Dodano: 09.01.17 - 14:38 | Dział: Świat i Ludzie

Turnieje

Obręczą zaciśnięte pamiętne ruiny, ich wielkość przeraża ziemię i niebiosa.
Wdeptane klepisko gladiatorską nogą, wyzwala zapach ludzkiego istnienia.
Z loży dochodzą nieludzkie okrzyki, szyderczego śmiechu rozerwane głosy
i widać oczy zemstą przesiąknięte i twarze ponure bez litości cienia.
Rzymskie Koloseum męczeństwa i strachu, ostatnia droga w cierpieniach i bólu, gdzie ludzkie życie nie miało znaczenia - skinieniem ręki odbierano ducha.

Jękiem opasane kamienne portale, niewinnych modlitwą nasycone bramy,
gdy zmrok zapada dusz białych szeregi, unoszą głowy ścięte mieczem białym.
A wypełniona widownia po brzegi, bawi się, raduje, bije gromkie brawa
- bo śmierć dla innych to zwykła zabawa, co ulgę przynosi i wytchnienie daje.
Minęły wieki i zatarł czas ślady – lecz dawnym klimatem z Koloseum wieje,
żądnych krwi ludzi wcale nie brakuje - masowe są dzisiaj turnieje.

Władysław Panasiuk