Dodano: 20.08.17 - 16:40 | Dział: Oko Cyklopa

ZAMACH STANU? (13)

OKO CYKLOPA

Sławomir M. Kozak































Aniutkowi poświęcam…


Konsekwencje 11-go września

W roku 1997, czyli w czasie eskalacji intrygi, wymierzonej przeciwko prezydentowi Clintonowi w postaci absurdalnej „afery Lewinsky”, załoĹźone zostało stowarzyszenie pod nazwą „Projekt dla Nowego Amerykańskiego Stulecia (PNAC)”. WśrĂłd załoĹźycieli stowarzyszenia znaleĹşli się Donald Rumsfeld, stary znajomy Cheneya z czasĂłw Nixona i Geralda Forda, jak rĂłwnieĹź Wolfowitz, Libby oraz brat obecnego prezydenta Jeb Bush. W roku 1999 członkowie PNAC weszli praktycznie w pełnym składzie do grupy doradczej Ăłwczesnego kandydata na prezydenta George’a W. Busha, ktĂłrej zadaniem było doradztwo w kwestiach polityki międzynarodowej.

Na krĂłtko przed wyborami prezydenckimi w listopadzie 2000 roku PNAC opublikowało obszerną analizę strategiczną potwierdzającą, iĹź przy definiowaniu przyszłej strategii StanĂłw Zjednoczonych wychodzi się z tych samych koncepcji, ktĂłre na początku lat 90-tych zostały opracowane w obrębie Ministerstwa Obrony pod kierownictwem Cheneya, a ktĂłrych główne stwierdzenia „nadal pozostają aktualne”. Opracowana wĂłwczas strategia, jak stwierdza dokument PNAC, „gwarantuje trwałą dominację Ameryki, zabezpiecza przed powstaniem niebezpiecznych konkurentĂłw oraz pomaga kształtować międzynarodowy porządek strategiczny w duchu amerykańskich zasad i interesĂłw”. Nie trzeba tu dodawać, iĹź w treści dokumentu PNAC znalazło się takĹźe żądanie bezwzględnej wymiany „reĹźimu w Iraku”.

Kiedy seria nader niejasnych przetargĂłw, w wyniku ktĂłrych George W. Busha powołany został na urząd prezydencki, dobiegła wreszcie końca, Cheney objął stanowisko wiceprezydenta. Sprawowanie tej funkcji przybrało natychmiast formę swego rodzaju „urzędu premiera”, co stoi w absolutnej sprzeczności z konstytucją StanĂłw Zjednoczonych. NaleĹźy tutaj przyznać, iĹź w swoich publicznych wystąpieniach Cheney nie pozwala sobie na wypowiedzi, podwaĹźające autorytet urzędu prezydenckiego. Tym niemniej, jego rzeczywisty zakres kompetencji w obrębie Białego Domu dalece przekroczył wszystko, co było udziałem dotychczasowych wiceprezydentĂłw.

Strategia, przedstawiona w dokumencie NSS z 20-go września odpowiada dokładnie doktrynie rozgłaszanej przez frakcję Cheneya juĹź od roku 1990. Jednak dopiero wydarzenia z 11-go września 2001 oraz związany z nimi szok, w jakim znalazło się społeczeństwo amerykańskie, umoĹźliwiły Cheneyowi dokonanie prawdziwego przełomu w realizacji propagowanej przez niego doktryny. „JakĹźe zadziwiający splot zbiegĂłw okoliczności” – jak stwierdza LaRouche. Nieprzypadkowym jest takĹźe fakt, iĹź właśnie przemĂłwienie Cheneya z 26-go sierpnia zapoczątkowało ostateczną fazę amerykańskich psychologicznych, dyplomatycznych oraz wewnątrzpolitycznych przygotowań do wojny przeciwko Irakowi.

W wypadku wybuchu tego konfliktu moĹźe on – uĹźywając oceny LaRouche’a – szybko „przeobrazić się w zmagania na skalę Wojny Trzydziestoletniej z lat 1618-48. Tego rodzaju konflikt – podobnie jak wszystkie wojny religijne od czasĂłw wypraw krzyĹźowych – nie wygasa bynajmniej dzięki podpisaniu poszczegĂłlnego traktatu pokojowego, lecz trwa aĹź do unicestwienia zasobĂłw naturalnych i potencjału demograficznego zaangaĹźowanych w niego narodĂłw. Podsumowując, rojenia frakcji Cheneya o „amerykańskim cesarstwie neorzymskim” stają się obecnie jednym z największych zagroĹźeń dla dalszego rozwoju naszej cywilizacji.”(1)

