Dodano: 29.08.14 - 15:34 | Dział: Co w prasie piszczy

Ks. Stanisław Małkowski pobity i okradziony!!

W sobotę 23 sierpnia, między godziną 21:00 a 22:00, został pobity i okradziony we własnym w domu ks. Stanisław Małkowski. Napadł go były więzień, ktĂłremu duchowny wcześniej pomagał…

– Ten człowiek o imieniu Andrzej po wyjściu z zakładu karnego odwiedzał mnie szereg razy i zawsze o coś prosił. NiektĂłre prośby spełniałem, niektĂłre, te dotyczące dawania pieniędzy – z niechęcią, bo powinien sobie rĂłwnieĹź sam radzić. On tłumaczył mi, Ĺźe pracował na czarno i nie dostał pieniędzy. MĂłwił kiedyś, Ĺźe został pobity, czy okradziony. W miarę moĹźliwości mu pomagałem – opowiada w rozmowie z portalem niezalezna.pl ksiądz Małkowski.

– Kiedy w sobotę mnie odwiedził, poprosiłem go, Ĺźeby o pieniądzach nie było mowy, bo mu ich nie dam. On powiedział, Ĺźe nie chce pieniędzy, Ĺźe chce napić się kawy. Po spokojnej rozmowie w domu, chciał pieniędzy i powiedziałem mu: „Andrzeju, umĂłwiliśmy się, Ĺźe nie będziesz o nie prosił i tym razem tobie ich nie dam”. Dałem mu jednak 10 zł. Dostał teĹź trzy koszule, skarpety i spodnie, o ktĂłre prosił. Zapakował je i juĹź jakby wychodził. Jednak odwrĂłcił się, obrzucił mnie okropnymi wyzwiskami i powiedział, Ĺźe jeśli nie dam mu 3 tys. zł. to mnie zabije i to Ĺźe mnie zabije było powtarzane szereg razy. Spoliczkował mnie dwukrotnie, mam podbite oko do dziś, kopnął mnie, zarzucił ręce aby dusić. Chciał wszystkie pieniądze jakie mam – opowiada kapłan.

Bity ksiądz dał mu około 2 tys. zł. Były kryminalista na odchodne zagroził księdzu. – Jak dasz znać policji, to cię zabiję i spalę – powiedział. Zabrał teĹź duchownemu telefon, aby nie mĂłgł do nikogo szybko zadzwonić. – To było inne oblicze tego człowieka. Miał do tej pory wiarygodny sposĂłb postępowania. Pokazał mi np. kartę, Ĺźe zadeklarował oddanie honorowo swojej nerki – mĂłwi kapłan, ktĂłry nie krył, Ĺźe był bardzo zaskoczony okrutnym zachowaniem byłego więźnia.

Ksiądz po konsultacji z bratem zdecydował się o pobiciu powiadomić policję. Z Andrzejem T. korespondował od czasu, kiedy tamten przebywał w zakładzie karnym w Sztumie. Kapłan pomaga od lat wielu więźniom. Wysyła do nich tygodniowo około 50 listów m.in. z prasą, środkami czystości i literaturą religijną.

za: niezalezna.pl


...........................................................................................


„Zniszczyć Księdza Małkowskiego!” Apeluję do jego przełoĹźonych


„K… pier…, jeśli wygłosisz ten pier… wykład, to gorzko tego poĹźałujesz” – takimi słowami miał zwrĂłcić się do księdza Stanisława Małkowskiego jego przełoĹźony, ksiądz proboszcz z parafii pod wezwaniem Świętego Ignacego Loyoli na WĂłlce Węglowej w Warszawie. Za co wyzwiska? – Bo ksiądz Stanisław Małkowski znalazł się w gronie prelegentĂłw Kongresu „Dla społecznego panowania Chrystusa KrĂłla”.

O co chodzi? Przed kilku dniami zadzwonił do mnie profesor Mirosław Dakowski.

