Dodano: 10.11.10 - 23:42 | Dział: Zakamarki historii

Z Marszem Niepodległości w tle...

Staram się unikać zamętu, stąd nie zaglądam do różnych szmatławych gazet, których celem jest dezinformacja czytelników. Tym bardziej omijam te tytuły, które na tym polu mają spore osiągnięcia. Jednakże przyjaciele, którzy mimo moich przestróg nadal zaśmiecają sobie głowy banialukami sądząc, iż się czegoś dowiedzą od pseudodziennikarzy, łaskawie donieśli mi o nadaktywnym zachowaniu się znanego z tolerancji środowiska w związku z planowanym m.in. przez młodzież odwołującą się do radykalnych narodowców z lat 30-tych, Marszem Niepodległości. W tym kontekście padło i moje nazwisko, czyli osoby, która rzekomo wspiera podejrzane indywidua, zauroczone faszystowską, by nie powiedzieć hitlerowską ideologią.

I rzeczywiście, wspieram swym nazwiskiem Ăłw Marsz, ktĂłry wyruszyć ma ulicami Warszawy 11 listopada. Organizatorem jest młodzieĹź, ktĂłra wprost nawiązuje swym szyldem do dwĂłch znanych sprzed wojny organizacji: MłodzieĹźy Wszechpolskiej i Obozu Narodowo-Radykalnego –„ABC”. Osoby tworzące te środowiska, jeśli przeĹźyły lata 1939 – 1956, nigdy juĹź nie miały szans na obronę swojego dobrego imienia. Mordowane przez NiemcĂłw i sowieckich oraz polskich komunistĂłw były rĂłwnocześnie opluwane przez pismakĂłw, ktĂłrych – jak się zdaje – potomkowie nadal niczego, poza formalnie uprawianym po ojcach zawodem, się nie nauczyli. By przerwać zatem trwałość tych stalinowskich praktyk, nadal obecnych w mediach niepodległej Polski, przybliżę drogim czytelnikom środowisko tworzące wyĹźej wymienione organizacje.

MW działała od lat 20-tych jako młodzieşówka największego klubu parlamentarnego Polski Odrodzonej Związku Ludowo-Narodowego (tzw. „endecja”). Po zamachu majowym stanowiła zaś główny trzon Obozu Wielkiej Polski załoĹźonego przez Romana Dmowskiego. Członkowie MW za podstawę swego programu uznali lekturę „Kościół, narĂłd, państwo” autorstwa Dmowskiego, wydaną w 1928 r. W pracy tej autor podkreślał ścisły związek między dziejami narodu i chrześcijaństwa, między chrześcijańskim wychowaniem jednostki a pracą na rzecz wspĂłlnoty narodowej. W ten sposĂłb rodziło się pokolenie radykalnie katolickiej młodzieĹźy, ktĂłra na serio traktowała swą wiarę w Boga i swe obowiązki wobec wspĂłlnoty narodowej. Nie miała zaś tak dogmatycznego, pozytywnego stosunku do demokracji – szczegĂłlnie liberalnej – jak ich niedawni protektorzy z ZLN. Stąd, gdy władza sanacyjna zdelegalizowała OWP w 1933 r., część tego – juĹź dorosłego – środowiska nie weszła do Stronnictwa Narodowego (następcy ZLN), lecz utworzyła osobną strukturę o nazwie Organizacja Polska.

Była to tajna organizacja kilkustopniowa, a warunkiem wejścia do niej było nienaganne wychowanie chrześcijańskie (nie tylko katolickie), praktyczne prowadzenie swego Ĺźycia zgodnie z dekalogiem, a nadto sprawdzenie się w słuĹźbie na rzecz konkretnej wspĂłlnoty (np. w Grupach Szkolnych ONR, czego przykładem był Jan Bytnar, PS. „Rudy”). OP tworzyła polska inteligencja prawicowa o poglądach konserwatywnych, przywiązana do nauki społecznej Kościoła, szczegĂłlnie do idei korporacjonizmu. NaleĹźeli do niej wybitni specjaliści z wielu dziedzin: prawnicy, filozofowie, ekonomiści, czy teĹź dziennikarze. Wielu z nich jest dziś – niestety – nieznana.

