Dodano: 05.09.09 - 19:19 | Dział: Prosto z mostu

Polscy politycy...

są dobrzy, naiwni czy głupi?


ChociaĹź Marian Hemar (1901-1972) nie był politykiem, a jedynie poetą, satyrykiem i tłumaczem literatury niemieckiej, francuskiej i angielskiej, był wielkim erudytą i potrafił prawidłowo zdefiniować pojęcie polityki. W swej wspaniałej i dzisiaj prawie nikomu nieznanej książce (szczegĂłlnie w Polsce) „Awantury w rodzinie” (Londyn 1967) zajmując się sprawami polityki napisał m.in.: „Polityka jest amoralna, co więcej, musi być amoralna, w tym jej siła i realizm. Polityka jest bowiem sztuką działania dla dobra własnego narodu, dla Ĺźadnych innych celĂłw, jest sztuką świętego egoizmu, świętego oportunizmu, świętej hipokryzji, świętego profitu”.

Niestety, zdecydowana większość współczesnych (po 1989 roku) politykĂłw polskich jest po prostu analfabetami politycznymi i na pewno nie potrafiłoby zdefiniować pojęcia „polityka”. A juĹź na pewno jest im obcy interes państwowy i narodowy.

Jednak, w imię prawdy, należy stwierdzić, że jest to typowo polski garb narodowy, co udowadnia niezbicie historia Polski i narodu polskiego. Nigdy nie byliśmy egoistami narodowymi i tylko przez to doprowadziliśmy do tego, że z największego kraju europejskiego w wiekach XV-XVIII w 1795 roku nie pozostało po Polsce żadnego śladu na mapie politycznej Europy. Tak, to była głównie nasza wina. Naszą dobroć, naiwność czy wręcz głupotę wykorzystali nasi sąsiedzi, dla których polityka była sztuką świętego egoizmu, świętego oportunizmu, świętej hipokryzji i świętego profitu.
Jednak nawet upadek Polski nie zmienił naszego nastawienia do polityki, do tego aby pracowała ona na rzecz naszego kraju i naszej sprawy. To prawda, że walczyliśmy o Polskę w okresie zaboru (1795-1918). Jednak więcej o interesy innych narodów niż własnego!
CzyĹź to nie sam Adam Mickiewicz – wielki Polak i rycerz o sprawę polską nie pisał z jakąś dziwną dumą: „Miał w sobie ducha polskiego ten człowiek, ktĂłry w rewolucji napisał na chorągwiach polskich: Za waszą i naszą wolność i wyraz waszą połoĹźył przed wyrazem naszą, wbrew całej dawnej logice dyplomatycznej”?

Ten tok myślenia polskiego kazał na sztandarze legionu polskiego wypisać słowa: „Ludzie wolni są braćmi” i powodował, Ĺźe Polacy biorą liczny udział we wszystkich walkach o wolność, gdziekolwiek się one toczyły, oddając sprawie wolności obcych ludĂłw swoją krew, swe serca i myśli, walcząc o tę największą sprawę bronią, piĂłrem i słowem.

Jesteśmy (ja takĹźe) dumni – i słusznie - z wielkiego wkładu PolakĂłw do walk wolnościowych w wielu krajach Europy i obu Ameryk. Jednak postawmy sobie pytanie jaki to miało wpływ na odbudowanie państwa polskiego? Ĺťaden! Gorzej, prawie za kaĹźdym razem potraktowano nas według powiedzenia: „Murzyn zrobił swoje, Murzyn moĹźe odejść”. Nie mieliśmy sojusznika nawet w Watykanie, chociaĹź tak wiernie staliśmy przy Tronie Piotrowym, płacąc za to całe morze krwi. W tym samym czasie Watykan zastanawiał się nad tym aby Kościół polski pozbawić w ogĂłle biskupĂłw polskiego pochodzenia (diecezjami w Polsce mieli zarządzać duchowni innych narodowości)! Wiele gorzkiej prawdy o polityce Watykanu wobec PolakĂłw w okresie zaboru napisał historyk Kościoła i biskup sufragan wrocławski Wincenty Urban w swej pracy „Ostatni etap dziejĂłw Kościoła w Polsce przed nowym tysiącleciem. 1815-1965” (Roma 1966), ktĂłra w Polsce jest rĂłwnieĹź nieznana.
Nie tylko walczyliśmy z bronią w ręku o interesy innych narodĂłw, ale takĹźe wspieraliśmy ruchy narodowe LitwinĂłw, UkraińcĂłw i BiałorusinĂłw, ktĂłre w późniejszym okresie obrĂłciły się – bo obrĂłcić się musiały - nie tylko przeciw interesom polskim na Litwie, Białorusi i Ukrainie, ale rĂłwnieĹź przeciwko samej Polsce i narodowi polskiemu.

