Dodano: 24.12.16 - 23:06 | Dział: Kworum poetów

Bóg i dzieła (Agamemnon)

- My dwoje



kłują żądłem milczenia jak dziedziny nieznane
gdy króluje już ciemność, gdzie umarła szlachetność.

***

płyną chmury niewinne, ogród kwiatów dobroci
gdy roślinność zielona niesie kielich ze złota
w róż zapachu słodyczy złoty promień wyzłocił
wino białe ze stągwi jak z potoku winnicy
czuję dzieje że idą, - roześmiała się Ziemia
w swym odwiecznym zdumieniu.

złoty promień słoneczny zszedł już z wyżyn błękitów
delikatnej materii w jądro życia wtopiony
krĂłluj chwilo gdyś piękna –
gdyś odblaskiem stworzenia – BĂłg i dzieła – My dwoje.

cała Ziemia w zachwycie gości słońce w promieniach
wszystkie pola jaśnieją od przestrzeni zórz blasków
Ziemią całą kołysze wraz z lądami – wodami
i przybija do brzegu
wraz z modlitwą co żyje w swoim bladym promieniu.

niech po gwoździach już dziury gdyś odblaskiem stworzenia
– BĂłg i dzieła – My dwoje – się zamienią w gĂłr szczyty
niech przechodzi powoli w świat królewskiej purpury
gdzie króluje już jasność i gdzie Nowa już Ziemia
niesie dobro poznania poprzez szlaki nieznane –
– nieskończoność jest częścią materialnej natury
a skończoność zamyka przed człowiekiem podwoje.




Agamemnon