Dodano: 22.01.13 - 11:23 | Dział: Głos Polonii

Polacy w Australii - ciąg dalszy

- Batalia o wolność słowa



Szanowni Czytelnicy GI KWORUM w kraju i poza jego granicami a szczególnie w odległej Australii.
Wyjątkowo dziś w dziale „Głos Polonii”, nie ukaĹźe się kolejny artykuł rodaka mieszkającego poza krajem, lecz tekst redakcyjny, w ktĂłrym poinformuję Sz. P. o pewnej bulwersującej sprawie.

Otóş, jak zapewne wielu CzytelnikĂłw „KWORUM” pamięta, 12 paĹşdziernika 2011 roku w dziale „Głos Polonii” zamieściliśmy tekst naszego korespondenta w Australii, red. Mariana Kałuskiego pt.
„Sprawy i troski Polonii australijskiej. List otwarty do członkĂłw Polskiego Ośrodka w Albion w związku ze zbliĹźającym się rocznym walnym zebraniem. Nie głosujcie na ludzi, ktĂłrzy są wrogami Ośrodka!”
ktĂłry wzbudził wielkie zainteresowanie tak PolakĂłw w Melbourne jak i wśrĂłd innych CzytelnikĂłw „KWORUM”, gdyĹź jak się okazało, podobne problemy są troską skupisk polonijnych w innych państwach. List otwarty red. Mariana Kałuskiego, chociaĹź bardzo krytyczny wobec niektĂłrych członkĂłw zarządu Polskiego Ośrodka w Albion, był – według Redakcji „KWORUM” - utrzymany w dozwolonych granicach krytyki. Red. Kałuski poruszył wiele bardzo istotnych spraw związanych z Ośrodkiem i pracą jego zarządu. Spraw, ktĂłre na pewno powinny być wyjaśnione przez szanujących się działaczy polonijnych, ktĂłrzy nie mają nic na sumieniu i przez to nie boją się Ĺźadnych zarzutĂłw, bo wiedzą, Ĺźe są w stanie się obronić.

Pod tekstem tego Listu otwartego ukazało się 399 komentarzy internautów. Wśród nich było dużo komentarzy Roberta Bastiena, który odważnie odpowiadał krytykom, podpisując je swoim imieniem i nazwiskiem, podobnie jak Marian Kałuski, do niedawna członek zarządu Ośrodka w Albion. Jedni internauci popierali pp. Kałuskiego i Bastiena, drudzy bardzo ich krytykowali. Dla mnie nie ulega wątpliwości, że wiele wyjątkowo złośliwych komentarzy pochodziło od niektórych osób, które Marian Kałuski skrytykował w swoim Liście otwartym. Tylko z tą różnicą, że oni tchórzliwie ukrywali się pod pseudonimami.

Osoby z Ośrodka, ktĂłrych krytyka dotyczyła, zamiast odpowiedzieć red. Kałuskiemu na łamach „KWORUM” na jego krytykę czy zarzuty, jak – powtarzam - w takich wypadkach czynią inteligentne i kulturalne osoby, ktĂłre mając czyste ręce i sumienie i nie boją się krytyki i prawdy, postanowiły zastraszyć mnie prawem. 19 paĹşdziernika 2011 roku otrzymałem email od wiceprezesa Polskiego Ośrodka w Albion, p. Andrzeja Koraba, w ktĂłrym bez podania uzasadnienia zażądał ode mnie usunięcia z „KWORUM” Listu otwartego red. Kałuskiego, dodając: „...Mam prawo domagać się od państwa australijskiego (i mam nadzieję polskiego) ochrony przed nienawistnymi napadami oszołomĂłw... To się nazywa „cyber-bullying” i policja australijska rĂłwnieĹź przed takimi wirtualnymi napadami chroni swoich obywateli”.

UwaĹźam, Ĺźe p. Andrzej Korab uĹźył określeń, ktĂłrych znaczenia sam nie rozumie. Cyberprzemocą (agresja elektroniczna, po angielsku cyber-bullying albo stalking) czy „prasową przemocą” (press-bullying) na pewno nie jest krytyka, nawet ostra krytyka kogokolwiek w Internecie czy prasie. Inaczej nie mamy prawa w ogĂłle nikogo krytykować, nie mamy wolności słowa i wyraĹźania swoich opinii, co gwarantuje nam Powszechna Deklaracja Praw Człowieka ONZ!