- Panie Wojtku, niech pan coś zrobi, bo zamęczą Stasia. On sam nie ma juĹź siły się bronić – rzucił krĂłtko, by po chwili dodać: - Został wyzwany od najgorszych i to nie pierwszy raz. Tym razem tylko za to, Ĺźe znalazł się na liście prelegentĂłw Kongresu „Dla społecznego panowania Chrystusa KrĂłla”, ktĂłry odbył się 24 i 31 maja br. w Warszawie i Częstochowie. Jest coraz gorzej…

Zapytałem księdza Stanisława Małkowskiego, czy to prawda. – I cóş ja mogę odpowiedzieć? Prawda, niestety – odparł smutno.

Z dalszej relacji księdza wynikało, Ĺźe nie uległ groĹşbom i wykład wygłosił. I od tamtej pory ksiądz proboszcz nasilił ograniczanie odnośnie liczby odprawianych pogrzebĂłw – ograniczając tym samym do minimum sprawowanie słuĹźby (i przy okazji takĹźe moĹźliwość pozyskiwania środkĂłw do Ĺźycia).

Przez kilka dni zastanawiałem się, czy moĹźna, czy wolno mi, taką informację upublicznić – Ksiądz Stanisław zostawił mi w w tej kwestii wolną rękę. RozwaĹźałem róşne aspekty sytuacji, radziłem się osĂłb, ktĂłrym ufam i doszedłem do wniosku, Ĺźe milczeć w tej sprawie jednak nie moĹźna, z wielu względĂłw – nie tylko dlatego, Ĺźe w ten sposĂłb nikt nie ma prawa zwracać się do starszego człowieka, tym bardziej do kapłana – i to jeszcze takiego Kapłana…

Refleksje dotyczące osoby księdza Stanisława Małkowskiego, z ktĂłrym mam zaszczyt się przyjaĹşnić, zawarłem w książce „Z mocy nadziei”. Tak naprawdę tyle jest do opowiedzenia o tym kapłanie, Ĺźe nie wiadomo, od czego zacząć. Z jednej rzeczy wypływa sto innych. Problem polega na tym, Ĺźeby się zdecydować, o ktĂłrej opowiedzieć najpierw.

Wydarzenie, które charakteryzuje go najlepiej, miało miejsce latem 2010 roku. Na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie podjęto właśnie walkę z krzyżem, bo nowo wybranemu prezydentowi, Bronisławowi Komorowskiemu, przeszkadzał ten symbol Zmartwychwstania, przyniesiony przez harcerzy pod pałac prezydencki po tragicznej śmierci w Smoleńsku prezydenckiej pary, Lecha i Marii Kaczyńskich oraz towarzyszących im blisko stu osób. Krzyża broniło kilkaset modlących się przy nim osób, z księdzem Stanisławem Małkowskim na czele. I właśnie wówczas w samym sercu stolicy miały miejsce wydarzenia, w które pewnie nigdy bym nie uwierzył, gdybym ich nie widział na własne oczy.

Podczas jednej z rozmĂłw ksiądz Stanisław zasugerował mi, Ĺźe będzie dobrze, jeśli do modlitwy pod krzyĹźem włączy się więcej osĂłb, więc przyjechałem do Warszawy i dzięki temu mogłem obserwować dramatyczne wydarzenia znajdując się w oku cyklonu. Wraz z innymi modlącymi się osobami spędziłem pod krzyĹźem tylko jeden dzień, ale to wystarczyło, by zobaczyć dość: hordy satanistĂłw z wytatuowanymi trzema „szĂłstkami” na palcach i wielkimi przenośnymi magnetofonami, ktĂłre dudnieniem zagłuszały modlitwy, dziesiątki łysogłowych, pijanych mężczyzn, szarpiących starszych ludzi oraz podobna liczba policjantĂłw, ktĂłrzy bezczynnie stali tuĹź obok udając, Ĺźe nie widzą oprawcĂłw oraz ich poniewieranych ofiar. Całość przedstawiała obraz więcej, niĹź abstrakcyjny.

