Dodano: 06.11.11 - 12:00 | Dział: Na każdy temat

„Ludzie zejdĹşcie z drogi”

Oczekującemu czas się dłuży, kiedy czekasz jakby żyć przestajesz, jakby tętno na chwilę zamarło. Minuty przechodzą w godziny, dzień staje się rokiem, czekanie to wielka niewiadoma. Dzisiaj może jest inaczej, świat uporał się z informacją, dawno skończyły się czasy kurierów. Nastąpiła era komputerów, świat łączą sekundy, choć nienawiść dzieli. Internet pozwala ludziom dochodzić do słowa, choć te nierzadko stają się przesadne. Wkrada się wulgaryzm między piękne słowa. Wolność może mieć różne oblicza. Wiadomości docierają niemal z szybkością światła. Może trochę przesadziłem, ale są znośne i niewątpliwie oszczędzają nerwy. Ci, co przypłynęli Batorym mają doskonałą okazję do porównania czasu podróży, choć miała ona wiele zalet. Wspomnienia z morza potrafią przetrwać długo, to obszar, w którym można fantazjować do woli. Morski epizod jest na tyle silny, na ile silne jest samo morze. Wiem coś o tym, stąd tyle fantazji we mnie.

Odległość, jaka łączy nas z krajem radykalnie się zmniejszyła, a to dzięki ówczesnej technice. Wysłane stąd kiedyś zaproszenie na ślub często dochodziło już po chrzcinach. Słowem chrzest był na czas, a wesele opóźnione.

„Ludzie zejdĹşcie z drogi, bo listonosz jedzie” – czy to takie odległe? Pamiętam listonosza, ktĂłry dĹşwigał olbrzymią torbę i obdzielał jej zawartością świat. Kiedy ruszył postęp listonosz wzbogacił się o rower marki popularny. MĂłgł o wiele szybciej dostarczyć wiadomość, czy skrĂłcić oczekiwanie na rentę, ktĂłra naleĹźała się jak chłopu ziemia. Listonosz był szanowanym i oczekiwanym w kaĹźdym polskim domu. Był to najbardziej znany człowiek w okolicy pomijając milicjanta, ktĂłry rĂłwnieĹź przynosił wieści, ale zupełnie odmienne.

KaĹźdy z nas na coś oczekuje: jedni na dyplom, drudzy na powołanie do wojska, starsi na zasłuĹźoną rentę czy emeryturę. MoĹźe nieco przesadziłem z powołaniem, gdyĹź dzisiaj mamy nowoczesną, zawodową armię. Posiadamy kilka samolotĂłw (w remoncie), dwa okręty wojenne (w tym jeden sprawny) i wielu, wielu oficerĂłw. Problem jednak w tym, Ĺźe jest mało szeregowcĂłw, więc praktycznie nie ma kim dowodzić. Kiedy byłem w wojsku we wczesnych latach siedemdziesiątych, w naszym porcie na kaĹźdym polerze widniała cuma. Słowem był tłok, a dzisiaj… Właśnie wtedy młodzi marynarze czekaliśmy na listonosza, ktĂłry rĂłwnieĹź nie omijał portu. Płynęły rozmaite wieści,; te miłe i te smutne, ktĂłrych uniknąć nie sposĂłb. Ĺťycie stawia na naszej drodze dobro i zło, radość i smutek, a nawet tragedie. Wszystko to lub jakaś cząstka przechodziło przez ręce listonosza. Zatem waĹźny był to człowiek, z rąk ktĂłrego wychodziło to, co do nas docierało po wielu miesiącach, lub nigdy nie dotarło. Nie zawsze szybko potrafimy się z wieścią pogodzić, nawet z tą najradośniejszą. Całe Ĺźycie coś nas zaskakuje, wszak nie do nas naleĹźy układanie losu. Zwyczajna koperta z naklejonym znaczkiem, mogła postawić człowieka na nogi lub zrujnować mu Ĺźycie. Listy pisali zakochani, porzuceni, szczęśliwi i nieszczęśliwi chcąc podzielić się swoim losem z innym ludĹşmi. Rozdanie nieszczęścia między innych potrafi złagodzić największy bĂłl, ktĂłry nie musimy dĹşwigać sami. Trudne jest dzielenie, ale bez niego ani rusz.

Kartka papieru ma w sobie więcej zalet jak nam się wydaje. Na niej to umieszczamy radość naszego serca, a czasami największy ból. Sztuka pisania potrafi sprawić, że niektóre listy ożywają, stają się niemal rzeczywistością. Od listu wiele zależy: niekiedy potrafi stać się zbawieniem, innym razem wyrokiem.

„ Świat ma co najmniej tysiąc wiosek i miast, list w Ĺźyciu człowiek pisze co najmniej raz”. Choć list listowi nie rĂłwny jest zawarta w nim cząstka piszącego człowieka podobnie jak w wierszu. PiĂłro bowiem jest wykresem naszych myśli, oddaje pragnienia, często uczucia. Czego nie potrafimy wypowiedzieć przelewamy na kartkę papieru. Gdyby kaĹźdy z nas przeczytał sto listĂłw z milionĂłw wysyłanych, przekonałby się jakie znaczenie ma słowo pisane.

