Dodano: 12.10.09 - 12:09 | Dział: Zakamarki historii

Polskie Ziemie Wschodnie

W 1939 r. nie było Wschodniej Litwy, Zachodniej Ukrainy i Zachodniej Białorusi

Propaganda sowiecka, a także dzisiaj często i rosyjska ("Gdyby nie ZSRR, Polacy byliby prostytutkami Aryjczyków" PAP 23.9.2009), a wraz z nią wielu Litwinów, Ukraińców i Białorusinów nazywali i nazywają poszczególne obszary należących do przedwojennej Polski Ziem Wschodnich: Wschodnią Litwą, Zachodnią Ukrainą i Zachodnią Białorusią. Mówią o zjednoczeniu tych ziem z Litwą, Ukrainą i Białorusią.
Nic bardziej bałamutnego!

W 1939 roku – i to od wielu pokoleń tereny, ktĂłre w paĹşdzierniku 1939 roku Stalin po podboju Polski we wrześniu 1939 roku sprezentował wraz z Wilnem Litwie nie były Ĺźadną Litwą! Były po prostu POLSKĄ ziemią, a Wilno od dawna wielkim ośrodkiem polskiej kultury i nauki. Nie Ĺźaden podbĂłj, a tylko wola ludności Wilna i Wileńszczyzny sprawiła, Ĺźe w 1919 roku ziemie te weszły w skład odrodzonego państwa polskiego. Polska mogła w 1919 roku podbić małą i słabą Litwę (kowieńską), ale tego nie uczyniła, szanując wolę większości jej mieszkańcĂłw do posiadania własnego państwa. Natomiast historyczne i przede wszystkim etniczne prawa LitwinĂłw do Wileńszczyzny (ale nie do Wilna, gdyĹź od początku było ono miastem wieloetnicznym) były, ale przez wieki „się zmyły” i to nie przez podboje polskie, ale w sposĂłb zupełnie naturalny – drogą dobrowolnej asymilacji ludzi, ktĂłrzy dobrowolnie wybrali unię z Polską w 1385 i 1569 roku. Po prostu słabiutka chłopska kultura litewska przegrywała w konkurencji z wysoką i na poziomie zachodnioeuropejskim kulturą polską. Jednak twierdzenie nacjonalistĂłw litewskich, Ĺźe ludzie, ktĂłrzy od 200 – 300 - 400 lat uwaĹźają się za PolakĂłw są niczym innym jak tylko spolonizowanymi Litwinami, ktĂłrych mają prawo depolonizować jest więcej niĹź niepowaĹźne. Jest – nazwijmy to bardziej trafnie: kretynizmem; czymś na co nie ma pozwolenia w dzisiejszej cywilizowanej Europie, tj. wolnej nie tylko od szowinizmu, ale i nacjonalizmu. Niestety, rząd litewski często o tym zapomina; zapomina, Ĺźe jest członkiem Unii Europejskiej i Rady Europy.

W Wilnie w 1939 roku nie było LitwinĂłw (stanowili mniej niĹź 1% ogółu ludności Wilna!) i nie było nic litewskiego, co by zasługiwało na wspomnienie; no bo czym była np. zagubiona gdzieś na peryferiach miasta szkółka litewska przy polskim Uniwersytecie Stefana Batorego, albo jakieś liche wileńskie pisemko litewskie przy wielkim polskim dzienniku „Słowo”, wydawanym w Wilnie w latach 1922-39?! Tak samo wiele dziesiątek okolicznych wsi i parafii katolickich było w stu procentach polskich. Litwini sami udowodnili polskość Wilna, gdyĹź po zajęciu miasta przez nich w paĹşdzierniku 1939 roku, ani prezydent Litwy, ani rząd litewski nie przenieśli się do Wilna, ktĂłre uwaĹźali za stolicę państwa! Czy rząd litewski mĂłgł normalnie funkcjonować w wielkim polskim mieście?! Nawet dzisiaj, pomimo wymordowania przez SowietĂłw, NiemcĂłw i LitwinĂłw tysięcy PolakĂłw z Wilna i Wileńszczyzny, pomimo wywiezienia przez SowietĂłw tysięcy tamtejszych PolakĂłw na Sybir, a przez NiemcĂłw na roboty przymusowe do Niemiec (zdecydowana większość z tych PolakĂłw pozostała po wojnie na emigracji) i pomimo wysiedlenia do tzw. Polski Ludowej w latach 1945-46 i 1957-58 aĹź 230 000 PolakĂłw z Wilna i Wileńszczyzny dziś litewskiej, Polacy stanowią ciągle ok. 20% (100 tys.) mieszkańcĂłw Wilna i aĹź 80% ludności powiatu solecznickiego i 63% powiatu wileńskiego.