Mimo takiej sytuacji, potencjalnie bardzo groĹşnej, kilkaset osĂłb trwało pod krzyĹźem do czasu, aĹź pod osłoną nocy zabrano krzyĹź spod pałacu. Zanim to nastąpiło, ksiądz Stanisław Małkowski został wezwany przez przełoĹźonych do odstąpienia od obrony krzyĹźa, pod groĹşbą suspensy, czyli zawieszenia czasowo wyrzucającego poza nawias Kościoła. Jednocześnie powiedziano mu ironicznie, Ĺźe – jak to określił w rozmowie z księdzem jeden z przełoĹźonych – „nie załapałeś się na prawdziwe męczeństwo, to teraz twoje męczeństwo będzie polegać co najwyĹźej na oblaniu ciepłym moczem”.

Ostatecznie Stanisława Małkowskiego, ktĂłrego postawa stanowiła wzĂłr dla wszystkich kapłanĂłw, „nagrodzono” odebraniem duszpasterstwa w Hospicjum dla umierających Sacra Miser na Krakowskim Przedmieściu – słuĹźby, ktĂłrą kochał i ktĂłrą pełnił od lat. Taka „nagroda” za obronę krzyĹźa spotkała bohaterskiego kapłana, ktĂłry w stanie wojennym cudem uniknął śmierci z rąk SłuĹźby Bezpieczeństwa, ale nie uniknął rozlicznych przykrości, a nawet prześladowań w wolnej, podobno, Polsce, w ktĂłrej do dziś, gdyby nie mieszkanie matki na Saskiej Kępie, nie miałby gdzie się podziać.

Pamiętam, jakie wraĹźenie wywarł na mnie ten niezłomny i skromny ksiądz, gdy przed laty spotkałem go po raz pierwszy. „Prawdziwy kapłan i uczciwy człowiek” – taka była moja pierwsza myśl i taka była pierwsza myśl prawie kaĹźdego, kto spotkał na swojej drodze Stanisława Małkowskiego. O takiej ocenie decydowała cała sylwetka, ale przede wszystkim twarz, bo na twarzy człowieka zapisane jest wszystko wstecz, od samego początku. Była to twarz człowieka o takiej uczciwości, Ĺźe nie było w nim miejsca na nic innego. Po prostu niczego nie pragnął, a trzeba czegoś pożądać, Ĺźeby być nieuczciwym. Szczera twarz, otwarta twarz, patrzenie prosto w oczy – to w pierwszej kolejności zwracało uwagę u księdza.

Przez szereg następnych lat przy każdym spotkaniu jedynie utwierdzałem się w przekonaniu, że mam szczęście przyjaźnić się z człowiekiem niezwykłym.

Tak było, gdy odwiedzałem go w Hospicium Res Sacra Miser na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie i widziałem, z jakim zaangażowaniem pomaga umierającym pacjentom w przygotowaniu się do przejścia na Drugą Stronę.

Tak było, gdy każdą wolną chwilę poświęcał na wspieranie kilkuset nieszczęśników, którzy trafili do miejsc odosobnienia. Tak było, gdy z pokorą znosił nieformalny zapis na jego nazwisko, utrudniający, a częstokroć wręcz uniemożliwiający mu głoszenie homilii w kościołach na terenie całego kraju.

Tak było, gdy na spotkaniu bohaterĂłw programu „Pod prąd” w warszawskich Hybrydach zapytany, co zmieniło się u niego od lat osiemdziesiątych, odpowiedział bez cienia skargi: „nic się nie zmieniło, wtedy byłem w podziemiu i dziś jestem w podziemiu”.

Tak było, gdy bliscy generała Zenona Płatka ze zbrodniczego Departamentu IV SB, nieświadomi niezwykłości sytuacji, poprosili księdza Małkowskiego o zgodę na poprowadzenie katolickiego pogrzebu dla generała, ktĂłry w latach osiemdziesiątych właśnie na księdza Małkowskiego wydał wyrok śmierci – i uzyskali akceptację niedoszłej ofiary.

