Dodano: 03.11.17 - 11:32 | Dział: Kresy w życiu Polski i narodu polskiego

Ważne tematy polsko-ukraińskie

Podczas dyskusji na tematy polsko-ukraińskie warto pamiętać o tych tekstach:

Ukrainiec wrogiem Polaka

Nie, za tym stwierdzeniem nie ma znaku zapytania. Bowiem, chociaż nie wszyscy Ukraińcy są wrogami Polski i Polaków, zdecydowana większość z nich na pewno jest. I mowa tu o tej większości.

Właściwie nie moĹźna się temu dziwić. W okresie sowieckim, ktĂłry trwał do 1991 roku, w szkołach Polak był przedstawiany zawsze w czarnym zwierciadle. Poza tym literatura ukraińska – a literatura jest duszą narodu – chwaląca bandytyzm i sadyzm w historii Ukrainy (np. „Hajdamacy” Tarasa Szewczenki), jest rĂłwnieĹź bardzo często antypolska. TakĹźe ukraińska Cerkiew grekokatolicka od 150 lat sieje wśrĂłd swoich wiernych nienawiść do PolakĂłw i katolikĂłw. Jakby tego było za mało, powstałe po raz pierwszy w dziejach świata w 1991 roku niepodległe państwo ukraińskie przystąpiło do budowania swojej toĹźsamości narodowej na gruncie antypolskim. Obecna Ukraina, rządzona przez rasowych polakoĹźercĂłw, ogłosiła swoimi bohaterami narodowymi wszystkich UkraińcĂłw, ktĂłrzy masowo mordowali PolakĂłw, m.in. Semena Nalewajko (zm. 1597), Bohdana Chmielnickiego (zm. 1657), Iwana Gontę (zm. 1768) czy Stepana Banderę (zm. 1959), a od lutego 2014 roku jej rząd wszczepia w narĂłd ukraiński ideologię nacjonalistyczną, ktĂłra jest czystym faszyzmem i skrajnie antypolska!

Gdyby BĂłg chciał nam przekazać listę wszystkich zbrodni i krzywd popełnionych przez UkraińcĂłw na Polakach przez wieki, to okazało by się, Ĺźe ta lista jest wielotomowa. Ktoś powie, Ĺźe naleĹźy postawić krzyĹźyk na tragicznej przeszłości i budować lepszą przyszłość między obu narodami. WĂłwczas rodzi się pytanie: z kim po stronie ukraińskiej Polacy mają budować lepszą przyszłość? Czy z tymi, ktĂłrzy, jak np. ci we Lwowie, na pamięć znają wypociny ideologa nacjonalizmu ukraińskiego Dmytry Doncowa: „Dekalog ukraińskiego nacjonalisty” i „Nacjonalizm” (1926), w ktĂłrym pouczał UkraińcĂłw, Ĺźe nacjonalizm ukraiński powinien charakteryzować się fanatyzmem, bezwzględnością i nienawiścią do nie-UkraińcĂłw, i wprowadzają w Ĺźycie te złote myśli tego czołowego faszysty ukraińskiego? PrzecieĹź to oni nie pozwalali na odbudowę, a teraz na dokończenie odbudowy Cmentarza Orląt Lwowskich oraz przez całe lata – do obecnego roku (2014) uniemoĹźliwiali powstanie Domu Polskiego we Lwowie i nadal rzucają „kłody pod nogi” tej inicjatywie i od ponad 20 lat za nic nie chcą oddać katolikom kościoła św. Marii Magdaleny, pozwalając jedynie na odprawienie mszy w niedzielę (sprawy sądowe) oraz bezustannie niszczą ślady po polskim Lwowie?!

Ktoś powie, Ĺźe LwĂłw to nie cała Ukraina. Dobrze, ale w Kijowie te sprawy nie wyglądają wcale lepiej. Na przykład tamtejsi Ukraińcy nie chcą oddać katolikom kościoła św. Mikołaja i pomimo porozumienia między rządami Polski i Ukrainy o wzniesieniu pomnika Szewczenki w Warszawie (stanął juĹź dawno) i Słowackiego w Kijowie, kijowianie przez całe lata utrudniali postawienie pomnika Słowackiemu. A w sferze politycznej: Dominika Ćosić w artykule pt. „Dlaczego zaproszono Sikorskiego? Bo wszyscy toniemy w bagnie” („Rzeczpospolita” 23.7.2014) pisząc o problemach Unii Europejskiej z Rosją w związku z wojną na wschodniej Ukrainie, w ktĂłrej Polska najwięcej z wszystkich państw wspiera Ukrainę, zauwaĹźyła, Ĺźe: „Jak w grę wchodziło negocjowanie porozumienia pokojowego, ani Ukraina (to jest wdzięczność) ani Francja i Niemcy nie zamierzały do rozmĂłw zaprosić Polski”. Uwaga autorki o niewdzięczności w nawiasie tłumaczy wszystko: prawdziwy stosunek Ukrainy i UkraińcĂłw do Polski. I jeszcze jeden jakĹźe wymowny komentarz w tej sprawie: „Brak Polski w rozmowach dotyczących sposobu rozwiązania kryzysu na Ukrainie oznacza, Ĺźe ZachĂłd i KijĂłw (przy akceptacji Rosji) wspĂłlnie pokazali jak widzą naszą pozycję nie tylko w Europie (co jest poraĹźką) ale takĹźe w regionie (co jest katastrofą). SzczegĂłlnie niepokojące jest „spuszczenie” nas przez KijĂłw, bo moĹźe oznaczać niekorzystną dla nas reorientację kierunkĂłw ukraińskiej polityki” („Rzeczpospolita” 18.8.2014).

A poza tym – między Bogiem a prawdą – nie ma bodajĹźe ani jednego Ukraińca, ktĂłrego zdrowo myślący i obeznani w tej materii Polacy mogli by nazwać przyjacielem Polski i PolakĂłw; ja, interesując się sprawami polsko-ukraińskim, Ĺźadnego takiego Ukraińca nie widzę (miałem wiele kontaktĂłw z Ukraińcami, włącznie z biskupem grekokatolickim w Melbourne Iwanem Praszko, i u kaĹźdego z nich wyczułem nieszczerość). Nawet ci, ktĂłrzy udawali przyjaciół PolakĂłw, bardzo często okazywali się być fałszywymi, wrednymi i bardzo niebezpiecznymi „przyjaciółmi”. MoĹźna by dać na to setki, jeśli nie tysiące przykładĂłw z róşnych okresĂłw. Np. pisarz ukraiński Iwan Franko (1856-1916): kiedy przymierał z głodu, bo nie potrafili go wesprzeć finansowo jego rodacy, pomocną dłoń wyciągnął do niego polski „Kurier Lwowski” i przez dziesięć lat (1887-97) jadł polski chleb, a kiedy stanął na własnych nogach to opublikował w czasopiśmie wiedeńskim „Die Zeit” obrzydliwy paszkwil na Adama Mickiewicza (1897); chleb i dach nad głową dostał od PolakĂłw pułkownik armii ukraińskiej Petro Diaczenko, ktĂłry w 1921 roku schronił się na terytorium Polski i został przyjęty do Wojska Polskiego jako oficer kontraktowy, a po kampanii wrześniowej 1939 okazało się, Ĺźe był agentem hitlerowskiej Abwehry i w 1944 roku brał udział w tłumieniu Powstania Warszawskiego! (Wikipedia); chleb polski dostał od PolakĂłw takĹźe Wołodymyr Kubijowycz, ukraiński etnograf i geograf, ktĂłry w latach 1928-39 roku był docentem i wykładowcą na Uniwersytecie Jagiellońskim, za co Polakom „podziękował” tym, Ĺźe podczas wojny poszedł na współpracę z Niemcami i 18 kwietnia 1941 roku wysłał list do generalnego gubernatora Hansa Franka, w ktĂłrym sugerował wypędzenie miliona PolakĂłw z Chełmszczyzny i Ziemi Przemyskiej; w Melbourne poznałem Polkę ze Śląska, panią Adamczyk, ktĂłra powiedziała mi, Ĺźe do września 1939 roku jej ojciec był policjantem i miał znajomego Ukraińca, ktĂłry był częstym gościem w ich domu, a ktĂłry po zajęciu Śląska przez NiemcĂłw wydał Gestapo jej ojca, ktĂłrego Niemcy rozstrzelali.

Małżeństwo to związek i przyjaźń między mężczyzną i kobietą. Tymczasem wiemy ze zgromadzonej dokumentacji, Ĺźe podczas rzezi PolakĂłw na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej w latach 1943-45 częste były wypadki, Ĺźe mąż-Ukrainiec zamordował swoją Ĺźonę-Polkę i dzieci z ich małżeństwa. Czy moĹźe być coś bardziej potwornego, bardziej zwyrodniałego?! (Władysław i Ewa Siemaszko „LudobĂłjstwo dokonane przez nacjonalistĂłw ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945” t. 1-2, Warszawa 2000).

NaleĹźy zwrĂłcić uwagę takĹźe i na to, Ĺźe Polacy na Ukrainie nie mają łatwego Ĺźycia jako Polacy. Mają wiele, wiele razy gorzej od UkraińcĂłw w Polsce, ktĂłrych działalność muszą finansować polscy podatnicy (dostają pieniądze nawet na wydawanie gazet; Australia chociaĹź całkowicie wspiera u siebie wielokulturowość i szeroko finansuje działalność etnikĂłw, to jednak nie wspiera finansowo ich prasy!). Nie moĹźna się jednak temu dziwić, bowiem według nacjonalistĂłw ukraińskich nie ma PolakĂłw na Ukrainie. W 2009 roku nacjonaliści ukraińscy związani z grupą polityczną premier Julii Tymoszenko opracowali nowy projekt ustawy o urzędowym języku ukraińskim, wg ktĂłrego miał być on jedynym językiem dozwolonym w urzędach na Ukrainie i miał obowiązywać wszystkich obywateli ukraińskich niezaleĹźnie od narodowości. Ustawa nie przewidywała Ĺźadnych praw językowych dla mniejszości narodowych, bo – zdaniem autora ustawy, deputowanego Pawło Mowczana – na Ukrainie nie ma Ĺźadnych skupisk innych narodowości, w tym i PolakĂłw („Nasz Dziennik” 24.4.2009). Wygląda na to, Ĺźe na Ukrainie ludzie uwaĹźający się za PolakĂłw to po prostu wariaci ukraińscy podający się – przez swoją głupotę – za PolakĂłw.
Biorąc to wszystko pod uwagę, Ukraina, ktĂłra w lutym 2014 roku znalazła się w rękach antypolskich nacjonalistĂłw stanowi wielkie zagroĹźenie dla Polski, szczegĂłlnie Ĺźe narĂłd ukraiński, mający w swych genach bandytyzm i sadyzm, łatwo skierować na tory terroru, masowych mordĂłw i do wojny o wielką Ukrainę – od Berlina po Japonię (nacjonaliści ukraińscy nazywają Syberię „Zieloną Ukrainą”).

