Dodano: 15.04.16 - 18:34 | Dział: Prosto z mostu

Linia duraczenia i walki

Szanowni Państwo!

Mieszkająca od lat w ParyĹźu pisarka i dziennikarka Anna Bojarska mawiała, Ĺźe „od polityki uciec niepodobna” . To oczywiście prawda nie tylko dlatego, Ĺźe nie ma takiej rzeczy, ktĂłrej nie moĹźna by wykorzystać dla potrzeb polityki, ale rĂłwnieĹź dlatego, Ĺźe w miarę rozszerzania się kompetencji państwa, wszystkie aspekty Ĺźycia nabierają politycznego znaczenia. W rezultacie od polityki uciec niepodobna, tak samo, jak od karabinu maszynowego, ktĂłry kaĹźdego uciekiniera, czy, dajmy na to, kaĹźdego uchodĹşcę zawsze dogoni. Nabiera to szczegĂłlnej aktualności zwłaszcza w dzisiejszych czasach, kiedy to w Unii Europejskiej, a takĹźe poza nią, mamy do czynienia z rewolucją komunistyczną w pełnym natarciu, w wykorzystaniem instytucji unijnych i instytucji poszczegĂłlnych państw członkowskich. Jeśli nie zawsze zdajemy sobie z tego sprawę, to dlatego, ze rewolucja ta prowadzona jest według innej strategii, niĹź tak, ktĂłra znamy. My bowiem poznaliśmy strategię bolszewicką, ktĂłra składała się z trzech elementĂłw: gwałtownej zmiany stosunkĂłw własnościowych, masowego terroru i masowego duraczenia, czyli indoktrynacji.

Obecnie rewolucja komunistyczna prowadzona jest według strategii zalecanej jeszcze w latach 20-tych XX wieku przez włoskiego komunistę Antoniego Gramsciego. Gramsci główne pole bitwy rewolucyjnej umieścił w sferze ludzkiej świadomości, w sferze kultury, w związku z czym w nowej strategii na plan pierwszy wysunęło się masowe duraczenie, ktĂłre realizowane jest przy pomocy piekielnej triady w postaci państwowego monopolu edukacyjnego, mediĂłw i przemysłu rozrywkowego. Narzędzia terroru są stworzone; wystarczy przejrzeć ustawodawstwo – ale nie są stosowane w skali masowej po pierwsze dlatego, Ĺźe masowe duraczenie przynosi znakomite rezultaty, a po drugie – by przedwcześnie nie płoszyć potencjalnych ofiar. Człowiek terroryzowany wie, Ĺźe jest terroryzowany i czeka, kiedy terror zelĹźeje lub ustanie, a cały czas myśli po swojemu. Tymczasem człowiek zoperowany przy pomocy wspomnianej piekielnej triady, nie wie, Ĺźe został zoperowany. Nie wie, Ĺźe Ĺźyje juĹź w rzeczywistości podstawionej, myśli, Ĺźe to wszystko naprawdę, więc moĹźna go „w kaĹźdą formę ulepić” .

ChociaĹź strategia rewolucyjna się zmieniła, to cele komunistycznej rewolucji cały czas pozostają takie same. Pierwszym celem jest bowiem wyhodowanie człowieka sowieckiego. Człowiek sowiecki tym się róşni od normalnego człowieka, Ĺźe wyrzekł się wolnej woli. To się robi raz na zawsze; kto się wolnej woli wyrzeknie, juĹź nigdy jej nie odzyskuje. Dlatego człowiek sowiecki nie moĹźe Ĺźyć w normalnym świecie, bo w normalnym świecie trzeba nieustannie dokonywać samodzielnych wyborĂłw, czego on juĹź nie potrafi. Dlatego drugim celem komunistycznej rewolucji jest stworzenie człowiekom sowieckim środowiska, w ktĂłrym mogliby oni Ĺźyć. Tym środowiskiem jest państwo totalitarne, ktĂłre tym się charakteryzuje, Ĺźe nie toleruje Ĺźadnej władzy poza własną, a więc – władzy rodzicielskiej, władzy religijnej, a takĹźe władzy właściciela nad rzeczą – bo to wszystko są władze i w dodatku autonomiczne względem państwowej. Ale w tej strategii moĹźna wyróşnić dwie fazy. Pierwsza – ktĂłrą właśnie obserwujemy – polega na systematycznym niszczeniu wszelkich organicznych więzi społecznych, takich jak rodzina, religia, czy własność po to, by w fazie drugiej, na wytworzonej w ten sposĂłb pustyni, w ktĂłrej ludzie nie będą mieli juĹź Ĺźadnego punktu oparcia, podporządkować ich reĹźymowi totalitarnego państwa.

Dlatego teĹź obserwujemy nasilającą się walkę z rodziną, do ktĂłrej, pod pretekstem zwalczania przemocy, wprowadza się urzędnika państwowego w charakterze arbitra, ktĂłry ma ostatnie słowo, obserwujemy walkę z Kościołem, ktĂłry z jednej strony podstępnie wciągany jest w rozmaite „dialogi na cztery nogi” , a z drugiej – atakowany za „nietolerancję” wobec sodomitĂłw, czy gomorytĂłw, wreszcie – wyszydzany przez niezmiennie zadowolonych ze swego rozumu ateistĂłw, ktĂłrzy na uĹźytek ostatniej demonstracji w Warszawie przebrali się w kostiumy imitujące liturgiczne szaty biskupĂłw, czy habity zakonne i trzymali w ręku krzyĹźe – zamiast przywdziać stroje czekistĂłw i wystąpić pod bolszewickimi emblematami sierpa i młota. NajwyraĹşniej trochę się bolszewickich korzeni wstydzą, a moĹźe zakazali im tego oficerowie prowadzący z Wojskowych SłuĹźb Informacyjnych, ktĂłre w rewolucję komunistyczną w Polsce wspierają co najmniej z takim samym zaangaĹźowaniem, jak środowisko skupione wokół „Gazety Wyborczej”? Wreszcie – obserwujemy walkę z własnością prywatną. Na skutek przejmowania przez państwo coraz to nowych kompetencji w dziedzinie gospodarczej, własność coraz bardziej przypomina orła wypchanego. Ma on niby to samo, co orzeł Ĺźywy: dziĂłb, skrzydła a nawet szpony, tyle Ĺźe – nie lata. W rezultacie w sprawach własnościowych coraz mniej ma do powiedzenia właściciel, a coraz więcej – urzędnicy, dobierani oczywiście według klucza politycznego. CzyĹź w tej sytuacji moĹźemy się dziwić, Ĺźe politycznego zabarwienia nabiera kaĹźdy aspekt Ĺźycia, Ĺźe od polityki uciec niepodobna?








Stanisław Michalkiewicz
14 kwietnia 2016 r.

Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza z cyklu „Myśląc Ojczyzna” jest emitowany w Radiu Maryja w kaĹźdy czwartek o godz. 7.00 i 17.50. Komentarze nie są emitowane podczas przerwy wakacyjnej w lipcu i sierpniu.