Po odrodzeniu się państwa polskiego w listopadzie 1918 roku rządy polskie z okresu międzywojennego (1918-39) dbały o Polskę i polski interes narodowy, bo u steru rządĂłw byli patrioci polscy. W okresie II wojny światowej w latach 1939-45 ziemie polskie były pod okupacją hitlerowskich Niemiec i Związku Sowieckiego, a w latach 1945-89 pod okupacją juĹź tylko Kremla. W 1989 roku rzekomo odzyskaliśmy wolność, jednak Polska nie jest Polską w całym tego słowa znaczeniu, bowiem trudno rządy warszawskie po 1989 roku nazwać polskimi. Do władzy dostali się poprawni politycznie karierowicze, dla ktĂłrych pojęcie „polski interes narodowy” jest całkowicie trefne. SzczegĂłlnie dla politykĂłw lewicy, wywodzących się głównie ze sługusĂłw Kremla sprzed 1989 roku.
Jest na to wiele dowodĂłw. AĹź za wiele! Przytoczę więc tylko cztery, dotyczące stosunku władz warszawskich do StanĂłw Zjednoczonych Ameryki, Izraela, Litwy i Ukrainy, na ktĂłrych wychodzimy jak przysłowiowy „Zabłocki na mydle”.

Po 1989 roku rządy polskie prowadzą skrajnie proamerykańską politykę, do tego stopnia, Ĺźe Polska jest widziana jako amerykański „koń trojański” w Europie. Szkodzi to nam w wielu państwach Europy. Wzięliśmy udział w amerykańsko-angielskim podboju Iraku i bierzemy udział w jego okupacji, a zamiast kupić bojowe samoloty dla naszej armii we Francji czy Szwecji kupiliśmy je w USA. Udział w wojnie i okupacji Iraku kosztował juĹź biednych podatnikĂłw polskich kilkaset milionĂłw złotych oraz Ĺźycie kilkunastu Ĺźołnierzy polskich. Tymczasem za to Ameryka odpłaciła nam tylko poklepaniem po ramieniu Aleksandra Kwaśniewskiego przez prez. Busha. Nie zniesiono obowiązku posiadania wiz przez PolakĂłw udających się do Ameryki i Biały Dom nie uczynił nic aby do Polski napływał kapitał amerykański, bo nie chcą tego Ĺťydzi, kontrolujący kapitał amerykański. Co więcej, firmy amerykańskie chcą oszukiwać Polskę przez łamanie umowy na samoloty bojowe.

Odnośnie Izraela to rząd warszawski zobowiązał się niedawno reprezentować interesy tego państwa w Unii Europejskiej. Co mamy otrzymać w zamian od Żydów? Nic, dosłownie nic! A przecież można było zażądać zaprzestania szkalowania przez Żydów Polski i Polaków w zachodnich mediach.

Rządy warszawskie uznały Litwę i Ukrainę za strategicznych partnerów Polski, co w wypadku Litwy jest zwykłym nonsensem. Jest to mały kraj i naród, a poza tym leżący na uboczu europejskim i prześladujący mieszkających tam Polaków. Po prostu dąży się do asymilacji Polaków z Wilna i Wileńszczyzny, którym narzucono litewskie nazwiska (w litewskiej pisowni), w którym gnębi się polskie szkolnictwo i polską działalność, brutalnie niszczy lub zaciera ślady po polskich pamiątkach na tych ziemiach (np. w tak bardzo polskiej w swych dziejach katedrze wileńskiej) i nagminnie fałszuje historię polską na Litwie. Tymczasem dla Warszawy nie ma to żadnego znaczenia. Stąd nie tylko że uznano Litwę za partnera strategicznego Polski, ale rządy warszawskie usilnie popierały wejście Litwy do NATO i Unii Europejskiej. W zamian za to nie wywalczono w Wilnie nawet najmniejszej poprawy położenia Polaków na Litwie!

Podobnie ma się rzecz z Ukrainą. Nie jest to naród nam życzliwy, szczególnie mieszkańcy tzw. Zachodniej Ukrainy (Galicja Wschodnia, Wołyń). Nie oddano Polakom wielu kościołów (np. żadnego we Lwowie, chociaż za polski kościół Jezuitów w Przemyślu oddany ukraińskim grekokatolikom na katedrę miano Polakom oddać kościół św. Elżbiety) i tak arcypolskie Ossolineum, spowodowano aferę wokół Cmantarza Orląt we Lwowie i tak naprawdę nie przeproszono naród polski za wyjątkowo brutalne wymordowanie do 100 000 Polaków na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej w latach 1942-45.