Ukraińska tożsamość narodowa budowana na gloryfikowaniu bandytyzmu

Historia chyba Ĺźadnego narodu nie jest tak ponura jak historia Ukrainy czy raczej narodu ukraińskiego, gdyĹź do 1991 roku Ukrainy nigdy nie było. Przez ten fakt narĂłd ukraiński w zasadzie nie ma własnej historii. Historia jego dzisiejszego terytorium to historia Rusi Kijowskiej, ktĂłra była od IX w. ojczyzną RusinĂłw, osobnej grupy etnicznej, z ktĂłrej pod koniec średniowiecza zaczęły powstawać narody ukraiński, białoruski i rosyjski – jest więc Ruś Kijowska praojczyzną tych trzech współczesnych narodĂłw; następnie jest to od połowy XIII w. historia tatarskiej Złotej Ordy, Litwy, Polski i Rosji; część ziem współczesnej Ukrainy naleĹźy do historii Węgier (od X w.!) – Ruś Zakarpacka, Mołdawii – Bukowina i rejon Kilii nad Dunajem, Turcji – Bukowina i inne tereny, oraz Chanatu Krymskiego. Właściwymi terenami ukraińskimi są Kijowszczyzna, Podole i Wołyń. Wszystkie inne tereny to ziemie pseudoukraińskie: Małopolska Wschodnia, Ruś Zakarpacka, Bukowina, ziemie dawnej Mołdawii. Terenami, ktĂłre nigdy nie były etnicznie ukraińskie to wielki obszar Chanatu Krymskiego (cała dzisiejsza południowa Ukraina) i Donbas – należący przez wieki do Rosji, ktĂłre należą dziś do Ukrainy, podobnie jak ziemie pseudoukraińskie, jedynie przez imperializm rosyjski i sowiecki i przez stworzenie przez Związek Sowiecki – znajdującej się w jego granicach – Republiki Ukraińskiej.
Do 1991 roku nie było państwa ukraińskiego więc nie ma państwowej historii Ukrainy, jej historycznego miasta stołecznego, krĂłlĂłw, ukraińskiej polityki zagranicznej. W sferze politycznej Ukraina nie istniała w historii Europy. Co więcej, przez fakt nie istnienia państwa ukraińskiego nie było ukraińskiej elity ani politycznej, ani kulturalnej. Do XX wieku był to narĂłd prawie samych chłopĂłw – w zasadzie prawie bez arystokracji, szlachty, mieszczaństwa i inteligencji. Był to wreszcie do XX wieku narĂłd analfabetĂłw i ciemniakĂłw (wyjątki potwierdzają regułę). Jeszcze na początku XX wieku w powszechnym uĹźyciu było powiedzenie: „Ukrainiec – chłop i pop”. KijĂłw był miastem rosyjskim, LwĂłw polskim, UĹźhord węgierskim, a Czerniowce austraickim. Inteligencja ukraińska zaczęła się kształtować i to bardzo powolutku dopiero w 2. poł. XIX w. spośrĂłd dzieci chłopĂłw. Stąd miała ona i ma wiele elementĂłw charakteru cechujących chłopĂłw. Jak się to mĂłwi: byli i są to inteligenci w butach, z ktĂłrych wychodzi słoma. Po prostu brak jest im wrodzonej kultury i inteligencji oraz dyplomacji i ogłady towarzyskiej. A przez prawosławie (grekokatolicy z byłych terenĂłw polskich są dzisiaj takĹźe wyznania prawosławnego, tyle tylko, Ĺźe uznają prymat papieĹźa), nie należą do cywilizacji zachodniej, a do cywilizacji turańskiej, ktĂłrą tak charakteryzował wybitny polski uczony Feliks Koneczny – historyk i historiozof, twĂłrca oryginalnej koncepcji cywilizacji, profesor Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie: „Ukształtowana w staroĹźytności na terenach Wielkiego Stepu. Nie rozwinęła trwałych więzi społecznych wyĹźszych niĹź rodowe, ludność łączy się natomiast w celach wojennych w ordy, ktĂłre w razie powodzenia mogą przybrać potężne rozmiary, nie są jednak trwałe i rozpadają się wraz ze śmiercią wodza lub jego poraĹźką. Największe ordy utworzyli Hunowie, Turcy i Mongołowie (autor wyróşniał takĹźe kultury ojgurską, afgańską i turecką), do tej cywilizacji należą takĹźe Rosjanie i Kozacy (turańsko-słowiańskie kultury moskiewska i kozacka). Cała aktywność polityczna w ramach tej cywilizacji ma zdaniem Konecznego charakter wojskowy. WładcĂłw nie obowiązuje moralność (stąd Koneczny mĂłwił o indywidualizmie tej cywilizacji). Nie rozwinęła Ĺźadnej z nauk, jednak szybko przyswajała sobie wszelkie wynalazki w dziedzinie wojskowości… Pozornie panuje w niej indyferentyzm religijny, jednak często religia była w jej ramach wykorzystywana jako przyczyna wojen, nie miała natomiast nigdy wpływu na moralność publiczną czy stosunki społeczne (Wikipedia).
Kozacy z terenĂłw Rzeczypospolitej stali się twĂłrcami współczesnego narodu ukraińskiego. Była to właśnie militarna „orda” bez Ĺźadnych zasad moralnych, żądna krwi i łupĂłw i właśnie wykorzystująca religię prawosławną jako przyczynę wojen. Kozacy w Polsce uwaĹźali się za obrońcĂłw prawosławia, chociaĹź cała ich działalność, całe ich Ĺźycie było zaprzeczeniem wiary chrześcijańskiej: wyprawy rabunkowe, powstania, mordy, poĹźoga, gwałty no i to wręcz „zawodowe pijaństwo”. Z tego wszystkiego powstał narĂłd ukraiński na Ukrainie, a na Ziemi Lwowskiej w XIX w. przez austriackie szczucie RusinĂłw na PolakĂłw w imię starorzymskiej zasady „divide et impera” – dziel i rządĹş.
I właśnie przez Kozaków i austriackie przerobienie w Ziemi Lwowskiej (Galicja/Małopolska Wschodnia) propolskich Rusinów na polakożerców sprawiło, że historia narodu ukraińskiego jest ponura. Ponura, głównie przez dokonywane przez Ukraińców zbrodnie i ich wyjątkowy sadyzm.
Lista zbrodni popełnionych przez UkraińcĂłw byłaby strasznie długa. Od czasĂłw powstań kozackich po 1947 rok mordowano i to w okrutny sposĂłb nie tylko PolakĂłw i ĹťydĂłw (wielkie pogromy od końca XIX w. i wymordowanie wspĂłlnie z Niemcami 1,5 mln ĹťydĂłw ukraińskich podczas II wojny światowej), ale takĹźe m.in. CzechĂłw na Wołyniu, Ormian w Małopolsce Wschodniej, WęgrĂłw i Rosjan. W odniesieniu do nas – PolakĂłw starczy wspomnieć trzy największe zbrodnie: podczas powstania Chmielnickiego na jego rozkaz brutalne wyrĹźnięcie 5000 polskich jeńcĂłw po bitwie pod Batohem w 1652 roku (Katyń XVII wieku!), koliszczyznę w XVIII w. (20 000 zamordowanych PolakĂłw i ĹťydĂłw w samym tylko Humaniu w 1768 r.) czy wymordowanie 100 000 PolakĂłw przez nacjonalistĂłw ukraińskich na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej w latach 1943-45.
Właśnie dlatego, Ĺźe Ukraińcy należą do cywilizacji turańskiej, w ktĂłrej cała aktywność polityczna ma charakter wojskowy, a władcĂłw nie obowiązuje moralność (prof. Koneczny), bandytyzm i sadyzm są wyjątkowo mocno usytuowane w genach UkraińcĂłw (wyjątki potwierdzają regułę), co niezbicie potwierdza literatura ukraińska, począwszy od „HajdamakĂłw” (1841) Tarasa Szewczenką po wielu innych pisarzy i poetĂłw ukraińskich (Aleksander Ziemny „Rzeczy ukraińskie” 1990), ktĂłra jest uwaĹźana przez literaturoznawcĂłw za duszę narodu, pełna gloryfikacji tego bandytyzmu i sadyzmu. I dlatego Ukraińcy nie widzą nic złego w swej historii – w tych mordach i sadyzmie. Przeciwnie, są z tego dumni. To jedyne państwo na świecie, gdzie bandytom – wręcz ludobĂłjcom, ludziom, ktĂłrzy pomagali Hitlerowi budować Tysiącletnią Rzeszę nie tylko oficjalnie stawia się pomniki, nazywa ich imieniem ulice czy wypuszcza monety z ich podobizną, ale ogłasza bohaterami narodowymi.
Oto trzy przykłady:
Semen Nalewajko (Naliwajko, zm. 1597) był dowĂłdcą bandy łupieskiej, na ktĂłrej czele wyprawiał się na TurkĂłw i TatarĂłw, pustoszył Mołdawię i Węgry, a w latach 1595–96 zorganizował antypolską rebelię dla samego mordowania, palenia i łupiestwa, gdyĹź ta rebelia na pewno nie była Ĺźadnym powstaniem narodowym! Zdobył Mohylew i Słuck na… Białorusi (!), dokonując licznych pogromĂłw i rzezi mieszczan ĹťydĂłw. I dzisiaj ten zbir jest bohaterem narodowym na Ukrainie. Jego nazwiskiem nazwano ulice w wielu miastach, w szczegĂłlności na zachodzie kraju (m.in. we Lwowie i Winnicy), ma swoje pomniki, a w 1998 roku Narodowy Bank Ukrainy wyemitował okolicznościową monetę o wartości 20 hrywien z jego wizerunkiem.
Bohdan Chmielnicki (1595-1657), przywĂłdca powstania na Ukrainie 1648-54, jeden z największych „rzeĹşnikĂłw” w Europie (tak nazywają go Ĺťydzi – patrz „Encyclopaedia Judaica” Jerozolima 1971) jest takĹźe uwaĹźany na najwaĹźniejszego bohatera narodowego Ukrainy (pomniki, nazwy ulic itd.), chociaĹź oddał Ukrainę Rosji, ktĂłra ją okupowała i rusyfikowała aĹź do 1991 roku! Prawdziwy kretynizm!
Stepan Bandera (1909-1959), terrorysta o poglądach skrajnie nacjonalistycznych, czołowy faszysta ukraiński, przywĂłdca frakcji Organizacji Ukraińskich NacjonalistĂłw – OUN-B. Za jego sprawą na początku lat 30. OUN wzmogło działalność terrorystyczną w Polsce, a zwłaszcza terror indywidualny. Charakterystyczne dla doboru celĂłw zamachĂłw było to, Ĺźe ofiarami padali w duĹźej mierze Ukraińcy i Polacy szukający porozumienia polsko-ukraińskiego, m.in. Tadeusz Hołówko, Iwan Babij. Bandera został 13 stycznia 1936 roku skazany na karę śmierci, ktĂłrą na podstawie amnestii zamieniono na doĹźywotnie więzienie (co za nieszczęście!), za zorganizowanie zamachu na ministra spraw wewnętrznych Bronisława Pierackiego w 1934 roku. Podczas II wojny światowej współpracował z hitlerowskimi Niemcami, tworząc w porozumieniu z Abwerą złoĹźony z UkraińcĂłw batalion „Nachtigall” pod komendą niemiecką (ze strony ukraińskiej zastępcą dowĂłdcy był Roman Szuchewycz). Po ataku Niemiec na Związek Sowiecki, batalion ten wkroczył do Lwowa 30 czerwca 1941 roku i z jego poduszczenia ukraińska ludność miasta dokonała rzezi 4000 ĹťydĂłw. Współtworzona przez Banderę frakcja OUN-B ponosi odpowiedzialność za zorganizowane w latach 1943-44 ludobĂłjstwo polskiej ludności cywilnej na Wołyniu i Małopolsce Wschodniej, ktĂłrego ofiarą padło nawet do 100 000 osĂłb (Wikipedia).
Jak widzimy był to terrorysta nad terrorystami, bandzior nad bandziorami i do tego jeszcze faszysta. Tymczasem zaraz po upadku Związku Sowieckiego w wyniku czego powstało niepodległe państwo ukraińskie, Ukraińcy, szczegĂłlnie na zachodzie kraju zaczęli stawiać mu pomniki (największy we Lwowie), 26 miast nadało mu honorowe obywatelstwo i chyba we wszystkich miastach Zachodniej Ukrainy są ulice jego imienia. Jakby nie dość tego, 20 stycznia 2010 roku nacjonalistyczny prezydent Ukrainy Wiktor Juszczenko podpisał dekret № 46/2010 ktĂłrym Stepanowi Banderze nadano pośmiertnie tytuł Bohatera Ukrainy. Prezydent Juszczenko ogłosił dekret 22 stycznia podczas uroczystości Dnia Jedności.
Ukraina jest bodajże jedynym państwem na świecie, w którym jawnemu faszyście i współpracownikowi Hitlera w budowaniu Tysiącletniej Rzeszy stawia się pomniki, nadaje honorowe obywatelstwo miast, nadaje jego imię ulicom i którego prezydent ogłosił bohaterem narodowym!
Jeśli niektĂłrzy politycy polscy mĂłwią Polakom, Ĺźe przyjdzie dzień, w ktĂłrym Ukraińcy sami przeproszą narĂłd polski za ludobĂłjstwo dokonane na Polakach przez UkraińcĂłw na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej, to jest to albo poboĹźne Ĺźyczenie albo okłamywanie PolakĂłw, ktĂłrzy takiego przeproszenia się słusznie spodziewają. Bowiem jak rząd Ukrainy moĹźe przepraszać za zbrodnie „człowieka”, ktĂłre uwaĹźa za bohatera narodowego?! Poza tym przeprosiny nie wchodzą w rachubę takĹźe i z tego powodu, Ĺźe na to nie pozwala Ukraińcom ich cywilizacja turańska i bandytyzm i sadyzm, ktĂłry mają w swoich genach oraz przeświadczenie, Ĺźe mieli prawo mordować kaĹźdego nie-Ukraińca na, według nich, rzekomo ukraińskiej ziemi.
Ukraina-Ukraińcy nigdy nie będą przyjacielami Polski i Polaków. Gdzie będą tylko mogli, będą Polsce szkodzili. Najgorszy scenariusz dla Polski to sojusz niemiecko-ukraiński, o którym przestrzegał Polaków już Roman Dmowski.

