Dodano: 30.01.15 - 18:59 | Dział: Mistyfikacja Nowej Ery

KONTROLERZY…(4)

MISTYFIKACJA NOWEJ ERY

Sławomir M. Kozak













Mojej cĂłrce Małgosi dedykuję …












Część 48


KONTROLERZY…(4)



Brad Troy, kontroler.
18-letni staĹź pracy w kontroli ruchu.

- Nie byliśmy na to przygotowani –. – Tego dnia kaĹźdy z nas został zraniony.




Każdy z nich przeżył to inaczej. Rozmawiali o tym później wspólnie na specjalnie w tym celu zorganizowanej konwencji w Cleveland, w stanie Ohio. Starali się nauczyć z tym żyć...

W całej tej sprawie jest jednak jeden wątek wzbudzający moje podejrzenia. Przypuszczam, Ĺźe kontrolerzy nigdy nie przekazali mediom całej prawdy. Moim zdaniem kontrolerĂłw obłoĹźono zakazem mĂłwienia na temat wydarzeń 11 września i bardzo porządnie ich wystraszono odpowiedzialnością karną za złamanie tego zakazu. To właśnie na styku kontroli ruchu i słuĹźb „siłowych” (NORAD i Secret Service) leĹźy rozwiązanie zagadki tego dramatu.

Co najmniej sześciu z pracujących 11 września 2001 roku kontrolerów, nagrało swoje wrażenia na taśmę magnetofonową, ale została ona zniszczona przez przełożonych (!). Nikt jej podobno nigdy nie odsłuchal, nigdy też nie zrobiono transkrypcji tego nagrania.

Nagranie rozpoczęto jeszcze przed południem 11 września, w nowojorskim Centrum Kontroli Obszaru, w Ronkonkoma, na Long Island. W sali odpraw, nazywanej potocznie „Jaskinia Batmana”, spotkało się 16 osĂłb. KaĹźdy z kontrolerĂłw mĂłwił do krążącego wokół mikrofonu, opowiadając swoje wraĹźenia z ostatnich kilku godzin pracy.

Oficjalnie taśma nigdy nie ujrzała światła dziennego. MĂłwi się, Ĺźe jeden z Supervisor’Ăłw Centrum Kontroli zniszczył ją. Przedstawiciel Departamentu Transportu, Kenneth M. Mead, oświadczył, Ĺźe Supervisor porwał ją na kawałki, i powrzucał jej części do kilku róşnych koszy na śmieci wokół budynku.

Według Rzecznika Departamentu, taśma została nagrana za zgodą związku zawodowego kontrolerów pod warunkiem jej późniejszego zniszczenia. Taśma została nagrana za pisemną zgodą każdego z kontrolerów i ze sporządzonym przez nich krótkim opisem zdarzeń.

Jednak Supervisor uznał, że jej nagranie stoi w sprzeczności z obowiązującymi przepisami FAA i dlatego ją zniszczył.

Sprawę badano przed Komisją Senacką. Ustalono niewiele. Nagranie każdego z kontrolerów trwało od 5 do 10 minut. Mead przesłuchiwany przed Komisją powiedział, że jakości taśmy, jako materiału dowodowego nie sposób określić, ponieważ pisemne zeznania piątki kontrolerów (szósty nie pracował wówczas operacyjnie) były sporządzone odręcznie, w sposób wyrywkowy i chaotyczny.

Z kolei Kierownicy Centrum zeznawali, że zdecydowali nagrać tę taśmę, bo pamięć ludzka jest ulotna. Ponadto procedura w takim wypadku nakazuje zwolnić kontrolera do domu, co mogłoby oddalić możliwość zebrania tych jakże ważnych informacji. Ich celem było mnieć nagrania dla ewentualnego śledztwa zanim kontrolerzy wrócą do pracy.

Mark Di Palmo, szef regionalnego oddziału NATCA powiedział, że nagranie nie miało charakteru formalnego, było raczej rodzajem wymiany poglądów i spostrzeżeń. Na takie właśnie nieformalne nagranie władze związkowe wyraziły zgodę.

Natomiast Supervisor odpowiedzialny za zniszczenie taśm zeznał, że uczynił to mając świadomość, iż tego typu nagranie nie spełnia wymogów stawianych zeznaniom powypadkowym, jakich oczekuje FAA. Ponadto kontrolerzy poddani byli dużemu stresowi, co z pewnością odbierało nagraniom walor rzetelnego dokumentu.

