Dodano: 19.10.16 - 21:59 | Dział: Prosto z mostu

Chwila wytchnienia

JuĹź się wydawało, Ĺźe lawina społecznych protestĂłw przeciwko rządowi będzie toczyła się coraz szybciej, zagarniając po drodze kolejne środowiska – a tymczasem wszystko ucichło z dnia na dzień i tylko „kobiety” z ktĂłrych nie do końca wyparowała wścieklizna, z rozpędu krytykują prezesa Kaczyńskiego, chociaĹź PiS w sprawie odrzucenia społecznego projektu ustawy aborcyjnej głosował prawie w całości tak samo, jak Platforma Obywatelska. Nie wiadomo zatem, czy posągowa pani Małgorzata Kidawa-Błońska, ktĂłrą moĹźna juĹź z daleka rozpoznać po zębach („babciu, dlaczego masz takie wielkie zęby?” - dopytywał się Czerwony Kapturek) urządza konferencje prasowe, bo jeszcze nie przeszła jej wścieklizna, czy teĹź w Wojskowych SłuĹźbach Informacyjnych pojawiły się jakieś zawirowania – ale od kilku dni nie mieliśmy w naszym nieszczęśliwym kraju Ĺźadnego protestu społecznego. Wszystko wskazuje na to, Ĺźe ten zagadkowy zanik społecznych protestĂłw przeciwko „faszyzmowi” i za „praworządnością” musiał zostać nagle zarządzony i to przez ten sam ośrodek, ktĂłry wcześniej, wykonując zadania zlecone przez Naszą Złotą Panią, tak energicznie je ekscytował. Warto tedy zwrĂłcić uwagę, Ĺźe nastąpiło to zaraz po ogłoszeniu przez rząd, a konkretnie – przez znienawidzonego ministra Macierewicza, Ĺźe Polska odstąpiła od kontraktu z francuskim „Airbusem” na sprzedaĹź naszemu nieszczęśliwemu krajowi, to znaczy – naszej niezwyciężonej armii śmigłowcĂłw „Caracal” . Ĺťeby lepiej zrozumieć związek przyczynowy między tymi dwoma wydarzeniami, musimy cofnąć się w czasie do roku 2012, kiedy to zapadła decyzja o dokonaniu takiego zakupu dla naszej niezwyciężonej. W roku 2012 trwały jeszcze skutki „resetu” dokonanego 17 września 2009 roku przez prezydenta Obamę w stosunkach amerykańsko-rosyjskich. Stany Zjednoczone wycofały się z aktywnej polityki w Europie Wschodniej, w związku z tym nasz nieszczęśliwy kraj znalazł się pod kuratelą strategicznych partnerĂłw, to znaczy – Niemiec i Rosji. Nic zatem dziwnego, Ĺźe w tej sytuacji śmigłowce moĹźna było kupić tylko we Francji, ktĂłrą prezydent Hollande stopniowo przekształca w rodzaj owczarka niemieckiego. ToteĹź pierwszorzędni fachowcy z Ăłwczesnego MON rozpoczęli Ĺźmudne negocjacje, w następstwie ktĂłrych okazało się, Ĺźe Polska ma za śmigłowce „Caracal” zapłacić słodkiej Francji aĹź 13 mld złotych – bo cena jednego aparatu sprzedanego Polsce dlaczegoś była aĹź dwukrotnie wyĹźsza, niĹź cena tych śmigłowcĂłw sprzedawanych wcześniej innym krajom. Gdyby nawet była taka sama, to i tak z samego kurzu, jaki podnosi się przy przeliczaniu takich pieniędzy, moĹźna wykroić mnĂłstwo fortun wystarczających na załoĹźenie starych rodzin – a tu jeszcze taka róşnica w cenie! Sprawia ona, Ĺźe pojawiły się podejrzenia, iĹź transakcji towarzyszyły przepływy wielkich pieniędzy pod stołem. Nie pociągnęłoby to za sobą Ĺźadnych następstw, gdyby nie to, Ĺźe prezydent Obama w roku 2013 zresetował swĂłj poprzedni reset, USA powrĂłciły do aktywnej polityki w Europie Wschodniej, w związku z czym Polska ponownie dostała się pod kuratelę amerykańska – tym razem chyba na dobre. Tymczasem negocjacje musiały juĹź wejść w taką fazę, Ĺźe pieniądze spod stołu mogły zostać juĹź nawet wydane. W tej sytuacji pan prezydent