Niebezpieczne antypolskie mity ukraińskie

Oficjalna historia Ukrainy pisana przez Ukraińców jest pełna półprawd, zwykłych kłamstw i mitów.

Odnośnie kłamstw „historykĂłw” ukraińskich to najlepszym na to przykładem jest Księga faktĂłw – dokument opublikowany 6 lutego 2008 roku przez rządową SłuĹźbę Bezpieczeństwa Ukrainy (ktĂłra teraz fabrykuje róşne kłamstwa na temat Krymu, walk w Donbasie i zestrzelenia przez separatystĂłw rosyjskich malezyjskiego samolotu pasaĹźerskiego). Księga ta została przedstawiona jako kronika działań nacjonalistycznej banderowskiej formacji Organizacji Ukraińskich NacjonalistĂłw-BanderowcĂłw (OUN-B) od marca do września 1941 roku i ma stanowić dowĂłd na brak udziału banderowcĂłw w mordach dokonywanych wĂłwczas na masową skalę na Ĺťydach. Księga podaje m.in. informacje o tym, Ĺźe rzekomo OUN-B odmĂłwiła Gestapo wzięcia udziału w pogromach lwowskich w 1941 roku. Wielu historykĂłw, w tym m.in. Marco Carynnyka, John-Paul Himka, Per A. Rudling, uwaĹźają ten dokument „historyczny” za mistyfikację. Analiza treści Księgi faktĂłw skłoniła Pera Rudlinga do stwierdzenia, Ĺźe dokument prawdopodobnie powstał duĹźo później i wiąże powstanie Księgi z rozkazem Krajowego Prowodu OUN z paĹşdziernika 1943 roku o preparowaniu dokumentĂłw mających na celu zrzucenie z UkraińcĂłw odpowiedzialności za pogromy na NiemcĂłw i PolakĂłw (The OUN, the UPA and the Holocaust: A Study in the Manufacturing of Historical Myths, The Carl Beck Papers in Russian & East European Studies, No. 2107, November 2011).

Natomiast odnośnie mistyfikacji „historykĂłw” ukraińskich to np. jest podawana przez nich bardzo stara opowieść, zrodzona na Zadnieprzu, ktĂłra kopiowana przez kolejnych „historykĂłw”, przyczynia się do tego, Ĺźe do dnia dzisiejszego jest obecna w świadomości UkraińcĂłw, według ktĂłrej po straceniu w Warszawie w 1597 roku Semena Nalewajki, wataĹźki ukraińskiej bandy łupieskiej i w latach 1595-96 przywĂłdcy rewolty przeciw Rzeczypospolitej, podczas ktĂłrej dokonywał licznych pogromĂłw i rzezi mieszczan i ĹťydĂłw, Polacy mieli go upiec we wnętrzu miedzianego wołu.

Był to przez wieki niebezpieczny mit, bowiem siał nienawiść do Polaków, inspirował czerń ukraińską do zemsty, a w późniejszych czasach służył do usprawiedliwiania ukraińskiego bandytyzmu.

Ciekawe jest podejście współczesnych „historykĂłw” ukraińskich odnośnie obecnego kolportowania takich mitĂłw. Otóş obrońcy ukraińskiej polityki historycznej, jak np. Mykoła Riabczuk, Jarosław Hrycak, Roman Serbyn, uwaĹźają, Ĺźe Ukraina jest krajem, ktĂłry dla skonsolidowania potrzebuje mitĂłw. Ich zdaniem narodowe mity są dopuszczalne, o ile wiążą się z pochwałą pozytywnych wartości, a nie zbrodni; mity te powinno oceniać się nie pod względem prawdomĂłwności, lecz uĹźyteczności (Wikipedia). No tak, ale mit o Nalewajce przez wieki zachęcał do zbrodni – do mordowania PolakĂłw dla pomszczenia Nalewajki.

Dlatego John-Paul Himka podnosi względem ukraińskiej polityki historycznej zarzuty natury moralnej. Według niego nie moĹźna głosić apologii osĂłb i organizacji skrajnych, ktĂłre popełniały zbrodnie, zaś narodową mitologię naleĹźy odrzucić, poniewaĹź „prawda jest wartością samą w sobie” (Internet: Interventions: Challenging the Myths of Twentieth-Century Ukrainian History).

Paweł Kowal – niebezpieczny „agent” ukraińskich nacjonalistĂłw w Polsce

Po ukazaniu się mojego tekstu o Pawle Kowalu (KWORUM – Kresy w Ĺźyciu Polski i narodu polskiego 8.8.2014) zwrĂłcono mi uwagę, Ĺźe w Internecie moĹźna znaleźć wiele dodatkowego krytycznego i ciekawego materiału o tym „polskim” kochanku ludobĂłjcy ukraińskiego Stepana Bandery.

Z informacji, artykułów i komentarzy tam zamieszczonych, a pochodzących m.in.. z „niezaleĹźna.pl”, Fakt.pl, „Gazeta Polska Codziennie”, „Gazeta Wschodnia” (Lublin), „Wierni Polsce”, „Konserwatywna Emigracja” czy Wirtualna Polonia oraz takich znanych autorĂłw jak np. ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski czy korespondent z Kijowa mediĂłw polskich Eugeniusz Tuzow-Lubański, dowiadujemy się m.in., Ĺźe Paweł Kowal w rozmowie z „Rzeczpospolitą” w 2013 roku powiedział, Ĺźe ma wątpliwości, czy słowo „ludobĂłjstwo” powinno znaleźć się w oficjalnej uchwale Sejmu w rocznicę masakry blisko 200 tysięcy PolakĂłw przez UkraińcĂłw z OUN-UPA, Ĺźe jest on wyjątkowo obrzydliwym sympatykiem Stepana Bandery i gloryfikatorem antypolskiej terrorystycznej i bandyckiej (ludobĂłjstwo PolakĂłw) Organizacji Ukraińskich NacjonalistĂłw-Ukraińskiej Powstańczej Armii w Polsce, za co właśnie otrzymał Ukraiński order „Za Zasługi”, Ĺźe jako polski eurodeputowany skrytykował rezolucję Parlamentu Europejskiego z 25 lutego 2010 potępiającą wyróşnienie przez prezydenta Ukrainy Juszczenkę Bandery tytułem Bohatera Ukrainy, Ĺźe Paweł Kowal „…kolega wataĹźki Oleha Tiahnyboka… jest zadowolony, iĹź jego ulubiona opcja neobanderowcĂłw na Ukrainie „Swoboda” podołała prĂłg wyborczy i weszła do składu nowego parlamentu” (Eugeniusz Tuzow-Lubański – KijĂłw 30.10.2012).

Jednocześnie Eugeniusz Tuzow-Lubański zauwaĹźa, Ĺźe: „W związku z wygraną neobanderowskiej „Swobody” w wyborach parlamentarnych media ukraińskie podają w ogĂłle tylko Ĺźyczliwe komentarze o atamanie Tiahnyboku i jego bojĂłwkarzach. WśrĂłd dziennikarzy i politologĂłw na Ukrainie prawie nie ma trzeĹşwych umysłów, ktĂłre by zaalarmowały społeczeństwo o zagroĹźeniu faszyzmem. I taka ślepota musi zaniepokoić Polskę i demokratyczny świat. Co kosztowała obojętność społeczna w Europie – moĹźemy dzisiaj zobaczyć na przykładach dojścia Adolfa Hitlera do władzy na początku 30 lat XX wieku w Niemczech”.

Ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski pisał: „Szef ugrupowania Polska Jest NajwaĹźniejsza Paweł Kowal, europoseł, ktĂłry do Brukseli wślizgnął się dzięki świetnemu wynikowi PiS, nigdy nie krył swojej sympatii do skompromitowanego b. prezydenta Wiktora Juszczenki, gloryfikatora Bandery i UPA.
Będąc jeszcze w strukturach poprzedniej partii, robił, co mĂłgł, aby wepchnąć swoje środowisko (w Polsce – M.K.) w objęcia „pomarańczowych”. Miał w tym sojusznikĂłw w osobach Michała Kamińskiego i Bogumiły Berdychowskiej. Dziś nadal agituje za wspomnianą ukraińską opcją polityczną. Jednak parę dni temu na spotkaniu w Ossolineum we Wrocławiu spotkał się z krytyką ze strony słuchaczy, w tym jednego z profesorĂłw Uniwersytetu Wrocławskiego, ktĂłrzy zarzucili mu działanie niezgodne z polskim interesem narodowym. Czy coś z tego zrozumie? Wątpię...” (NiezaleĹźna 2.10.2012).

Z kolei w „Wiernej Polsce” (16.3.2914) czytamy: „Co się marzy…kreaturom pokroju Pawła Kowala? CzyĹźby marzyli o wplątaniu PolakĂłw w wojnę ze słowiańską Rosją… na rzecz utrzymania władzy przez… bandytĂłw na Ukrainie? Gdzie są polskie władze, polskie sądownictwo, ktĂłre nie reagują na takie i podobne ekscesy idiotĂłw naraĹźających państwo i narĂłd na niebezpieczeństwo wojny?
CzyĹź pomysły takich Kowali nie są nie tylko mową nienawiści, ale nawoływaniem do zbrojnych konfliktĂłw między Słowianami, ktĂłre z urzędu winien ścigać prokurator generalny, A.Seremet…?”

Natomiast na stronie Internetowej: „IV rozbiĂłr Polski” w artykule o Pawle Kowalu czytamy m.in. taką sarkastyczną uwagę: „Lobby ukraińskie znad Wisły paradoksalnie lubi bardziej banderowski Lviv niĹź bardziej roztropny politycznie KijĂłw. Dlatego, aby przypodobać się nacjonalistom ukraińskim we Lwowie eurodeputowany Kowal skrytykował rezolucję Europarlamentu [ktĂłrego jest przedstawicielem z ramienia Polski] z 25 lutego 2010 roku, potępiającą odznaczenie Bandery tytułem Bohatera Ukrainy. A moĹźe wg. linii dyplomatycznej europosła Kowala warto byłoby odznaczyć zbrodniarza Banderę pośmiertnie jeszcze (polskim) Orderem Orła Białego, bo to by posłuĹźyło sprawie polsko-ukraińskiego pojednania?”

A w ogĂłle musi to być bardzo nieciekawy facet przez same powiązania rodzinne. Z Internetu, np. z serwisu internetowego „Niepoprawni.pl”, „xportal.pl” czy „Y-Elita. pl” moĹźna dowiedzieć się, Ĺźe Paweł Kowal „jest spokrewniony z Heleną Łuczywo, ktĂłra jest jego ciotką” (cyrollus 6.6.2011), ktĂłrej ojciec – Ĺťyd był związany z reĹźymem PRL, a ona zakładała i trzęsła z Michnikiem antypolską „Gazetę Wyborczą” i przez fakt, Ĺźe jego młodszy brat, Grzegorz, jest pedofilem, za co był więziony („Dziennik Wschodni” Lublin 28.9.2009). – Zastanawiam się czy miłość Pawła Kowala do Stepana Bandery nie jest takĹźe jakimś dziwnym do wytłumaczenia zboczeniem.

Teraz łatwiej zrozumieć, dlaczego Paweł Kowal nie kocha Polski i działa na jej szkodę.

Najtrudniej mi zrozumieć to, Ĺźe rzekomo patriotyczna partia Prawo i Sprawiedliwość wywindowała w gĂłrę tego „człowieka” i takiego „Polaka”, ktĂłry kłania się faszyzmowi ukraińskiemu i jemu chce słuĹźyć na gruncie polskim.

Niech mi Jarosław Kaczyński usprawiedliwi mianowanie takiego typa na stanowisko polskiego wiceministra spraw zagranicznych lub chociaĹźby to, Ĺźe gĂłwniarz – osoba mająca zaledwie 31 lat otrzymuje takie stanowisko. Czy Polska to jakaś bananowa republika? PrzecieĹź w kaĹźdym normalnym i szanującym się państwie, ktĂłre chce być powaĹźane na arenie międzynarodowej i chce coś znaczyć w polityce światowej, nie tylko na stanowisko ministra spraw zagranicznych, ale takĹźe wiceministra mianuje się wytrawnego polityka, a przede wszystkim dyplomatę, a nie jakiegoś tam chłystka i to na dodatek wspierającego faszyzm ukraiński. To rzuca cień na premiera tego rządu – Jarosława Kaczyńskiego, gdyĹź sugeruje, Ĺźe i on jest zwolennikiem ideologii faszystowskiej. Czy jest?

Pocieszające jest to, Ĺźe Paweł Kowal przegrał tegoroczne wybory do Parlamentu Europejskiego i Ĺźe juĹź nie reprezentuje tam Polski. Przykleił się teraz do kanapowej partii Polska Razem Jarosława Gowina. Jednak uczciwiej byłoby jakby załoĹźył partię Polska za Stepanem Banderą, albo wyemigrował do swojej ojczyzny z wyboru – Ukrainy, gdzie mĂłgłby brylować w nacjonalistycznej i probenderowskiej
Partii Swoboda.

Czy w Polsce jest prowadzona rejestracja agentów obcych państw? To jedno. A drugie to to, że agent obcego państwa nie powinien mieć prawa brać udział w polskim życiu politycznym na najwyższym szczeblu (minister, poseł itp.). Inaczej wprowadzamy konia trojańskiego do polskiego życia politycznego.

Co stoi na przeszkodzie dobrym stosunkom Polski z jej wschodnimi sąsiadami?

Aby stosunki Polski z niepodległymi od 1991 roku państwami: Litwą, Białorusią i Ukrainą układały się harmonijnie potrzeba do tego nie tylko przyjacielskiego stosunku Polski do tych państw, co jest realizowane przez nasz kraj od 1991 roku, ale również tych państw do Polski i Polaków w ogóle, a także do Polaków zamieszkujących te państwa.
Niestety, tak nie jest. I to nawet z Litwą, z którą należymy do Unii Europejskiej i NATO.
Na przeszkodzie temu stoi wiele czynnikĂłw, z ktĂłrych najwaĹźniejsze są trzy. Po pierwsze Ĺźadne z tych państw tak naprawdę nie uznaje swej obecnej granicy z Polską. Litwinom nieoficjalnie (bo oficjalnie tego czynić nie mogą, będąc członkiem UE) wciąż śni się oderwanie Suwalszczyzny od Polski. Natomiast władcy Mińska i Kijowa bardziej oficjalnie marzą o oderwaniu od Polski Białostocczyzny (Białoruś) oraz Chełmszczyzny i Ziemi Przemyskiej (Ukraina). Starczy wspomnieć wypowiedĹş prezydenta Ukrainy Leonida Kuczmy z listopada 2004 roku, w ktĂłrej mĂłwił o „ukraińskich ziemiach” w Polsce („Sprawy polsko-ukraińskie” Goniec 6-12.5.2005) oraz to, Ĺźe Wiktor Juszczenko zaraz po wyborze na prezydenta w grudniu 2005 roku pojechał prywatnie do Polski (była to jego pierwsza podróş zagraniczna) – na „etnicznie ukraińską” Ziemię Przemyską, aby pokazać Ukraińcom, Ĺźe pamięta o granicach „Wielkiej Ukrainy”. ChociaĹź dzisiaj i Litwa, i Białoruś, i Ukraina nie mają Ĺźadnych praw, szczegĂłlnie etnicznych, aby wyciągać ręce po te polskie ziemie.
W spadku po historii na Litwie, Białorusi i Ukrainie jest mniejszość polska. Szczególnie rzuca się ona w oczy w Wilnie i na Wileńszczyźnie, pomimo tego, że od 1939 roku trwa nieustanna kolonizacja litewska tego miasta i tych ziem przez ludzi (przybłędów) z Litwy Kowieńskiej. Tak Litwini jak i Białorusini i Ukraińcy chcieliby, aby mniejszość polska znikła z powierzchni ziemi w ich krajach.
Trzecim problemem, ktĂłry nastraja wrogo LitwinĂłw, BiałorusinĂłw i UkraińcĂłw do Polski i PolakĂłw jest polska historia Litwy, Białorusi i Ukrainy, ktĂłra usunęła w cień historię litewską Litwy, białoruską Białorusi i ukraińską Ukrainy. Stąd naczelnym celem historiografii tych krajĂłw jest fałszowanie ich prawdziwej historii przez eliminowanie lub przemilczanie ich polskiej historii. Np. Litwini całkowicie przywłaszczają sobie dzieje i spuściznę oraz wszystkich ludzi pochodzących z byłego Wielkiego Księstwa Litewskiego i to nie tylko np. Adama Mickiewicza czy Tadeusza Kościuszkę, ale takĹźe większość etnicznych PolakĂłw, ktĂłrzy tam mieszkali, jak np. poetę Macieja Sarbiewskiego, rodem z Mazowsza, chociaĹź jako współczesny narĂłd, powstały dopiero na pocz. XX w. i pochodzący w 99% z chłopĂłw (ktĂłrzy oczywiście nie tworzyli dziejĂłw i kultury Księstwa), mają do tego najmniejsze prawo. TakĹźe przez wieki arcypolskie Wilno uwaĹźają za miasto zawsze litewskie (chociaĹź Litwini stanowili tylko 1% mieszkańcĂłw miasta!), ktĂłre było pod okupacją polską w latach 1919-39. Z kolei dla UkraińcĂłw LwĂłw był ZAWSZE ukraińskim miastem i tylko w pewnych okresach jego historii był OKUPOWANY przez PolakĂłw. Stąd np. prof. Mieczysław Gębarowicz został zwolniony ze stanowiska „starszego pracownika naukowego” Oddziału Nauki o Sztuce Instytutu Nauk Społecznych AN USRR we Lwowie za to, Ĺźe w pracy naukowej „Materiały ĹşrĂłdłowe do dziejĂłw kultury i sztuki XVI-XVIII wieku” (1973) renesansową architekturę Lwowa, z przyczyn dla niego i historykĂłw sztuki oczywistych, zaliczał do sztuki polskiej. Jako powĂłd tej krzywdzącej go decyzji podano w uzasadnieniu, Ĺźe napisał książkę „antynaukową i antyukraińską za ukraińskie pieniądze”. Ukraińscy i sowieccy „uczeni” nie mogli i nie mogą pogodzić się z prawdą, Ĺźe LwĂłw i Ruś Czerwona naleĹźały do Rzeczypospolitej („Mieczysław Gębarowicz – straĹźnik dĂłbr narodowych” Nasz Dziennik 1-2.10.2005, Warszawa).