Przy okazji warto podać definicję „Cyberprzemocy” wg Wikipedia.pl: jest to stosowanie przemocy poprzez: prześladowanie, zastraszanie, nękanie, wyśmiewanie innych osĂłb z wykorzystaniem internetu i narzędzi typu elektronicznego takich jak: SMS, e-mailu, witryny internetowe, fora dyskusyjne w Internecie, a osobę dopuszczającą się takich czynĂłw określa się stalkerem. Cyberprzemoc pojawiła się na przełomie XX i XXI wieku. Napastnicy, ukrywający się zawsze pod pseudonimami, prześladują swoje ofiary złośliwymi i obraĹşliwymi SMS-ami lub e-mailami. Bardziej drastyczną formą ataku jest sporządzanie witryn internetowych, wpisĂłw na forach dyskusyjnych czy dręczenia przez komunikatory sieciowe.

Jeśli w GI „KWORUM” pod „Listem Otwartym” red. Mariana Kałuskiego znalazło się coś co moĹźna określić mianem cyberprzemocą – stalkingiem to właśnie były to wyjątkowo złośliwe komentarze pochodzące od niektĂłrych osĂłb, moĹźliwe Ĺźe członkĂłw Ośrodka, ktĂłre Marian Kałuski skrytykował w tekście, a ktĂłre – jak właśnie czynią to stalkerzy - ukrywały się pod pseudonimami.

Polsko-Polonijna Gazeta Internetowa KWORUM jest powaĹźną gazetą internetową, a nie Ĺźadną pyskĂłwką i niczym nie róşni się pod względem zawartości – publikowanych w nim materiałów od innych powaĹźnych gazet internetowych tak polskich jak i australijskich. Tylko podły człowiek moĹźe porĂłwnać np. „KWORUM”, „Tygodnik Solidarność” czy internetowe wydania australijskich gazet „The Age” (Melbourne) czy „The Sydney Morning Herald” do jakichś pyskĂłwek.

Pragnę tą drogą wyjaśnić p. Andrzejowi Korabowi (bo zapewne nie wie!) i jednocześnie zaprotestować przeciwko bezpodstawnemu zarzucaniu nam uprawiania cyberprzemocy. Bowiem p. Andrzej Korab nigdy nie udowodni, Ĺźe „GI KWORUM” prowadzi złośliwe i powtarzające się nagabywanie, naprzykrzanie się, czy prześladowanie, zagraĹźające czyjemuś bezpieczeństwu. Tego takĹźe nie było w Liście otwartym i pokrewnych tekstach red. Mariana Kałuskiego.

Tyle gwoli przypomnienia Ăłwczesnej sytuacji, związanej z publikacją tekstĂłw redaktora Mariana Kałuskiego na łamach GI „KWORUM” oraz wyjaśnienia w związku z tym, wielu wątkĂłw natury prawnej i obyczajowej.

A teraz, jak nadmieniłem na wstępie, dalsze informacje, których Sz. Czytelnicy nie znają a powinni, bo wkraczają w sferę wolności słowa i nieskrępowanego ukazywania prawdy, jak również swobodnej dyskusji, w której głównym atutem byłyby argumenty i jawność dyskutujących.

Otóş, kilku członkĂłw Polskiego Ośrodka w Albion, w związku z zaistniałą sytuacją, skorzystało z uchwalonego przez Parlament stanu Wiktoria prawa, pod nazwą „Interim Intervention Order” i wystąpiło 15 marca 2012 roku do sądu w Sunshine o Intervention Order dla red. Mariana Kałuskiego i Roberta Bastiena.

