Dodano: 29.01.17 - 13:48 | Dział: Świat i Ludzie

Człowiek z tatuażem

Jak świat światem – człowiek zawsze chciał zwrĂłcić na siebie uwagę, czynił to na róşne sposoby, posługiwał się najdziwniejszymi metodami. Chcemy być zauwaĹźeni za wszelką cenę, lubimy wychodzić na szczyty i nic w tym złego, gdy robimy to w sposĂłb oględny, godny i nie uĹźywamy do tego celu obcych plecĂłw. Są dwa rodzaje czy teĹź sposoby zwrĂłcenia na siebie uwagi; pierwszy - urodą, mądrością, talentem; drugi zaś - głupotą.
***
Sposób pierwszy ma swoje uzasadnienie i jest zrozumiały dla większości, natomiast co do drugiego mamy poważne wątpliwości, choć ostatnio głupota zaczyna być modna.
Często nam się wydaje, Ĺźe nikt na nas nie zwraca uwagi, ale są bystrzy ludzie, ktĂłrzy jednym spojrzeniem potrafią prześwietlić do głębi, nawet zajrzeć do wnętrza. By nie być gołosłownym przytoczę anegdotę: Sopot – plaĹźa. Mężczyzna wraca po kąpieli na pozostawiony wcześniej koc, na ktĂłrym widzi kobietę, zauwaĹźywszy, Ĺźe fala porwała mu kąpielĂłwki - przykrył intymne miejsce garnkiem znalezionym w pobliĹźu. Podchodzi do kobiety i przedstawia się: Kowalski – dyrektor Polmozbytu, Ziółkowska – wróşka, odpowiada kobieta. O! to pani odgaduje ludzkie myśli – zagadnął mężczyzna. Owszem! To niech pani mi powie, o czym w tej chwili myślę! Kobieta spojrzała z gĂłry na dół na Kowalskiego. Pan myśli, Ĺźe ten garnek ma dno…
Każdy z nas ma napisane na twarzy kim jest, a w oczach można wyczytać, co we wnętrzu (w duszy) kryje, pierwsze, bystre spojrzenie jest wystawieniem świadectwa o człowieku, ubiór jest jedynie ramą obrazu.
Czy treść książki wyczytamy na okładce? Choćby była nawet skórzana, ostatecznie liczy się tylko zawartość wnętrza. Dobrze jeśli mamy co pokazać!, jeśli nasze wnętrze jest bogatej treści, jeżeli tam zadomowiła się choć odrobina mądrości, kęs dobra, szczypta miłości.
Skąd wiem, że jesteśmy prześwietlani jako ten pan na plaży; choćby stąd, że przeżyłem już swoje, może lubię obserwować ludzi, jestem drobiazgowy, zauważam szczegóły.
Kiedy byłem młodym człowiekiem znalazłem się na okręcie, tradycyjnie cała załoga okrętu miała tatuowane na prawej ręce” kotwicę admiralicji” w otoczeniu trzech mew (nie mylić z mewkami). Została mi więc owa kotwica do dzisiaj, ilekroć witam się z kimś podając rękę, natychmiast zjawia się pytanie: pływałeś!, często odpowiadam – w długach! Nawet taki drobiazg potrafi zwrĂłcić na siebie uwagę. MĂłgłbym to zlikwidować - lecz to jedyna pamiątka pozostała po morzu, dumy się nie zaciera o czym kilkakrotnie pisałem.
Mały emblemat, a potrafi poruszyć ludzkie zmysły i języki napotkanych rozmówców na mej drodze, niekiedy odnajduje wspólnych znajomych, a często wydobywa z ruin pamięci młodość, której część spędziłem właśnie na morzu. Przerwana biegiem czasu nić dawnych znajomości nie często powraca, lecz zdarzyło mi się spleść ręce z podobnymi kotwicami.
MoĹźe są to stare indiańskie metody znaczenia przeszłości, przynaleĹźności do plemienia czy organizacji, oczywiście pomijam tu tatuaĹźe PZPR – oj ! byłoby duĹźo splecionych rąk, a powiązań co nie miara, kolesiĂłw po fachu, wspĂłlnych boĹźkĂłw. Nić znajomości prowadziłaby nie tylko przez kraj, ale nieco dalej, a ile instytucji zaczepiłaby po drodze BĂłg jedyny wie!