Ukraińska Cerkiew grekokatolicka szermierzem siania nienawiści do Polaków

Z poduszczenia austriackiego gubernatora Galicji (Małopolski Wschodniej) Franza Stadiona (1847-48) istniejąca tam Cerkiew grekokatolicka jest od tej pory szermierzem siania nienawiści do PolakĂłw i rzymskokatolikĂłw. Jak bardzo nienawidzą PolakĂłw nawet współcześni bądĹş co bądĹş „katoliccy” biskupi ukraińscy, potwierdziła wypowiedĹş kardynała Lubomyra Huzara, głowy Kościoła grekokatolickiego na Ukrainie, z okazji wizyty papieĹźa Jana Pawła II, w ktĂłrej „postulował określenie się Kościoła rzymskokatolickiego, „czy chce on być na Ukrainie Kościołem obrządku łacińskiego czy Kościołem polskim”. Jak zauwaĹźył ks. prof. R. Dzwonkowski: „wypowiedĹş ta… odmawia katolickiego charakteru istniejącemu od stuleci Kościołowi obrządku łacińskiego z tego względu, Ĺźe jego wierni modlą się po polsku. Oznacza takĹźe odmowę prawa do własnego języka w Kościele największej grupie jego wiernych”.
Relacjonujący tę wypowiedĹş publicysta polski związany z Katolicką Agencją Informacyjną (tuba propagandowa Kościoła katolickiego w Polsce), ktĂłry zapewne popiera depolonizację PolakĂłw na Kresach, zauwaĹźył, Ĺźe Kościół obrządku łacińskiego stoi przed podstawowym dylematem „wyboru pomiędzy wiernością swej dawnej polskiej tradycji a ewangelizacją społeczeństwa ukraińskiego w jego własnym języku” (K. Tomasik „Kościół rzymskokatolicki na Ukrainie przed pielgrzymką papieĹźa” KAI, 2001, nr 25). – Ks. Roman Dzwonkowski tak to skomentował: „Jest to w istocie żądanie od wiernych narodowości polskiej, obecnych w tym Kościele, rezygnacji z ojczystego języka w modlitwie, a więc wyrzeczenia się własnej toĹźsamości duchowej, ktĂłra dla kaĹźdego człowieka jest niezwykłą wartością duchową. Tylko całkowite zlekcewaĹźenie tego faktu mogło pozwolić na tak arbitralne sformułowania. Jako uzasadnienie publicysta podał “ewangelizację społeczeństwa ukraińskiego”. Społeczeństwo to jest w przytłaczającej większości prawosławne, a w pewnej części greckokatolickie. Nasuwa się pytanie, kogo ma ona dotyczyć po eliminacji z Kościoła katolickiego “dawnej tradycji polskiej”, a w rzeczywistości języka polskiego. NaleĹźy tu przypomnieć naturę Kościoła: nie moĹźe on być polski, ukraiński, białoruski, litewski itp., lecz powinien być Kościołem katolickim w Polsce, na Ukrainie, na Białorusi czy na Litwie, w ktĂłrym jest miejsce dla wszystkich, ktĂłrzy chcą do niego naleĹźeć i modlić się w swoim języku. Wszyscy, niezaleĹźnie od narodowości, mają w nim takie same prawa do liturgii, nauczania i opieki religijnej w swoim języku, jeśli sobie tego Ĺźyczą. Odmawianie tego ludności polskiej z racji jej zamieszkiwania w państwie białoruskim czy ukraińskim jest zaprzeczeniem ponadnarodowej misji Kościoła. Jego zadaniem nie jest słuĹźba zachowania świadomości narodowej tej czy innej grupy wiernych ani teĹź zmienianie jej na inną za pomocą zmiany języka naboĹźeństw, lecz odpowiadanie na jej oczekiwania i prośby, gdy chodzi o język liturgii. W Kościele katolickim obrządku łacińskiego nie moĹźe być wyłączności narodowej i językowej i nie moĹźe być ona wprowadzana do tego Kościoła, jak to się juĹź dzieje… Postulat białorutenizacji i ukrainizacji wspomnianego Kościoła, w ktĂłrym są Polacy, nasuwa pytanie o ewentualną reakcję jego autorĂłw na podobne żądanie w stosunku do mniejszości narodowych w Polsce przejścia w ich Ĺźyciu religijnym na język polski z racji jego znajomości i miejsca zamieszkania. Nietrudno przewidzieć, Ĺźe byłaby ona niesłychanie negatywna i wywołałaby głośne protesty w kraju i na świecie. Tymczasem tego rodzaju postulat dotyczący PolakĂłw we wspomnianych krajach nie budzi zastrzeĹźeń… (Kościół katolicki jest ponadnarodowy i powinien słuĹźyć wiernym wszystkich narodowości). Eliminowanie języka polskiego z kościołów na Białorusi i Ukrainie, niezaleĹźnie od oczekiwań wiernych, oznacza ich białorutenizację i ukrainizację oraz wypełnianie przez Kościół tego rodzaju zadania. Jest ono przeciwne jego nauczaniu oraz ogĂłlnoświatowym normom prawnym polecającym respektowanie języka ojczystego mniejszości narodowych, takĹźe w ich Ĺźyciu religijnym.” (Radio Maryja 23.9.2007).

Ukraiński arcybiskup greckokatolicki stawia za wzĂłr… Stepana Banderę

W swoim internetowym blogu ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski pisał (3.1.2011): „Ukraińska Cerkiew Greckokatolicka od kilku lat nurza się w nacjonaliĹşmie i gloryfikacji zbrodniarzy z UPA. Głównie za przyczyną lwowskiego arcybiskupa Ihora Wozniaka”. Arcybiskup ten, znany jako złodziej polskich kościołów we Lwowie (VII przykazanie Boskie: „Nie kradnij”), wezwał UkraińcĂłw do brania przykładu ze Stepana Badery 1 stycznia 2011 roku we Lwowie podczas obchodĂłw 102. rocznicy urodzin jednego z przywĂłdcĂłw Organizacji Ukraińskich NacjonalistĂłw, człowieka odpowiedzialnego za wymordowanie ponad 100 000 PolakĂłw na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej. Bezczelność i polakoĹźerstwo arcybiskupa przeszło wszelkie granice, kiedy powiedział: „Warto przypomnieć, Ĺźe we wrześniu 1942 roku w obozie koncentracyjnym Auschwitz, Gestapo rękami polskich Ĺźołnierzy zamordowało dwĂłch braci Stepana Bandery – Oleksego i Bazylego” [org: „Варто пригадати, що у вересні 1942 року в концтаборі Освєнцім (Авшвіц) гестапо замордувало руками польськихвійськових двох братів Степана Бандери – Олексу та Василя„] […]. Czyli dla tego arcybiskupa niemiecki obĂłz koncentracyjny Auschwitz był polskim obozem koncentracyjnym!

Duchowieństwo Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego aktywnie uczestniczyło w akcjach jubileuszowych zorganizowanych przez skrajnie nacjonalistyczne OgĂłlnoukraińskie Zjednoczenie Swoboda (Wolność). Hierarcha wyraził swoje poparcie dla nadania Banderze tytułu bohatera Ukrainy przez byłego prezydenta Wiktora Juszczenkę. Przypomniał, Ĺźe Stepan Bandera był synem kapłana greckokatolickiego. (Na tym partajtagu z udziałem abpa WoĹşniaka) faszystka ukraińska Iryna Farion, radna lwowskiej rady obwodowej z ramienia Swobody, oskarĹźyła Polskę, Ĺźe w ciągu kilku wiekĂłw „znęcała się nad narodem ukraińskim”. Z kolei Oleg Pańkiewicz, przewodniczący lwowskiej rady obwodowej, a w przeszłości główny organizator antypolskich pikiet Swobody przed konsulatem generalnym RP we Lwowie i akcji protestĂłw w rocznice zagłady polskiej wsi Huta Pieniacka k. BrodĂłw, buńczucznie powiedział: „Bandera jest. Bandera będzie w przyszłości. Niech się boją wrogowie, niech drżą okupanci!” (KAI, „Bibuła. Pismo niezaleĹźne” 2.1.2011). „Okupanci” – czyli Polacy!

Czyim sługą jest kapłan, ktĂłry gloryfikuje zbrodnie – Chrystusa czy szatana?!

Jeśli nie wszyscy to na pewno prawie wszyscy ukraińscy grekokatoliccy biskup i duchowni oraz wierni są skrajnymi szowinistami ukraińskimi, faszystami i gloryfikatorami zbrodni – w tym ludobĂłjstwa Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA). Dlatego Ukraińska Cerkiew Grekokatolicka powinna być usunięta przez Watykan ze wspĂłlnoty katolickiej.

Ukraińscy „katolicy” zignorowali apel papieĹźa Jana Pawła II

Podczas swej wizyty apostolskiej we Lwowie 26 czerwca 2001 roku do tłumu 250 000 UkraińcĂłw i 150 000 PolakĂłw papieĹź Jan Paweł II powiedział: „Czas juĹź oderwać się od bolesnej przeszłości! Chrześcijanie obydwu narodĂłw (Ukraińcy i Polacy – M.K.) muszą iść razem w imię jednego Chrystusa, ku jednemu Ojcu, prowadzeni przez tego samego Ducha, ktĂłry jest ĹşrĂłdłem i zasadą jedności. Niech przebaczenie – udzielone i udzielane- rozleje się niczym dobroczynny balsam w kaĹźdym sercu”.
Od tych słów minęło 13 lat i przez ten czas stosunki polsko-ukraińskie nie uległy najmniejszej poprawie, gdyĹź Ukraińcy swoją toĹźsamość narodową z pomocą (!) Ukraińskiej Cerkwi Grekokatolickiej budują na nacjonalizmie i antypolonizmie, ignorując – włącznie z biskupami! – słowa papieĹźa, ktĂłrego uwaĹźają za namiestnika Chrystusowego na ziemi – głowę swego Kościoła.
Sprawa mianowania kardynałem arcybiskupa lwowskiego Mariana Jaworskiego

W 1991 roku upadł Związek Sowiecki, w wyniku czego powstało państwo ukraińskie na terenie sowieckiej Republiki Ukraińskiej. W państwie ukraińskim Kościół katolicki odzyskał względną wolność religijną. 16 stycznia 1991 roku „polski” papieĹź Jan Paweł II mianował nowym rzymskokatolickim arcybiskupem lwowskim w siedzibą we Lwowie bpa Mariana Jaworskiego, dotychczasowego administratora apostolskiego polskiej części archidiecezji lwowskiej z siedzibą w Lubaczowie. Abp Jaworski był przyjacielem kard. Wojtyły z czasĂłw ich pobytu w Polsce. Stąd Jan Paweł II postanowił obdarzyć abpa Jaworskiego godnością kardynalską, jako Ĺźe „kardynał” (łac. cardinalis – główny, zasadniczy, mocno z czymś związany) to po prostu „przyjaciel – współpracownik – doradca papieĹźa”. PrzeĹźarta antypolską postawą hierarchia ukraińskiej Cerkwi grekokatolickiej w ogĂłle o tym nie chciała słyszeć i oficjalnie sprzeciwiła się temu papieskiemu planowi; prym w tym wiĂłdł bardzo antypolski kard. Iwan Lubacziwśkyj. Ks. Jaworski nie otrzymał więc kapelusza kardynalskiego ani w 1991 roku, ani w 1994 roku. Wobec ciągłego sprzeciwu UkraińcĂłw Jan Paweł II mianował abpa Jaworskiego kardynałem „in pectore” (w sekrecie) w 1998 roku; dopiero wobec złamania sprzeciwu UkraińcĂłw w 2001 roku, na co wpłynęła wizyta Jana Pawła II na Ukrainie, abp Jaworski został ogłoszony kardynałem (Marian Kałuski „LwĂłw bez kardynała…” Merkuriusz Ziem Wschodnich Rzeczypospolitej Nr 6 1994).

