Dodano: 31.10.17 - 11:40 | Dział: Prosto z mostu

Kraj stanął w rozkroku

„Anastazja Pietrowna, Anastazja, kto ty jesteś? Europa, czy Azja? Eti biełyje ruki, eti cziornyje glaza, takije cziornyje, czto łutsze nie lzia?” - śpiewał przed laty Maciej Zembaty, po czym przechodził w recitativ: „Na twarz Anastazji Pietrowny padały płatki śniegu wielkości złotych pięciorublĂłwek – a tymczasem na Newie cumował juĹź krążownik „Aurora”. A potem krążownik „Aurora” wystrzelił – i od tego czasu śpiewamy inne piosenki.” Widać, Ĺźe literatura, nawet ta kabaretowa, wyprzedza Ĺźycie, bo oto okazało się, Ĺźe do Moskwy wybiera się właśnie prezydent Republiki Federalnej Niemiec Walter Steinmeier, Ĺźeby namawiać się z zimnym rosyjskim czekistą Putinem. O czym będą się namawiać? A o czymĹźe innym, jak nie o reaktywacji paktu Ribbentrop-Mołotow? Warto przypomnieć, Ĺźe w rok po słynnym „resecie” w stosunkach amerykańsko-rosyjskich, dokonanym 17 września 2009 roku przez prezydenta Obamę, podczas szczytu NATO w Lizbonie w dniach 19-20 listopada 2010 roku, proklamowane zostało strategiczne partnerstwo NATO-Rosja, jako najwaĹźniejsze postanowienie nowego porządku politycznego w Europie, ktĂłry moĹźna nazwać „porządkiem lizbońskim” , a ktĂłry miał zastąpić nieaktualny juĹź wtedy porządek jałtański. Najtwardszym jądrem porządku lizbońskiego było oczywiście strategiczne partnerstwo niemiecko-rosyjskie, ktĂłrego kamieniem węgielnym był podział Europy na strefę niemiecką (Unia Europejska z przyległościami) i strefę rosyjską, prawie dokładnie według linii Ribbentrop-Mołotow. Prawie – bo republiki bałtyckie, ktĂłre w pierwotnej wersji znajdowały się po wschodniej stronie kordonu, obecnie znalazły się po zachodniej. Wprawdzie w roku 2013, wskutek irytacji niepowodzeniem doznanym w Syrii za sprawą zimnego rosyjskiego czekisty Putina, prezydent Obama wysadził w powietrze porządek lizboński, zapalając zielone światło dla przewrotu na Ukrainie, ale w sytuacji, gdy prezydent Trump krytykuje niemiecką hegemonię w Europie, a podczas wizyty w Warszawie zapowiada amerykańskie poparcie dla projektu TrĂłjmorza, podróş niemieckiego prezydenta do Moskwy w celu zacieśnienia strategicznego partnerstwa, jest niemiecką odpowiedzią. Wychodzi ona naprzeciw rosyjskim niepokojom związanym z powolnym, ale metodycznym przysuwaniem amerykańskiej broni w pobliĹźe Rosji. Co z tego wyniknie – trudno dzisiaj powiedzieć - ale na pewno nic dobrego dla naszego nieszczęśliwego kraju. Wprawdzie złowrogi minister Antoni Macierewicz udzielił niedawno zapewnienia, Ĺźe nasza niezwyciężona armia – oczywiście w sojuszu z innymi niezwyciężonymi armiami - odeprze kaĹźdego wroga, z czego oczywiście bardzo się cieszymy, bo jakĹźe tu się nie cieszyć – ale z drugiej strony wiadomo, Ĺźe wojny, a nawet operacje pokojowe, to wiadomo tylko, jak się zaczyna, ale nie wiadomo, jak się kończy. Ale zanim padnie salwa, niech humory nam dopisują, zwłaszcza, ze w naszym nieszczęśliwym kraju zapanowała atmosfera oczekiwania, obfitująca w niezamierzone efekty komiczne.
Potwierdzają one po raz kolejny, Ĺźe literatura wyprzedza Ĺźycie, co niekiedy sprawia nawet wraĹźenie, jakby literatĂłw wspierały proroctwa. Oto dawno, dawno temu, Sławomir MroĹźek napisał sztukę pod tytułem „Policjanci – dramat ze sfer Ĺźandarmeryjnych” . Pointa polega na tym, Ĺźe wszyscy wyaresztowują się nawzajem. I właśnie z podobną sytuacją mamy do czynienia w naszym nieszczęśliwym kraju i jak tak dalej pĂłjdzie, to wszyscy wyaresztują się nawzajem i taki będzie „finis Poloniae” . Oto Trybunał Konstytucyjny, w ktĂłrym zasiadają tak zwani sędziowie „dublerzy” (jest to całkiem nowa kategoria niezawisłych sędziĂłw; sędziowie „dublerzy” to tacy, ktĂłrzy nie zostali zatwierdzeni przez Judenrat „Gazety Wyborczej”) najsampierw zadekretował, Ĺźe z Trybunałem Konstytucyjnym wszystko jest w jak najlepszym porządku, czyli – Ĺźe wybĂłr sędziĂłw „dublerĂłw” jest gites-tenteges, a potem, juĹź jako Trybunał uprawomocniony – przegłosował Ĺźe wybĂłr pani Małgorzaty Gersdorf na Pierwszego Prezesa Sądu NajwyĹźszego był „niekonstytucyjny” , ale „waĹźny”. Widać wyraĹşnie, Ĺźe obydwie Wysokie Strony Wojujące O Praworządność, starają się nie doprowadzać do sytuacji ostatecznych. Przypomnieć bowiem wypada, Ĺźe całkiem niedawno rĂłwnieĹź niezawisły Sąd