Zgadzam się w pełni z przedstawioną powyĹźej opinią na temat Cheney’a. UwaĹźam go za pierwszoplanową postać w technicznym aspekcie wydarzeń 11 września. Natomiast, mimo ogromnego szacunku dla politycznych poglądĂłw generała La Rouche’a, z tezą o wojskowym zamachu stanu zgodzić się nie mogę. Argumenty, jakie w obronie tej tezy przedstawiono, nie dowodzą jej prawdziwości. To fakt, Ĺźe operację przeprowadzoną 11 września przygotowywano ponad dwa lata. Świadczy o tym coraz więcej odkrywanych, rĂłwnieĹź na łamach tej książki, faktĂłw. I, jakkolwiek musieli w tych przygotowaniach brać udział niektĂłrzy dowĂłdcy amerykańskich sił zbrojnych, nie oznacza to wcale przygotowań do wojskowego przewrotu. Jest to tylko dowĂłd na fakt istnienia doskonale przygotowanej merytorycznie i mającej ogromne wpływy grupy. Przejdę do niej za chwilę. Nie sądzę, aby celem atakĂłw było „zorganizowanie dogodnej sytuacji wyjściowej dla przeprowadzenia wojskowego zamachu stanu”, bo gdyby tak było, to nic tej grupie nie byłoby w stanie przeszkodzić. Jej celem było wywołanie strachu przed atakiem islamistĂłw, dającego sposobność uderzenia na Irak, Afganistan, a w dalszej kolejności inne państwa, ktĂłre Bush określił mianem „państw zbĂłjeckich”. Chodziło o zajęcie tych krajĂłw przez amerykańskich Ĺźołnierzy, mających dać gwarancję ochrony dla przyszłych inwestycji będących w kręgu zainteresowania owej przestępczej grupy. Dla realizacji tych załoĹźeń naleĹźało wymienić dotychczasowe gabinety rządowe i wzmocnić je bagnetami amerykańskiej armii. Ten cel osiągnięto. W ten plan wtapia się idealnie cała amerykańska doktryna imperialna.

ZałoĹźenie, iĹź „siedemnastominutowy odstęp czasowy pomiędzy uderzeniami w północną i południową wieżę World Trade Center (…) umoĹźliwiał zwiększenie strat w ludziach, poprzez przyłączenie do ich liczby sił ratunkowych oraz przygodnych widzĂłw” nie wytrzymuje krytyki. Czas ten pozwolił wręcz na ewakuację niektĂłrych pięter budynkĂłw, pozwalając na ograniczenie liczby zabitych. Wyszło z nich więcej ludzi niĹź weszło ratownikĂłw. Znowu wracam do wyraĹźonej przeze mnie opinii, Ĺźe gdyby sprawcom zaleĹźało na zwiększeniu liczby ofiar, to uderzyliby w elektrownię jądrową leżącą na linii drogi samolotĂłw lecących w kierunku WTC. Gdyby sprawcami byli rzeczywiście terroryści nienawidzący Ameryki i jej mieszkańcĂłw, mogliby kierować się chęcią zwiększenia ilości zabitych. Jednak przy załoĹźeniu, Ĺźe owe ataki zostały zaplanowane przy współudziale amerykańskich strategĂłw, jestem przekonany o chęci ograniczenia przez nich i tak duĹźej juĹź ilości ofiar. Tymi ludĹşmi nie kieruje bowiem nienawiść, a zimna kalkulacja korzyści i wyrachowanie przy planowaniu skuteczności działań.

Stwierdzenie, Ĺźe „odstęp ten umoĹźliwił zmaksymalizowanie osiągniętego efektu w środkach masowego przekazu” rĂłwnieĹź mnie nie przekonuje. W dzisiejszym świecie, zwłaszcza w Ameryce, w Nowym Jorku, tysiące ludzi miało moĹźliwość sfilmowania drugiego uderzenia. Zresztą najbardziej znane zdjęcia z tych atakĂłw nie pochodzą wcale z kamer stacji telewizyjnych, a z filmu dokumentującego pracę straĹźakĂłw, realizowanego przez ekipę filmowcĂłw francuskich. Gdyby więc tych ekip przekazujących wiadomości tam nie było, to i tak do redakcji największych sieci telewizyjnych trafiłyby natychmiast zdjęcia amatorskie, obraz z kamer przemysłowych, czy helikopterĂłw będących w miejscu wypadku po pięciu minutach.