Chcemy być wśrĂłd kamer telewizyjnych, lecz na milion ludzi dwugodzinna polonijna telewizja nie wystarczy, walczmy więc o przyznanie dodatkowego czasu, walczmy o dostęp do radia i telewizji zwyczajnych śmiertelnikĂłw. Myślę, Ĺźe większość z nas ma juĹź dość medialnych sprzedawcĂłw domĂłw, samochodĂłw, znudzili się nam domniemani cudotwĂłrcy, wróşbici czy zielarze. Przez dwadzieścia wiosen moĹźe znudzić się nawet własna Ĺźona, a co dopiero od lat niezmieniana, monotonna reklama. Pokazujmy się tam gdzie powinniśmy, rĂłbmy to, co najlepiej potrafimy, do czego jesteśmy powołani, pokazujmy swoje tatuaĹźe – niech ktoś nas zauwaĹźy, rozpozna i powie naleĹźny nam komplement. Ludzie utalentowani chodzą po tej samej ziemi co my, skierujcie na nich kamery, zajrzyjcie do ich bogatej duszy, lepsze to niĹź opowiadanie o cenach marchewki, czy szynki od kości. Naprawdę nikt na takie informacje nie oczekuje, uwagę od rzeczy waĹźkich moĹźna odwrĂłcić na sto innych, moĹźe lepszych sposobĂłw, a juĹź na pewno bardziej interesujących od zastosowania obornika pod drzewka.
Nie moĹźna tego robić, co tak na prawdę przychodzi z wielkim trudem, co ledwo udĹşwigniemy, czego ciężar nas przerasta. RĂłbmy swoje – śpiewał Wojciech Młynarski, rĂłbmy swoje, ale w ramach obowiązujących zasad, predyspozycji i z wyczuciem piękna, ktĂłrego jeszcze wokół nas dosyć.
Wiem - kochamy pieniądze, lubimy stroić, staramy się czymś błysnąć, zaimponować, zachować „naleĹźne nam miejsce w czołówce" ale czy za wszelką cenę!
Nakręcono nawet film o mądrym tytule „pieniądze to nie wszystko” – są niezbędne do zaspokojenia codziennych potrzeb, do egzystencji, ale ich nadmiar powoduje straszną, zakaĹşną i nieuleczalną chorobę człowieka - chciwość. Człowiek zaraĹźony taką chorobą nie posiada granic - jego mottem Ĺźyciowym „zawsze mało”, przy tym stanie rzeczy wygasa wstyd, troska o innych, praktycznie taki człowiek zatraca wszystkie dobre cechy. Drogim, choć nie zawsze eleganckim ubraniem stara się przykryć to, czego posiada najwięcej.
***
Zewnętrzny wygląd choć waĹźny nie jest ozdobą człowieka –najwaĹźniejsza bowiem jest dusza, skarbnica talentĂłw i szlachetnych wartości. Jedynym wyjątkiem są młode, pulchne dziewczyny – to jest ta, choć przemijająca piękność zewnętrzna lecz bez serca i ducha; cóş znaczy!
Jeśli juĹź ktoś nie ma co pokazać, czym zaimponować –moĹźe zastosować wariant drugi: załoĹźyć kolczyki w nos, brwi, wargi, język, a nawet w pępek, moĹźe jeszcze pomalować na czerwono czy zielono potargane włosy. MoĹźe ubrać spodnie z krokiem w kolanach - to jedyny sposĂłb na zwrĂłcenie na siebie uwagi, to jedyny sposĂłb na sukces i upragnioną sławę. Głupota nie boli, moĹźe jedynie trochę przeszkadza, przez nią jednak moĹźna wybić się na szczyty, być zauwaĹźonym; moĹźna zostać niezłym politykiem, biznesmenem lub gwiazdą, czego przykłady moĹźna by mnoĹźyć. MoĹźna rĂłwnieĹź wytatuować całe ciało, a nuĹź ktoś zauwaĹźy, bo wśrĂłd wielkiego tłumu nie przejdzie bez komentarza – człowiek z tatuaĹźem.

Władysław Panasiuk