Dodano: 11.11.15 - 20:49 | Dział: Kworum poetów

Nostalgiczny powiew wiatru! (D. S.)

Wiatr nuci smętną nutę,
Liście lecą z drzew jakby za pokutę,
Kołyszące się drzewa szumem swym zawodzą,
Do każdego grobu najbliżsi podchodzą,

W zniczach płomień tli się jakby jaśniej,
Wyznacza kierunek zanim całkiem zgaśnie.
Ciepłem swym ogrzewa zgęstniałe powietrze,
Smutek i nadzieja pląsają na wietrze.

Kolorowe kwiaty ozdabiają Datę,
Dzień wielkiej radości i bolesną stratę,
Wielobarwne liście wieniec utworzyły,
Wyścieliły chodnik do każdej mogiły,

Panująca cisza daje ukojenie,
Zmusza do refleksji nad ludzkim istnieniem,
Tutaj nawet ptaki dają inne dźwięki,
Rysując w pamięci Boga wielkie męki.








Dorota Sidor