Tak było wreszcie, gdy kaĹźdorazowo w rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego pokonanie dwustu metrĂłw, od cmentarnej bramy wejściowej do Pomnika Gloria Victis na warszawskich Powązkach, zajmowało nam godzinę, bo setki osĂłb chciało podziękować księdzu za to, Ĺźe jest, jaki jest…

O tym, jak to moĹźliwe, Ĺźe taki kapłan traktowany jest w taki sposĂłb w wolnej – podobno – Polsce, szerzej w książce – juĹź jesienią. A niniejszym publicznie apeluję do przełoĹźonych księdza Stanisława Małkowskiego o godne traktowanie tego niezwykłego kapłana. Od dłuĹźszego czasu ten przyjaciel Błogosławionego Księdza Jerzego nie jest traktowany tak, jak na to zasługuje.

Czy jednak to, że tak jest oznacza, że tak być musi?

Wojciech Sumliński, Dziennikarz, publicysta. Napisał książkę "Z mocy bezprawia".
wPolityce.pl


.........................................................................................


„NIE MOGĘ MILCZEĆ”. Oto niezłomny kapłan z Krakowskiego Przedmieścia, ksiądz Stanisław Małkowski


Warszawska Gazeta 18 – 24 kwietnia 2014 r.
Wywiad Aldony Zaorskiej z ks. Stanisławem Małkowskim


„Jaka jest polityka, w ktĂłrej nie ma miejsca dla Boga?”

Po odmówieniu modlitwy egzorcyzmu pod Pałacem Prezydenckim 10 kwietnia spotkał się Ksiądz z krytyką niektórych polityków, a media doniosły że otrzymał Ksiądz wezwanie do Kurii. Czy spotkały Księdza jakieś nieprzyjemności ze strony kard. Nycza?

Ĺťadne kary mnie nie dotknęły. Owszem – był przejaw niezadowolenia, ale sankcje karne – nie. To mogło oznaczać, Ĺźe moi przełoĹźeni nie chcą, abym wypowiadał się w sprawach polityki, gdyĹź traktują to jako udział w kampanii wyborczej i opowiadanie się po stronie takiej czy innej partii, co zresztą nie było ani nie jest moją intencją.

Tylko zdaniem jednego z trzech moich rozmĂłwcĂłw z Kurii – Ewangelii nie naleĹźy mieszać z polityką. UwaĹźam to za dziwny pogląd, bowiem oznacza on, Ĺźe Pana Jezusa nie naleĹźy łączyć z polityką. I chcę tu podkreślić – ani z polityką, ani z politykami. A przecieĹź polityka to nie partyjne spory, tylko troska o wspĂłlne dobro, o dobro kaĹźdego obywatela. A jeśli tak – to jaka jest polityka, w ktĂłrej nie ma miejsca dla Boga?

Gniew wywołało więc nie tyle nieukrywanie przez Księdza własnych poglądów na to, jak wygląda w Polsce polityka i debata polityczna, ile właśnie ta modlitwa?

Gniew i oburzenie dotyczyły odprawienia przeze mnie pod Pałacem Prezydenckim egzorcyzmów. Pojawił się więc zarzut, że do odprawienia egzorcyzmów trzeba mieć pozwolenie biskupa, o które nie prosiłem. Tymczasem nie do końca jest to prawda. W sprawach egzorcyzmów rozróżnia się bowiem egzorcyzmy uroczyste i proste.

Do odprawienia egzorcyzmĂłw uroczystych istotnie potrzebne jest pozwolenie biskupa, natomiast egzorcyzmy proste nie wymagają takiego pozwolenia. Publiczne odmĂłwienie egzorcyzmĂłw prostych dokonuje się, ilekroć uczyni to ksiądz pod koniec Mszy św. Jest to egzorcyzm Leona XIII zaczynający się od słów „Święty Michale Archaniele…”, często odmawiany w kościołach po Mszach świętych. Nie podobał się teĹź wstęp – opowiedziana przeze mnie przed odmĂłwieniem egzorcyzmu anegdota o Janku usypiaczu. Usłyszałem, Ĺźe przeholowałem, Ĺźe politykĂłw wybranych przez narĂłd nie moĹźna obraĹźać, Ĺźe przecieĹź narĂłd ich wybrał i to narĂłd, a nie ja, zdecydował i dalej zadecyduje, czy w odpowiednim momencie nie wybrać innych.

