Dodano: 08.09.17 - 22:42 | Dział: Głos Polonii

Wielkie poĹźegnanie

Poeci ze Zrzeszenia Literatów Polskich im. Jana Pawła II pożegnali Ojca Jerzego Karpińskiego SJ opiekuna duchowego

Jest takie miejsce na ziemi,
gdzie wracają ptaki do starych gniazd
Jest taki Dom, gdzie zawsze czeka Matka
Są tacy ludzie z którymi lubimy bywać

Ty Ojcze Jerzy
Jesteś jak wszystkie te znaki
słuchaliśmy Twoich kazań
z radością biegnąć do Sanktuarium
gdzie z otwartymi ramionami Chrystus
czeka na swoje dzieci
Ty podawałeś Go nam
W Najświętszym Sakramencie(…)

Dziś pytamy dlaczego musisz nas zostawić, miałeś jeszcze wiele do zrobienia. Nasuwa się odpowiedź, nie chcesz Chrystusa zdradzić, zawsze posłuszny, wypełniasz Jego polecenia, prowadząc zbłąkane owieczki do Pana. Często brakuje nam słów, aby wyrazić wdzięczność drugiemu człowiekowi za dobroć, tak jest z ojcem Jerzym, żadne słowo nie wypowie wdzięczności za wszystkie dni jakie poświęcił poetom w okresie siedmiu lat pobytu w JOM będąc opiekunem duchowym.

W trzeci piątek sierpnia w kawiarence JOM odbyło się spotkanie poetyckie, ktĂłrego bohaterem był o. Jerzy. KaĹźdy poeta przyniĂłsł wiersz, lub podziękowanie, były rĂłwnieĹź wspomnienia, jak zawsze na naszych spotkaniach śpiewaliśmy „Barkę”. Tu warto przypomnieć, Ĺźe ZLP im.JP II to grupa działająca juĹź ponad 12 lat , ma wydanych dziesięć almanachĂłw, jedenasty w drodze. Do wielu z nich o. Jerzy pisał słowo wstępne lub jako duchowy pasterz, słowa te pozostają w naszych almanachach, są poetyckimi wyznaniem ojca Jerzego, a zarazem nauką dla czytających i piszących.
Teraz ze smutkiem, czytaliśmy wiersze napisane dla ojca w podzięce. W strofach napisanych dla ojca znalazły się słowa wdzięczności za serce jakim nas obdarowywał. Na naszych spotkaniach był zawsze obecny nie tylko fizycznie ale duchowo, wspierał radami, podpierał przykładami z życia. Będzie nam Jego brakowało.

Władysław Panasiuk napisał wiersz:

Droga

Tyle jest na ziemi drĂłg, po ktĂłrych staje ma stopa
Na rozstajach błądzące myśli, jaką obrać stronę
Rozkołatane serce drży jak osika kiedy ostrze blisko
Wiem, że prowadzisz mnie gdzie otworem stoją bramy
Trudno dorównać Twoim krokom i pojąć myśli
Ale lubię iść za Tobą i o kamienie ocierać stopy
Niech krwawią i znaczą ścieżki, by inni nie błądzili
Z Tobą jest mi po drodze

Bóg stawia różnych ludzi na naszych drogach życia, często chcemy oceniać innych nie widząc własnych błędów. O. Jerzy to kapłan który nie szukał błędów, ale starał się je delikatnie pokazywać na różnych przykładach, dlatego pozostanie po nim pamięć o kapłanie, który kocha, wybacza i jest tam gdzie powinien. Dziękując ojcu Jerzemu za ogromne serce, za wszelka dobroć, nie mówimy żegnaj, ale do zobaczenia.