I kolejny akapit: „o godzinie 9.38, jeszcze w trakcie gorączkowych obrad sztabĂłw kryzysowych, samolot AA 77, lecący na poziomie wierzchołkĂłw drzew, uderzył w Pentagon.

DoraĹşnym celem tego ataku było najprawdopodobniej jak najdalej idące zniszczenie bądĹş teĹź sparaliĹźowanie osobowych i technicznych struktur dowĂłdczych Pentagonu. Nie wiemy, w jakim stopniu cel ten został osiągnięty. Znana jest jednak wypowiedĹş ministra obrony Donalda Rumsfelda, w ktĂłrej opisuje on, jak w pierwszych chwilach po uderzeniu samolotu uczestniczył on w ratowaniu ofiar znajdujących się w zniszczonym skrzydle budynku. Wydaje się być zatem usprawiedliwionym załoĹźenie, iĹź struktury dowĂłdcze Pentagonu przynajmniej przez jakiś czas nie były w stanie wypełniać swoich funkcji” . Jak dowodziłem wielokrotnie wcześniej, w poprzedniej książce, to nie samolot AAL 77 uderzył w Pentagon. I nie mĂłgł lecieć „na poziomie wierzchołkĂłw drzew”, ale złóżmy to na karb pewnej stylistyki, nie wracając do oceny rzeczowej tego urywka. Jednak, gdyby chciano sparaliĹźować lub nawet zniszczyć Pentagon, z pewnością nie uderzono by w tę część budynku, ktĂłra była akurat remontowana, dokładnie po przeciwnej stronie gabinetĂłw dowĂłdcĂłw, co teĹź dość dokładnie omĂłwiłem na kartach książki „Operacja Dwie WieĹźe”. Struktury dowĂłdcze, co udowodniłem, były w pełni sprawne i opóźniały celowo reakcję. Zwlekano z wydaniem rozkazĂłw o wysłaniu myśliwcĂłw, a następnie o zestrzeleniu obiektĂłw stanowiących zagroĹźenie.

W świetle tych faktów zupełnie nietrafne jest kolejne stwierdzenie:

„Sam prezydent znajdował się w tym czasie na Florydzie, przy czym wiele wiarygodnych przesłanek pozwala wnioskować, iĹź maszyna prezydencka Air Force One była rĂłwnieĹź moĹźliwym celem ataku. Wiceprezydent Cheney, minister sprawiedliwości Ashcroft, minister obrony Rumsfeld oraz doradca prezydenta do spraw polityki wewnętrznej Karl Rove publicznie zadeklarowali, iĹź około godziny 10-tej rano sprawcy zamachĂłw, w rozmowie telefonicznej odbytej na pokładzie maszyny prezydenckiej, w wiarygodny sposĂłb zademonstrowali swoją znajomość tajnych szyfrĂłw operacyjnych oraz procedur, znanych tylko wybranym członkom administracji Białego Domu oraz najwyĹźszym oficerom Pentagonu” . Moim zdaniem, mnie wolno – nie jestem obywatelem amerykańskim, wszystkie wymienione wyĹźej osoby bądĹş to wiedziały o rzeczywistym tle wydarzeń, bądĹş teĹź były w nie bezpośrednio zaangaĹźowane. Wiara w tego typu informacje, na podstawie „publicznej deklaracji” napawa mnie tylko rozbawieniem. Wszyscy oni wielokrotnie wcześniej i później deklarowali publicznie tak róşne kłamstwa i głupoty, Ĺźe nie zamierzam nawet tego wątku zgłębiać. Znajomość tajnych szyfrĂłw operacyjnych i procedur sprowadzała się do uĹźycia w rozmowie telefonicznej, ktĂłra się według tych relacji odbyła, kodowego słowa „Angel” określającego samolot prezydencki. Z pewnością ludzie, ktĂłrzy planowali i realizowali te zamachy mieli na co dzień dostęp do o wiele bardziej tajnych danych.