Południowo-wschodnie ziemie II Rzeczypospolitej Polskiej, czyli województwa: lwowskie (chodzi o wschodnią część, należącą dziś do Ukrainy), stanisławowskie, tarnopolskie i wołyńskie nie były żadną Zachodnią Ukrainą, ale także integralną i prawną z punktu widzenia prawa międzynarodowego częścią Polski. Te ziemie nigdy nie należały do jakiejś tam Ukrainy, gdyż takiego państwa, z punktu widzenia prawa międzynarodowego, nie było de iure aż do 1991 roku. Poza tym te ziemie aż do XX wieku nigdy nie były nazywane Ukrainą!
Ziemie te weszły w skład Polski prawem spadku – a więc całkowicie legalnie, po śmierci w 1340 roku ostatniego księcia Rusi Halicko-Włodzimireskiej – Jerzego II lub – w przypadku całego Wołynia – w 1569 roku na Ĺźyczenie tamtejszej szlachty ruskiej i polskiej. Od tego czasu – czyli przez następnych 600 lat ziemie te kształtowały się pod względem politycznym, społecznym, gospodarczym i kulturalnym w ramach naturalnego rozwoju wielonarodowej Polski - w wyniku stapiania się Polski z Litwą i Rusią (Ukrainą i Białorusią) pod przemoĹźnymi wpływami polskiej kultury zachodniej i katolicyzmu (unia). Proces ten przetrwał upadek Rzeczypospolitej w końcu XVIII wieku i sprawił, Ĺźe i w ciągu XIX w. i na początku XX w. interesy tych ziem były pod kaĹźdym względem nierozerwalnie związane z resztą ziem polskich, np. z Krakowem czy Warszawą, a nie Moskwą czy Kijowem lub Kownem. Tym bardziej, Ĺźe duĹźy odsetek ludności tych ziem stanowili Polacy. Np. w miastach Litwy i tzw. dziś Zachodniej Ukrainy i Zachodniej Białorusi ludność litewska, ukraińska i białoruska stanowiły znikomą mniejszość.