NaleĹźy wszystkim wyjaśnić, Ĺźe „Interim Intervention Order” to uchwalone przez Parlament stanu Wiktoria bardzo potrzebne prawo, ktĂłre za zadanie ma walczyć ze stalkingu, ktĂłry jest powiązany z czynami karalnymi przez prawo, jak np. obrazą i zniewagą, zniszczeniem mienia, przemocą domową w rodzinie, obsesyjnym podążaniem za kimś, złośliwym i powtarzającym się nagabywaniem, naprzykrzaniem się, czy prześladowaniem, zagraĹźającymi czyjemuś bezpieczeństwu.
Jednak, jak pokazuje praktyka, parlamentarzyści wiktoriańscy spłodzili prawdziwy bubel prawny, ktĂłry umoĹźliwia kaĹźdemu wystąpienie do sądu o wydanie Intervention Order osobie przez niego wskazanej. W ten sposĂłb kaĹźdy kto poprosi o Intervention Order dla jakiejś osoby go otrzymuje. Obok osĂłb naprawdę zagroĹźonych, z prawa tego zaczęli korzystać takĹźe ci, ktĂłrzy w ten sposĂłb chcą się po prostu zemścić na swoim sąsiedzie (bardzo wiele spraw) czy innej osobie. I otrzymują je „na żądanie” bez Ĺźadnego najmniejszego chociaĹźby sprawdzania przez sąd, czy ten Intervention Order ma prawdziwe uzasadnienie. Wystarczy np. powiedzieć, Ĺźe pan X. powiedział, Ĺźe mnie zabije czy podpali mĂłj dom. Starczy w Internecie zobaczyć co pisze się o Intervention Order w Australii, komu i za co jest przyznawany i jakie są tego często smutne skutki. A zachętą dla osĂłb starających się o Intervention Order jest to, Ĺźe te sprawy sądowe nic nie kosztują (kosztują podatnikĂłw) i jak je przegrają to teĹź ich nic nie kosztuje. Czy to nie kretynizm? I to gdzie, niby w demokratycznej i praworządnej Australii!
A wynik tego jest taki, Ĺźe, jak się dowiadujemy z największego dziennika wydawanego w Melbourne, w 2011 roku było wydanych w Wiktorii (na 5 mln mieszkańcĂłw) aĹź 9236 Intervention Order (700 więcej niĹź w poprzednim roku) i Ĺźe w trakcie przewodu sądowego ponad połowa spraw przeciwko oskarĹźonym o stalking została przez sąd odrzucona z braku udowodnienia winy – przedstawienia dowodĂłw na postawiony zarzut (Alex White „Call to fine court pests” Sunday Herald Sun 29.4.2012, str. 17).

Powracając do meritum, w uzasadnieniu swoim ci panowie napisali, Ĺźe red. Marian Kałuski w swoich tekstach w „KWORUM” na ponad 150 stron (naprawdę to tylko na 30 stron!), ostatnim z datą 5 marca 2012 roku, nazwał ich: mordercami, chuliganami, złodziejami, komunistami oraz groził przelewem ich krwi. I przez to czują się zagroĹźeni.

Pragnę podkreślić, Ĺźe w GI „KWORUM” są ciągle dostępne dla kaĹźdego wszystkie teksty red. Mariana Kałuskiego na temat Polskiego Ośrodka w Albion. Nikt nie znajdzie tam potwierdzenia tego, Ĺźe nazwał on te osoby: mordercami, chuliganami, złodziejami, komunistami oraz Ĺźe groził przelewem ich krwi. TakĹźe nieprawdą jest, Ĺźe swoje teksty o Ośrodku zamieszczał w „KWORUM” do 5 marca 2012 roku. Ostatni jego tekst ma datę 21 grudnia 2011 roku. Napisał w nim o wyborach do zarządu Ośrodka i przestał od tej pory w ogĂłle pisać na temat Ośrodka. No, ale gdyby to powiedziano w sądzie, to wĂłwczas moĹźe pracownik sądu zwrĂłcił by im uwagę, Ĺźe oskarĹźanie o stalking jest raczej nieuzasadnione.

OskarĹźyciele wyraĹşnie zażądali od sądu, aby red. Marian Kałuski nie miał NIGDY prawa pisać w „KWORUM” i gdzie indziej cokolwiek o nich i Ośrodku!

Jest to dla mnie tym bardziej bulwersujące i niezrozumiałe, że pracownik sądu spełnił te żądania, wiedząc o tym, że te osoby są działaczami społecznymi i że tym panom prawdopodobnie nie chodzi o nic innego jak tylko o zamknięcie ust, krytykującemu ich poczynania, p. Marianowi Kałuskiemu.