Komorowski, najwyraĹşniej przechodząc do porządku nad tym, Ĺźe amerykańska siekiera została juĹź do pruskiego pniaka przyłoĹźona, a Stronnictwo Pruskie i jego partyjna ekspozytura zostanie zepchnięta z pozycji lidera tubylczej sceny politycznej na rzecz ekspozytury Stronnictwa Amerykańsko-Ĺťydowskiego, rzutem na taśmę, w kwietniu 2015 roku zatwierdził francuski śmigłowiec do prĂłb. Ale juĹź wkrĂłtce przestał być prezydentem, a jesienią powstał rząd PiS, ktĂłry właśnie od kontraktu odstąpił, motywując to niedostateczną troską strony francuskiej o tak zwany „offset”. Jak tam było, tak tam było – ale, jeśli pieniądze zostały wzięte, a zwłaszcza - wydane, stworzyło to szalenie kłopotliwą sytuację. Tedy jak ręką odjął zakończyły się wszelkie społeczne protesty, bo juĹźci – nie czas Ĺźałować róş, nawet, a moĹźe zwłaszcza w postaci nadętego pana prezesa Andrzeja Rzeplińskiego z tym całym jego Trybunałem, gdy płoną lasy, to znaczy – gdy trzeba będzie – co nie daj BoĹźe – oddawać pieniądze. Grozę sytuacji powiększył jeszcze „list otwarty” , jaki prezes „Airbusa” wystosował do pani premier Beaty Szydło. Było to z pewnością pierwsze powaĹźne ostrzeĹźenie, po ktĂłrym moĹźna się było spodziewać ujawnienia, kto ile wziął, a nawet – gdzie schował szmalec. Tedy soldateska, ktĂłra w takich razach zawsze wysuwa do przodu mięso armatnie, wystawiła w charakterze harcownikĂłw cywilĂłw w osobach byłych ministrĂłw obrony Tomasza Siemoniaka i Bogdana Klicha oraz byłego prezydenta Bronisława Komorowskiego, ktĂłrzy nie szczędzili rządowi, a zwłaszcza – znienawidzonemu ministrowi Macierewiczowi słów krytyki – Ĺźe to niby sferę obronności ogarnia „szaleństwo”. Z jednej strony Bogdan Klich, z zawodu psychiatra, moĹźe takie rzeczy diagnozować, ale w drugiej strony niepodobna nie zauwaĹźyć, Ĺźe jeśli to nawet szaleństwo, to jednak takie, w ktĂłrym jest metoda. Chodzi o to, Ĺźe ogłoszenie przez ministra Macierewicza decyzji o odstąpieniu rządu od kontraktu na zakup śmigłowcĂłw „Caracal” zbiegło się z ogłoszeniem nominacji na stanowisko wiceministra spraw zagranicznych w Warszawie Amerykanina, pana Roberta Greya, ktĂłry w MSZ zajmuje się „dyplomacją ekonomiczną” , cokolwiek by to miało znaczyć. Pierwsze efekty tej „dyplomacji ekonomicznej” właśnie objawiły się w postaci odstąpienia od kontraktu z Francuzami i zapowiedzi zakupu – na razie tylko dwĂłch – śmigłowcĂłw dla naszej niezwyciężonej armii w Mielcu, gdzie funkcjonuje amerykańska firma Sikorsky Aircraft. Gdyby zatem Francuzi puścili farbę, kto ile wziął i gdzie schował, to mogłoby się niebezpiecznie zakotłować, bo wprawdzie Nasz NajwaĹźniejszy Sojusznik wciągnął starych kiejkutĂłw na listę „naszych sukinsynĂłw”, ale nie będzie tolerował biznesowych skokĂłw na boki. W tej sytuacji trzeba było natychmiast nałoĹźyć surdynę na wszelkie społeczne protesty i tylko posągowa pani Kidawa-Błońska nie skapowała, co się dzieje i nadal wysadza te tory i wysadza. Tymczasem najgorsze w postaci puszczenia przez FrancuzĂłw farby zostało chyba zaĹźegnane, bo MON zapowiedziało rozpisanie nowego przetargu na śmigłowce, więc jeśli Francuzi zechcą wziąć w nim udział, to muszą zacisnąć zęby i milczeć roztropnie, zatem RAZWIEDUPR moĹźe odetchnąć. Czy da teĹź odetchnąć rządowi, czy teĹź zadziwi wszystkich swoja niewdzięcznością, niczym kiedyś Austria – zobaczymy juĹź wkrĂłtce.