A co, jeśli polityk obraża naród? Jeśli kłamie, jeśli lekceważy wyborców lub działa tylko na rzecz swoich, a nie dla dobra całego społeczeństwa?

Rzecz w tym, Ĺźe w Kościele jest bardzo stara tradycja zabierania głosu, gdy ktoś łamie przykazania BoĹźe, aĹź po sięganie po inwektywy. PrzecieĹź nawet Pan Jezus uĹźywał wobec faryzeuszy twardych słów, np. mĂłwiąc, Ĺźe są jak groby pobielane. Twardych słów, posuniętych aĹź po inwektywy uĹźywali teĹź Apostołowie. Czyli z punktu widzenia Kurii – mieszali się do polityki.

Angażuje się Ksiądz nie tylko w obronę Krzyża, nie tylko w sprawę Smoleńska, ale też w protest rodziców chorych dzieci. Czy była o tym mowa?

Pod sejmem byłem trzykrotnie, ale rozmówcy moi nie nawiązali ani do mojej obecności wśród protestujących rodziców, ani do wypowiedzi na temat Smoleńska, ani do mojej publicystyki. Bezpośrednim powodem wezwania i pierwszym tematem rozmowy była modlitwa do św. Michała Archanioła odmówiona pod Pałacem Prezydenckim. Tłumaczyłem zresztą, że przecież była ona zakończeniem Marszu Pamięci, który wyruszył z archikatedry po Mszy św. Skoro marsz zaczął się modlitwą, modlitwą powinien się zakończyć.

Natomiast pomimo to, Ĺźe zostałem skarcony za to, co juĹź powiedziałem, usłyszałem teĹź, Ĺźe jeśli nadal będę zabierał głos w sprawach politycznych, to grozi mi przejście na emeryturę ze względu na wiek. Usłyszałem teĹź, Ĺźe jeśli zostanę zaproszony poza archidiecezję warszawską, to mogę z takiego zaproszenia skorzystać. Proszę zwrĂłcić uwagę – poza archidiecezję warszawską.

Było Księdzu przykro usłyszeć coś takiego?

Odnosząc się do tego ostatniego zdania powiedziałem, że już w 1984 r. został wydany zakaz zapraszania mnie do kościołów archidiecezji warszawskiej, który został rozesłany do proboszczów i rektorów z pominięciem mojej osoby. Po wyborach kontraktowych 1989 r. dostałem z Kurii pismo, w którym napisano, że Kuria przywraca mi prawo do głoszenia słowa Bożego. Tymczasem usłyszałem, że takiego pisma nigdy nie było. A ja trzymałem je w ręku, doskonale je pamiętam i mam gdzieś w domu.

Czyli słowo Boże może Ksiądz głosić tylko na zaproszenie. A uczestniczyć w manifestacjach, zgromadzeniach publicznych, chociażby takich, jak zebranie narodowców i protest w sprawie odbudowy tęczy?

To zależy, jak się zachowam. Gdybym wystąpił w stule, czyli w imieniu Kościoła, to mogą mnie spotkać konsekwencje. Cóż, będę musiał po prostu ważyć słowa i uważać, żeby personalnie nikogo nie dotknąć. Ale też nie mogę milczeć. Nie mogę milczeć, gdy władze stawiają pod kościołem instalację, która wywołała takie oburzenie społeczeństwa. Nawiasem mówiąc, przecież tęczę pod kościołem na Placu Zbawiciela zaaprobowała prezydent Warszawy Hanna Gronkiewicz-Waltz, która publicznie określiła siebie jako katoliczkę. Gdzie w tym sens? Jak katolik może popierać gender? A przecież Hanna Gronkiewicz-Waltz już zapowiedziała, że jeśli tęcza zostanie spalona, każe ją odbudować.