Z tego co wiem, na przesłuchaniu sądowym 21 czerwca 2012 roku, adwokat (barrister) oskarżycieli zasugerował red. Kałuskiemu i p. Bastein pogodzenie się na tej zasadzie, że oni wycofają sprawę w zamian za zobowiązanie, że nigdy o nich nic nie będą pisać i nie będą chodzić w ogóle do Ośrodka w Albion.

Red. Kałuski i p. Bastein odrzucili taką propozycję ugody i podczas przesłuchania powiedzieli sędziemu, że chcą walczyć, aby udowodnić swoją niewinność. Sędzia nakazał przetłumaczenie oskarżycielom wszystkich dokumentów (150 stron, co zapewne kosztowało wiele tysięcy dolarów!) wyznaczył sprawę na 19 lipca 2012 roku i powiedział, że może ona się ciągnąć 2-3 dni.

Red. Kałuski przygotował swoją obszerną mowę obrończą, ktĂłrą mi przysłał. Oceniłem ją za bardzo dobrą i obaj wierzyliśmy, Ĺźe sprawiedliwość będzie po naszej stronie. W imieniu Redakcji GI „KWORUM” 28 maja 2012 roku wysłałem red. Kałuskiemu list po angielsku zatytułowany „To whom it may concern”, w ktĂłrym stwierdziłem pod przysięgą, Ĺźe red. Marian Kałuski nie pisał niczego na łamach GI „KWORUM” pod pseudonimem, Ĺźe wszystko co napisał było podpisane jego imieniem i nazwiskiem. Ĺťe przypisywanie mu przez oskarĹźycieli autorstwa wszystkich komentarzy pod Jego listem otwartym jest oskarĹźeniem bez Ĺźadnego pokrycia w dowodach, mĂłwiąc delikatnie, niesamowitą głupotą i podłością ze strony oskarĹźycieli.

Niestety, kiedy przyszło do rozprawy 19 lipca 2012 roku, to na samym początku oskarżyciele poprosili sędziego o przełożenie sprawy, gdyż oni nie są do niej jeszcze przygotowani. Sędzia jakoś dziwnie poszedł im na rękę i sprawa została odłożona aż do 12 grudnia 2012 roku.

W międzyczasie, zarząd Polskiego Ośrodka w Albion nie czekając na wyrok sądu, 26 czerwca 2012 roku poinformował red. Mariana Kałuskiego, Ĺźe został wyrzucony z organizacji – skreślony z listy członkĂłw, ignorując fakt, Ĺźe jest on członkiem honorowym Ośrodka. Wystawiony 15 marca 2012 roku red. Kałuskiemu Intervention Order zabraniał mu zbliĹźać się do jego oskarĹźycieli na odległość 200 m i mieć jakikolwiek kontakt z nimi. Tymczasem w liście do red. Kałuskiego napisano, Ĺźe jeśli się chce odwołać od tej decyzji zarządu, to ma się stawić w Ośrodku 12 lipca 2012 roku. Gdyby poszedł do Ośrodka tego dnia, to złamał by Intervention Order, za co grozi kara 29 314 dolarĂłw albo 2 lata więzienia (moĹźe na to liczono?!), a jak nie przyjdzie „no to jesteśmy gĂłrą – załatwiliśmy go”: Wyrzucenie stało się prawomocne.

Czy naprawdę stało się prawomocne? Czy coś niemoralnego może być prawomocne?! Myślę, że nie w Australii i wierzę, że red. Kałuski będzie walczył z tą wyjątkowo niską moralnie decyzją zarządu. Powinien także walczyć o zapłatę za pracę wykonaną dla Ośrodka. Przykre w tym wszystkim jest to, że takie zachowanie się toleruje, czy wręcz popiera kapelan Ośrodka, ks. Józef Migacz TChr.