Wszystkie, wymagane prawem oficjalne nagrania z łączności z załogami zostały zabezpieczone zgodnie z procedurami, podobnie jak zapis zobrazowania radarowego. Materiały te otrzymała FAA i FBI.

Taśmy z nagrań wypowiedzi kontrolerów zostały zniszczone pomiędzy grudniem 2001 roku a lutym 2002.

Raport Inspektora Generalnego Departamentu Transportu głosił, że:

„Zniszczenie dowodu będącego własnością rządową, w tym przypadku taśmy, szczegĂłlnie w czasie narodowego kryzysu, skutkuje rozbudzeniem podejrzeń, Ĺźe pewne informacje zostały przed społeczeństwem ukryte” .

Niemniej jednak „nie przypisujemy kierownictwu usiłowania ukrycia czegokolwiek, jak rĂłwnieĹź nie podejrzewamy, by na taśmach było cokolwiek mogącego doprowadzić kogokolwiek do wniosku, Ĺźe starano się coś zataić bądĹş kontrolerzy mogli nie wypełniać właściwie swoich obowiązkĂłw”.

Następnie raport stwierdzal, że nie podejrzewa się osoby, która zniszczyła taśmę o złe zamiary, a sam zainteresowany podkreśla, że dziś uczyniłby podobnie czyli zgodnie ze swoimi przekonaniami.

Mead w konkluzji sugerował ukaranie winnego karą administracyjną za utrudnienie swoim działaniem prac osób badających okoliczności wypadków.

Rzecznik FAA, Greg Martin podkreślił, że jego agencja przez cały czas współpracowała z Komisją w sposób właściwy i tylko dzięki temu cała sprawa dotarła w ogóle do wiadomości jej członków.

Ponadto Martin zapowiedział wyciągnięcie wniosków dyscyplinarnych wobec osoby odpowiedzialnej za zniszczenie taśm. Nigdy jednak nie ujawniono czy i jakie wnioski wyciągnięto.

Departament Sprawiedliwości nie znalazł również śladów mogących wskazywać na kryminalny aspekt całej sprawy.

Komisja zamknęła ten rozdział definitywnie.

Nie ulega wątpliwości, Ĺźe owe taśmy mogły przyczynić się do wyjaśnienia wielu wątpliwości. Ich zniszczenie na pewno w tym nie pomogło. Wyniki przesłuchań mĂłwiące, Ĺźe taśmy zniszczono pomiędzy grudniem, a lutym są absurdalne. PrzecieĹź to nieprawdopodobne, Ĺźeby nikt nie wspomniał o nich policji, ludziom z FBI, NTSB, FAA, przez pół roku! A na to wygląda, skoro nie zdołano ustalić, kiedy dokładnie zostały zniszczone. Ewidentne kłamstwo. Na tych taśmach musiało być coś, co zmusiło władze do ich zniszczenia. Coś na tyle niebezpiecznego, Ĺźe wmĂłwiono co najmniej 16 osobom biorącym udział w nagraniach, Ĺźe taśmy nie ma. I mają milczeć. Wszelkie nagrania w lotnictwie zabezpiecza się natychmiast po wypadku. Poza tym wszystkie nagrania w ogĂłle przechowywane są, zgodnie z międzynarodowymi wymogami, przez miesiąc. Po to, gdyby okazały się potrzebne do przyjrzenia się najdrobniejszej nieprawidłowości, ktĂłra moĹźe zostać zgłoszona nawet po kilku, czy kilkunastu dniach. Dochodzeniowcy rekwirujący taśmy musieli mieć pewność, Ĺźe mają wszystko. Nie poinformowanie ich o tym, Ĺźe istnieje jeszcze jakiś materiał, w trakcie późniejszych wielu przesłuchań, nie jest prawdopodobne. A zatajenie tego musiałoby być potraktowane w kategoriach przestępstwa. Wobec wszystkich biorących w tym nagraniu osĂłb. Być moĹźe jakieś sczegĂłlne przepisy każą Amerykanom trzymać pewne dokumenty pół roku i dlatego tyle musiało minąć, Ĺźeby zostały uznane za zniszczone. Nie wiem. Wiem jednak, Ĺźe cała ta historia jest ogromnym oszustwem i ewidentnym przykładem chęci ukrycia prawdy. Nie biorę w ogĂłle pod uwagę, samemu będąc Supervisor’em od wielu lat, bym mĂłgł bezkarnie postąpić w podobny sposĂłb. To w ogĂłle nie przyszloby mi do głowy. Jest to niedopuszczalne zniszczenie dowodĂłw, nawet jeśli załoĹźyć, Ĺźe nagrania te nie były miarodajne lub były obarczone zbyt duĹźym ładunkiem emocjonalnym. Po pierwsze, przy największej sile uporu, mĂłgłbym otrzymać od kierownictwa, na wniosek ktĂłrego dokonano nagrania co najwyĹźej kopię! Nikt, nigdy nie wydałby oryginału. I tak teĹź musiało być w Ameryce. Dlatego cały ten medialny szum wokół tej sprawy uwaĹźam za wielką dezinformację. A po wtĂłre, gdybym jednak zniszczył taką taśmę, zostałbym w trybie przyspieszonym, oskarĹźony, skazany i wrzucony do lochu. W tempie niewyobraĹźalnym nawet dla ministra Ziobry. I to nawet wtedy, gdyby rzecz dotyczyła przesłanki do kolizji lub drobnego incydentu. A co dopiero w przypadku narodowego dramatu z uĹźyciem 4 samolotĂłw?