Nacjonaliści ukraińscy twierdzą, Ĺźe Małopolska Wschodnia była ziemią etnicznie ukraińską, Ĺźe nieliczni tam Polacy „wylegiwali się w ukraińskim gnieĹşdzie” (np. tygodnik ukraiński „Cerkiew i Ĺźytja”, Melbourne 13.3.1977). To ich koronny argument na rzecz ich planu oderwania tych ziem od Polski (nawet poprzez wymordowanie tamtejszych PolakĂłw), lub utrzymywania kłamliwej propagandy sowieckiej, Ĺźe 17 września 1939 roku nastąpiło zjednoczenie tzw. Zachodniej Ukrainy z Ukrainą czy tzw. Zachodniej Białorusi z Białorusią. Tymczasem Małopolska Wschodnia była wieloetniczna od 600 lat. Ukraińcy stanowili ostatnio tylko 59% ogółu jej mieszkańcĂłw i nie kaĹźdy mieszkający tam Ukrainiec pragnął oderwania tej krainy od Polski. Polacy stanowili nie tylko bardzo liczną mniejszość (ok. 33% ogółu ludności), ale byli takĹźe przewodnią grupą ludności – stanowili 90% inteligencji tych ziem; bez PolakĂłw nie było by tam np. lekarzy, aptekarzy, prawnikĂłw czy inĹźynierĂłw do utrzymywania „przy Ĺźyciu” tego kraju. Nie tylko miasta były polskie, ale były takĹźe powiaty, w ktĂłrych ludność polska stanowiła bezwzględną lub względną większość. I to od setek lat. To była ich ziemia rodzinna, ktĂłra dla nich była ziemią polską. I na pewno się nie mylili. Bowiem powiaty z przewagą ludności polskiej nie były terenami etnicznie ukraińskimi! I nie tylko one. Co więcej, cała Małopolska Wschodnia nie stanowiła de facto w świetle prawa międzynarodowego nawet tzw. ziemi spornej między państwami. I taka była prawda.
Jeśli Małopolska i Wołyń były etnicznymi ziemiami ukraińskimi, to jak wytłumaczyć to, Ĺźe pomimo wymordowania przez SowietĂłw po wrześniu 1939 roku wielu tysięcy i zesłaniu na Sybir z 200-300 tys. PolakĂłw, po wymordowaniu takĹźe i przez NiemcĂłw wielu tysięcy PolakĂłw i wywiezieniu na przymusowe roboty do Niemiec ok. 150 tys. PolakĂłw z tym ziem, jak rĂłwnieĹź po brutalnym wymordowaniu przez nacjonalistĂłw ukraińskich od 100 do 200 tys. PolakĂłw podczas II wojny światowej, w latach 1945-46 i 1957-58 władze sowieckie wysiedliły z Małopolski Wschodniej i Wołynia do kontrolowanej przez Moskwę tzw. Polski Ludowej prawie 1 milion PolakĂłw? Nacjonaliści ukraińscy twierdzą, Ĺźe to nie byli Polacy, a tylko Ukraińcy. Np. jeden z nich (bo ktoś inny oparł by się na polskich oficjalnych danych!), mający dostęp do redakcji wydawanej w Chicago znanej na całym świecie „Encyklopedii Brytannica” ośmielił się w haśle o Polsce podać, Ĺźe w dzisiejszej Polsce mieszka aĹź 1,5 mln UkraińcĂłw, gdy tymczasem polski spis ludności z 2001 roku wykazał zaledwie 31 tys. osĂłb, ktĂłre przyznały się do ukraińskiego pochodzenia (np. rocznik 2004 str. 673, podczas gdy jeszcze w roczniku z 2000 r. podawano liczbę UkraińcĂłw w Polsce na ok. 200 tys.)!

A kim są pozostali po dziś dzień Polacy w ukraińskiej dziś Małopolsce Wschodniej i na Wołyniu? Otóş nacjonaliści ukraińscy związani z grupą polityczną premier Julii Tymoszenko opracowali niedawno nowy projekt ustawy o urzędowym języku ukraińskim, wg ktĂłrego będzie on jedynym językiem dozwolonym w urzędach na Ukrainie i ma obowiązywać wszystkich obywateli ukraińskich niezaleĹźnie od narodowości. Ustawa nie przewiduje Ĺźadnych praw językowych dla mniejszości narodowych, bo – zdaniem autora ustawy, deputowanego Pawło Mowczana – na Ukrainie nie ma Ĺźadnych skupisk innych narodowości, w tym i PolakĂłw („Nasz Dziennik” 24.4.2009). Wygląda na to, Ĺźe na Ukrainie ludzie uwaĹźający się za PolakĂłw to po prostu wariaci ukraińscy podający się – przez swoją głupotę – za PolakĂłw.

Powtarzam: naleĹźy pamiętać i to, Ĺźe do końca XIX w. całe Ziemie Wschodnie nie miały litewskiej, białoruskiej i ukraińskiej klasy średniej i inteligencji. Po prostu prawie Ĺźe nie było litewskiego, ukraińskiego i białoruskiego mieszczaństwa. To z tamtego okresu pochodzą powiedzenia: „Polak pan – Litwin cham” czy „Ukrainiec – chłop i pop”. Stąd z powodu małej liczby UkraińcĂłw we Lwowie bardzo słabo uzbrojona polska ludność cywilna polskiego Lwowa do 22 listopada 1918 roku w walkach przegnała wojska ukraińskie, ktĂłre z pomocą AustriakĂłw zajęły zbrojnie miasto 1 listopada. GĂłrę wzięła wola ludu. Polskiego ludu. Stąd przez dominację PolakĂłw w Małopolsce Wschodniej i na Wołyniu te ziemie pod rzekomą „okupacją” polską mogły nie tylko normalnie Ĺźyć, ale takĹźe rozwijać się pod kaĹźdym względem, z czego korzystali sami Ukraińcy (dzisiaj tzw. Zachodnia Ukraina rządzona przez UkraińcĂłw jest krainą zacofaną pod względem gospodarczym i cywilizacyjnym – prawie Ĺźe krajem tzw. Trzeciego Świata, a piękny polski LwĂłw niszczeje dziś na potęgę!).
Z faktem polskiej dominacji w Małopolsce Wschodniej i na zachodnim Wołyniu pogodzić się musiał rząd prĂłbującej zaistnieć Ukraińskiej Republiki Ludowej (URL) Symona Petlury. 21 kwietnia 1920 roku została zawarta w Warszawie umowa pomiędzy Polską a Ukraińską Republiką Ludową. Rząd polski uznał w niej istnienie URL i zrezygnował z roszczeń do ziem ukrainnych sięgających granicy Polski z 1772 roku, a rząd URL uznał granicę polsko-ukraińską na Zbruczu i przyznającą Polsce zachodni Wołyń (obszar należący do Polski do 1939 r.). Oznaczało to – o czym dziś Ukraińcy zapominają! - zrzeczenie się przez Ukrainę pretensji do Małopolski Wschodniej i zachodniego Wołynia.

