Dodano: 29.10.15 - 12:34 | Dział: Głos Polonii

Czterdzieści lat minęło

Człowiek oderwany od rzeczywistości szwankuje niczym podcięte drzewo. Każdemu tęskno do ojczyzny, bo żaden obcy kraj nie zdoła zastąpić rodzinnego domu. Smutno tu i obco, inne ulice, domy i drzewa. Inaczej mówią ludzie i coraz mniej życzliwości, a jeśli nawet jakaś się pojawia, to zda się sztuczna i mało wiarygodna. Amerykański uśmiech od ucha do ucha, wszyscy mają się uśmiechać, ale nie zawsze znajdują powód do radości. Coraz trudniej spotkać ten osławiony dobrobyt. Wiele rzeczy choćby ta rzeka z miodem należy już do przeszłości. Póki co żyjemy. Każdego dnia zżera nas tęsknota, a kiedy nadchodzą święta uczucie to się nasila. Potrzebujemy polskości i powrotu do korzeni. Jesień jest szczególną porą roku, która każe powracać do naszych starych chat istniejących jedynie we wspomnieniach. Zaprasza do modlitwy i pochylenia czoła nad grobami bliskich. Tam nasz dom gdzie uśpione mogiły, często zapomniane. Wszystkie drogi do nich prowadzą niczym do Rzymu, nie możemy z nich zboczyć bo jeśli my zapomnimy, kto będzie chciał pamiętać o nas. Nie musimy udawać Amerykanów, mamy własną kulturę, piękny język i wielowiekowe tradycje, których inni mogą nam pozazdrościć. Za wszelką cenę powinniśmy pielęgnować wszystko, co polskie, szczególnie za granicą. Jeśli nic po nas nie pozostanie, z czego czerpać będą następne pokolenia.

Są jednak ludzie, którym się chce krzewić kulturę przywiezioną z nad Wisły. W podróż zabiera się niezbędne rzeczy, Alina Szymczyk do swej walizki włożyła pięć tomików poezji i cały zestaw tradycji ludowych. Nie znam tutaj takiej osoby, która wiedzą w tym temacie dorównałaby Alinie. Nie wszyscy lubimy obrzędy i tradycje, ale one wyrosły z nas, a my wzrastaliśmy z nimi. To dzieła naszych ojców i dziadów. Każdy zakątek na ziemi ma coś własnego i niekoniecznie musi być to majątek. Trzeba mieć w sobie wiele ducha i sił, ale przede wszystkim chęci, by coś robić stale i w tym nie ustawać. Są ludzie, którzy coś robią, ale tylko jednorazowo. Słomiany zapał szybko gaśnie i cała sprawa się kończy. Można jednak trwać w czymś kilkanaście lat i ciągle się rozwijać. Tak ma właśnie Alina Szymczyk. Wciąż coś tworzy: a to dożynki, Jasełka, Mękę Pańską, scenki biblijne, spotkania patriotyczne. Jest wszędzie tam, gdzie powinien być prawdziwy patriota. Nie zapomina o Polsce i dorobku wielkich rodaków, o ważnych rocznicach i świętach. Otrzymała wiele talentów, które wciąż pomnaża: tańczy, śpiewa, pisze wiersze i maluje. Założyła teatr ludowy, stworzyła kapelę, kieruje Zrzeszeniem Literatów, a czasu ma tyle samo, co każdy.

W piątek u JezuitĂłw miała swĂłj wieczĂłr: czterdziestolecie pracy artystycznej połączony z promocją najnowszego tomiku” Wołanie w ciszy”, ktĂłry miałem przyjemność prowadzić. Nie zabrakło teĹź miejsca dla Jana Pawła II, o ktĂłrym Alina zawsze pamięta. Ośrodek Jezuicki od kilkunastu lat jest przystanią dla poetĂłw. Tutaj odbywają się róşne uroczystości. Ojcowie Jezuici potrafią stworzyć prawdziwy dom dla wszystkich; dla Boga i ludzi. Za granicą powinniśmy się jednoczyć, ale nie kaĹźdy to rozumie i nie wszyscy tego pragną.

Alina Szymczyk, to osoba nietuzinkowa. Głęboko wierząca, wraĹźliwa na krzywdę ludzką, o wielkim sercu, obdarzona charyzmą, a przy tym niezwykle pracowita. Tak napisał o autorce „Wołania w ciszy” Maciej Zarębski i trudno się z tą opinią nie zgodzić. A. Szymczyk zna wielu wybitnych ludzi w Polsce, z ktĂłrymi utrzymuje bliskie kontakty. Przez wiele lat kierowała ośrodkami kultury, organizowała sporo imprez z nią związanych. Czterdzieści lat na scenie robi swoje i to naleĹźałoby uszanować. Cieszę się, Ĺźe powracają dawne czasy kiedy to wszystkie krzesła w JOM były zapełnione. Tak właśnie było w piątkowy wieczĂłr. Wiersze obok autorki recytowali przyjaciele, przygrywała kapela w pełnym składzie. Śpiewano pieśni kościelne i patriotyczne. WśrĂłd znakomitej widowni zasiadał konsul, prezesi klubĂłw i oczywiście gospodarze. Nie zabrakło dawnych członkĂłw Teatru Rzepicha. Znakomita ciepła atmosfera i piękna dekoracja dodawały temu spotkaniu uroku. To miło jak ludzie potrafią docenić czyjąś pracę i poświęcenie. Były upominki i bukiety kwiatĂłw. Gratulacjom nie było końca. Takie wieczory na długo pozostają w sercu i pamięci. Niewielu z piszących moĹźe się pochwalić takim dorobkiem i wieczorem.

Władysław Panasiuk
FOT.: Ryszard Siek
Chicago