mięso, drĂłb, owoce w puszkach, delikatesy oraz wina i słodycze. Ta oaza była otoczona obszarem głodu i śmierci.”

PrzeraĹźenie moĹźe budzić fakt, Ĺźe duĹźa część skonfiskowanego zboĹźa, ktĂłrego nie wyeksportowano na ZachĂłd, została przez komunistĂłw wyrzucona do morza lub zgniła na deszczu. Np. na stacji Reszetyliwka w okręgu Połtawa, zniszczono w ten sposĂłb dużą partie zboĹźa, ktĂłrego pilnowali straĹźnicy GPU. Amerykański dziennikarz, ktĂłry przejeĹźdĹźał tam pociągiem zaobserwował olbrzymie piramidy zboĹźa, ktĂłre ulęgły samozapaleniu. Na stacji, Lubotino widziano tysiące ton skonfiskowanych ziemniakĂłw, ktĂłre gniły otoczone drutem kolczastym. Włoski konsul w Moskwie Sergio Gradenigo pisał w sprawozdaniu z 31 maja 1933r.: “Sztuczny głód został zaplanowany przez władze w Moskwie oraz zrealizowany poprzez brutalne rekwizycje. Celem tej zbrodni miało być zlikwidowanie ukraińskiego problemu w ciągu kilku miesięcy, poświęcając 10 do 15 mln ludzi. Nie myślcie, Ĺźe są to przesadzone dane. W rzeczywistości mogą być nawet wyĹźsze.” ...

Jakkolwiek nadal trwają dyskusje ile ludzi zginęło w rezultacie omawianej akcji na Ukrainie, liczby podane przez Gradenigo mogą być najbliższe prawdy. Historyk Robert Conquest, uznawany za autorytet w sprawach głodu, w książce Harvest of Sorrow szacuje liczbę ofiar na 14.5 mln. Połowę z tej liczby stanowią kułacy zamordowani w czasie egzekucji oraz zmarli na wskutek nieludzkich warunków panujących w gułagu, gdzie zostali zesłani. Sam głód pochłonął około 7 mln ofiar, z czego około 3 mln dzieci.

Wszystkie te okropne rzeczy wywoływały lokalne bunty, krwawo tłumione przez bolszewików. Wymordowano lub zesłano na Sybir wszystkich Ukraińców mających nawet niewielkie cechy przywódcze, a więc całą carską inteligencję (za wyjątkiem żydowskiej), wszelkich posiadaczy własności i jednostki sygnalizujące możliwość protestu, obrony lub walki. Ludność pozbawiona swych przywódców, zatomizowana, niepiśmienna, pozbawiona jakiejkolwiek szerszej informacji reagowała wobec swego wyniszczania poprzez różne odruchy spontaniczne, natychmiast tłumione, nie powodujące jakiegokolwiek zagrożenia dla nowej, żydo-bolszewickiej władzy.

W poszczegĂłlnych regionach tego wielkiego kraju okropności przybierały róşne oblicze, czasami przeraĹźające grozą. Albin Siwak (Bez strachu, Warszawa 2008) opisuje relacje zesłańca, Polaka – nurka, ktĂłremu władze, po kilku latach po zdobyciu przez BolszewikĂłw Krymu, poleciły szukać skarbĂłw na zatopionych przez nich statkach uciekającej bogatej ludności.
Na dnie morza stał las ludzkich postaci poruszających się zgodnie z ruchem wody, każda z ciężarem przymocowanym do nóg. Napotkano także tam statek, w który drzwi na pokład były przyspawane, a po ich uwolnieniu ze statku zaczęły setkami wypływać na powierzchnie morza dzieci, w ten okrutny sposób zatopionych.

Z relacji podanych przez świadkĂłw, a opublikowanych przez A. Siwaka dowiadujemy się, Ĺźe wśrĂłd ludności uciekającej przed Bolszewikami na Krymie, miały miejsce dantejskie sceny. Wyzbywano się wszystkich kosztowności by dostać się na ewakuujące ją statki. Jednak wielu się nie dostało. Bolszewicy podzielili tłum na mężczyzn, kobiety i dzieci. Pierwszych wystrzelali, kobiety i dziewczęta przekazano Ĺźołnierzom „do zabawy” a dzieci załadowano na statek i zatopiono.