Nie sądzi Ksiądz, że narzucanie Mu, kiedy, gdzie i ile wolno powiedzieć, jest, jakby nie patrzeć, pewnym rodzajem wewnętrznej, wewnątrzkościelnej cenzury? Oczywiście, Kościół powinien mówić jednym głosem, ale czy koniecznie musi to być głos części hierarchów?

Dla mnie jest to wyraz zbyt daleko posuniętej poprawności politycznej, ktĂłra wkroczyła takĹźe do kościołów. Oczywiście – są biskupi, ktĂłrzy stanowczo potępiają poprawność polityczną i mĂłwią o tym wprost, ale są teĹź hierarchowie, ktĂłrzy zachowują milczenie albo nie potrafią się zdobyć na publiczne jej potępienie.

Czy takie tarcia nie są szkodliwe dla Kościoła?

Na pewno są. Ale proszę sobie wyobrazić, że poszukiwania winnych nie zawsze odbywają się we właściwych kręgach. Na przykład podczas rozmowy w Kurii padło i takie stwierdzenie, że ja tworzę podziały.

I co Ksiądz odpowiedział?

Odpowiedź wymagałaby dłuższego wywodu, a na taki nie bardzo był czas. Natomiast gdyby były warunki do takiej rozmowy, powiedziałbym, że pierwszym twórcą podziałów był diabeł (zob. felieton). Pamiętać trzeba, że Krzyż Chrystusa jest nie tylko znakiem jedności, ale też znakiem sprzeciwu. Krzyż Chrystusa jest prawdą. A prawda nas wyzwoli. Mam więc obowiązek mówienia prawdy, a nie rezygnowania z niej w imię politycznej poprawności. Natomiast zauważyłem, że słowo prawda, wypowiedziane przeze mnie, wzbudziło negatywną reakcję.

„Cóş to jest prawda?”

Nie aĹź tak. Ale Ĺźe posługiwanie się pojęciem prawdy jest naduĹźyciem, Ĺźe ciągle się mĂłwi o prawdzie, Ĺźe zawsze jest jakaś „prawda”, ale nie naleĹźy jej naduĹźywać.

MoĹźe to spotkanie i sposĂłb, w jaki Księdza na nim potraktowano, były efektem słynnego apelu pana senatora Libickiego, ktĂłry nawiasem mĂłwiąc, posłuĹźył się w nim retoryką bliską pamiętnemu poleceniu Jaruzelskiego wydanemu Kiszczakowi w sprawie ks. Popiełuszki…

Nikt się na senatora Libickiego nie powołał. Pan Libicki żądał sankcji, te mnie nie spotkały, więc myślę, Ĺźe Kuria nie kierowała się jego opinią. A co do retoryki – przypuszczam, Ĺźe wypowiadając się na mĂłj temat, nawet nie zwrĂłcił uwagi na podobieństwo obu wypowiedzi. Nie skojarzył. Panu Libickiemu trzeba współczuć. Tylko i aĹź tyle.

Czyli nie powołano się na czyjąś opinię czy ocenę Księdza działalności?

Personalnie nie. Ale powołano się na „opinię wielu katolikĂłw” – bez podania ich liczby nie mĂłwiąc o nazwiskach. MĂłwili oni, Ĺźe przeholowałem…

A Ksiądz słyszał takie opinie?

Miałem ze dwa czy trzy telefony, kiedy rozmĂłwcy wyraĹźali róşne pretensje – przede wszystkim o tworzeniu przeze mnie podziałów. Ton wypowiedzi był jednak tak napastliwy i tak agresywny, Ĺźe nie dało się w ogĂłle rozmawiać i czegokolwiek tłumaczyć, więc nie tłumaczyłem.

Może to były te same osoby, które do Księdza dzwoniły po nocach w latach 80.?