NajwyĹźszy nie potrafił udzielić odpowiedzi na pytanie, czy pani sędzia Julia Przyłębska jest czy nie jest prezesem Trybunału Konstytucyjnego. Nie zadekretował, Ĺźe nie jest, chociaĹź nie zadekretował teĹź, Ĺźe jest. ToteĹź nic dziwnego, Ĺźe inny niezawisły sąd, orzekający w sprawie grzywien nałoĹźonych przez komisję do spraw reprywatyzacji pod kierownictwem pana wiceministra Patryka Jakiego na panią prezydent Warszawy Hannę Gronkiewicz-Waltz za odmowę stawienia się przed komisją, zadekretował solennie, ze wprawdzie pani prezydent powinna przed komisją się stawiać na jej wezwanie, ale grzywien płacić nie musi. Dlaczego w takim razie „powinna” się stawiać – tajemnica to wielka, podobnie zresztą, jak inne zakamarki sławnej sądowej niezawisłości.
JakĹźe jednak ma być inaczej w sytuacji, gdy pan prezydent Andrzej Duda, z ktĂłrym prezes Jarosław Kaczyński prowadzi rozmowy na najwyĹźszym szczeblu gwoli ustalenia sposobu walki o praworządność, właśnie ponad podziałami ustalił z panem prezesem Kaczyńskim, Ĺźe „Aneks do Raportu o Rozwiązaniu Wojskowych SłuĹźb Informacyjnych” nie zostanie opublikowany. Nietrudno domyślić się jednej przynajmniej przyczyny takiej decyzji; z agenta zdemaskowanego nie ma juĹź Ĺźadnego poĹźytku, podczas gdy agenta nie zdemaskowanego moĹźna eksploatować aĹź do śmierci. ToteĹź nic dziwnego, Ĺźe pan prezydent, najwyraĹşniej pragnący wybić się na niepodległość, nie zamierza trwonić tego kapitału, podobnie zresztą, jak pan prezes Kaczyński, przed ktĂłrym brat – prezydent nie miał chyba Ĺźadnych tajemnic. Ale moĹźe wchodzić w grę teĹź przyczyna inna – Ĺźe mianowicie ta powściągliwość w dzieleniu się tymi perłami wiedzy o naszym nieszczęśliwym kraju z opinią publiczną, jest rodzajem oferty pod adresem starych kiejkutĂłw, Ĺźe jeśli nawet będą dokazywać, ale nie przekroczą cienkiej, czerwonej linii, jaka pan prezes Kaczyński nakreślił w głębi swego gorejącego serca, to i on nie posunie się do ostateczności. Na taką moĹźliwość wskazywałyby wydarzenia zachodzące przed sejmową komisją badającą pod przewodnictwem panny WassermannĂłwny słynną aferę Amber Gold. Właśnie przesłuchany został tam pan Marcin Plichta, czyli „Marcin P.” , umieszczony na fasadzie całego przedsięwzięcia. Zeznał on, Ĺźe dzisiaj jest juĹź przekonany, Ĺźe nad Amber Gold „ktoś” rozpostarł parasol ochronny. A kto rozpostarł? Okazało się, Ĺźe dwĂłjka gdańskich gangsterĂłw, powiązana z tamtejszymi politykierami. NajwyraĹşniej komisja liczy, Ĺźe opinia publiczna w naszym nieszczęśliwym kraju bez zastrzeĹźeń przyjmie do wiadomości, Ĺźe przed dwoma gdańskimi gangsterami zginały się wszelkie kolana: niebieskie, ziemskie i piekielne i to nie tylko w słynącym w świecie z niezawisłości gdańskim okręgu sądowym, ale i tamtejszą niezaleĹźną prokuraturą, a przede wszystkim – z Agencją Bezpieczeństwa Wewnętrznego, nie mĂłwiąc juĹź o sławnym Centralnym Biurze Antykorupcyjnym. Nie wiem, czy ktoś w to uwierzy – ale wykluczyć tego nie moĹźna. Oto bowiem w tym samym momencie, gdy „Gazeta Polska” poinformowała, Ĺźe ktoś „ukrywał” dowody świadczące o niewytłumaczalnym i gwałtownym wzroście ciepła na czujniku temperatury samolotu, jak ręką odjął ustały spekulacje na temat reparacji wojennych, jakie jeszcze kilka dni temu bezwzględnie Polsce się naleĹźały – co w sposĂłb nie budzący wątpliwości potwierdził pan dr Waldemar Gontarski, ktĂłry w swoim czasie prezentował się w charakterze eksperta Zrzeszenia PrawnikĂłw Polskich, co władze tego Zrzeszenia dość energicznie dementowały. Ciekawe, Ĺźe ta koincydencja nie zwrĂłciła uwagi Ĺźadnego komentatora, z czego wyciągam wniosek, Ĺźe i oni teĹź mogli – podobnie jak niezawisłe sądy – przyjąć postawę wyczekującą. I tylko złowrogi minister Antoni Macierewicz „ma nadzieję” , Ĺźe „Aneks” jednak trafi z rąk pana prezydenta do SłuĹźby Kontrwywiadu Wojskowego, dzięki czemu moĹźna by dokończyć kurację przeczyszczającą w naszej niezwyciężonej armii. Ale skoro złowrogi minister Macierewicz moĹźe tylko „mieć nadzieje”, to jakĹźe wierzyć w zapewnienia, iĹź nasza niezwyciężona odeprze kaĹźdego, skoro nie potrafi przekonać pana prezydenta, ani nawet – pana prezesa Kaczyńskiego?



Stanisław Michalkiewicz
17 września 2017 r.



Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w kaĹźdym numerze tygodnika „Goniec” (Toronto, Kanada).