Jednocześnie takĹźe red. Kałuski nie spał. Widząc sprawę jako jawny zamach na wolność słowa i na jego prawa człowieka postanowił walczyć z tym bublem prawnym i ze sposobem prowadzenia jego sprawy. Prowadził korespondencję z firmą adwokacką oskarĹźycieli Taylor and Preston, m.in. skarżąc się na zachowanie pierwszego barristera (adwokata mającego w Australii prawo występować w wyĹźszych sądach: list z 3.7.2012; dlatego na sprawie sądowej 12 grudnia zjawił się ich nowy barrister); obszerną korespondencję z Legal Services Commissioner; z wiktoriańskim Ministerstwem Sprawiedliwości – Department of Justice; i samym sądem w Sunshine, wysyłając 8.11.2012 do jego administratora list wymownie zatytułowany: „I accuse...” – OskarĹźam). Wiem, Ĺźe sprawa na tym się nie kończy.

Przyszedł dzień rozprawy – 12 grudnia 2012 roku. Red. Kałuski przyszedł na nią z uzupełnioną swoją mową obrończą i wierzył, Ĺźe dzięki niej wygra sprawę, tym bardziej, Ĺźe strona oskarĹźająca nie wykonała polecenia sądu przetłumaczenia wszystkich dowodĂłw „przestępstwa” red. Kałuskiego i p. Robeta Bastiena. Przetłumaczono tylko to, co było im na rękę. A jak sędzia moĹźe wydać sprawiedliwy czy jakikolwiek wyrok w jakiejś sprawie, jeśli zna tylko jedną stronę medalu? Poza tym, z tego co wiem, tłumaczenie było poniĹźej krytyki i często zmieniało sens zdań (!), co czarno na białym zostało udowodnione.

OskarĹźyciele na rozprawę przyprowadzili ze sobą nowego barristera, ktĂłry, jak mĂłwi red. Kałuski, wyglądał na barristera - powaĹźnie i groĹşnie, a przy tym zachowywał się bardzo taktownie. To nie wróşyło nic dobrego. Adwokat Kałuskiego, ktĂłry nie występował w sądzie (znajomy Ĺźony red. Kałuskiego, ktĂłra jest sędzią pokoju – Justice of the Peace), gdyĹź red. Kałuski postanowił nie wydać na tę sprawę ani jednego centa, bo, wg niego, nie była ona tego warta, powiedział mu, Ĺźe jeśli będą mieli barristera to ma jedynie 50/50 szansy na wygranie sprawy, gdyĹź barrister to taki adwokat, ktĂłry za grube pieniądze podejmuje się wygrać sprawę, ktĂłra jest w zasadzie nie do wygrania i bardzo często wygrywa. Znają oni dobrze prawo i wyjścia awaryjne (loopholes) i przez to wiedzą, jak np. ze zwykłego kryminalisty zrobić Bogu ducha winną owieczkę. To przez nich powstało powiedzenie: „Prawo za pieniądze jest jak płot: Ĺźmija zawsze się prześliĹşnie, a tygrys zawsze przeskoczy”.

Oczywiście dla pp. Kałuskiego i Bastiena najlepiej było by wygrać sprawę. Przegrana, nawet niczym nie uzasadniona prawnie, byłaby moralną klęską. Red. Kałuski i p. Bastien liczyli do końca na to, że oskarżyciele wycofają się ze sprawy (co umożliwiało im prawo), której teoretycznie nie mogli wygrać, co niezbicie potwierdza mowa obrończa red. Kałuskiego. Zamiast tego oskarżyciele przyszli z barristerem.

Co więcej, tak red. Kałuski jak i p. Bastein przyszli na rozprawę bardzo chorzy (13 grudnia, czyli następnego dnia obaj znaleźli się w szpitalu poważnie chorzy, co potwierdzić mogą dane ze szpitala, red. Kałuski już o 6.30 rano), a sędzia powiedział na początku, że rozprawa toczyć się będzie 2-3 dni. Zaistniała obawa, że któryś z nich nie będzie mógł uczestniczyć drugiego czy trzeciego dnia w rozprawie i wówczas sędzia przesunie ponownie termin sprawy o dalsze 5 miesięcy. Taka perspektywa nie była dla nich do zaakceptowania z wielu ważnych powodów. Przede wszystkim ograniczała ich prawa obywatelskie i człowieka na dalsze pięć miesięcy, no i mimo wszystko kosztowała ich dużo nerwów. Dlatego kiedy przed sprawą berrister oskarżycieli powiedział im po co tu przyszedł (że wbrew faktom przyszedł tu wygrać) i zaproponował ugodę, to ją przyjęli, tym bardziej, że nie dostali żadnej pomocy od tych, w obronie których stanęli. To na pewno bardzo ich obu zniechęciło do sprawy. Toteż dalszą walkę z zarządem Ośrodka red. Kałuski uznał za walkę z wiatrakami, mówiąc, że sam swoją głową muru nie przebije. Ugoda przywróciła im wszystkie inne prawa, jednak zabrania pisania czegokolwiek o oskarżycielach i Ośrodku przez cały rok.