List stał się cząstką naszego życia, ważnym zaświadczeniem miłości i zdrady, list niczym woda potrafi gasić pragnienie. Zdarza się, iż niektórzy ludzie oczekują na list całe życie - lecz bez rezultatu, inni zaś otrzymują listy, na które nie oczekują.

Listonosz – człowiek, ktĂłry potrafi nieść radość i rozczarowanie, rozdaje ludziom uśmiechy i Ĺźal. Jego torba niczym wielka biblioteka zawiera wiele tajemnic, zawiedzionych miłości, tęsknot i ludzkiego Ĺźalu. Piszemy pierwsze listy, w ktĂłrych mało doświadczenia i ostatnie przepełnione mądrością i troską o drugiego człowieka. Zachowujemy je jako bezcenne skarby, jako ĹşrĂłdła wspomnień o tych, ktĂłrzy nas opuścili na chwilę i na zawsze. KaĹźde zawarte w nich słowo staje się niemal świętością, czytamy je bez końca. Nie są to juĹź zwykłe litery postawione koślawym drukiem. Pożółkłe koperty pozwalają poznać i ocenić wartość danego listu. One jak wino nabierają wartości po latach, wyciskają ostatnie łzy, ktĂłre na kopercie pozostawił czas.

Dzisiaj w dobie rozwiniętej elektroniki pozostawione pióra w zaciszu starych szuflad oczekują na powrót świetności. Pożółkła biel kopert często służy jako podręczny notatnik, a stare znaczki odpoczywają w klaserach kolekcjonerów Zamyka się stare poczty, likwiduje etaty. Zabiera się ludziom nie tylko pracę, ale najważniejszą cząstkę wyrwaną z życia. Pisanie listów musimy umieścić w skrzynce naszej pamięci podobnie jak kołchoźnik, który niósł nam wieści. Pamiątki z lat młodości należy skrupulatnie umieszczać na półkach minionego czasu. Tak ułożone pozwolą powracać do przeszłości, gdy jechał na rowerze wiejski listonosz niosąc nowiny przygnębionym ludziom. Tak wiele pamiątek zostało za nami, że nie sposób ich poukładać w pamięci. Tam pozostały najpiękniejsze słowa wyrwane z kontekstu listu, choć w wielu przypadkach rozeszły się nasze drogi.


Szliśmy tą samą drogą wiodącą do szczęścia, prowadziła przez pagĂłrki malowane kwieciem. Dokoła splecione powoje i łan jęczmienia jako żółta tratwa - falowała w lecie. A zimą… białym puchem okryta dokładnie, nie była to droga łatwa i czas nam nie sprzyjał. A dzień za dniem wciąż się dłuĹźył i mijał, i listy pisałaś, ktĂłre wiatr roznosił. A kiedy jesień czerwień zapaliła, zamilkły ptaki w czereśniowym sadzie, mĂłj dom listonosz ukradkiem omijał…Czas nieubłaganie wciąż doganiał lata, mijały noce w księżyc zapatrzone, błądziły wspomnienia krętymi ścieĹźkami i ja błądziłem podobny do wspomnień. A na drĂłg rozstaju kapliczka drewniana Ĺźegnała jesienie i witała wiosny. Czas wydłuĹźał świerki i pochylał chaty, kobiety w chustach powyganiał z pola. Jechał na rowerze listonosz radosny niosąc ludziom szczęście i wieści Ĺźałosne. A ja list pisałem do własnego losu, słowami poezji krasząc papier biały, napełnione Ĺźalem zamazane zwrotki do samego końca papier zalewały. Wiatr porywał słowa niczym spadochrony i w niebo unosił gubiąc je powoli. Ktoś powie, Ĺźe to dawno, niepamiętne czasy, a jednak słowo zabliĹşnione boli. Treść listu utkwiła w zatartej pamięci, odszedł listonosz do wiecznej krainy, karuzela Ĺźycia wciąż kręci się kręci, babciami zostały z młodości dziewczyny.


„Ludzie zejdĹşcie z drogi bo listonosz jedzie”, jedzie samochodem, juĹź inny jak przed laty, mniej oczekiwany. Rozwozi rachunki godłem naznaczone, ktĂłre ciągle rosną jak po deszczu grzyby. Inna to juĹź poczta, szablonowa, zimna, taka bez znaczenia bez Ĺźadnego ducha. Czas zamienił klimat na bardziej oziębły. Czasami ktoś napisze list jeszcze do kogoś, ale czy ktoś czeka jak dawniej przy drodze - na listonosza i na piękne słowa.
Wszystkie otrzymane listy, to Ĺźycia okruchy, uszanuj je zatem i „kapelusz przed pocztą zdejm”.


Władysław Panasiuk