Niewykluczone.

A moĹźe został Ksiądz „kozłem ofiarnym”? PosłuĹźył do odwrĂłcenia uwagi od obchodĂłw rocznicy Smoleńska? PrzecieĹź w nich uczestniczyły tysiące ludzi, a od paru dni nie ma mowy o niczym innym, tylko o Księdza modlitwie…

Na pewno jest to odwracanie uwagi od istoty sprawy. ChociaĹź z drugiej strony –pokazanie tego egzorcyzmu w całości moĹźe zostanie zapamiętane przez kogoś, kto zechce się tą modlitwą modlić. MoĹźe więc z tej sytuacji wyrośnie dobro… Nieraz juĹź tak bywało… MoĹźe będzie i tym razem. I to jest w całej tej historii pocieszające.

Warszawska Gazeta.
Wywiad Aldony Zaorskiej

ewastankiewicz.wordpress.com


...............................................................................................................................


Senator Platformy Obywatelskiej Jan Filip Libicki:
"pora zrobić porządek z księdzem Małkowskim"


"Pora już zrobić porządek z księdzem Małkowskim. Choćby przez nałożenie nań zakazu głoszenia kazań i odebranie mu misji kanonicznej" - napisał na swoim blogu Jan Filip Libicki, senator Platformy Obywatelskiej.

Platforma rozprawi się przed wyborami z niewygodnymi księżmi? Senator PO przekroczył na swoim blogu kolejną granicę. Napisał: Prawdziwą jednak „wisienką” na smoleńskim torcie były egzorcyzmy, odmawiane z ustawionej przed Pałacem Prezydenckim sceny przez księdza Stanisława Małkowskiego. Trudno uznać to zachowanie owego – niegdyś zasłuĹźonego kapłana – inaczej niĹź skandalem lub czystym szaleństwem.

Libicki dodał: "Wiele wskazuje na to, że w głowie nieszczęsnego księdza Małkowskiego Polska, Pan Bóg, Smoleńsk, szatan i obecny rząd to jakiś jeden logiczny myślociąg".

Konkluzja senatora PO jest następująca: "Ksiądz Małkowski kilka tygodni temu był przecieĹź juĹź autorem skandalu w jednej z poznańskich parafii, kiedy to, podczas jego kazania spora grupa wiernych zwyczajnie wyszła ze świątyni. Nie mnie pouczać kardynała Nycza, ale moim zdaniem – mimo wielkich zasług – pora juĹź zrobić porządek z księdzem Małkowskim. Choćby przez nałoĹźenie nań zakazu głoszenia kazań i odebranie mu misji kanonicznej. O to do Metropolity Warszawskiego bym apelował".

Ks. Stanisław Małkowski jest jednym z najbardziej zasłużonych polskich duchownych. Za PRL był jednym z sygnatariuszy Listu 59, w którym protestował przeciwko wprowadzeniu do konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej zapisu o kierowniczej roli Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej i wieczystego sojuszu ze Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich. Przyjaźnił się i blisko współpracował z ks. Jerzym Popiełuszką.

Na początku lat 80. znalazł się na liście niewygodnych księży sporządzonej dla zastępcy dyrektora Departamentu IV Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, płk. Adama Pietruszki, których zamierzano skrytobójczo zgładzić. Figurował na niej pod numerem pierwszym, przed ks. Jerzym Popiełuszką.

23 września 2006 r. prezydent RP Lech Kaczyński za zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej oraz za działalność na rzecz przemian demokratycznych w kraju, odznaczył ks. Stanisława Małkowskiego KrzyĹźem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W styczniu 2011 r. został uhonorowany Nagrodą im. Grzegorza I Wielkiego przyznaną mu przez redakcję miesięcznika „NiezaleĹźna Gazeta Polska – Nowe Państwo”.

Dziś senator PO - partia, która wielokrotnie występowała przeciw nauce Kościoła katolickiego - chce z księdzem Małkowskim "zrobić porządek".

Za: NiezaleĹźna.pl