Dodano: 08.09.13 - 13:19 | Dział: Godne uwagi

Niechciany temat - polskość

Pierwszy dzień nowego roku szkolnego przywitał uczniĂłw i nauczycieli nowym rozporządzeniem, ktĂłrym zniesiono obowiązek czytania i omawiania „Pana Tadeusza” w całości lub we fragmentach, podczas lekcji języka polskiego na poziomie gimnazjum. Decyzję tę ogłosiło Ministerstwo Edukacji Narodowej (MEN). W wyniku tego rozporządzenia wiekopomne dzieło Adama Mickiewicza czy „Potop” Henryka Sienkiewicza, będą wkrĂłtce dla młodego pokolenia PolakĂłw jedynie pustymi słowami. Stosowane zresztą od lat drastyczne skracanie listy lektur szkolnych oraz zastępowanie lektury całości fragmentami, a niekiedy czytaniem wyłącznie jednej sceny danego utworu literackiego, pogłębia problem eliminowania literatury pięknej z polskich szkół.

Narzuca się pytanie, czy taka decyzja wysokich urzędnikĂłw państwowych odpowiedzialnych za edukację młodego pokolenia nie wpisuje się przypadkiem w przyjętą od kilku lat przez obecnie rządzących politykę wynaradawiania PolakĂłw? Tym bardziej, Ĺźe od dawna znanym hasłem polskiego premiera, ktĂłry sprawuje władzę od sześciu lat jest ”polskość to nienormalność”. PrzecieĹź w wywiadzie dla czasopisma „Znak” udzielonym juĹź w 1987 roku Donald Tusk wypowiedział się następująco:
...„Polskość jako zadany temat... Wydawałoby się: tylko usiąść i pisać. A tu pustka, tylko gdzieś w oddali przetaczają się husarie i ułani, powstańcy i marszałkowie, majaczą.(...) Jak wyzwolić się z tych stereotypĂłw, ktĂłre towarzyszą nam niemal od urodzenia, wzmacniane literaturą, historią, powszechnymi resentymentami? Co pozostanie z polskości, gdy odejmiemy od niej cały ten wzniosło – ponuro – śmieszny teatr niespełnionych marzeń i nieuzasadnionych rojeń? Polskość to nienormalność – takie skojarzenie narzuca mi się z bolesną uporczywością, kiedy tylko dotykam tego niechcianego tematu. Polskość wywołuje u mnie niezmiennie odruch buntu: historia, geografia, pech dziejowy i BĂłg wie co jeszcze wrzuciły na moje barki brzemię, ktĂłrego nie mam specjalnej ochoty dĹşwigać,..” (wikicytaty.pl)

Tak więc, czy niechciany temat „polskość” ma zniknąć nie tylko z głów, z mĂłzgĂłw, z pamięci młodych ludzi, ale ma teĹź być wyrwany z ich serc, a słowo „romantyzm” ma przestać istnieć? NaleĹźy myśleć jedynie o przyszłości, o pieniądzach i bogaceniu się? Wydaje się, Ĺźe obecnie taki pogląd uwaĹźany jest za jedynie słuszny. A Ĺźe słuszny, wystarczy spojrzeć na osiągnięcia najbliĹźszej rodziny premiera, wychowanej zgodnie z jego recepturą. Wystarczy zajrzeć na blog Kasi Tusk, ktĂłra pisze tam:
...”Nie zawsze byłam molem książkowym. Powiem więcej, do czasu "Kamieni na szaniec", przeczytanych w czwartej klasie szkoły podstawowej, nie lubiłam czytać. Przebrnięcie przez "Janka muzykanta" było traumatycznym przeĹźyciem (chociaĹź pewnie pouczającym, ale nie skłaniającym do dalszych odkryć literackich), a "KrzyĹźacy" ułatwiali zasypianie szybciej niĹź szklanka ciepłego mleka”...

Czytając takie wypowiedzi zadaję sobie pytanie czy znĂłw nadszedł czas, aby przejść na tajne komplety? Jak za zaborĂłw, za Hitlera, i potem, w stanie wojennym, kiedy to sama wielokrotnie uczestniczyłam w wykładach „Latającego Uniwersytetu”, ktĂłry w prywatnych domach, na tajnych spotkaniach nauczał polskiego języka, polskiej historii i patriotyzmu? Czy znĂłw nadszedł taki czas kiedy dzieła największego polskiego poety czytać się będzie ukradkiem? Tylko dlatego, Ĺźe obecnie rządzącej klice zachciało się wychowywać nie młodego Polaka, a jakiegoś „eurosovietikusa”, ktĂłry nie Ĺźyje w Polsce lecz w jakimś „eurosowchozie”?

MoĹźna teĹź zapytać, czy wobec takich rozporządzeń jak to ostatnie, ministerstwa ktĂłre zwie się Ministerstwem Edukacji Narodowej, juĹź wkrĂłtce młody Polak pytany o cytat ”Litwo, Ojczyzno moja” nie będzie miał pojęcia kto jest jego autorem i skąd ten cytat pochodzi, bo będą to dla niego wyłącznie puste słowa? Czy ten młody człowiek kształcony według powyĹźszych zasad i rozporządzeń będzie umiał odpowiedzieć na pytanie o nazwiska oraz dzieła największych polskich poetĂłw, z ktĂłrych my i pokolenia PolakĂłw jesteśmy tak dumni?

Jak się okazuje obecnie uczeń gimnazjum ma obowiązkowo w ciągu roku przeczytać w całości pięć lektur (!) oraz wybrane przez nauczyciela teksty o mniejszej objętości. W klasach o innym niż humanistyczny profilu już wcześniej ograniczono liczbę lekcji języka polskiego i literatury polskiej do czterech godzin tygodniowo.
I chyba właśnie dlatego na forach internetowych pojawiają się takie wypowiedzi młodych ludzi jak: ...”wiedza literacka przydaje się tylko niektĂłrym do dyskutowania, nie moĹźna ani na to wyrwać, ani z tego wyĹźyć”... (słowo ”wyrwać” oznacza w młodzieĹźowym slangu „poderwać, poznać dziewczynę”).

Podczas gdy w przestrzeni publicznej coraz więcej jest wulgaryzmu, kiedy język polski w najnowszej literaturze chętnie zastępowany jest tekstami zbliĹźonymi do pornografii, moĹźna mieć obawę, czy juĹź wkrĂłtce do lektur obowiązkowych nie będzie naleĹźało dzieło Hitlera „Mein Kampf”, a język rosyjski nie będzie językiem urzędowym. Bo jak na dziś, to jedną z najbardziej poczytnych autorĂłw jest wśrĂłd młodego pokolenia PolakĂłw niejaka Dorota Masłowska z jej koncepcją, Ĺźe „lubi złe książki”, „jest zmęczona polskością” i ktĂłrej jednym z ostatnich dzieł jest powieść pt.: „Kochanie, zabiłam nasze koty”.

Prawdziwe, wiekopomne dzieła naszych narodowych wieszczów, dziś wyrywane z lektur szkolnych odgórnymi rozporządzeniami, od zawsze budowały dumę narodową, były elementem utrwalającym patriotyzm, budowały narodową tożsamość. Czy obecnie, po bezpardonowo prowadzonej walce z Krzyżem, z polską flagą, polskimi bohaterami i polską historią, teraz jest czas na język ojczysty, piękny język polski?

Myśląc o tym, na koniec można zadać pytanie kto dziś w Polsce sprawuje władzę i jakie są prawdziwe intencje tych ludzi?

Monika Wiench
Melbourne