Tymczasem wojna – wojną, bo pięknie róşnić się trzeba, ale gdy chodzi o sprawy naprawdę waĹźne, to odĹźywa porozumienie ponad podziałami. Tak było przy odrzucaniu społecznego projektu ustawy w sprawie zakazu aborcji, i tak się stało przy głosowaniu nad zezwoleniem na ratyfikację umowy CETA o „wolnym handlu” Unii Europejskiej z Kanadą. Warto zwrĂłcić uwagę, Ĺźe umowy ta liczy ponad 1000 stron, więc jasne jest, Ĺźe jej przedmiotem nie jest Ĺźaden „wolny handel” , tylko coś całkiem innego. Gdyby między UE i Kanadą rzeczywiście była zawarta umowa o wolnym handlu, to powinna składać się z dwĂłch krĂłtkich zdań i aneksu. Zdanie pierwsze powinno brzmieć, Ĺźe w stosunkach między UE i Kanadą wprowadza się wolny handel, a zdanie drugie – Ĺźe uchyla się wszelkie regulacje sprzeczne z zasadami wolnego handlu. W aneksie zaś powinien znaleźć się rejestr regulacji uchylonych w tym trybie. Aneks musiałby waĹźyć co najmniej z 50 kilogramĂłw – ale to wszystko. Zasady wolnego handlu są bowiem następujące: sprzedający moĹźe sprzedać co tylko chce, komu chce i gdzie chce, a kupujący moĹźe kupić co chce, kiedy chce i u kogo chce. Co więcej jest – od złego jest. Jeśli zatem umowa CETA liczy ponad 1000 stron to znaczy, Ĺźe jej celem jest ustanowienie w stosunkach między UE i Kanadą handlu drobiazgowo reglamentowanego, ktĂłrego koszty będą obciążały niezliczone biurokratyczne pijawki. Z czegoś takiego nic dobrego wyniknąć nie moĹźe – ale poniewaĹź ratyfikację tej umowy „zaleciła” biurokracja brukselska, to zarĂłwno obĂłz zdrady i zaprzaństwa, jak i obĂłz płomiennych szermierzy niepodległości zalecił ratyfikację – chociaĹź moĹźe nie do końca szczerze, bo ma ona nastąpić większością co najmniej dwĂłch trzecich głosĂłw. Protestuje za to PSL, twierdząc, Ĺźe umowa CETA jest sprzeczna z interesem „polskiej wsi”. Pewnie tak jest, ale dlatego, Ĺźe jej przedmiotem nie jest wolny handel. Gdyby bowiem w Polsce panowała wolność gospodarcza, to „polska wieś” by sobie z konkurencją poradziła tak samo, jak radzą sobie z konkurencją wielkoobszarowych, uprzemysłowionych gospodarstw amerykańscy Amisze. Będąc w Pensylwanii odwiedziłem powiat Lancaster w ktĂłrym mieszkają Amisze. Prowadzą oni gospodarstwa rodzinne, a dodatku bez uĹźywania elektryczności i chemikaliĂłw. PoniewaĹź ta powściągliwość wynika z zasad ich religii, Ĺźywność przez nich sprzedawana cieszy się wielkim popytem wśrĂłd zwolennikĂłw tzw. ”zdrowego odĹźywiania”. Raz w tygodniu urządzane są „targi farmerskie” na ktĂłrych Amisze sprzedają swoje produkty – rĂłwnieĹź w postaci przetworzonej. Na te targi zjeĹźdĹźają się tłumy rĂłwnieĹź z innych stanĂłw, dzięki czemu rodzinne gospodarstwa AmiszĂłw kwitną ekonomicznie. Myślę, Ĺźe podobnie jest w przypadku kanadyjskich menonitĂłw, ktĂłrych skupiska są w rejonie Waterloo – Kitchener niedaleko Toronto, ale ich gospodarstw nie oglądałem. Mogą tak prosperować i nie lękać się konkurencji ze strony wielkoobszarowych uprzemysłowionych farm dzięki temu, Ĺźe mogą Ĺźyć po swojemu, podczas gdy w Unii Europejskiej takich moĹźliwości jest z roku na rok coraz mniej – jak to w komunizmie. Tylko Ĺźe PSL jest za komunizmem przeciwko wolności, z czego być moĹźe nawet nie zdaje sobie sprawy.




Stanisław Michalkiewicz
16 paĹşdziernika 2016 r.



Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w kaĹźdym numerze tygodnika „Goniec” (Toronto, Kanada).