Dodano: 16.09.11 - 22:43 | Dział: Oceny-Poglądy-Analizy

Drugi agresor

72 lata temu dwa wrogie ościenne państwa napadły na nasz kraj i wyrządziły mu wiele krzywd, spowodowali wiele niepowetowanych szkĂłd, cierpień i zbrodni. Hitler i Stalin, po dokonaniu przez PolakĂłw heroicznej walki w obronie kraju postanowili wymazać Pastwo Polskie z mapy Europy mĂłwiąc Polakom i światu : „Polszy niet i nie budziet” ( Polski nie ma i nie będzie). Polskę podzielono na dwie strefy okupacyjne: niemiecką i sowiecka a PolakĂłw skazano na cierpienia, poniĹźenia i brutalne represje, kończące się często śmiercią całej zbiorowości . Wypracowany przez wiele pokoleń majątek okupanci rabowali lub niszczyli. Z tym , Ĺźe Sowieci zrabowali takĹźe część ziemi Państwu Polskiemu i zatrzymaniu po zakończeniu wojny i nie zapłacili Ĺźadnych reparacji (odszkodowań) za wyrządzone Polsce straty w czasie wojny i okupacje kraju po wojnie.

Przez wiele lat moĹźna było mĂłwić wyłącznie o okupacji, krzywdach i zbrodniach niemieckich a nawet szeptem nie wolno było wspominać o drugim agresorze – Zawiązku Radzieckim, a przecieĹź było dwĂłch agresorĂłw. O ile agresorzy niemieccy ponieśli, choćby częściowo konsekwencje za wywołanie wojny ( zabrano im ziemie i oddane Polsce, Czechom, Rosji. Francji, wypłacili nie współmierne niskie odszkodowanie państwom i narodom za wyrządzone szkody i krzywdy (zwłaszcza bardzo wysokie Ĺťydom i Izraelowi), to drugi agresor na rĂłwni współwinny nie poniĂłsł Ĺźadnych konsekwencje za wywołanie wojny i nie uczynił nic by zrekompensować wyrządzone szkody państwom i ich narodom.
Przeciwnie nadal je okupował, ograbiał i bogacił się ich kosztem . Polska np. w wyniku wojny straciła na rzecz Sowieckiej Rosji 45,8 % terytorium (179 tys. km kw.) i per saldo po rekompensacie ziem poniemieckich 78 tys. km kw., a AGRESOR SOWIECKI powiększył swoje terytorium o 1 milion 300 tys. km kw. czyli o 6%).

12 marca 1990 Komitet Pamięci Ofiar Stalinizmu w Polsce w zwrócił się do ówczesnego premiera Rządu III RP pana Tadeusza Mazowieckiego z Petycją, pod którą zebrał tysiące podpisów od Polaków w kraju i za granicą, domagającą się naprawienia krzywd i szkód wyrządzonych Polakom, także przez drugiego agresora - Związek Radziecki.

Premier Mazowiecki, zgodnie z jego polityką „ grubej kreski,” zignorował Petycję, a nawet nie odpowiedział na nią..

Petycja wciąż jest aktualna. Przytaczamy jej pełną treść. (L. Skonka)


PETYCJA DO SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ –

Komitet Pamięci Ofiar Stalinizmu w Polsce,
Zgodnie ze swoimi statutowymi celami i powinnościami obywatelskimi upomina się w imieniu swoich członków, sympatyków i innych pokrzywdzonych przez stalinizm, zwłaszcza tych, którzy sami już nie mogą ubiegać się o zadośćuczynienie, o naprawienie wyrządzonych im krzywd moralnych, zrekompensowanie strat materialnych i ukaranie winnych zadanych im cierpień.

Uważamy, że najwyższa już pora by te nabrzmiałe, bolesne krzywdy, tłumione i przemilczane przez lata, wreszcie naprawić. Wymaga tego zarówno zwykła ludzka sprawiedliwość, jak i względy społeczno wychowawcze.

Młode pokolenia Polaków powinny nabrać przekonania, że warto i trzeba poświęcać się dla innych, dla kraju, dla Ojczyzny, bo choć nieraz z opóźnieniem, to jednak cierpienia i ofiary poniesione dla ogółu są zawsze dostrzegane, doceniane i nagradzane, a zło wyrządzone społeczeństwu przykładnie ukarane i napiętnowane. Tylko wtedy będzie można wymagać i oczekiwać tak bardzo dziś potrzebnego zaangażowania i ofiarności wszystkich obywateli, a zwłaszcza młodszych pokoleń.