Przykładowo zatem wymieńmy kilka postaci: Jan Mosdorf, twĂłrca OP i jej jawnego środowiska, czyli ONR-ABC, w czasie wojny więzień obozu koncentracyjnego w Auschwitz, członek tamtejszego podziemia, zginął m.in. za radowanie ĹťydĂłw. ks. Prof. Jan Salamucha, przed wojną najmłodszy (33 letni) profesor filozofii i kierownik katedry na Uniwersytecie Jagiellońskim. Zginął w czasie powstania warszawskiego. Prof. JĂłzef Rafacz, wybitny prawnik i wykładowca Uniwersytetu Warszawskiego, zginął w powstaniu warszawskim. Prof. Bolesław Sobociński, filozof i etyk, w czasie wojny stojący na czele OP (poziom „A”), m.in. kierował wywiadem antykomunistycznym i antyniemieckich tak na terenie OP, jak i Narodowych Sił Zbrojnych. Po wojnie , dzięki ucieczce z kraju, znalazł się w USA, gdzie przez wiele lat był profesorem Uniwersytetu Katolickiego Notre-Dame.

Z bardziej nam znanych postaci warto wymienić Janusza Regulskiego i jego syna, Jerzego, po 1989 r. profesora i twĂłrcę ustawy samorządowej. Z kolei inny członek OP młodszego pokolenia, ktĂłry przeĹźył wojnę i kazamaty stalinowskie, prof. Antoni Symonowicz był znanym po wojnie ekonomistą. Zbigniew Makarczyk, po 1956 r. był zaś posłem na sejm z ramienia koła poselskiego ZNAK. Inny członek OP, Edward Kemnitz w czasie wojny wraz z ojcem, właścicielem fabryczki, ratował ĹťydĂłw, po wojnie katowany i dwukrotnie więziony, po latach starań o paszport w końcu wyjechał do USA. Odznaczony medalem Sprawiedliwy wśrĂłd NarodĂłw Świata. Nie był jedynym, ktĂłry walczył tak z Niemcami, jak i z komunistami. Podobnie pozytywnie w dzieje narodu polskiego wpisał się inny członek OP młodszego pokolenia, Leszek Prorok, znany literat i działacz „Solidarności”. W latach 80-tych zastępca prezesa ZLP Jana J. Szczepańskiego i jego główna podpora. Wielu z działaczy OP znalazło się takĹźe na emigracji, m.in. Mieczysław Harusewicz, publicysta „Myśli Polskiej”, a takĹźe Wojciech Zaleski, od 1955 r. dyrektor polskiej sekcji Radia Madryt, czy Wojciech DłuĹźewski, współtwĂłrca londyńskiego „Veritasu”, przed wojną jeden z organizatorĂłw ŚlubĂłw JasnogĂłrskich młodzieĹźy akademickiej z maja 1936 r.

Ta lista wielkich PolakĂłw, ktĂłrzy naleĹźeli od lat 30-tych do MW i ONR (de facto OP) jest duĹźo większa. Większość z nich nie przeĹźyła lat 1939 – 1956. Pozostali przy Ĺźyciu milczeli na temat swej przeszłości. Tylko nieliczni doĹźyli roku 1989. DuĹźo więcej do powiedzenia w tym czasie – w latach 1939 – 1989 – mieli kolaboranci z okupantami, w tym specjaliści od gadzinowej i stalinowskiej prasy. Niestety, zaszczepiony przez nich fałszywy obraz działaczy obozu narodowego, nadal bliski jest wpływowym środowiskom medialnym. Bezkarność, z jaką mogą sobie w wolnej Polsce pozwalać na kontynuowanie dzieła stalinowcĂłw, jest poraĹźająca. Stąd, wraz z Wojciechem Muszyńskim przygotowaliśmy dwa tomy olbrzymiej publikacji, traktującej o dziejach Organizacji Polskiej w latach 1934 – 1955. Mam nadzieję, Ĺźe za kilka miesięcy (najdalej) ukażą się one nakładem Instytutu Pamięci Narodowej. Wtedy kłamcy zamilkną. Raz na zawsze.

Jan Ĺťaryn