Spotkanie poświęcone o. Jerzemu uświetnił występ 14 letniej artystki skrzypaczki z Wrocławia Marii Kalinin wnuczki Katarzyny Murawskiej. Swoją obecnością zaszczyciła nas nie zastąpiona Ada Dziewanowska, załoĹźycielka zespołu „Syrena” z Millwauke.
Wiersze własne dla ojca czytali: Maria Mili Purymska, Dariusz Redlinski, Jan Zółtek, Maria Madetko, Anna Waluś Sikoń, Eleonora Trzpit, Ewa Bielicki, Wiesława Sykut, Elżbieta Oliwkiewicz Allen, Bogusław Pacer, Józef Maciasz Broda, Robert Paweł Redliński, Antoni Bosak, wiersze z Polski przysłali: Anna Konarska, Jarzy Woldański, czytała Teresa Kaźmierczak, również wiersz i słowo pożegnalne przysłała Bożena Pawłowska Kilianowski z Kanady. Spotkanie prowadziła autorka relacji. Będzie nam Ojca brakowało. Szczęść Boże na nowej drodze w Polsce.



Czas płynie jak rzeka i juĹź nie wraca, zabiera po drodze chwile, ktĂłrych powtĂłrzyć się nie da. Tak niedawno bo w 2015 roku, 2 sierpnia celebrowaliśmy 50 lecie Ĺźycia zakonnego jezuity, ojca Jerzego Karpińskiego, z JOM w Chicago. Dwa lata później, czyli 27 sierpnia 2017 Ĺźegnaliśmy niestrudzonego pasterza Chrystusowej owczarni. Dwa lata wstecz radość zgromadziła ogromna rzesze wiernych, aby wspĂłlnie świętować, radość, ktĂłra jest darem samego Boga. Przypomnijmy co działo się za o. Jerzego Karpińskiego. Pamiętam, kiedy na Avers było grillowanie w miesiącu lipcu 2010 roku, ojciec Stanisław Czarnecki przedstawił mi ojca Jerzego, jako opiekuna duchowego poetĂłw i teatru „Rzepicha”. Pamiętam niebieskie oczy, płonące radością i chęcią do działania, ojca Stasia Czarneckiego, tak był nazywany, ten jakĹźe wspaniały kapłan i kustosz Sanktuarium Najświętszego Serca Pana Jezusa w Chicago i Superior jezuitĂłw. To on zapoczątkował pikniki, aby pozyskać środki na spłacenie poĹźyczki zaciągniętej na Ośrodek, powołał radę finansową, aby czuwała nad finansami, to za niego powstało i działało wiele grup, a teraz jest w gronie amerykańskich jezuitĂłw, pozostał w Chicago i często odwiedza wiernych w JOM. W dniu 27 sierpnia przybył, aby wziąć udział w koncelebrowanej Mszy św. o godz.13:00 na Avers, by razem z ojcem Pawłem Kosińskim i ojcem Jerzym wraz z wiernymi dziękować Bogu za siedmioletnią posługę niestrudzonego ojca Jerzego, pasterza miłosierdzia mianowanego przez papieĹźa Franciszka . Nic nie dzieje się bez ludzi, ale rĂłwnieĹź bez przewodnika, takim przewodnikiem przez ten czas był ojciec Karpiński. Mam na myśli przewodnika BoĹźego, kochającego ludzi i niosącego pomoc, radę, kochającego kaĹźdego, dzieci i babcie…