Zapis tej kontrolerskiej „spowiedzi” jest kluczem do zrozumienia sposobu realizacji zamachĂłw. W mniej lub bardziej bezpośredni sposĂłb zostali w to wplątani właśnie kontrolerzy z Kontroli Obszaru Boston. Pięciu ludzi. Pomiędzy 08:13 i 08:44. Chodzi o te 31 minut! I o tych pięciu kontrolerĂłw. Interesujące nas samoloty znajdowały się pod kontrolą Bostonu, kiedy zaczęły się pierwsze symptomy nieszczęścia. I to w tym czasie jest najwięcej niewiadomych. A jedyne nagranie zrobione „na Ĺźywo” po tych zajściach zostało zniszczone.

Gdybyśmy mieli moĹźliwość je odsłuchać, uzyskalibyśmy najwaĹźniejsze informacje. Według zebranych przeze mnie danych na stanowiskach operacyjnych pracowali wĂłwczas: Pete Zalewski, Lino Martins, Tom Roberts i Mark Hodgkins. Szefem zmiany był Glenn Michael. Mimo, iĹź bardzo niewielu kontrolerĂłw opowiedziało światu swoje wraĹźenia z tamtego dnia, to kilku jednak to uczyniło. Nie ma wśrĂłd nich nigdzie, poza Roberts’em, nazwisk ludzi z grupy z Bostonu. Sam Roberts powiedział zresztą mediom tylko to, co i tak dociekliwi reporterzy juĹź wiedzieli. Ĺťe lawina ruszyła właśnie w sektorze Boston, bo tam po raz pierwszy ustała łączność z samolotem AAL 11. Nie była to odkrywcza wypowiedĹş, a i nie wniosła nic do sprawy. A przecieĹź w Bostonie, w czasie tych 31 minut zdarzyło się właściwie wszystko.

08:13 ustała łączność z AAL 11.

08:17 usłyszano przez radio pierwszy krzyk

08:20 ustał odczyt transpondera samolotu AAL 11

08:21 AAL 11 zboczył z kursu

08:24 AAL 11 zakręcił o 100 stopni na południe

W tym czasie Boston już informował na bieżąco o wydarzeniach NEADS (112)

08:24 usłyszano głos „porywacza”: - Mamy kilka samolotĂłw!

08:25 Kontrola Boston poinformowała o sytuacji Centrum Operacji Regionalnych Nowej Anglii, Centrum Dowodzenia Systemem Kontroli Ruchu Lotniczego oraz Centrum Kontroli Obszaru w Nowym Jorku.

08:33 usłyszano transmisję z AAL 11 (?): - Niech nikt się nie rusza! Wracamy do lotniska. Nie róbcie żadnych głupich ruchów!

08:34 Kontrola Boston poprosiła Radarową Kontrolę Zbliżania Cape, zlokalizowaną w bazie OTIS (!) o powiadomienie o wszystkim wojska

08:36 NORAD oficjalnie dowiedziało się o sytuacji

08:39 AAL 11 przeleciał nad elektrownią atomową w Indian Point

08:46 NORAD podjął pierwsze działania.


112 - North East Air Defence Sector – PĂłlnocno-Wschodni Sektor Obrony Powietrznej USA .

CDN