Red. Kałuski ten warunek przyjął, gdyż, uważa że teraz inni niech powalczą o to (może z większym sukcesem), o czym pisał w swym Liście otwartym, a poza tym, jak mówi, nie należy do ludzi mściwych. Jednak nie myśli rezygnować z dalszej walki z tym bublem prawnym i o wolność słowa i opinii w Australii. Bowiem jakim państwem stanie się Australia, jeśli nie będzie można krytykować polityków, działaczy społecznych czy kogokolwiek. Będzie to nowy Związek Sowiecki!

Pragnę podkreślić, Ĺźe red. Marian Kałuski w tej walce moĹźe liczyć na pełne poparcie GI „KWORUM”. Bo w dzisiejszej globalnej wiosce zamordyzm w Australii szybko przeszczepi się gdzie indziej. TakĹźe do Polski, gdzie wolność słowa jest juĹź dzisiaj powaĹźnie zagroĹźona.

To tyle, na razie w tej bulwersującej sprawie. Zapewne będzie ciąg dalszy, bo nie może być tak, żeby osoby, działające publicznie nie podlegały krytyce opozycji. Wolność słowa jest fundamentem wolności i demokracji. Dlatego jest uznawana jako standard norm cywilizacyjnych. I nie może być inaczej.

Wolność słowa jest uwzględniona w pierwszej na świecie konstytucji - w Konstytucji StanĂłw Zjednoczonych Ameryki z 1789 roku, w tzw. Karcie Praw StanĂłw Zjednoczonych (United States Bill of Rights) z 1791 roku, ktĂłra zagwarantowała WSZYSTKIM Amerykanom podstawowe swobody i wolności obywatelskie, w tym prawo do własności prywatnej, wolności wyznania i sumienia oraz prasy: „Obywatele nie powinni być pozbawiani prawa ani podlegać ograniczaniu prawa do wolności słowa, do pisania i publikowania swoich opinii; a wolność prasy, ktĂłra jest bastionem wolności, musi być nienaruszalna”.

Trzecia Sesja OgĂłlnego Zgromadzenia Organizacji NarodĂłw Zjednoczonych, obradująca w ParyĹźu, uchwaliła 10 grudnia 1948 roku jednomyślnie Powszechną Deklarację Praw Człowieka. Dokument ten stanowi niewątpliwie jedno z największych i najtrwalszych osiągnięć ONZ. Artykuł 19 tej Deklaracji stanowi Ĺźe: „KaĹźdy człowiek ma prawo wolności opinii i wyraĹźania jej; prawo to obejmuje swobodę posiadania niezaleĹźnej opinii, poszukiwania, otrzymywania i rozpowszechniania informacji i poglądĂłw wszelkimi środkami, bez względu na granice”.

Niestety, nie wszyscy ludzie, a przede wszystkim politycy w wielu krajach świata byli i są skłonni przyjąć do wiadomości Artykuł 19 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka. Politycy, a także często tzw. działacze społeczni czy ludzie mający coś na sumieniu nie lubią jak dziennikarze są dociekliwi, jak krytykują ich politykę czy działalność.

W Polsce wolność słowa jest ograniczona między innymi przez Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej: Artykuły 13, 196, 212 par. 1, 216 par. 1, 256 i 257 oraz Kodeks Karny, ktĂłry zabrania publicznego „zniewaĹźania” (szerokie pojęcie tego słowa!) czyli de facto krytykowania prezydenta, premiera oraz innych konstytucyjnych organĂłw RP, co jest nie do pomyślenia np. w Stanach Zjednoczonych czy w Australii, gdzie np. często bardzo niewybredne karykatury prezydenta, premiera czy politykĂłw są na porządku dziennym w prasie tych państw.