Ukraińcy przywłaszczyli sobie katolickie (polskie) kościoły

W 1991 roku upadł Związek Sowiecki i powstało po jego rozpadzie państwo ukraińskie, ktĂłre przywrĂłciło wolność religijną. Chrześcijanie mogli odzyskiwać kościoły zamknięte przez komunistyczny i ateistyczny reĹźym. Odrodził się takĹźe Kościół katolicki na dzisiejszej tzw. Zachodniej Ukrainie (Lwowszczyzna). Odrodziło się arcybiskupstwo lwowskie i arcybiskup Marian Jaworski rozpoczął starania o zwrot zamkniętych kościołów. Religią dominującą dzisiaj na LwowszczyĹşnie jest ukraińska Cerkiew grekokatolicka. Cerkiew ta od ponad 150 lat jest szermierzem nienawiści do Polski, PolakĂłw i katolicyzmu. Grekokatolicy, wspierani przez nacjonalistyczne i tym samym antypolskie władze, wbrew watykańskiemu prawu kanonicznemu przywłaszczyli sobie wielką ilość kościołów katolickich, nawet w tych miejscowościach, w ktĂłrych mieszkają ciągle katolicy, ktĂłrzy w ten sposĂłb zostali pozbawieni własnej świątyni (np. w Tarnopolu). Np. we Lwowie, gdzie przed wojną było ponad 30 kościołów katolickich, nie zwrĂłcono katolikom ani jednego kościoła! Cerkiew grekokatolicka przebudowuje takĹźe zabrane kościoły – nawet te zabytkowe – na cerkwie (juĹź na ponad 70 byłych kościołach dobudowano wschodnie kopuły), aby zatrzeć ich polskie pochodzenie i łacińską architekturę. Co więcej, zabrano Polakom nawet 4 kościoły, ktĂłre zostały im przyznane i ktĂłre juĹź zdążyli wyremontować, jak np. w Komarnie i Brodach („Dzwonią zrozpaczeni katolicy z BrodĂłw” Słowo. Dziennik Katolicki 21.2.1995, Warszawa). Tamtejsi Polacy-katolicy pisali w tej sprawie do Watykanu. Nie otrzymali jednak Ĺźadnej odpowiedzi i nie zwrĂłcono im kościoła.

Skandaliczny antypolski pomnik w Bołszowcach w Małopolsce Wschodniej

Portal „Kresy.pl” z 22 lipca 2014 roku podał informację, Ĺźe w Bołszowcach koło Halicza (woj. stanisławowskie, obecnie na Ukrainie) został postawiony dzięki staraniom grekokatolickiego księdza skandaliczny pomnik. Napis na nim głosi, Ĺźe monument wzniesiono ku pamięci ukraińskich ofiar, ktĂłre zginęły w akcji „polskich szowinistĂłw i niemieckich nacjonalistĂłw” 14 marca 1944 roku. Tymczasem prawda jest taka, Ĺźe tego dnia doszło do akcji PolakĂłw przeciwko bandom Ukraińskiej Powstańczej Armii, ktĂłre mordowały polską ludność cywilną. Zginęło wĂłwczas kilku UkraińcĂłw, natomiast bandy UPA zamordowały kilkudziesięciu PolakĂłw – tak w Bołszowcach, jak i pobliskich miejscowościach. To niby katolicki kapłan, a nie zna VIII przykazania Boskiego: „Nie mĂłw fałszywego świadectwo przeciw bliĹşniemu twemu”. Poza tym ta tablica sieje nienawiść UkraińcĂłw do PolakĂłw, co takĹźe jest sprzeczne z nauką Boga i Kościoła.

Trwa depolonizacja historii Kościoła katolickiego Ukrainie

Na Ĺźyczenie władz ukraińskich, nacjonalistĂłw ukraińskich i związanej z nimi Ukraińskiej Cerkwi Grekokatolickiej, Kościół katolicki na Ukrainie przystąpił ostatnio do depolonizacji historii Kościoła na Ukrainie, ktĂłra była przez wieki częścią historii Kościoła polskiego – polskiego katolicyzmu.

Oto kilka przykładĂłw: Kościół katolicki na Ukrainie, ktĂłry do tej pory był wyłącznie polski, nie tylko nie chce „polskiej” przyszłości, ma rĂłwnieĹź problem z zaakceptowaniem polskiej przeszłości. Słynna była awantura w Barze, gdzie ksiądz kazał zniszczyć umieszczony na frontonie kościoła polski napis „Święta Anno mĂłdl się za nami”, ktĂłry przetrwał wszystkie wojny i rewolucje oraz władzę sowiecką i zastąpił go takim samym napisem po ukraińsku. Na ukraińsko-polskiej (w tej kolejności) stronie internetowej lwowskiej kurii rzymskokatolickiej, przy sylwetce ks. biskupa Władysława Rafała Kiernickiego (1912-1995), wielkiego Polaka i kapłana PolakĂłw we Lwowie w okresie sowieckim (1949–1958 i 1965-1995 był proboszczem katedry lwowskiej), a po upadku Związku Sowieckiego od 1991 biskupa pomocniczego lwowskiego, jest informacja, Ĺźe był księdzem „antyfaszystą”. W ten sposĂłb to ujęto, aby uniknąć informacji, Ĺźe był skarbnikiem i szefem oddziału V Komendy Okręgu LwĂłw polskiej Armii Krajowej (Internet: Beata Kost ze Lwowa „Głos w dyskusji na temat języka w kościele na Ukrainie”).

Na stronie internetowej parafii w Połonnem na Podolu (diecezja kamieniecka), ktĂłra przez wieki była bastionem polskości na tym terenie – nawet w Związku Sowieckim, został umieszczony tekst w ewidentny sposĂłb fałszujący historię parafii, choć zgodny z polityka historyczną Ukrainy. Głosi on m.in., Ĺźe z historią Połonnego są związane takie postacie narodowowyzwoleńczego ruchu ukraińskiego jak: Maksym Krzywonos, Iwan Mazepa czy Bogdan Chmielnicki. Ten pierwszy w historii Połonnego zasłuĹźył się istotnie. W czasie rebelii Chmielnickiego spalił miasto, wyrĹźnął 10 tys. mieszkańcĂłw, paląc wszystkie kościoły. Idący ze swymi wojskami na odsiecz Połonnemu książę Jeremi Wiśniowiecki spóźnił się i nie zdążył przeszkodzić dziełu zniszczenia realizowanemu przez tego „wielkiego sławnego syna ukraińskiego narodu”. W tekście zamieszczonym na stronie parafii moĹźna teĹź wyczytać, Ĺźe mieszkańcy Połonnego dobrze pamiętają ucisk polskiej szlachty. Polskie oblicze parafii na przestrzeni wiekĂłw zostało w tym tekście wymazane (Kościelne rugi w Połonnem Kresy.pl 15 wrzesnia 2009).

Możemy sobie teraz wyobrazić jak Kościół katolicki na Ukrainie będzie przedstawiał arcypolską od 600 lat historię katolicyzmu we Lwowie i katedry lwowskiej. Na pewno nie znajdzie się w niej wzmianka o tym, że w katedrze w 1656 roku król Jan Kazimierz ogłosił Matkę Bożą Królową Polski. Na pewno nie!!!

Jak widzimy, Kościół katolicki w sojuszu z nacjonalistami ukraińskimi też potrafi fałszować historię, jak jest mu to na rękę.

Będziemy się modlić do polakożerców Andrzeja Szeptyckiego i Andrija Bandery?

W latach 1900-1944 arcybiskupem grekokatolickim (ukraińskim) Lwowa był Andrzej Szeptycki – Polak-renegat i nieprzejednany wrĂłg Polski i PolakĂłw, współtwĂłrca i ojciec duchowy nacjonalizmu ukraińskiego, człowiek, ktĂłry po napadzie Niemiec na Związek Sowiecki 22 czerwca 1941 roku, w imieniu swoim i narodu ukraińskiego skierował do Hitlera własnoręcznie podpisaną deklarację chęci uczestnictwa w budowaniu „nowego porządku w Europie”, a po zdobyciu przez Wehrmacht Kijowa wysłał do Hitlera list z gratulacjami; później, w 1943 roku do ukraińskiej Dywizji SS Galizien delegował 20 kapelanĂłw greckokatolickich i nigdy nie potępił ludobĂłjstwa ludności polskiej (100 tys. ofiar) przez bandycką Ukraińską Powstańczą Armię, złoĹźoną głównie z jego wiernych (Wikipedia). Dlatego, kiedy Ukraińcy na emigracji rozpoczęli starania w Watykanie o wyniesienie Szeptyckiego na ołtarze, Ăłwczesny prymas Polski, kard. Stefan Wyszyński dwukrotnie, w 1958 i 1962 roku zablokował w Watykanie jego proces beatyfikacji (Dwie twarze abp Szeptyckiego, wywiad z Andrzejem A. Ziębą „Rzeczpospolita” 29.11.2009).
Pisałem juĹź w KWORUM o abp Andrzeju Szeptyckim („Abp Andrzej Szeptycki – patron renegatĂłw i ludobĂłjcĂłw?” 6.10.2012). Jednak później znalazłem dwie dodatkowe informacje niepochlebnie świadczące o nim i jego współpracownikach. Pierwsza to ta, Ĺźe nie tylko reprezentantem arcybiskupa Andrija Szeptyckiego w rozmowach z niemiecką antypolską organizacją HAKATA w zaborze pruskim (o ktĂłrej wyjątkowo podłej antypolskiej działalności uczy się w szkole młodzieĹź polska) przed I wojną światową był ks. Włodzimierz Hanyckyj, ale takĹźe, i to na pewno z inicjatywy Szeptyckiego, zapoczątkował te kontakty i do końca był głównym łącznikiem (Stanisław Stroński Pierwsze lat dziesięć (1918-1928) LwĂłw 1928, str. 41-47). A druga to ta, Ĺźe sekretarz arcybiskupa Szeptyckiego z okresu II wojny światowej, ks. Josyp Kładoczny, ktĂłry był konfidentem Gestapo, pod koniec 1942 roku przybył do Warszawy z pełnomocnictwem od Szeptyckiego do nawiązania kontaktĂłw z polskimi działaczami konspiracyjnymi. Wszystkie osoby, z ktĂłrymi się kontaktował, zostały później aresztowane, w tym Władysław Minkiewicz, M. Rettinger, redaktor „Czasu” Jan Moszyński i R. Ĺťurowski oraz jego Ĺźona i cĂłrki. Moszyński przesłał gryps z Pawiaka do rodziny, w ktĂłrym podał, Ĺźe zadenuncjował ich wszystkich ks. Kładoczny (A. Kubasik, Arcybiskupa Andrzeja Szeptyckiego wizja ukraińskiego narodu, państwa i cerkwi, LwĂłw–KrakĂłw 1999). Te fakty rzucają dodatkowy cień na abpa Szeptyckiego. Jeśli nawet nie brał w tym wszystkim udziału, co jest mało prawdopodobne, to sam fakt, Ĺźe w jego najbliĹźszym otoczeniu byli kapłani, ktĂłrzy zamiast słuĹźyć Bogu słuĹźyli szatanowi, stawia Szeptyckiego w złym świetle. To na pewno nie kandydat na ołtarze!