Przypomnijmy, co działo się za tego zacnego kapłana w czasie jego posługi. Siedem lat, dał się poznać jako wspaniały duszpasterz i organizator wielu przedsięwzięć. Z jego inicjatywy powstał klub babć i prababć, które chętnie spotykały się po Mszy świętej przy ciastku i herbatce, aby być razem. Jakże ważny klub, przecież to babcie i prababcie czują się czasem samotne i niepotrzebne, a dzięki klubowi mogą się spotykać, porozmawiać o różnych problemach, wspólnie je rozwiązywać, a przede wszystkim czują się potrzebne. W miesiącu styczniu już po raz piąty odbywało się polonijne rodzinne kolędowanie, które regularnie przyciąga 450 osób, bo tyle tylko jest miejsc w sali bankietowej. W miesiącu lipcu coroczne pielgrzymki do Matki Bożej Saletyńskiej w Twin Lakes, a we wrześniu do Matki Bożej Częstochowskiej w Merrillville, w Indianie, pielgrzymki do Ziemi Świętej, Rzymu, Meksyku, ale również do innych stanów Ameryki. Ojciec Jerzy prowadził grupy modlitewne, założył wspólnotę SYCHAR z programem warsztatów 12 kroków, dla osób przeżywających trudności związane z małżeństwem. Na uwagę zasługuje zgromadzenie i przygotowanie grupy kilkudziesięciu kompetentnych wolontariuszy, którzy podejmują różne inicjatywy w kilku kościołach Archidiecezji dla dobra naszych rodaków, szczególnie związane z warsztatami Wreszcie żyć. Obecność przy ołtarzu wielu ministrantów to też owoc kilkuletniej pracy ojca Jerzego wspólnie z bratem Adamem. Kończył jedno przedsięwzięcie i drugie rozpoczynał, przy tym regularnie co tydzień odwiedzał chorych i cierpliwie wysłuchiwał liczne spowiedzi z całego życia. Taki był nasz ojciec.

Często lubimy wydawać opinie o innych, a tak naprawdę, nie zdajemy sobie sprawy, że możemy kogoś zranić. Człowiek potrafi dokuczyć innemu, tylko czy do tego ma prawo i czy w ogóle ma to jakiś sens?

Ojciec Jerzy był kapelanem Zrzeszenia Nauczycieli Polskich w Chicago, opiekunem Zrzeszenia LiteratĂłw Polskich im. Jana Pawła II, opiekunem wspĂłlnotowej grupy teatralnej „Rzepicha” przygotowującej „Jasełka”, „Misterium Męki Pańskiej”, spotkania patriotyczne i poetyckie. Z Jego inicjatywy powstała Fundacja Silna Rodzina, dzięki ktĂłrej tak duĹźo dzieje się dobrego na Polonii. JuĹź czterokrotnie odbył się Kongres Rodziny, w ramach tej fundacji, z rekolekcjami znakomitych księży profesorĂłw z Polski.

Co by nie napisać o ojcu Jerzym i tak będzie mało. Ĺťyciorys moĹźna przeczytać na stronie ojcĂłw jezuitĂłw. Ja chciałabym od siebie, bowiem był dany mi ten czas przebywania z ojcem na pielgrzymkach, w grupie modlitewnej, współpracować jako grupa poetĂłw, teatrem „Rzepicha”… Nie będę wszystkiego wyliczała, ale powiem, Ĺźe szkoda ojca Jerzego, iĹź wyjeĹźdĹźa z Chicago. Tacy kapłani na emigracji są bardzo potrzebni. Cóş - zakon i posłuszeństwo to rzecz święta. W niedzielę zebrało się około, a moĹźe więcej niĹź 500 osĂłb - całe rodziny, poeci, nauczyciele, ministranci, członkowie teatru wspĂłlnotowego „Rzepicha”, aby poĹźegnać ojca i podziękować za piękną pracę duszpasterską. Dziękowaniom nie było końca. Według zwyczaju jezuitĂłw, kaĹźdy miał moĹźliwość posilenia się pyszną kiełbaską z grilla, sałatką czy domowymi wypiekami. Wierni sprawili tak, Ĺźe stół zastawiony był po krĂłlewsku, Ĺźegnając swojego kapłana.

Dziękujemy Ci, ojcze Jerzy, Ĺźe byłeś z nami - za te piękne siedem lat, za rady, pomoc, zrozumienie, za Słowo BoĹźe…

Szczęść Boże na nowej drodze i do zobaczenia.

Alina Szymczyk
Chicago
Fot; archiwum ZLP im.JP II