Władza, w której ręku były wszystkie środki informacji, metodą Orwella, blokowała przepływ najmniejszej strużki prawdy. Dzielenie się z kimkolwiek własnymi doświadczeniami z przeżywanej lub widzianej tragedii było karane śmiercią.
Powoli rodziło się nowe społeczeństwo, a w nim i nowa inteligencja pozbawione wiedzy o przeszłości, Uprzemysławianie kraju wywołało potrzebę kształcenia specjalistĂłw, a polityka bolszewikĂłw szukająca wśrĂłd poddanych poparcia umoĹźliwiała tworzenie się zalążkĂłw nowej kultury. Kiedy Chruszczow doszedł do władzy zelĹźał znacznie na Ukrainie terror fizyczny i powoli rodziła się nowa świadomość narodowa. Pewną jej kontynuację podtrzymywały liczne środowiska emigrantĂłw ukraińskich za granicą. Wracając wstecz, dużą rolę dla późniejszych zbrodniczych poczynań banderowcĂłw na naszych kresach miały prace Dmytra Doncowa. Był on twĂłrcą doktryny przyjętej przez Organizację Ukraińskich NacjonalistĂłw. Według jego doktryny na czele narodu ukraińskiego miał stać "wĂłdz nacji", mający do dyspozycji tzw. "mniejszość inicjatywną", ktĂłrej obowiązkiem było stosowanie "twĂłrczej przemocy" wobec pozostałej masy narodu ukraińskiego. Nauczał, Ĺźe o państwo ukraińskie naleĹźało walczyć przy pomocy wszystkich bez wyjątku środkĂłw, w tym teĹź drogą masowych mordĂłw obcoplemieńcĂłw, ktĂłrzy znaleĹşli się na ziemi ukraińskiej, oraz drogą likwidowania UkraińcĂłw, ktĂłrzy z takimi metodami działalności nie zgadzają się. ("Nacionalizm", Londyn, 1966, s. 283 – Wikipedia –Dmytro Doncow). W kraju steroryzowanym, opanowanym przez BolszewikĂłw, realizacja jego teorii nie miała szans, natomiast poza granicami SowietĂłw zwłaszcza na polskich wschodnich kresach, przyniosła swe krwawe, pełne okrucieństw Ĺźniwo.

Po przejściu przez Ukrainę rewolucyjnego „tsunami” powoli ze zniszczeń Ĺźycie zaczęło się odradzać. W kraju rodziła się solidarność narodowa poprzez uświadamianie wspĂłlnoty językowej. Wraz z nią rodziła się nieufność i niechęć do obcych, ktĂłrymi dla niepiśmiennych chłopĂłw ukraińskich byli zarĂłwno Rosjanie, Polacy i Ĺťydzi. Niechęć ta, a nawet nienawiść rozbudzana przez zagraniczne ośrodki UkraińcĂłw wybuchła z niebywałą siłą w czasie drugiej wojny światowej. ObrĂłciła się przede wszystkim przeciw Ĺťydom-bolszewikom. Jej przejawem było wstępowanie do armii sojuszniczej Hitlera. Tak powstawały dywizje SS Galizien. Inny kierunek przybrały, podsycane przez bolszewikĂłw, działania anty- polskie, czyli formacje OUN – UPA, kierowane przez Banderę. Wobec wymazania z pamięci kolejnych pokoleń tragedii Ukrainy spowodowanej przez Ĺťydo- bolszewikĂłw tłumiona nienawiść mieszkańcĂłw tego kraju raziła na ślepo sąsiadĂłw, prowadząc do ludobĂłjstwa. Prawdziwi sprawcy nieszczęść Ukrainy nie zostali ukarani.

Dr Rudolf Jaworek