Dodano: 06.07.13 - 8:49 | Dział: Co w prasie piszczy

Polski wolnej nie było w planach

Wolnej i demokratycznej Polski nigdy nie było w ich planach


Jaruzelski, Kiszczak, Kania, Kociołek nigdy już nie poniosą zasłużonej kary. Zdrajcy narodu z krwią Polaków na rękach oraz oddani słudzy sowieccy dożyją w spokoju swoich dni i do samego końca ich ofiary będą opłacały im sowite emerytury.
Uniewinniani są złapani za rękę łapĂłwkarze i złodzieje, bezkarnie bezcześci się symbole naszej wiary. Szarzy obywatele za pomyłki w zeznaniach podatkowych ponoszą kary, a prominentny polityk, ktĂłry w oświadczeniu o stanie majątkowym „zapomina”, jako swojej własności wymienić samolotu jest uniewinniany gdyĹź, „jako filozof z zawodu ma prawo do nonszalanckiego stosunku wobec wartości materialnych”.

Państwo gnije i rozkłada się na naszych oczach, a ten wszechobecny smród ośmiela sąsiadów do obarczania nas odpowiedzialnością za Holokaust, zaś były okupant, który zrujnował i zniszczył nasz kraj oraz wymordował miliony obywateli oskarża nas o krzywdy, jakie my jemu rzekomo wyrządziliśmy.
Tymczasem w Polsce toczy się fundamentalna dyskusja o tym czy my Polacy powinniśmy ponosić dodatkowe koszty na zakup strojów wizytowych dla polityków i ich żon, którzy reprezentują nas w świecie. Nikt nie dyskutuje na temat jakości tego reprezentowania, która to jakość doprowadziła właśnie do wspomnianego smrodu i rozkładu.

Wszystko wskazuje na to, Ĺźe Polacy przystaną na ten zakup ubiorĂłw finansowany z ich kieszeni w obawie, Ĺźe „elity” III RP w poczuciu patriotyzmu i obowiązku, ruszą za przykładem Ĺźony ministra Drzewieckiego i będą okradać salony odzieĹźowe w USA robiąc nam kolokwialnie mĂłwiąc, smrĂłd.

Dorobiliśmy się elit na miarę sowieckiej dziczy, w walonkach i kufajkach, która od przegubów po łokcie imponowała trofiejnymi zegarkami, tak jak dzisiaj Oluś Kwaśniewski i Sławuś Nowak.

Niedługo będziemy świętować 25-lecie narodzin III RP i okazuje się, Ĺźe przez te wszystkie lata nie udało się rozliczyć totalitarnego systemu, a niedawno 1-go maja powiewały w polskich miastach czerwone sztandary z sierpem i młotem, a na Stadionie Narodowym zaintonowano podczas kongresu lewicy komunistyczny hymn, „MiędzynarodĂłwkę”.

Co na to „elity”?
Kiedy spadkobiercy, a często jeszcze aktywni uczestnicy zniewalania Polski podnoszą do gĂłry czerwone łby, Michnik rĹźnie wariata i wrzeszczy jak to tylko on potrafi, „łapaj złodzieja”, i twierdzi, Ĺźe w Polsce właśnie odradza się faszyzm.
Prędzej czy później III RP zakończy swój żywot i dojdzie do sądu nad jej twórcami. Przyciśnięci do muru bezmiarem zarzutów i dowodów swojej zdrady, czerwono-różowi bandyci będą wzajemnie się oskarżać, a głównym ich argumentem staną się zapewnienia, że oni chcieli dobrze, ale jakoś im nie wyszło.

Ten tekst ma za zadanie udowodnić, Ĺźe okrągłostołowa sitwa nawet przez sekundę nie miała takich intencji by „chcieć dobrze” dla nas, a wolnej Polski nigdy nie było w ich planach podczas magdalenkowych i okrągłostołowych geszeftĂłw z komunistycznymi zdrajcami i zbrodniarzami.

Lato 1994 – sąd uniewinnia generałów SB, Ciastonia i Płatka oskarĹźonych o kierowanie zabĂłjstwem księdza Jerzego Popiełuszki.