Ukraińcy i Ukraińska Cerkiew grekokatolicka (jej poprawna nazwa powinna brzmieć Ukraińska Cerkiew Prawosławna Podległa Watykanowi, gdyĹź dzisiaj jest to wyznanie, obrzęd i tradycja czysto prawosławna) nie dają za wygrane. Prośbą i groĹşbą (szantaĹźem) domagają się od Watykanu wyniesienia Szeptyckiego na ołtarze. Watykan uległ tym nachalnym naciskom i 27 czerwca 2001 roku usłyszeliśmy słowa adresowane do UkraińcĂłw: „Jak moglibyśmy nie wspomnieć dalekowzrocznej i gruntownej działalności pasterskiej Sługi BoĹźego, metropolity Andrzeja Szeptyckiego, ktĂłrego proces beatyfikacyjny posuwa się do przodu, i ktĂłrego mamy nadzieję oglądać pewnego dnia w chwale świętych?”

Biskupi polscy, z ktĂłrych większość, jeśli nie wszyscy zapewne nie wiedzą kim był Szeptycki, tym razem nie protestują. Co więcej, arcybiskup krakowski, kard. Stanisław Dziwisz wziął udział w zorganizowanej przez UkraińcĂłw w 2009 roku konferencji ukraińsko-polskiej o „świętości” Szeptyckiego.

Widać jednak, Ĺźe sam BĂłg czuwa, aby do tego nie doszło. Bowiem kluczowymi momentami procesu beatyfikacyjnego są stwierdzenie heroiczności cnĂłt Sługi BoĹźego oraz kanoniczne stwierdzenie, Ĺźe za jego wstawiennictwem dokonał się co najmniej jeden cud. Lata lecą i lecą – to juĹź 13 lat od zapowiedzi watykańskiej, a tego cudu jakoś nie ma i nie ma! Taki to był „sługa boĹźy”! Watykan zdaje sobie bardzo dobrze sprawę z tego jak wielkie oburzenie na świecie wywoła komunikat zapowiadający beatyfikację Szeptyckiego. Bo prawdziwej historii Szeptyckiego nie jest dzisiaj w stanie zmienić nawet sam BĂłg, bo wĂłwczas przystał by być Bogiem.

Bezczelność ukraińska i Ukraińskiej Cerkwi grekokatolickiej jest bezgraniczna. Otóş w 2009 roku centrum kanonizacji Ukraińskiej Cerkwi Greckokatolickiej rozpoczęło starania w Watykanie takĹźe o beatyfikację ks. Andrija Bandery (Tatiana Serwetnyk Błogosławiony Bandera? „Rzeczpospolita” 18.4.2009). Andrij Bandera (1882-1941) to ojciec Stepana Bandery (1909-1959), ktĂłry był terrorystą (takim prawdziwym), twĂłrcą ukraińskiej nacjonalistycznej frakcji banderowskiej OUN-B, odpowiedzialnej za rzeĹş PolakĂłw na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej w latach 1943-45 (100 000 ofiar). Tymczasem prezydent Ukrainy Wiktor Juszczenko 20 stycznia 2010 podpisał dekret ktĂłrym Stepanowi Banderze nadano pośmiertnie tytuł Bohatera Ukrainy. Stawia mu się pomniki (np. wielki we Lwowie, nazwa ulice jego imieniem, Poczta Ukraińska wypuściła znaczek pocztowy itd.). Z biogramu opublikowanego w Wikipedii nie widać, aby Andrij Bandera zasłuĹźył sobie na wyniesienie go na ołtarze. Bo aresztowanie go przez NKWD i śmierć w więzieniu to stanowczo za mało. Takich męczennikĂłw było miliony i nikomu nie przychodzi do głowy wyniesienie ich na ołtarze. A adwocatus diaboli nie będzie spał. Wyciągnie, bo wyciągnąć to musi, Ĺźe Andrij Bandera, z ktĂłrego biogramu dowiadujemy się, Ĺźe chociaĹź był księdzem, był takĹźe wściekłym nacjonalistą (co juĹź samo w sobie jest grzechem!), wychował takĹźe swego syna na wściekłego nacjonalistę („niedaleko pada jabłko od jabłoni”). Bo na to jakimi jesteśmy w Ĺźyciu na duĹźy wpływ wychowanie w rodzinie. Gorzej, ten syn stał się ludobĂłjcą!!!

O co chodzi w tym wszystkim Ukraińcom i Ukraińskiej Cerkwi grekokatolickiej. Chodzi tylko i wyłącznie o to, Ĺźe ew. wyniesienie na ołtarze Andrija Bandery sprawi, Ĺźe ich bohater narodowy Stepan Bandera znajdzie się w blasku chwały swego „świętego” ojca, Ĺźe świat zapomni o jego – ich ukochanego ponad wszystko pupilka – zbrodniach.

Ukraińcy złodziejami dóbr polskiej kultury narodowej

MĂłwi się i pisze, Ĺźe największymi złodziejami polskich dĂłbr kultury byli Niemcy oraz Rosja i Związek Sowiecki. Czasami wspomina się o Szwedach, ktĂłrzy podczas wojen w XVII i na początku XVIII w. wywozili do Szwecji całe polskie biblioteki, wyposaĹźenia kościołów i zamkĂłw. Tymczasem od 1991 roku naleĹźy mĂłwić, Ĺźe największymi beneficjentami kradzieĹźy polskich dzieł sztuki i polskich bibliotek przez Związek Sowiecki okazały się Ukraina, Litwa i Białoruś. I wcale nie myślą zwrĂłcić nawet arcypolskich i waĹźnych dla PolakĂłw pamiątek narodowych, ktĂłre wpadły w łapy Związku Sowieckiego po podboju polskich Ziem Wschodnich w 1939 roku. LwĂłw był największym i najwaĹźniejszym po Warszawie polskim ośrodkiem naukowym, a jego polskie zbiory muzealne były trzecie najwaĹźniejsze po zbiorach warszawskich i krakowskich. Stąd dzisiaj w ukraińskim Lwowie jest np. największy zbiĂłr obrazĂłw najwybitniejszych malarzy polskich – ponad 2000 płócien, w tym np. 8 obrazĂłw Jana Matejki. Biblioteki lwowskie: Uniwersytecka, Politechniki i Zakładu Narodowego im. Ossolińskich (przeszło 220 tys. dzieł, ponad 6 tys. rękopisĂłw, ponad 9 tys. autografĂłw, ponad 2 tys. dyplomĂłw i ponad 3 tys. map) naleĹźały do największych i najwartościowszych bibliotek w Polsce.

Lwowskie zbiory muzealne i biblioteczne oraz archiwalne zostały zgromadzone i były utrzymywane do 1939 roku przez PolakĂłw, zdobyte i stworzone ich kosztem i stanowiły niewątpliwie własność narodową polską. Są tu pamiątki po polskich krĂłlach, są rękopisy dzieł polskich pisarzy, jest tu największy – najpełniejszy zbiĂłr prasy polskiej z XIX-XX w., w tym z zaboru pruskiego (!), ktĂłre dla UkraińcĂłw nie mają specjalnego znaczenia (specjalnie polskie czasopisma z zaboru pruskiego). Pomimo tego Ukraińcy nie chcą nic oddać Polakom z tego co ukradł im Stalin. Czyli są współzłodziejami polskich narodowych dĂłbr kultury i polskich pamiątek historycznych. Nie chcą nawet oddać całych zbiorĂłw Zakładu Narodowego im. Ossolińskich (część zwrĂłcona zaraz po wojnie znajduje się we Wrocławiu pod tą samą nazwą; zwrĂłcono jedynie 150 tysięcy starych drukĂłw, drukĂłw XIX i XX w. i rękopisĂłw, co stanowiło zaledwie ok. 15-20% całości zbiorĂłw, przy czym nie uwzględniono w ogĂłle zbiorĂłw graficznych, kartograficznych oraz praktycznie całego zbioru czasopism polskich z XIX-XX w.), chociaĹź jego fundator – JĂłzef Maksymilian Ossoliński (w 1817 r.) ufundował ten Zakład dla Narodu Polskiego, co zostało wyraĹşnie zaznaczone w jego testamencie.

I w tym wypadku bezczelność ukraińska okazała się być bezgraniczna: Ukraińcy przywłaszczoną przez siebie kradzieĹź polskich zbiorĂłw przez Stalina nazywają: ukraińskimi zbiorami i pamiątkami narodowymi – ukraińskim dziedzictwem narodowym!

Z drugiej strony, gdyby Ukraińcy (i Litwini) oddali Polakom wszystko co polskie (Pan Jezus), to np. we Lwowie nie byłoby prawie żadnych cennych zbiorów muzealnych i bibliotecznych. Bowiem Ukraińcy, do XX wieku w 95% naród małorolnych chłopów i analfabetów, nie gromadzili żadnych zbiorów sztuki i księgozbiorów.

Fałszowanie historii Polski i Polaków na Ukrainie przez Ukraińców

Kiedy w 2004 roku wicepremier Ukrainy Dmytro Tabacznyk powiedział dziennikarzowi „Gazety Wyborczej” (29.3.2004) Wacławowi Radziwinowiczowi między innymi, Ĺźe ukraińska historiografia zgłasza pretensje pod adresem Polski do wielkiego hetmana Stanisława Żółkiewskiego (1547-1620) i krĂłla polskiego Jana III Sobieskiego (1629-1696, krĂłl od 1674), gdyĹź „Jan Sobieski… uratował Ukrainę od agresji tureckiej…” (co jest nieprawdą, bo uratował Polskę a nie Ukrainę, ktĂłrej wĂłwczas wcale nie było!), to w ramach zapewne appeasementu i odwracania się PolakĂłw tyłem do polskiej historii KresĂłw, chyba Ĺźaden historyk polski nie skomentował tej wypowiedzi, dając tym samym przyzwolenie na depolonizowanie tych dwĂłch wielkich PolakĂłw. A za 50 czy 100 lat w polskich podręcznikach historii będziemy czytać, Ĺźe krĂłlem Rzeczypospolitej w latach 1674-96 był pochodzący z Oleska (na wsch. od Lwowa) Ukrainiec Iwan III Sobieśkyj, ktĂłry na czele KozakĂłw ukraińskich pobił TurkĂłw pod Wiedniem w 1683 roku.

