Dodano: 24.04.17 - 12:29 | Dział: Co w prasie piszczy

„Ucho Prezesa” coraz bliĹźej Urbana

MĂłj przyjaciel Piotr Zaremba od zawsze z wielką troską pilnuje by media konserwatywne nie straciły kontaktu z rzeczywistością i by nie zeszły na manowce obskurantyzmu. I chwała mu za to! Tym razem jednak muszę się z nim nie zgodzić. Bo oto wziął na celownik tekst Ryszarda Makowskiego, ktĂłry na łamach tygodnika „w Sieci” stwierdził w tekście pt. „Ucho Prezesa nabrało finezji bejsbola” między innymi:

Program Roberta GĂłrskiego przestał być przedsięwzięciem stricte kabaretowym, a stał się istotnym elementem wojny opozycji z PiS. Obraz partii rządzącej to nie jest sympatyczna groteska, jak to było w przypadku „Posiedzenia rządu”, gdzie premiera z lekka podszczypywano za haratanie w gałę. W „Uchu Prezesa” Ĺźarty się skończyły. Zastąpił je bezwzględny atak na rządzących.

Makowski wyraźnie podkreśla, że uznaje pełne prawo satyryków także do takiej satyry, ale ma też prawo powiedzieć, że kierunek w którym zmierza to przedsięwzięcie, podoba mu się coraz mniej. I ma rację! W końcu po to są krytycy i komentatorzy, by analizować i komentować.

Zaremba w odpowiedzi, teĹź na łamach „w Sieci”, stwierdza:
Nie rozmawiamy o programie doskonałym, gęstość odcinkĂłw powoduje coraz częściej kryzysy inwencji. Niemniej kiedy osoby sympatyzujące z PiS zaczynają debatę o „Uchu”, kończy się na ogół konkluzją: „GĂłrski był fajny, gdy pokazywał Tuska. A teraz fajny nie jest”. IleĹź razy słyszałem podobny tekst – od Krystyny Pawłowicz po moich znajomych. Nie umiemy się choć uśmiechnąć, kiedy nabijają się z „naszych”. Za duĹźe emocje, za wielka polaryzacja. Tyle Ĺźe gorliwy sympatyk jakiegoś kierunku politycznego, wojujący z satyrą w obronie „swoich”, sam staje się potencjalnym tematem dla satyrykĂłw.
W teorii Makowski niepokoi się przegięciami „Ucha”. A tak naprawdę prowadzi z GĂłrskim wojnę od początku. Pojawiały się juĹź jego teksty pod hasłem „Kto stoi za internetową produkcją?”. Co więcej, Makowski sam para się satyrą, bardzo zaangaĹźowaną po jednej ze stron. Czy jest najlepszym kandydatem na sędziego?

Proponuję byśmy jednak argument o tym, że Makowski też się para satyrą i może być zazdrosny, odłożyli. To broń poręczna, ale obosieczna. W tej logice trzeba by uznać, że żaden pisarz niczego o książce innego autora pisać nie powinien.

Skupmy się lepiej na kluczowej uwadze Makowskiego, ktĂłrą i ja podzielam: „Ucho Prezesa” bije coraz częściej z finezją bejsbola. Tak, teĹź to zauwaĹźam. Podobnie jak dostrzegam, Ĺźe tam gdzie Tuska zaczepiano piĂłrkiem, tu uderza się z pięści. I to z kaĹźdym odcinkiem coraz mocniej. Inteligentna podobno w załoĹźeniu satyra staje się momentami czymś dedykowanym fanom rodziny „Kiepskich”, nakręconym kodziarzom i tracącym finansowe przywileje esbekom.

I nie chodzi o konkretne dowcipy czy obserwacje, zresztą, niewiele mające wspĂłlnego z rzeczywistością. Poczucie, Ĺźe „Ucho Prezesa” zeszło poniĹźej akceptowalnego poziomu, wynika z chamskiego i bardzo dosłownego portretowania opisywanych osĂłb w połączeniu ze zwykłymi kłamstwami na ich temat. To właściwie jedyny stosowany zabieg formalny.

Marginesu na domysły kto jest kim, nie ma. Podobieństwo fizyczne jest całkowite, imiona i funkcje te same. RĂłwnocześnie tak sportretowanym osobom przypisuje się, w konwencji sugerującej dokumentalną dosłowność, zachowania wyłącznie prymitywne, intencje najniĹźsze, a niektĂłrym dodaje się takĹźe debilne dzieci. Potraktowanie zaś niektĂłrych kobiet jest zaś dowodem jakiegoś całkowitego pogubienia, jakiegoś początku brzydkiego starzenia się autorĂłw. Panowie - tak po prostu się nie godzi! Wszystko to razem sprawia, Ĺźe bliĹźej juĹź temu przedsięwzięciu do urbanowego „NIE” niĹź inteligentnemu drapaniu kabareciarzy.

Scenariusz sprawia zresztą wrażenie pisanego przez osoby, które pamiętają otoczenie Jarosława Kaczyńskiego sprzed dekady, dwóch, a to, czego już nie wiedzą, dokładają z opowieści mediów III RP, które z kolei wymyślają na potęgę.

A może autorzy nie wytrzymali nerwowo dość sympatycznych, zdystansowanych, reakcji ze strony środowiska prawicowego, które przyjęło rzecz z humorem? Może dlatego uznali, że trzeba pojechać po bandzie? Nie wiem.

Podkreślam na koniec: to też jest wyłącznie opinia, pewnie mniejszościowa także w naszej redakcji. Ale dla spokoju własnego sumienia chcę ją wyrazić. Chcę powiedzieć, że naprawdę widać iż siła tego ataku nijak się ma do wcześniejszych żartów tego zespołu kabaretowego z ludzi PO-PSL. Jest nieporównywalnie silniejsza i bardziej chamska. I że tę różnicę naprawdę widać.

Autorom życzę wszystkiego najlepszego. Wierzę, że niejedno ciekawe przedstawienie jeszcze zrobią. Szkoda tylko, że aż tak totalnie zwolnili sobie hamulce, tak bardzo poszli w chamski rechot, akurat w walce z tą ekipą, która przy wszystkich wadach i słabościach, naprawdę jest przejęta Polską, naprawdę coś robi i ma w sobie wielokrotnie mniej cynizmu niż którakolwiek z poprzednich.
Szkoda.

Michał Karnowski
wPolityce