Dodano: 01.05.16 - 20:05 | Dział: Godne uwagi

Morze nasze morze

(dziejowe rejsy)



Wiatr, co powiewał nad polską krainą unosił smutki i Ĺźale w niebiosa, a okręt zdarzeń wciąż płynął i płynął…
Brakowało portu i tęgiej kotwicy, by burzom nie oddać ostatniego żagla, ustawały wichry, co dmuchały w płótno i okręt zupełnie w półmroku zaginął.
Dryfując bez końca rozwścieczał załogę, ktĂłrej sĂłl czarna wargi opaliła, na maszcie bandera biało – czerwona, przez wichry targana – niczym wąż się wiła. Na horyzoncie fale i niebo draĹźniły oczy przywykłe do lądu, nie było wyspy, co błyszczy nadzieją i coraz dalej, i dalej, od lądu. Morze się gniewało bijąc w burty mściwie, wiatr przewracał fale niczym oszalały, a BĂłg spoglądał z nieba litościwie, na człowieka, ktĂłry wydawał się mały.

Pioruny biły w okręt nieustannie rozdzierając płachty nocnego orszaku, a odgłosy nieba wicher przełamywał i uderzał ciszą podobną do zmroku. Choć się wydawało, że już zatoniemy, znów z nocnej topieli nasz okręt wypływał, a z nim nadzieja podobna do światła.
Wolność jest piękna, choć bywa niełatwa.

O świcie raz jeszcze potargane żagle wzbiły się na maszcie jak orzeł nad górą, by z martwych powstać, by wstąpić znów w życie, by móc się oprzeć wichrowi i chmurom. I wyszło słońce dawno niewidziane, by się podzielić swoim szczęściem z wodą, by rozjaśnić flagę i orła osuszyć, by się położyć nad błękitną wodą.
Zmęczona załoga w trwodze i upadku nadziei do serca jak tlenu nabrała, i dziękowała Bogu za życie, które powoli noc ta - zabierała. I choć udręczona śpiewała pieśń chwały i psalmy treścią trafiała w niebiosa, a na ich czołach krople powstawały jak na młodej trawie krystaliczna rosa.

Płynęli spokojnie, wiatr żagle nadymał i gwiazdy nocą kurs im wskazywały, a razem z nimi czas spokojnie płynął, i nimfy melodie im grały.
Na morzu szybko zmienia się pogoda i niczym szczęście, co ledwo zabłyśnie, nie pozwala długo cieszyć się swym blaskiem i jako bańka mydlana znów pryśnie.
Od nowa wichry rozkołyszą fale i piorun otworzy niebieskie przestworza, i staną się zmorą biednych marynarzy, ktĂłrych przywiązały marzenia do morza. Dzień w noc się zamieni, krzykną błyskawice, otworzą się serca na wielką nadzieję, zaświecą piorunem marynarskie lica i mokre czoła wiatr ciepły owieje. I zdmuchnie dumę z Ĺźywego posągu, zwilĹźy powieki łzą, co płynie z oka i niczym dzwonem ich sercem uderzy…

A dumny człowiek znów zęby zaciśnie i przyjmie baty, co skórę mu złoją, i w tej zadumie krzyknie z całej siły; że Polska zawsze jest Ojczyzną moją!
I popłynie okręt, choć martwe jest morze, nie odda bandery dumnej na swym maszcie, a kiedy sztorm znów kurs jego zakłóci, popłynie dalej
– kotwicy nie rzuci -

Władysław Panasiuk