Bez zaangażowanie i aktywności obywatelskiej nie da się naprawić Rzeczypospolitej.
Dlatego postanowiliśmy się zwrócić do Sejmu o podjęcie aktów prawnych, które zapewniałyby naprawienie w taki sposób i w takim zakresie, w jakim jest to dziś jeszcze możliwe, krzywd wyrządzonych obywatelom polskim przez stalinizm w całym okresie powojennym w Polsce oraz ukaranie winnych tych krzywd, niezależnie od tego, gdzie się obecnie winowajcy ci znajdują, jakie zajmują stanowiska, i kto ich ochrania.

Domagamy się też by Sejm RP wystąpił do Rządu by podjął działania zmierzające do przyznania odszkodowań za krzywdy i szkody wyrządzone Polakom przez Państwo Radzieckie.

Po wkroczeniu Armii Czerwonej na wschodnie ziemie Polski 17 września 1939 roku Polacy potraktowani zostali przez władze radzieckie - wrogo. Sowieci zachowywali się na tych terenach jak okupanci: grabili, rabowali, pozbawiali ludność polską mienia, domów, mieszkań, warsztatów pracy, ziemi, wysiedlali, wywozili w głąb państwa radzieckiego, więzili, szykanowali, zmuszali do ciężkiej niewolniczej pracy mordowali lub skazywali na powolną śmierć z wycieńczenia, chorób i głodu.

Obecne państwo radzieckie, mimo zachodzących w nim zmian jest kontynuatorem państwa Lenina i Stalina, dlatego powinno wziąć na siebie obowiązek uregulowania zaległych długów zaciągniętych wobec Polaków. Tym bardziej, że ZSRR, także po zakończeniu wojny nadal pośrednio działał na szkodę narodu polskiego, narzucił Polsce ustrój, obcy rząd, podporządkował kraj swoim imperialnym interesom.
Najpierw jednak trzeba spowodować naprawienie krzywd wyrządzonych w Polsce w okresie powojennym przez władze formalnie polskie.

Zdajemy sobie w pełni sprawę z trudności ekonomiczno-gospodarczych kraju, ale mimo to widzimy możliwości naprawienia doznanych przez ofiary stalinizmu krzywd; także w zakresie rekompensaty materialnej. (...)

Konieczne jest publiczne wyrażenie uznania i współczucia ludziom skrzywdzonym przez stalinizm.

Konieczne jest także podjęcie bezwzględnych działań zmierzających do ustalenia winnych zbrodni, przestępstw, nadużyć władzy.

Wymaga tego przede wszystkim szacunek dla ofiar stalinizmu.
Ustaleń winnych nie dokonają jednak żadne instytucje państwowe, a tym bardziej Komisja Badań Zbrodni Hitlerowskich w Polsce. Instytucje te miały kilkadziesiąt lat czasu by sprawy te podjąć, lecz nie uczyniły tego. Toteż nie można mieć do nich zaufania.

Uważamy, że działalności tego rodzaju powinny przewodzić ciała społeczne i ludzie godni szacunku.
Komitet Pamięci Ofiar Stalinizmu w Polsce wyraża gotowość uczestniczenia we wszystkich działaniach zmierzających do naprawienia krzywd ofiarom stalinizmu.

Komitet Pamięci Ofiar Stalinizmu występuje z inicjatywą powołania –
1. Głównej Komisji ds. Odszkodowań dla Ofiar Stalinizmu w Polsce.
2. Komisji do Badania Zbrodni i Przestępstw Stalinowskich w Polsce.


Informacja o Pomniku Ofiar Stalinizmu we Wrocławiu

W Polsce, we Wrocławiu od ponad 30 lat stoi pierwszy zbudowany w kraju i na świecie Pomnik Ofiar Stalinizmu. Zainicjował jego budowę zorganizowany w tym celu w kwietniu 1988 roku obywatelski , społeczny Komitet Pamięci Ofiar Stalinizmu. Tablica na tym Pomniku zawiera inskrypcję - W 50-tą Rocznicę narzucenia Polakom systemu stalinowskiego w hołdzie jego ofiarom, ku przestrodze Ĺźyjącym i przyszłym pokoleniom – NarĂłd Polski. A druga tablica poświecona jest oddaniu hołdu i wyraĹźenia wdzięczności „ „Tym, ktĂłrzy odbudowali Polskę i zagospodarowali Ziemie Odzyskane”. ( zob. załączone zdjęcia). Inicjatywa budowy pomnika i zamiar zorganizowania uroczystości uczczenia pamięci Ofiar Stalinizmu od początku traktowano wrogo przez ustępujące i potencjalne władze.