RĂłwnieĹź północno-wschodnie ziemie II Rzeczypospolitej Polskiej, czyli Grodzieńszczyzna (ktĂłra nie była uznawana za Kresy!) oraz wojewĂłdztwa: poleskie, nowogrĂłdzkie i wschodnie powiaty wojewĂłdztwa wileńskiego, nigdy nie były Ĺźadną Zachodnią Białorusią, ale takĹźe integralną i prawną z punktu widzenia prawa międzynarodowego częścią Polski. Te ziemie nigdy nie naleĹźały do jakiejś tam Białorusi, gdyĹź rĂłwnieĹź takiego państwa, z punktu widzenia prawa międzynarodowego, nie było aĹź do 1991 roku. Te ziemie aĹź do XX wieku nigdy nie były nazywane Białorusią! W przedrozbiorowej Polsce były nazywane Wielkim Księstwem Litewskim, chociaĹź LitwinĂłw tu w ogĂłle nie było, a podczas zaboru rosyjskiego guberniami zachodnimi. Na GrodzieńszczyĹşnie i NowogrĂłdczyĹşnie (ponad 54%) większość ludności stanowili Polacy. Była więc to ziemia polska nie tylko pod względem historycznym i kulturalnym, ale takĹźe etnicznym! Jeszcze dzisiaj, po wymordowaniu i wysiedleniu 600-700 tysięcy PolakĂłw z tych ziem przez SowietĂłw i NiemcĂłw, Polacy na GrodzieńszczyĹşnie stanowią bardzo duĹźy odsetek ludności; w powiecie woronowskim Polacy stanowią 80% ogółu ludności. Czy dla nich i dla 5 milionĂłw PolakĂłw Ĺźyjących na Ziemiach Wschodnich w 1939 roku dzień 17 września był takĹźe radosnym dniem „zjednoczenia z Litwą, Ukrainą i z Białorusią”?!
Dla nacjonalistĂłw (np. „The Journal of Byelorussian Studies”) i komunistĂłw białoruskich Polakami na tzw. Zachodniej Białorusi byli jedynie właściciele ziemscy, urzędnicy państwowi i samorządowi oraz policjanci. Stąd wysiedleni przez Stalina do tzw. Polski Ludowej Polacy z tzw. Zachodniej Białorusi to takĹźe nie Polacy, a tylko Białorusini (Wikipedia.pl).
Pod względem prawo-międzynarodowym przynaleĹźność całych Ziem Wschodnich – od Wilna po LwĂłw - do państwa polskiego została uznana najpierw w polsko-rosyjsko/ukraińskim (sowieckim) traktacie pokojowym zawartym w Rydze 18 marca 1921 roku, a następnie przez Radę NajwyĹźszą 4 mocarstw w ParyĹźu w 15 marca 1923 roku. Całe Ziemie Wschodnie z punktu widzenia prawa międzynarodowego naleĹźały prawnie do Polski, były integralną częścią Polski.
I jeśli jacyś Litwini, Ukraińcy i Białorusini chcą się upierać przy wyrazie „okupacja”, to on z punktu widzenia prawa międzynarodowego odnosił się do sowieckiego, a następnie litewskiego, ukraińskiego i białoruskiego panowania na tych ziemiach zanim Polska nie podpisała z po 1991 roku traktatĂłw z Litwą, Ukrainą i Białorusią.
Gdyby Polska rzeczywiście, a nie według widzi mi się nacjonalistĂłw litewskich, ukraińskich i białoruskich, okupowała Wilno i Wileńszczyznę, Grodzieńszczyznę, NowogrĂłdczyznę, Polesie, Wołyń i Małopolskę Wschodnią i gdyby istniało państwo białoruskie i ukraińskie, wĂłwczas te ziemie moĹźna by było nazywać Wschodnią Litwą, Zachodnią Białorusią i Zachodnią Ukrainą. Jednak – powtĂłrzmy - Polska nie okupowała tych ziem. Po prostu ziemie te były prawnie, historycznie, kulturalnie, gospodarczo i moralnie integralną częścią Polski! MĂłwimy i mĂłwią to wszyscy niezaleĹźni historycy: agresja Związku Sowieckiego na POLSKĘ i okupacja sowiecka Ziem Wschodnich RP.