Oczywiście nie chodzi tu o kryminalne pomĂłwienie czy zniesławienie. KaĹźdy ma prawo do obrony własnej czci i godności. Niestety to prawo jest bardzo często naduĹźywane przez rzekomych „pokrzywdzonych”. I znowu chodzi tu głównie o politykĂłw i tzw. działaczy społecznych (nie chodzi tu o porządnych i zasłuĹźonych działaczach społecznych).

Australia jest dużo bardziej demokratycznym państwem niż Polska. Jednak w jej Konstytucji nie jest zagwarantowana wolność słowa. A że w żadnym państwie nie brak pieniaczy, więc sądy australijskie są zawalone sprawami o rzekome pomówienie i zniesławienie. A sprawy wygrywają zazwyczaj ci, którzy mają gruby portfel, których stać na bardzo dobrych adwokatów (berristerów), gdyż bardzo często prawo stanowią właśnie pieniądze oraz to kim jesteś. Z prasy australijskiej można się dowiedzieć, że wielu polityków australijskich dorabia w ten sposób do swoich i tak bardzo, bardzo hojnych zarobków. Otrzymują często odszkodowania powyżej 100 tys. dolarów.
Na nieszczęście polityków i tzw. działaczy społecznych oraz innych cwaniaczków pojawił się Internet, a w nim gazety i różne strony internetowe. Wolność słowa wybuchła w Internecie siłą stu, a może nawet tysiąca wulkanów Krakatau. Drukowana prasa nie dawała takiej możliwości. A dzisiaj w Internecie może pisać każdy kto chce i co chce - na każdy dowolny temat.

Przeraziło to politykĂłw, tzw. działaczy społecznych oraz róşne ciemne typy. Zaczęli zastanawiać się nad tym jak nałoĹźyć cenzurę na Internet. No i wymyślili to i owo. Australia, niestety, naleĹźy do grona takich państw jak np. Egipt, Malezja, Sri Lanka, Erytrea, ktĂłrym daleko do standardĂłw demokracji, w ktĂłrych Internet jest pod nadzorem policyjnym. Tak jest zaklasyfikowana Australia przez organizację międzynarodową Reporterzy bez Granic (Reporters Without Borders) za propozycję obecnego federalnego ministra komunikacji i technologii elektronicznej Stephena Conroy’a prześwietlania (cenzurowania) internetu, za ktĂłrą spotkał się z ostrą krytyką, do tego stopnia, Ĺźe w 2009 roku został nazwany „Internetowym łajdakiem roku” („Internet villain of the year”) na dorocznej, 11-tej z rzędu, imprezie Internet Industry Award w Wielkiej Brytanii (Wikipedia.en: Stephen Conroy). Wikileaks ujawnił (19.3.2009), Ĺźe australijski Office of Film and Literature Classification, ktĂłry cenzoruje Internet, nie tylko kontrolował dziecięcą pornografię i legalną pornografię czy hazardowe grupy, ale takĹźe strony internetowe związane z chrześcijaństwem, a nawet strony należące do jednego biura podróşy, jakiegoś dentysty i obrońcĂłw zwierząt. A tego nie moĹźna inaczej nazwać jak obrzydliwą inwigilacją i prĂłbą cenzurowania Internetu.

Znawcy tematu twierdzą, że ogólnie w Australii odczuwa się wyraźną niechęć polityków i szeregu grup społecznych, tzw. działaczy społecznych i różnych ciemnych typów do Internetu. Wszyscy oni zapewne boją się PRAWDY i tego, że któregoś dnia i oni będą jej ofiarami, no bo przecież nikt z nas nie jest bez winy (Pan Jezus). Stąd niechęć do Internetu stała się także chorobą australijskiego wymiaru sprawiedliwości.

Pozdrawiam wszystkich i dziękuję za uwagę
Zbigniew Skowroński


................................................................................................................................


Szanowny Panie Redaktorze,

Dziękuję za zainteresowanie się sprawą panującego bezprawia w Wiktorii (Australii) i za obiecane poparcie w mojej i p. Roberta Bastiena walce o wolność słowa i prawo do zrzeszania się.

