Dodano: 17.01.13 - 17:39 | Dział: Na każdy temat

PorĂłwnania i rĂłwnania

Czas równości zdaje się bezpowrotnie minął, dzisiaj wolny rynek i konkurencyjność stały się niemal zasadą. Coraz częściej towar z jakością nie ma nic wspólnego, liczy się tylko zwariowana, ale jeszcze skuteczna reklama. Jeszcze, bo część z nas już pojmuje, że to czysta bujda, to zachwalenie czegoś, co nie jest tego warte. Tutaj zaczyna wchodzić w grę królowa nauki - matematyka, bo skoro wydaje się więcej pieniędzy na reklamę niż na produkcję, trudno spodziewać się dobrej jakości towaru. Tak jest we wszystkim, co nas otacza: w przemyśle, lecznictwie, a szczególnie w polityce. Tutaj reklama nie zna granic, już nie wystarczają miliony prowadzące do fotela prezydenta. Reklama nie od dzisiaj spełnia rolę dźwigni handlu, ale przesłodzona kawa przestaje smakować. My mężczyźni wiemy, iż kawa powinna być jak kobieta: czarna i gorąca.
A jak wygląda kultura?
Konkurencja tylko w nielicznych przypadkach potrafi wpłynąć na podniesienie rangi dzieła.
Wciąż chcemy być lepszymi i to znajduje uzasadnienie, ale kaĹźda przesada prowadzi do dzikiej zazdrości, a ta juĹź sama w sobie jest niebezpieczna. Dobrze być ambitnym, ale to nie zawsze wystarcza, by prawidłowo funkcjonować. Zdarza się, Ĺźe słabi zaczynają opiniować im podobnych, albo na nieco wyĹźszym poziomie i to zaczyna niepokoić. PozwĂłlmy Ĺźyć wszystkim ludziom, tym, ktĂłrzy popełniają błędy i takim jak my... Wtedy zapanuje na ziemi pokĂłj i pełne zrozumienie. Musimy wiedzieć, Ĺźe kaĹźdy człowiek przechodzący obok nas jest waĹźny i potrzebny. JuĹź Seneka powiedział: ”Ĺťadna rzecz nie jest dobra, jeśli nie mamy jej z kim dzielić” Cóş z potencjalnego pisania, jeśli nie spotkamy na naszej drodze Ĺźyczliwych, ale teĹź wymagających czytelnikĂłw. MoĹźna by przytaczać tu wiele staroĹźytnych mądrości, ktĂłre potwierdzają waĹźność drugiego człowieka, bez ktĂłrego nic, ale to nic nie znaczymy. Ludzie nie należą do samotnikĂłw, choć zdarzają się takowe podróşe dookoła świata. Praktycznie jednak towarzyszy im wielu innych, ktĂłrzy czuwają w rozmaity sposĂłb nad powodzeniem i bezpieczeństwem rzeczonych wypraw. Innymi słowy; Ĺźycie w grupie bywa przyjemniejsze i słuĹźy jednakowo wszystkim. Nie istnieje na świecie człowiek, od ktĂłrego nie moglibyśmy się czegoś nauczyć. BĂłg rozdając talenty nie pominął nikogo, kaĹźdy ma do spełnienia jakąś waĹźną rolę. Jednym dał mądrość, drugim urodę, ale dał teĹź noc, ktĂłra potrafi ukryć wszystkie braki i niedociągnięcia. Rzadko idą w parze mądrość i uroda, ale wystarczy jedna z nich, by podobać się drugiemu człowiekowi, czasami nawet płci odmiennej.
Pamiętamy z lat szkolnych rĂłwnania, ale nie kaĹźdemu matematyka przypadła do gustu, za to jako dorośli lubimy porĂłwnywać. Najgorzej jeśli dotyczy to ludzi. Wszyscy jesteśmy tacy sami, a Ĺźe mamy róşne charaktery…
Spróbujmy pokochać czyjeś, a być może inni pokochają nasze. Trudno cieszyć się z obcego sukcesu, ale jest to wciąż możliwe. Nie tylko z naszych przyczynków składa się życie na ziemi, tworzymy całość i tym stajemy się silniejsi. Każda myśl ludzka wnosi coś do codzienności, a tym samym do istnienia. Dobrze być samodzielnym, nawet samotnikiem, ale niekoniecznie egoistą.
Wystarczy mieć kogoś, kto zrozumie troski i juĹź chce się krzyczeć, inaczej oddychać. Taki anioł bliski, przyjaciel, ktĂłry słów kilka wysłucha w milczeniu…

„W niełasce u Fortuny, wzgardzony przez ludzi,
Gdy w samotności płaczę, że świat mnie odpycha,
Gdy jęk niebiosa głuche nadaremno budzi,
Gdy wstrętem mnie przejmuje dola moja licha
I gdy zazdroszczę bliźnim: temu, że aż tylu
Ma przyjaciół – owemu, Ĺźe sławny i wzięty,
Innym – ich głębi myśli czy gładkości stylu,
Przyćmiewających moje najtęższe talenty;
Gdy tak gardzę wręcz sobą, trosk dźwigając brzemię,
Dość pomyśleć o tobie i niknie zgryzota:
Duch jak skowronek rankiem ponad smętną ziemię.
Wzbija się, hymny niosąc pod niebieskie wrota.
Twoja miłość jest darem, o którym wspomnienie
Sprawia, Ĺźe się i z krĂłlem na los nie zamienię.”

Życzliwość podobnie jak wiara potrafi przenosić góry i nawet los króla może stać się naszym. Korona nie zdobi mądrości jeno czubek głowy, często podarta czapka zastąpić ją zdoła. Mądrość można doskonalić, jednak szkoła nie jest jej źródłem. Shakespeare nie nosił korony ani też nie kończył wysokich szkół, a nie jeden król mógłby pozazdrościć jego wiedzy. Ktoś powie, że to przeszłość, ale piękno nie przemija.
Niekoniecznie nowe metody utożsamiają się z nim, nie wszyscy staniemy się odkrywcami, a jeśli już mamy kogoś naśladować, to tylko tych, którzy na to zasłużyli.

„CzemuĹź wiersz mĂłj ma za nic nowe ornamenty?
Czemu go nie odmieni kaĹźdy podmuch mody?
Czemu wzorem współczesnych, nie trwam jak zaklęty
Przed bałwanem Dziwności i Nowej Metody?
Czemu piszę wciąż jeden wiersz, tym samym torem,
Koncepty ubierając w znajome odzienie,
Że można niemal zgadnąć, kto jest ich autorem,
A w kaĹźdym razie – jakie jest ich pochodzenie?
Pomyśl: o tobie przecież piszę wciąż od nowa,
Ty – i miłość – jesteście mi stałym tematem;
Stać mnie więc tylko na to, abym stare słowa
Powtarzał, przebierając czasem w nową szatę:
Jak słońce – wieczne, chociaĹź rodzi się co rano –
Moja miłość wyznaje, co dawno wyznano.”

Niepotrzebnie obawiamy się przechwycenia przez innych naszych skromnych zapisków, dodając zbędne adnotacje. Zapewniam, że na tym poziomie są zupełnie bezpieczne.
Póki co - cytujmy innych, a głos zabierzmy wtedy, kiedy inni będą nas cytowali.

Władysław Panasiuk