Pomimo tego politycy polscy wszystkich odcieni poparli grudniową „pomarańczową rewolucję” nacjonalistĂłw ukraińskich na zachodniej i środkowej Ukrainie. Media polskie trąbiły w tym czasie, Ĺźe „Ukraina przeĹźywa najazd politykĂłw z Polski”. – PolitykĂłw z polski, ale czy polskich?! Chyba nie. Bowiem ludzie ci nie wzięli pod uwagę tego, Ĺźe nacjonalizm ukraiński jest wielkim wrogiem Polski i PolakĂłw. Jeden z politykĂłw Prawa i Sprawiedliwości w swej miłości do UkraińcĂłw ośmielił się nawet oczernić publicznie narĂłd polski; kiedy niektĂłrzy wytykali Ukraińcom antysemityzm on powiedział, Ĺźe w Polsce jest on większy.
Ci rzekomo polscy politycy zupełnie zignorowali uwagę profesor Anny RaĹşnej z Wydziału StudiĂłw Międzynarodowych i Politycznych Instytutu StudiĂłw Regionalnych Uniwersytetu Jagiellońskiego Ĺźe: „...dla Polski waĹźne jest, ktĂłra z opcji (na Ukrainie) jest bardziej nacjonalistyczna i ktĂłra popiera roszczenia terytorialne względem państwa polskiego. Popierając dążenia Ukrainy do niezaleĹźności od Moskwy, nie moĹźemy o tym zapominać. Z powodu szowinizmu ukraińskiego najbardziej ucierpieli Polacy i Polska” („Nasz Dziennik” 25.11.2004).

Antypolską postawę Juszczenki przedstawiło „Oświadczenie Kresowego Ruchu Patriotycznego w sprawie wydarzeń na Ukrainie” („Nasz Dziennik” 20.12.2004). Dowiadujemy się z niego, Ĺźe: „a) w obozie Juszczenki znaczącą rolę odgrywają szowinistyczne siły ukraińskie, skupione w OUN i UNA - UNSO, charakteryzujące się nienawiścią do Polski i PolakĂłw i będące ideowymi spadkobiercami ludobĂłjczej OUN - UPA, ktĂłrych bojĂłwki wymordowały w czasie II wojny światowej i w latach powojennych kilkaset tysięcy PolakĂłw;
b) Juszczenko brał udział w odsłanianiu pomników przywódców OUN - Bandery, w tym pomnika Kłyma Sawura, który w 1943 r. wydał rozkaz wymordowania Polaków na Wołyniu;
c) Juszczenko należał do tych polityków i działaczy ukraińskich, którzy sabotowali przywrócenie przedwojennego wystroju cmentarza Obrońców Lwowa;
d) Komitet Wyborczy Juszczenki "Nasza Ukraina" w Równem, w odezwie zatytułowanej "Ukraina tylko dla Ukraińców", zapowiada, że "nasze rządy będą straszne dla Moskala, Żyda, Polaka i bulbaszy, jeżeli nie przyjmą naszego wyznania, jeżeli nie będą uczęszczać do naszych cerkwi", co stanowi zagrożenie dla licznej polskiej mniejszości na Ukrainie;
e) szowinistyczne ugrupowania popierające Juszczenkę nie kryją pretensji terytorialnych do terenów południowo-wschodnich Rzeczypospolitej Polskiej (Podlasia, Chełmszczyzny i Ziemi Przemyskiej);
f) jedna z czołowych postaci obozu Juszczenki, Julia Tymoszenko, brała udział w akcji gloryfikującej OUN - UPA i domagała się od prezydenta Leonida Kuczmy, by nie waĹźył się potępić tej organizacji za zbrodnie na Polakach”.
Popieranie takiego człowieka przez polityków polskich to skandal zakrawający wręcz na zdradę stanu!
I znowu za to poparcie Warszawa nie wystawiła zwycięskiej stronie ukraińskiej Wiktora Juszczenki żadnego rachunku!
Znowu działaliśmy tylko i wyłącznie na korzyść innych, zapominając w ogóle o polskiej racji stanu, o żywotnych interesach narodu polskiego.
Z dobroci, naiwności czy głupoty naszych polityków?!

Widać, Ĺźe to oni są obecnie największymi wrogami Polski i narodu polskiego. Jak kiedyś śpiewano, Ĺźe „z samych panĂłw zguba Polski” tak dzisiaj powinno się śpiewać, Ĺźe „z samych politykĂłw polskich zguba Polski”.

Marian Kałuski