Dodano: 24.11.17 - 17:00 | Dział: Głos Polonii

Moje dwie Ojczyzny

(w 26 rocznicę przyjazdu do Australii)

Nasza śp. polonistka – pani Ĺťakiewicz uczyła nas, Ĺźe słowo Ojczyzna naleĹźy pisać z duĹźej litery, jako symbol miłości i poszanowania dla kraju. Nic dziwnego, skoro BĂłg, honor i Ojczyzna – to trzy najświętsze słowa dla Polaka. Historia jednak dokonuje wielu zmian. W kilka lat po wojnie zniesiono w szkołach podstawowych naukę religii, a ze ścian szkolnych zdjęto krzyĹźe. Nauczyciele z obawy o utracenie stanowisk pozostawili Boga kościołom i rodzinie. Ale o OjczyĹşnie mĂłwiło się z poszanowaniem, mimo Ĺźe literatura w tym czasie była wybiĂłrcza. Ja uczyłam się swojego patriotyzmu na poezji Władysława Broniewskiego. Z ogromnym przejęciem recytowałam „Elegię o śmierci Ludwika Waryńskiego”. Dzisiaj słowo Ojczyzna moĹźna pisać z małej litery, chyba Ĺźe chodzi o związek emocjonalny... Tak moĹźna wyczytać z zapisĂłw w internecie.

Kiedy po raz pierwszy przyjechałam do Australii – wtedy nie mogłam sobie wyobrazić Ĺźycia w tym innym, obcym kraju, mimo, Ĺźe mieszkała juĹź tutaj moja siostra. PorĂłwnywałam Australię do Polski i zawsze mĂłj kraj gĂłrował. Polska mowa, drzewa, kwiaty, ludzie – wszystko to było piękniejsze. Owszem, sklepy australijskie gĂłrowały większym asortymentem, rozmachem, elektronicznym płaceniem. Ale nie podobały mi się drewniane słupy elektryczne, wtedy jeszcze stare pociągi. Po ośmiomiesięcznym pobycie powiedziałam siostrze, Ĺźe gdybyś mi podarowała swĂłj dom, to i tak nie chciałabym tu zamieszkać. Ale kiedy w Polsce zaczęło się sypać, zaczęłam obawiać się, jak poradzę sobie sama z wykształceniem dzieci. Jedna cĂłrka juĹź studiowała, a druga właśnie kończyła średnią szkołę. Ja sama pracowałam na dwa etaty od świtu do nocy. Jedno stanowisko kierownicze wymagało wielu spotkań, obrad w godzinach nadliczbowych, a drugie w pobliĹźu domu po kilka godzin w godzinach wieczornych i nocnych. Nie mogę powiedzieć, Ĺźe nie wystarczało na bieżące wydatki, ale teĹź nie dało się wiele odłoĹźyć. I kiedy nadarzyła się moĹźliwość wyjazdu do Australii – pomyślałam, Ĺźe tutaj dzieci będą mogły zaciągnąć poĹźyczkę od rządu na edukację. Poza tym moje cĂłrki, juĹź jako przecieĹź dorosłe, pomogły mi w podjęciu tej decyzji. W listopadzie 1991 roku przyleciałyśmy we trzy do Perth, gdzie mieszkała moja siostra i u ktĂłrej na początku się zatrzymałyśmy. Bałam się, jak sobie poradzimy bez większej znajomości języka. Pierwszą rzeczą więc była nauka języka, a dopiero potem praca. Nie było lekko. Nie czułam się tutaj dobrze, zawsze jako tak zwany „second citizen”. Po dwĂłch latach otrzymałyśmy obywatelstwo australijskie i małą roślinkę – drzewko do posadzenia. Posadziłam je koło mojego pierwszego niewielkiego apartamentu. Gospodarz domu pochwalił mnie i powiedział, Ĺźe piękne drzewo wyrośnie. A ja pomyślałam, Ĺźe skoro to drzewko zakorzeni się tutaj, to moĹźe i ja wrosnę w tę ziemię. Potem wiele lat pracy z podobnymi, jak ja sama emigrantami spowodowało, Ĺźe powoli zaczęłam akceptować rzeczy, porządek tu panujący i ludzi. Zaczęły nawiązywać się kontakty miedzy ludzkie, przyjaĹşnie. Trzeba było wielu lat, aby zacząć spoglądać przyjaĹşniej na mĂłj nowy kraj, w ktĂłrym przyszło mi Ĺźyć, pracować, wydać za mąż cĂłrki, doczekać się wnukĂłw. To juĹź 26 lat od czasu, kiedy z moimi cĂłrkami zawitałyśmy do Australii.

Zgodnie z moimi marzeniami moje dzieci pokończyły studia, pospłacały rządowi australijskiemu zaciągnięte na naukę kredyty, pracując w wyuczonych zawodach. Śmiem powiedzieć, Ĺźe powiodło im się, mimo Ĺźe Ĺźycie po drodze niosło rĂłwnieĹź i tragiczne wydarzenia. Dzisiaj moje dzieci są w podobnym wieku niĹź ja, kiedy przyjechałam do Australii. Ja sama, juĹź jako emerytka obu krajĂłw, często w rozjazdach – zwiedzam świat, zanim stanie się to niemoĹźliwe. A świat jest taki piękny! Ostatnio ponad miesiąc zwiedzałam Polskę, ktĂłrej tak naprawdę nie znałam. Kiedyś nie było na to ani czasu ani moĹźliwości. Polska jest taka cudowna!

Ale kiedy po tych wszelakich eskapadach wracam do Perth, to czuję się taka szczęśliwa. Rozglądam się dookoła, patrzę na niebieskie bez chmurki niebo, czarne łabędzie pływające po jeziorku w pobliĹźu mojego domu i na czerwone szczoteczki drzew w moim małych parczku za oknem. A aby zachować coś z polskości – to w moim ogrĂłdeczku dumnie spoglądają w gĂłrę róşnobarwne malwy. Po powrocie juĹź z jesiennej Europy – tutaj słońce! To ono napawa mnie energią, radością i chęcią do Ĺźycia. I czuję, Ĺźe Australia jest moją drugą Ojczyzną!

Trzeba było wielu lat, aby poczuło to polskie - jakby nie było - serce.

Autor – Danuta Duszyńska nick „australijka”
Perth, 22 listopada 2017