Dzisiaj zapomina się lub nie chce o tym pamiętać, Ĺźe granica pomiędzy Polską a Związkiem Sowieckim (i z Litwą w 1923 r.), ustalona w traktacie ryskim 1921, była wynikiem kompromisu wskrzeszonego państwa polskiego z imperializmem rosyjsko/ukraińsko-sowieckim. Polska i polska ludność na Ukrainie, Białorusi (i Litwie) straciła bez najmniejszego odszkodowania bardzo wiele, m.in. miliony hektarĂłw ziemi i lasĂłw, fabryki i róşne inne biznesy oraz zbiory sztuki i księgozbiory, ktĂłre do nich naleĹźały. Ten kompromis przyniĂłsł później ze sobą rĂłwnieĹź fizyczną likwidację prawie całej – milionowej rzeszy - ludności polskiej na sowieckiej Ukrainie, Białorusi i Litwie kowieńskiej.
Granica ryska była granicą kompromisu, natomiast granica jałtańska, czyli obecna wschodnia granica Polski, tj. z Litwą, Ukrainą i Białorusią – chociaĹź, jako rzecz dziś nieodwracalna, uznana przez rząd juĹź wolnej od 1989 roku Polski - jest z punktu widzenia moralnego i historycznego granicą bezprawia i krzywdy. Oderwanie Wilna i Lwowa od Polski to tyle co znaczyło by oderwanie Cambridge i Oxfordu od Anglii czy Edynburga od Szkocji. Granica jałtańska skrzywdziła Polskę i narĂłd polski, bo została narzucona przez silniejszego arbitralnie – bez uznania jakichkolwiek interesĂłw strony polskiej. Jest niczym innym jak sadyzmem historii, jak tworem zbrodniczego imperializmu sowieckiego i jego wodza JĂłzefa Stalina – triumfem bezprawia nad prawem. Po prostu triumfem Szatana, ktĂłry tu wyjątkowo brutalnie szalał (np. wielkie i wyjątkowo barbarzyńskie mordowanie PolakĂłw przez nacjonalistĂłw ukraińskich na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej w latach 1943-44 czy PolakĂłw w Wilnie przez LitwinĂłw w Ponarach). Nie powstała bowiem z woli BoĹźej – jako akt dziejowej sprawiedliwości, gdyĹź Stalin dla prawdziwego chrześcijanina nie mĂłgł być narzędziem w rękach Boga!
Dlatego ci Litwini, Ukraińcy i Białorusini, ktĂłrzy twierdzą, Ĺźe 17 września 1939 roku – czyli dzień, w ktĂłrym Związek Sowiecki napadł zbrojnie na Polskę i zagarnął Ziemie Wschodnie, jest dniem zjednoczenia tzw. Wschodniej Litwy z Litwą, Zachodniej Ukrainy z Ukrainą i Zachodniej Białorusi z Ukrainą, powinni na tę pamiątkę wznosić w miastach Litwy, Ukrainy i Białorusi pomniki chwały dla Stalina i Szatana.

Polska powinna starać się o poprawne stosunki z Litwą, Ukrainą i Białorusią. Uznaliśmy granicę jałtańską. Ale nigdy nie zrezygnujmy z głoszenia prawdy historycznej o Ziemiach Wschodnich, gdyż budowanie przyjaźni na kłamstwie jest niczym innym jak budowaniem zamków na lodzie. I źle świadczy o narodzie, który godzi się na zakłamywanie przez innych swojej historii.

Marian Kałuski