Od samego początku też twórcy i opiekunowie Pomnika mieli zarówno zwolenników, jak i przeciwników, a nawet zaciętych wrogów, i to nie tylko z tzw. obozu komunistycznego. Z jednej strony niechęć wynikała z zawiści, że komuś się udało... Z drugiej, niechęć do przypominania gorzkiej prawdy o przeszłości, w którą uwikłanych było, i jest wiele osób z tego obozu.

Stwarzano, więc od samego początku różne. trudności by nie dopuścić do budowy Pomnika i zorganizowania uroczystości rocznicowych.

A oto stanowisko KC PZPR w tej sprawie –
(Cyt. z Protokołu KC)

„Według wypowiedzi przewodniczącego Głównego Komitetu dra Leszka Skonki, wystosowano apel do społeczeństwa radzieckiego( 1989) nawołujący do ujawnienia wszystkiego, co dotychczas dzieliło oba narody, a takĹźe podjęcia starań w kierunku naprawienia krzywd wyrządzonych Polakom w minionym 50-leciu oraz apel do PolakĂłw .PoniewaĹź sprawa obchodĂłw 50-tej rocznicy agresji Związku Radzieckiego na Polskę moĹźe wywołać niepożądane reperkusje polityczne rzutujące na nasze stosunki z ZSRR, naleĹźałoby przyjąć i realizować następujące przedsięwzięcia (...) ZwrĂłcić się do Z. Komendera (późniejszego wicepremiera) jako przewodniczącego Komisji ds. Upamiętnienia Ofiar Represji Okresu Stalinowskiego i przewodniczącego Rady Ochrony PomnikĂłw Walk i Męczeństwa, z prośbą o przeprowadzenie rozmowy z drem Leszkiem Skonką – przewodniczącym Komitetu ObchodĂłw 50-tej rocznicy agresji Związku Radzieckiego na Polskę w sprawie wymiany poglądĂłw na temat upamiętnienia ofiar zbrodni stalinowskich w Polsce i skłonienie byłych represjonowanych kolegĂłw z Wrocławia, aby nie organizowali uczczenia 17 września w sposĂłb demonstracyjny, publiczny...) Uprzedzić Urząd WojewĂłdzki we Wrocławiu i MSW, aby na 17 i 18 września nie wydawać zezwoleń na organizowanie demonstracji...

ZapowiedĹş obchodĂłw 17 września moĹźe stać się zachętą do organizowania na terenie Białorusi i Ukrainy demonstracji popierających decyzje władz radzieckich o włączenie terenĂłw II Rzeczypospolitej zamieszkałych przez te narodowości do ZSRR”.

Władze miejscowe gorliwie realizowały zalecenia KC PZPR, utrudniając budowę pomnika i organizowania uroczystości uczczenia ofiar stalinizmu. W przeddzień uroczystości, 16 września Plastyk Miasto Wrocławia inĹź. Hoszowski, zakazał kończenie budowy pomnika pisząc: „ W związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości polegającej na pominięciu trybu ustalonego Rozporządzeniem... w sprawie zatwierdzania niektĂłrych projektĂłw budowlanych... do czasu przedłoĹźenia projektu i rysunku roboczego tablicy pamiątkowej, sprawa pozostaje bez biegu”. Pismo to wysłane zostało do Prezydenta m. Wrocławia i Naczelnika dzielnicy.

Rzecz w tym, że dokumentacja została złożona, ale Plastyk Miasta nie chciał wydać decyzji i całą sprawę postanowił przekazać Ministerstwu Kultury i Sztuki, co spowodowałoby opóźnienie o kilka miesięcy, a nawet kilka lat, (przykład Panoramy Racławickiej).

Oczywiście nie można by odsłonić Pomnika i zorganizować uroczystości w 50-tą Rocznicę; i oto właśnie chodziło towarzyszom z KC PZPR i Plastykowi Miasta Wrocławia Hoszowskiemu .

Leszek Skonka