Zresztą juĹź od dawna Ukraińcy twierdzą, Ĺźe to właśnie Kozacy pobili armię turecką pod Wiedniem („MĂłwią Wieki” Nr 1/1983, Warszawa), jak rĂłwnieĹź przypisują sobie, tj. liczącej zaledwie 6000 ludzi walczącej u boku PolakĂłw ukraińskiej dywizji „Cud nad Wisłą”, czyli pobicie bolszewikĂłw pod Warszawą w 1920 roku („Ukraińskie banialuki” Biuletyn Koła Lwowian w Londynie, Grudzień 1984, str. 29-32) oraz zdobycie Monte Cassino w maju 1944 (Petro Matioszka „Ukrainian Echo” 26.3.1986, USA i odpowiedĹş na to: Marian Kałuski „Ukraiński zamach na Polskie Sanktuarium Narodowe pod Monte Cassino” Londyn 1987, stron 52).

Natomiast artykuł Jurija Kowalczyka „Ukraińcy i KrakĂłw” („Cerkiew i Zycie” 18.2.1990, Australia) w sposĂłb nacjonalistyczny ukrainizuje dzieje Krakowa i Uniwersytetu Jagiellońskiego, sprawiając wraĹźenie na czytelniku, Ĺźe miasto to i uniwersytet odegrały wyjątkowo wielką rolę w dziejach Ukrainy i nauki ukraińskiej. Autorzy wydanego we Lwowie w 2010 roku przez Fundację Ukraina – Ruś przewodnika po ukraińskich miejscach w Polsce posunęli się jeszcze dalej i w książce napisali, Ĺźe KrakĂłw jest „staroukraińskim grodem”, załoĹźonym przez przodkĂłw dzisiejszych UkraińcĂłw. W przewodniku znalazło się takĹźe stwierdzenie, Ĺźe nasz wielki wieszcz Juliusz Słowacki i krĂłlowie polscy Zygmunt August oraz Stanisław August Poniatowski byli Ukraińcami.

Portal „Kresy.pl” (16.7.2014) pisał, Ĺźe Ukraińcy zawłaszczają historię polski piłki noĹźnej. Otóş 14 lipca 1894 roku w Parku Stryjskim we Lwowie odbył się mecz między druĹźynami lwowskiego i krakowskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Oczywiście członkami lwowskiego „Sokoła”, czyli załoĹźonego przez PolakĂłw we Lwowie w 1867 roku i zawsze polskiego aĹź po dziś dzień Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” byli tylko Polacy. Mecz wygrała druĹźyna sokołów lwowskich. Dzisiaj, z okazji 120 lat od tego meczu, Ukraińcy (portal Zaxid.net) nazywa mecz „pierwszym w historii meczem na terytorium Ukrainy”, a Polaka, Włodzimierza Chomickiego, ktĂłry strzelił pierwszego gola w historii polskiej piłki noĹźnej, nazywa „pierwszym w historii strzelcem ukraińskiego i lwowskiego futbolu”; piszą takĹźe, Ĺźe mecz „pierwszym w historii Ukrainy i Polski meczem piłkarskim”. W artykule wspomina się teĹź o tym, iĹź komitet wykonawczy ukraińskiej federacji piłkarskiej ustanowił w 1999 roku dzień 16 lipca 1894 roku jako początek historii ukraińskiego futbolu.
Ukraińcy zawłaszczają historię polski piłki noĹźnej tylko dlatego, Ĺźe, jak piszą, mecz odbył się we Lwowie – czyli na terytorium Ukrainy. Jest to totalna bzdura, gdyĹź po pierwsze druĹźyny były polskie i gracze byli Polakami, LwĂłw, chociaĹź był wĂłwczas w zaborze austriackim, był jednak miastem polskim, a juĹź na pewno nie leĹźał na terytorium jakiejś tam Ukrainy, ktĂłrej wĂłwczas wcale nie było! We Wrocławiu w dniach 18-24 czerwca 1930 rozegrano III Igrzyska Niemieckie, istotny etap przygotowań reprezentacji Niemiec do olimpiady w Los Angeles. Czy Polacy, tylko dlatego, Ĺźe Wrocław leĹźy dziś na terytorium Polski, mogą zaliczyć te igrzyska do historii sportu polskiego? Oczywiście, Ĺźe nie i tego nie czynią. Ukraińcy myślą, Ĺźe tylko dlatego, Ĺźe LwĂłw naleĹźy dzisiaj do nich to mają prawo ukrainizować polską historię tego miasta.

WidokĂłwki z ziem, ktĂłre bezprawnie oderwał Stalin od Polski w 1945 roku i przyłączył do Ukrainy, wydawane najpierw przez sowieciarzy, a teraz przez UkraińcĂłw odurzały i nadal odurzają wprost zwierzęcym szowinizmem i antypolskością. Nadruki często są w kilku językach, ale chyba nigdy w języku polskim, chociaĹź Polacy dominują wśrĂłd turystĂłw z zagranicy odwiedzających te ziemie. WidokĂłwki te często fałszują prawdę historyczną, tj. o polskości tych ziem i z premedytacją ukrainizują polskie nazwiska. Np. na pocztĂłwce z pomnikiem Adama Mickiewicza we Lwowie w tekście angielskim i francuskim nazwisko polskiego wieszcza jest podane jako „Mickewych”, a nazwisko wykonawcy pomnika, polskiego rzeĹşbiarza, urodzonego w Szczakowej (Jaworzno), a więc na ziemiach etnicznie polskich, Antoniego Popiela, nie tylko zniekształcono na „Popel”, ale dodano do niego – i to na początku! – jakiegoś nikomu nieznanego Parszczuka, co ma wskazywać na to, Ĺźe głównym wykonawcą pomnika był nieznany nikomu do tej pory Ukrainiec Paraszczuk. Oczywiście jest to wierutne kłamstwo i typowy przykład na zacieranie przez UkraińcĂłw polskości tych ziem. Innym przykładem na łajdacką antypolską robotę UkraińcĂłw – zacierania śladĂłw polskości we Lwowie jest „odpolszczenie” przez nich wielkiego malarza polskiego Henryka Siemiradzkiego, autora wspaniałych kurtyn w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie (1894) oraz w polskim do 1939 roku Lwowskim Teatrze Opery i Baletu (1901), pochowanego na Skałce u krakowskich paulinĂłw, ktĂłry we Lwowskiej Galerii ObrazĂłw figuruje w dziale malarstwa… rosyjskiego! („Kurier Galicyjski” 30.10.2011). Wolą lepiej nazywać go malarzem rosyjskim, aby tylko nie polskim.

Jak Ukraińcy fałszują historię polskiego Lwowa i w ogĂłle Małopolski Wschodniej, Wołynia i dawnych ziem ukrainnych Rzeczypospolitej moĹźna się przekonać czytając w Internecie ukraińską Wikipedię. Kłamstwo goni kłamstwo, półprawda goni półprawdę, mit goni mit. Z prawdziwych (etnicznych i urodzonych na ziemiach czysto polskich) PolakĂłw robi się UkraińcĂłw albo nieokreślonego pochodzenia etnicznego lwowian czy Galicjan, albo chociaĹźby „uczonych polskich i ukraińskich”, jak w przypadku wielkiego matematyka polskiego o światowym uznaniu Stefana Banacha (1892-1945) – urodzonego w Krakowie w rodzinie polskiej i do śmierci uwaĹźającego się wyłącznie za Polaka, tylko dlatego, Ĺźe od 1922 roku był profesorem Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, w ktĂłrym, nawet podczas okupacji sowieckiej Lwowa w latach 1939-41 wykładał po polsku.

Z kolei w ukraińskim programie radia etnicznego 3EA w Melbourne (Australia) w tydzień po wyborze kard. Karola Wojtyły na papieĹźa Jana Pawła II w paĹşdzierniku 1978 roku powiedziano, Ĺźe „nowo wybrany papieĹź faktycznie nie jest Polakiem, a tylko Ukraińcem, gdyĹź jego dziadek nazywał się Worotyło i pochodził spid Lwiwa”. Ukraiński dziennik „Deń” napisał tuĹź po śmierci Jana Pawła II, Ĺźe mieszkańcy Lwowa „odczuwają prawie rodzinny związek z papieĹźem. Tym większy, Ĺźe matka Karola Wojtyły pochodziła z ukraińskiej rodziny Kaczorowskich”. Wcześniej, podczas pielgrzymki Jana Pawła II na Ukrainę w 2001 roku, jeden z lwowskich dziennikĂłw informował: „Mama Jana Pawła II była Ukrainką”. Tę bajkę powtĂłrzył takĹźe prezydent Ukrainy Wiktor Juszczenko podczas spotkania z dziennikarzami polskimi w Kijowie w kwietniu 2005 roku, przy głuchym milczeniu najpierw ze strony dziennikarzy, a potem historykĂłw polskich. Tymczasem specjalnie przeprowadzone śledztwo w sprawie korzeni matki papieĹźa Jana Pawła II (pisano takĹźe o litewskim, słowackim i Ĺźydowskim pochodzeniu matki papieĹźa) wykazało, Ĺźe Emilia Kaczorowska-Wojtyłowa była całkowicie etniczną Polką (Milena Kindziuk „Matka Jana Pawła II – tajemnicze pochodzenie?” Rzeczpospolita 18.4.2014).

Pełno podobnych banialukĂłw produkują Litwini. Tak nacjonaliści ukraińscy i litewscy mają wspĂłlny cel, ktĂłrym jest doprowadzenie do odpolszczenia ziem polskich, ktĂłre moralnie ciągle okupują oraz „moralnego upadku Polski”, o ktĂłrym juĹź ponad sto lat temu pisało pierwsze nacjonalistyczne pismo litewskie „Auszra” (1883-86). Ten „moralny upadek Polski” nastąpi, według LitwinĂłw (i UkraińcĂłw w kontekście ukraińskim), „po stracie na rzecz LitwinĂłw… takich pisarzy jak Mickiewicz, Kraszewski, Syrokomla i inni. WĂłwczas Polska nie będzie niczym godnym szacunku, zarĂłwno we własnych oczach, jak i za granicą” (Jerzy Ochmański „Historia Litwy” Wrocław 1967, s. 189). Dlaczego Litwini wznieśli Mickiewiczowi pomnik w Wilnie z litewską pisownią jego nazwiska? Tylko i wyłącznie dlatego, aby odebrać go Polakom!

Jak widać wielu PolakĂłw, w tym takĹźe i polski rząd i polski Kościół katolicki, pomaga Ukraińcom i Litwinom zrealizować plan „moralnego upadku Polski”.

Marian Kałuski
(Nr 164)