Wiosna 1995 – prokuratura umarza śledztwo przeciwko Jaruzelskiemu i Kiszczakowi odpowiedzialnym za zniszczenie stenogramĂłw z posiedzeń Biura Politycznego KC PZPR

Wiosna 1995- ostateczne umorzenie śledztwa przeciwko Leszkowi Millerowi i Mieczysławowi Rakowskiemu, oskarĹźonym o nielegalne transakcje finansowe i przyjęcie od Kremla pochodzących z zasobĂłw KGB pieniędzy na ratowanie politycznych karier komunistycznych kacykĂłw. Miller jest dziś „powaĹźnym politykiem”, a partia polityczna finansowana przez słuĹźby specjalne wrogiego państwa nie została zdelegalizowana i funkcjonuje do dziś przepoczwarzona w SLD

Lato 1995 – sejm nie zgadza się na uchylenie immunitetu byłemu wicepremierowi Ireneuszowi Sekule, powiązanemu z mafią przestępcy w białym kołnierzyku

Zima 1995 – prokuratura umarza śledztwo prowadzone przeciwko Aleksandrowi Kwaśniewskiemu, ktĂłry poświadczył nieprawdę w dokumentach złoĹźonych u marszałka sejmu

Zima 1996 – sejmowa komisja odpowiedzialności konstytucyjnej odmawia postawienia Jaruzelskiego przed Trybunałem Stanu za stan wojenny

Wiosna 1996 – Sąd WojewĂłdzki w Gdańsku umarza sprawę przeciwko Jaruzelskiemu odpowiedzialnemu za masakrę na WybrzeĹźu. To wtedy ten bandyta odgraĹźał się, Ĺźe ma wiedzę, ktĂłra moĹźe spowodować, „Ĺźe z wielu głów pospadają aureole”

Wiosna 1996 – ostateczne umorzenie sprawy JĂłzefa Oleksego podejrzanego o szpiegostwo na rzecz Rosji. „Olin”, „Minim” i „Kat”, rosyjscy szpiedzy usadowieni na szczytach władzy do dziś na wolności, podobnie jak minister Milczanowski, ktĂłry publicznie wyjawił tę wiedzę. Nie było szpiegĂłw, a Milczanowski został uniewinniony gdyĹź nie kłamał. Oto logika wymiaru sprawiedliwości w III RP

Lato 1996 - Sąd WojewĂłdzki w Warszawie uniewinnia Czesława Kiszczaka, odpowiedzialnego za masakrę w kopalni „Wujek”. Kiszczak w ostatnim słowie przekonuje, Ĺźe przy okrągłym stole dostał gwarancje bezkarności.
To tylko kilka starszych przykładów przytoczonych po to, aby Czytelnik mógł sobie odpowiedzieć na fundamentalne pytanie brzmiące:

Czy mamy do czynienia tylko ze słabością wymiaru sprawiedliwości w młodym suwerennym i demokratycznym państwie prawa, czy moĹźe doszło do antypolskiej zmowy „elit” polegającej na zagwarantowaniu komunistycznym zdrajcom bezkarności i wmĂłwieniu rodakom, Ĺźe kolejna odwilĹź i przetasowania w PRL to „historyczna transformacja ustrojowa”?

Czy można twierdzić, że oto rodzi się wolna Polska i jednocześnie pod stołem zagwarantować zdrajcom, mordercom i łotrom nietykalność?
Oczywiście nigdy nie wygrzebiemy z jakiegoś sejfu spisanego w Magdalence „paktu o nieagresji” spisanego między komunistami i kolaborantami, ktĂłrzy z nimi kupczyli Polską. Tylko czy taki dokument jest nam naprawdę niezbędny?

Alojzy Pietrzyk: - Wokół Wałęsy, ktĂłry przewodniczył naszej stronie wciąż kręciły się takie osoby, jak Bronek Geremek, Tadeusz Mazowiecki, Adaś Michnik. (...) W Magdalence wyczułem grę, by, co bardziej radykalnych działaczy „S”, mniej ugodowych - złagodzić. JuĹź dobĂłr uczestnikĂłw spotkań o tym świadczył. (...) Na kolejną Magdalenkę pojechano w składzie okrojonym, mnie pominięto. Stawałem się niewygodny, zwłaszcza ze przy podstoliku gĂłrniczym wynieśliśmy sprawę naprawienia krzywd ofiarom stanu wojennego. Część naszych doradcĂłw nie dopuszczała, by przy głównym stole były poruszane jakiekolwiek windykacje ze strony solidarnościowej. (...) Pomału wychodziły na jaw wcześniejsze uzgodnienia. Wyczuwało sie, Ĺźe przedtem odbywały się roĹźne spotkania. Wynikało z nich, ze nad PRL-em zaczyna zawisać jakaś ochronna tarcza. A niewtajemniczeni mieli złudzenie, Ĺźe coś zaleĹźy od naszego przygotowania i siły przekonywania.

Jarosław Kaczyński: - W ramach tej umowy logicznie mieściło sie i to, ze partnera, z którym sie rozmawia nie wsadza się do więzienia. Ten sposób myślenia potwierdzają późniejsze wypowiedzi Jacka Kuronia. Kuroń domagając się przestrzegania umów Okrągłego Stołu powoływał się na swój honor. Kiszczak mógł być przekonany, ze porozumienie przy Okrągłym Stole gwarantuje mu nietykalność. (...) Przy Okrągłym Stole powstał układ, który miał uniemożliwić ukaranie komunistów za ich działalność w latach osiemdziesiątych, a być może i za wcześniejszą działalność.
Jest jeszcze coś, co zapewnia komunistom bezkarność - szantaż. (...) Komuniści mają dostęp do znacznie większej ilości materiałów kompromitujących, niż miał Macierewicz.