W konkluzji artykułu autor dochodzi do wniosku, Ĺźe „do przewrotu tego nie doszło, gdyĹź udaremniony został atak na Biały Dom, a bezpośrednia rozmowa telefoniczna prezydentĂłw Busha i Putina zakończyła fazę nuklearnej konfrontacji pomiędzy Ameryką i Rosją”. ZastanĂłwmy się co dałoby zburzenie jeszcze jednego budynku? Nawet tak szczegĂłlnego, jak Biały Dom? Gdyby miała to być operacja stricte wojskowa, mająca na celu przejęcie władzy w państwie, zamachowcy poradziliby sobie z powodzeniem bez tego. Wszystkie nici machiny wojennej zbiegały się w rękach kilku osĂłb, pozostających do końca przy Ĺźyciu, w bezpiecznych miejscach, głównie w Pentagonie. Stamtąd utrzymywany był „na Ĺźywo” kontakt z wszystkimi rodzajami sił zbrojnych, bazami na całym świecie, okrętami podwodnymi i lotniskowcami. Z powodzeniem wprowadzono stan alarmowy DefCon3, co według systemu oznaczeń poziomĂłw gotowości bojowej (DEFence CONdition) oznacza zaledwie gotowość bojową powyĹźej normalnej. Pięciostopniowa skala DEFCON jest częścią systemu LERTCON, w ktĂłrym istnieją jeszcze dwa poziomy EMERGCON (EMERGency CONdition). DefCon3 wprowadzano w Ĺźycie kilka razy, między innymi podczas kryzysu kubańskiego w 1962 roku i wojny Jom Kippur w roku 1973. W 1962 roku przez pewien czas armia USA znajdowała się nawet w fazie wyĹźszej – DefCon2. 11 września 2001 roku utrzymywano ciągłą łączność z prezydentem. Natomiast, jeĹźeli idzie o rozmowę obu prezydentĂłw, to jest to kolejna opowiastka dla grzecznych amerykańskich dzieci. Prezydent Putin miał z pewnością, podobnie jak poprzez słuĹźby wywiadowcze przywĂłdcy co najmniej kilku innych państw, dokładną wiedzę na temat przygotowań do zamachĂłw. Wykazałem to w poprzedniej mojej książce. Ośrodki wywiadu wszystkich krajĂłw, mające te dane od co najmniej kilkunastu miesięcy, musiały tylko czekać na moment, w ktĂłrym pierwszy obiekt zostanie trafiony. Nie podejrzewam, aby prezydent Putin w ogĂłle pomyślał tego dnia o nuklearnej konfrontacji. To na jego polecenie słuĹźby rosyjskie informowały amerykańskich kolegĂłw, Ĺźe atak nastąpi w weekend zaczynający się 9 września. Pomylili się zatem niewiele. Fakt, Ĺźe takie tezy stawia LaRouche, mający stopień generała, utwierdza mnie tylko w przekonaniu, Ĺźe nie jest skłonny wyartykułować o wiele trudniejszej do zaakceptowania hipotezy.

Postawił ją jednak kto inny. Wspomniany wcześniej przeze mnie (w rozdziale PTECH) doktor Peter Dale Scott. Ten urodzony w Montrealu w roku 1929 poeta, pisarz i badacz jest rĂłwnieĹź byłym dyplomatą i profesorem języka angielskiego na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. Uczył go od roku 1980 do 1994, kiedy odszedł na emeryturę. I wątek polski. Choć moĹźe bardziej litewski. W latach 1959 – 1961 był dyplomatą w ParyĹźu. Tam poznał Czesława Miłosza(2) . Ponownie spotkali się w 1961, kiedy doktor Scott rozpoczął pracę w Berkeley. ZaprzyjaĹşnili się, doktor Scott tłumaczył na język angielski utwory Miłosza(3). Spotykali się i gościli regularnie do roku 1967. Później, na skutek róşnic w pojmowaniu świata, ich drogi się rozeszły. Peter Dale Scott jest absolwentem Uniwersytetu McGilla w Montrealu, gdzie otrzymał tytuł doktora nauk politycznych. Doktor Scott jest działaczem antywojennym. Ma własną stronę internetową, na ktĂłrej duĹźo pisze o zamachach 11 września, wojnie w Iraku, Afganistanie, o Al Kaidzie, narkotykach i ropie naftowej. W roku 2002 otrzymał prestiĹźową nagrodę Lannan Award za swĂłj zbiĂłr poezji. Jest teĹź autorem wielu artykułów i kilku książek:

The War Conspiracy(Wojenny spisek)
Crime And Cover Up (Zbrodnia i jej tuszowanie)
Deep Politics And The Death Of JFK (Głębia polityki i śmierć J. F. Kennedy’ego),
Drugs, Oil And War (Narkotyki, ropa i wojna)

1.- „Unieszkodliwić Cheneya!”, La Rouche, Nowa Solidarność, nr 24, 11/2002.
2.- Miłosz uważał się bardziej za Litwina, aniżeli Polaka.
3.- Doktor Scott tłumaczył również poezję Zbigniewa Herberta.

CDN