Dodano: 15.08.17 - 9:57 | Dział: Na każdy temat

Dwa krĂłtkie teksty – o totalnym pisaniu

I.
Pisz człowiecze, książki czytaj, czas uciecze

Zwykle pisanie sprawia mi przyjemność niewiarygodną. Spełniam się. Bywa, że nienawidzę pisania. Po co to wszystko? Znudzony jestem w tych okolicznościach otaczającej mnie rzeczywistości. A jest ona niezwykła. I co?
Pisanie jest darem. Poeta. Wie o tym kaĹźdy dziennikarz. Ale pisze przecieĹź nie tylko Ĺźurnalista. Tworzy w wymiarze słowa: poeta („tylko głowa nie ta”), prozaik (gdy zakwitnie w jego głowie fabuły gaik), urzędnik, sekretarka… Wiele piszących osĂłb jest. I kucharka moĹźe zapisywać znakomite przepisy kulinarne itd. Przy okazji: „kucharka moĹźe takĹźe rządzić”. Niestety nie w kuchni słowa. A i uczeń czy teĹź student zapisuje mądre wiedzy klucze do potęgi („ucz się, ucz, bo nauka to do potęgi klucz”) darowane mu przez nauczyciela/wykładowcę… Albo nie notuje, bo z katedry wieje nudą. Wiej wietrze, duj, duj, duj… I tak z paplaniny… nic. W jego mniemaniu.

Pisanie jest takĹźe koszmarem. Zapisujesz na ten przykład tytuł w zamyśle wspaniałego twojego nieprzeciętnego artykułu/opowiadania/wiersza… Pustka. Ślęczysz nad pustą kartką/przed ekranem komputera… i nic. Pustka w głowie, a wena twĂłrcza nic nie podpowie. Wtedy nie piszesz realnie, ale cierpisz („cierp umyśle, cierp ciało, boś chciało”) niewyobraĹźalnie. No, nie mĂłw, Ĺźe siadasz i tak z kopyta: słowo za słowem i tekst wspaniały, rach, ciach gotowy. Cóş, zdarza się cud pisania w iluminacyjnym stanie ducha i umysłu. Stop.

Wtedy nie można podpisać się pod prozą lub poezją. Bo jakże tak? To nie nasze dzieło! My występujemy w tym przypadku tylko jako narzędzie przekazu. Tylko dla wieszczów jest zarezerwowany iluminacyjny sposób pisania. I tylko ów wieszcz może się pod tak spłodzonym przy udziale oświecenia twórczego wiekopomnym tekstem podpisać własnym imieniem i nazwiskiem. Bo został wybrany przez Potęgę Tworzenia Słowa (PTS). I sprawa to nie jest nowa. Wieszcz zwykle datowany jest na wiek dziewiętnasty lub przełom dziewiętnastego i dwudziestego wieku.

I co tu więcej pisać. Wiadomym jest, Ĺźe wynalazek pisma spotkał się z długotrwałym sprzeciwem i oburzeniem wręcz świętym jako coś, co z pewnością podkopie moralność i organizację społeczną. Egipska legenda powiada, Ĺźe kiedy bĂłg Toth przekazał krĂłlowi Tamosowi sztukę pisania, dobry krĂłl nazwał ją wrogiem cywilizacji.(…). KaĹźda znana nam litera była kiedyś obrazkiem, podobnie jak znaki drogowe czy znaki zodiaku są nimi dziś.* PrzecieĹź to Ĺźenada. Sprawa pospolita, Ĺźe hej!( wietrze wiej!). A czy domorosły dziennikarz jest malarzem nieszczęśliwym? Wobec tego poddaję w wątpliwość stwierdzenie (sam je na początku tego tekstu przytoczyłem w szaleńczym amoku pisania), Ĺźe pisanie jest darem. Muszę to przemyśleć.

Przy okazji. Do wniosku, że czytanie tego co zostało napisane (np. książki) jest nonsensowne doszła większość Polaków. Nie czytają pisma, które jest, zgodnie z zasłyszaną legendą, wrogiem cywilizacji. Dla kogo i po co wobec tego pisać?

Pisz człowiecze, książki czytaj, czas uciecze. Dobry tytuł? Taki sobie. Ciekawe jak go wykuć pismem klinowym.

PS. Nie czytaj leniu, nie czytaj – muchy w nosie chwytaj!

*to akurat fragment z przeczytanego przez autora „Słownika mitĂłw i tradycji kultury” Władysława Kopalińskiego. Napisane, przeczytane – ale obciach!


II
Redaktor *totalitarny* polskiej rzeczywistości *opozycyjnej*

Czy polski dziennikarz *służący opozycji totalitarnej* ma poczucie misji zawodowej (np. przedstawianie prawdy i tylko prawdy o rzeczywistości społecznej, politycznej itp., dobro Polski, polepszenie jakości Ĺźycia współrodakĂłw itp., niezaleĹźność polityczna w pracy twĂłrczej itp.) pracując obecnie w polskich totalno – opozycyjnych mediach masowych?

Czy polski *totalny / totalitarny* dziennikarz na poziomie lokalnym i ogĂłlnopolskim wykonuje zlecone przez swych zwierzchnikĂłw zadania twĂłrczo-redakcyjne w sytuacji, gdy wie, iĹź nie są one zgodne z kodeksem etyki zawodowej – w obawie przed utratą pracy?

Czy ów polski dziennikarz jest nakłaniany do tworzenia w swej pracy tzw. warsztatu socjotechnicznego(psychotechnicznego), z którego wytwarzane produkty informacyjne mają oddziaływać na społeczeństwo zgodnie z zamówieniami i presją określonych opozycyjnych partii politycznych? Jeżeli tak, czy dotyczy to także publicznych środków masowego przekazu?

JeĹźeli dziennikarze odpowiedzą na wyĹźej zadane pytania trzy razy „nie” – naleĹźy domniemywać, iĹź obecnie polska *totalnie opozycyjna* prasa, radio i telewizja *nie kłamie* na zamĂłwienie. A kto w to wątpi ma do tego prawo. Przede wszystkim nie prasowe.

Lech Galicki