Gwarantuje nam to demokracja australijska i Powszechna Deklaracja Praw Człowieka (paragrafy 19 i 20) Organizacji Narodów Zjednoczonych z 1948 roku, której sygnatariuszem od 1948 roku jest... Australia.

Pomimo tego mamy takich „mądrych” politykĂłw, ktĂłrzy na grandę chcą uszczęśliwić wszystkich, czyli takĹźe róşnych łajdakĂłw. No bo rĂłwne prawa według nich powinny przysługiwać wszystkim, a więc takĹźe róşnym łajdakom, zboczeńcom, a nawet kryminalistom (kryminaliści mają więcej praw niĹź porządni ludzie chodzący na wolności). Prym w tym „uszczęśliwianiu” narodu dzierĹźy lewacka Partia Pracy (Labor Party), ktĂłra będąc wĂłwczas u władzy uchwaliła bubel prawny Personal Safety Intervention Orders Act 2010, ktĂłry chroniąc jednych ma jednocześnie LEGALNIE krzywdzić innych. Tak, aby łajdacy czuli się dobrze. Ĺťeby takĹźe i oni czuli się „wartościowymi” obywatelami Australii i Ĺźeby, BoĹźe broń, nikt nie interesował się ich działalnością.

Czyż może być coś bardziej kretyńskiego?!

Grubo ponad połowa osób (a było to grubo ponad 5000 na 9236 osób!), które otrzymały od sądów w Wiktorii Intervention Order w 2011 roku została przez sąd uniewinniona ze stawianych im zarzutów przez łajdaków.

Australia chwali się (do znudzenia!!!), z tego, że zgodnie z jej prawem człowiek jest niewinny, dopóki sąd nie udowodni mu winy. Tymczasem Intervention Order z góry, a więc przed wyrokiem sądowym!, czyni z NIEWINNYCH jak się później okazuje osób zwykłych kryminalistów, odbierając im na wiele miesięcy podstawowe prawa człowieka.

Bezwstydnie i bez Ĺźadnych konsekwencji akt „prawny” Parlamentu Wiktorii depcze australijską demokrację i podpisaną przez Australię Powszechną Deklarację Praw Człowieka.

Są Polacy skrzywdzeni przez kretynów z Parlamentu wiktoriańskiego, przez to ich łajdackie prawo, które przez to, że jest łajdackie jest bezprawiem. Więcej jest zwykłym aktem kryminalnym, gdyż prawdziwa sprawiedliwość nie może krzywdzić NIEWINNE osoby!

Mam naprawdę szeroki plan akcji przeciwko temu bezprawiu. Nie podam tu szczegółów, ale ta sprawa nie ominie prezesa rady ministrów Australii, premiera Wiktorii, federalnego i wiktoriańskiego ministra sprawiedliwości, będzie poruszona w parlamencie federalnym i stanowym, będzie w to wciągnięta Human Rights Commission, Stowarzyszenie Dziennikarzy, Freedom of Speech, odpowiednia instytucja Organizacji Narodów Zjednoczonych, itd.

Jednak najwięcej mnie boli, jako katolika, zachowanie się w tej sprawie ks. Józefa Migacza TChr. Człowiek ten musi się zdecydować czy chce służyć Bogu czy szatanowi. Bo jednocześnie żaden kapłan Chrystusa, który nakazuje nam miłować bliźniego, nie może przysłowiowo świecić Panu Bogu świeczkę i diabłu ogarek i okazywać wprost zwierzęcą nienawiść do drugiego człowieka, do drugiego kapłana polskiego (tylko dlatego, że on jest lepszym kapłanem od niego!). Podniosła mnie na duchu wiadomość, że działalność ks. Migacza została ostro skrytykowana na zebraniu członków Polskiego Ośrodka w Albion w grudniu 2012 roku.

Pozdrawiam,
Marian Kałuski
25 stycznia 2013 r.



...............................................................................................................................
UWAGA:
Ze względów prawnych komentarze do powyższego tekstu będą publikowane tylko takie, w których autorzy będą pisać o sprawie bezosobowo (bez podawania nazwisk), jak również nie będą zmuszali do odpowiedzi pp. Kałuskiego i Bastiena, gdyż oni są pozbawieni przez sąd możliwości pisania na ten temat.
..............................................................................................................................