Adam Strzembosz: - Znam wypowiedĹş Jacka Kuronia: „ludzi, z ktĂłrymi się rozmawia, nie wsadza sie do więzień”. Ja w jednym z wywiadĂłw protestowałem przeciwko moĹźliwości niestosowania istniejącego prawa. Powiedziałem, Ĺźe umowy nie mogą być wiążące dla organĂłw ścigania. Natomiast Adam Michnik powiedział, Ĺźe dla niego byłyby wiążące.

Lech Kaczyński: - W latach dziewięćdziesiątych parokrotnie mĂłwiono mi, Ĺźe niektĂłrzy liderzy solidarnościowi zasiadający przy Okrągłym Stole maja pewne poczucie lojalności wobec osĂłb z ktĂłrymi rozmawiali. Zawsze mnie denerwowało, Ĺźe bardziej czuli sie zobowiązani wobec komunistycznego partnera, niĹź wobec swoich „towarzyszy broni” z lat osiemdziesiątych.
Kiedy już ta przedstawiona powyżej wiedza o zmowie, do jakiej doszło przy okrągłym stole dotrze w końcu do przeważającej części polskiego społeczeństwa łatwo przewidzieć reakcję służącego Systemowi, Salonu.

Przyciśnięci do ściany powiedzą Polakom:
Tak, zagwarantowaliśmy im bezkarność, ale czy nie warto było pozwolić sobie na takie „małe i moralno-etycznie ewidentne zło” w zamian za odzyskanie Polski i uczynienia jej wolnym i demokratycznym państwem prawa?

Otóż nie, nie warto było z jednego powodu.
Aby ta bezkarność mogła być zapewniona, a umowa z komunistami dotrzymana to trzeba było zapewnić sobie także, trwające do dziś sądząc po ostatnich wyrokach, zakulisowe wpływy na aparat ścigania, wymiar sprawiedliwości oraz główne media.
Jednym słowem już przy historycznym meblu w 1989 roku wiedziano, że nie jest budowane żadne demokratyczne państwo prawa, ponieważ właśnie ponad prawem znalazła się pewna kasta nietykalnych.

Bez skutecznego i niezależnego aparatu ścigania, wolnej i niezależnej prokuratury oraz niezawisłych i sprawiedliwych sądów, a także wolnych i niezależnych mediów nie może istnieć suwerenne demokratyczne państwo prawa. Czyżby o tym nie wiedzieli?

Gwarancja nietykalności dla zdrajcĂłw i zbrodniarzy pociągała za sobą konieczność zachowania wpływĂłw i moĹźliwości sterowania we wszystkich wymienionych obszarach i instytucjach, czyli od zarania III RP, a właściwie PRL-bis, było dla wszystkich stron porozumienia jasne, Ĺźe budują bananową republikę kolesiĂłw, niemającą nic wspĂłlnego demokratycznym państwem prawa, a te wszystkie dyrdymały o demokracji, wolności i państwie prawa były, uĹźywając komuszego języka, zwykłym „opium dla ludu”.

To brzmi jak jakiś mało śmieszny kabaretowy skecz niosący następujące przesłanie:
Damy wam wspaniałe demokratyczne państwo prawa, ale bez paru jego atrybutów z uwagi naszą umowę ze zbrodniczą dyktaturą.
Będziecie mieli wszystko z wyjątkiem niezawisłych sądów, niezależnej prokuratury oraz wolnego od nacisków aparatu ścigania, a także bez wolnych mediów.
Jednym słowem dostaniecie to samo, co w PRL-u, ale w dużo ładniejszym lewacko-europejskim opakowaniu, a Adaś wam wytłumaczy, jakie to odnieśliśmy wielkie historyczne, epokowe zwycięstwo.

Źródła:
Anita Gargas, „Glowa została nienaruszona” i Tomasz Sakiewicz, „To wisiało w powietrzu”
Gazeta Polska 35 (163) z dnia 29 sierpnia 1996 roku.
http://homepage.interaccess.com/~netpol/POLISH/public/magdal.html

Artykuł opublikowany w ogólnopolskim tygodniku Warszawska Gazeta
Polecam moją nową książkę, "Polacy, juĹź czas" ozdobioną rysunkami śp. Arkadiusza "Gaspara" Gacparskiego, jak i poprzednią, „Jak zabijano Polskę”.
SprzedaĹź: www.polskaksiegarnianarodowa.pl, United Express, Warszawa, ul. Marii Konopnickiej 6

Mirosław Kokoszkiewicz